
Nga Anton Çefa
Silueta jote Shqipëri
Në damarët mavi të delirit tim
silueta jote, Shqipëri !
Herë nji konsull romak
e madhështore, mospërfillëse Teuta
në fronin mbretnor
si pa dashtë më fanitën.
Herë nji pashά me çallmë
e kaltërim i Gjergjit në re
si dhe nji shqiptar kaçak
që u pret kokën
kohnave e fateve.
Në damarët mavi të delirit tim,
silueta jote, Shqipëri !
Lagunë e idhtë e dhimbjes
Oh, toka ime e shejtë,
ec e ec,
sa vite bana udhë
e udhë
mbi pllajën e idhtë të dhimbjes.
Në albumin plot baltë të rrugëve
m’i ruen gjurmët e hapave
si peng kujtimi
të nji fjale
me ngjyra të dridhshme ethesh,
ku feks jehonë e shqetë
brenga ime për ty
si rrezatim ylberi.
Oh, toka ime e shtrejtë,
lagunë e idhtë e dhimbjes,
filtroma fjalën time
me baltën tande të shejtë!
Drinit
Kam pi ujin tand
Sa rrajët e këtyne shelqeve që rritën në të tuat brigje
E në këto shtigje kallamishtesh e kaçubash
Jam shkoqë nga toka si zog i trembun
E n’ato plepa qi me maje prekin qiellin
E varen n’rreze t’diellit
Kam varë sa e sa herë trishtimin tim;
Mandej me dorën e lehtë të flladit
Në gugatjen e valëve tua
Kam la sa e sa herë vargun tim
E kam zbutë gurin e mendimit.
E prap, e prap,
S’do të ngopem me ujin tand tanë jetën
Si rrajët e këtyne shelqeve
Qi harlisen brigjeve të gjakut tim.
Kosovës*
Kosovën të lirë e paçim,
tonën për jetë,
Kosovën të lirë e paçim!
Në ditën e dasmës së madhe
ta bajmë nuse,
mbi krrelat e ditëve të ardhme
të hedhim kokrra gruni
ugur për Pavarësinë.
*Kjo poezi asht shkrue në kohën kur Kosova vuente nën robninë dhe shtypjen e egër serbe.
Mergim
U nisa
Si nji yll që shkëputet në muzg,
U ravijëzue e thana.
Udhëve u dhashë nji emën të rrejshëm.
Ngarkesë e randë m’u bajtë:
Dekor i gurtë malor në Veri,
Legjendë kaltrije ujore në Jug.
Ngarkesë e randë m’u bajtë:
Shtëpia me kopsht e avulli
Nji jetë e preme për gjysë,
Kujtimet pa fund,
Të gjallët e të vdekunit.
Sa randë peshojnë të vdekunit!
Në zemër më ngrinë nji plagë
Ktheva në shtëpi
si gjethi i zverdhun
që era e hedh përdhe.
Ndigjoj trokitjet e nallave të nanës
në oborrin e shtëpisë së heshtun
si kumbime të bekueme
që binin mbi fmininë time.
Ajo s’asht ma.
Dhe as qeni nuk asht
i miri i im,
e mbyti malli.
Tani po përtypi
lehjet e tij të mirëseardhjes
si kafshata të njelmëta malli.
Vetëm kumbulla, po,
më përshëndetë
me një fëshfërimë të blertë
qortimi prozhmues.
Në zemër më ngrinë një plagë
prej bryme e bore
rishtas e hapun.
Valentinjane
Brymë e borë
A je brymë, moj, a je borë ?
Mall i brishtë e brengë e bardhë
Brishtësi me pah prej bryme
Bardhësi me zdritje bore
Brymë e borë,
Ti bukuria!
A vjen trupi, moj, a vjen shpirti
(populli)
A vjen trupi, moj, a vjen shpirti ?
Trupi fjollë e i bardhë si bora
Shpirti i dlirë porsi kristali
Shkelqen n’sy si qelibari.
Vijnë te unë me hap të lehtë
Trup e shpirt, zemer e jetë.
Ti . . .
Ti që në dekorin e dhimbjes sime,
me duer të brishta,
vizaton fytyrën tande
si padashur,
ti që në brigjet e andrrës sime
hedh nji klithmë pulbardhe,
si pa u kujtuar,
ti që me kurmin tand t’përflakur
përndez delire në damarët e mi,
si pa u menduar,
je vetë dashuria
e unë jehonë e saj.






