Nga Sadik Elshani*/
Skena polkitike e Kosoves shpesh sjell pamjen e nje tablloje te zymte – skena te shumta te pahijshme qe te shqetesojne, te bejne te ndihesh i pashprese. Por ja qe ne horizont u duk nje shkendije shprese. Para 2 – 3 ditesh ne gazetaezpress.com, ne emisionin “Komiteti” pashe nje interviste te znj. Doruntine Maloku, deputete e re e Kuvendit te Kosoves nga radhet e LDK-se. Dhe ajo qe me beri pershtypje, me nxiti t’i shkruaj keto radhe e te reflektoj per gjendjen e pergjithshme ne Kosove, ishte mencuria, gojetaria (elokuenca), qartesia dhe thellesia e mendimeve te saj, logjika e shendoshe, e mbi te gjitha, gjuha e paster, e rrjedhshme, shqipja standarde pa gabime gramatikore qe ajo perdorte. Me plot te drejte dikush mund te pyes se, cka ka ketu dicka te jashtezakonshme qe nje deputete e shkolluar e flet gjuhen bukur?! Dhe vertet, nuk duhet te jete asgje e jashtezakonshme, por fatkeqsisht, per ne eshte e jashtezakonshme se, shume rralle na bie rasti te degjojme biseda te tilla qe ta mbushin zemren plot kenaqesi. Zakonisht ndodh e kunderta, shpesh na bie rasti te degjojme intervista te politikaneve, intelektualeve, publicisteve, profesoreve tane dhe ndjehesh i zhgenjyer nga keto biseda per nivelin e ulet intelektual, per gjuhen teper te dobet qe perdorin me plot fjale te huaja e me gabime te shumta gramatikore, duke thurur fjali te pakuptimta. Dhe nuk duhet te jete keshtu!
Krahas pergatitjes profesionale, njohurite, aftesite gjuhesore e komunikuese te nje njeriu jane nje tregues domethenes qe e karakterizon, e percakton nivelin arsimor, kulturor e intelektual te nje njeriu. Prandaj, nuk eshte e rastesishme qe nga gjuha qe perdor nje person dhe menyra se si flet ai, menjehere del ne pah niveli i atij personi. Te folurit dhe te shkruarit paster i gjuhes shqipe duhet te jete detyre paresore e cdo shqipfolesi, posacerisht e atyre qe cdo dite komunikojne ne mediat e shkruara dhe elektronike dhe e atyre qe jane te pranishem ne jeten publike te vendit. Mendimet shprtehen me qarte kur perdoret nje gjuhe e paster, e kuptueshme duke u bazuar ne rregullat gramatikore: morfologjike, sintaksore e drejtshkrimore. Permbajtja – ajo cka thuhet eshte shume me rendesi, por aq e rendesishme eshte edhe ajo se si thuhen gjerat, si parashtrohen problemet, si paraqiten mendimet per ceshtjet e caktuara.
Ne kete interviste ishte teper deshpruese gjuha qe perdornin dy gazetaret, Berat Buzhala e Leonard Kerquki – ishte gjuha e nivelit me te ulet, gjuha arkaike qe nuk u kishte hije gazetareve te lartpermendur te perdornin nje gjuhe te tille ne bisede me znj. Maloku. Nje gjuhe te tille ata mund ta perdornin sikur te flisnin me ndonje fshatar te pashkolluar. Gazetaret kane nje pergjegjesi, detyrim per ta perdorur shqipen standarde, sepse ata komunikojne cdo dite me lexuesit, degjuesit e shikuesit, varesisht nga mediat ne te cilat e ushtrojne profesionin e tyre. Ky shqetesim per gjuhen nuk eshte teme e ketij shkrimi te shkurter, por duhet theksuar se gjuha qe perdoret ne mediat tona dhe ne te folurit tone te perditshem eshte ne nje nivel jo te lakmueshem.
Kjo interviste e znj. Maloku me nje gjuhe te drejtperdrejte, pa fyer, pa akuzuar askend ishte vertet nje kenaqesi, nje freski per mua dhe me ngjalli shpresen per te ardhmen me te mire te Kosoves. Kemi njerez te afte, te perkushtuar, te ndershem qe me angazhimin e tyre mund te japin nje ndihmese te cmueshme per zhvillimin sa me normal te ecurive (proceseve) shoqerore, politike, ekonomike, arsimore e kulturore te Kosoves. Por shume njerez te tille jane te zhgenjyer me gjendjen aktuale ne Kosove, jane duke qendruar anash, nen hije dhe nuk dalin ne arene, ne balle, te prijne e te behen flamurtare te zhvillimit te gjithmbarshem te Kosoves. Dhe Doruntina ka bere mire qe eshte duke u angazhuar ne jeten politike te Kosoves si deputete e Kuvendit te Kosoves, institucionit ku duhet te debatohet ne menyre demokratike per ceshtjet jetike te popullit te Kosoves, ku duhet te merren vendime te guximshme dhe ku vendoset per fatin e Kosoves. Kur njerezit e afte, njerezit e ndershem nuk angazhohen ne rrjedhat politike e shoqerore te Kosoves, atehere ne fuqi vijne mediokret, matrapazet, perfituesit, hajdutet qe per fat te keq, shume nga keta sot jane ne pozita udheheqese, ne pushtet dhe jane duke i shkaktuar deme te medha Kosoves. Te shpresojme se shembullin e Doruntine Malokut do ta ndjekin edhe shume vajza te reja e djem te rinj, te paisur me aftesi e pergatitje profesionale te duhur, te brumoisur me ndjenjat e atdhedashurise, vullnet te mire dhe me kembenguljen, perkushtimin per ta ndryshuar gjendjen e tanishme te ploget, per te ecur perpara, per ta futur Kosoven ne gjirin e familjes se vendeve demokratike e te perparuara te botes. Vetem me njerez te tille mund te ecim perpara!
Ne fund s’me mbetet tjeter, veq ta pergezoje znj. Maloku: Te lumte Doruntine!
Filadelfia, 20 korrik, 2015
*Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro – amerikane.
TË LUMTË, SHQIPËRIA IME!
Nga: Prof. Murat Gecaj/
Foto:Shefqet KERCELLI/
Tani, kur po i shkruaj këto pak radhë, është mesdita e datës 21 shtator 2014. Të gjithë bashkëkombësit e mi, që ndodhen në Sheshin “Nënë Tereza” të kryeqytetit, por dhe përgjatë Bulevardit “Dëshmorët e Kombit” e kudo në Shqipëri e trojet tjera amtare, me sy e mendje të përqëndruar kanë ndjekur dhe po ndjekin me interes të jashtëzakonshëm mbërritjen në vendin tonë të Papa Françeskut. Ndërkaq, ata po përcjellin me shumë vëmendje Meshën e Shenjtë, që ai po drejton, bashkë me ndihmëtarët e vet.
I zbritur në Aeroportin Ndërkombëtar “Nënë Tereza” të Rinasit, në mengjesin e kësaj të diele, përmes rrjeteve të fuqishme audivizive, ne pamë që kreu i Vatikanit e përshkoi “Rrugën e Durrësit” i pritur me gëzim e brohoritje nga qindra veta. Por, në saj të mjaft gazetarëve të ardhur nga vende të ndryshme të Europës e botës, kjo ngjarje historike u përcoll për miliona besimtarë katolikë dhe të interesuar të tjerë.
Në Tiranën tonë, Papa Francesku u ndodh ndërmjet një befasie shumë të këndshme, emocionuese dhe, ndoshta, të papërjetuar ndonjëherë më parë prej tij. Kështu, duke “prishur” dhe portokollin e hartuar, ai hyri nëpër “tunelin” e madh njerëzor dhe të stërgjatë, ku binin në sy portretet e martirëve të fesë katolike, i shoqëruar me lule e brohoritje të fuqishme nga besimtarët e të gjitha feve, të cilët kishin dalë për ta pritur dhe nderuar atë. Ishte ky një rit i njohur e traditë shumëshekullore e shqiptarëve, për ta pritur mikun në shtëpinë e tyre.
Sapo mbërriti në afërsi të Sheshit “Nënë Tereza”, Papa Françeskut iu ofrua një pritje e paharruar, nga Presidenti i Republikës, Bujar Nishani. Pas fjalës mireseardhëse të tij në mjediset e Presidencës, Papa Françesku iu drejtua shqiparëve me fjalë zemre e dashamirëse. Ai i bekoi ata për paqe, harmoni fetare dhe përparim të pandalshëm, drejt Europës së Bashkuar.
Gëzimin dhe lumturinë e tij ne e pamë të shprehur aq natyrshëm, kur i përshendeste parreshtuar mikpritësit e zjarrtë shqiptarë, të moshave e feve të ndryshme. Papa Francesku u përkul nga makina e tij e hapur, i përqafoi dhe i bekoi disa fëmijë. Me siguri, kjo gjë do të jetë lumturi e gjatë për ata dhe një kujtim, që rrallë u përsëritet në jetë.
Emocionuese ishte edhe kur, para Meshës së Shenjtë, kryebashkiaku Lulëzim Basha i dorëzoi atij, simbolikisht, Çelësin e kryeqytetit Tiranë.
Nuk e di as se çfarë mendojnë besimtarët katolikë të Romës e më gjerë, në Italinë fqinje, por mendoj që, me pritjen madhështore që iu rezervua Papa Françeskut dhe me Meshën e Shenjtë, që u mbajt në Sheshin “Nënë Tereza”, u konkurrua me dinjitet me atë, në Sheshin “Shën Pjetri” të Vatikanit.
Mesazhi i të gjitha veprimtarive të deritanishme dhe i atyre, që do të organizohne deri në mbyllje të tërë vizitës afër 12-orëshe të Papa Franceskut në Shqipëri, është: Paqe, vëllazërim e mbarësi për të gjithë shqiptarët.
Sonte, por edhe nesër e më gjatë, nuk do të reshtin komentet e shkrimet rreth kësaj vizite historike të Papa Françeskut në Shqipëri, e cila e pason atë të Papa Gjonpalit II, në vitin 1993. Bazuar në ato çfarë panë e dëgjuan, ata nuk kanë si të mos shkruajnë me nota pozitive e dashamirëse për Atdheun tonë, për tërë këtë pritje të shumëpritur dhe e cila do të ruhet gjatë, në kujtesën e bashkëkombësve të mi.
Prandaj, si gjithë të tjerët, kam arsye që sot të ndjehem krenar dhe nga zemra të shprehem: “Të lumtë, Shqipëria ime, vendi i paqes e përparimit dhe i bashkëjetesës shembullore fetare!” Në këtë udhë, “çelësin” e hyrjes në Bashkësinë e Europiane e kemi në duart tona.
Tiranë, 21 shtator 2014