Archives for November 2023

– Historiani Jusuf Buxhovi në veprat “Kosova” e përkthyer në anglisht, “Maqedonia” dhe “Dardania”, nxjerr në pah falsifikimet e mëdha të historiografisë serbe, që kanë të bëjë me mesjetën dhe të ashtuquajturin shtet mesjetar serb në Kosovë. Historiografia institucionale shqiptare duhet të vazhdojë tashmë këtë betejë të nisur për të vërtetën historike në mënyrë që ajo të jetë gjithëpërfshirëse.

Essat Bilali

Ka shumë gjëra të habitëshme në botë. Po me i habitshëm ndër këto, madje që të lë me gisht në gojë, ështe falsifikimi, deformimi dhe zhdukja e të dhënave. Kjo e keqe e madhe njerëzore, në trajtë të veçantë ka gjetë shprehi në Ilirik, i cili emër u falsifiku duke u shndërruar në Ballkan. Keto falsifikime te medha janë dy dhe njera ka ndodhur në kohë të lashta, nja dy mijë e pesëqind vjet më parë dhe tjetra në qindvjeshin tetembëdhjetë.

E para ka lidhje me veprën monumentale të Homerit “Iliada”. Siç vërtetohet (Jusuf Buxhovi, “Dardania in Ancient and Medieval Times”, 2013 ) ajo ka qenë vepër epike e përbërë nga shumë këngë, e sajuar nga Pellazgët, paraardhësit e Ilirëve. Por me ardhjen e Doranëve në Ilirik (Ballkan), të cilët pasta u shndërruan në Helenë e Grekë, për shkaqe të ndryshme, jo vetëm e përvetësun vendin e Pellazgëve, por edhe vlerat e tyre shpirtërore bashkë me zotin Zeus dhe me Oraklin e Dodonës pellazge. Kurse të dhenat e shkruara si “Iliadën” e Homerit e “redaktuan”, jo vetëm për ta zhdukur prejardhen e saj, por edhe për ta përvetësuar atë. Këtë punë do ta bëjë, me ndihmën e “Këshillit editorial” të tij, tirani i Athinës Pizistrat-i në vitin 560 para kohës së re. Po ata nuk ia arritën qëllimit plotësisht, se “Ilida” edhe në këtë gjendje tregon se ka qene vepër e kulturës pellazge, paraardhësve të Ilirëve, stëgjyshërit e shqiptarëve. Po kështu ata bënë edhe me alfbetin pellazg, të cilin e quajtën fenikas, ndonëse ai ishte i Pellazgëve. Këtë e tregon qart Diodorus-i, historian i njohur i lashtësisë, kur thotë: “Unë i quajta ato germa fenikase kryesisht sepse janë ata që i sollën ato te Helenët nga Phoenicia, por janë të parët Pellazgët që i kanë përdorur këto karaktere pasi ia kanë përshtatur ata gjuhes së tyre”, të cilin e ka përdorur Orfeu dhe Pronaprida – mësues të Homerit (J. Buxhovi, “Dardania, Ancient and Medieval Times”, 2013 Huston, USA. Kështu ka ndodhur me mendimtarin me nam Pitagora, kështu ka ndodhur me Aristotelin, mësuesin ilir të Aleksandrit të Madh dhe kështu ka ndodhur edhe me shumë Pellazgë të tjerë, paraardhës të shqiptarëve!

Kurse e dyta ka lidhje me përpjekjet e priftërinjëve rusë në qindvjetshin XVIII dhe XIX për të falsifikuar, deformuar dhe përvetësuar të dhënat kishëtare ortodokse lidhur me Dardaninë mesjetare për ta sllavizuar. Kjo sjelle e pistë do të zhvillohet në trajta të ndryshme. Njëra është falsifikimi i të dhenvave kishëtare ortodokse me metoda të ndryshme si kinse për t’i përmirësuar dhe, pasi e kopjojnë atë sips qejfit të tyre, e shpallin se “origjinali nuk egziston”, sigurisht se pas kopjimit e kanë zhdukur pë të fshehur të dhënat që dëshmojnë praninë dhe rolin e arbërve në Dardani dhe Ilirik. Kurse një tjetër është anashkalimi i të dhënave, keqinterpretimi i të dhënave dhe sajimi fantastik i të tjerave në kurriz të mohimit të të tjerëve, sidomos të arbërve. Kurse një tjetër është konvertimi (kthimi) i fisit ilir të Tribalëve me Nemanajt në serbë për të përvetësuar jo vetëm historinë e tyre, por edhe për të rritur numrin e sllavëve që u quajtën serbë, në trajtë që të sajohen kushtet për sajimin artificial të shtetit sllav serb, gjë që ia arritën me përmasa të mëdha duke përvetësuar edhe Rashën Dardane në dem të iIiro shqiptarëve. Këto dokumente u manipuluan nga priftërinjët ortodokse ruse të Odesës, të cilët pastaj sillen nëpër

kisha ortodokse dhe përhapen ne Europë. Këtë e vë në dukje qartë historiani serb N. Novakovic. Ai thotë: “Historia e Serbisë është arnuar nga shkrimet e priftërinjëve rusë” (J. Buxhovi, “Dardania, Antika dhe Mesjeta”, 2020, Faik Konica, Prishtinë.

Kurdo që në histori dalin në shesh të dhëna të reja, paraqitet nevoja për rishikimin e saj dhe kështu revidimin e saj. Këtë e kërkon e vërteta shkencore. Në këtë dritë, pyetja shtrohet se a do të ndodhë e njëjta gjë edhe me këto të dhëna që ka zbuluar dhe sjellë në dritë nga dokumentet e fshehura dhe të deformuara me qëllime tendencioze të pista studjusi, shkrimtari dhe historiani guximtar Jusuf Buxhovi? E vërteta jo vetëm përndiqet, por edhe vuan, por ajo herët ose vonë del në dritë…

Eliona Kodra Shkreli/

Populli ynë shqiptar pergjatë shekullit të kaluar përjetoi diktaturën më gjakatare në Europë. Regjimi komunist vrau, shtypi dhe përndoqi çdo person qe ideal kishte lirinë, dashurinë ndaj Zotit dhe Atdheut. Martirët tanë me idealin e tyre janë shembulli konkret i urrejtjes që komunizmi si ideologji kishte ndaj lirisë që feja mëson.

Sot Kisha Katolike në Shqipëri përkujton Lumnimin e 38 Martirëve, si një deshmi e gjallë e të jetuarit të Ungjillit ashtu si Apostujt e parë të Krishtërimit.

Dom Mikel Beltoja ishte vetëm 29 vjeç kur u ekzekutua nga regjimi komunist. Ai është i vetmi meshtar që ndoqi rrugën e meshtarisë pasi regjimi ishte instaluar ne Shqipëri, madje ishte i vetëdijshem për rrezikun që i kanosej. Ishte data 19 prill 1973, kur i vunë prangat. Kaloi gjashtë muaj hetuesie të llahtarshme. Përballoi një gjyq heronjsh. Foli aq hapur kundra diktatorit e diktaturës, sa kriminelët nuk mundën t’a përmbanin veten. Iu vërsulën aty, në sallën e gjyqit dhe nisën ta torturonin me mjete primitive. Ia bënë trupin vrima-vrima me biza, duke tmerruar të madh e të vogël në sallën e mbushur me njerëz, që i kishin sjellë aty me detyrim. Ndërsa derdhej përdhe’ gjaku i martirit, gjykatësit e shndërruan vendimin nga 7 vjet burgim, në dënim me vdekje.

Në sallen e gjyqit, pa u trembur, i Lumi Dom Mikel Beltoja ne mbrojtjen e tij do të thoshte:

“E di fundin tim, e di që e keni marrë vendimin për mua… E di që komunizmi është armiku i përbetuar i fesë dhe i kombit. Kjo urrejtje për fenë, dhe veçanërisht për meshtarët, është dëshmuar edhe në vende të tjera… dhe këtu, në Shqipëri, pas ardhjes së komunizmit, me një genocid të pashembullt të klerikëve të të trija feve. Unë nuk jam as meshtari i parë dhe as i fundit, që jam duke u dënuar. Por Zoti ju faltë dhe u pendofshi një ditë për atezimin tuaj. Zoti është i mëshirshëm për ata që kthehen në udhën e pendesës…”.

“…Çfarë të keqeje i ka bërë feja kombit? Gjatë shekujve, deri në ditët tona, tri fetë kanë jetuar në harmoni duke dhuruar forca intelektuale në planin kulturor, moral dhe shpirtëror në dobi të fesë së popullit… Feja është balsam për shpirtin dhe e çon njeriun kah udha e drejtë e Hyjit, kundër prishjes morale; me mësimet e saj krijon dinjitetin e jetës familjare dhe shoqërore për të mirën e popullit. A e shikoni Biblën me Dhjetë Urdhërimet e saj! Doja t’ju pyesja edhe: ku janë shtatë kishat e Shkodrës, që, me urdhër të diktatorit Enver Hoxha, janë shkatërruar apo janë kthyer në magazina, depo, qendra kulturore?.

Vëllezër, meshtarët e kanë dhënë jetën e tyre në këto 25 vite në qelitë e këtij burgu, janë pushkatuar në zonën e Zallit të Kirit, duke thirrur e shpallur deri në fund Krishtin dhe fitoren e tij! Këta kanë qenë shqiptarë të vërtetë, sepse nuk e kanë tradhtuar as Krishtin, as fenë, as Atdheun, as Shqipërinë!… Edhe unë kam të njëjtin mendim dhe do t’i qëndroj besnik deri në fund të jetës sime!”.

U pushkatua më 10 shkurt 1974, në afërsi te bashkimit të lumejve Bunë e Drin.

Martirët shqiptarë janë dëshmi e gjallë e dashurisë ndaj fesë e atdheut. Të kujtojmë këto dëshmi e të mos I harrojmë kurrë e madje t’i përcjellim brez pas brezi në mënyrë që të mos kthehemi më kurrë në atë sistem dhe diktaturë.

Të Lumët martirë, lutuni për Shqipninë e shqiptarët, amen