Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Këto ditë na panë sytë një tragjedi e cila nuk u luajt në një skenë teatri apo amfiteatri. Nuk ishte një tragjedi greke as e mesjetës. Nuk ishte e shkruar as nga Eskili, as nga Shakespeare. Por për nga përmasat i tejkalonte edhe tragjeditë e antikitetit grek e romak edhe tragjeditë shekspiriane. E kalonte tragjedinë e Persëve, Prometeut të lidhur. E sfidonte Othellon, Hamletin apo Romeo e Zhulietën. Tekstin e saj nuk e kishte shkruar asnjë dramaturg shqiptar. Dramaturgët shqiptarë shkruajnë skeçe e vazhdojnë të kenë në kokat e tyre skemat e dramave të realizmit socialist. Kjo tragjedi nuk u luajt nga aktorët e teatrove shqiptare, të cilët sot ndihen si lypsarë dhe të mjerë.
Kjo tragjedi mirëfilli shqiptare u interpretua „live“. Nga një zonjë e moshuar 87 vjeçare mbetur në mes të katër rrugëve, e cila  vdiq „live“ përpara syve tanë. Sepse e lamë ne që të vdesë. Vdekja e kësaj gruaje të moshuar është produkt i asaj që ka prodhuar politika shqiptare këto 23 vjet. Tragjedia e kësaj nëne dhe gjysheje është pasojë e indiferencës së shoqërisë në degradim.
Zonja Sofie Qendro shërbeu si subjekt i gazetave dhe televizioneve. Mjerimi i saj u fotografua, xhirua dhe shërbeu si mall për botën multimediale shqiptare, e cila konkuron për nga teknika me vendet më të pasura të botës. Sofie Qendro u la të vdesë pak e nga pak, ne të gjithë e lamë atë të vdiste. Ne të gjithë e vramë pak e nga pak. E para ishte politika, e dyta ishte shoqëria civile, i treti pushteti i katërt, pastaj vinim të gjithë ne, shoqëria shqiptare.
Ajo grua vdiq dhe askush nuk çau krye për këtë vdekje tragjike të imponuar nga një shtet që ka dalë nga funksioni dhe për një shoqëri e cila ka hequr dorë nga vlerat që e kanë bërë t’iu mbijetojë të gjitha tallazeve. Asaj gruaje i vunë vizën që në gjallje. Cinizmi i ne të gjithëve ishte kanibalesk. Sepse vetëm kanibalët ushqehen me mish njeriu, me mishin e më të dobtëve, pjesës më vulnerabël të shoqërisë.
Në Shqipëri janë mijëra banesa bosh – ndërtuar nga biznesi i ndërtimeve. Në Shqipëri s’ka fabrika, si tha Peter Lucas. S’ka fabrika por ka kazino. S’ka bukë, por ka biskota! Në Shqipëri s’ka fabrika por banesa bosh ka me mijëra, ku mund të strehohej shumë mirë zonja Sofie Qendro, nëse do të shqetësohej dikush, por në asnjë nivel nuk u mor askush me dramën që po luhej para syve tanë, e cila nga çasti në çast pritej të shndërrohej në tragjedi. Klasa jonë politike ka disa shtëpi, në qytet e det. Vilat e tyre ishin bosh dhe asnjëri prej tyre nuk u tregua i mëshirshëm, human, solidar sa për të gjetur një zgjidhje të përkohëshme deri tek zgjidhja definitive. Që ajo zonjë të mos vdiste, këtu para syve tanë, nën dritën e projektorëve, blitzave dhe kamerave të televizioneve.
Disa ditë më parë, shtypi i Tiranës ishte fokusuar tek luksi i veshjeve të klasës politike, si një narracion pa asnjë pikë kritike. Për të treguar shijet e VIP-ave shqiptarë që këtë luks dhe prosperitet e kanë prej taksave të shqiptarëve, dmth, prej taksave tona!

Para disa ditësh në një intervistë Adelina Mamaqi një shkrimtare për fëmijë tregonte se pensioni i saj është 130 mijë lekë të vjetra dmth 90 Euro, ashtu si gjysmë milioni pensionistë, nënat dhe baballarët tanë! Po këpucët e grave të politikës sa kushtojnë? Disa fish më tepër se pensioni i Adelina Mamaqit!

Ku jemi duke shkuar kështu ?

E çfarë qeraje për banesë mund të paguajë një e moshuar si zonja Sofie Qendro me 100 Euro pension? Në çdo shoqëri normale, në çdo vend normal është shteti që jep përkrahje sociale, është shoqëria civile që tërheq vemendjen, janë mediat që ngrejnë në këmbë opinionin publik që të mos lejohet kurrë „live“ ekzekutimi i një gruaje të moshuar, prej inkuizicionit të indiferencës sonë! E lamë ne të vdesë prej mungesës së mëshirës dhe ndjenjave njerëzore.
Nuk ka asnjë lloj justifikimi për tragjedinë „live“. Kjo tragjedi e ekzekutuar përpara nesh, tregon se ndërgjegjia jonë është blozë. Sofie Qendro na akuzon ne! Sofie Qendro është e pafajshme. Ne jemi fajtorë të vdekjes së saj.