Nga Neki Lulaj/Gjermani/
(Kushtuar poetit Azem Shkrelit me rastin e shtatëmbdhjetë vjetorit të vdekjës)/

Dikush hodhi prapa farën e njomë në ugar/
Mbi brazdën e jetës bëhet për ditë bahçevan/
E urat e ndezura i bëjnë tym, hi dhe flakë/
Në oxhakun e gjyshit ku është gdhendur flamuri- gjak/

Kaçaku i Lugjeve të Verdha e paska si shkëmb atë gjoks/
Hej si qënka ai Dyl Mehmeti i Sukës së Bardhë/
Bash si bjeshka u rezistoi acarëve me palcë të fortë/
E moteve të liga ua vuri gjoksin si të ishte stërrall/

E bora rëndonte ahishteve që ushtonin me jehonë lugine
E shpresat e pafjetura trokitnin si udhëtarë të paftuar
E ditëve të bardha të pranverave me kurorë blerimesh
Vinin e shkonën ëndrrat që edhe mes dimrave patën gjethuar

Mbi kalldremet ranore të përrenjve mbetën gjurmët e opingave
E tirqit e bardhë atje u vunë krenarë mbi kullat e thinjat e bacës
Gurrat akull kurrë s’e shtjerën ujin në ullukët e shkëmbinjve
Rugovasit përcillnin trimërinë e qelibartë në Sofrën e Fjalës

Gjatë u pehatën gjethet nga erërat që luanin si vogëlushë
E dallgët e parreshtura qyqare viheshin në radhë si ushtarë
E shalli rreth kokës mbeti gjithmonë i bardhë, si bora në fushë
E në mur si të ish pjesëtar shtëpie ish lahuta e lashtë

I shtriva duart drejt teje e qiellit si kaltër në tre breza
Për t’i zënë fluskat e poezive të tua me aromë të shenjtëruar
Lëshojnë tinguj këmbanat nga qafa e yjeve shpateve tek bjeshka
Pellgjeve mjegullave të Shkrelit me plot dashuri,e mall të patreguar