• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for September 2019

ASKUSH NUK FLET PER KRIMET E ENVER HOXHES, ASKUSH NUK DENOHET

September 18, 2019 by dgreca

Historiani gjerman: Enver Hoxha e shndërroi Shqipërinë në vend invalid, por për krimet e regjimit të tij s’flet askush, as nuk dënohet askush/

Historiani Christoph Dieckmann shkruan se pas një vizite në Shqipëri ka mbetur i tronditur nga mungesa e gatishmërisë për të trajtuar krimet e komunizimit dhe dënuar kriminelët. Ai tregon hollësisht vrasjen e murgeshës Marije Tuci. Ajo vdiq më 1950, ishte 22-vjeçare – vdiq për shkak se refuzoi të shtrihet në shtrat me shefin lokal të Sigurimit. Marije Tucin e futën në një thes, bashkë me një mace të egër, dhe e mbytën duke e goditur me shufra. Në Shqipërinë diktatoriale u vranë 6000 njerëz.

Nga Enver Robelli

Së fundi kanë qëndruar për vizitë në Shqipëri 20 shkencëtarë gjermanë, të cilët merren me trajtimin e së kaluarës. Qëllimi i vizitës ka qenë që me palën shqiptare të krijohen kontakte për bashkëpunim. Shkencëtarët kanë vizituar kampet e internimit në Spaç dhe Tepelenë, kanë qëndruar në Shkodër dhe kanë diskutuar me të mbijetuar të diktaturës së Enver Hoxhës. Pas kësaj vizite historiani Christoph Dieckmann ka shkruar një tekst të gjatë në gazetën DIE ZEIT të Hamburgut mbi historinë e Shqipërisë në shekullin e XX dhe trajtimin e së kaluarës komuniste – ose thënë më mirë: mungesën e gatishmërisë për të trajtuar krimet e komunizimit.

Dieckmann përshkruan fillimisht një vizitë në Spaç, dikur minierë e bakrit dhe qendër e kampit më të tmerrshëm të shfarosjes të ndërtuar më 1968 nga regjimi i Enver Hoxhës. Dieckmann e quan Spaçin «kamp përqendrimi». Në minierën e Spaçit punonin 1400 të burgosur. Më 1973 dhe 1985 në Spaç u shtypën dy kryengritje të të burgosurve. Shtatë udhëheqës të revoltës u vranë. Në vitin 1990 kampi u mbyll, më 2009 qeveria vendosi që në Spaç të hapë një muze. As sot e kësaj dite ky muze nuk është hapur. Fabian Kati, njëri nga të burgosurit në Spaç, thotë se shoqëria shqiptare nuk e sheh të domosdoshme të merret me trajtimin e diktaturës komuniste. Përse ishte dërguar në burgun e Spaçit Fabian Kati? Sepse me një antenë «kundërrevolucionare kishte dëgjuar pop-muzikë», e cila nga regjimi konsiderohej armike e klasave. Kati kishte përkthyer edhe tekste të këngëve, ky ishte mëkati i tij i radhës.

Historiani gjerman Christoph Dieckmann citon ish të burgosur të cilët thonë se një e treta e shqiptarëve janë përndjekur nga regjimi, Spaçi ka qenë Auschwitzi ynë, thotë një tjetër, dhe njëri shton: Auschwitzi u çlirua pas tri vitesh, Spaçi tek pas disa dekadave. Dieckmann përshkruan me ton telegrafik vërtitjen e Shqipërisë komuniste nga aleanca me Bashkimin Sovjetik te thellimi i raporteve me Kinën. Më 22 nëntor 1967 Radio Tirana njoftoi se Shqipëria ishte shpallur shteti i parë ateist në botë. 2035 objekte kulti u shkatërruan apo iu ndërrua destinimi, dinjitarët fetarë u vranë apo internuan, lutjet dënoheshin me masa drakonike. Mes alpeve shqiptare dhe Detit Jon u ndërtuan 173 mijë bunkerë. Shërbimi sekret Sigurimi nuk ndalej së zbuluari armiqtë klasorë, më 17 dhjetor 1981 kryeministri Mehmet Shehu u gjet i vdekur në shtratin e tij. «Kur vdiq Enver Hoxha më 1985, ai la pas vetes një vend invalid, krejtësisht të izoluar. Pas autokratit pushtetin e mori zëvendësi i tij Ramiz Alia, pas diktaturës personale erdhi oligarkia partiake», shkruan Dieckmann.

Pushkatimi i Nikolai Çausheskut dhe gruas së tij në Rumani më 1989 i frikësoi komunistët shqiptarë, të cilët lejuan themelimin e partive politike. Më 1990 u themelua Partia Demokratike. Dieckmann shkruan: «Demokratët e rinj nuk kishin një Havel apo një Valensë. Ata nuk rridhnin nga skena e disidentëve, as nga lëvizja sindikale, as nga kisha e distancuar nga regjimi, as nga grupi i kuadrove të ekzilit. Të gjithë vinin nga sistemi i mbyllur, të gjithë ishin edukuar në frymën komuniste. Ky është totalitarizëm. Sot të dy partitë funksionojnë si sisteme klanore dhe klienteliste. Në Shqipëri qarkullon një maksimë: të majtit janë më të djathtë se të djathtit dhe e kundërta».

Historiani gjerman Christoph Dieckmann tregon hollësisht vrasjen e murgeshës Marije Tuci. Ajo vdiq më 1950, ishte 22-vjeçare – vdiq për shkak se refuzoi të shtrihet në shtrat me shefin lokal të Sigurimit. Marije Tucin e futën në një thes, bashkë me një mace të egër, dhe e mbytën duke e goditur me shufra. Ajo sot është martire e kishës, martirë janë edhe 36 priftërinj dhe një imam. Vetëm në Shkodër regjimi burgosi 2890 njerëz, 601 i vrau, 136 vdiqën nga torturat. Në Shqipërinë diktatoriale u vranë 6000 njerëz. Pjerin Mirdita, i cili drejton një qendër memoriale në Shkodër, thotë se vrasësit e kohës së diktaturës as nuk përmenden, as nuk ndiqen penalisht. Nga vullneti i arsimtarëve varet nëse ata e tematizojnë diktaturën e Hoxhës në shkolla. Sipas Pjerin Mirditës shumë njerëz në Shqipëri kanë qejf të flasin për të arriturat e vendit në periudhën e Luftës së ftohtë. Pleqtë duan të harrojnë.

Rrugës për në Tepelenë, shkruan Dieckmann, shihen gra me shami të bardha duke punuar arat, burra me gomarë duke medituar, djem mbi mure duke përshëndetur me dorë, minare dhe një pikë karburanti, ku mes pastës së dhëmbëve dhe marmelatës së fikut gjenden CD me këngë që e lavdërojnë Enver Hoxhën. Tepelena, sipas historianit gjerman: para muzeut një përmendore e Ali Pashë Tepelenës, në muze kiç partizan, përfshirë një dhomë në kujtim të diktatorit Hoxha. Një pikturë revolucionare e paraqet atë duke e edukuar popullin, lart mbi luginë dhe lumë. Në Tepelenë Simon Mirakaj tregon historinë e tij: si u internua si fëmijë në kampin e Tepelenës, si pa dhe përjetoi vuajtje, vaj e vdekje – dhe Ilda Themeli, përkthyesja e shkencëtarëve gjermanë, kërkon një pauzë, sepse duhet të qajë.

Shumica e të internuarve në Tepelenë nuk kanë marrë asnjë dëmshpërblim, nuk ka dokumente për kampin e Tepelenës, s’ka as fotografi, ekzistojnë vetëm disa vizatime dhe tregime të të burgosurve. «Arkivi i diktaturës së Shqipërisë janë kujtimet e familjeve. Organizatat e viktimave punojnë të ndara në rajone, janë të fragmentuara, nuk janë të lidhura me njëra-tjetrën. Nuk ka diskurs kombëtar mbi diktaturën ose konsenzus mbi historinë», shkruan Dieckmann.

Në fund të vizitës Dieckmann flet edhe në emër të kolegëve të tij gjermanë, kur thotë: jemi të tronditur kur shohim se deri më sot në Shqipëri autoriteti i dosjeve të Sigurimit ka përpunuar dhe miratuar vetëm 1500 kërkesa për zbardhjen e dosjeve. Ligjin përkatës e ka miratuar qeveria socialiste e Edi Ramës, opozita demokrate nuk ka votuar, shoqatat e viktimave e quajnë ligjin «demagogji». Shqipëria, shkruan Dieckmann, është planet tjetër, s’mund të krahasohet me Gjermaninë e cila pas bashkimit është ballafaquar me të kaluarën komuniste të Gjermanisë Lindore.

Filed Under: Analiza Tagged With: Enver robelli-Historiani Gjerman- Enver Hoxha

“Blloku” i Isuf Kalos

September 18, 2019 by dgreca

Ky libër nuk doli kot dhe rastësisht. Me kohë kishin dale shumë fakte të reja për krimet e komunizmit dhe të Enver Hoxhës dhe figura e tij kishte rënë mjaft. I duhej dhënë një impuls jetëdhënës dhe këtë u përpoq t’ia jepte Isufi….

                                                                                 SHKRUAN: ILIR HASHORVA/

 U bë më se një muaj që çdo ditë e çdo natë, nëpër faqet e gazetave dhe nëpër ekranet televizive gazetarët intervistojnë Isuf Kalon në lidhje me librin e tij  “Blloku”, në të cilin personazhi kryesor dhe më i rëndësishëm është Enver Hoxha. Tashti disa televizione kanë filluar ta intervistojnë për here të dytë, por është e kotë se ai ato që pati për të thënë dhe që mund t’i thoshte, i tha të tëra që në fillim. Ndërsa në emisionet e para gazetarët e të ftuarit nëpër studio televizive përpiqeshin t’i bënin vetëm elozhe Isuf Kalos dhe librit të tij, tashti kanë filluar edhe ta kritikojnë. Në emisionin e fundit të Blendi Fevziut pati vetëm kritika. Reklama shumë e tepruar për atë libër po luan tashti rol të kundërt dhe Isuf Kaloja bën mirë ta përfundojë misionin që pati dhe të largohet.

Ky libër nuk doli kot dhe rastësisht. Me kohë kishin dale shumë fakte të reja për krimet e komunizmit dhe të Enver Hoxhës dhe figura e tij kishte rënë mjaft. I duhej dhënë një impuls jetëdhënës dhe këtë u përpoq t’ia jepte Isufi.

Në libër vihet re shumë qartë shfaqja e admirimit të autorit për Enver Hoxhën, Nexhmie Hoxhën dhe familjen e tyre si dhe e denigrimit ndaj Ramiz Alisë dhe Mehmet Sheut dhe familjes së tij. Nga kjo pikëpamje autori nuk del i paanshëm dhe rrjedhimisht as i besueshëm për ato që thotë në përgjithësi. Por, nuk është kjo kryesorja, sepse nuk ka shumë rëndësi se cili është më i mirë dhe cili më i keq nga personat për të cilët ai bën fjalë. Kryesorja është se autori nuk merret me gjëra esenciale, me gjëra të rëndësishme, por merret kryesisht me gjërat banale të jetës së bllokut. Ato që tregon Isuf Kaloja në pjesën më të madhe të librit janë të përshtatshme për t’u treguar nga punonjësit e rëndomtë të bllokut si bahçevanë, hidraulikë, elektricistë, kuzhinierë, infermierë, shoferë e të tjerë dhe jo nga një mjek profesor si Isuf Kaloja. Prej atij, si mjek personal i Enver Hoxhës, që u gjend pranë tij më afër se çdo njeri tjetër dhe për një kohë mjaft të gjatë, priteshin të thuheshin të tjera gjëra, edhe prej atyre që shumë njerëz brenda bllokut mund t’i shihnin dhe të mos i kuptonin.

Dikur kam parë një film në të cilin policia japoneze po ndiqte një person. Policia kishte hyrë në shtëpinë e tij dhe po kontrollonte kudo për materiale komprometuese. Ndërsa të tjerët nuk lanë mur pa çarë e dysheme pa shqepur, njëri prej agjentëve u përqendrua te biblioteka. Kur të tjerët i thanë që të merrte pjesë edhe ai në kërkimin ndonjë sendi komprometues, ai u tha se nëpërmjet librave që lexonte personi që kërkohej, ai kuptonte se me ç’njeri kishte të bënte. Ai në atë mënyrë njihte botën e tij të brendshme që ishte shumë më me vlerë se bota e tij  jashtme, se një revole që mund t’i gjendej në shtëpi. A ka bërë, për shembull, ndonjë vëzhgim Isuf Kaloja në bibliotekën e pasur të Enverit? Për shembull, a mendonte ai se Enveri ishte një lexues dhe studiues i pasionuar e serioz, apo ishte thjesht një bibliofil ekcibisionist? Ç’lloj librash lexonte më shumë ai?

Do ishte me shumë interes që Isuf Kaloja të na fliste pak për botën e brendshme, për botën shpirtërore, për botën e padukshme të Enver Hoxhës. Për shembull: a kishin ndonjë efekt mbi të vrasjet që kryente, a i ndryshonte natyra para vrasjeve apo pas vrasjeve të kundërshtarëve apo të shokëve të tij, a tronditej ai nga vrasjet apo vrasjet i kryente dhe i kalonte me gjakftohtësi të plotë e s’i bënin fare përshtypje, pra a bëhej Enver Hoxha kriminel jashtë natyrës së tij, a vriste ai nga halli, apo vriste i nxitur nga impulset brendshme? Isuf Kaloja nuk na thotë fare nëse ka vërejtur ndonjëherë tek Enver Hoxha shenja të paranojës, për të cilat flasin të gjithë e që janë të qarta edhe për ata që nuk e kanë njohur nga afër, paranojë që ka qenë shkak i shumë krimeve të kryera prej tij.

Në një intervistë që i dha së fundi Monika Stafës, Kaloja thotë: “Unë kam bërë thjesht një fotografim të Bllokut nga brenda. Një fotografim pa aparat. Fotografim me anë të ndjesive, me anë të shqisave. Fotografi psikologjike për të kuptuar pse ndodhnin ato që ndodhën dhe përtej atyre që ndodhnin”.

Ku i ka këto fotografime me anë të ndjesive Isuf Kaloja? Ai nuk jep asgjë prej tyre.

Nuk na ka folur kurrë për gjendjen e Enverit, kur në bllok apo në Shqipëri, me urdhër të tij ndodhnin gjëra të jashtëzakonshme që tronditnin të madh e të vogël, komunistë e antikomunistë. Ai thotë vetëm: “Mendërisht (“udhëheqësit”) ishin te zakonshëm, por kishin në dorë të bënin gjëra të pazakonta. Madje edhe disa gjëra të pajustifikuara, deri në vrasje njerëzish që për mendimin tim, ishte tejkalim i kodit moral… Por unë kam pasur kënaqësi të jetoja me ta. Kam udhëtuar me ta, kam ndenjur në ambiente me ta, i  kam shoqëruar…kudo thuajse”.

Për Isuf Kalon, vrasja e njerëzve si të ishin insekte ishte thjesht një “tejkalim i kodit moral”, jo më shumë, jo krim dhe prandaj kjo gjë atij nuk ia pengonte kënaqësinë që e bënte të ndiente jetesa me të e me shokët e tij!

Duket qartë se mendësia e Isuf Kalos është e njëjtë me atë që ka pasur në kohën kur i shërbente Enverit. Ajo nuk ndërroi as pas njëzetepesë vjetësh të ndenjes dhe punës në një nga vendet më humane e më të qytetëruara të botës, as pas tridhjetë vjetësh pas shkërmoqjes së komunizmit tek ne dhe zbulimit më mirë të fytyrës dhe veprimtarisë së Enverit dhe as pas tridhjetepesë vjetësh pas vdekjes së Enverit.                                 17.09.19         

Filed Under: Emigracion, Politike Tagged With: Ilir Hashorva-Isuf Kalo-Enveri-Libri-Blloku

Libri i Vogël i Zi i Emersonit*

September 18, 2019 by dgreca


Ralph Waldo Emerson (1803 – 1882) /

Shqipërim nga Astrit Lulushi /

Guxo të jetosh jetën që ke ëndërruar. Shko përpara dhe bë realitetet ëndrrat e tua.
Ajo që qëndron pas nesh dhe ajo që qëndron para nesh janë çështje të vogla në krahasim me ato që qëndrojnë brenda nesh.
I vetmi person që je i destinuar të bëhesh, është personi që vendos të jesh. Gjithmonë bë atë që ke frikë të bësh.
Mos shko atje ku shtegu mund të çojë, përkundrazi, shko atje ku nuk ka shteg dhe lë një gjurmë.
Jeto nën diell, çaje detin, thith ajrin e lirë.
Ajo që bën flet aq me zë të lartë sa nuk mund të dëgjohet ajo që thua.
Kur je në errësirë, mund të shohësh yjet.
A është, pra, aq gjë e keqe të keqkuptohesh? Pitagora u keqkuptua, dhe Sokrati, Jezusi, Luteri, Koperniku, Galileo, Njutoni dhe çdo frymë e pastër dhe e mençur që mori formën e njeriut. Të jesh i madh është të jesh i gabuar.
Nuk mund t’i kujtoj librat që kam lexuar më shumë sesa ushqimet që kam ngrënë; dhe kështu, ato më kanë bërë.
Gjithë sa kam parë më mëson të besoj te Krijuesi për gjithçka që nuk kam parë.
Çfarëdo që të bësh, duhet guxim. Cilido qoftë kursi që vendos të marrësh, gjithmonë gjendet dikush që të thotë se e ke gabim. Gjithmonë ekzistojnë vështirësi që të tundojnë të besosh se ata që të kritikojnë kanë të drejtë.
Për të hartuar një kurs veprimi dhe për ta ndjekur atë deri në fund, kërkohet i njëjti guxim që i duhet një ushtari në luftë.
Paqja është fitore, por duhen njerëz të guximshëm për ta siguruar atë.
Shufra më e mirë për mbrojtjen nga rrufeja është shtylla kurrizore, mbaje drejt.
Bëni Biblën tuaj. Zgjidhni dhe mblidhni të gjitha fjalët dhe fjalitë që në të gjitha leximet tuaja kanë qenë për ty si shpërthimi i një borie.

*-Ralph Waldo Emerson (1803 – 1882), eseist, pedagog, filozof, dhe poet amerikan që drejtoi lëvizjen transcendentaliste të mesit të shekullit të 19-të (transcendentalizmi ishte një lëvizje filozofike kundër gjendjes së përgjithshme të intelektualizmit në atë kohë në Amerikë). Emerson i shpërndau mendimet e tij përmes dhjetëra eseve.
Libri i Vogël i Zi ishte një mjet për të kontaktuar me njerëz për t’u dhënë atyre atë që dëshironin. Por, në këtë version të shekullit 21 të librit të vogël të zi, mençuria dhe njohuria janë çelësat për hapjen e dyerve për të medituar mbi mençurinë, përqendrim në biseda ose për mbrojtjen e tryezës së kafesë nga kondensimi. U bëftë e juaja mençuria e disa prej më të mëdhenjve.

Astrit Lulushi



Filed Under: ESSE Tagged With: Astrit Lulushi-Libri i vogel i zi-Emerson

KORI SIPARANTUM I PEJËS PËRFAQËSON KOSOVËN NË BELGJIKË

September 17, 2019 by dgreca

-Kori Siparantum i qytetit të Pejës përfaqëson Kosovën në garat e koreve evropiane, fton shqiptarët që jetojnë dhe veprojnë në Belgjikë ta përcjellin nga afër. Kosova paraqitet për herë të parë në këtë festival/

PEJË- Gazeta DIELLI/  Kori Siparantum i qytetit të Pejës përfaqëson Kosovën në garat e koreve evropiane.

Siparantum Choir njoftoi dje me 16 Shtator se është selektuar për herë të parë në garat internacionale të koreve evropiane  The 15th edition of the biennial International Choir Contest Flanders që organizohet nga VZW International Choir Contest Flanders në Belgjikë.  Duke e marrë parasysh rëndësinë e këtij festivali prestigjioz dhe përzgjedhjen e shtetit tonë në mesin e shumë shteteve nga mbarë Evropa të cilët kanë traditë korale qindëra vjeçare, Kosova paraqitet për herë të parë në këtë festival.

“Në këtë festival garues ne paraqitemi me shumë shtete të përzgjedhura si Belgjika, Sllovenia, Republika Çeke, Hungaria etj.  Kori Siparantum do të paraqitet në kategorinë e koreve miks me program të kompozitorëve të njohur botëror dhe shqiptarë. Siparantum në programin e vet  paraqitet në festival poashtu me vepren e kompozitorit të njohur fllaman Jan Van Der Roost, kompozitor i cili sot konsiderhet njeri prej më të rëndësishëm në skenën muzikore në vend (vepër premierë e shkruar për festivalin)”, u shpreh Memli Kelmendi, dirigjent i korit.

Festivali do t’i paraprijë hapja me ansamblin e njohur vokal në botë “The Kings Singers”.

Këtë vit festivali mbahet në qendren kulturore C-Mine nga data 4-6 tetor në Genk lokacion i përsosur për akustikën korale.

“Jemi në vazhdën e punës intenzive me koristët. Sigurisht ky është programi më i vështirë me të cilin në jemi ballafaquar ndonjëherë. Të gjithë e kemi motivimin e përfaqësimit të shtetit. Selektimi ynë në këtë festival është sukses padyshim që do të bëjmë më të mirën e mundshmë. Dua t’i ftoj të gjithë shqiptarët që jetojnë dhe veprojnë në Belgjikë, të vijnë dhe të na përcjellin nga afër”, u shpreh Fatmir Bajraktari, kryetar i korit.

Ndërsa, me datën 7 tetor në ora 20:00 në Bruksel Siparantum Choir paraqitet me koncertin e radhës organizohet nga Les Grandes Heures de la Cambre. Koncerti do të mbahet në Church of the Abbey of Notre Dame de la Cambre at Brussel.  Në këtë koncert kori Siparantum paraqitet me vepra të kompozitorëve të njohur botëror Bennet, Josquin Des Prez, Rheinberger, Whitacre, Gjeilo etj. dhe kompozitorë të njohur shqiptarë, Kasapolli, Rudi, Kelmendi etj./b.j/

Filed Under: Kulture Tagged With: Kori Siparantum-Peje-Belgjike-Behlul Jashari

Legendary journalist and political commentator Cokie Roberts dies at 75

September 17, 2019 by dgreca

Renowned ABC News journalist and political commentator Cokie Roberts has died at the age of 75.

Roberts won countless awards, including three Emmys, throughout her decades-long career. She has been inducted into the Broadcasting and Cable Hall of Fame and was cited by the American Women in Radio and Television as one of the 50 greatest women in the history of broadcasting. She was named a “Living Legend” by the Library of Congress in 2008. 

“We will miss Cokie beyond measure, both for her contributions and for her love and kindness,” her family said in a statement. 

Her death was due to complications from breast cancer.

Roberts, born Mary Martha Corinne Morrison Claiborne Boggs, said she got the name “Cokie” from her older brother, who couldn’t pronounce Corinne and dubbed her Cokie instead. The name stuck with her ever since.

“Cokie Roberts will be dearly missed,” said James Goldston, president of ABC News. “Cokie’s kindness, generosity, sharp intellect and thoughtful take on the big issues of the day made ABC a better place and all of us better journalists.”

Roberts was “a true pioneer for women in journalism,” Goldston said, “well-regarded for her insightful analysis of politics and policy in Washington, D.C., countless newsmaking interviews, and, notably, her unwavering support for generations of young women — and men — who would follow in her footsteps.”

She is survived by her husband, fellow journalist Steven Roberts, her children, Lee and Rebecca and her six grandchildren.

Roberts graduated from Wellesley College in 1964 with a degree in political science and began her career in radio as a foreign correspondent for CBS in the 1970s and started covering Capitol Hill for National Public Radio in 1978, reporting on the Panama Canal Treaty. 

She was assigned to Capitol Hill full-time in the early 1980s, serving as the network’s congressional correspondent for more than a decade.

(MORE: 7 columns by Cokie Roberts that showcase her wit and wisdom)

Roberts co-anchored ABC’s “This Week” with Sam Donaldson from 1996 to 2002. She also served as political commentator, chief congressional analyst and a commentator for “This Week” during her three decades at ABC.

Before joining ABC News in 1988, Roberts spent more than two decades at outlets including WNEW (1968), KNBC-TV (1974-77), CBS News (1974-1977) and NPR starting in 1978. She was also a correspondent for MacNeil-Lehrer Newshour and a contributing senior news analyst for PBS.

Additionally, she wrote eight books, largely focusing on the role of women in American history, many of which were New York Times bestsellers. 

She had recently acknowledged a struggle with her health.

“Over the summer, I have had some health issues which required treatment that caused weight loss. I am doing fine,” she said in a statement after the “This Week” appearance. “I very much appreciate the kind comments I have received and expect to be, as I have been, working away in the days and months to come, covering what promises to be a fascinating election. I am grateful to everyone who has been in touch and sent their well wishes. Thanks for caring.”

Roberts was diagnosed with breast cancer in 2002 and was successfully treated. When she was diagnosed, she spoke about her longtime work urging women to get regular mammograms.

“Fortunately, in the course of my efforts to inform others about the disease, I learned about the benefits of early detection,” she said in a statement at the time, The Washington Post reported. “Now I am the beneficiary of that information.”

She told the Post that her cancer diagnosis didn’t give her a newfound perspective on life, because she already had one.

“I had a healthy perspective on life already,” she said to The Washington Post. “I have always cared more about family than my career. I lost my father at age 58 in a terrible accident and I lost my sister at age 51. So I didn’t need any extra perspective on life.” 

During a Facebook Q&A in 2013, when asked what was the best part of her career, she said that her family has been “by far the best part” of her life.

“I’ve been blessed in my life with been a long and happy marriage that produced two wonderful children who have in turn each produced three spectacular grandchildren and that is by far the best part. In terms of career, I’ve been lucky to have many interesting jobs and loved most of them. The ability to develop expertise and then be able to use that knowledge in broadcasting is gratifying. And I find writing books particularly satisfying,” she wrote in her response to the Facebook question.

Roberts came from a political family: she was the daughter of (Thomas) Hale Boggs, the former Democratic House majority leader and representative from New Orleans. Her father was also a member of the Warren commission that investigated the assassination of President John F. Kennedy.

Hale Boggs died in a plane crash in Alaska in 1972, and his wife – Roberts’ mother – Lindy Boggs was elected to fill her late husband’s congressional seat.

Lindy Boggs was later appointed to be the U.S. ambassador to the Holy See by then-President Bill Clinton in 1997.

Roberts’ siblings also took a liking to politics. Her older brother, Thomas Boggs Jr., was a lobbyist and her sister Barbara Boggs Sigmund was the former mayor of Princeton, New Jersey. Her younger brother, William, died as an infant, and her other two siblings have died as well.

In an interview earlier this year, Roberts noted that she was “the only person in my original nuclear family who didn’t run for Congress. Now, they didn’t win all of them – the only one that never lost an election was my mother.”

But she filled that void with her foray into journalism.

“I have always felt semi-guilty about it. But I’ve sort of assuaged my guilt by writing about it and feeling like I’m educating people about the government and how to be good voters and good citizens,” she told The Washington Post.

Roberts married journalist Steve Roberts in 1966, after meeting at a political event in Ohio four years earlier when they were both in college.

Steven Roberts worked as a reporter at The New York Times for many years, and in a 2017 interview, Cokie Roberts credited her husband as being “my mentor when I started off as a journalist.”

“I had always been a good writer, and so I started reporting and writing. He was a big help to me, and we did a lot together,” she said for an oral history project developed by the House of Representatives.

Steve Roberts said in a New York Times interview in 2017 that he was “bowled over” by his wife’s intellect.

SLIDESHOW: Cokie Roberts through the years

“Marrying the right person is the single most important decision you’ll ever make in your life. Everything else is secondary. From the very beginning, I knew what an extraordinary person Cokie was,” Steve Roberts said in the Times article, which was published to celebrate their then-50 year union in 2017.

The pair got married under an apple tree in the backyard of her family’s home in Bethesda Maryland, and then-President Lyndon B. Johnson and first lady Lady Bird were among the 1,500 guests in attendance. The home stayed in the family, and was Cokie and Steve Roberts’ home at the time of her passing.

Full statement from the family of Cokie Roberts:

Her loving family announces the passing of journalist and author Cokie Roberts, due to complications from breast cancer, on September 17.

Born Mary Martha Corinne Morrison Claiborne Boggs on December 27, 1943, Cokie was – first and foremost – a wife, mother, sister, daughter, aunt, cousin and friend.

Cokie’s career as a journalist at National Public Radio and ABC News took her to the heights of her profession, and her success as an author on history and family put her on the best seller list.

But her values put family and relationships above all else.

She is survived by her husband of 53 years, journalist, author and professor Steven V. Roberts, her children Lee Roberts and Rebecca Roberts, her grandchildren Regan, Hale and Cecilia Roberts and Claiborne, Jack and Roland Hartman, along with numerous nieces, nephews, and cousins.

She is also survived by friendships and by causes that she put her time, resources and energy into that are too numerous to count.

We would like to thank the staff at the National Institutes of Health for their dedication, expertise, work and incredible care for Cokie during her illness.

We will miss Cokie beyond measure, both for her contributions and for her love and kindness.

We are hopeful that Cokie now goes to join her parents, former Members of Congress Hale and Lindy Boggs, her siblings Barbara, Tom and William, who predecease her, and her God.

Filed Under: Politike Tagged With: Cokie Roberts-Dies at 75

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 10
  • 11
  • 12
  • 13
  • 14
  • …
  • 28
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • NJЁ SURPRIZЁ XHENTЁLMENЁSH E GJON MILIT   
  • Format jo standarde të pullave në Filatelinë Shqiptare
  • Avokati i kujt?
  • MËSIMI I GJUHËS SHQIPE SI MJET PËR FORMIMIN E VETEDIJES KOMBËTARE TE SHQIPTARËT  
  • MES KULTURES DHE HIJEVE TE ANTIKULTURES
  • Historia dhe braktisja e Kullës së Elez Murrës – Një apel për të shpëtuar trashëgiminë historike
  • Lirizmi estetik i poetit Timo Flloko
  • Seminari dyditor i Këshillit Koordinues të Arsimtarëve në Diasporë: bashkëpunim, reflektim dhe vizion për mësimdhënien e gjuhës shqipe në diasporë
  • Ad memoriam Faik Konica
  • Përkujtohet në Tiranë albanologu Peter Prifti
  • Audienca private me Papa Leonin XIV në Selinë e Shenjtë ishte një nder i veçantë
  • PA SHTETFORMËSINË SHQIPTARE – RREZIQET DHE PASOJAT PËR MAQEDONINË E VERIUT
  • “Ambasador i imazhit shqiptar në botë”
  • “Gjergj Kastrioti Skënderbeu në pullat shqiptare 1913 – 2023”
  • Albanian American Educators Association Igli & Friends Concert Delivers Electrifying Evening of Albanian Heritage and Contemporary Artistry

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT