Sinan KAMBERAJ/

NJERIU QË VULOSI DY KOHË/

(Ibrahim Rugovës, në 11 vjetorin e ndarjes prej nesh)/

Saherë vinte nē New York -/

Në Zemrën e Tokës së Shenjtë/
Ai fliste për Shtëpinë -/
Që e  ruan Zoti dhe Miqtë/
Për Gurēt për Dritën për Jetën …/
Por kur fliste pë Zjarrin -/
Që kur bie djeg gjithçka të gjallë/
Më bëhej se i shtohej/
Nga një rrudhë në ballë …/

Njerëzit pëshpërisnin me vete
Dhe e vështronin me habi
Si mund ta shuajë Zjarrin me Frymë –
Ky Njeri?!
*
Dhe vitet shkonin
Borë thinjash reshte
Mbi kokat tona …

Ai s’e humbi asnëherë Shpresën
Dhe Besimin
Se Dielli i Naimit
Lind andej nga Perëndon …

Dhe vitet shkonin
E
Çatia zu të pikojë pikëllim
Nga dhimbjet e trarëve
Që kêrkëllinin nga acari
I Dimrit të Vetmisë së Madhe

*
Erdhi Dita e Premtuar

Rrathët e Ferrit të Dantes
Po çaheshin me gjēmim
Nga uturima e Zogjve të Zjarrtë
Mbi Qiejt e Ballkanit –
Të shituar nga Qoftëlarg’ja Plakë –
Tek digjeshin flakë, flakë …

Njerëzit që ishin bërë Numra
Flisnin me gishtërinj:
Një, dy, tre … dhjetë, Shtatëdhjetetetë
Shekuj ishin, ditē a net?
Derisa u përmenden:
Sa i hollë kish qenë Kufiri
Midis Jetës dhe Vdekjes!

Atë e kish ditur Njeriu i Mirë!
*
Sakaq të gjallët panë
Tek mbinin lulëkuqe
Mbi pellgje të njoma gjaku …

O Zot
Ç’Diell i tmerrshme po lindte
Me dënesa fëmijësh
Dhe gulqima Nënash të dhunuara
*
Sapo ishte çelur Qielli i Dardanisë
Të gjallët rikthyen –
Të folmën e moçme me jehona
– A jeni njehë, oreeeee!

Dhe –
Filluan ta masin kohen:
Para Lufte dhe Mbas Lufte!

Ai tashmë u kish rënë Vulë të Dy Kohëve!
__________________
21 janar 2017