Opinion nga Rafael Floqi/
Ndërsa afati i ri i vendosur nga Presidenti amerikan Donald Trump për Kremlinin po afron, bota po shikon me shqetësim një lojë të rrezikshme politike ku fjalët e mëdha përplasen me realitetin e ftohtë të luftës. Pavarësisht retorikës së ashpër nga Shtëpia e Bardhë dhe dërgimit të të dërguarit të posaçëm Steve Witkoff në Moskë, Vladimir Putin nuk ka dhënë asnjë shenjë tërheqjeje. Kremlini mbetet i paprekur nga kërcënimet me sanksione të reja apo tarifat sekondare ndaj Kinës dhe Indisë.
Është e qartë se Trump e ka kuptuar tashmë se ndalimi i luftës në Ukrainë është më kompleks se sa premtimet që bëhen në fushatë. Retorika e “marrëveshjeve të mëdha” me liderë autoritarë duket gjithnjë e më shumë si një përpjekje për të ruajtur imazhin e një lideri të fortë, ndërsa faktet në terren tregojnë ndryshe: Rusia po avancon ngadalë, por pa ndalim; Ukraina po humbet territor dhe civilët vazhdojnë të paguajnë çmimin më të lartë.
Takimi i paralajmëruar i Witkoff në Moskë, në ditët e fundit para afatit të Trump, nuk është gjë tjetër veçse një përpjekje për të shpëtuar fytyrën. Vetë Trump e pranoi se nuk ka shumë besim te sanksionet, duke i përshkruar rusët si “tipa dinakë” që dinë t’i shmangin ato. E megjithatë, i mbetet vetëm ajo armë diplomatike – pasi çdo hap më tutje rrezikon përshkallëzimin e një konflikti që tashmë ka thithur mijëra jetë.
Nga ana tjetër, Putini vazhdon me të njëjtën strategji të pamëshirshme: presion ushtarak në Ukrainë dhe sinjale agresive në arenën ndërkombëtare. Prezantimi i raketës së re hipersonike “Oreshnik”, të aftë sipas tij për të shkatërruar një objektiv me efekt të krahasueshëm me një sulm bërthamor, nuk është thjesht një zhvillim teknologjik — është një mesazh. Po ashtu, deklaratat kërcënuese të Medvedev për një përplasje të mundshme me SHBA-në janë pjesë e një strategjie klasike frikësimi.
Në këtë atmosferë tensioni, Trump urdhëron lëvizjen e nëndetëseve bërthamore amerikane – një veprim simbolik, por gjithashtu tejet i rrezikshëm. Sepse kur dy liderë që nuk njihen për vetëpërmbajtje nisin të luajnë me nënkuptime bërthamore, bota ka arsye të frikësohet.
Realiteti është se Putini nuk ka ndërmend të bëjë lëshime. Ai e sheh kohën si aleate, ndërsa fronti i gjatë prej mbi 1,000 kilometrash në Ukrainë i jep hapësirë për të shtyrë përpara ngadalë por me këmbëngulje. Bombardimet ndaj qyteteve dhe viktimat civile nuk e ndryshojnë kursin e tij – përkundrazi, janë pjesë e strategjisë së lodhjes së Perëndimit dhe dobësimit të moralit ukrainas.
Ndërkohë, Zelenskyy dhe Ukraina kërkojnë më shumë ndihmë, më shumë sanksione, më shumë presion ndërkombëtar. Por në Uashington, durimi duket se po venitet. Ka zëra në administratën Trump që paralajmërojnë një tërheqje të mundshme nga konflikti nëse nuk ka përparim diplomatik – një skenar që vetëm do t’i shërbente ambicieve të Kremlinit.
Në fund, pyetja është kjo: a është Trump i gatshëm të përballet seriozisht me pasojat e mosbindjes së Putinit, apo do të kënaqet me një përpjekje të përkohshme për të ruajtur autoritetin? Dhe çfarë do të thotë kjo për Ukrainën, për Evropën dhe për rendin global në një kohë kur kërcënimi i luftës së madhe nuk është më abstrakt, por gjithnjë e më konkret?
Në këtë dramë të stërzgjatur, afati i së premtes mund të mos sjellë ndryshime të mëdha – por ai tregon saktësisht sa e brishtë dhe e rrezikshme është loja e forcës në kohë lufte.