Archives for February 2020

TRUMP DREJT RIZGJEDHJES POR BLOOMBERG MUND T’A NDALË

February 18, 2020 by dgreca

Nga Alberto Alesina/

E perktheu nga Corriere della Sera Eugjen Merlika/

Siç thonte Mark Twain është shumë e vështire të bëhen parashikime, mbi të gjitha rreth s’ardhmes, por un po kuturis të bëj një të tillë. Donald Trump do të fitojë zgjedhjet e nëntorit nëse partia demokratike nuk emëron ish kryetarin e bashkisë së New Yorkut Mike Bloomberg, si kandidat.

Përse? Fillojmë nga arsyet, në sajë të të cilave Trump ka mundësi shumë të mëdha për t’u rizgjedhur. Tradicionalisht presidenti në fuqi është i ndihmuar veçanërisht kur ekonomia shkon mirë, që do të thotë rritje e lartë dhe papunësi e ultë. Në këtë kah ekonomia ndihmon Trump-in, edhe duke tkurrur përshkrimet mahnitëse të presidentit, simbas të cilit Shtetet e Bashkuara kanë arritur një lloj Nirvane. Ka 11 vite që Shtetet e Bashkuara nuk kanë rënie t’ekonomisë, por prej tyre vetëm tre ishin me Trump-in president. Treguesi i rritjes gjatë presidencës Trump është rreth 2,5 % dhe është i jëjtë me atë të viteve të fundit të Obamës e qëndron poshtë atij 3 % që quhet pak a shumë pika që ndan rritjen e lartë nga ajo e ultë, duke paraqitur mesataren e historisë amarikane të viteve të fundit. Jo vetëm kaq por këta tregues rritjeje janë për çastin relativisht zhgënjyes duke mbajtur parasysh ngacmimin e fuqishëm fiskal të Trump-it. Jemi shumë larg nga 6 përqindëshi i hatashëm që premtonte. Papunësia është në minimumin historik të 3,6 përqind, por kur Trump-i u ngjit në qeveri ajo ishte 5 % dhe kishte prirje zbritëse. Pagat më së fundi po shtohen pak, rreth 0,4 % mbi inflaksionin. Tregu aksioner ka shpërthyer.

Vështrimet më pak pozitivë t’ekonomisë amerikane janë të një periudhe më të gjatë e më pak të dukëshme për votuesin mesatar. Duke lënë mënjanë politikat (kundër) mjedisore të Trump-it (për shëmbull një kundër reformë të sistemit të mbrojtjes së ujrave te pijshme të Vendit), mbetet borxhi publik që vazhdon të shtohet. Ulja e taksave për ndërmarrjet ka një kuptim sepse ishin relativisht të larta. Por kësaj uljeje Trump-i duhej t’i pasonte shtimin e përparësimit të sistemit taksor mbi familjet, duke pakësuar peshën mbi shtresat e ndërmjetme, duke mbyllur njëmijë kanalet me të cilët të mbipasurit arrijnë të paguajnë përkatësisht pak taksa; veç shenjës së drejtësisë kjo gjë do të kishte nxitur më shumë edhe konsumet. Nga ana e harxhimeve Trump-i ka bërë shumë pak. Programi i ndihmës mjeksore falas për të gjithë të moshuarit të pasur e të varfër (Medicare) është një bombë me sahat për bilancin. Nuk është bërë asgjë. Ndërsa Trump-i po sulmon Medicaid-in, programin e ndihmës mjekësore falas për të varfërit që është një problem taksor shumë i lehtë. Përse? Sigurisht, të moshuarit votojnë Trump-in, veçanërisht në shtetet kryesorë si Florida, ndërsa të vobektit jo, madje ata shpesh nuk shkojnë as të votojnë.

Më pas është shtimi i pabarazisë në Shtetet e Bashkuara. Më 1980 një përqindëshi më i pasur kishte në dorë 10 % e t’ardhurave të përgjithëshme, sot dyfishin, rreth 20 %. Gjysma m’e varfër, gjithmonë në 1980, kishte 21 % të të ardhurave të përgjithshme, sot rreth 13. Është e habitëshme se si në një Vend me një ecuri të tillë të pabarazisë, një pjesë e mirë e zgjedhësve vazhdojnë të ndihmojnë partinë republikane, për më tepër në një vit zgjedhor në të cilin madje Trump-i premton shkurtime të welfare amerikan. Arsyet janë dy: njëra e natyrës kulturore / historike, tjetra e lidhur me politikat e tanishme të dy partive e të kandidatëve demokratë.

Arsyeja e parë është që amerikanët, në kundërshtim me evropianët, janë më të prirur të pranojnë pabarazinë si një nevojë dhe brënda disa caqeve e quajnë “të drejtë”. Simbas World Value Survey (një sondazh opinioni shumë i vlerësuar) më shumë se 70 % e amerikanëve mendojnë se të varfërit nuk do të ishin të tillë nëse do të përkushtoheshin më shumë për të dalë nga varfëria, e këto mundësi të lëvizshmërisë shoqërore janë. Numuri i evropianëve që kanë mendime të tilla është pak më shumë se gjysma (40 %). Ideja e “ëndrrës amerikane”, mbi të cilën ky Vend është krijuar historikisht mbetet e ngulitur në zemrat e shumë amerikanëve edhe më shumë se sa realiteti e vërteton sot. Natyrisht Trump-i rreh gjithmonë mbi këtë pikë, duke u vetëlavdëruar për rilindjen e “Ëndrrës”.

Arsyeja tjetër rrjedh nga strategjitë e dy partive, ngadhnjyese ato të republikanëve, rrënuese ato të demokratëve. Partia republikane ka përqafuar kultin e personalitetit për Trump-in, i cili hakmerret pa mëshirë me ata që nuk janë të një mëndjeje me të. Edhe krahu i partisë i të ashtuquajturës “verilindje”, pra krahu i elitës qytetare, lartëson një president që e mbron nga rishpërndarja e frikëshme taksore. E pranon edhe me çmimin e mungesës së respektit për bazat e kushtetueshmërisë amerikane që po krijon preçedentë mjaft të rrezikshëm për demokracinë amerikane.

Partia demokratike është në çoroditje. Zgjedhjet parake kanë filluar me nje duzinë kandidatësh, të cilët në pjesën më të madhe janë të panjohur dhe nuk bëjnë tjetër veç rrëmujës. Dështimi organizativ i Iowa-s qe mbresëlënës. Ndërmet kandidatëve të vërtetë janë dy ekstremistë (për standartet amerikane) Bernie Sanders dhe Elizabeth Warren. I pari shpallet haptas socialist(një no starter për Shtetet e Bashkuara) dhe është një ideolog i stlit Corbyn që, me tone triumfuese dhe të tepruara, premton gjithshka pa shpjeguar se si do t’i financojë premtimet e tij të jashtzakonshme. Trump-i bën tifo haptas për të sepse e di se do t’a gëlltiste me një kafshatë nëse ai do të fitonte paraket demokrate. Warren na thotë se si do të paguajë premtimet e saj: taksa të fuqishme mbi pasurinë, e taksa mbi rrogat e larta, (por jo shumë të larta), deri në 75 %. Është një program i pranueshëm përsosmërisht në Francë, por që nuk e çon n’asnjë anë në SHBA, e në fakt po shkon shumë keq. (Nuk është e rastit që këshilltarë ekonomikë të saj janë dy profesorë francezë të universitetit Berkeley, ekonomistë shumë të mirë, por me shumë pak përceptime të politikës amerikane). Kandidati i të moderuarve duhej t’ishte Joe Biden, por duket gjithënjë e më pak energjik, (Trump-i e quan me ndonjë arsye “Biden i ngadalshmi”). Ngjan pa ide dhe “i vjetër”, jo vetëm në kuptimin moshor të fjalës por edhe n’atë të “godinë e vjetër”; ka humbur thellësisht garat e para në Iowa e New Hampshire. Buttigieg është një flakë kashte: mbasi ka marrë pak mijëra vota në ata dy shtete të vegjël flet si t’ishte Obama i ri pa thënë asgjë konkrete, veç disa premtimeve të paqarta, të mërzitëshme e të përsëritura për “ndryshim”. Sa më parë të tërhiqet e të pushojë së ndari votën e moderuar, aq më mirë është për të dhe për partinë e tij. Ndërsa është shfaqur në skenë një senatore shumë e mirë e Minnesotës, Amy Klobuchar, që un do t’a shihnja me shumë dëshirë si presidente por ka gjasë që nuk do t’i a dilte e vetme kundër Trump-it. Mbetet atëherë meteori Bloomberg, që ka zgjedhur një strategji të re: mos pjesëmarrje në paraket fillestare në Shtetet e vegjël, për t’u përqëndruar tek ata të mëdhenjtë që arrijnë mbas pak javësh, duke vënë në përdorim pasuri pa fund që e bëjnë të pavarur nga financuesit. A do të arrijë të fitojë emërimin? Është e vështirë të parashikohet, por gjërat do të fillojnë të sqarohen mbas më pak se një muaji me Mbi të Martën, me parake në shumë Shtete të mëdha. Nëse Biden do të tërhiqej para Mbi të Martës, mbas ndonjë zhgënjimi tjetër në paraket, (Nevada e South Carolina) e t’i kalonte votat e tij tek Bloombergu, e nëse ky i fundit, Bloombergu do të zgjidhte relativisht shpejt Klobuchar-in, si nën presidente, (që është me origjinë të ulët e do të kundërpeshonte profilin e mbi të pasurit njujorkas) mund të fitonin paraket. Do të stërfitonin nëse Worren, kur të tërhiqej do të vendoste të kalonte votat e saj tek Bloombergu, me që ajo është pranë qëndrimeve politike të Sandersit por nuk e honeps si njeri. E gjithë kjo do të kërkonte në partinë demokratike një bashkërendim që nuk është. Ndoshta ndonjë fjalë e Obamës në këtë drejtim do të ishte shumë e dobishme për të shëruar kundërshtitë ndërmjet afroamerikanëve e Bloombergut, të krijuara kur ishte kryetar bashkie i New Yorkut. Shkurt, besoj se një dyshe Bloomberg e Clobuchar do të ishte e vetmja që mund të mundëte Trump-in dhe Pence-in.

“Corriere della Sera”, 14 shkurt 2020 – E përktheu Eugjen Merlika

KOSOVA NË DITËN E PAVARËSISË NDANË ÇMIMET PËR LETËRSI

February 18, 2020 by dgreca

-Çmimet për letërsi, vlerësim dhe nxitje për krijimtari/

-Në festën e 12 vjetorit të Pavarësisë së Kosovës, Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit ka ndarë Çmimin Kombëtar Letrar për vepër jetësore “Azem Shkreli” dhe çmimet vjetore për letërsi. Ministrja Vlora Dumoshi u uroi mirëseardhje laureatëve dhe anëtarëve të jurisë/

PRISHTINË, 17 Shkurt 2020-Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari/

Në kuadër të aktiviteteve të organizuara për nder të 12-vjetorit të Ditës së Pavarësisë së Kosovës, Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit, ka ndarë Çmimin Kombëtar Letrar për vepër jetësore “Azem Shkreli” dhe çmimet vjetore për letërsi.

Juria profesionale për vlerësimin e çmimeve në përbërje të prof. dr. Hysen Matoshi – kryetar, Adem Zejnullahu, Faik Shkodra, Emin Emini dhe Riza Haziri –anëtarë, kanë vendosur që çmimet të dhurohen për: Çmimi Kombëtar Letrar për vepër jetësore “Azem Shkreli” t’i jepet Sabile Keçmezi – Basha; Çmimi për veprën më të mirë në prozë “Anton Pashku” t’i jepet Rrahman Paçarizi për veprën “Shtatë udhë” dhe Albina Idrizi për veprën “Përsëri mars”; Çmimi për veprën më të mirë në poezi “Ali Podrimja” t’iu jepet Xhevdet Bajraj për vëllimin “Kur qajnë hardhitë” dhe Nexhat Rexha për vëllimin “Duke kërkuar hijen tënde”; Çmimi për veprën më të mirë në kritikë letrare dhe eseistikë “Ibrahim Rugova” t’i jipet Berat Dakaj (Armagedoni) për studimin “Dramat e Qosjes”; Çmimi për veprën më të mirë të përkthyer në gjuhën shqipe dhe anasjelltas “Pjetër Bogdani” t’i jepet Isa Memishi për përkthimin e romanit “Guaska” të Mustafa Halifas; dhe Çmimi për veprën më të mirë për fëmijë e të rinj “Vehbi Kikaj” t’i ipet Januz Fetahaj për veprën “Libri i përrallave të gjyshit”.

Me këtë rast, në një ceremoni të organizuar në kabinetin e Ministres Vlora Dumoshi, e para e MKRS-së u uroi mirëseardhje laureatëve dhe anëtarëve të jurisë.

“Në këtë ditë të shënuar kujtojmë të gjithë ata krijues që me veprat e tyre kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në krijimtarinë tonë. Jo rastësisht ndarja e çmimeve të letërsisë po bëhet sot në këtë ceremoni të organizuar nga ministria, sepse përveç që po ndajmë çmime të rëndësishme për letërsinë, kulturën dhe artin, përveç që sot po i shpërblejmë krijuesit e letërsisë, po e festojmë edhe përvjetorin e shtetësisë së Kosovës. Sot simbolikisht më takoi mua si Ministre që të ndaj këto çmime, ndonëse të gjitha punët rreth vlerësimit të tyre i takojnë mandatit të qeverisjes së kaluar ”, tha mes tjerash ministrja.

Duke filluar nga procedurat e hapjes së konkursit e deri tek ndarja e çmimeve parashihen me rregullore të veçantë të MKRS-së, e cila procedurë përfshin dhe emërimin e një jurie, e cila rekomandon laureatët e çmimeve.

“Unë si Ministre e vlerësoj lart ndarjen e çmimeve për letërsi, sepse besoj se duke ndarë këto çmime në baza të rregullta vjetore, ne i kontribuojmë edhe stimulimit dhe nxitjes së krijueseve të shkruajnë, të krijojnë dhe ta pasurojnë artin e fjalës sonë të shkruar”, u shpreh ministrja, duke rikonfirmuar se mbetet e përkushtuar të punojë shumë në mbështetjen e të gjitha fushave të kulturës dhe të artit, të krijuesve dhe performuesve për ta avancuar kulturën e Kosovës dhe për ta promovuar vendin.

Kryetari i Komisionit vlerësues z. Hysen Matoshi, konfirmoi se vlerësimi i Jurisë për ndarjen e Çmimit “Azem Shkreli” autores Sabile Keçmezi – Basha, është dhënë me motivacionin për punën e saj krijuese në fushën e letërsisë, një varg veprash që shquhen për prurje të reja, si në përmbajtjet ideore, ashtu edhe në format letrare.

Ndërsa për çmimet tjera, juria dha këto vlerësime: Proza “Shtatë udhë” e autorit Rrahman Paçarizi të kujton rrëfimin biblik për krijimin e botës e të njeriut brenda një jave. Romani “Përsëri mars” i Albina Idrizit ngërthen vlera ideore, estetike dhe artistike; elemente të bollshme realiste, aktuale, madje historike. Përmbledhja poetike “Kur qajnë hardhitë” e Xhevdet Bajrajt, shquhet për intonacionin e veçantë ligjërimor e estetik, për krijimin e kodeve dhe figurave poetike me një emancipim të thellë mendimor e emocional. Përmbledhja poetike “Duke kërkuar hijen tënde” e Nexhat Rexhës shpërfaq dramën e individit si reagim artistik përballë bëmave të historisë dhe të aktualitetit. Studimi monografik “Dramat e Qosjes” i Berat Dakajt (Armagedonit) ngërthen një shumësi elementesh dhe premisash të zhvillimit të dramës shqipe në kontestin historik, teoriko-letrar, ideoestetik, filozofik, antropologjik, mitologjik e socio-psikologjik. Romani autobiografik “Guaska” i Mustafa Halifas, shkrimtar sirian, është njëra ndër veprat lapidare që, nëpërmjet një rrëfimi të çlirët, përshkruan dhunën dhe brutalitetin e pushteteve, rrjedhojat që ia krijon individit të qëndruarit brenda guaskës kufizuese. Tregimet e vëllimit “Libri i përrallave të gjyshit” të Jonuz Fetahajt përshkohen me ngjarje që trajtojnë botën e brendshme të fëmijëve, dëshirat, ëndrrat, mendimet mbi jetën dhe për jetën.

Sabile Keçmezi-Basha si fituese kryesore e çmimit dhe në emër të laureatëve e falënderoi Ministren Dumoshi për ndarjen e çmimit dhe tha se ndihet e nderuar me marrjen e çmimit për veprën jetësore me emrin e të madhit Azem Shkreli.

NDERROI JETË NË MOSHËN 54 VJECARE VATRANI AGIM GECI

February 17, 2020 by dgreca

Me hidhërim të thellë, Familja Geci, lajmëron komunitetin shqiptar se me 16 Shkurt 2020, u nda nga jeta në moshën 54 vjeçare Agim Geci. Trupi i të ndjerit do të pushojë në shtëpinë mortore Martin A. Gleason Funeral Home, të mërkurën më 19 Shkurt 2020 nga ora 12:00 PM deri në 9:00 p.m. në adresën 10-25. 150th Street, Whitestone New York 11357.
Mesha e Dritës dhe lutjet e fundit do të kremtohen të Enjtën, me 20 shkurt në orën 9:45 a.m. në Holy Trinity Rc. Church 14-51 143rd St. Whitestone, NY 11357.

Varrimi bëhet menjëherë pas meshës Mt. St. Mary Cemetery, 172 Booth Memorial Ave. Fresh Meadows, NY 11365

Agimi la në pikëllim të thellë familjen, gruan Age, vajzat Aurora dhe Adela, djalin- Albionin 13 vjecar, nënën, vëllezërit dhe një motër në Shqipëri, si dhe të afërmit dhe miqtë. Vdekja e tij ka shkaktuar pikëllim të thellë edhe në masën e Vatranëve. Ai ishte një vatran i devotshëm i degës Hudson Valley, i propozuar për në Këshillin e Vatrës pas Kuvendit të 19 Janarit.

Kryetari i Vatrës z. Elmi Berisha tha për Diellin se ky ishte një lajm tronditës për familjen, komunitetin dhe Federatën Pan shqiptare të Amerikës VATRA.

Vatra e ndjenë shpirtërisht humbjen e jetës të vatranit të përkushtuar dhe i shpreh ngushëllimet më të thella Familjes!

Pushoftë në Paqë shpirti i Agim Gecit!

TELEFONI I FAMILJES GECI: +1(646) 952-1991

Zgjerimi i BE-së në Ballkan dhe liderët “e domosdoshëm”

February 17, 2020 by dgreca

Nga Akri Çipa/

Komisioneri i Bashkimit Europian për Fqinjësinë dhe Zgjerimin, Oliver Varhelyi, prezantoi metodologjinë e re të zgjerimit të Komisionit në shkurt. E përshëndetur me reagime të përziera, ajo merr parasysh disa nga shqetësimet dhe sugjerimet e shteteve anëtare, sidomos ato të Francës, e cila bllokoi fillimin e negociatave me Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut tetorin e kaluar.

Ndërsa shumë shtete anëtare dhe zyrtarë nga vendet që aspirojnë anëtarësimin në BE e kanë mirëpritur qasjen e re, disa i kanë përshkruar ndryshimet si kozmetike dhe me synimin e vetëm për të kënaqur presidentin francez Emmanuel Macron dhe për ta bindur atë të japë dritën jeshile për hapjen e bisedimeve të pranimit me dy vendet e Ballkanit në muajt e ardhshëm.

Megjithatë, problemet kryesore me politikën e zgjerimit të BE-së në Ballkan kanë të bëjnë shumë pak me metodologjinë. Problemi më i madh është qasja e institucioneve të BE-së dhe vendeve anëtare ndaj kësaj çështjeje kritike.

Çfarë ndodhi me parimet?

Pamundësia ose mosgatishmëria e BE-së për t’u përballur me liderët lokalë në Ballkan kanë sjellë disa situata absurde. Asgjë nuk mund ta reflektojë më mirë këtë mungesë konsistence sesa çështja e respektimit të sundimit të ligjit në mesin e vendeve të cilat aspirojnë të bëhen pjesë e BE-së.

Theksuar nga Komisioneri Varhelyi në prezantimin e metodologjisë së re, çështja e mungesës së sundimit të ligjit në Ballkan është një nga çështjet e ngritura më shpesh dhe më me zell në Bruksel.

Por, ndërsa zyrtarët e BE-së e nënvijëzojnë gjithmonë nevojën e përmirësimit të sundimit të ligjit – dhe mbështeten te kjo për të justifikuar mungesën e progresit në procesin e zgjerimit – ata përballen me ata të cilët janë përgjegjës për të.

Në të njëjtën kohë, BE-ja ka bërë diferencim të qartë midis vendeve të ndryshme të Ballkanit që aspirojnë të hyjnë ne BE. Kompromiset e dhimbshme dhe reformat e bëra nga Maqedonia e Veriut dhe Shqipëria nuk u shpërblyen me hapjen e negociatave. Nga ana tjetër, Serbia është etiketuar si vend favorit për të hyrë në BE, pavarësisht se ajo është një forcë destabilizuese në rajon nëpërmjet përpjekjeve të saj për të bllokuar njohjen e Kosovës dhe për të sfiduar sovranitetin e saj.

Ndërsa vendet e tjera të Ballkanit rreshtojnë politikat e tyre të jashtme me BE-në, Serbia mban një marrëdhënie shumë të ngushtë me Moskën dhe kërkon të tërheqë investime kineze. Statusi i saj në Bruksel nuk është dëmtuar nga këto fakte dhe as nga akuzat bindëse për kapjen e shtetit dhe heqjen dorë nga sundimi i ligjit.

Është e vërtetë që në politikë nuk mund të zgjidhen liderët me të cilët bashkëveprohet dhe me të cilët duhet të bashkëpunosh, zakonisht nën nevojën e kompromiseve.

Por, nga një këndvështrim më i gjerë, një politikë e përgjithësimit të kritikave, e cila në mënyrë indirekte mbron frenuesit e progresit dhe u bën qejfin liderëve lokalë që nuk janë plotësisht të përkushtuar ndaj objektivave të BE-së, nuk është as e justifikueshme dhe as efikase.

Pa një ndryshim në këtë qasje, asnjë metodologji zgjerimi nuk do të ndihmojë kurrë në demokratizimin e mirëfilltë të rajonit.

Promovimi i modeleve joliberale

Metodologjia e re e zgjerimit nuk mund të bëjë shumë për ta bërë BE-në një forcë të fortë dhe transformuese në Ballkan, nëse të gjitha shtetet anëtare angazhohen për këtë qëllim.

Miopia e shfaqur nga shtetet anëtare në rastin e zgjerimit jo vetëm që ka dobësuar dorën e BE-së në rajon, por ka krijuar gjithashtu një asimetri midis vlerave që promovon BE-ja dhe aktorëve që janë “forca për mirë”.

BE-ja flet për sundimin e ligjit në Ballkanin Perëndimor. Por, me një mungesë koherence dhe largpamësie strategjike, ka krijuar mundësi që Hungaria dhe Polonia, dy nga vendet anëtare më të kritikuara të BE-së përsa i përket respektimit të sundimit të ligjit, të jenë ndër mbështetësit më të fortë të zgjerimit.

Është mungesa e një vizioni parimor nga disa shtete anëtare të BE-së që ka lehtësuar një situatë në të cilën vende si Hungaria dhe Polonia mund të rrisin kreditet e tyre si “kampionë të zgjerimit” dhe të zgjerojnë ndikimin e tyre në rajon.

Ndërsa vendet më demokratike europiane e mbajnë Ballkanin në distancë, modelet joliberale të cilat nuk janë në përputhje me atë çfarë BE-ja aspiron për rajonin promovohen më lehtë.

BE-ja duhet të rifitojë fuqinë e saj transformuese

Procesi aktual i zgjerimit të BE-së është kritikuar për humbjen e fuqisë transformuese. Shumë skeptikë ndaj zgjerimit argumentojnë se ideja e zgjerimit duhet riparë, pasi shembujt e fundit kanë treguar se hapja e negociatave ka humbur efektin e saj në vendet aspirante.

Ata e drejtojnë gishtin nga Turqia, e cila hapi bisedimet e pranimit me BE-në në vitin 2005, dhe që nga ajo kohë ka bërë pak progres. Shembuj të tjerë janë Serbia dhe Mali i Zi, të cilët, përkundër hapjes së negociatave, kanë parë pak progres demokratik në vitet e fundit.

Por, që procesi i zgjerimit të ketë fuqi transformuese, nevojitet vullnet politik dhe presion i mjaftueshëm ndaj klasës politike nga aktorët e brendshëm dhe partnerët europianë. Ajo që skeptikët nuk duan të marrin parasysh është se kur nuk ka vullnet politik brenda një vendi që të transformojë dhe përparojë në integrimin në BE, sikurse është rasti i Turqisë, kjo nuk do të thotë dështim i procesit. Integrimi në BE nuk është i pashmangshëm; është thjesht opsioni më i mirë i mundshëm për vendet europiane.

Sa i përket përbërësit të dytë, institucionet e BE-së duhet të bashkëpunojnë fuqishëm me aktorët apolitikë brenda vendeve që aspirojnë për të ndihmuar proceset demokratizuese, duke ushtruar presion të mjaftueshëm ndaj aktorëve politikë.

Ndërsa metodologjia e zgjerimit mund të fajësohet për shumë gjëra, është butësia e BE-së dhe mungesa e kërkesës së llogarisë ndaj liderëve lokalë që irriton më shumë popujt e Ballkanit dhe aktorët e shoqërisë civile të cilët punojnë shumë për të siguruar llogaridhënie dhe vënien e elitave politike përpara përgjegjësisë.

Mjaft vutë bast për liderët “e domosdoshëm”

Shpresa dhe gjasat janë që metodologjia e rishikuar e zgjerimit të kënaqë francezët dhe të shtrojë rrugën për hapjen e negociatave për Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut. Por për të pasur një ndikim transformues, BE-ja duhet të përmirësojë qasjen e saj ndaj rajonit dhe vetë zgjerimit.

Vendet anëtare të BE-së, sidomos forcat kryesore drejtuese brenda saj, duhet të lënë mënjanë konsideratat e brendshme dhe pazaret politike dhe t’u japin përparësi objektivave strategjikë afatgjata në çështjet e mëdha si në rastin e zgjerimit.

Arsyeja kryesore pse qytetarët e Ballkanit duan që vendet e tyre të hyjnë në Bashkimin Europian është valenca dhe ajo çfarë BE-ja simbolizon për demokracinë. Mundësia që modelet më joliberale brenda BE-së të portretizohen si nxitësit më të fortë të zgjerimit ndikojnë negativisht në mënyrë të dyfishtë: dëmtohet procesi i demokratizimit të Ballkanit dhe dëmtohet esenca dhe kuptimi i zgjerimit.

Së fundmi, në vend që të vërë bast për liderët e domosdoshëm të rajonit, BE-ja duhet të investojë te kapitali njerëzor dhe aspiratat e popujve në Ballkan. Në fund të fundit, ky është elementi më i rëndësishëm dhe transformues që ekziston.(Balkaninsight, e dergoi per Diellin autori)

Kurti Vows to Make Military Service Compulsory in Kosovo

February 17, 2020 by dgreca

New Prime Minister Albin Kurti restated his promise to make military service compulsory in a speech to the Kosovo Security Force, KSF, marking the 12th anniversary of independence.

By Xhorxhina Bami/

On the 12^th anniversary of Kosovo’s independence, new Prime Minister Albin Kurti visited the Kosovo Security Force, KSF, and, after paying homage to war martyrs and veterans, again declared his aim to introduce compulsory military service.

Kurti thanked KSF members for their “service to their country and their patriotism” and added: “The heavy task of protecting the country falls on you. Without an army and without protection we are weak and defenceless.”

He added: “The independence and freedom we enjoy should not only work for some but for all. Your workouts are tiring but your heart beats for the motherland.”

He continued: “We will make military service compulsory because experience and lessons in military service are needed to cope even with the battles of peace.”

During his speech to parliament, on February 3, introducing his cabinet and government programme, Kurti announced plans to introduce compulsory military service as a way of strengthening the country’s defences.

Military experts doubt the promise can be realised, as most Western countries have abolished the draft as an anachronism in a professional army.

Security expert Besa Kabashi Ramaj told BIRN that several aspects need to be considered, starting with the cost, and “whether this cost can be covered without affecting the citizens’ welfare” – and then also whether it matches current practice in Western countries.

Kabashi Ramaj said Kosovo’s current security strategy already draws on the concept of the US National Guard, which is “part of the reserve component and integrates civilian volunteers to structures part-time, enhancing cost-effectiveness as well as readiness and response in cases of civilian and national emergencies”.

Other Western Balkan countries, such as Serbia and Croatia, have considered introducing compulsory military service, but have not done so, due to the high cost.