Nga Albert HABAZAJ/

E vogël, me një klasë shkollë në atdheun mëmë, nga fillimi viteve 90 – të të shekullit që kaluar, mori rrugen e kurbetit pas prindërve për një jetë më të mirë dhe ajo Ardita Vreka lindur në Vlorë, por me rrënjë nga rrëza e Trebeshinës. Pavarësisht vështirësive fillestare në përvetësimin e gjuhës greke ja doli mbanë që klasat fillore dhe gjimnazin t’i mbarojë me rezultate të mira. Filloi dhe liceun, por në vijim e sipër e la në mes për t’u angazhuar në një shkollë profesionale, që ndoshta do ta nxirte më shpejt në jetë dhe në marrëdhënie pune për të ndihmuarë sado pak dhe familjen. E ndërsa kishte mbrojtur dhe gjuhën angleze, vazhdonte të punonte në një floktore private me një rrogë të vogël por edhe gjithë ditën në këmbë për trupin e saj të brishtë nuk ishte pak. Shikonte shoqet e saj greke që vazhdonin shkolla dhe universitete, i kishte zili por dhe ndjente një boshllëk në vetvete, ndaj ëndërronte dhe ajo të bëhej si ato.

Pa u shkëputur nga puna, me shumë sakrifica e përfundoi dhe liceun dhe, pas një testimi paraprak, hyri në një kolegj amerikan për “Business administration” për burimet njerëzore.
Mirëpo duheshin marrë masat paraprake – një shtëpi me para, gjë që e detyroi familjen të shtrëngohej ekonomikisht dhe ta mbështesë në misionin e saj. Punë dhe shkollë gati një pesë vjecar. Gjithë ajo lodhje dhe ankthi qe e mundonte, e motivonte më shumë, aq më tepër në dhè të huaj, që të mundëte t’ja delte ndanë. Vitet kalonin. Ardita rritej dhe në ngjitje shkonin dhe rezultatet e saj, duke patur siguri tanimë në vetevete, se kur i ke vënë vetes një qëllim, s’ka asgjë që të të pengojë në ecjen tënde përpara.

Punë dhe mësime, me netë të tëra mbi libra, sa herë duhet të shlyente provimet e radhës pa lënë asgjë prapa. Dhe rezultatet e larta do t’i buzëqeshnin në vazhdimësi. E shihte babai mëngjezeve të dremiste mbi libra dhe do t’i shkruante:
“Arti yt i të mësuarit / Ishin Kurani dhe Bibla, / Se yjet që linin sabanë /Do të gjenin prapë mbi libra”. Babai i saj është atdhetar idealist dhe poet i përkushtuar për shqiptarinë. Bashkë, thinjëm rininë për ideale kombëtare.

Shoqëria ecte përpara me kohen, grekë dhe shqiptarë jetonin në një komunitet, punonin bashkë, bashkë dhe fëmijët në bangat e shkollës, por ç’e do se, politika dhe burokracia bëheshin pengesë në inkuadrimin e plotë të emigranteve në shoqërinë greke.
Prandaj dhe Ardita, të parën temë që mbrojti ishte ajo “Në mbrojte të emigrantëve”, se diçka duhet të ndryshonte nga statukuoja ekzistuese. E vetmja gjuhë e folur dhe e shkruar, si gjithnjë, do të ishte vetëm anglishtja. Dhe aftësitë e saj rriteshin vazhdimisht. Mbrojti me radhë tema të Biznesit, ushtroi dhe manaxherin, mbrojti “Udhëheqës në emergjencë si Hitlerin” dhe deri në mbrojtjen me sukses të “Revoltave në Afrikën veriore”, pra “Revolucionet Arabe”. Vitin e fundit iu desh të linte dhe punën për të ngritur cilësinë e shlyerjes së provimeve. Akoma pa mbaruar viti kalendarik e marrin në provë në shkollë dhe i afrojnë punë si sekretare në një zyre avokatësh. Por ajo nuk rresht së mësuari. Mbron detyrat me shkrim, ushtron dhe praktikën dhe pas një viti bëhet gati për t’u ngjitur në tribunë për t’u kurorëzuarë me mundin dhe djersën e saj ndër vite, me marrjen e Diplomës.

Por ja, një ditë para betimit, i thonë se ishte ndër nxënëset më të mira të Kolegjit dhe e para ndër dhjetëra bashkëkombësit e vet. Habi, mallëngjim dhe lot!…Mundimi, përpjekjet dhe shpenzimet nuk shkuan kot. Kishte hedhur hapa të sigurta në rrugën e gjatë të jetës. Të nesërmen, në tokën e Prometheut duhet të parakalonte ndër 300 nxënës dhe auditorin e shumtë me flamurin përkatës kombëtar, me flamurin e Skenderbeut. Nuk e zinte gjumi se i erdhi lajmi si bombë… Qysh do ta mbante flamurin, si e para ndër shqiponja…?

Dhe te nesërmen, çdo gjë ishte gati për ceremoninë madhështore. Parakalojnë tradicionalisht mbi 300 nxënës që do betohen dhe pastaj flamurtarët e kombeve dhe kombësive të ndryshme. Kishin të drejtë të krenoheshin prindërit e saj, familjarët miq dhe të afërt, shoqet e saj bashkëkombëse Irini Duru, Elena Raka, Marjana Brunga, që u betuan dhe ato atë ditë. E panë në çdo anë të globit, se si na përfaqësoi me simbolin e kombit, flamurin kuq e zi. S’ka si mos të ndjehesh krenar, kur shikon një vajzë shqiptar në dhè të huaj të valëvit në qiell Flamurin Kombëtar. S’kanë se si të mos fluturojnë në qiejt e krenarisë fisnikja mëmë Theodora dhe babai i Arditës, miku im i pastër, Maliq Vreka për fëmijën e tyre, për bijën e tyre që mban lart flamurin kombëtar, me emrin “Albania”, fill pas flamurit Amerikan dhe atij Grek, si vendi i asaj shkolle të madhe. Por Ardita nuk ndalet. Ka vite që ka aplikuar për pasaportën e vendit ku jeton mbi dy dekada por me kot. Burokracitë bëjnë të tyren, duke mos i lejuar të drejtën e përfitimit të bursës se është e huaj. Megjithatë, studentja shqiptare parakaloi ballëlart në zemër të Athinës, nën dritën e praruar të Flamurit Kombëtar Shqiptar, se e meritonte. Na nderon një shqiptare e re me ndjenja kombëtare të zjarrta, porsa etja për dijen, për jetën.

Ka disa muaj që ka filluarë mësimet për “Master”, se do që të ushtrojë profesionin e saj “Busness administration” për burimet njerëzore, për të cilin ju përkushtua me studime vite të tëra.

Duke qënë se ishte nxënëse e rezultateve të larta, shkolla, të vetmen gjë që mundi t’i afronte, ishte ulja përgjysëm e shpenzimeve të studimeve. Por Ardita tani e ka të qartësuar misionin që ka marrë përsipër, punë dhe shkollë për perfeksionimin e dijeve dhe është e sigurt se vitin e ardhshëm përseëri do të jetë e para në piedestalin e dijeve. Sinqerisht i çojmë nga Vlora e përbashkët një det me urime Arditës, vajzës tonë, bijës së Maliq Vrekës, përmetarit të vlonjatizuar aq qytetarisht, shqiptares së re që na nderon me dinjitet në botën e dijes. I urojmë shëndet, mirësi dhe suksese të mëtejshme. Ndjen vërtet kënaqësi prindi kur ka fëmijë të talentuar dhe atdhetarë të zjarrtë, sidomos në mërgim, si ditë arta Arditë.