Nga Ilir Levonja/ Nuk e kuptojë këtë shqetësimin e tepruar. Fitoren e Donald Trump-it. Sidomos për ne shqiptarët. Moikanët e demokracisë ballkanike. Që edhe pse ka kaluar njëzetë e kusur vite. Shpresojmë akoma tek Amerika. Kur në fakt më shumë se shpresën. Duhet t’i shohim aktin. Vendit të demokracisë së vërtetë. Studio të tëra analistësh. Aq sa me të vërtetë, duket sikur një gjëmë e madhe ka pllakosur vendin. Aq sa statute të tëra presin përgjigje. Se çfarë do të ndodhë tani? Se a do ta rrëzojë Amerika Edi Ramën nga pushteti? Dhe se a do ta qërojë këtë ambasadorin që flet pa takt. Ashtu troç. Sikur të jetë ambasador i Fidel Kastros dhe jo i administratës së Barack Obamës.

Dhe unë tek akti do ndalem.

Fitoi ky dhe pse nuk fitoi ajo. Nuk ka më asnjë rëndësi.

Nuk ka pse humbet kohë pafund. Nëpër studiot e një vendi të përmbytur.

Trump fitoi për të vetmen arsyen…, lodhja me politikën. Tashmë të konsideruar tradicionale. Me aktorë të njëjtë.

Fitoi dhe për tu nxjerrë kallpin këtyre sondazheve, që me sa u kuptua, u paskan dhënë pushtet të pamerituar plot presidentëve.

Pra qe një betejë e qytetarit me trashjen e llumit politik. Në kuptimin e fytyrshmërisë. Amerika është vendi i sfidave. Dhe njerëzit e kanë më shumë se bindje këtë. Shkurt u mërzitën.

Të mërzitesh është njerëzore. Nuk është obobo.

U mërzitën me gërrvërret. Se në fund. Edhe Trumpi si politikanët u soll. E lavdëroi rivalen. Po kështu edhe kundërshtarja atë. E quajti mendje të hapur që duhet të merret si shembull.

Pas kësaj del një pyetje për shqiptarët. Po ju, ne…, a jeni mërzitur me gërrvërret e politikës shqiptare?

Kthjellohuni dhe vështroni përreth vetes. Jetën tuaj…

A jeni mërzitur?

Duket se jo. Se po të ishte ndryshe nuk do lodheshim së pyeturi përse fitoi Trump-i.

Dhe tjetra… Nuk e rrëzon Amerika Edi Ramën, pse quajti anormale zgjedhjen e Trumpit. As nga opozitarizmi, nuk e largon Amerika çiftin fantastik Berisha – Balla. As hiret elegante të kryetarëve balerinë si Nard Ndoka. Nuk harxhon Amerika karburant për 100 njerëz që janë grup interesi në një rreth veprimi me të vërtetë virtual. Kuvendi i Shqipërisë, gjiri i Lalzit, kodrat e Golemit etj. Amerika nuk harxhoi karburant gjatë 45 viteve të diktatit të Enver Hoxhës. I mjafton një ambasador aty. Kaq.

Nga ana tjetër ka një skenë teatrore gjigande. Ku njerëzit i bërtasin në sy presidentit. I thonë mos fol sikur të jetë ky vend pronë e jotja.

Ky vend është i yni.

Tani se kemi sy ta shohim. Se kemi vesh ta dëgjojmë. Kjo është punë e jona. Jo e Amerikës.