Nga Ilir Levonja/
Para pak ditësh webet italiane shkruanin se Ciprasi nuk është shpëtimtari i Greqisë, por shenjti i të dëshpëruarve. Në këtë konstatim me nota ironie ka me të vërtetë një ndryshim thelbësor. Por edhe një lloj afrimiteti mes popujve. Kjo jo vetëm për shkak të krizës. Apo gjëndjes së vështirë që po kalon ekonomia e tregut në përgjithësi. Por edhe lodhjes së popullit me të njëjtat fytyra.
Me të njëjtit emra politikëbërësish etj.
A janë të dëshpëruar grekët? Sigurisht që janë. Mjafton të vozitësh pak mbi shifrat e borxhit, indeksin e rritjes së ekonomisë etj.., që të kuptosh këtë. Ndërkohë, nga lidhjet me njerëzit tanë atje, dëgjojmë prej kohësh të njëjtin problem, punën e pa paguar.
Nga ana tjetër është vënë re se krizat ekonomike, nga historia e tyre në vende të ndryshme, kanë për bazë një lloj atmosfere të tillë, pra si të thuash qullosjen e entuziziazmit popullor për të vazhduar me reformat apo për të ndryshuar gjëndjen. Kështu që, afërmendsh Ciprasi me të drejtë quhet si shenjti i të dëshpëruarve.
Ku qëndron ky afrimitet dhe pse me të drejtë vëndet përreth Greqisë, përfshi edhe ne e admiruam ardhjen e këtij komunisti të ri në krye të shtetit helen? Aleksi Cipras është një adhures i Ernesto Guevarës, njëriut simbol të komunizmit. Por që në dallim me etërit, jeton në mënyrën e qytetarit kapitalist me bashkëjetesë. U bë lider 33 vjeç. Dhe brenda një periudhe të shkurtër, 6 vjeçare ktheu partinë e tij, fillimisht si e para opozitare. Dhe sot i dha asaj mundësinë të qeverisë vendin.
Po cilin vend? Vendin e tij! Dhe kur? Në kohën e dëshpërimit! Në atë më të keqen. Kur Greqia e kulturës dhe modeli i studimit të antikitetit të shkollave të botës, është sot fytyra e katastrofës së ekonomisë së tregut.
Sot gjithë webet hapeshin me fjalët e kancelares gjermane, që thoshte se nuk ia falim borxhin Greqisë. Në fakt më mirë se vet Ciprasi e di Angela Merkel se, tashmë nuk bëhet më fjalë për shlyerje borxhesh, por për unifikim brenda borxhit. Borxhi i Greqisë, është tashmë borxhi i vetë Europës. Në një farë mënyre si e keqja e një pjestari brenda familjes, që është e keqja e përbashkët e saj.
Sot në Shqipëri aludohet me të drejtë për një lloj i modelit të tillë. Një Cipras shqiptar? Nuk më bëri përshtypje që e kërkonte edhe Turqia? Kjo ka domethënien se pesha arkaike e klasës së deritanishme ka dështuar. Mirëpo kur mendon se që nga lufta e gjeneralëve, Greqisë iu deshën dyzetë e një vite (aq sa është mosha e Ciprasit sot) të rimodelohej, për ne duket se jemi akoma larg.
Sidoqoftë kur çon nëpër mendje emrat e politikanëve ”të rinj” shqiptarë, në përgjithësi territoret tona. Askush nuk është i krahasueshëm me Ciprasin. Përmendin Albinin? Dhe vërtet, pse ka disa detaje të sakrificës, (si shitja e shtëpisë për të ndihmuar Vetvendsojen në 2010) akoma nuk ka popull për ‘të. Po ndërsa në Kosovë ka ndonji shenjë…, në Shqipëri? Asesi! Jo që nuk po del dikush të shesi, por po i katërfishojnë shtëpitë, duke ndarë gratë, fëmijët dhe qentë.
Duket se dëshpërimi i Shqipërisë, shqiptarëve, është vetëm në trenat me klandestinë. Kësisoj, edhe shenjtit.