Ne, me Gjergj Kalajn e Grudës,pa u njoft ndër veti ,/
Prej larg patëm të afërten miqësi./
E, veç një herë, u pamë sy më sy./
Tek Takimi traditë: “Alpet Shqiptare”,/
Në një drekë bujare të Bruno Selimajt/
Në një kullë antike në Guci./
Aty patëm dy orë me të qeshura/
Folëm për ngjarje të reja, për histori të vjetra…/

Gjergji, ky malësor mërgimtar vinte shpesh në Malësi,
Me të madhin mall, me të madhen dashuri.
Me zemrën Ulqin, me shpirtin Shqipëri…

Në shtëpinë e tyre Kalaj në qytetin e Nju Jorkit,
Dy “Gj…”-të shqiptare,
Gjergj e Gjyste,
Si dy shqipe të Kombit.
E donin Shqipërinë Etnike deri në kufijtë e ëndrrës,
ideologjisë, sakrificave vetmohuese, legjendës…
Mbi lartësitë e shpirtit
Përtej mureve të zemrës.

Gjergj, do të vijë në prill e do trokas tek agjensia jote:
E, Ti – do të jesh udhëtar i përjetshëm
I kësaj Kohe. I kësaj Bote.
I këtij Qielli. I kësaj Toke…
E, Gjergji Kalaj do të jetë përjetë në Udhëtim.
Gjergjat nuk i mungojnë Kombit Tim!

Tiranë, 13 mars 2016