VATRANET NE 35 VJETORIN E VEPRIMTARISE ARTISTIKE TE GEZIM NIKES….GEZUAR DITELINDJEN GEZIM NIKA
Programi im për zhvillimin ekonomik të Ballkanit Perëndimor
Nga Behgjet Pacolli*/
Si një ndërmarrës me kredenciale ndërkombëtare që herët kam qenë i vetëdijshëm, se vetëm zhvillimi ekonomik do të mund të lehtësonte në mënyrën më më të natyrshme konfliktualitetin ndër-etnik të rajonit tonë. Shumëkush sot shtron pyetjen se pse ne jemi paradoksalisht rajoni më i varfër në Evropë? Mbase edhe kanë të drejtë.Sot, në rajonin tonë jetojnë rreth 20 milionë banorë, që kanë një mesatare të ulët të të ardhurave për kokë banori në afro 10 mijë euro në vit. A është kjo gjendja, që ne dhe qytetarët e këtij rajoni duam? Gjithsesi, që jo. Pa ndonjë analizë të thellë të trendëve aktualë dhe parashikueshmërisë së zhvillimeve ekonomike, unë besoj fuqishëm se ky rajon ofron mundësi për të jetuar me të ardhura shumëfish më të mëdha se këto që janë tani.
Arsyeja është e thjeshtë dhe logjike: sepse ka shumë burime natyrore, ato të kualifikuara njerëzore dhe afërsi me tregjet e rëndësishme globale. Është thjeshtë në duart tona se si i lidhim tre pikat kryesore: burimet njerëzore e natyrore, kapitalin dhe qasjen në treg. Ju mund të më pyesni edhe për pyetjen, siç disa preferojnë ta quajnë një milionëshe, por unë di vetëm përgjigjen se cila është rruga përpara:Duhet ndryshim. Ndryshim i statuskuosë së marrëdhënieve politike, ekonomike dhe të ndërmarrësisë. Po e nisë me këtë të fundit, për të cilën, në fakt e kisha recetën time qysh herët.Në vitin 2000, themelova Unionin e Ndërmarrësve shqiptarë.Me synimin e njëjtë, gjashtë vite më vonë, kur Kosova ende nuk ishte e pavarur, dhe kur të flitej për nisma rajonale mund të dukej ende utopike dhe herë herë mund edhe të sulmoheshe si pacifist heretik, unë themelova me ndihmën e njërit nga Think-Tank më me ndikimin në politikë-bërjen amerikane –CSIS, Fondacionin për Zhvillimin Ekonomik të Europës Juglindore, në mënyrë që të kërkoheshin mundësi për të lehtësuar bashkëpunimin ekonomik në mes shteteve të këtij rajoni, krijimin e vendeve të reja të punës, forcimin e zhvillimit dhe rritjen e vetë-dijes së qytetarëtve mbi të drejtat dhe obligimet e tyre.
Bashkëpunimi në Evropën Juglindore vërtetë nuk ka alternativë. Ai, do ta bëjë rajonin më shumë atraktiv për investime të jashtme, përderisa lëvizja e lirë e qytetarëve, ideve, mallërave dhe kapitalit do ta konsolidojë besimin dhe respektin e dy-anshëm përgjatë vendeve të ndara dhe shoqërive të fragmentuara.Disa vite më vonë, respektivisht më 2011, në cilësinë e Presidentit të Kosovës, shpalla edhe Platformën për krijimin e Unionit Ekonomik Kombëtar.
Këto ishin thjeshtë disa nga përpjekjet e mija si një ndërmarrës para se të vendosja t’i përkushohem politikës dhe me një qëllim të vetëm : për t’i dhënë së pari vendit, por edhe rajonit softuerin për zhvillim e vrullshëm ekonomik.
Për t’i dhënë këtë mundësi botës së biznesit të vendit tonë dhe atij të rajonit. Elitave politike. Shqiptarëve në veçanti, të cilët vetëm fuqizohen nga hapja e kufijve në rajon, sepse ata janë njëri ndër kombet më të mëdha të Ballkanit, megjithëse të ndarë në disa shtete.
Softueri apo nëse dëshironi mund ta quani edhe si kurën time për sëmundjet politike të Ballkanit parashikonte:
- prishje të statuskuosë në marrëdhëniet ekonomike midis vendeve tona, lojtarëve kryesorë të tij, pra thjeshtë demokratizim të tregut. Kjo, natyrisht që do të sillte lojtarë të rinj brenda hapësirës tonë, por dhe joshjen e atyre nga jashtë;
- prishje të monopoleve: pozitave dominante të shteteve të caktuara, në veçanti shtetit fqinj — Serbisë dhe kompanive të caktuara në bujqësi, energji dhe fusha tjera;
- injektim të praktikave më të mira organizative në kompanitë tona;
- Partneritete Publiko Private;
- ndryshim të modeleve të zhvillimit, duke liberalizuar ekonomitë tona,
- duke rritur peshën e shërbimeve,
- modernizuar industrinë e minierave nëpērmjet menaxhimit modern, akcesit në tregun e kapitaleve;
- fuqizuar infrastrukturën e të gjitha llojeve;
- shfrytëzuar më së miri burimet njerëzore dhe natyrore të vendeve të rajonit:
- duke çliruar energji të reja të subjekteve ekonomike të themeluara nga shqiptarët, por plotësisht të hapura dhe për bashkëpunime ndër-ballkanike.
Unë nga natyra nuk jam politikan konvencional. Dhe, për këtë po e marrë edhe një shembull: Për mua nuk është as normale e as e logjikshme të mbajmë në këmbë kompani shtetërore jo-funksionale në trafikun ajror, atë hekurudhor, në sektorin e mjekësisë, në arsim dhe fusha respektive.
Ka ardhur koha, që të themelohen holldingje rajonale, në këto sektorë. Dhe, kushti i vetëm për këtë është, që në këto holldingje të ftohen patjetër si aksionerë kompani profesionale dhe me kredenciale të dëshmuara ndërkombëtare, duke përfshirë kompanitë e interesuara amerikane.
Mos ta harrojmë tregun 20 milionësh në këtë pjesë. Rajonin me rëndësi strategjike, ku kalojnë dy korridore të rëndësishme ndërkombëtare transporti, si ai numër 10 dhe numnër 8, që fatkeqësisht deri më tash janë shfrytëzuar më së miri vetëm prej trafiqeve kriminale.
Mendoj se rajoni në përgjithësi dhe Kosova në veçanti mund të marrë financime të mëdha edhe në ndërmarrësi ndër-etnike dhe për këta ka shumë arsye bindëse:
Ne, ndodhemi në mes të Europës, kemi popullsi të reja në moshë, shumë dinamike dhe me shkathtësi në fushën e teknologjive të informacionit.
Për të arritur qëllimin tonë të përbashkët të zhvillimit të vrullshëm ekonomik ne duhet të përdorim forma të reja tërheqjeje të këtyre investimeve. Andaj, unë kam identifikuar si një taktikë të mirë tërheqëse të këtyre investimeve, madje për të rritur bashkëpunimin ndër-etnik, krijimin e Zonave të Lira ekonomike.
Ne, kërkojmë nga institucionet financiare, atyre të Bashkimit Europian dhe të tjera ta marrin seriozisht këtë rrugë të sprovuar.
Fatkeqësisht, këto ide të miat dhe ide të ngjashme morën kohë, që të nisin të jetësohen.
Helmi i ndarjes ndër-etnike ishte mbjellë thellë. Duhej njëlloj rigjenerimi i klasës politike të fund-shekullit të 20-të, që të hapeshin rrugë të reja. Bashkimi Europian u ndërgjegjësua vetëm shumë vonë për ndjekjen e një kursi të tillë.
Procesi i Berlinit, nismë kjo rajonale e këtij vitit, e inicuar nga Bashkimi Europian me në krye Gjermaninë, është njëra prej rrugëve të bashkëpunimit ballkanik mes vete dhe me BE-në, që parashikon:
1) zhvillimin e kompanive të vogla dhe të mesme;
2) atë teknologjive të informacionit dhe;
3) parandalimin dhe luftën kundër korrupsionit.
Le të shpresojmë se Shtetet e Bashkuara do të gjejnë stimujt e duhur për t’u përfshirë në këtë sfidë të madhe zhvillimore. Nëse ata e kishin recetën për ri-ndërtimin e shteteve të ndara dhe shoqërive të fragmentuara të Europës nëpërmjet Planit Marshall, atëherë si mund të mos e kenë recetën e njëjtë edhe për ne.
Unë, nuk besoj kurrë se rajoni ynë, me të gjitha ato mundësi që ofron dhe me një vendodhje strategjike në mes të Europës do të jetë i pafuqishëm për t’u bërë një hapësirë e jetueshme dhe e begatë. Për të gjithë.
Ashtu siç nuk dua të besoj se Bashkimi Europian dhe SHBA-të do të lejojnë, që rajoni ynë të shndërrohet në një vrimë të zezë të trafiqeve ndërkombëtare, të burimit të krimit të organizuar dhe të terrorizmit.
Jam dhe mbetem optimist. Me recetën e zhvillimit ekonomik.
(*Fjalimi i Zëvendëskryeministrit të Parë dhe Ministrit të Jashtëm, z. Behgjet Pacolli, në panelin Investing in the Future: Can Entrepreneurs ‘Fix’ the Balkans në Uashington D.C.)
Prej fjalës te fjala
– ese -nga Anton Cefa /
“Fjala ka aq nji fuqi në vedvedi, sa mos me e ndalë as giatsija e kohës, as gjansija e hapësinës, e si mundet me e permbledhë të gjith kohën në nji ças e hapësinën në nji pikë, kshtu ajo deperton qiellen, i vjen rrotull e okolle rruzullimit, edhe na parashtron bukuri e madhni të reja, rysë e then kryeneqsit e rrashtave ma të forta të njerzvet.”-At Gjergj Fishta/
“Fjala e harmonizuar mund të pasqyrojë format e shpirtit . . . ashtu edhe fytyrën e madhërishme të botës, e cila u jep jetë atyre.”- De Rada/
Hyji e krijoi botën me fjalën e Tij. Ai tha dhe u bë. Për Hyjin, fjala është krijim. Krijim i çdo gjëje. Për njerëzimin, fjala është zbulim përmes emërtimit. Fjala, si emërtim i sendeve e dukurive, është veprimi i parë krijues artistik i njeriut, nëpërmjet të të cilit u shpikën format verbale dhe u përsosën në kalim të kohëve. Dhjetëra-mija vjet më parë, të parët tanë, banorët e shpellave, në dramën e përditshme të gjuetisë, u mësuan të veshnin mendimet e tyre me fjalë.
Me krijimin e fjalës, në procesin e komunikimit lindi gjuha, një nga realizimet më të mëdha të njerëzimit. Pa aftësinë e të folurit, përdorimit të gjuhës, nuk mund të jetësohej qytetërimi njerëzor. Nëpërmjet gjuhës si sistem i hapur e krijues, jashtëzakonisht eptimore (fleksibël), realizohet komunikimi i ideve dhe koncepteve abstrakte si dhe tejbartja (transmetimi) e tyre nga një brezni në tjetrën.
Nga fjala si kumt u kalua në fjalën si kuptim alternativ, të ndryshëm, dhe u krijua fjala poetike dhe, me anën e saj, teksti letrar që mishëron shumëkuptimësinë, çka është në natyrën e veprës letrare. Përpjekja për të njohur të bukurën dhe vlerat e tjera estetike të gjërave e dukurive dhe, në rastin tonë, tek letërsia artistike, të çon drejt mjetit me të cilin shfaqet ajo, tek fjala poetike. Në veprën letrare, është fjala që end fillin e së bukurës në shtratin e tekstit gjuhësor, deri në sublimitetin e saj. A nuk është dukuria e së bukurës, “forma” më e lartë, më e fisme, më e kulluar e shpirtit të njeriut? Prandaj, letërsia artistike është në krye të arteve dhe në gjirin e saj, poezia që zë kryet e vendit.
Poeti, tregimtari, e shprehin atë, fjalën, që është gjithnjë një kumt që bart një vlerë estetike, duke na përcjellë një mesazh, d. m. th. një vlerë humane. Detyra e kritikës është pikërisht ta zbulojë atë, vlerën estetike, që përmban fjala e endur në një strukturë tekstore.
Për t’u pohuar është edhe pafuqishmëria e fjalës për të shprehur çdo “dridhje” të shpirtit a për të hedhur dritë edhe në skutat më të errëta të vetëdijes dhe sidomos të nënvetëdijes. Lasgushi, reformatori më i madh i gjuhës poetike shqipe dhe mjeshtër i mbaruar i saj, e ka ndjerë veten “të huaj”, të paaftë për të shprehur çdo gjë:
“O gjuhë-e shentëruar, o mall me shpirtin plot,
O vetëtim’ e qjellit që fërfëllon me flakë,
O djellë-i llaftaruar që ndrin si pikë lot . . .
Si pikë lot e ndritur po ndrij në reze t’uaj,
Po ndrij e papandehur po qaj pak e nga pakë,
Sepse prej botës s’uaj kam mbetur kaq i huaj . . .”
Në dy vargjet e fundit të kësaj poezie, Lasgushi e ka qartësuar më tej këtë situatë, duke iu drejtuar gjuhës me epitetin “o mos-e kuvenduar”. Në këto dy vargje, ai na ka dhënë atributin e gjuhës si kumt, si burim drite (dijeje, informacioni), dashuri-dhimbjen e tij për të dhe njëkohësisht pafuqishmërinë, paaftësinë e saj për të depërtuar në skajet më të hijesuara të shpirtit:
“Ti ndrin në thelb të jetës si dritë e përvëluar,
O gjuhë e zemrës sime, o mos-e-kuvenduar”.
Këtë “mos-kuvendim” e pati poetizuar më parë mësuesi dhe udhëheqësi i tij i parë shpirtëror e artistik, Naimi: “E ku shkruhen në kartë / fjalët e gjuhës së zjarrtë ? ”
Është detyrë e kritikës letrare t’i hapë “fjalës së palosur” “kindën e një pale”, pra, të zbërthejë shumëkuptimësinë e fjalës. Estetika ka parashtruar dhe argumentuar në vijimësi rrugë dhe metoda për të analizuar veprën artistike. Kështu kemi, ndër të tjera, interpretime formaliste, ekzistencialiste, marksiste, sociologjike, psikanalitike, strukturaliste, simboliste, semantike, etj. Nuk kemi kurrë një përfundim të saktësuar, por kemi udhë ecjeje përpara plot rrugëza e kthesa me zhvillime nga më të ndryshmet, në më të shumtën e rasteve kontradiktore.
Majë çative keni për të mbetur
Nga Ilir Levonja/Kemi një shtet 105 vjeçar. Edhe pse pretendojmë që jemi kombi më i vjetër në Ballkan. Po në këto 105 vite, vetëm në diktaturë kanë funksionuar si duhet emergjencat civile dhe
shtratifikimi i lumenjëve. E para me të drejtën legjitime pasi shteti mbahej me punë
vullnetare. E dyta shtratifikimi dhe urtësimi i lumenjëve, përpos propogandës, i shërbente
bujqësisë. Dhe tek ne kjo e fundit, pra bujqësia ishte çështje e gjithë popullit. Megjithatë
përmbytjet dhe katastrofat natyrore nuk ekzistonin kështu stinore. Ndofta sepse natyrës
nuk i jepej mundësia të eglendisej me ne. Kurse me ardhjen e demokracisë, përmbytjet dhe
të tjera katastrofa natyrore janë bërë të stinës. Dhe çfarë është më tragjikja, një mendësi e
fort civile që gjithçka, nga qytetari më i thjesht, deri tek biznesi a biznesmeni, e duan nga
shteti. Madje po lexoja diku, një statut se e kemi të sanksionuar në kushtetë që shteti të
dëmshpërblej deri më një, çdo dëm, çdo qytetar etj. Të mos fërkojnë duart komunistët. Po
kështu edhe socialistët a rilindasit me Edi Ramën në krye. Janë aty filmimet se si fliste Edi
Rama në opozitë dhe si si flet sot si qeveri. Po kështu edhe berishistët, a Berisha vet me
rubrikën dixhitale…, i cili në fund të fundit nuk është asgjë tjetër, një saurrel relike nga
mjetet e rënda të ndërtimit të socializmit. Ajo çfarë dua të them është se nuk i kërkohet
shtetit llogari. Nuk i kërkohet shtetit gjithçka. Ndryshe kjo ka domëthënien që kemi
mbetur akoma tek ura, në atë shtetin vullnetar të socializmit, por që sot ekziston ndryshe,
me ca shtabe emergjencash plot me shushunja që nuk lanë kokërr orizi pa vjedhur. Sikur
ky shtet të kishte gojë do të na linte ne pa gojë. Aq shumë ja kemi tharë gjakun sa sot nuk
është asgjë tjetër veç një kavie e gjakpirasve. Në këto tre dekada demokraci a kapitalizëm
nuk u pa një projekt, nuk u fol një herë të vetme për shtratifikimi e lumenjëve. Eshtë bërë
Osumi, përshembull, përpara Beratit, fushë futbolli me zaje të bardhë. Apo nuk kishte
krijuar dhe një ishull shkurresh sa, kur bisedoja vjet me një qytetar beratas, rreth këtij
fenomenit të mbirjes së ishujve, çfarë bëhej me atë zallishte hektarësh etj., më tha të mos
mërzitesha se i ka dalë pronari me kohë si ishullit ashtu dhe zallishtes. Nuk kanë ku të
rrjedhin lumenjtë e shkretë. E kuptoni? Duan udhë. Ne në kaq e aq vite dëmdemokraci ua
kemi prerë. Kaq … Duan udhë ata. Se kështu është kur lyen fasada pallatesh qeveria.
Pallatet t’i lyejnë ata që banojnë, jo qeveria. Kur rimodelon çdo katër vite sheshet publike.
Apo sheshin e legenave që ne i themi sheshi i Skënderbeut. Kapitalizmi është llogari, nuk
është punë vullnetare a prerje shiritash. Por ne ngulu e shkulu me të njëjtit qypa. Nuk
ndërtojmë sistemin, por glorifikojmë njerëzit. Dhe tu rrojnë. Ju vetë përmbytuni kurse ata
janë si kokrra e mollës, pa ujë tek dera. Ju pa energji, kurse ata plot…, në vilat e tyre të
çajnë dritat e pemëve të krishtlindjes a vitit të ri. Ju me çizme të shqyera nga e
përditshmja, kurse ata i kanë fringo, i veshin për mode e vinë tek ju duke u treguar me
gisht shtetit. Jo shtetarin, kostomunin e të cilit mbajnë veshur, Bota sot ndërton shtetin
kurse ne shtetarët.
Kësisoj kërkojini llogari shtetarëve, jo shtetit. Nuk dua të them se nuk jam me ju. Unë jam
popull si ju. Jam këmbë e kokë me ju. Por kjo dreq edukate që shteti të më paguaj dëmet
po e mban atë vend peng të bolshevizmës dhe mbetjeve të diktaturës së proletariatit. Shteti
sigurisht që kontribuon. Unë jetoj në një vend ku katastrofat natyrore janë dhuratë e Zotit.
Janë gjymtyrë e jetës. Sidomos kur vjen muaji gusht. Aq sa i nxehti. Avujt që thithin
rrezet, krijon deri zbatica oqeani. E zbyth tutje oqeanin e për pasojë krijon ciklone reshjesh
që ta shkulin me qejf shtëpinë. Sapo e kaluam një të tillë me emrin Irma. Akoma Porto
Riko, pak kilometra larg nesh vuan edhe sot pasojat, nuk ka energji, nuk funksionojnë si
duhet spitalet dhe të tjera institucione. Bizneset nuk funksionojnë plotësisht dhe në bazë të
ligjeve paguajnë punëtorët. Kurse aty dëgjova një biznesmen që i kërkon llogari shtetit për
dëmet. Dhe me siguri që ky nuk paguan asgjë, asnjë taksë, jo më punëtorët.
Shteti suporton, duke hequr pemët e shqyera nga rruga, pastruar kanalet, mund të të japi
edhe ndonjë çadër ushtrie nëse mbetesh pa çati. Po shteti nuk të jep para, nuk të
dëmshpërblen pronën etj. Ato janë llogari e jotja dhe siguracioneve që ti bën. Kaq…
Eshtë fatkeqësi të gënjehesh nga këto fushata emergjente mbas pilafit. Nga këta
çizmarakër që tjetër thonë e tjëtër bëjnë.
A doni dëmshpërblim, hiqini qafe. Mos i duartrokisni kur vine e presin shirita sheshesh. Të
ndërtosh një rrugë është detyrim ligjor, tjeshtë detyrë. Jo arritje elektorale. Jeta nuk është
ajo xhiro që bëni në mbrëmje tek sheshi. Përkundrazi, është rënia juaj. Pra sa kohë t’i
kërkoni sisë shtetit, dhe jo llogari shtetarëve, majë çative keni për të mbetur.
Senati miraton projekt-ligjin për taksat
Senati i Shteteve të Bashkuara miratoi një projekt-ligj republikan për taksat me një votim 51 pro, dhe 49 kundër, në orët e para të mëngjesit të së shtunës. Projekt-ligji historik i senatit dhe versioni i miratuar më herët nga Dhoma e Përfaqësuesve tani duhet të koordinohen. Ligji përfundimtar pastaj duhet të miratohet nga të dy dhomat e Kongresit, përpara se të shkojë në tryezën e presidentit për nënshkrim.
Senatori amerikan Jeff Flake tha të premten se do të votonte pro për projekt-ligjin. Dhe në këmbim të votës së tij “pro”, ai tha se kishte marrë premtimin për miratimin e një ligji që do të mbrojë pothuajse 800,000 të rinj pa dokumenta që u sollën në Shtetet e Bashkuara nën moshën 15 vjeçare.
Vota e Senatorit Flake e vendosi projekt-ligjin në rrugën e duhur për miratim.
Presidenti Trump e përshëndeti miratimin në Twitter, duke falënderuar udhëheqësin e shumicës së Senatit, Mitch McConnell dhe kryetarin e Komisionit të Financave të Senatit, Orrin Hatch.
“Mezi pres të nënshkruaj projekt-ligjin përfundimtar para Krishtlindjeve!” shkruajti presidenti.
Propozimi themelor përfshin reduktimin e përhershëm të taksave të korporatave, uljen e përkohshme të taksave të pagave, dhe do të nxisë disa reduktime nga të cilat amerikanët mund të përfitojnë, por do të eliminojë të tjera dhe do të rrisë borxhin kombëtar të Shteteve të Bashkuara, i cili aktualisht është më shumë se 20 trilionë dollarë.
“Zoti President, nëse duam t’i ulim taksat për klasën e mesme, siç vazhdojnë të thonë kolegët tanë, atëherë le të shkurtojmë taksat për klasën e mesme në vend që t’ia japim paratë korporatave, në vend që të rrimë duke shpresuar se shkurtimi i taksave të korporatave do të ndihmojë klasën e mesme dhe të ulët. Nëse doni të ndihmoni klasën e mesme, vendosini paratë direkt në xhepat e tyre. Reforma e taksave duhet të jetë e thjeshtë” tha Senatori demokrat nga shteti i Jutës, Sherrod Brown.
Komisioni i Përbashkët Jopartiak për Tatimet lëshoi një raport të enjten duke vlerësuar se plani i republikanëve do t’i shkurtonte arkëtimet federale më shumë se 1 trilionë dollarë gjatë një dekade, një llogaritje që përfshin më shumë se 400 miliardë dollarë të ardhura të krijuara nga një rritje e parashikuar në aktivitetin ekonomik.
Republikanët kanë thënë se një ekonomi e shëndetshme është e nevojshme për shëndetin fiskal dhe se shkurtimet e taksave do të nxisin rritjen ekonomike.
Nga ana tjetër, Demokratët argumentojnë se defiçiti buxhetor dhe pabarazia e të ardhurave janë rritur pas çdo uljeje taksash të miratuar dekadat e fundit.
Plani i taksave do të ulë tatimet e korporatave nga një normë maksimale prej 35 për qind në 20 për qind.
“Kam biseduar me presidentë kompanish, të cilët më kanë thënë se ata duan të investojnë në Shtetet e Bashkuara. Por tatimi e bën investimin tepër të shtrenjtë për ta sjellë në vend, dhe prandaj ata po kërkojnë mundësi jashtë shtetit ku do të përfitojnë më shumë. Zoti President, ne duhet t’i japim fund kësaj dhe do t’i japim fund me këtë projekt-ligj. Dhe kjo do ta bëjë Amerikën një vend më të mirë për të investuar dhe do të inkurajojë llojin e rritjes, që është një nga shtyllat qendrore të reformës tatimore për bizneset” tha senatori republikan nga shteti i Pensilvanisë, Pat Toomey.
Disa demokratë pajtohen se tatimet e korporatave të Shteteve të Bashkuara duhet të ulen, por thanë se plani republikan i shkurton shumë dhe se në të ardhmen do të shkaktojë shkurtime në programe federale që ndihmojnë të varfërit dhe të moshuarit.(kortezi Voa)