Sevi Lami Agolli
Kur udhëton nga një vend tjetër drejt vendit tënd, drejt Shqipërisë, krahas mallit dhe emocioneve që po shkel në tokën tënde, se më fund arrin të dëgjosh shqip dhe të komunikosh lirshëm në gjuhën e nënës, emocionet dhe mallin për vendin tënd ta mbytin tabelat që të urojnë mirëseardhjen, që janë plot me gabime drejtshkrimore.
Pikërisht në vendin ku fillon toka shqiptare, para syve të del tabela e zverdhur dhe e pluhurosur, që të uron “Republika e Shqiperise – Miresevini!”.
Këtë shprehje e has edhe nëpër xhamat e sporteleve të doganës, kudo nëpër pikat doganore të Shqipërisë. Përpiqesh ta largosh mendjen nga këto pakujdesi të rënda dhe të përqendrohesh te ndjesitë e çmalljes me atë copëz tokë të shtrenjtë, që quhet vendlindje.
Pasi përfundon procedurat në doganë, dalëngadalë futesh më në brendësi të atdheut tënd, më në brendësi të mijëra e mijëra kujtimeve që ke aty. Por, sapo bën hapat e parë, një zile në telefon të njofton për një mesazh të ardhur në kutinë tënde të mesazheve. Është kompania celulare, që të uron mirëseardhjen, po me gabime drejtshkrimore: “Miresevjen ne Shqiperi…”
Pas kilometrave të parë për në brendësi të vendit tënd, kalon para disa qyteteve, që u paraprin një tabelë e shkruar po ashtu me gabime: “Mirësevini në qytetin X!”.
Mund të kesh kaluar shumë shtete e qytete nëpër botë, por asnjëri prej tyre nuk ta uron mirëseardhjen të shkruar me gabime! Po ne, pse i kushtojmë kaq pak rëndësi gjuhës sonë nëpër institucione të rëndësishme shtetërore?! Pse këtë gjuhë të shkruar e mbrojtur me gjak, sot e shpërfillim dhe e shkelim kështu?
Gjuha është një ndër simbolet më të rëndësishme të një kombi. Ajo përcakton identitetin dhe mbart në vetvete historinë dhe kulturën e tij. Lufta kundër gjuhës shqipe ka qenë e ashpër, e egër, mizore. Pushtues të ndryshëm që kanë sunduar vendin tonë kanë bërë përpjekje për ta shfarosur me të gjitha mënyrat. Shumë atdhetarë dhe patriotë të shquar shqiptarë dhanë jetën e tyre, që shqipja të mos vdiste, por të jetonte… Dhe rruga deri në Kongresin e Manastirit qe mjaft e vështirë, por vendimtare për fatin e gjuhës sonë. E sot, falë këtyre përpjekjeve të përgjakshme, ne kemi një pasuri kombëtare, siç është gjuha jonë. Një pasuri që nuk e njohim, që nuk e vlerësojmë dhe nuk dimë ta çmojmë!
Një pasuri që sot po e përdhosim çdo ditë e më shumë…
Këto mendime t’i ndërpret një tabelë edhe më trishtuese se të parat. “Mirësevini nxënës të dashur!” shkruhet në hyrjen e një shkolle… E kur këtë urim e has të shkruar gabim edhe në institucione ku merren dijet bazë të gjuhës shqipe, gjendja bëhet vërtet edhe më e pashpresë!
Drejtshkrimi ynë po bën gjysmë shekulli jetë dhe rregullat e gjuhës shqipe janë “vendosur dhe vulosur” një herë e mirë aty gjysmë shekulli më parë dhe nuk është se po i shpikim sot, por ne nuk i njohim! Përveçse nuk i njohim, nuk marrim mundimin të konsultohemi, pyesim, të shfletojmë, të paktën kur duam të shkruajmë një emërtim publik, një tabelë, një njoftim etj.
Si rregullave të gjuhës shqipe, shprehjet pasthirrmore që shprehin përshëndetje, urime, falënderime, ngushëllime shkruhen ndaras, pasi pjesët përbërëse të tyre e ruajnë pavarësinë kuptimore!
Dhe kemi “Mirë se vini! Mirë se erdhe! Mirë se vjen! Mirë se rrini! Mirë se ju gjeta! Mirë ardhsh! Mirë mbetsh!
KUJDES! Këto lokucione shkruhen bashkë vetëm kur marrin veçoritë e emrit, (dhe për t’i dalluar, ato kanë një përdorim të rrallë). P.sh.: I uroi mirëseardhjen. Fjala e mirëseardhjes. Në shenjë mirëseardhjeje etj.
Ndaj, të dashura pika doganore, kryetarë bashkish dhe drejtues të shkollave, që kontrolloni dhe drejtoni punët në këto institucione shtetërore, shkruajini saktë këto tabela, ashtu siç i ka hije gjuhës shqipe!
