Archives for August 2014

Rrëfehet Roland Qafoku :Pengu im që nuk arrita të intervistoj, At’Zef Pllumbin

August 4, 2014 by dgreca

(Intervistë me Publicistin e mirënjohur, dhe drejtuesin e emisionit politiko-shoqëror -“DEBATI NE CHANNEL ONE” (Hard Talk)./
Profili i publicistit dhe Moderatorit të emisionit politiko-shoqëror -“DEBATI NE CHANNEL ONE” (Hard Talk),- dhe i gazetarit Roland Qafoku i përket brezit të artë të gazetarëve që me inteligjencë, mëncuri, profesionalizëm dhe vetëdijen e shëndoshë e të mprehtë, në sajë të përkushtimit, pasionit e përgjegjshmërisë morale, qytetare e intelektuale, na kanë dhënë gazetarinë bashkëkohore, profesionale, përvojën dhe eksperiencat e jetës, dhe afirmimin me vizion të gjerë profesional në disa dekada.Roland Qafoku konsiderohet një nga moderatorët më të mirë në median e shkruar e vizive shqiptare, vecmas në gazetarinë polemizuese. Ndikimi i emisionit të tij në kulturën sociale dhe politike është vlerësuar dhe vazhdon të vlerësohet gjërësisht nga audiencae admirueshme e ndjekësve, duke sfiduar skeptikët e kritikët e kohës edhe për cështjet më të rëndësishme në jetën social-ekonomike- kulturore -politike të vendit. Tashmë Roland Qafoku ka krijuar profilin e një gazetari e publicisti në fushën e gazetarisë dhe publicistikës bashkëkohore në mbarë opinionin publik shqiptar, fillimisht si reporter në gazetë dhe më pas redaktor, zëvëndëskryeredaktor, kryeredaktor, kryeredaktor i gazetës që u bë gazeta më e madhe në Shqipëri, themelues i një gazete dhe me një përvojë mbi 15 vjet në median e shkruar, ka kaluar në television, në fillim si drejtor informacioni dhe më pas autor dhe drejtues i emisionit politiko-shoqëror, që citova më lart. Me modestinë dhe pjekurinë profesionale dhe mbresëlënëse, që e karakterizon Rolandin, në këtë intervistë, ju do të mësoni sfidat e trajektores të karrierës së tij në fushën e gazetarisë dhe medias së shkruar e vizive. Për më shumë ndiqni intervistën

Bisedoi:Raimonda MOISIU/

-Ju jeni emër mjaft i njohur në gazetarinë e shkruar dhe median vizive shqiptare. Cilat janë trajektoret e karrierës tuaj në gazetari?

Por sot, që po e mendoj, unë kuptoj se edhe vetë e kam kërkuar, por edhe fati ka ndjekur këtë kërkesë timen, që unë të vijoj karrierën në gazetari brenda një normaliteti që përcakton teoria e gazetarisë. Kam nisur si reporter në gazetë duke qenë në provë, reporter full time, redaktor, zëvëndëskryeredaktor, kryeredaktor, kryeredaktor i gazetës që u bë gazeta më e madhe në Shqipëri, themelues i një gazete dhe pas një përvoje mbi 15 vjet në median e shkruar kam kaluar në televizion në fillim si drejtor informacioni dhe më pas autor dhe drejtues i emisionit tim.

– Si ju lindi ideja për të qenë pjesë e gazetarisë dhe e shtypit shqiptar -si pjesë narrative jetësore e rëndësishme nën ndikimin e kulturës, historisë e fenomeneve sociale, ekonomike dhe politike në komunitet, apo….?

Nuk ka një datë apo moment që thashë se unë sot do bëhem gazetar. Është një dëshirë e hershme ndoshta e fshehur, por jo se ka një datë të caktuar. Gazetaria është një profesion që fillon, por që asnjëherë nuk mbaron. Cdo ditë ne bëjmë një gjë të re që nuk e kishim bërëmë parë, kështu që në një farë mënyre gazetaria është“ to unlimited” (pafundësi).

-Çfarë “mëkati” i njihni vetes nga puna si gazetar me vendosjen e demokracisë në atdheun tonë?

Nëse raportimi i një lajmi të keq quhet mëkat, unë e kam bërë këtë. Por në gazetari ‘bad neës is good neës” dhe nuk mund ta kuptosh veten larg kësaj teorie. Ndryshe pastaj i bie që duhet të isha gazetar i Zërit të Popullit, të para vitevev 90-të.
Një kolegu ynë ka thënë me humor se – gazetarët janë djaj të nevojshëm. Dhe në këtë Shqipërinë tonë media është syri i popullit. E thoshte dikur Ahmet Zogu.

-Ju keni një karrierë të gjatë në gazetari, që do të thotë se keni përjetuar momente mbresëlënëse, të këndshme, por edhe kritike, dëshpëruese e të trishta. A mund të na përshkruani momente nga eksperienca tuaj? Si jeni ndjerë kur keni shkruar artikullin e parë publicistik?

Unë e kam nisur karrierën e gazetarit si reporter dhe të raportosh një lajm për mua është puna më e mirë në gazetari. Si fillime të mijatnë media, mund të quaj disa shkrime dhe ndonjë përkthim në vitin 1991 në disa gazeta modeste të asaj kohe që nuk botohen më. Por si gazetar profesionist, botimi i parë quhet lajmi i parë në vitin 1997-të në gazetën Koha Jonë. E mbaj mend mirë edhe lajmin e parë. Ishte një lajm i rrallë. Dikush kishte blerë një makinë dhe nuk e dinte se në të ishte instaluar një bombë e paaktivizuar. Pas 9 muajsh e mëson këtë nga ish-pronari i makinës të cilit ia kishte treguar ai që ia kishte vënë bombën. I habitur se si nuk i kishte ndodhur gjë. Ishte vitit 1997-të dhe në Shqipëri këto lajme ishin të zakonshme, brenda të jashtëzakoshmes.

-A mund të na përshkruani shkurtimisht Departamentin e “DEBATI NE CHANNEL ONE” (Hard Talk). Si lindi ideja e këtijemisioni- dhe pse këtë titull?

Debati në Channel One është një emision politiko-shoqëror. Në një farë mënyre është vazhdim i emisioneve, që unë kam prej 5 vjetësh në ekran. Emrin e emsionin ia ka vendosur pronari i telvizionit, zoti Ylli Ndroqi me idenë që në këtë studio të dominojë debate i politikës, i zjarrtë, jo monolog që të vë në gjumë. Kam një staf të mrekulleushmë që dua të falenderoj për punën që bën. Gazetarja e emisionit Ornela Gaci është bashkëpunëtorja ime më e afërt, një gazetare e re por shumë e talentuar. Pastaj janë pjesë mbështetëse regjizori, teknikët dhe 4 kameramanët e studios që janë ata, pa jam unë.

– Si jeni ndjerë kur keni intervistuar për herë të parë, ku dhe kush ka qënë ai/ajo? Na tregoni si arrini ju ta bëni intervistuesin, procesin e mbledhjes dhe vënien së bashku e të gjitha elementeëve intervistuesë? Cilat janë disa nga sfidat?

Intervista është një zhanër që unë e kam për zemër. Natyrisht kjo ka erdhur duke përmirësuar dhe unë nuk mund të auaj një moment që mendova se unë po di ta bëj mirë intervistën. Por besoj se pasi arrita në disa vjet të raportoja lajme që tërhqinin vëmendje, arrita të tërehq vëmendjen edhe me inetervista. Shumë pak janë perosnat që unë nuk i kam intervistuar. Një pjesë e tyre nuk jetojnë më dhe më vjen keq që ata që i kam intervistuar nuk jetojnë më, por nga ana tjetër më vjen mirë që unë kam, një kujtim me ta. I kam të ruajtura shumë intervistat me personazhe historikë tashmë, pra intervista me Ramiza Alinë, me Sabri Godon, me Amik Kasoruhun.Madje me Kasoruhon kam qenë gazetari i fundit që e kam intervisruar. E kisha vetëm tre ditë përpara se të ndërronte jetë në studione emsionit dhe lajmi i vdekjes së tij më shokoi. Do më mbetet në memroie gjatë. Por kënaqësi ta thëm është edhe një tjetër, e një miku tonë të përbashkët, Riza Lahi. Një mik i yni, që teksa e kisha të ftuar në televzionin Ora Neës bëmë biseda të këndshme. Madje ai i thurri një poezi spikeres Uejda El Sajed, teksa e pa të qante LIVE, dhepërcillte lajmin e aksidentit të disa studentëve.

– Në jetën e përditëshme në metropolin shqiptar, Tiranën, ju jeni në kontakte me personalitete të politikës, social-ekonomike dhe kulturore të jetës shqiptare, por edhe të politikës të jashtme europiane dhe amerikane. Në këto biseda –debat, sa është prezent atdheu ynë Shqipëria e cështja shqiptare, vecmas ajo e Kosovës, Camërisë dhe Malit të Zi, në marrëdhëniet me ta?

Por padyshim, që ka qënë një pjesë e rëndëishme. Unë mendoj se me pavarësinë e Kosovës nuk do të thotë që cështja shqiptare është zgjidhur ploëtsisht. Është cështja shqiptare e Camërisë, shqiptarët e Maqedonisë dhe ata të Malit të Zi dhe Presheva.

-Cila është historia interesante, që ju ka lënë gjurmë dhimbje, malli e dashurie gjatë gjithë karrierës tuaj si gazetar dhe intervistues?

Janë shumë sepse karriera ime ka qenë shumë dinamike. Por më shumë më kanë mbetur mbulimi i ngajrve të vitit 1997-të, kur krahas raportuesit ta lajmeve,më duhej të ndihmoja edhe të plagosurit. Më kanë mbetur ngjarjet e 14 shtatorit 1998-të ,kur mbuloja ngjarjen e rëndë në boulevard, kur rreziku i jetës ishte shumë i afërt. Ngjarjet e Kosovës në vitin 1999-të, kur intervistova një fëmijë 10 vjec, që me sytë e vetë kishte parë masarkën që serbët kishin bërë në familje, por që vetë kishte shpëtuar. Mes pirgut të njerëzve të vrarë ishte një mrekulli, që atë fëmijëv nuk e kishte zënë asnjë plumb. Pasi ata u larguan, djali 10 vjecar u largua duke gjetur një karvan, që vinte në Shqipëri dhe në spitalin ushtarak unë e takova duke i marrë një intevistë. Nuk më shqitet nga mendja një italo-amerikan i dënaur në burgun e Tiranës, të cilin e intervistova dhe që kishte mësuar shqip në dialektin, kuksian sepse në qeli rrinte me një djalë nga Kukësi. Por edhe shumë intervista të rëndësishme.si ajo me sekretarin e NATO, Anders Fogh Rasmussen, me pasardhësin e Giovali Falcones, Pier Luigi Vigna, personazhin real Sali Protopapa për të cilin u bë filmi “I teti në bronx” e shumë e shumë të tjerë.
-Cilat kanë qënë uljet dhe ngritjet në karrierën tuaj? Cili ka qenë keqkupimi më i ndjeshëm gjatë karrierës tuaj si gazetar?

Po për fatin tim sic e thashë më lart nuk kam patur up and doën. Por një karrierë me hapa të vegjël, por të sigurtë. Nëse ka patur tërheqje, për mua ato do të thoshin ringritje, si një provë e madhe, se cfarë ishanë gjendje të bëja.

-Cila është ngjarja tuaj më e preferuar që ju keni raportuar, qoftë nëpërmjet medias së shkruar dhe asaj vizive?

Janë disa, por ngjarjet e vitit 1997-të, ngjarje e 14 shtator 1998-ë, ngjarjet e Kosovës në 1999-ë, ngjarja e Gërdecit, 2008-ë, 21 janari 2011-ës.

-Cfarë do të dëshironit të thoni në lidhje me karakterin e përgjithshëm të gazetarisë shqiptare, Ballkanike apo Lindore, në krahasim me atë perëndimore, bazuar në ato c’ka ju keni lexuar apo vënë re?

Për mua nuk ka gazetari shqiptare, gazetari italiane, gazetari ballkanike apo gazetari aftrikane./ Ka vetëm dy lloj gazetarie; Profesioniste ose jo profesioniste.

-Cfarë ju pëlqen dhe cfarë nuk ju pëlqen në punën tuaj? Në ditët e sotme tradita dhe realiteti “përziehen” me vlerat fetare. Në opinionin tuaj si gazetar profesionist dhe i karrierës, a ka ndonjë konfuzion që ndikon në marrëdhëniet njerëzore dhe në marrëdhëniet mes kulturave të tjera, vecmas në Ballkan?

Unë besoj në Zot i cili është një për të gjithë. Natyrisht e pranoj, që nuk e kam kulturën dhe dijen e duhur fetare, për të bërë ritet, por ama respektoj këdo në besimin e vet. Edhe për shkak të punës si gazetar kam patur rastin të vizitoj objekte kulti si Mekën në Arabi, tempullin budist në Kinë, kishë në ShBA, Greqi e gjetkë, por edhe teqe si në Shqipëri, ajo mëe fundit, teqeja e Ali Postivanit në Përmet. Kam ndjerë impresion të vecantë te të gjitha objektet që kamë parë dhe them se jam i privilegjuar.

-A keni përjetuar fëmijëri të lumtur?A ka pasur në fëmijërinë tuaj se një ditë do të bëheshit gazetar, jo vetëm i shtypit shqiptar, por edhe asaj vizive, moderator i emisionit “Planet” dhe “DEBATI NE CHANNEL ONE” (Hard Talk)-me audience jashtëzakonisht të admirueshme?

Po unë futesha tek ata fëmijë që për shkak të familjes sime dhe duke u krahasuar me moshatarët e mij, duhet të them se kam qenë me fat. Fëmijëria jonë ishte e lumtur, se ishim të gjithë të barabartë dhe mjafton një kujdsje pak më shumë se të tjerët dhe mund të bëje dallimin, që në fakt sot është për të qeshur. Unë në fëmijëri kam patur shumë ëndrra dhe kam qenë një nxënës i asaj që i thoshin “10 me yll”. Kjo më ka ndjekur edhe në shkollën e mesme dhe të lartë të cilat i kam mbaruar me rezultate të mira. Kjo më ka ndihmuar në jetë të kem disa avantazhe, por jo të zgjidhja atë degë që dëshiroja unë të kisha. Nuk e mendoja kurrë në atë kohë se një ditë do bëhesha gazetar. Por ja që sistemi demokratik sic thotë Churchill nuk është më i mri i mundshëm, por më të mirë nuk kemi parë. Falë synimit tim dhe fatit u dësh të bëhesha gazetar.

– Jetoni në Tiranë c’ju lidh me Skraparin?

Unë jam nga Corovoda. Aty kam lindur dhe aty jam rritur deri në moshën 14 vjecare. Më pas kam ardhur në Tiranë dhe kam studuar aty në shkollën e mesme dhe të lartë. Por me Çorovodën kam një lidhje speciale që lidhet me fëmijërinë timë. Cdo kujtim nga fëmijëria e kam atje dhe ato rrugët e qytetit, rruga para pallatit 6 -katësh te agjensia, rruga për në shkollën 8 vjeçare “Kahreman Ylli”, kinemaja, pallati i kulturës, shtëpia e pionerit, puna e babait, puna e mamasë, janë kujtime të jashtëzakoshme për mua. Është një qytet që ashtu të vogël, e dua si të ishte i madh sa një Cikago. Është dashuria e vendlindjes, por edhe pse ai qytet vërtetë ka njerëz të mrekullueshëm.

– Si ndiheni kur dëgjoni për krimin në familje, apo veset e tjera, që kanë përfshirë një pjesë të komunitetit, sikundër droga e krimi? Po për dhunën në familje? Si mund të reflektojë shoqëria shqiptare për lehtësimin e këtyre plagëve?

Unë jam partizan i asaj; se një burrë që rreh gruan është një frikacak i pandreqshëm. Një burrë i tillë përjeton dramën e të qënit i pazotë, i paaftë për të krijuar vlera monetare, një dembel që nuk arrin të ketë sukses në jetë. Sipas statistikave shumica e atyre që rrajnë gratë dhe fëmijët janë të varfër, pa pasuri, pa arsim dhe nuk kanë bërë ndonjë gjë në jetë. Kjo ka shumë kuptim.

-Si jeni ndier përballë botës së frikëshme të mediokritetit, klaneve, hipokritëve dhe inferioritetit? Cfarë kuptoni me shprehjet “vetëgjymmtim dhe vetëvrasje intelektuale’?

A c’ma gjetët këtë pyetje. Ismail Kadare më ka thënë disa herë; Në profesionin e gazetarit dhe shkrimtarit nuk ka gjë më të tmershme të drejtohesh nga njerëz mediokër. Është një torturë e vërtetë.

-Si gazetar dhe intelektual, cili është koncepti tuaj për kombin, për pushtetin, për partitë politike dhe për demokracinë` në vëndin tonë?

Atdhetari më i mirë është ai që i njeh defektet popullit dhe kombit të vet. C’tju them, më vjen të qesh kur për veten tonë si popull dhe komb disa marrin poza dhe lavdërojnë si popull liridashës, i urtë, paqedashës, patriot. Po u them unë, po të kujtojmë vitin 1997-ë, a vlejnë këto cilësi?Ai vit është gunga e historisë sonë. Një zot e di se me kë luftuam dhe kush ishin palët. Di që vetëm atë vit u vranë 3 mijë shqiptarë dhe u plagosën 10 mijë të jerë.

-Cfarë është dashuria për ju? Kur e ndjen një burrë, se është i dashuruar?A keni shkruar ndonjë poezi dashurie?

Po, po kam shkruar.Madje më duket e habitshme nëse dikush nuk mund të ketë shkruar. Kam shkruar poezi dashurie por kanë mbetur në kuadrin intim, nuk jam botuar. E kam kënaqsi t’ju them se të gjitha ia kam kushtuar dashurisë sime të jetës Alketës.

-Cilat janë aftësitë profesionale që gazetarët e rinj kanë nevojë sot? Ndonjë këshillë për ata që aspirojnë gazetarinë?

Gazetaria sot ka ndryshuar shumë.Është bërë më profesioniste dhe për shkak të teknologjisë. Ajo që thonë disa se këta të rinjtë nuk marrin vesh dhe ky brez i ka gazetarët e dobët, më bën të qesh. Këtë që e thotë këta, po ta krahsosh se cfarë shkruante në moshën kur ky brez i ri bënë gjith’ këto gjëra, të bën të qeshësh. Natyrisht që gazetaria shqiptare ka mëkatet e saj.Ka shumë pak gazetarë të paanshëm dhe të palidhur me pushtetin, por duke qenë se gazetaria modern shqiptare është shumë e re, besoj se janë normale.

-Projektet tuaja në të ardhmen? Cfarë iu ka mbetur peng?

Projekti im është DEBATI NE CHANNEL ONE. E quaj sfidë sic do gjë, që unë kam si gazetar dhe të gjitha bateritë e mija i kam të konvergjuara aty. Peng? Po më ka mbetur peng që nuk munda të intervistoj, At’ Zef Pllumin.

– A është i lirë shtypi sot?

Në Facebook qarkullon një pasazh që pretendohet se është marrë nga gazeta Neë York Times, por qënuk është e vërtetuar. Megjithatë aty shkruhet: Cdo gazetar sot në Shqipëri ështyë i lirë të shkruaj atë që i thotë pronari! Një ironi dhe situatë që i shkon pak a shumë medias shqiptare.Për mua ka shumë pak gazetarë të pavarur, ndërkohë që ka shumë media të pavaruara.Kjo ka sjellë rënjene e besueshëmrisë.

-Mesazhi tuaj për inteligjencën e shoqërinë shqiptare sot….

Nuk e di nëse jam personi i përshtatshëm për të dhënë këshilla..

Ju faleminderit!
Bisedoi: Raimonda MOISIU

SHBA: Nju Jorku, bëhet gati të festojë me veshjet e nusërisë

August 4, 2014 by dgreca

5000 çifte të veshur në të bardha presin shtatorin në spektaklin :” Diner e En Blanc – Tryezat e Bardha” në Bryant Pak në zemër të Nju Jorkut/
Nga BEQIR SINA, New York/
BRYANT PARK NYC: Ndërsa, je duke shetitur në metropolin e botës – qytetin më të bukur të botës Nju Jork, të bie rasti të shikosh të gjitha racat e botës, veshjet dhe bukurit me një mori njerëzish që lëvizin në drejtime të ndryshme si bletët në koshere.
Nju Jorku – përsëri të jep rastin për të relaksuar , aty ku njujorkezët të ndjehen më të lehtë që në veshje, shetitje, vizitat e pa fund, apo relaksimi nëpër parqet e qytetit, e cila është në të njëjtën kohë dhe një nga momentet më të bukur sportiv . Këtu thuhet se të bie rasti të shikosh të gjitha veshjet e modës të botës së modës – frymëzuar nga sesioni i gjenë në Nju Jork – Qytet, ky që të dallon për nga qytetet e tjera të botës, mbasi në rrugët e tij plot jetë, për çdo ditë 1 deri në dy milion turistë, të huaj lëvizin si kur të jenë në ndonjë nga sfilatat e mondës më të njohur të botës.
Eshtë shumë e vështirë të bëshë dallime në këtë qytet, se cila rrugë apo shesh i Nju Jorkut, ka më shumë, turistë të huaj – vizitorë ose kalimtar, por në këtë shënim timin më mori vemendjen këtë sezon “zemra e qytetit”, ose si thirret ndryshe nga njujorkezët Midtown, dhe përfshin sheshet Times Square, Rockefeller Center, dhe Bryant Park – parkun natyror në zemër të qytetit – ku njoftohet se më 20 shtator, të këtij viti do të zhvillohet edicioni i 4-të i asaj që thirret:” Diner e En Blanc – Tryezat e Bardha”.
Ndërsa, në park qysh tani kan nisë përgatitjet. Një poster, i madh tregon se se ngjarja e katërt vjetor e cila zhvillohet për çdo vjet në Europë – nën kujdesin e një varg restorantesh të kompanisë së njohur En Blanc, nga Franca, ka zbritur kohët e fundit( 3 vjetët e fundit), edhe në metropolin e botës qytetin mit Nju Jorkun.
Një ngjarje kulturore dhe argëtuese, kjo, që thuhet se do të sjellë këtë vit më shumë se 5.000 çifte – që do të ulen së bashku në tryezat me plot ushqim dhe shampanjë – të veshur sipas traditës së dasmave në të bardhë nga koka deri te këmbët, vajzat me fustane nuserie dhe djemtë me kostumet e martesës të baradha. Kjo është një ngjarja, e ashtuquajtur si një “spektakël” komercial “misterioz dhe i rafinuar,” i pronarëve të këtyre restorantëve, e cila ak zanafillën e saj në Parisë – Francë, dhe është mbajtur në të njëjtat “kondita” ku çiftet – mysafirët të ulur në tryezat me plot ushqim dhe shampanjë – duhet të jenë të veshur në të bardhë nga velloja deri tek këpucët”, duke rivilitazuar emrin e një lokali të famshëm për dasama i ashtuquajtur “e Bardha – En Blanc” Mbas Francës, vendorigjina e këtyre restoranteve , En Blanc – E Bardha, ose “treni” i këtyre festimeve të çifteve të veshura me të bardha – mori udhën duke kaluar nëpër 22 qytete në të pesë kontinentet e rruzullit. Organizuar me bujë nga mediat sociale dhe axhencitë e modës nëpër botë, erdhi edhe, këtu në New York, dhe u konsiderua si ngjarje më e madhe kulturore e vitit në këtë qytet – kur u mbajtë për herë të parë në Amerikë, 3 vjet m?7 parë –
Ngjarje, kjo e cila tërhoqi për herë të parë rreth 1,200 çifte – nga mbarë SHBA dhe u mbajtë për herë të parë në Qendrën Botërore Financiare – Mirëpo, pas kësaj rradhe nga që kërkesat kan ardhur duke u rritur – kjo ngjarje ka gjasa të bëjë së bashku më shumë se 5.000 çifte, që janë regjistruar në listën e pritjes, thonë organizatorët, dhe dhjetra mijër të tjerë që do të ndjekin spektaklin En Blanc – E Bardha, i cili shoqërohet me koncerte natyrore me muzikë. Media njujorkeze ka shkruar kjo ngjarje është pak si një aventurë për Restorantet – e zgjedhura për dasma, për të tërhequr kaq shumë njerëz në një moment kaq të caktuar me shumë njerëz në një vend në natyrë dhe që të jenë të gjithë të veshur tërësisht në të bardhë dhe të pajisur me tavolina, karrige, tavolinë linens, porcelani, kristal, argjendi dhe një darkë të pasur me ushqimet dhe verën e preferuar.
Por, ajo që e përcakton këtë ngjarje pavarësisht nga konformitetit e të panumërta dhe “spontane”, është se si mund të mblidhen kaq shumë njerëz si mysafirë të ulur në tryezat me plot ushqim të veshur në të bardhë nga koka deri te këmbët – nën simblolin e restorantit, duke e bërë këtë të famshëm në të gjithë botën.
“En Blanc, është një nga restorantet më elegante, dhe sigurisht më evropianë në botë, si dhe fakti se askush nuk e dinte se çfarë po ndodhte, se do të mbahej ky spektakël madhështorë, edhe në Nju Jork – metropolin e botës pra vetëm se e bën atë të jetë një nga më të veçantët në botë,” ka deklaruar bashkë-organizatori i këtij spektakli në Nju Jork Gilles Amsallem. Ai shtoi, “pjesa më e vështirë për të bërë një ngjarje si kjo në New York City, është ajo e pijeve – këtu kemi hasur në probleme me mysafirët tanë, në shijen e tyre”.
Disa çifte vitet e kaluara kan patur edhe shkelje të regullave për këtë spektakël – mbasi, disa gurpe mysafirësh nuk kan pritur për të blerë verën e En Blanc, e cila është një nga verat më të mira franceze.”
Ndërsa, disa të tjerë vitet e kaluara në Nju Jork kishin sjellë ndonjë ushqimin shtesë me vete, pije të ndryshme të alkoolit, në ndërkohë që sipas rregullave të mëparshme ato duhej të blihen në përputhje me rregulloret e të gjithëve-që ka përcaktuar më parë En Blanc, e cila donte që pijet alkoolike të paktën duhet të jenë të nevojshme për të blerë vetëm nga En Blanc-o nga që ato janë në koncesionet e licencuar të shtetit.
Andaj këtë vit nuk do të lejohet asnjë lloj pije pa markën En – Blanc ka deklaruar bashkë-organizatori i këtij spektakli në Nju Jork Gilles Amsallem.

“Dostojevski” i letërsisë shqipe

August 4, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Ata kishin një dëshirë, një pasion aq të madh për të shkruar atë që mendonin, atë që ëndërronin, atë që dëshironin. Por a mund të shkruheshin ato që buronin nga zemrat, që frymëzoheshin nga mendimet e lira, që shprehnin ndjenjat e shpirtrave të tyre të pastër. Ndodhte shpesh herë që dora i hidhte këto shkrime në letër. Autori i tyre i lexonte dhe i rilexonte pa guxuar t’ia tregonte kujt, me përjashtim të ndonjë miku shumë të afërt. Kështu ato mbetën “Kangë të pakëndueme“, me të cilat kënaqej vetëm autori i tyre dhe prisnin një ditë “Me shpërthy dhe me u këndu pa frikë e pa zori“.
Talentet e mëdhaja i rezistuan, çuditërisht, shtrëngimeve në format nga më të ndryshmet. Ata më stoikët pranuan më mirë plumbat në gjokset e tyre se sa lirinë e dhunuar. Do të përmendja këtu emrat e paharruar të Dom Ngre Zadesë, Trifon Xhagjikës, Vilson Blloshmit, Genc Lekës, Havzi Nelës e të tjerë. Martirë të tjerë provuan prangat e hekurta në vend të nënshtrimit. Nuk do t’i përmend emrat e tyre pasi ata janë të shumtë dhe do të duheshin faqe të tëra për t’i përmbledhur në një shkrim. Megjithatë ata shkruan. Shkruan me gjakun e tyre në muret e qelive ku i përplasën egërsisht. Shkruan për atdheun e robëruar, për lirinë, për dashurinë. Shkruan për dhimbjen, për mallin, për shpresën. Shkruan për gjithçka. Në shkrimet e tyre ndihej besimi për të ardhmen edhe atëhere kur shumëkush e kishte humbur atë.
Por kishte edhe nje kategori tjetër që shkruante. Kjo kategori i përket atyre të përmendur në paragrafin e parë të këtij shkrimi. Ata nuk bënë kurrë art të imponuar, duke marrë me vete edhe pasojat. Arti i tyre kishte brenda vetes të koncentruar një kod të brendshëm të demokracisë, lirisë dhe bukurisë njerëzore. Brenda veprave të tyre, nëpërmjet alegorizimeve apo formave të tjera artistike indirekte, jepeshin mesazhe të qarta të domosdoshmërisë së mendimit të lirë. Në to shkruhej për atdheun e robëruar, për lirinë, për dashurinë. Shkruhej për dhimbjen, për mallin, për shpresën, për gjithçka. Në shkrimet e tyre sundonte besimi për të ardhmen, edhe atëhere kur shumëkush e kishte humbur atë. Autorët e këtyre shkrimeve nuk u bënë kurrë servile dhe hipokritë, nuk u bënë kurrë lakej oborri si shume prej bashkohësve të tyre që i thurrnin lavde sistemit të dështuar totalitar e që, edhe sot e kësaj dite, nuk kemi dëgjuar asnjerin prej tyre t’i flakë tutje këto të ashtuquajtura vepra të “realizmit socialist” por, në të kundërt, këlthasin kundër njeri tjetrit se dikush paska qenë shkrimtar disident dhe dikush tjetër jo. Këto janë klithma hienash të dështuara. Ata janë si kentaurët e dikurshëm, simbol të dhunës dhe çfrenimit. Ata janë hije që nuk duken, por janë kudo dhe kur shfaqen sjellin fatkeqësi.
Në të kundërt me këta që përshkova më sipër, ngrihet lart figura e një disidenti të vërtetë, një intelektuali të shquar, që kishte dëshirë për të punuar, por që e detyruan të punonte si një punëtor i thjeshtë krahu, që kishte dëshirë për të jetuar, por nuk e linin as për të jetuar, sepse edhe jeta u lejohej vetëm servilve apo sharlatanëve të regjimit. Kush ishte ky titan? Ishte ai që qysh në moshën e rinisë rrëmbeu armën për lirinë e vëndit. U rreshtua në rradhët e Lëvizjes Nacionalçlirimtare qysh në fillimet e para të saj por nuk kaloi shumë kohë, në pranverën e vitit 1944, u bind se kjo luftë ishte tradhëtuar nga Partia Komuniste Shqiptare dhe e denoncoi atë si vegël të Partisë Komuniste Jugosllave. Largohet nga Shqipëria për studime në Austri por, në vitin 1946, e therret zëri i atdheut. Kthehet por arrestohet menjeherë. Për mungesë faktesh lirohet përsëri dhe detyrohet të bëjë punë të rëndomta. Në vitin 1960 internohet në ishullin e Manastirit në Zvërnec të Vlorës, ku qëndron për pesë vjet. Kjo është edhe periudha e krijimtarisë së tij më të shkëlqyer letrare. Ndërroi jetë në janarin e vitit 1977, si pasojë e një ataku kardiak që i erdhi pasi u detyrua, si hamall që punonte, të shkarkojë një kamion.
Ky ishte “Dostojevski” i letërsisë shqiptare, Agron Çorati. Për të folur për personalitetin dhe botën shpirtërore të tij dhe personazheve të veprave, mendoj se e ka më të lehtë ai që i ka përjetuar vetë ngjarjet që përshkruan. Them se e ka më të lehtë, pasi duke qenë vetë një Faik apo një Ninetë mund të kuptosh më mirë rënien morale të intelektualit nën presionin fizik, apo nëpërmjet fyerjes dhe denigrimit të ushtruar nga një pjesë e shoqërisë mbi pjesën tjetër të saj. Duhet të kesh qenë vetë një Mirë apo një Linë, një Lilianë apo një Zeliha për të kuptuar më mirë se çdo të thotë të të vriten ëndërrat rinore, apo të biesh shpirtërisht kur sapo ke filluar të hysh në jetë.
Autori shkruan:
‘’ Mjerë ata që kanë qënë të gjallë dhe kanë vdekur gjatë atyre dekadave! ‘’
Vini veshin, ai thotë ‘’ të gjallë ‘’, mbasi jo të gjithë që jetojnë në këtë tokë janë të gjallë. Shumica e njerëzve të kësaj bote vijnë dhe ikin si hije. Të paktë janë ata që lenë gjurmë. Një ndër ta ishte edhe Agroni.
Lexoj krijimtarinë e tij, librin me tregime “Miqtë e babait” dhe romanet “Në kërkim të vetvetes”, “Njeriu i ri”, “Liliana” dhe romanin në dy vëllime “Klasa e tetë” dhe “Njerëz të shprishur”. Vini veshin! Këto vepra janë shkruar në një perioudhë 12 vjeçare, 1963-1975. Çfarë mund të ishte bërë ky njeri në kushte normale? Ai mund të ishte bërë gjithçka. Me karakterin që kishte ai mund të arrinte majat më të larta. Por sistemi i kishte prerë rrugët e krijimtarisë së lirë.
Ai nuk pranonte kurrë të bënte art të imponuar. Karakteri i tij nuk e lejonte që t’i thurrte ‘’Hosana Barabajt‘’. Dora e tij mund të shkruante vetem ato që i diktonte zemra dhe jo diktati i të tjerëve. Dalja në dritë e veprave të tij e vërteton këtë.
Agronin e mundonte rruga pa krye në të cilën kishte hyrë atdheu. Atë e preokuponte e ardhmja e tij. Por më tepër e shqetësonte brezi i ri që po rritej pa principe dhe moral. Ai e dinte se ky brez i ri, i ashtuquajturi ‘Njeri i ri socialist‘’ do të bëhej në të ardhshmen një faturë e rëndë, të cilën do t’i duhej ta paguante kombi. Ja se si shkruan ai :
‘’Njeri i ri! Njeri i ri! Paske shumë frikë të flasësh për atë që ke brënda! Pa dil në shkretëtirë, ngjitju malit më të lartë, aty ku nuk të dëgjon njeri e villi të gjitha, çirru e thuaj një herë me zë të lartë, ato që prej shumë vitesh po i ndrydh me forcë! Mos ki frikë nga vdekja! Ç’qënke bërë kështu mor njeri i ri, Adami i brezave të ardhshëm?‘’
Duke lexuar veprat e Agron Çoratit, nuk ka se si të mos prekesh nga ndjenjat e shprehura në to. Të duket sikur ke të bësh me një autor të afirmuar. Në veprat e tij secili nga ne do të gjejë diçka nga jeta e vet. Duke i lexuar secili prej nesh do të bashkëjetojë me autorin për ato që shkruan. Dhe kjo për arsyen e vetme se ai ato i ka mbijetuar vetë mbi shpatullat e tij. Heronjtë kryesorë të veprave janë persona realë, miq të ngushtë që shiheshin shpesh të shëtisnin së bashku në bulevardin e qytetit dhe të hidhnin ndonjë gotë në lokalet e mbushura nga tymi i duhanit. Atë e shqetësonte e ardhmja e personazheve të tij. Ai jetonte së bashku me ta. Ai vuante së bashku me ta. Vuante pasi e shihte se këta personazhe të tipit të Fatosit, Besnikut, Piros, Vanit, pjella të të ashtuquajturit ”Njeriu i ri”, do të ishin kthyer në vrasës profesionistë kontrabandistë, trafikantë, politikanë të paskrupull në të ardhmen e vendit.
Ja se si shkruan ai për njerin nga personazhet e romanit, “Në kërkim të vetvetes”, Foton:
“Në kohët e lira kishte filluar përsëri të shkruante Sa të ndryshme nga shkrimet e tij të para, ku çdo gjë përfundonte me plotësimin e ëndrrave!… Sa të ndryshme nga shkrimet e mëvonshme, ku heronjtë nuk merreshin me ëndrra, por vetëm me aksion e luftë. Kurse tani s’kishte më heronj, as ëndërrimtar kotësirash…Personazhet e tij tani përmbyseshin. Kërkonin të futeshin diku thellë në brendësinë e sendeve e të ndjenjave, e aty humbisnin e hutoheshin. Ata gjithmonë vuanin. Në fillim tërhiqeshin nga patosi i jetës, pastaj thyheshin…Nuk mund te kishte fitimtarë. Vetë vdekja, kjo dhunti e natyrës, tregonte se ngadhnjimi nuk ishte njerëzor”.
Të tillë janë edhe personazhet e romanit në dy vëllime. Të trembëdhjetë maturantët e gjimnazit të Tiranës ëndërronin për një Shqipëri të lirë, europiane. Ata kishin idealet e tyre, ëndrrat e tyre. Ndaj hidhen të gjithë në luftën për liri. Midis tyre, Agimi, që, pa i thënë askush, mban një fjalim të zjarrtë në demostratë. Kjo gjë i kushton internimin në Itali. Por, çuditërisht, atje ai arrin të përfundojë shkollën e lartë dhe të diplomohet mjek. Si ka mundësi, do të pyesni ju, që kjo të ndodhë në Italinë fashiste? Unë do t’iu përgjigjem me një pyetje tjetër: Si ka mundësi që në “Shqipërinë Socialiste” një të internuari i ishte ndaluar edhe të mendonte? Por, ja që paska patur mundësi! Kjo është diferenca ndërmjet dy sistemeve totalitare. Ju bëni vetëm krahasimin.
Së fundi, Agimi kthehet në atdhe dhe sheh se si po zbatohej e famshmja “Luftë e klasave”. Sheh se ajo po zbatohej edhe me shokët apo shoqet e klasës së tij. Diziluzionohet nga kjo gjë dhe shndërrohet në “Njerëz të shprishur”, siç do ta quante librin e dytë të romanit autori. Pranon të nëshkruajë deklaratën e bashkëpunimit me Sigurimin e Shtetit të servirur nga shoku i tij, Vani. Ja disa fragmente nga dialogu me Pirron mbi torturat që zhvilloheshin në qelitë e sigurimit:
“Kishim një të burgosur në birucat e drejtorisë. Ndenji afro një vit në atë birucë. Gjatë atij viti mund ta kemi totruruar qindra herë. Edhe unë vetë. I futeshim në birucë…Ai sapo hynte drita nga dera e hapur, mbulonte sytë e “bëhej gati”. E kupton se ç’do të thotë “bëhej gati”? Ishte mësuar aq shumë me torturat tona, sa që nuk donte të humbiste kohë…Na dukej sikur na përqeshte. Nga inati e torturonim më shumë. Ai lëshonte ndonjë “oh” e asgjë më tepër. Nuk fliste…Nga urrejtja e torturoja më shumë. Ai na përbuzte ne, që ishim zotërit dhe padronët e tij. Mund të bënim me të ç’të donim, mund edhe ta vrisnim, t’ia bënim mishin copa-copa, apo ta varnim. E megjithatë, ai na përbuzte në mënyrën më përçmuese”.
Këto fjalë i thoshte Piroja, shoku i tij, që ishte shndërruar në një satana.
Karakterin e Agimit e kanë pothuajse të gjithë personazhet e romaneve të Agron Çoratit. Ata janë njerëz të çoroditur që nuk dinë se ku e kanë kokën e tyre. Ata duan të dashurojnë, por nuk dinë se a mund të ketë dashuri të vërtetë? Të gjitha këto sjellin prishjen e familjeve, tradhëtitë bashkëshortore dhe shoqërore e të tjera. Vështirë se mund të gjesh një personazh me të vërtetë pozitiv në këto vepra. I vetmi, të cilin mund ta quajmë të tillë, është Niku, i çmenduri, siç e quajnë ata që jetojnë në këtë botë të çmendur. Dialoget që zhvillohen ndërmjet Nikut dhe personazheve të tjerë të romanit, ashtu si pjesa më e madhe e dialogeve të tjerë dhe që janë të shumtë në këto romane, janë nga më të arrirat. Në to është kristalizuar një filiozofi e tërë. Ja si shprehet Niku në një dialog të tillë:
“Në botë nuk ka “të mirë të plotë” dhe “të keqe të plotë”, të ndara njera nga tjetra, qoftë edhe sikur t’i marrim të pranueshëm si dogma të përjetshme parimet morale që themi se rregullojnë jetën normale të njerëzve.. Nuk ka tezë dhe antitezë të ndarë, nuk ka “njerëz të mirë”e “njerëz të këqinj”. Nuk ka njeri që të mos bëhet gjatë jetës së tij edhe i dashur edhe i urryer, edhe i drejtë edhe gënjeshtar, edhe i ndershëm edhe hipokrit, edhe i pastër edhe i poshtër, e shumë e shumë epitete të tjera të kundërta.”
A nuk janë ide filozofike këto mendime të këtij individi që opinioni publik e ka renditur në botën e të marrëve? Atëherë, kush është me të vërtetë i marrë.? Lexuesit le të nxjerrin përfundimin.
Duke lexuar këto romane më lind pyetja që e kam bërë edhe herë të tjera, kur kam lexuar vepra të kësaj kategorie: Çfarë vendi do të kishte zënë ky shkrimtar në rradhën e bashkëqytetarëve të tij, madje edhe në atë të botës mbarë, në rast se nuk do të kishte jetuar në një sistem totalitar që i qëndroi si shpata e Damokleut përmbi krye dhe që i shkurtoi jetën në kulmin e krijimtarisë së tij? Me siguri që do t’i kishte lënë prapa shumë prej atyre shkrimtarëve që iu nënshtruan pushtetit dhe që edhe sot janë në krye të klasifikimit. Kurse Agron Çoratin, këtë “Dostojevskin e letërsisë shqiptare”, siç e kam quajtur në fillim të këti shkrimi, e njohin vetëm fare pak. A nuk duhen propaganduar dhe përhapur veprat e tij? A nuk duhen përkthyer ato në gjuhët më kryesore të botës? A nuk duhen ribotuar në mijra kopje për t’u njohur nga të gjithë lezuesit shqiptarë? A nuk duhen futur në programet e shkollave të vendit?
Të gjitha këto pyetje presin përgjigje. Lexojini veprat e Agron Çoratit dhe po mundët më ktheni një përgjigje nëse kam të drejtë apo jo për këto që kam shkruar. Në mënyrë të veçantë, specialistët e letërsisë. Unë jam në pritje.

20 këshilla nga bujtinari Günther S.

August 4, 2014 by dgreca

Nga Uk Lushi/ New York/
Nuk e kam pasur asnjëherë në plan të shkruaj për këshillat e dikujt në gazetë. Por pardje, pasi u ula me tasin e mbushur me kafe te njëra nga tavolinat e hekurta në verandën e Starbucks-it në lagjen ku jetoj në Nju Jork dhe pasi hapa e-mailet që i kisha marrë në iPad, mbeta pa zgjedhje.
E-maili me lajmin për vdekjen e mikut tim 87 vjeçar Gunther S. ishte shkruar nga vajza e tij e vetme Hilda, e cila më dëftonte se babai i saj kishte lënë një listë me këshilla për mua dhe kishte porositur të bijën që ta skanonte dokumentin dhe t’ma niste në rastin e parë posa të kryhej varrimi.
Për arsye privatësie nuk mund t’ju rrëfej shumë për bujtinarin Günther S., përveç faktit që kam punuar në hotelin e tij për disa muaj para shumë vitesh dhe ai ka qenë një ndër njerëzit më të mirë dhe urtë që kam takuar ndonjëherë në jetën time. Më kujtohet, në bujtinën e tij ai njëherë mbajti 16 refugjatë për 8 muaj dhe nuk i kërkoi asnjërit asnjë cent për qira. Arsyeja pse po i ndaj me ju këshillat e tij është sepse në krye të listës ai kishte shkruar këtë shënim: “Të lutem i ndan këto mejtime të miat me sa më shumë njerëz!”
1. Duaj të gjithë njerëzit dhe duaje sidomos familjen tënde.
2. Mos e krahaso jetën tënde me të tjerëve sepse çdo njeri i ka gëzimet dhe vuajtjet e veta dhe nëse ti nuk e jeton jetën tënde askush nuk do ta jetojë për ty.
3. Mos u merr me të kaluarën dhe as më të ardhmen më shumë se me të tashmen. Nuk ka njeri që gjithmonë është fitimtar. Fitoret ekzistojnë sepse ekzistojnë dështimet dhe humbjet.
4. Mos praktiko dredhi dhe mashtrime me femra. Nëse të pëlqen një grua shprehe pëlqimin haptas edhe me çmimin e përtalljes apo dëshpërimit të mosarritjes së zemrës së saj. Dashuria nuk është zaptim, por shkrirje e ndërsjellë e kënaqësisë dhe lumturisë së dy njerëzve.
5. Qesh sa të mundesh më shumë, por mos hezito të qash për vete dhe për të tjerët. Të qeshurit e mban zemrën të re; të qarët e pastron.
6. Bëj shokë dhe miq. Mos e përziej numrin e njerëzve që njeh me numrin e miqve të vërtetë. Një mik apo mike e mirë ka vlerën e 1 miliard eurove. Dy miq 2 miliardë. Një qind miq kanë vlerën e 1 bilion eurove, por mos u shqetëso, askush në botë nuk i ka njëqind miq. As dhjetë bile.
7. Trajtoje njëjtë— si gjeneralin si ushtarin e rangut më të ultë.
8. Kur je në dyshim si duhet të veprosh, vendose vetveten në këpucët e atij apo asaj që mund të përfitojë apo dëmtohet nga sjellja jote.
9. Ka dallim të madh mes shkollimit dhe edukimit. Shkollimi kryhet kur e merr diplomën, edukimi nuk kryhet deri sa të vije vdekja. Prandaj lexo, deri sa nuk të lënë sytë, dhe dëgjo muzikën e njeriut dhe natyrës, derisa nuk të lënë veshët, çdo ditë.
10. Zgjedhe profesionin të cilin mund ta lësh dhe megjithatë të jesh në gjendje të mbijetosh dhe pa ndier pendim. Puno që të jetosh, por mos jeto që të punosh.
11. Merr para hua vetëm në dy raste: nëse mbetesh pa bukë dhe nëse do t’i investosh paratë.
12. Mos e lër pasurinë të të komandojë ty. Ti mund ta bësh pasurinë, kurse nuk ka pasuri në botë që mund të bëjë ty.
13. Puno me nder dhe me përkushtim thua se e ardhmja e botës varet nga puna jote dhe i gjithë njerëzimi janë duke të vështruar si po punon ndërsa punon.
14. Mos shko në luftëra që nuk janë për liri.
15. Fetë dhe besimi janë dy gjëra të ndryshme. Hidhërohu në Zot, pavarësisht çfarë të thonë fetë, sepse, nëse Zoti ekziston, ai ose ajo do të të kuptojnë.
16. Shëndetin kije kujdesin më të madh. Shiko çfarë ha, sa lëviz dhe si fle. Shëtit çdo ditë dhe mundësisht gjithmonë me dikë tjetër. Lëre duhanin, nëse je duhanpirës, dhe zvogëloje pirjen, nëse pi.
17. Gjithsesi duhet të tregosh interes për së pakut tri arte, përndryshe ke jetuar pjesërisht. Nëse vdes pa provuar të shkruash një vjershë, apo të kompozosh ose këndosh një këngë, apo të pikturosh një tablo që e dalldis shpirtin, apo të luash në një film apo pjesë teatrore që i shtyn njerëzit të shqepen së qeshuri ose qajnë me dënese, apo nëse vdes pa provuar të bësh një skulpturë, ke humbur shumë.
18. Sa herë që ndihesh që ajo që të ndodh ty apo rreth teje është serioze dhe kulmi i stresit, kujtohu sa i madh është universi dhe sa i vogël dhe, sipas të gjitha gjasave, sa i parëndësishëm planeti ynë në shumësinë e miliarda galaktikave në kozmos. Ne njerëzit nganjëherë e marrim veten tepër seriozisht.
19. Dhuro lule sa më shpesh që mundesh. Ka të tillë që thonë nuk është mirë të këputen lulet. Mos u vij veshin. Lulet ekzistojnë që të këputen dhe dhurohen. Sapo ta lexosh këtë këshillë shko dhe bli një buqetë lulesh dhe dhuroja personit të parë të dashur që e sheh ose do të shohësh.
20. Mos ju frikëso vdekjes. Por respektoje shpatën e saj që na rri mbi krye. Shfrytëzoje çdo çast përpara se ajo të të godasë ashtu që të kesh kujtime sa më shumë dhe sa më të bukura me njerëz, sepse vetëm kujtimet na lejohen t’i marrim me vete— siç po i marr unë tash shumë të tilla edhe nga koha e shkurtër që kemi kaluar bashkë unë dhe ti.
Jam pa fjalë, e as nuk kam çka të shtoj. Ndiej dhimbje për humbjen e njeriut të mirë dhe plakut të shtrenjtë, mirëpo, ndonëse i pikëlluar, jam edhe i lumtur që listën e tij po e ndaj me shumë e shumë njerëz. Shpresoj që edhe ju do t’i shpërndani dhe përhapni këshillat e tij te të gjithë të dashurit tuaj, ndërkaq që, pasi ta keni bërë këtë, do të vendosni të blini një buqetë me lule të freskëta për njeriun e zemrës suaj, kushdo qoftë ai ose ajo. RIP Günther S.!

Pope, visiting Albania Sept. 21, will meet officials, children

August 4, 2014 by dgreca

Pope, visiting Albania Sept. 21, will meet officials, children/
By Cindy Wooden/
Catholic News Service/
VATICAN CITY (CNS) — After a quick flight over Italy and the Adriatic Sea, Pope Francis will make an 11-hour visit to Albania Sept. 21, making time to meet with the nation’s leaders and bishops, but also spending time with disadvantaged children and other people assisted by Catholic charitable organizations.
According to the schedule released by the Vatican July 31, Pope Francis also will hold a late-afternoon meeting with the leaders of other religions and other Christian communities. Albania has a population of about 3.2 million, more than half of whom are Muslims. According to Vatican statistics, about 16 percent of the population is Roman Catholic. About 7 percent of the citizens belong to the Orthodox Church.
The pope will spend the entire day in Tirana, Albania’s capital. His flight to Albania will land in and take off from Mother Teresa International Airport and his Mass with Albania’s Catholics will be celebrated in Mother Teresa Square — both honor the famous ethnic Albanian, Blessed Teresa of Kolkata.
Here is the pope’s itinerary as released by the Vatican. Times listed are local, with Eastern Daylight Time in parenthesis.
Sunday, Sept. 21 (Rome, Tirana, Rome)
— 7:30 a.m. (1:30 a.m.) Departure from Rome’s Fiumicino airport for Tirana.
— 9 a.m. (3 a.m.) Arrival at Mother Teresa International Airport in Tirana.
— 9:30 a.m. (3:30 a.m.) Welcoming ceremony at the presidential palace, courtesy visit with the president.
— 10 a.m. (4 a.m.) Meeting with government authorities at the presidential palace. Speech by pope.
— 11 a.m. (5 a.m.) Mass in Mother Teresa Square. Homily by pope. Recitation of the Angelus prayer. Remarks by pope.
— 1:30 p.m. (7:30 a.m.) Lunch with the bishops of Albania and the papal entourage in the apostolic nunciature.
— 4 p.m. (10 a.m.) Meeting with leaders of other religions and other Christian denominations at the Catholic University of Our Lady of Good Counsel. Speech by pope.
— 5 p.m. (11 a.m.) Celebration of vespers with priests, men and women religious, seminarians and members of lay movements in the Tirana cathedral. Speech by pope.
— 6:30 p.m. (12:30 p.m.) Meeting with children assisted by the Bethany Center and with representatives of those assisted by other charitable centers in the church at the Bethany Center. Speech by pope.
— 7:45 p.m. (1:45 p.m.) Farewell ceremony at the Mother Teresa International Airport.
– 8 p.m. (2 p.m.) Departure from Tirana to Rome.
– 9:30 p.m. (3:30 p.m.) Arrival at Rome’s Ciampino airport.