NGA ALMA LIÇO/DIELLI /
2 korrik 1990. Mijëra bashkëqytetarë vërshuan si një uragan i papërmbajtshëm e thyen dyert e përfaqësive diplomatike në kërkim të lirisë. Ishin dallëndyshet e para që kërkuan të fluturonin të lira e të thyenin prangat e robërisë. Secili prej tyre ishte një hero, pasi rreziku i atij hapi aq të guximshëm mund t´u kushtonte atyre jetën. Në sundimin e saj të gjatë, gati gjysëm shekullor, diktatura kishte vrarë e masakruar me qindra qytetarë gjatë përpjekjes së tyre të dëshpëruar dhe njëkohësisht kurajoze për të kapërcyer telat me gjemba të kufirit, dhe kërkuar strehim në njërin nga vendet fqinje.
Vitet rrodhën si lumë dhe u mbushën tridhjetë vjet nga ajo ngjarje e përmasave historike. Shumë është folur e trajtuar gjatë këtyre viteve rreth atij eksodi biblik të shqiptarëve. Në këtë shkrim modest, nuk dëshiroj të përsëris ato që janë thënë dhe stërthënë në rrjedhën e këtyre viteve, sikur të mos bëhej shkak që kjo ngjarje e madhe të bashkonte një natë më parë, në qytetin gjerman të Heidelbergut, qytetarët shqiptarë, protagonistë të asaj aventure të rrezikshme. Takoheshin pas tridhjetë vitesh. Sa nostalgji. Të gjithë i bashkonte përjetimi dhe rrugëtimi i vështirë që kishin ndërmarrë së bashku drejt lirisë. Emocione të jashtzakonshme. Secili prej tyre kish ndjekur më pas rrugën e tij, me mundësitë që ua krijoi ai vend i begatë e i lirë. Madje shumë prej tyre kishin vite pa u takuar. Djelmoshat asokohe të rinj, tashmë ishin burrëruar, shumica martuar e bërë prindër. Dikush nuk i kishte me flokët e bukur të rinisë, apo dikujt thinjat fisnike ua kishin mbuluar ato. Po ashtu edhe vajzat. Të martuara e bërë nëna. Erdhën në këtë event përkujtimor, që u trajtua si një festë qytetarësh të lirë, së bashku me fëmijët e tyre. Ishin takime vërtet emocionuese , të mbrujtura me mall e nostalgji.
Në fillim të mbrëmjes, nismëtari dhe organizatori i bashkimit të protagonistëve në një event të tillë, Zoti Albert Lamaj, kish përgatitur një përmbledhje me filmime të atyre ngjarjeve të papërsëritshme. Risjellja e momenteve dramatike, që zinin fill me kapërcimin e kangjellave të ambasadave nga qytetarë të pambrojtur, e vijonte me të gjitha vështirësitë që pasuan në ato ditë përjetimesh jo të zakonta, përloti shumë nga të pranishmit, protagonistë të atyre ngjarjeve. Nuk mungoi as jehona që shtypi gjerman i bëri asokohe asaj.
Më pas, përmes kujtimesh dhe emocionesh, dy prej protagonistëve të pranishëm, përshëndetën këtë takim sa festiv, aq edhe përkujtimor, me aq shumë vlera qytetare dhe atdhedashurie.
Zoti Ylli Tabaku, ish i burgosur politik për rreth 28 vite në burgjet e diktaturës, përmes të tjerash, përcolli me shqetësim faktin e trishtë, se ndonëse kanë kaluar 30 vite nga rënia de Jure e regjimit, Shqipëria ende nuk mund të konsiderohet vend i lirë e demokratik, pasi pushteti ka ruajtur vazhdimësinë e tij në duart e pinjollëve të komunizmit, të cilët e drejtojnë atë në mënyrë korruptive dhe me të njëjtën mendësi. Ai i bëri apel më të rinjve që të mos e harrojnë kurrë atdheun, pasi ai do ketë gjithnjë nevojë për kontributin e tyre. Madje ai bëri thirrje për organizime programore politike të suksesshme të shqiptarëve në emigracion, për të ofruar në Shqipëri alternativa qeverisëse konkuruese, demokratike.
Zoti Bibjan Mirakaj, ish i internuar politik familjarisht përgjatë 25 vitesh, emocionoi gjithë të pranishmit me fjalën e tij. Ai përshkroi dinamikën e atyre ngjarjeve, duke i konsideruar heronj ata që i bënë sfidë diktaturës. Etja e tyre për t´u çliruar nga prangat e robërisë e rendur në rrugën e panjohur e plot rreziqe drejt lirisë, çau perden e hekurt të njërës prej diktaturave më gjakatare në botë, asaj komunisto-enveriste. Përmes një frymë paqësore bashkimi dhe atdhedashurie, ai përcolli mesazhin se lufta për demokraci nuk duhet të ndalet, pasi Shqipëria ka nevojë për të gjithë qytetarët e saj, kudo që ata ndodhen, për më tepër që ata, të cilët jetojnë në Shqipëri, si pasojë e keq-qeverisjes dhe korrupsionit galopant, përballen me padrejtësi të mëdha sociale, që kulmojnë dëshpërimisht me humbjen e shpresës për të ardhmen.
Mes përlotjesh dhe duartrokitjesh, mbrëmja vazhdoi më pas me trokitje gotash, biseda miqësore mes miqsh, muzikë e valle me motive bashkimi për të gjithë shqiptarët ku ata ndodhen. Pas disa orësh u mbyll kjo festë, ku nëpërmjet kujtimeve dhe ndjesive që do i shoqërojnë ata gjithë jetën, u përçua fryma e atdhedashurisë. Përqafime të ngrohta, dhe seicili u nis më pas për t´iu rikthyer jetës e tij, pa dyshim më i pasur shpirtërisht. U ndanë me bindjen e palëkundur se me kontributin dhe përkushtimin e tw gjithëve, Shqipëria është dhe do të mbetet atdheu i të gjithë shqiptarëve.Vatra e përbashkët që do t`i bashkojë ata gjithmonë.
Archives for July 2020
KUJTESA- GAZETA RILINDJA PARA 30 VITEVE: OKUPIM KLASIK I KOSOVËS
-Gazeta tradicionale e historike Rilindja para 30 viteve fuqishëm kundër Serbisë dhe okupim klasik – suprimimit të institucioneve të Kosovës/
-Edhe pse pati dëbime e mbyllje të dhunëshme, gazeta tradicionale e historike Rilindja arriti të jetë histori e Kosovës që nga koha e Konferencës së Bujanit të Rezolutës për të ardhme të vullnetit kombëtar e demokratik të popullit e deri në Pavarësinë e shpallur në 17 Shkurt 2008 e në njohjet ndërkombëtare/
Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul JASHARI
PRISHTINË, 5 Korrik 2020/ Para 30 viteve, masat e dhunëshme të Serbisë e goditën edhe gazetën e vetme të përditshme në gjuhën shqipe në Kosovë Rilindja, në ditën e 5 Korrikut 1990 të suprimimit të institucioneve të Kosovës e mbylljes së Radio Televizionit të Prishtinës.
Me titull “Okupim klasik”, ishte reagimi dhe kundërshtimi i fuqishëm i Rilindjes në komentin në faqen e parë në ditën e 6 Korrikut 1990. Beogradi, edhe pse në ditën e masave të dhunshme kishte marrë vendimin, kurrë nuk arriti ta bëjë gazetën tradicionale të Kosovës Rilindja “organ të Kuvendit të Serbisë”. Asnjë gazetar a punëtor tjetër i gazetës Rilindja nuk e pranoi këtë, të gjithë e kundërshtuan dhe e hodhën poshtë. Kryeredaktor i Rilindjes në atë kohë ishte Nazmi Misini.
Masat e dhunshme pasonin 2 Korrikun historik 1990, kur në shtetrrethim dhe para snajperëve serbë, Kosova me Deklaratën Kushtetuese të Kuvendit të saj shpallte pavarësinë, e cila atëherë nuk u njoh ndërkombëtarisht, megjithatë ishte dhe njihej si deklarim i fuqishëm i vullnetit kombëtar, politik e demokratik.
Edhe në një film dokumentar të shfaqur në seancën solemne të Kuvenditë të Kosovës në 25 vjetorin e Deklaratës Kushtetuese shihej gazeta Rilindja në duart e delegatëve, në mbledhjen para dyerëve të mbyllura të Kuvendit të Kosovës.
Në prag të ditës së Deklaratës Kushtetuese për pavarësi të Kosovës të 2 Korrikut 1990, të dielën e 1 Korrikut, në gazetën tradicionale të Kosovës Rilindja isha redaktori kujdestar për ngjarjet e ditës.
Në atë ditë të 1 Korrikut 1990 pjesë e sulmeve të Serbisë kundër Kosovës e shqiptarëve ishte edhe një “referendum për Kushtetutën e re serbe” të kundërshtuar nga shqiptarët, si dhe shpallja e “shtyerjes” së mbledhjes së Kuvendit të Kosovës të paralajmërur për 2 Korrik, e për të cilën përfaqësuesit e popullit-delegatët shqiptarë shumicë e delegatë të komuniteteve pakicë kishin bërë të gjitha përgatitjet për Deklaratën Kushtetuese…
“Shtyrja” shpallej si vazhdimësi e bllokimeve e ndërprerjeve të punimeve të Kuvendit të Kosovës…“Reprizë nuk do të ketë”, me këtë titull shkruajta komentin në mbështetje të delegatëve që të mbahet gjithësesi mbledhja e Kuvendit me axhendë vullnetin e kërkesat e popullit – Deklaratën Kushtetuese për Pavarësi të Kosovës.
“Kuvendi i Kosovës është i popullit dhe në të mund të vendoset vetëm sipas vullnetit e kërkesave të popullit”, theksonte komenti që u botua në numrin e 2 Korrikut 1990 të gazetës Rilindja, e cila që nga faqja e parë kishte raportime e shkrime me tiujt “Kosova duhet të ruajë subjektivitetin e vet në federatë”, “Populli vendosë në Kuvendin e vet”, “Kosova e re – sipas vullnetit të popullit”…
Raportohej se “vazhdojnë tubimet legale dhe protestat e shqiptarëve në Kosovë” dhe se “kërkesë unanime” ishte që mbledhja e Kuvendit të Kosovës “të mbajet sot dhe të ketë në rend dite këkesat gjithëpopullore”.
Poashtu raportohej se në Gjakovë përfundoi Kongresi i parë i Bashkimit të Sindikatave të Pavarura të Kosovës, i cili përkrahu delegatët e Kuvendit të Kosovës edhe për iniciativën për shpalljen e Kushtetutës së re të Kosovës, e cila Kushtetutë e Republikës së Kosovës e miratuar në 7 Shtator 1990 pasonte Deklaratën Kushtetues të 2 Korrikut të po atij viti.
Gazeta Rilindja ishte me delegatët e Kuvendit të Kosovës në ngjarjen historike për të cilën raportoi gjerësisht me ekip gazetarësh e fotoreporterësh dhe kishte edhe redaksionalin tim me titull “Fillim i së nesërmes”, të botuar në ballinë në 3 Korrik 1990, ku theksonte se, “Deklarata Kushtetuese e delegatëve të Kuvendit të Kosovës është deklarim i popullit për barazi e subjektivitet të plotë të Kosovës e të shqiptarëve… është fitore e akt historik i shprehjes së vullnetit gjithëpopullor demokratik, është fillimi i fundit të pabarazisë e padrejtësive…Kosova e re, ajo me rregullim kushtetues sipas Deklaratës të sapo aprovuar do të jetë një djep kombëtar dhe i bashkëjetesës për të gjithë, i të drejtave të plota”…
Pas pak më shumë se një muaji, në 7 Gusht 1990 gazeta Rilindja u ndalua natën me forcë në shtypshkronjë nga Serbia që e kishte okupuar Kosovën, derisa edhe gjatë ditës forcat policore serbe të armatosura i bënin shtetrrethim redaksisë së gazetës, që edhe në ato rrethana kërcënimi e represioni nuk ndaloi punën. E edhe pas ndalimit të Rilindjes gazetërët e punëtorët tjerë të saj nuk u ndalën, vijuan shkrimet të organizuar nëpër revista, e nga 18 Janari 1991 nxorën gazetën e përditshme të rezistencës e të lëvizjes për liri e pavarësi “Bujku”, kryeredaktor i parë-themelues i së cilës isha.
Gazeta e përditshme “Bujku” doli deri në prag të vitit 1999, derisa u dëbua me dhunë nga Pallati i Rilindjes nga administrata dhe forcat okupatore serbe.
Por, përsëri, gazetarët dhe punonjësit e tjerë të gazetës Rilindja nuk u ndalën, në muajt e parë të vitit 1999, në kushtet e luftës, rikthyen dhe nxorën gazetën e përditshme Rilindja në Prishtinë, duke punar nëpër shtëpitë e tyre, dhe në këto rrethana përkundër rreziqeve të mëdha gazeta doli nga 22 Shkurti derisa gazetarët dhe punonësit e saj u dëbuan bashkë me popullin edhe nga shtëpitë e tyre dhe nga Kosova. Kryeredaktor i gazetës Rilindja që dilte në Prishtinë në kohë lufte në Kosovë ishte Binak Kelmendi, e para tij kryeredaktorë të gazetës “Bujku”, pas të parit – meje, ishin edhe Xhemajl Rexhepi, Ruzhdi Demiri, Hydajet Hyseni e Avni Spahiu.
Ekipi Rilindjes, ku ishim bashkë me korrespondentin në Maqedoni Bedri Sadiku, hyri në Kosovë me tanket e para të NATO-s në 12 Qershorin historik 1999, dhe të nesërmen u shpërnda në Prishtinë dhe në zona të tjera, ku po ndodhte liria, gazeta numër special e botuar në Shkup, të cilën e solli prej atje korrespondenti i Zërit të Amerikës, Isak Ramadani.
Në Kosovën e lirë, gazeta Rilindja u rikthye në Prishtinë dhe vazhdoi të dalë përditë, kryeredaktor fillimisht ishte Berat Luzha, pastaj Ramush Tahiri dhe i fundit isha unë nga fillimi i vitit 2002 kur në 21 Shkurt UNMIK e mbylli me dëbim nga Pallati i Rilindjes dhe në vijim i afër 40 botimeve të jashtëzakonshme-protestuese të kohapaskohëshme deri në numrin e fundit të shtypur – 30 Dhjetor 2008 dhe ridaljes simbolike pas 10 vjetësh botim digjital në 31 Dhjetor 2018.
Si në raste tjera, pas ridëbimit e rimbylljes së gazetës Rilindja, edhe sot e shohim të nevojshëm një sqarim për opinionin: Ndonjë portal që ka “huazuar” emrin, po edhe logon, nuk është as nuk mund të jetë Gazeta tradicionale e Kosovës Rilindja, e cila mund të ridalë vetëm në një proces të ligjshëm privatizimi, ku të gjithë punëtorët e saj realizojnë të drejtat e tyre, ashtu si është kërkuar edhe në shkresat drejtuar Agjencisë Kosovare të Privatizimit.
Ndërmarrja Shoqërore Gazeta Rilindja në vitin 2017 ka hyrë në procesin e likuidimit, gjatë të cilit punëtorët e saj kanë bërë kërkesat e tyre bazuar në ligje në Agjencinë Kosovare të Privatizimit dhe në Dhomën e Posaçme të Gjykatës Supreme të Kosovës.
Gazeta tradicionale e Kosovës Rilindja ka nisë të dalë në Prizren para më shumë se 75 viteve, në 12 Shkurt 1945, në frymën e Konferencës së Bujanit e me angazhimin e intelektualëve më të shquar të asaj kohe, me shkronja plumbi që u sollën me arka nga Tirana.
Edhe pse pati dëbime e mbyllje të dhunëshme, gazeta tradicionale e historike Rilindja arriti të jetë histori e Kosovës që nga koha e Konferencës së Bujanit të Rezolutës për të ardhme të vullnetit kombëtar e demokratik të popullit e deri në Pavarësinë e shpallur në 17 Shkurt 2008 e në njohjet ndërkombëtare.
NË KËTË 4 KORRIK MUNGON VETERANI I USHTRISË AMERIKANE, FISNIKU I DIBRËS, JONUZ NDREU!
Nga Dalip GRECA/
Në këtë 4 Korrik të Ditës së Pavarësisë së Amerikës, mungon një veteran i Ushtrisë Amerikane, që me Flamurin e këtij vendi, në radhët e ushtrisë më të fuqishme të Botës, ishte për gjysëm dekade ushtar i Lirisë. Kudo ku shërbeu, në SHBA, Gjermani Islandë, ai nderoi racën dhe gjakun shqiptar. Për merita është dekoruar nga Amerika. Sot, në emër të Tij, urimet për Ditën e Pavarësisë së Amerikës, i përcjell Familja,por edhe Vatra, së cilës ai i shërbeu me devocion, Dielli, të cilin ai e mbështeti plot bujari- HAPPY JULY 4TH!
****
Të Martën, 7 Prill 2020, në orën 10 të paraditës, në Laurel Grove, në Totowa, New Jersey, iu dha lamtumira e fundit, fisnikut të Dibrës, Jonuz Ndreut, nipit të Heroit të Kombit Elez Isufi, i biri i Cen Elezit, antikomunisti,demokrati, ushtari i dekoruar për merita në Ushtrinë Amerikane.Diktuar nga kushtet e pandemisë nuk iu bënë dot nderet ashtu siç i meritonte, ai u përcoll nga një numër i kufizuar familjarësh dhe klerikët fetarë.Komuniteti do të donte që të ishte i gjithi atje, vatranët do të ishin të parët për të përcjellë ikonën e vet, por nuk u lejuan.Kryetari i Vatrës, z. Elmi Berisha, ka përcjellë ngushëllimet në emër të gjithë vatranëve dhe ka planifikuar pas kthimit në situatë normale, një nderim të veçantë, ashtu siç e meriton për vatranin-ikonë, ish anëtari i Këshillit të Vatrës prej më shumë se 3 dekadash.
Jonuz Ndreu u lind me 10 Mars 1930 në Sllovë të Peshkopisë dhe ndërroi jetë në shtëpinë e tij me 3 Prill 2020. I qoftë i lehtë dhe’u i Tokës së lirë!
FISNIK EDHE NË VUAJTJE
Fisniku mbetet fisnik, edhe në çastet e vështira të jetës.Kështu ndodhi me Jonuz Ndreun.Shtatë vite të shkuara, në nëntor 2013, ku ai pësoi goditjen e parë, edhe pse shtati i lartë si lisat e vendlindjes ishte shembur në shtrat, sytë kishin dritë e shpresë:-Do të ngrihem shpejt!,- na dha më shumë zemër ne, që ishim ligështuar dhe hutuar nga rrëzimi i tij i beftë prej strokes,se sa vetes, duke hedhur vështrimin sa tek zonja Bale, tek vajzat, që e kishin rrethuar, si për t’i siguruar përkujdesje.Ndoshta mjeku ia kishte bërë të qartë se nuk do të mund të ngrihej sërish në këmbë, por ai nuk jepej. Ka qenë 3 nëntor 2013, kur së bashku kryetarin e atëhershëm të Vatrës dr. Gjon Buçaj dhe Zef Përndocaj, qëndronim pranë krevatit të tij në Oreange Reggional Center, në Middletown, New York. Ai për asnjë çast nuk e dha veten, por nisi të bisedonte shtruar, duke na pyetë për familjet dhe për vatranët.Të folurit nuk ishte prekur.
U përpoqëm që bisedën ta largonim nga sëmundja,duke u kthyer tek vizita e fundit e tij në Shqipërinë e dashur, për të cilën si familje e fis, Elezët-Ndretë, nuk kursen as jetët. Në majin e vitit 2013, ai ishtë i ftuar nga Bashkia e Dibrës dhe Presidenca Shqiptare, me rastin e rivlerësimit të Heroit të Kombit, Legjendës që u kthye në tmerr për sllavët, duke mbrojtur trojet e Arbërit, Arushës së Malit, Elez Isufi. Përherë Jonuz Ndreu ndjehej krenar që ishte nip i Elez Isufit, dhe bir i Cen Elezit, të cilin e zhdukën serbët në rrethana misterioze.Krenar për paradhësit e tij, krenar që e mbajti lartë veprën dhe emrin e tyre në shërbim të Kombit, ai u përpoq në jetë, që të ishte i denjë për fisin e vet.
Pas pesë ditësh shkova sërish që ta shihja patriotin fisnik në spital. Ishte 8 nëntor 2013. Atë radhë isha me dr. Skënder Murtezanin.Sërish na priti me dritë në sy. U gëzua. Dr. Skënderi e vizitoi dhe i rrahu shpatullat:-Mos u dorëzo!-,i tha.
Jo jo,kurrë, nuk kam për t’u dorëzuar.Kurrë nuk jam dorëzuar në jetë edhe kur kam qenë pa shpresë jete! Dhe tundi kokën.
Dhe nuk u dorëzua, edhe pse nuk u ngrit më në këmbë.Në gëzimet e familjes dhe në festat e Vatrës,në Ditën e Flamurit Kuq e zi, apo në Ditën e Pavarësisë së Kosovës, ai u soll plot fisnikëri, nuk mungoi kurrë. Burrat e Dibrës, miq e kushërinj, e shoqëronin përherë. Kishin hije, kur e rrethonin të gjithë së bashku simbolin e fisnikërisë!Kishin të drejtë, ai ishte më shumë se Simbol i Dibrës. Dukej se prania e tij në festa i jepte forcë. Nuk mungonte as në morte.Fisnik,si ai! Fisnik edhe në qëndresë, edhe në vuajtje. Dinjitoz dhe i papërsëritshëm!
NJË JETË PLOT NGJARJE, PËRHERË NË KËMBË
Jonuz Ndreu u përkund që në fëmijëri në shtratin e historisë kombëtare,ku të parët e tij, ishin në ballin e qëndresës, në frontin e luftës, personazhe të historisë. Nipi i Elez Isufit, i biri i Cen Elezit,fëmijërinë e kaloi përmes krismave të luftës dhe në kampet e izolimit në Berat, Kuçovë, periferitë e Tiranës, ndërsa rinia iu përkund nën privimet e dhunën e pushetit të dhunshëm.Me intuitë e ndjeu pamundësinë e jetësës nën pushtetin e dhunës dhe vendosi të arratisej.Arratisja e parë dështoi, ndërsa e dyta, qe me sukses.
Ishte ende i parritur kur 17 vjeç e dërguan në hekurudhë, në sektorin e Rrogozhinës. Që aty nisi aventura e arratisjes. Arratisja e parë nisi me 6 maj 1949, por dështoi se hafija i sigurimit kishte depërtuar brenda grupit.Mes tyre ishte një person i filturat nga Sigurimi i shtetit,që i çoi drejt kurthit. Pas tri ditë rrugëtimi të vështirë, ranë në duart e rojeve jugosllave që i burgosën. Pas 21 ditësh izolim, Jonuzi, duke qenë se ishte nën moshë, e kthyen sërish në kampin e punës.Qëndroi gjashtë muaj në kamp, duke u përballë me jetën e vështirë. Në fillimin e muajit nëntor 1949, atij së bashku me një grup shokësh, iu krijuan sërish rrethanat për t’u arratisur. Këtë herë aventura doli me sukses, në Maqedoni. I dërguan në kampin që ndodhej në Trashevë. Shtatë muaj qëndroi aty. Në këmbë, me dinjitet.Më pas u trasferua në Sarajevë.Provoi punë të ndryshme, si punëtor e si mekanik. Dikur i kthyen prapë në Maqedoni. Qëndruan pak kohë në Gostivar, më pas në Serbi, në Pançevo. Aty takoi dy xhaxhallarët e tij,që kishin qenë të burgosur në burgjet serbe. Mësoi prej tyre lajmin e dhimbshëm; babai, Cen Elezi, kishte vdekur në rrethana misterioze. I dhembi zemra, i rënkoi shpirti, por nuk e dha veten. Sërish në këmbë. Sllavët nuk ia falnin Elezëve plumbat e marrë nga Gjenerali me shajak…Për gjashtë vjet Jonuz Ndreu përjetoi klavarin mes përbuzjes sllave nëpër Ish jugosllavi.Në vitin 1955, pasi kishte kaluar edhe kampin e tmerrshëm të Gerovës, ai do të prekte Lirinë e Perëndimit, do të dilte në Itali, ku u vendos në Kampin e Kapo-s, që administrohej nga anglo-amerikanët.Ëndërr kishte Amerikën, ku jetonin të afërmit.Po si të shkonte atje?
Ndër alternativat që iu paraqitën, ai parapëlqeu që të regjistrohej që në fillim në ushtrinë amerikane.Hartoi kërkesën dhe e paraqiti,iu aprovua.Shkoi në ushtrinë amerikane, ku fitoi një tjetër përvojë, disiplinë, kulturë. Me vullnet kapërceu çdo vështirësi, madje dhe sëmundje e shtrime në spital. Fillimisht shërbeu në një bazë ushtarake në Karolinën e Jugut, pas 8 muajësh e transferuan në një tjetër bazë në Kolorado, në Fort Devis. Më pas u trasferua në një bazë ushtarake amerikane në Berlinin perendimor në Gjermani Federale, por atje shëndeti nuk i mori për mirë, e shtruan në spital.Pas daljes nga spitali e trasferojnë në Islandë. Qëndroi atje 1 vit.Klima i mori mirë për shëndetin.Pas një viti e transferojnë në Amerikë, në bazën ushtarake Fort Er në Massachusets. Shëndeti i mori për mirë, por s’kaloi shumë kohë dhe e trasferojnë sërish në Berlinin perëndimor.Aty qëndroi 18 muaj, derisa e kreu përfundimisht detyrën për të cilën ishte betuar. E kreu shërbimin ushtarak në mënyrë shembullore.Për rezultate të shkëlqyera në radhët e ushtrisë amerikane atë e graduan Kapter i Parë. Motivacioni që mbart gradimi është “Për merita në Këmbësori”. Ai u vlerësua disa herë dhe u pajis me çertifikata zyrtare mirënjohjeje,Urdhëra vlerësimi, dhurata të shumta nga personalitete të larta të Ministrisë së Mbrojtjes Amerikane.
Pas ushtrisë, ku shërbeu 5 vjet, ai ndërtoi jetën e lirë,krijoi familjen dhe u shqua në veprimtaritë politiko-atdhetare të komunitetit,por shpirtin e rehatoi me Vatrën, ku punoi pa u lodhur, kontribuoi me bujarinë e dibranit.Ai ishte shembullor edhe në punën e përditshme, që kishte siguruar, si supervajzer në kompaninë Daglas Management.Jo pak, por 37 vite kaloi ai në këtë kompani,nga viti 1968 dhe deri në vitin 2005, kohë kur doli në pension.
Jonuz Ndreu do të mbetet në Kujtesën vatrane dhe të gjithë Diasporës shqiptare, si etalon i fisnikërisë.
Pusho në paqë njeriu i mirë, Jonuz Ndreu!
E rralle- Vrapon 257 kilometra ne dy dite
Fikret :”Vrapi i shqipes nga Skenderbeu ne Skenderbe”/
Nga Albano Kolonjari/
Fikret Shatri ish basketollisti i njohur kosovar realizoi me sukses maraton Kosve-Shqiperi 257 kilometra te gjate. Shatri vrapoi nga sheshi “Skenderbeu” ne Prishtine tek sheshi “Skenderbeu” ne Tirane duke e pershkruar distancen ne dy dite. Kjo ishte hera e pare qe nje atlet shqiptar pershkruan nje distance te tille. Kur i kishin mbetur edhe 25 km per te hyre ne Tirane, atleti kosovar eshte demtuar duke mos mundur te vrapoje. Morali dhe vullneti i madh kane bere qe Fikret Shatri te mos dorezohet. Atleti kosovar i perkrahuar nga sekretari i pergjithshem i Komitetit Olimpik te Kosoves Shasivar Haxhiaj, anetare te “Marathon Albania”, Kosova Trail Running”, vendosi te arrinte ne Tirane duke ecur me qellim qe te realizonte me sukses qellimin e kasaj maratone. Fikreti u nis nga sheshi “Skenderbeu” ne Prishtine rreth ores 18:00 te dates 2 korrik dhe arriti ne Tirane me daten 4 korrik rreth ores 13:00. Kjo maraton u realizua nen moten :”Vrapi i shqipes nga Skenderbeu ne Skenderbe”.
Një tren ekspres nga Tirana në Prishtinë
NGA ILIR LEVONJA/
Zakonisht konferencat për shtyp midis kryeministrave të Shqipërisë dhe Kosovës, kanë qenë një retorike boshe me tendenca patriotike. Pala e shqiptarëve të Kosovës vinin gjithmonë me mallin e dheut amë dhe i shikonin shtetarët e tij me një konsideratë po patriotike. Pala e dheut amë me një lloj vetëmbushje sikur kishin arritur gjithçka megjithëse rekordet i kanë totalisht negative. Kësisoj nënshkruanin bosh ca marrëveshje, madje me kabinete qeveritare duke i mëshuar propagandës pa e kuptuar asnjëherë se plaga kombëtare nuk mbushet me llafe, pompozitetin e ngjyrës së kuqe dhe me portrete baballarësh që ua kanë bërë në kokë me kohë. Ndofta ishte i vetmi rast ky i kryeministrit Hoti, i cili foli për herë të parë jashtë kësaj logjike për tri projekte tepër domethënëse. 1) Doganë për shtetin e Kosovës në Durrës, 2) një hidrocentral që të ndihmojë shqiptarët atje me energji elektrike, 3) për një linjë hekurudhore mes Tiranës dhe Prishtinës. Megjithëse është kryeministri i një qeverie më te ulët në përqindje, nga votat e shqiptarëve të Kosovës, për më tepër i vëzhguar nga një hije me bastun etj., më fatlodhuri nga pandemia ai doli nga kjo faqe propagande protokollare që kanë bërë deri më sot shtetarët. Diçka i ndrojtur ai vuri theksin në tri pika të forta që pa asnjë diskutim janë hapat e duhur të unifikimit të shqiptarëve. Ai i përmendi me droje pasi kreu i shtetit amë ishte më shumë i frustuar në një akuzë prokurori a në Gjykatën Speciale karshi Presidentit Hashim Thaçi. Një lloj bjerrje pështymash si me Makronin dhe Francën në kohën kur ajo vuri veton për mos çeljen e negociatave me Shqipërinë. Sado të përpiqet Rama të luaj me ndjenjën kombëtare duke i bërë presion Gjykatës Speciale, ai nuk ka për të fituar asgjë politikisht. Përpos kësaj as shqiptarët tashmë robër të dy shteteve të cilët jo që nuk po unifikohen por as shenjat a piketat nuk kanë vendosur. Dhe kjo jo për faj të tyre, por të lidershipit pjellë e propagandës që veç karrikes së vet nuk ka asnjë hall tjetër. Çirret apo nuk çirret Rama, shkon apo nuk shkon në Prishtinë, Thaçi do paraqitet në Gjykatë. Madje do bënte mirë që të jepte dorëheqjen, siç kanë bërë edhe funksionarë të tjerë të shtetit të Kosovës. Por jemi tek kryeministri në detyrë Hoti, tre projektet e tija që ua kërkon qeverisë së shqiptarëve në dheun amë. A duhet Shqipëria t’i japi një zonë të lirë doganore. Përgjigja është pse nuk ia ka dhënë? A duhet të ndërtohet një hidrocentral për shqipëtarët e Kosovës? Përgjigja është pse nuk është ndërtuar? A duhej sot një tren ekspres bilës të lidhte Tiranën me Prishtinën? Përgjigja është pse nuk është ndërtuar? Dhe ajo që është më naivja, në gjithë këto ditë më shumë janë marrë me nervin karshi institucioneve të Europës se sa me 3 kërkesat e drojtura të Abdullah Hotit. Madje edhe sot e kësaj dite palët janë në një retorike të ashpër se sa në projektet konkrete të Abdullah Hotit. Ai që thotë se edhe fondet i ka dhe se në vjeshtë mund të filloj puna. Por jo, si gjithmonë fiton naltgjatësia me veshjet demode, me llogjet. Imagjinojeni një tren ekspres Tiranë – Prishtinë? Kuptojeni se projektet e Europës për lëvizjen e lirë të shqiptarëve a për çeljen e negociatave, lufta e ashpër karshi tavarishëve stanjacionistë, janë monella fallco. Jeta jonë reale aty fillon tek ato sirena lokomotive, për në Tiranë, për në Prishtinë, Durrës etj. Se vendi nuk unifikohet me fjalë, por me projekte konkretë, me ekonomi dhe lëvizje të lirë brenda për brenda vedit.
5 korrik 2020
- « Previous Page
- 1
- …
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- …
- 56
- Next Page »