Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for January 2022

Për një unifikim të emërtimeve të institucioneve, enteve, profesionesh

by

Bledi Filipi

Jemi një komb dhe kemi një gjuhë që na bashkon dhe na bën një sado që na copëtuan padrejtësisht në gjashtë pjesë. Por kur themi që jemi një komb dhe kemi një gjuhë duhet të shkojmë edhe drejt unifikimit të shumë emërtimeve të institucioneve, entesh a profesionesh etj.

Le të ndalemi te disa:

Në Shqipëri kemi emërtimin bashki, në Kosovë Komunë;

BASHKI-A organi kryesor shtetëror i administratës  vendore në qytete; ndërtesa e këtij organi; pjesë e administrimit shtetëror vendor.( FGjSh, 2006,2020)

KOMUN/Ë,-A njësi administrative vendore , që përfshin një fshat të madh ose disa fshatra; organi  drejtues i kësaj njësie dhe zyra e ndërtesa. (FGjSh, 2006,2020)

Ky emërtim duhet parë edhe në Fjalorin e Madh, pasi ky term në Shqipëri me ndarjet e reja administrative nuk ekziston.

Në Shqipëri  kemi  DHOMA E TREGTISË, në Kosovë ODA E TREGTISË; gjendet te FGjSh 2006,2020 fjala odë, por në normë është dhomë. 

Në Shqipëri kemi zëvendësrektor, zëvendësdekan  , në Kosovë PROREKTOR, PRODEKAN;  përdorur zëvendës.

Në Shqipëri kemi SHKOLLA 9-VJEÇARE, në Kosovë SHKOLLA FILLORE , këtu duhet saktësuar pasi në Shqipëri kemi arsimin 9-vjeçar që përfshin arsimin fillor klasa 1-5 dhe të mesëm të ulët klasa 6-9.

Në Shqipëri ne themi regjistër klase aty mësuesi hedh temat ditore, prezencën e nxënësit, notat , gjeneralitetet etj. Ndërsa në Kosovë i thonë  ditari, ditar në Shqipëri nënkupton planin ditor të përgatitur nga mësuesi për zhvillimin e lëndës.

REGJIST-ËR,-RI fletore e madhe ku shënohen emra , shifra, fakte etj., që të ruhen e të përdoren për qëllime të ndryshme; regjistri i klasës; regjistri i magazinës, regjistri themeltar i shtetasve etj. (FGjSh 2006)

DITAR,I /Ë (T) shënime të përditshme të kohëpaskohëshme për ngjarje ose vëzhgime të ditës; plani ditor i punës së dikujt; fletorja a blloku ku mbahen këto  shënime: ditari i anijes, ditari i shkollës (i mësuesit ) etj.. 

Ngatërrim të madh sjell edhe titulli profesor. Në Kosovë, profesor është emërtimi i profesionit të mësuesisë kurse në Shqipëri, profesor është titull akademik.

Kjo ndoshta ka ardhur për arsyen se  kështu është e sqaruar në fjalorët e 1954,1980,1984,2002,20006 , 2020 pra fjalorët e saktësojnë në një farë mënyre se kush është profesor, por sërish mbajnë nuk kanë arritur të bëjnë shkëputjen e duhur. 

Deri vonë , madje edhe tani edhe në shkollat tona është trashëguar forma e të thirrurit në shkolla me profesor, por kjo për arsimin parauniversitar është një  fjalë që i përket një të shkuare të largët kur nuk ishin formësuar ende institucionet.

Në Fjalorët  që përmendëm më sipër gjejmë këto shpjegime:

PROFESOR,-I m.sh. –Ë (T)

:1.profesor  është titull që i jepet punonjësve të institucioneve të larta arsimore e kërkimore shkencore, punonjësve  të prodhimit e të institucioneve të ndryshme, që kanë përvojë të pasur dhe kryejnë ose drejtojnë  në një nivel të lartë punën mësimore shkencore, që udhëheqin kualifikimin shkencor të punonjësve të tjerë  dhe kanë botuar vepra shkencore origjinale me cilësi të lartë; ai që mban këtë titull.

2. Mësues në  një shkollë të lartë a të mesme; mësues .

fem. PROFESORESH/Ë,-A (T)

Universitetet në Shqipëri e saktësojnë, japin titullin mësues për shkollat 9-vjeçare a të mesme dhe në shkresat e emërimeve në punë zbatohet ky emërtim  (veçse në leksikun e përditshëm në shkolla nga nxënësit thërriten profesor a profesore) ndërsa në Kosovë ndodh e kundërta.

Po ç’thotë legjistlacioni shqiptar për dhënien e titullit profesor?

Po të mbështetemi në LIGJIN Nr.9741, datë 21.5.2007 “PËR ARSIMIN E LARTË NË REPUBLIKËN E SHQIPËRISË I NDRYSHUAR ME LIGJET Nr. 9832, datë 12.11.2007, Nr. 10 307, datë 22.7.2010 dhe Nr. 10 493, datë 15.12.2011 , vërejmë si më poshtë vijon:

Titulli profesor, në Shqipëri është titull akademik. Nuk mund të jesh profesor pa mbrojtur gradën shkencore  doktor i shkencave , pa fituar titullin profesor i asociuar, (jo më pak se pesë vjet që se je bërë doktor i shkencave) dhe pesë vjet  pasi je bërë profesor i asociuar , atëherë ke të drejtën të fitosh titullin profesor.

Që të jesh profesor në Shqipëri, duhet të kesh botuar një apo më shumë monografi shkencore, të kesh botuar mbi pesëmbëdhjetë artikuj, nga këta tetë jashtë vendit me ISBN,  dhe faktor impakti, të  kesh dhënë mësim tetë vjet pa ndërprerje në  universitet dhe të jesh titullar lënde (të kesh bërë vet ligjëratat dhe seancat e seminareve apo ushtrimeve), të kesh dhënë dy vjet mësim në universitete jashtë vendit , të zotërosh të paktën dy gjuhë të huaja, dhe të kesh drejtuar më shumë se dy projekte shkencore.

Si përfundim, profesor është titull që fitohet me punë dhe kërkime shkencore pasi ke mbrojtur gradën doktor, ndaj puna duhet të nisë nga Fjalori i Madh që të saktësohet qartë kush është profesor dhe kush është mësues.

 Fjala profesor nuk duhet të përdoret në arsimin parauniversitar, pasi kjo u takon atyre që e kanë fituar këtë titull.

Si përfundim dua të theksoj se gjuha është pika e bashkimit në një, ndaj  detyrë parësore u del hartuesve të fjalorit që të saktësojnë këto fjalë, e më pas është detyrë e organeve të shtetit të Kosovës që të bëjnë unifikimin e emërtimeve të institucioneve, enteve, profesionesh etj.

ZËRI UNIVERSAL KUNDËR TOTALITARIZMIT – ISMAIL KADARE

by

86-VJETORI I LINDJES

Xhelal Zejneli

“Si çdo shkrimtar i madh, Eskili ishte i ndërgjegjshëm se, në krahasim me një  zyrtar –  të mesëm apo të lartë – që përfaqësonte shtetin, ai ishte një princ, dhe jo vetëm i artit, por i gjithë kombit të vet. Si i tillë, ai qëndronte më lartë se çdo burrë shteti dhe se fati i Greqisë i rëndonte atij mbi supe më shumë se ç’i rëndonte ndoshta krejt mekanizmit të shtetit grek.”

Ismail Kadare

ISMAIL KADARE (1936- ) – Shkrimtar gjenial, i njohur në përmasa botërore, i përkthyer në 45 gjuhë të botës. Lindi në Gjirokastër. Studioi gjuhën dhe letërsinë në Universitetin e Tiranës. Para vitit 1960 studio letërsinë edhe në Institutin Gorki në Moskë. I martuar me shkrimtaren Elena Kadare (1943- ), e para grua në Shqipëri që botoi një roman të plotë – “Një lindje e vështirë”, Tiranë, 1970. Kanë dy vajza – Gresën dhe Besianën. Në fund të vitit 1990, bashkë me familjen u largua nga Shqipëria dhe u vendos në Paris. Lidhjet me atdheun nuk i ndërpreu kurrë. Është një ndër shkrimtarët dhe intelektualët më të shquar evropianë të shekullit XX. 

*   *   *

Kadareja nuk ka qenë as shkrimtar oborri, as eksponent i regjimit dhe as konformist. Përkundrazi, ai ka qenë disident i heshtur. Kudo në veprat e tij, regjimin diktatorial e sulmon në formën e alegorive. Vepra e tij duhet të vlerësohet nga një pikëpamje tërësisht letrare, pra me kritere estetike. Fuqia e realizmit socialist ishe e pamjaftueshme përpara një talenti, siç ishte Kadare. Kadare krijoi një vepër me karakter universal, por që rrënjët i ka thellë në tokën shqiptare. Veprat e tij janë pasqyrim i peripecive të jetës politike shqiptare. Ai është zëri universal kundër totalitarizmit.

Për krijimtarinë e vet letrare Kadareja është shpërblyer me çmime letrare ndërkombëtare prestigjioze dhe me dekorime, në shumë vende të botës: në Francë, në Britani të Madhe, në Spanjë, në Itali, në Austri, në Izrael, në ShBA etj. Është vlerësuar lart dhe është dekoruar edhe në Kosovë. 

Çmimet dhe titujt më prestigjioz me të cilët është dekoruar Kadareja: 

–  Prix Mondial Cino Del Duca, Francë 1992; 

– Në vitin 1996 Kadareja u shpall anëtar për jetë i Akademisë së Shkencave Morale dhe Politike të Francës;

– Presidenti i Shqipërisë e dekoroi me Urdhrin “Nderi i Kombit”;

– Çmimi Bokacio, Itali 1997;

– Herder Prize, Austri 1998;

– Ovid Prize, Rumani 2003; 

– Man Brooker International Prize, Britani e Madhe, 2005; kandidatë për këtë çmim ishin edhe nobelisti gjerman Gynter Gras (Gunter Wilhelm Grass, 1827-2015), nobelisti kolumbian, i famshmi Gabriel Garsia Markez (Marquez, 1927-2014), nobelisti japonez Kenzaburo Oe (1935-) i lauruar me Çmimin Nobel më 1994. 

– Çmimi Princ of Asturias Awards për artet, Spanjë 2009; ishin 31 kandidatë nga 25 vende të botës;

– Çmimi Lerici Pea, Itali 2010;

— Çmimi i Jerusalemit që në qarqet letrare botërore njihet si pararendës i Nobelit për letërsi, Izrael, 2015;

– Në vitin 2017 u nderua me titullin prestigjioz Komandant i Legjionit të Nderit, titull ky që e rendit Kadarenë në mesin e 250 personaliteteve më të shquara të botës;

– Çmimi “Nomino” në qytetin Udino të Italisë, 2018; 

– Çmimi ndërkombëtar për letërsi Neustadt, i njohur si Nobeli amerikan, Oklahoma, ShBA, 16 tetor 2019;

– Më 31.12.2019 Presidenti i Francës Emanyel Makron ia jep titullin Oficer i Madh i Legjionit të Nderit;

– Çmimi Pak Kyongui, Korea e Jugut, 2019 (në mesin e 350 anëtarëve); etj.

*   *   *

Veprat – Ka shkruar poezi, tregime, ese dhe romane. Ka shkruar edhe sprova, studime letrare, kritika, përshtypje udhëtimesh. Është edhe autor përkthimesh. Më 1961, bashkë me Dritëro Agollin (1931-2017) dhe me Fatos Arapin (1930- ) solli risi në poezinë shqipe: F. Arapi me përmbledhjen Shtigje poetike, Tiranë 1962, D. Agolli me përmbledhjen poetike Hapat e mia në asfalt, Tiranë 1961 dhe Kadareja me përmbledhjen Shekulli im, Tiranë 1961. Që të tre, realizuan qëllime estetike, të ndryshme prej poetëve paraardhës.

Vëllimet poetike të Kadaresë: Frymëzime djaloshare (1954), Ëndërrime (1957), Ëndërr industriale (1960), Shekulli im (1961), poemat epiko-lirike Poemë e blinduar (1962), Përse mendohen këto male (1964), Shqiponjat fluturojnë lart (1966), Shqipëria dhe tri Romat; vëllimet Motive me diell (1968), Koha (1976). Në një përmbledhje me titull Pa formë është qielli janë përfshirë 100 poezitë dhe poemat e Kadaresë.

Në pjesën më të madhe të poezive të tij, përdori vargun e lirë. Në poezinë intime, poeti flet me të dashurën që është larg tij. 

Në poezinë e Kadaresë mbizotëron miti i së kaluarës. Poeti evokon lavdinë e dikurshme. Poezia e tij është thuajse përherë optimiste, sidomos tema e qëndresës shumëshekullore të popullit shqiptar në rrugën e tij të gjatë. Poezia e tij hyjnizon historinë kombëtare, qëndresën epike të shqiptarëve, tokën e të parëve, gjuhën shqipe. Himnizon qëndresën në motin e madh – në epokën e Gjergj Kastriotit. Himnizon periudhën e humanizmit evropian. Në poezinë Balada e zhvarrimit flet për fatin e shqiptarëve pas vdekjes së Gjergj Kastriotit. 

Shqiptarët, popull vazhdimisht në rrudhje.  

PROZA 

Romani Gjenerali i ushtrisë së vdekur, Tiranë 1963 flet për një gjeneral të një vendi të huaj, të shoqëruar nga prifti, i cili vjen në Shqipëri, në fushëbetejat e saj, për t’i mbledhur eshtrat e ushtarëve të vrarë. Këta ushtarë kishin ardhur në Shqipëri për ta pushtuar atë dhe për ta nënshtruar, por aty kishin gjetur vdekjen.

Më1965, në revistën Nëntori u botua romani i shkurtër Përbindëshi. Vepra ra viktimë e censurës staliniste. Libri u ribotua pas një çerek shekulli në Prizren 1990 dhe Tiranë 1991. Përbindëshi në fjalë nuk ishte veçse kali i Trojës para portave të Ilionit, por këtu – përbindësh në përthyerjen e kohës. Për kritikën zyrtare, romani mund të kishte aludime politike.   

Vitet 1966-1969 janë vite të “Revolucionit Kulturor”.  Vepra Lëkura e daulles (1967) u botua në revistën “Nëntori”, për të dalë si libër më vete me titullin Dasma. Romani Dasma, Tiranë 1968, me vlera artistike të kufizuara, trajton temën e emancipimit të femrës. 

Në vitet ‘70, Kadareja i kthehet prozës historike.  

Romani Kështjella, Tiranë 1970 është vepër e qëndresës historike të shqiptarëve, përmendore e heroizmit kombëtar. Kadareja i kthen sytë nga mesjeta shqiptare. Kemi rrethimin e një kështjelle shqiptare nga një ushtri turke prej 70.000 vetash. Ngjarja zhvillohet në shek. XV, në epokën e Gjergj Kastriotit. Autori pasqyron rrethimin nga turqit të një kështjelle mesjetare shqiptare, që simbolizon Shqipërinë në fushatat e Perandorisë Osmane për ta nënshtruar atë. Shqipëria shihet me sytë e një të huaji – pashait turk. Vepra drejtohet kundër pushtuesve të huaj. Kemi qëndresën e arbërve të shekullit XV. Kështjella simbolizon qëndresën, rrethimin ose ngujimin (izolimin). Ky roman të kujton romanin Il deserto dei Tatari, Milano 1940 (Shkretëtira e tatarëve) të romancierit, tregimtarit dhe dramaturgut italian Dino Buxati (Dino Buzzati, mbiemri paraprak Buzzati-Traverso, 1906-1972).  

Më 1967 doli vepra Qyteti jugut. Më vonë, Qyteti i jugut shërbeu si bazë për lindjen e romanit Kronikë në gur, Tiranë 1971 me 18 kapituj dhe një epilog. Në të flitet për Gjirokastrën gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Më 1975 u botua në Tiranë romani Nëntori i një kryeqyteti. Këtu bëhet fjalë për luftën e partizanëve kundër pushtimit gjerman në Tiranë më 1944.  

Romani Dimri i vetmisë së madhe, Tiranë 1973, flet për prishjen e marrëdhënieve me Bashkimin Sovjetik. Është vepër me përmasa historike e politike. Është një analizë psikologjike e gjendjes së shoqërisë gjatë periudhës totalitare. Pas një rishikimi të autorit, në vitin 1977 doli në Tiranë me titullin Dimri i madh.      

Dimri i vetmisë së madhe duhej të ishte libri i dytë i triptikut “Koha e grindjes”, një sagë bashkëkohore mbi tre acarimet e Shqipërisë: me Jugosllavinë, më pas me Bashkimin Sovjetik, e së fundmi me maoizmin kinez. Libri i parë, grindja me jugosllavët, nuk u shkrua kurrë. Pjesa përmbyllëse e diptikut Koha e grindjes, d.m.th. libri i tretë Koncert në fund të dimrit, i shkruar në vitet 1980-1981, ia doli ta shohë dritën e botimit vetëm pas shtatë vitesh. Kritika zyrtare e cilësoi romanin si vepër antisocialiste që satirizonte komunizmin shqiptar dhe atë botëror. Romani u botua më 1988, pak para rënies së komunizmit. 

Romani i parë Qyteti pa reklama është shkruar në Moskë, në vjeshtë të vitit 1959, kur autori ishte 23 vjeç.

Romani Muzgu i perëndive të stepës (1978) është vepër bashkëkohore me elemente autobiografike, si Kronikë në gur. Autori flet për jetën studentore të vet si student në Institutin Gorki të Letërsisë Botërore në Moskë, pak pas prishjes së raporteve ndërmjet Tiranës dhe Moskës. Kemi një histori dashurie të Kadaresë me një vajzë ruse. Kemi dhe një kapitull për shkrimtarin disident Boris Pasternak (1890-1960), autor i romanit Doktor Zhivago (1958). Në vitin 1958, në Perëndim iu dha Paternkut çmimi “Nobel”, por pas një fushate të egër që u ndërmor kundër tij në BRSS, ai refuzoi ta pranonte.  

Romani Daullet e shiut denoncon izolimin e zgjedhur vullnetarisht. Ka qenë titulli fillestar i romanit Rrethimi. Për herë të parë është botuar në vitin 1970.

Në romanin Ura me tri harqe, Tiranë 1978 autori u kthehet fillesave mitike të historisë së Shqipërisë. I jep jetë një legjende shqiptare dhe ballkanike – murimit. Legjenda e murimit të një qenieje njerëzore në themelet e një ure apo të një kështjelle është e përhapur në letërsinë gojore shqiptare. P. sh. legjenda e kështjellës së Rozafës. Autori na jep një Shqipëri me princa, kontë, dukë, ipeshkvinj, udhëtarë të ditur, prelatë të shkolluar. Balada shqiptare është e vetmja në Ballkan që bën fjalë për murimin në kështjellë.

Novela Komisioni i festës (1977 )është një tjetër histori ballkanike. Jemi në Shqipërinë e shekullit XIX, të mbërthyer në darët e Perandorisë Osmane. Më 1830 Mehmed Reshid pasha vjen në Manastir për të shpallur një amnisti për fiset kryengritëse. Gjatë kremtimit të këtij akti, trupat e tij masakruan 500 krerë me familjet e tyre, duke zhdukur kësisoj të gjithë krerët e Shqipërisë së jugut. 

Romanet Muzgu i perëndive të stepës dhe Kamarja e turpit, si dhe novela Komisioni i festës janë shkruar në vitet 1972-1976. 

Romani Pashallëqet e mëdha (1978) flet për pashallëkun e Ali pashë Tepelenës (1741-1822), Luanit të Janinës. Ky e krijoi shtetin e tij autonom në Shqipërinë e jugut dhe mbajti marrëdhënie diplomatike me Napoleonin dhe Perëndimin. Kryengritja e tij u shua nga Porta e Lartë. Në janar 1822, Ali pasha u kap dhe u ekzekutua duke ia prerë edhe kokën në një ishull në liqenin e Janinës ku ishte ngujuar. Kokën e çoi në Stamboll korrieri i mbretëror Tunxh Hatai për t’u ekspozuar për publikun në kamaren e turpit. Në disa botime në gjuhë të huaja, romani mban titullin Kamarja e turpit. 

Shumë tregime dhe romane të shkurtra të Kadaresë janë botuar në tri përmbledhje: Emblema e dikurshme, Tiranë 1977, Gjakftohtësia, Tiranë 1980 dhe Koha e shkrimeve, Tiranë 1986. Dy vëllimet e fundit qenë thellësisht jokonformiste. 

Breznia e Hankonatëve (1977) është roman i shkurtër me 78 episode. Autori vë në dukje zellin, paragjykimet, konfliktet dhe rivalitetet e vogla, arritjet dhe dështimet e kësaj familjeje, duke e ndjekur nga brezi në brez gjatë një periudhe prej dy shekujsh. Është një rrëfim i gjatë, saga e një familjeje të vjetër të Gjirokastrës, shkruar në formë kronike, traditë kjo në kulturën shqiptare që nis me “Rrethimin e Shkodrës” të historianit Marin Barleti (rreth 1450-1512) të shkruar në gjuhën latine.   

Në romanin Kush e solli Doruntinën? (1979) autori zhytet në të kaluarën legjendare të Shqipërisë, në një legjendë. Para nesh kemi historinë e Kostandinit dhe të së motrës Doruntinës. Një grua plakë ka nëntë djem e një vajzë. Tetë nga djemtë i kanë vdekur. Nëna nguron ta martojë larg të bijën. Kostandini ndërkaq ia jep fjalën se do t’ia sjellë të bijën sa herë të dëshirojë e ëma. Kostandini vdes. Nëna digjet nga malli për të bijën. Mallkon të birin e vdekur që nuk e mbajti fjalën, besën. Ndonëse i vdekur, për ta mbajtur fjalën, besën, Kostandini çohet nga varri dhe niset në Boheminë e largët për te motra. Në një natë tetori të mjegullt, Doruntina mbërrin tek e ëma. Por ajo tanimë ishte në agoni. Papritmas, Zonja mëmë dhe e bija Doruntina, vdesin. Kostandini rikthehet për ta trazuar shpirtin e të gjallëve. Kush vërtet ishte personi që e solli Doruntinën?! Me çështjen merret kapiten Stresi, nëpunës i ulët në Shqipërinë mesjetare.  Kjo të kujton romanin e teoricienit, kritikut dhe romancierit italian Umberto Eko (1932-2016) Il nome della rosa (Emri i trëndafilit, 1980).

Romani Prilli i thyer (1978) u botua në vëllimin Gjakftohtësia. Ka ngjashmëri me Kush e solli Doruntinën? Subjekti fillon me një vrasje. Ngjarja zhvillohet në vitet 1930. Gjorg Berisha ka kryer atë që ka kërkuar babai i tij – të vërë nderin në vend duke vrarë vrasësin e të vëllait nga fisi i Kryeqyqes. Kemi të bëjmë me gjakmarrjen të parashikuar me të drejtën zakonore shqiptare – Kanunin e Lekë Dukagjinit. Gjakmarrja kishte fshirë nga faqja e dheut familje të tëra. Gjorgu ndoqi kanunin, duke u bërë edhe vetë viktimë e radhës. E vranë në lule të moshës, në mes të prillit, në muajin e pranverës, muaj i jetës. Prilli i thyer është ekranizuar tri herë në versione kinematografike të ndryshme. I fundmi, i titulluar “Përtej diellit”, është realizuar nën regjinë e regjisorit brazilian Uolltër Sales (Walter Moreira Salles Jr., 1956- ).

*   *   *

Shënim: Kodifikimin monumental dhe botimin e së drejtës zakonore shqiptare, Kanuni i Lekë Dukagjinit, e bëri studiuesi i kulturës shqiptare, i cili la gjurmë në fushën e arkeologjisë, Shtjefën Konstatin Gjeçov-Kryeziu (1874-1929). Gjeçovi ishte i pari folklorist shqiptar që mblodhi letërsinë gojore në një mënyrë më sistematike dhe më shkencore. Në vendbanime të caktuara të Shqipërisë së veriut, përfshirë Laçin rrëzë malësisë së Kurbinit, Gomsiqen në lindje të Shkodrës, Thethin, në cepin verior dhe Rubikun në rrethin e Mirditës – mes fisesh malësore – Gjeçovi mblodhi material për letërsinë gojore, kanunin fisnor, lëndë arkeologjike, si dhe objekte të kulturës popullore.  Kanuni i Lekë Dukagjinit u botua në Shkodër, në vitin 1933, d.m.th. pas vdekjes së Gjeçovit.

*   *   *

Romani Nëpunësi i pallatit të ëndrrave, Tiranë 1981 është botuar edhe si Pallati i ëndrrave. Është konsideruar si kryevepër e Kadaresë. Këtu e kemi botën e Franc Kafkës (1883-1924) dhe të romanit “1984” të Xhorxh Oruellit (George Orwell, 1903-1950). Personazh i romanit është Mark Alemi. Ky caktohet me punë në Tabir Saraj që ndodhet në Stamboll. Kjo zyrë shtetërore e Perandorisë Osmane merret me studimin e ëndrrave. Detyrë e Mark Alemit është të interpretojë ëndrrat për t’u dhënë mundësi autoriteteve osmane të mbysin që në embrion çdo rebelim kundër Perandorisë. Nëpërmjet kësaj vepre autori demaskon edhe regjimet totalitare.

Romani Krushqit janë të ngrirë u botua më 1986 në Koha e shkrimeve. Flet për ngjarjet dhe kryengritjen shqiptare në Kosovë në mars dhe prill të vitit 1981. Kërkesa e shqiptarëve për statusin e republikës brenda Federatës jugosllave u ndesh me vendosjen e shtetrrethimit nga Beogradi. Sipas legjendës, ora e mitologjisë shqiptare i ngrin krushqit para se të arrijnë, në mënyrë që të parandalohet ajo që nuk duhet të ndodhë. Janë dy ditë nga jeta e Teuta Shkrelit, kirurge në një spital të Prishtinës gjatë ngjarjeve të përgjakshme të sipërthëna. Serbët ëndërrojnë kohën e Aleksandër Rankoviqit (1909-1983), i cili është personifikim i gjenocidit serb mbi shqiptarët.   

Edhe romani Viti i mbrapshtë u botua në librin Koha e shkrimeve. Flitet për vitin 1914, vit i rrëmujshëm dhe vendimtar në luftën e shtetit shqiptar të sapolindur, për të mbetur gjallë. Është viti kur mbi qiellin e Ballkanit kaloi kometa e Hale-Bopit. Në Shqipëri mbretëronte rrëmuja dhe jo princi gjerman Vilhelm Vid (1876-1945). Qeveria e Turhan Pashës kontrollonte vetëm një pjesë të territorit të vendit. Ndër shqiptarë kishte përplasje interesash. Po kështu edhe midis francezëve, britanikëve dhe holandezëve. Shtetet fqinje ndërkaq, kishin aspirata ekspansioniste. Forcat greke, serbe dhe malazeze e kishin shkelur vendin. Pas gjashtë muajve princi largohet nga Shqipëria.

Tregimi Sjellësi i fatkeqësisë – Islamo nox (1984) – Sulltani kishte urdhëruar që të gjitha femrat e Perandorisë Osmane të mbuloheshin me perçe. Rrobaqepëse nga dhjetë qytete turke përgatitën gjysmëmilioni perçe për motrat kokëforta evropiane. Perçet u ngarkuan në mushkat e Haxhi Miletit dhe prej Stambolli morën rrugën për në Shqipëri. 

Romani Koncert në fund të dimrit, Tiranë 1988 ka mjaft paralele me romanin Dimri i madh. Kemi një kronikë 700 faqesh. Është një vështrim grotesk mbi shkëputjen e Shqipërisë nga Kina postmaoiste më 1978. Personazhet Besnik Struga, Skënder Bermema dhe Marku tani janë 17 vjet më të mëdhenj se në kohën e prishjes së Shqipërisë me sovjetikët. Si në veprat e tjera, edhe në këtë roman autori përdor gjerësisht simbole. 

Në romanin Dosja H dy studiues fiktivë irlandezo-amerikanë, Maks Roth dhe Vili Norton nisen për në malet e Shqipërisë veriore të paraluftës, me magnetofon në dorë, në kërkim të atdheut të eposit. Të dy folkloristët kanë për synim të hetojnë ekzistimin e një lidhjeje të mundshme ndërmjet poezisë homerike dhe këngëve heroike të kënduara me lahutë nga malësorët shqiptarë. Nënprefekti i zonës ua qep prapa agjentin sekret Dullë Baxhanë për t’i vëzhguar. Popullata vendase dyshon mos të ardhurit nga jashtë janë spiunë? E bastisin selinë e tyre në Hanin e Rrashtbuallit. Pajisjen e tyre, me zërin e incizuar të fshatarëve, e shkatërrojnë. Misioni i tyre në Shqipëri merr fund. Romani në fjalë është një satirë. Ngjarjet zhvillohen në vitin 1930. Autori u jep një goditje anësore edhe prirjeve izolacioniste të autoriteteve të pasluftës.       

Me studimin letrar Autobiografia e popullit në vargje, Tiranë 1971, princi i kombit – Kadare, kërkon të zbulojë rrënjët e legjendave dhe të poezisë popullore që aq shumë e kanë tërhequr në prozën e vet. 

Studimi më i shkurtër Mbi eposin e kreshnikëve (1979) heton prejardhjen e ciklit kryesor të eposit heroik shqiptar që njihet me emrin Këngë kreshnikësh apo cikli i Mujit dhe Halilit. Shtatqin vjet do t’i djeg kullat, i kanoset armikut, heroi kreshnik i eposit shqiptar.  

Në monografinë Eskili, ky humbës i madh, Tiranë 1990, Kadare flet për babanë e tragjedisë antike greke, Eskilin (rreth 525-456 para erës sonë), i cili ka shkruar 80 pjesë. Prej tyre kanë shpëtuar vetëm shtatë. 

Ardhja e Migjenit në letërsinë shqipe, Tiranë 1991 është një sprovë për Migjenin (1911-1938) i cili me skicat në prozë dhe me përmbledhjen poetike Vargjet e lira, Tiranë 1936 dhe 1944, i dha fund romantizmit në letrat shqiptare. Në këtë monografi Kadareja shkruan: “Ka diktatura të tmerrshme e djallëzisht të përsosura ku profesioni i shkrimtarit është një mallkim i vërtetë”. Në këtë sprovë Kadareja përfshiu edhe një trajtim të gjerë “të autorëve reaksionarë” të lënë në heshtje nga kritika letrare zyrtare. 

 Ftesë në studio, Tiranë 1990 është botimi i fundit i Kadaresë para largimit për në Francë në vjeshtë të vitit 1990. Libri përmban 32 poezi si dhe përkthime poezish nga greqishtja, kinezishtja, frëngjishtja, rumanishtja dhe rusishtja. Libri përmban edhe refleksione për letërsinë e artet si dhe për ngjarjet aktuale. Autori lanë edhe ca llogari të vjetra me shkrimtarë rivalë. 

Dy muaj para rënies së pushtetit monist, me gruan Eelenën si dhe me dy vajzat, Kadareja iku nga Tirana dhe kërkoi strehim politik në Francë. Motivet e largimit Kadareja i shpjegoi në të përditshmen parisiene Le Monde. 

Nga një dhjetor në tjetrin, Paris, shkurt 1991 është një kronikë që mbulon periudhën nga dhjetori 1989 deri në dhjetor 1990. Libri ka edhe tone sarkastike. Në frëngjisht, libri doli me titullin Printemps albanais, Paris 1991 (Pranvera shqiptare). Vepra është vazhdim i librit Ftesë në studio. Vala e parë e emigrimeve nëpërmjet ambasadave gjermane, italiane dhe franceze në Tiranë, në korrik të vitit 1990 shkakton panik në aristokracinë e kuqe. Kadare botoi edhe letërkëmbimin me presidentin Ramiz Alia në maj 1990. 

Pesha e kryqit, Paris 1991 është vepra e dytë e Kadaresë e botuar në mërgim. Mendohet si vazhdim i librit Ftesë në studio. Të dyja veprat u botuan në një vëllim të vetëm prej 558 faqesh në frëngjishte. Nga një dhjetor në tjetrin, Ftesë në studio dhe Pesha e kryqit formojnë një lloj trilogjie politiko-letrare. Pesha e kryqit zbulon ankthin e Kadaresë gjatë viteve të pushtetit diktatorial. Është autobiografia e një romancieri nën regjimin stalinist i cili boton vepra pa qenë i sigurt për reagimin e gjysmëperëndive të Byrosë Politike. Në këtë libër, autori flet për vuajtjet e veta nën regjimin komunist, por jo edhe për agoninë më konkrete të shumë shkrimtarëve dhe artistëve të tjerë. Mbase kjo, nuk ka qenë qëllimi i veprës.

Romani Piramida është një alegori politike e historike. Gjysma është shkruar në Shqipëri dhe gjysma tjetër në Francë. U botua pjesë-pjesë si tregim në gazetën Rilindja demokratike në janar 1991. Në Paris autori e zgjeroi në roman 17 kapitujsh. Së pari, më 1992, doli në frëngjisht, i përkthyer nga Jusuf Vrioni (2016-2001; është i biri i Iljaz bej Vrionit). Është një rrëfim marramendës i idesë dhe i ndërtimit të piramidës së Keopsit në Egjiptin e lashtë, por edhe i pushtetit politik absolut, e madje i marrëzisë njerëzore. 

“Arkeologu i diktaturës, Kadareja zbërthen hieroglifet e tmerrit që tiranët e të gjitha ngjyrave kanë damkosur në trupin e viktimave të tyre” – thotë zhurnalisti letrar Andre Klavel (André Clavel, 1946-2019).           

Romani Pasardhësi (2006) është shkruar në Paris. Kadareja sjell në kujtesë enigmën e 13 dhjetorit, vdekjen misterioze në dhomën e gjumit të pasardhësit të diktatorit komunist. Në trupin e pasardhësit u gjend një plumb në zemër. Vajza e Agamenonit dhe Pasardhësi përbëjnë një  diptik.  

Tregimi Leximi i Hamletit si dhe dy novelat “Raporti i fshehtë” dhe “Bisedë për brilantët në pasditen e dhjetorit”; tregimi Ditë kafenesh është botuar si libër më vete në Amerikë;

Qorrfermani për shkak të subjektit delikat, mbeti i pabotuar;

Hija, Vajza e Agamemnonit, Nata me hënë janë shkruar në vitet 1984-1986 në Tiranë;

Romani Spiritus është shkruar në Francë në vitet 1995-1996. Në të trajtohen njgarje që u përkasin dy kohëve: përpara dhe pas komunizmit;

Romani Lulet e ftohta të marsit është shkruar në Francë në vitet 1998-2000. Është një nga veprat e rralla të autorit, subjekti i së cilës bazohet tërësisht në ngjarjet pas rënies së komunizmit në Shqipëri. Është vepra më e pikëlluar e Kadaresë, gati një requiem. Autori del hapur përballë realitetit shqiptar, i zymtë dhe pesimist, për një tokë që e braktisën perënditë. Marsi nuk është veçse i ftohtë. Të ftohta janë dhe lulet.

 Novela Tri këngë zie për Kosovën është shkruar dhe është botuar në prag të shpërthimit të luftës në Kosovë. 

Në Çlirimi i Serbisë prej Kosovës Kadare flet për ndarjen midis shqiptarëve dhe serbëve, për shtrembërimin e historisë nga serbët, për arsyen përse ishte dashur që Serbia të ishte e para që ta njihte pavarësinë e Kosovës.  

Dy romanet e shkurtra Shkaba dhe Çështje të marrëzisë; Shkaba është shkruar në verën e vitit 1995 në Deauville të Normandisë.

Romani Aktori i njohur më parë me titullin “Jeta, loja dhe vdekja e Lul Mazrekut”;

Kadareja është i pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit e saj – babanë e tragjedisë antike Eskilin (Eleuzinë, Atikë, 525-/524 – Gela, Sicili, 456/455 para K.) dhe babanë e tragjedisë moderne Uilljëm Shekspirin (William Shakespeare, 1564-1616). Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike.     

Tre romanet e fundit Aksidenti i shkruar në vitet 2003-2004, u botua në frëngjisht nga shtëpia botuese Fayard; Darka e gabuar, Tiranë 2008 dhe E penguara shkruar në vitet 2008-2009;

Sprovat Dantja i pashmangshëm, Hamleti, princi i vështirë dhe Don Kishoti në Ballkan janë shkruar dhe janë botuar pas rënies së komunizmit. 

Ra ky mort e u pamë (1999) është një ditar për Kosovën; sprovat Kushëriri i engjëjve dhe Arti si mëkat; Legjenda e legjendave; Sorkadhet e trembura, një synops i gjerë për tjetër art; dy dialogë të Kadaresë: me revistën “Hylli i Dritës” dhe E vërteta që del nga qilarët me publicistin dhe shkrimtarin francez Stefan Kurtua (Stéphane Courtois, 1947- ) botuar në Odile Jacob si pasthënie e botimit frëngjisht të librit të Prof. Shaban Sinanit; sprova Identiteti europian i shqiptarëve.

Drama Stinë e mërzitshme në Olimp është e vetmja pjesë teatrale e Kadaresë. Autori rindërton trilogjinë e famshme të Eskilit, prej së cilës, pas humbjes së pjesës së parë dhe të tretë, ka mbetur vetëm pjesa e mesme “Prometheu i lidhur”.

Vepra e Kadaresë – princit të kombit – vazhdimisht ka qenë në listën e kandidatëve për çmimin “Nobel”, në emër të letërsisë shqiptare. 

Xhelal Zejneli

HISTORIA E “VATRËS”, AKADEMIKU BEQIR META SJELL KOLANËN ME DOKUMENTE PREJ 5 VOLUMESH

by

Për herë të parë në historinë 110 vjeçare. Sukses i madh dhe një arritje historike për Federatën VATRA dhe historinë e shqiptarëve të Amerikës.

Dielli

Kryetari Berisha: “Mirënjohje dhe falenderim të përzemërt Akademik Beqir Metës dhe bashkëpunëtorëve të tij për punën e jashtëzakonshme në dokumentimin e historisë së Vatrës. Kjo kolanë me pesë vëllime ndriçon një pjesë shumë të rëndësishme të historisë sonë kombëtare”.

Projekti për Historinë e plotë të Federatës Panshqiptare të Amerikës”VATRA”, ideuar nga akademiku Prof. Dr. Beqir Meta, e sjell Historinë e “Vatrës” në një botim dokumentesh, të mbledhura nga arkivat brenda dhe jashtë vendit. Akademiku Beqir Meta e sjell për lexuesin këtë kolanë dokumentesh prej 5 volumesh me historinë e Vatrës nga themelimi e deri në ditët e sotme. Ky botim që do dalë në fund të muajit shkurt dhe do të ndriçojë kontributin e jashtëzakonshëm të Federatës Panshqiptare “Vatra” për kombin dhe shtetin shqiptar. Kryetari i Federatës “Vatra” Elmi Berisha shprehu mirënjohjen për punën voluminoze ndaj Akademik Beqir Metës dhe ekipit të tij për këtë botim dokumentarësh, që sipas tij do të jetë një arkiv i përjetshëm për shqiptarët dhe motivim për të rinjtë dhe të rejat.

Botimi 5 vëllimësh përmban:

– Dokumente origjinale mbi themelimin e “Vatrës” dhe organizimin e saj të brendshëm në periudha të ndryshme të veprimtarisë së saj;

– Dokumente diplomatike (letra, memorandume, thirrje publike, korrespondencë etj.) që “Vatra” dhe drejtuesit e saj kanë dërguar në kancelaritë e huaja dhe në organizma të ndryshme ndërkombëtare në mbrojtje të çështjes shqiptare. Këto dokumente datojnë qysh nga themelimi i “Vatrës” dhe vijojnë deri në ditët tona;

– Dokumente ku pasqyrohet kontributi i “Vatrës” në sendërtimin e shtetit shqiptar dhe institucioneve të tij në periudha të ndryshme historike;

– Dokumente ku pasqyrohet kontributi i “Vatrës” në arsimin, kulturën, letërsinë shqiptare;

– Dokumente ku pasqyrohet kontributi i “Vatrës” në kombëtarizimin dhe modernizimin e institucioneve religjioze në Shqipëri;

– Dokumente mbi ndihmën ekonomiko-financiare që “Vatra” i ka dhënë shtetit shqiptar, si dhe ndihmat bamirëse që ka dhënë në dobi të popullit shqiptar;

– Dokumente që pasqyrojnë marrëdhëniet e shtetit shqiptar me Federatën “Vatra” në periudha të ndryshme;

– Dokumente mbi kontributin e “Vatrës” në Luftën e I dhe të II Botërore, në mbrojtje të pavarësisë së Shqipërisë;

– Dokumente mbi mbrojtjen e popullsisë çame dhe të asaj të Kosovës në të gjitha kohërat;

–  Dokumente mbi mbrojtjen e institucioneve kombëtare shqiptare në SHBA dhe në vende të tjera të diasporës shqiptare;

–  Dokumente mbi marrëdhëniet e “Vatrës” me organizata dhe parti shqiptare në diaspore etj.

Fondet arkivore që janë hulumtuar dhe origjina e dokumenteve që janë botuar janë të siguruar nga:

– Arkivi Qendror Shtetëror i Shqipërisë (Fondet: Këshilli i Ministrave; Parlamenti, Ministria e Brendshme, Ministria e Arsimit, Ministria e Ekonomisë, Fondet e Komuniteteve Fetare; Prefekturat Korçë, Gjirokastër; Bashkitë Korçë, Gjirokastër; Legata Italiane; Fondet Personale; Fondet e Organizatave Shqiptare në diasporë; Fondi i Federatës Panshqiptare “Vatra”; Fondi i Komitetit Qendror të PPSH; Fondi i Komitetit të Kulturës dhe Arteve etj.)

– Arkivi i Ministrisë së Jashtme të Shqipërisë;

– Arkivi i Institutit të Historisë (koleksionet e fondeve të arkivave të huaja: Arkivat Kombëtare të SHBA; Arkivat Kombëtarë të Britanisë së Madhe; Arkivi i Ministrisë së Jashtme të Italisë; Arkivi i Ministrisë së Jashtme të Francës; Arkivi i Austro-Hungarisë; Arkivi i Ministrisë së Jashtme të Gjermanisë, si dhe koleksione dokumentare nga arkivat ruse, greke, serbe, bullgare, turke etj.);

– Arkivi i Federatës “Vatra” (koleksioni i marrë nga B. Meta gjatë vizitave tek “Vatra”, me ndihmën e ish-kryetarit të nderuar të “Vatrës”, z.Agim Karagjozit);

– Arkivi i Ish-Sigurimit të Shtetit (dosjet që ka krijuar ky institucion i diktaturës komuniste në ndjekje të “Vatrës” dhe personaliteteve të saj).

Proceset e punës përfshinë:

– Hulumtimin dhe zbulimin e të gjitha dokumenteve historike në arkivat dhe fondet arkivore të lartpërmendura;

– Vlerësimin shkencor, krahasimin e tyre,  përzgjedhja  për botim. Ndërtimi i strukturës së çdo vëllimi dokumentar;

– Redaktimin shkencor i tekstit të dokumenteve që u botuan;

– Përkthimin e dokumenteve nga gjuhët e huaja: anglisht, italisht, frëngjisht, gjermanisht, serbo-kroatisht, rusisht etj;

– Hartimin e titujve të dokumenteve;

– Hartimi i shënimeve sqaruese, shënimeve kritike dhe shënimeve plotësuese, lidhur me tekstet dhe përmbajtjen e dokumenteve;

– Hartimi i parathënies së çdo vëllimi;

– Hartimi i treguesve të emrave për çdo vëllim;

– Redaktimi gjuhësor i dokumenteve;

– Faqosja e çdo vëllimi dokumentar;

– Botimi

Përmasat e botimit:

– Kjo kolanë ka nga 5 vëllime me dokumente me mbi 600 faqe secili.

EGZON GASHI, “LIDER I RI” NË EVROPË ME FONDACIONIN OBAMA

by

Egzon Gashi, shqiptaro-amerikani i pranuar si “Lider i Ri” në Evropë me Fondacionin Obama në një rrëfim për Diellin e Vatrës në New York, dhënë Editorit Sokol Paja, shpalos për lexuesit punën e tij me Teach For Kosova (TFK), organizatë që e themeloi në vitin 2018 me qëllim të përmirësimit të cilësisë dhe barazisë së sistemit arsimor të Kosovës. Organizata u frymëzua nga Teach For America në Shtetet e Bashkuara. Synimi kryesor në “Fellowship” i Egzon Gashit është që të përfaqësojë Kosovën në mënyrën më të mirë të mundshme.

NJË “LIDER I RI” SI EGZON GASHI

Egzon Gashi, një shqiptaro-amerikan që jeton dhe punon në Kosovë, së fundmi u pranua të jetë “Lider i Ri” në Evropë me Fondacionin Obama – një fondacion i themeluar dhe i udhëhequr nga ish-presidenti Barack Obama dhe gruaja e tij, Michelle Obama. Egzoni është përzgjedhur për këtë Fellowship prestigjioze për shkak të punës së tij me Teach For Kosova (TFK), organizatë që ai e themeloi në vitin 2018 me qëllim të përmirësimit të cilësisë dhe barazisë së sistemit arsimor të Kosovës. Pasi jetoi në Shtetet e Bashkuara me familjen e tij për 26 vjet, Egzoni u kthye në Kosovë për të zhvilluar TFK-në. Organizata u frymëzua nga Teach For America në Shtetet e Bashkuara.

“TEACH FOR KOSOVA” DHE NEVOJA PËR REFORMIMIN E SISTEMIT ARSIMOR NË KOSOVË

Teach For Kosova, e themeluar në vitin 2018, rekruton 20-25 liderë të rinj në Kosovë çdo vit për një Fellowship dy vjeçar për mësimdhënie dhe zhvillim të lidershipit. TFK fillimisht i trajnon Fellows e saj në një trajnim intensiv veror 5-javor, më pas i vendos ata si mësues të rregulltë për një periudhë dyvjeçare. Gjatë periudhës së tyre mësimore dyvjeçare, TFK ofron zhvillim të vazhdueshëm profesional, trajnime mujore dhe takime 1:1 për secilin Fellow të programit.

Afatgjatë, TFK synon që Fellows që përfundojnë programin dy vjeçar të bëhen avokues të përjetshëm për një sistem arsimor cilësor në Kosovë. TFK-ja më tej i mbështet Fellows e programit për të zhvilluar iniciativa në arsim dhe për të vazhduar kontributin e tyre në sistemin arsimor të Kosovës edhe pas Fellowshipit. Qëllimi i organizatës është që të ketë shumë lider (Fellows) që zgjidhin shumë probleme arsimore njëkohësisht. TFK beson se vetëm kur të ndodhë kjo mund të shohim përmirësime dramatike në sistemin arsimor.

NJË SUKSES SHQIPTAR NË “OBAMA FOUNDATION FELLOWSHIP”

Për të aplikuar në Fellowship të Obama Foundation, duhet të emërohesh nga dikush. Egzoni është nominuar nga rrjeti global Teach For All. Ky rrjet mbështet Teach For Kosova, dhe 62 partnerë të tjerë anembanë botës në zhvillimin dhe udhëheqjen e organizatave të tyre përkatëse. Stafi i Teach For All në Evropë e nominoi për Fellowship, dhe Fondacioni dërguan një aplikacion online për të aplikuar. Procesi i aplikimit ishte fillimisht një përshkrim i detajuar i punës së Teach For Kosova, dhe pastaj një intervistë me disa përfaqësues të Obama Foundation. Për vitin 2022, 36 liderë në të gjithë Evropën u zgjodhën për Fellowshipin gjashtëmujore. Stafi i fondacionit i kontaktoi të gjithë Fellows në fillim të dhjetorit me lajmin, por nuk është bërë publike deri më 18 janar. Atë ditë, Fellows i bënën njoftimet e tyre, bashkë me Obama Foundation dhe Presidentin Barack Obama. Për shkak të pandemisë Covid-19, programi është online. Fellows takohen në Zoom dy herë në javë dhe kanë biseda aktive në platforma të ndryshme të mediave sociale. Fellowship-i përbëhet nga 6 muaj seanca të zhvillimit të lidershipit, takime me lider në të gjithë Evropën, dhe takime 1:1. Gjithashtu ka detyra që Fellows të kryejnë çdo muaj.

SHANS PËR TË PËRFAQËSUAR KOSOVËN NË “FELLOWSHIP” TË OBAMA FOUNDATION

Në nivel personal, Egzoni ka tre synime për Fellowship. E para është ta përfaqësoj Kosovën në mënyrën më të mirë të mundshme. Të gjithë Fellows e programit të fondacionit janë nga Evropa, dhe është e rëndësishme që Fondacioni Obama e konsideron Kosovën në të njëjtin nivel me të gjitha vendet e tjera; kjo nuk është e vërtetë në shumë institucione aktuale të nivelit evropian. Egzoni beson që pjesëmarrja e tij në këtë Fellowship, dhe suksesi në Fellowship, mund të lërë një përshtypje pozitive si te Fondacioni Obama ashtu edhe te liderët dhe institucionet e rëndësishme në mbarë Evropën.

            Qëllimi i dytë i Egzonit për Fellowship është të shtyj përpara misionin e Teach For Kosova, në një nivel shumë më të gjerë. Përderisa TFK është një organizatë lokale me fokus në përmirësimin e arsimit në Kosovë, ajo është gjithashtu pjesë e një rrjeti më të gjerë prej 62 partnerësh në mbarë botën. Pjesëmarrja në Fellowship do t’i japë Teach For Kosova një shtrirje të konsiderueshme, dhe do të sjellë investime të reja në organizatë dhe do të vë në pah punën që TFK ka bërë deri më tani.

            Një synim i tretë i Egzonit për Fellowship-in e Fondacionit Obama është zhvillimi në nivel personal. Programi synon të identifikojë liderët në të gjithë Evropën dhe t’i mbështesë ata për të zhvilluar më tej lidershipin e tyre, si dhe programet që ata udhëheqin. Egzoni ndihet me fat që është pjesë e këtij grupi dhe beson se njohuritë që merr dhe kontaktet që do ti krijon do të jenë të përjetshme.

LETËRSIA HEBRAIKE

by

Prof. Xhelal Zejneli/

Letërsia hebraike përbëhet prej shkrimeve të vjetra, mesjetare dhe moderne në gjuhën hebraike. Kjo është një prej formave parësore të letërsisë hebraike, edhe pse ka pasur raste kur letërsi në hebraishte kanë shkruar edhe persona që nuk kanë qenë hebrenj. Letërsia hebraike ka lindur në shumë pjesë të botës gjatë epokës mesjetare dhe asaj moderne, ndërsa letërsia bashkëkohore hebraike kryesisht mund të njëjtësohet me letërsinë izraelite. 

*   *   *

SHKRIMET E VJETRA HEBRAIKE – Letërsia në gjuhën hebraike fillon me letërsinë gojore të Leshon Hakodeshit, të Gjuhës së shenjtë, nga kohët e lashta dhe me mësimet e Abrahamit, të parit nga patriarkët biblikë të Izraelit, rreth vitit 2000 para K. Vepra më e rëndësishme e letërsisë së moçme hebraike është Bibla hebraike Tanah.  

Shënim: Lashon Hakodesh/Leshon Hakodesh/L’eshon Hakodesh është nocion që i përshkruhet gjuhës hebraike, nganjëherë edhe përzierjes së hebraishtes dhe gjuhës arameike (aramaik) në të cilën janë shkruar tekstet dhe lutjet religjioze të tij dhe gjatë epokës mesjetare hebraike kanë shërbyer për qëllime religjioze. 

*   *   *

Mishna, e hartuar rreth vitit 200, paraqet kodifikimin parësor rabin të ligjeve të nxjerra nga Tora (Torah). Kjo vepër është shkruar në gjuhën hebraike mishan, ndërsa komenti kryesor i saj është gemara. Kryesisht është shkruar në gjuhën arameike. Shumë vepra të midrashit klasik janë shkruar në gjuhën hebraike. 

Shënim: Tora – në hebraisht: thorah – mësim; emërtim nga hebraishtja e vjetër për “5 librat e Moisiut” – pjesë e Biblës; kokorrethi në të cilin është shkruar përmbledhja e pesë librave të parë të Biblës hebraike; Pentateuh ose Pesë librat; objekt i kultit religjioz te çifutët. 

*   *   *

LETËRSIA MESJETARE – Gjatë periudhës së mesjetës, pjesa më e madhe e literaturës çifute dhe hebraike është shkruar në Afrikën veriore islamike, në Spanjë, në Palestinë dhe në Lindjen e Afërt. Shumë vepra të letërsisë filozofike mesjetare, si “Udhërrëfyes për të lajthiturit” dhe “Kuzari” të filozofit çifut Maimon si dhe shumë vepra beletristike, janë shkruar në gjuhën jude-arabe.

Shënim: Maimon (Moses ben Maimon, i njohur si Maimonides ose me akronimin Rambam) ka lindur në Kordobë të Spanjës më 1138, ka vdekur në Fustat të Egjiptit më 1204. Është varrosur në Izrael.

*   *   * 

Veprat e letërsisë rabine më së shpeshti janë shkruar në gjuhën hebraike, duke përfshirë: Komentet e Toras të Abraham ibn Ezra, të Shlomo Jixhak i njohur si Rashi dhe të tjerëve; kodifikimet e ligjit judeik, siç janë “Mishnet e Toras”, “Arba’ah të Turim-it” dhe “Shulhan aruh” të Maimon-it; dhe veprat e letërsisë musar (literaturë etike didaktike) siç është “Hovot ha-Levavot” (Detyrat e zemrës) të filozofit dhe rabinit çifut Bahja ibn Pakuda (Bahya ibn Paquda / Bachja ben Josef ibn Pakuda, 1050-1120; jetoi në Saragozë të Spanjës).

Shënim. Abraham ben Meir ibn Ezra është filozof çifut i mesjetës, një ndër komentuesit më të njohur biblik. Lindi në Tudela të Spanjës më 1089/1092, vdiq më 1164/1167 në Calahorra të Spanjës. 

Shlomo Jixhak (Shlomo Yitzchaki i njohur si Rashi) është rabin çifut i mesjetës, lindi më 1040 në Troyes të Francës, vdiq më 1105 po aty. Është komentues i Talmundit.   

*   *   *

Një prej veprave beletristike e shkruar në hebraishte ka qenë “Mishle Shualin” (Fabulat e dhelprës) e shkrimtarit etik, poetit, filozofit çifut Berehiah ben Natronai ha-Nakdan (Berchiah ben Natronai Krespia ha-Nakdan). Lindi në Francë, jetoi në shekujt XII-XIII. Jetoi në Normandi, një kohë të gjatë jetoi në Angli. Fabulat hebraike të tij u ngjajnë fabulave të fabulistit antik grek Ezop (midis viteve Delfi, 620-564 para K.; dyshohet se nuk ka vdekur natyrshëm; supozohet të jetë i vrarë). 

Shumë vepra të poezisë mesjetare çifute janë shkruar në gjuhën hebraike, duke përfshirë  

 pijutim-in liturgjik në Palestinë në shekullin e shtatë dhe të tetë, me kontributet e Jose ben Jose, Janaj dhe Eleazar Kalir. Këto poema iu shtuan liturgjisë në gjuhën hebraike. Kjo liturgji është kompiluar në formë libri si sidar në saje të disa rabinëve. Midis tyre janë Amram Gaon dhe Sadja Gaon. Poetët e mëvonshëm spanjollë, provansalë dhe italianë kanë shkruar edhe poezi fetare edhe poezi laike. Poeë të njohur kanë qenë Solomon ibn Gabirol Avicebron, J’huda Halevi dhe J’huda el-Harizi. Shumica kanë përkthyer edhe literaturën çifute rabinë dhe laike, nga gjuha arabe në gjuhën hebraike. 

Për periudhën mesjetare kemi vetëm një poezi hebraike të shkruar nga një grua, e cila për shekuj me radhë është e para dhe e fundit. E ka shkruar gruaja e Dunash ben Labrat. Në poezi shpreh dhimbjen për vajtjen e Dunashit në egzil. 

Shënim: Jose ben Jose ka jetuar në Palestinë midis shekujve IV dhe V. Ka vdekur në vitin 400. Një pjesë e poezive të tij janë ruajtur në lutjet bashkëkohore ashkenaze.

Eleazar Kalir (Eleazar ben Kalir ose Eleazar HaKalir ose Eleazar ben Killir); Lindi në vitin 570, vdiq në vitin 640. Është judë i Bizantit dhe poet hebraik, vargjet liturgjike klasike të të cilit, të njohura si pijut, u kënduan ndër shekuj gjatë shërbimeve fetare të rëndësishme.  

Amram Gaon (Sura, 810-875); ka qenë gaon i njohur apo shef i Akademisë Hebraike Talmind në Sura, në shekulli IX. Ka qenë i pari që ka organizuar tërë liturgjinë në sinagogë.

Saadia Gaon (Saadia ben Jozef Gaon); Lindi në Faiyum në vitin 882; Vdiq në Bagdad, Irak, në vitin 942. Ka qenë rabin i njohur, gaon, filozof dhe egzeget judë (jewish). Ka qenë figura e parë e rëndësishme që ka shkruar në gjuhën jude-arabe.

Jusah Halevi (Jehuda ha-Levi), lindi nëTudela, Al-Andalus, Spanjë, në vitin 1075. Vdiq në Jerusalem në vitin 1141. Është poet dhe filozof judë (jewish)-spanjoll.  

Jehudah Alharizi (Yehuda al-Harizi ose Juda ben Solomon Harizi apo al-Harizi); Lindi në Toledo të Spanjës në vitin 1165/1170. Vdiq në Alepo të Sirisë në vitin 1225/1235. Ka qenë rabin, poet judë/jewish i mesjetës, aktiv në Spanjë.

Dunash ben Labrat (Dunash ben ha-Levi ben Labrat); Lindi në Fes të Marokut në vitin 920. Vdiq në Kordobë të Spanjës në vitin 990. Ka qenë komentues mesjetar, poet dhe gramatikan hebraik i Epokës së artë të kulturës jude në Spanjë.

Shënim: Ashkenaz – (sipas Askenas është quajtur një popull aziatik në Armeni). Çifut polak ose gjerman; 

Sefard –  çifut me prejardhje nga Spanja; supozohet se emri rrjedh nga një rajon në Spanjë.   

*   *   *

EPOKA MODERNE – Përpos shkrimit të literaturës rabinë tradicionale në gjuhën hebraike, çifutët modernë zhvilluan edhe forma të reja të beletristikës, të poezisë dhe të eseve që quhen “Letërsia hebraike moderne”. 

*  *   *

SHEKULLI XVIII – Deri në fillim të shekullit XVIII, në letërsinë hebraike ende mbizotërojnë autorët sefard, shpesh duke shkruar në gjuhën jude-arabe. Drama alegorike e Moshe Haim Luzat-it “La-Jesharim Tehilah” (1743) mund të konsiderohet produkt i parë i letërsisë hebraike moderne. Ajo është quajtur “poezi e cila për nga përsosmëria klasike e stilit renditet në vendin e dytë pas Biblës”. Nxënësi i Luzatit në Amsterdam, David Franko Mendes (1713-1792), në imitimet e veta të dramaturgut francez të epokës së klasicizmit Zhan Rasin (Jean-Baptist Racine, 163901699) “Zhemu” (Athalie) dhe “Metastazia” (Jehudit), e vazhdoi veprën e mjeshtrit, edhe pse veprat e tij nuk respektohen sa ato të Luzatit.

Më vonë në shekullin XVIII, lëvizja Haskalah (iluminizmi hebraik) punoi në realizimin e emancipimit politik të hebrenjve në Evropë, ndërsa hebrenjtë e Evropës dalëngadalë filluan të prodhojnë më shumë literaturë sipas shembullit të autorëve çifutë të hershëm të Lindjes së Afërt. 

Përkthimi i Biblës hebraike në gjermanisht, i Mozes Mendelsonit e nxiti interesimin për gjuhën hebraike, gjë që solli themelimin e recensioneve tremujore të shkruara në hebraisht. Pasuan botime të tjera periodike. Poezia e poetit Naftali Hirc Veseli, siç janë “Shire Tiferet” ose “Mosiade” e bëri Veselin, pothuajse laureat poetik të asaj kohe.

Shënim: Moshe Haim Luzat (Moshe Chaim Luzzatto, Padovë, Itali, 1707 – Ako, Izrael, 1746), i njohur me shkurtesën hebraike RaMCHaL; Ka qenë rabin i njohur, kabalist dhe filozof çifut-italian;

Mozes Mendelson (Mosses Mendelssohn, Dessau, 1729 – Berlin, 1786) filozof çifut-gjerman;

Naftali Hirc Veseli (Naphtal Hirz Wessely, Hamburg, 1725 – Hamburg, 1805), poet, hebraist dhe edukator çifut-gjerman i shekullit XVIII;   

*   *   *

SHEKULLI XIX – Në Galicinë e shekullit XIX, poetë, dijetarë dhe shkrimtarë të popullarizuar që kontribuuan në përhapjen e hebraishtes dhe në emancipimin e çifutëve ishin:, shkrimtari dhe iluministi, i cili në vitin 1819 botoi të parin roman hebraik “Zbuluesi i fshehtësive” – Jozef Perl (1773-1839); filozofi, teologu dhe historiani Nahman Krohmal (1785-1840); rabini, poeti dhe biografi Solomon Juda Lob Rapoport (1790-1867); poeti satirik, Isak Erter (1792-1841), përmbledhja me ese e të cilit “Ha-Cofeh le-Bet Jisrael” është një prej veprave më të pastra të letërsisë hebraike moderne, që me stilin energjik dhe klasik sulmon supersticiozitetin (besëtytninë) dhe paragjykimet haside; poeti lirik, i njohur edhe për përshtatjen në hebraisht të “Faustit” të shkrimtarit gjerman Johan Volfgang fon Gëte (Johann Wolfgang von Goethe, 1749-1832), Meir Halevi Leteris (1800-1871). Në shekullin XIX u paraqit në Amsterdam qerthulli i artistëve letrarë në gjuhën çifute, siç është  poeti Samjuel Molder (1789-1862) etj. Në shekullin XIX, qendër aktive e lëvizjes Haskalah u bë Praga. Në mesin e shkrimtarëve të atjeshëm më i njohur ka qenë Jehudah Loeb Jeiteles (1773-1838), autor i epigrameve plot shpirt “Bene ha-Ne’urim” dhe i veprave të orientuara kundër hasidizmit  dhe kundër besëtytnive. 

Në Hungari, autorë në gjuhën hebraike kanë qenë Solomon Levison nga Mura (1789-1822), autor i „Melicat Jeshurun“; poeti Gabriel Sedfeld, baba i Maks Nordau-t; dhe poeti Saimon Baher. Autor çifut i rëndësishëm i shekullit XIX në Rumani ka qenë mjeku dhe shkrimtari Julius Barash. 

Shënim. Maks Simon Nordau (Simon Maxmillian Südfeld; Budapest, 1849 – Paris, 1923); udhëheqës cionist, mjek, shkrimtar dhe kritik social; bashkë me Teodor Hercl themeloi Organizatën cioniste; kryetar apo nënkryetar i disa kongreseve cioniste; Maks Nordau është bir i poetit çifut Gabriel Südfeld;

Teodor Hercl (Theodor Herzl, Budapest, 1860 – Edlah, 1904), gazetar austro-hungarez me prejardhje çifute, shkrimtar, dramaturg, veprimtar politik, baba i cionizmit politik modern; Me të lindi shteti modern – Izraeli.    

*  *   *

SHEKULLI XX – Në fillim të shekullit XX u intensifikua popullimi cionist i Palestinës. Hebraishtja tani u bë gjuhë e përbashkët e bashkësive të ndryshme të imigrantëve çifutë, bashkë me hebrenjtë burimorë palestinezë të Jishu-s së Vjetër, të cilët i vazhduan traditat letrare të shkrimtarëve të mëhershëm sefard dhe arabo-hebraik siç janë për shembull Maimonedes (Moshe ibn  Maimon) dhe el-Harizi. Eliezer Ben-Jehuda punoi në veçanti që gjuhën hebraike t’ua përshtatë nevojave të botës bashkëkohore, duke iu kthyer burimeve hebraike të të gjitha periudhave dhe viseve, për të zhvilluar gjuhën që e ka kapërcyer të shenjtën dhe poetiken dhe që është e aftë për ta artikuluar përvojën bashkëkohore. 

Me zhvillimin e lëvizjes cioniste midis çifutëve në Evropë, çifutët ashkenazë e pranuan letërsinë hebraike dhe për herë të parë filluan të mbizotërojnë në të. 

Bazat e shkrimit apo të alfabetit modern izraelit i vuri grupi i pionierëve letrarë nga Alia i Dytë, duke përfshirë shkrimtarët Shmuel Josif Agnon, Mosha Smilanski, Jozef Haim Brener, Dejvid Shaimon dhe Jakob Fihman. 

Haim Nahman Bjalik (1873-1934) ka qenë një nga pionierët e poetëve hebraikë modernë dhe u dallua si poet kombëtar i Izraelit. Bjalik-u kontribuoi dukshëm në gjallërimin e gjuhës hebraike, e cila para tij ka ekzistuar kryesisht si gjuhë e vjetër shkencore apo poetike. Bjalik-u, sikundër edhe figurat e tjera letrare të mëdha të fillimit të shekullit XX, siç janë Ahad Ha-Am dhe Çernihovski, vitet e tij të fundit i kaloi në Tel Aviv dhe ushtroi ndikim të madh mbi shkrimtarët hebraikë të rinj. Ndikimi i veprës së tij mbi literaturën hebraike bashkëkohore është evidente. 

Krahas kësaj, një numër shkrimtarësh palestinezë dhe levantinë çifutë ka qenë nën ndikimin e rigjallërimit të letërsisë hebraike dhe për t’i shkruar veprat e tyre e përvetësuan hebraishten.     

Shënim: Shmuel Jozef Agnon (Shmuel Yosef Agnon, Buçaç, Ukrainë, 1888 – Jerusalem, 1970) është shkrimtar izraelit, një nga figurat qendrore të fantastikës hebraike moderne. Në hebraisht njihet me akronimin Shai Agnon. Më vonë jetoi në Palestinë dhe në Gjermani. prej viti 1924 përgjithmonë u vendos në Jerusalem. Në vitin 1966 mori çmimin “Nobel” për letërsi për romanet dhe tregimet e shkurtra që shfrytëzojnë lidhjen e përbashkët të Biblës, Talmundit dhe të hebraishtes moderne. Është i pari shkrimtar hebraik që e ka marrë këtë çmim. 

Moshe Smilanski (Kiev, 1874 – Tel Aviv, 1953) shkrimtar hebraik, është pionier i Aliah-ut të Parë, udhëheqës cionist, u angazhua për bashkëjetesë paqësore me arabët në Palestinë (Mandatory Palestine);

Josef Haim Brener (Yosef Haim Brenner) lindi në Rusi në një familje çifute, shkroi në gjuhën hebraike, një nga pionierët e letërsisë hebraike moderne;

Dejvid Shaimon, shkrimtar çifut;

Jakob Fihman (Jacob Fishman) është shkrimtar hebraik-amerikan. Lindi në Poloni në vitin 1878. Në vitin 1890 emigroi në Amerikë. Vdiq më 21 dhjetor 1946 nga një sulm në zemër, në një spital të Bazelit në Zvicër, ku merrte pjesë në Kongresin Botëror të Hebrenjve. U varros në janar të vitit 1947 në Mount of Olives të Palestinës;

Ahada Ha-Am (Asher Zvi Hirsh Ginsberg ose Ha’Am) shkrimtar dhe eseist çifut, figurë letrare qendrore. Lindi në Skuyra të Ukrainës në vitin 1856. Vdiq në Tel Aviv më 1927.  Lindi Skuyra të Ukrainës në vitin 1856. Vdiq në Tel Aviv më 1927. Është një prej mendimtarëve cionist më të dalluar. Njihet si themelues i cionizmit kulturor. Me vizionin e vet shekullar të cionizmit spiritual kulturor erdhi në kundërshti me babanë e cionizmit politik modern, Teodor Hercl (1860-1904);

Shaul Çernihovski (Shaul Tchernichovsky ose Saul Gutmanoviç Çerniçovski), lindi në Ukrainë në vitin 1875. Vdiq në Jerusalem më 1943. Konsiderohet si një nga poetët më të mëdhenj hebraikë;

J’huda Burla (Yehuda Burla ose Jehuda Burla), është romancier izraelit. Lindi në Jerusalem në vitin 1886, vdiq në Tel Aviv më 1969. 

*   *   *

Për dallim nga përvojat e pionierëve siç ishte Bialik-u, të cilët ishin ashkenazë të ardhur nga Evropa, shkrimtarët hebraikë levantinë u formuan sipas traditave letrare arabe, kështu që në shkrimet e veta kanë përfshirë shumë tema dhe elemente gjuhësore arabe, sefarde dhe tema popullore palestineze. Romancieri J’huda Burla, i lindur në Jerusalem, shërbeu në ushtrinë osmane, ndërsa më vonë ligjëroi gjuhën hebraike dhe arabe në Damask. Në vitin 1961 mori Çmimin izraelit për letërsi. Në mënyrë të natyrshme dhe të freskët shkruan për jetën e hebrenjve të Lindjes apo të hebrenjve sefardë. Romani “Pa yll” (B’li kohav) është një rrëfim romantik nga shkretëtira, ndërsa “Luna” flet për vashën sefard të cilën e shfrytëzon një i moshuar i ardhur nga Buhara. Romancieri Jicak Shami (Jitzhaq Shami, Hebron, 1888 – Haifa, Izrael, 1949) është shkrimtar hebraik palestinez dhe shkrimtar izraelit. Ka shkruar hebraisht dhe arabisht. Është hebre i Palestinës, me prejardhje nga Hebroni. Vepra e tij – e shkruar nga perspektiva e hebrenjve që flasin arabisht si dhe nga perspektiva e palestinezëve myslimanë – ka përfshirë tema të ndryshme në gjuhën arabe, sefard dhe të rajonit të Lindjes së Afërt. Një prej shkrimtarëve më të hershëm të letërsisë hebraike moderne në Palestinë. Duke marrë parasysh faktin se shkrimet e tij njihen edhe si letërsi palestineze, Shami zë një vend unik në letërsinë hebraike. Në vitin 2004, Shoqëria Akademike Palestineze e njohu Shamin si një prej shkrimtarëve palestinezë të shquar.

Në vitin 1966, Shmuel Josef-Shaj Agnon (1888-1970) e mori çmimin “Nobel” për letërsi për romanet dhe për tregimet e shkurtra që shfrytëzojnë lidhjen unike të Biblës, të Talmundit dhe të hebraishtes moderne. Vepra letrare voluminoze e Agnonit, e bazuar në legjendën e hasidit, përshkruan jetën e bashkësive çifute në Galici, në Gjermani dhe në Izrael. Romanet e tij “Tregim i thjeshtë” (Sipur pashut), “Dje, pardje” (Tmol, shishom) dhe “Mysafiri erdhi për t’u prehur” (Oreah nata lalun) janë përkthyer në shumë gjuhë. Përkthyesit letrarë në hebraishte bashkëkohore, më e rëndësishmja ndër të cilët është Lea Goldberg, nëpërmjet përkthimit kanë dhënë një ndihmesë të madhe për letërsinë izraelite-hebraike, duke sjellë në rrethet hebraike letërsinë ndërkombëtare dhe figurat letrare ndërkombëtare. Edhe vetë Goldbergu ka qenë e pikasur si një shkrimtare frytdhënëse dhe si pioniere e letërsisë izraelite për fëmijë.  

Shënim: Lea Goldberg (Leah Goldberg, Königsberg/Kalining, 1911 – Jerusalem, 1970) poete, prozatore, dramaturge, përkthyese letrare dhe studiuese e letërsisë krahasuese ruso-izraelite; shkroi në gjuhën hebraike; shkrimet e saj konsiderohen klasikë e letërsisë izraelite.

*   *   *

PERIUDHA BASHKËKOHORE – Brezi i ri i shkrimtarëve hebraikë u paraqit me themelimin e shtetit të Izraelit në vitin 1948. Në këtë brez të ri kanë hyrë romancierët: Aharon Meged, Nathan Shaham dhe Moshe Shamir. Pasojnë poetët J’huda Amihaj, Amir Gilboa, dhe Haim Gouri. 

Romanet e Amos Oz “Mikaeli im” (1968) dhe “Kutia e zezë” (1987) dhe të Avram Jehoshua “Dashnori” (1977) dhe “Zotëri Mani”(1990) pasqyrojnë jetën në shtetin e ri. Këto vepra merren edhe me temat siç janë konflikti midis prindërve dhe fëmijëve dhe flakja e disa idealeve të shenjta të hebraizmit dhe të cionizmit. Kah fundi i shekullit XX, shumë shkrimtarë hebraikë u morën me holokaustin, me çështjet e femrës dhe me konfliktin midis izraelitëve dhe arabëve. 

Temë tjetër ka qenë tensioni midis çifutëve me prejardhje evropiane (ashkenazëve) dhe hebrenjve me prejardhje nga Lindja e Afërt dhe nga Mesdheu (mizrah-ëve dhe sefard-ëve).

Në vitin 1986, autori palestinezo-izraelit Anton Shamas botoi romanin hebraik “Arabeskat” që  shënoi kthesë, për arsye se bëhet fjalë për veprën e parë të madhe të letërsisë hebraike të shkruar nga një izraelit i cili nuk është hebre. Romani Shamasit është përkthyer në një varg gjuhësh të huaja.

Shënim: Aharon Meged (Aharon Megged, Poloni, 1920 – Tel Aviv, 2016), shkrimtar dhe dramaturg izraelit; 

Nathan Shaham (Tel Aviv, 1925 – Beit Alfa, Izrael, 2018), sjkrimtar izraelit;  

Moshe Shamir (Safed, Izrael, 1921 – Rishon Recion, Izrael, 2004), shkrimtar izraelit; 

 J’huda Amihaj (Jehuda Amichai, Vircburg, Gjermani, 1924 – Izrael, 2000), poet dhe prozator izraelit; njëri nga të parët që shkroi në të folmen hebraike në kohët moderne;  

Amir Gilboa (Ukrainë, 1917 – Petah Tikva, Izrael, 1984), poet izraelit;

Haim Gouri (Tel Aviv, 1923 – Jerusalem, 2018), poet, romancier, gazetar izraelit, konsiderohet si një prej poetëve më të mëdhenj të vendit;

Amos Oz (Jerusalem, 1939 – Tel Aviv, 2018) shkrimtar dhe gazetar izraelit, profesor i letërsisë hebraike në Universitetin “Ben-Gurion” në Negev të Izraelit. Prej viti 1967 ka mbështetur idenë që konflikti izraelito-palestinez të zgjidhet sipas parimit dy shtete. Është shpërblyer me çmimet Friedenspreis des Deutschen Buchhandels, Legjioni i Nderit (Legion of Honour) në Francë, me Çmimin e Izraelit, me Çmimin Gëte, me çmimin Pribce of Asturias Award in Literature, me çmimin Heinrich Haine dhe me çmimin Franc Kafka. 

 Avram Jehoshua (Avraham B. Yehoshua, Jerusalem, Mandatory Palestine, 1936 – ), romancier, eseist, dramaturg izraelit; me prejardhje nga një familje sefard; The New Jork Times e ka quajtur “Fokneri i Izraelit”; 

Anton Shamas (Anton Shammas, Fassuta, Izrael, 1950 – ), prozator dhe poet palestinez;  përkthen në gjuhët arabe, hebraike dhe angleze.

*   *   *

Ndër shkrimtarë hebraikë modern bëjnë pjesë Ruth Almog, Aharon Appelfeld, David Grossman, Amalia Kahana-Carmon, Etgar Keret, Savion Liebrecht, Sami Michael, Jakov Shabtai, Meir Shalev dhe Zeruia Shalev.    

Shënim: Ruth Almog (Petah Tikva, Izrael, 1936 – ), romancierë izraelite, Mandate Palestine; në vitin 1933, prindërit e saj imigruan prej Hamburgu;    

Aharon Apelfeld (Aharon Appelfeld, Bukovina, Rumani, 1932 – Petah Tikva, Izrael, 2018), është romancier izraelit; përjetoi holokaustin;   

David Grosman (David Grossman, Jerusalem, 1954 – ), shkrimtar izraelit, i përkthyer në mbi 30 gjuhë të botës;   

Amalia Kahana-Carmon (Ein Harod, Izrael, 1926 – Tel Aviv, 2019), shkrimtare dhe kritik letrar izraelit; 

Etgar Keret (Ramat Gan, Izrael, 1967 – ), shkrimtar izraelit; 

Savion Libreht (Savyion Liebrecht, e lindur si Sabine Sosnovski, në Munih të Gjermanisë, në vitin 1948); është shkrimtare izraelite. Prindërit e saj përjetuan holokaustin në Poloni. Është më e madhja prej tre fëmijëve të familjes. Emigroi në Izrael në vitin 1950, kur ishte dy vjeçe. Një vit studioi në Londër gazetarinë. Diplomoi në Universitetin e Tel Avivit; 

Sami Michael (Bagdad, Irak, 1926 – ), shkrimtar izraelit. Në moshën 23-vjeçare, nga Iraku emigroi në Izrael. Ishte ndër të parët në Izrael që bëri thirrje për themelimin e shtetit të pavarur të Palestinës që do të ekzistonte bashkë me Izraelin; 

Jakov Shabtai (Yaakov Shabtai, Tel Aviv, Mandate Palestine, 1934 – 1981), shkrimtar izraelit. I vëllai Aharon Shabtai është poet dhe përkthyes greqishtja e vjetër; 

Meir Shalev (Nahalal, Izrael, 1948 – ), shkrimtar izraelit; kolumnist i gazetës “Yedioth Ahronoth”. Është përkthyer në 26 gjuhë të botës;       

Zeruia Shalev (Zeruya Shalev, Kvutzat Kinneret ose Kibbutz Kinneret, 1959 – ), shkrimtare izraelite. Veprat e saj janë bestseller.   

*   *   *

Shkrimtarë izraelitë bashkëkohorë, veprat e të cilëve janë përkthyer në gjuhë të tjera dhe që kanë arritur afirimi ndërkombëtar janë Efraim Kishon, Jakov Shabtai, Avram Jehoshua, Amos Oz, Irit Linur, Etgar Keret dhe Jehoshua Sobol. 

Shënim: Efraim Kishon (Ephraim Kishon, Budapest, Hungari, 1924 – Distrikti Appenzell, Zvicër, 2005), është shkrimtar, dramaturg dhe skenarist izraelit; regjisor filmi i nominuar për Oskar. Ka qenë një prej satirikëve bashkëkohorë më të lexuar në botë; 

 Irit Linur (Tel Aviv, 1961 – ), shkrimtare izraelite; shkruan kollumna satirike;

 Jehoshua Sobol (Yehoshua ose Yoshua Sobol, Tel Mondo, 1939 – ), shkrimtar izraelit. Studioi në Sorbonë, Paris. Diplomoi në filozofi. Në vitin 1922, fanilja e së ëmsë përjetoi pogromin në Evropë, ndërsa familja e babait, për t’i shpëtuar antisemitizmit, imigroi nga Polonia. 

*   *   *

Poetë hebraikë janë David Avidan, Maja Bejerano, Erez Biton, Dan Pagis, Dalia Ravikoviq, Ronni Someck, Meir Vieseltier dhe Jona Vallach.

Shënim: David Avidan (Tel Aviv, 1934 – Tel Aviv, 1995), poet, piktor, dramaturg dhe publicist izraelit; u angazhua edhe në film. Ka botuar 20 libra me poezi në gjuhën hebraike; 

Maja Bejerano (Maya Bejerano, Elion, Izrael, 1949- ), poete izraelite, studioi letërsinë dhe filozofinë; disa herë ka marrë çmime në Izrael, për krijimtari letrare;   

Erez Biton (Oran, Algjer, 1942 – ), poet izraelit, i lindur në Algjer, me prejardhje marokene;

Dan Pagis (Bukovina, Rumani, 1930 – Jerusalem, 1986), poet izraelit. Ka mbijetuar holokaustin;  

Dalia Ravikoviq (Dahlia Ravikovitch, Ramat Gan, Izrael, 1936 – Tel Aviv, 2005), poete izraelite, përkthyese dhe veprimtare për paqe;  

Roni Somek (Ronny Someck, Bagdad, Irak, 1951 – ) poet dhe prozator izraelit;  

Meir Vieseltier (Moskë, Rusi, 1941 – ), poet dhe përkthyes izraelit;    

Jona Vallah (Yona Vallach, Kiryat Ono, Izrael, 1944 – Kiryat Ono, Izrael, 1985), poete izraelite. 

*   *   *

Në vitet ’90 të shekullit XX në hebraishte janë botuar mijëra linra të ri, si përkthime nga gjuhët e tjera, ashtu edhe vepra origjinale të autorëve izraelitë.     

        Prof. Xhelal Zejneli