dgreca – Page 1935 – Dielli

Lufta e enveristave karshi Enverit

June 30, 2017 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Eshte koha të themi, kjo fal kësaj shërrnaje demokrate… se humbja e PD-së nuk mund t’i faturohet më, vetëm Bashës. Madje Bashës i duhet hequr kapelja për këtë rezultat. Dhe duhet shkundur e kujtuar. Mjaft më nën çadër, nën rrebesh pështymash. Kuitjesh, krakëllima legenash e uturakësh. Paska qënë diku tjetër orgjia e saj. E humbjes. Pikërisht te ky legenizimi total i ”demokratëve” që ngulin e shkulin prasë midis ngrirjes dhe dorëheqjes, standarteve, familjarëve në parti etj. Si kunati, vjehrri, krushku, vëllai… një moral legenash që koha po e verteton më së miri.

PD-ja paska humbur që nga momenti kur Basha u zgjodh kryetar. Sigurisht me mbështjen e plot të Berishës. Dhe berishistëve që sot po dalin sa të tillë, aq edhe fashista, aq edhe enverista. Të gjithë flasin për standarte. Dhe shtrëmbërojnë buzët. Megjithëse në këto 27 vjet demokraci. Apo histori zgjedhjesh. Kurrë nuk i përmendën. Kurrë nuk i kërkuan tek ishët. Kurrë nuk i përmënden me çunat e komunistëve që nderonin me grusht tek temthi. Kurrë tek çunat e liderëve që sot janë miliarderë dhe subjekte filmi në Hollywood. Kurrë tek dhëndurrët, krushqit. Apo tek të dashurit e gocave që u bënë deri atashe. Dhe sot i gjejnë tek Basha dhe kunati i tij. Kjo nuk quhet më, jetë militante me dy standarte, por me më shumë se dy fytyra. Ndaj them që etapa e dytë, pas kohës së gjuajtjes me gurë. Eshtë kjo, koha e legenave.

2) Në historinë e zgjedhjeve tona. Ka pasur një alibi krejt absurde. Justifikimi i humbjes me vjedhjen e votës. Të gjithë liderët e deritanishëm. Përfshi këtu edhe kryeministrin aktual. E kanë justifikuar humbjen me faktin e vjedhjes. Dhe këto vitet e fundit me shitjen dhe blerjen e saj. Them absurd, pasi kushdo që ka përjetuar orë korridoresh partie. E di fare mire se të gjitha këto strategji janë sa të parapërgatitura. Aq edhe të sulmuara. Të gjithë kërkonin ndihmën e të fortëve. Madje u qeshte fytyra kur shikonin më në fund praninë e tyre në derë. Aq sa militanti intelektual, nën vetullat e vështrimit të të fortit, dukej një mendje bythë. Ky i dyti i nënshtrohej verbërisht një binjde se ai kundërshtari ishte vërtet një pocaqi kriminel dhe shushunjë enveriste. Ndërkohë që e vërteta qe ajo, që të dyja palët. I forti dhe shefi, vinin nga kjo shkollë. Nga ato bindje. Për rrjedhojë edhe atmosfera do i ngjante asaj në kushtet e punës së detyruar. Kur njeriu ia merrte shpirtin njeriut nën emrin e diktaturës së proletariatit dhe luftës së klasave. Kjo u bë vazhdë dhe sot është një kulturë gangrenë e demokracisë sonë. Të gjithë besonim verbërisht se zgjedhjet vidheshin. Megjithëse botërisht e dinim mirë, se edhe ne, planin për të fituar zgjedhjet me vjedhje e kishim. Por dështuam. Nga ana tjetër fitonim përvojën e justifikimit. Zgjedhje pa standarte. Zgjedhjet u shitën. Zgjedhjet u vodhën etj.

3) Sot përshembull Sali Berisha po i thotë një ndjeksi të tij në FB se nuk e uroi Edi Ramën për shkak të pjesëmarrjes së ulët në votime. Në fakt ashtu është pjesëmarrje tepër e ulët. Një pjesëmarrje për të qarë hallin. Por pas përvojave politike, pas kërkimeve, ka një përfundim. Që pjesëmarrja e ulët ndodh kur njerëzit nuk i besojnë më politikanëve të tyre. Të thuash që vet Berisha nuk bën pjesë në këtë përfundim social, është si me ja fut vetes. Nga njëzetë e shtatë vjet demokraci. Ka qeverisur dymbëdhjetë. Dhe ka drejtuar njëzetë e dy vite partinë. Megjithatë 99% e administratës partiake, nuk i përmendi statutin. Dorëheqjen, apo familjen … askush. I besuan të gjitha, vjedhjen e votes. Mashtrimin qytetar. Manipulimin etj. Kush ia përmendi, ai një apo dyshi, iku emigrant në Amerikë. Kurse sot këta 99-përqindshat kanë marrë zjarr e flak. Dhe i kujtojnë Bashës statutin. Dorëheqjen. Standartet europiane etj.

Sa paradoksalë që jemi. Sa absurd?!

E ngritëm një kulturë me mashtrim të vetvetes, tani kërkojmë ta zhbëjmë me shurrë.

4) Mbrëmë në një studio televizive, pashë përshembull Patozin. E them që në krye, më vjen keq që emra si ai, apo si Blushi do i mungojnë kuvendit të shqiptarëve. Patozin e kam ndjekur edhe në shkrime. Një elegance për tu patur zili. Po ndryshe në një studio ku ankohej me atë devizën e shqiptarit gjynahqar. Që, unë kështu e ashtu, unë nuk kam luftuar për vete, as për këtë e as për atë. Eshtë një lloj qaravitje shqiptare. Nuk ka arritje me qaravitje dhe justifikim hapje krahu, a dorëzimi. Apo përmendje standartesh. Futje sëmundjesh etj. PD-ja nuk është e sëmurë. Eshtë më keq se kaq. Në PD ka rënë epidemija për shkak të trashëgimisë. Arritja eshtë e ftohtë. Bëhet me gjoks, jo me naivitet shqiptari.

Dhe standartet, jo vetëm ti, por çdo bir pd-je do bënte mire t’ia kujtonte më së pari liderit shpirtëror. Shumë nga ne akoma nuk po duan ta kuptojnë se, jemi infektuar aq keq, sa do duhet një karantinë e gjatë për tu shëruar. Dhe kjo nuk ndodhi në katër vjet. Epidemitë shkaktohen nga mbartja. Nga koha … flen dhe zgjohen. Luftohen, flen prapë. Por kurrë nuk vdesin. Dhe për këtë pyesni Berishën se është mjek. Dhe e njeh fare mire sojin e kolerës. Një lloj epidemie klasike.

Të urosh kundërshtarin është praktikë normale në një vend normal. Të heshtësh është praktikë e kolerës që thotë jeni popull dhe rroftë populli kur më votoni mua. Dhe jeni mut, e u bëfshi mut, kur nuk më votoni mua.

Kjo ndodh veç tek ne, dheun e paradoksit.

5) Në vitet e para të demokracisë. Soji që krijoi këtë antikulturë. Prirej që dështimet e veta, para nesh, t’i mbulonte edhe me propogandë. Një e më dy ai apo ky janë enverista. Eshtë për të ardhur keq që edhe pas kaq vitesh, shqiptarëve u serviren këto prroçka propogande. Sepse karshi të gjitha dëshmive dhe mënxyrave midis njëri-tjetrit. As vëllai vëllait nuk i kërkoi ndjesë. As profesori, profesorit. As intelektuali, intelektualit. Jo më shtetari, shtetarit. Paradoksi më i madh përshembull, fillon nga Edi Rama. Një djalë nomeklature që bën propogandë me vargjet e Fishtës. I bukuri poet, nuk është asnjë gjë tjetër, shembulli i gjallë, produkti i luftës së klasave të babait. Shpërbërë e denigruar prej etërve të Edi Ramës. Mirëpo ne na argëtojnë këto gjëra. Në vend që të ulemi atje në shesh, të kapim duart, të qajmë mënxyrat që i shkaktuam dhe po i shkaktojmë njëri-tjetrit. Bëjmë akoma propogandë…u shërbëjmë propoganduesve. Më zi se Enveri dhe më zi se Hitleri, sa kohë që bëhemi robër të njëshave. Dhe sa kohë e lëm veten të përdoremi. Merremi me humbje kohe me shumicë. Kërkojmë jo të bëjmë dallimin midis ngrirjes dhe dorëheqjes. Por të përmbushet qejfi jonë shtazarak, i filozofisë, kështu dua dhe ma ka qejfi mua.

Ndaj e gjitha është po ajo, lufta e enveristave karshi enverit. Lufta e shushunjave, e legenëve dhe e uturakëve.

Mërgatës i bëj një pyetje “ku jemi!”

June 30, 2017 by dgreca

Nga Kaltrina HOTI/Sot desha të frymëzohem, t’i buzëqesh natyrës. Nuk e di përse më rrëmbeu një si shqetësim. Po them kot mbase nuk më dëgjon askush! Era luan me gjethet, lisat mbahen për rrënjës, e gjethet flasin të njëjtën gjuhë që se ndërrojnë. E ne?! Ne shqiptarët të ardhur këtej nga Çamëria, Shqipëria londineze, Kosova, Malësia, Ilirida…. që gjuhë flasim, çka bëjmë për veti, fëmijët, të ardhmen. Po pyes veten, iu pyes edhe juve që ende lexoni shqip, kur gjethet kur ndodhen në valle pranë njëra tjetrës flasin të njëjtën gjuhë ne përse s’mundemi? Kur ata lidhen fortë për rrënjës edhe kur bien furtuna të furishme mbahen, ne për çka jemi të lidhur?! Po një gjethe që shkëputet a mund ta ruaj shushurimën ashtu e ndarë nga trungu? Po zogjtë përse nuk pushojnë në një trung të tharë, por lazdrohen e ia thonë këngës aty ku melodi iu bëhet zhurma e gjetheve. Ne si shqiptar që kemi një gjuhë të bukur, gjuhë të kulluar, gjuhë lashtësie e gjuhë perëndie si komunikojmë, si flasim dhe për ku jemi nisur? Por fëmijëve tanë çka iu lejmë si trashëgim? Sot kur ne të mërguarit u bëmë aq shumë sa mund të jemi një forcë që mund të vë në lëvizje progresin e të ardhmes përse turpërohemi më gjuhën, kulturën, traditën, lashtësinë tonë? Po, e di se nuk e dimë se kush jemi?! Flasim shpesh të integrohemi në vendin ku punojmë e jetojmë, është bukur kjo, por jo asimilimi. Cila gjuhë flitet në familjet tona, ajo e nënës apo?! Cila histori mësohet, cila kulturë kultivohet? Përse fjalosemi? Dikush nga tanët ka thënë… bë çdo ditë diçka për Shqipërinë e ajo bëhet vetë. E ne përveç fjalosjeve dhe marrjes nëpër gojë njëri tjetrin çka kemi bërë? A mos kemi hap shkollat ku dëgjohet leximi e kënga shqipe, a mos kemi ndonjë bibliotekë e shtëpi kulture, a mos kemi ndonjë vendtakim me familje?! Këtu në mërgatë ka shumë personalitete të shquara atdhetare, kulturore, shkencore por çka bëjnë që ne të ndihemi se jemi shqiptar dhe se kontribuojmë për Shqipëri. Unë i bëjë një pyetje mërgatës a ka dikush një “Projekt” ku ne mund të ulemi të kuvendojmë shtruar shqip. Andaj po them “Ku jemi”!

FJALIM HISTORIK I SEKRETARIT MATTIS NE QENDREN”GEORGE C.MARSHALL”

June 30, 2017 by dgreca

Secretary of Defense James Mattis delivers an address to more than 200 people at a 70th Anniversary of the Marshall Plan Commemoration ceremony held at the George C. Marshall European Center for Security Studies on June 28, 2017. (Marshall Center photo by Karl-Heinz Wedhorn) — **Fjalimi i plotë i sekretarit Mattis në Qendrën e Studimeve George C.Marshall/**

Një fjalim historik që riafirmon vazhdimësinë e strategjisë 70 vjecare te SHBA, mbështetjen ndaj NATO-s dhe aleatëve evropianë. Ndërkohë hedh poshtë parashikimet dhe skepticizmin e mjaft analistëve e “strategjistëve” në Shqipëri e diasporë për qëndrimin politik, ushtarak e diplomatik të SHBA në Ballkan, Evropë e më gjerë.

Jim Garamone, Zyra e shtypit e Departamentit të Mbrojtjes së SHBA/

Përktheu per DIELLI-n Shefqet&Herion Kërcelli/
UASHINGTON, 28 qershor 2017 – Gjatë fjalimit të mbajtur në George C. Marshall, Qendra Evropiane për Studime të Sigurisë në Garmisch-Partenkirchen, Gjermani, Sekretari i Mbrojtjes Jim Mattis tha se, Shtetet e Bashkuara do të vazhdojnë të ndërtojnë trashëgiminë e George C. Marshall dhe riafirmoi angazhimin e Shteteve të Bashkuara ndaj sistemit të mbrojtjes kolektive të NATO-s. “Angazhimi i SHBA-ve ndaj garantimit të sigurisë së Nenit 5 të NATO-s, është i palëkundur,” tha Mattis gjatë fjalës së tij, me rastin e 70 vjetorin të Planit Marshall, një plan që shpëtoi miliona evropianë nga uria dhe sundimi sovjetik. Sipas nenit 5, një sulm ndaj një vendi partner të NATO-s, konsiderohet si një sulm ndaj të gjithëve. Nisma e Planit Marshall, nga ishsekretari George C. Marshall, nën mbështetjen e popullit amerikan, siguroi më shumë se 13 bilionë dollarë mbështetje ekonomike, që bëri të mundur rindërtimin e ekonomive të Evropës Perëndimore pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore.

Ushtaraku George C. Marshall, Shtetet e Bashkuara

Marshall u lind më 31 dhjetor 1880 dhe vdiq më 16 tetor 1959. Ai shërbeu si oficer nga Instituti Ushtarak i Virxhinias dhe mori pjesë në Luftën e Parë Botërore. Shërbeu në Ushtrinë amerikane gjatë viteve 1920 dhe pa efektet e Depresionit të Madh për bashkatdhetarët e tij.

Kur Gjermania naziste pushtoi Poloninë më 1 shtator 1939, duke filluar Luftën e Dytë Botërore në pjesën evropiane, Marshall u bë Shefi i Shtabit të Ushtrisë amerikane në po këtë ditë. Ai ishte një nga arkitektët e fitores të kësaj lufte, duke ngritur dhe vendosur ne frontet e luftes një ushtri prej 10 milionësh, që në bashkëpunim me aleatët mposhën diktaturat, që sollën vuajtje të pallogaritura në botë. Pasi Marshall u largua nga detyra aktive, ai shërbeu si Sekretar i Shtetit, dhe në atë cilësi ai propozoi Planin e tij Marshall, të cilin e paraqiti gjatë një fjalimi në Universitetin e Harvardit në Kembrixh të Masaçusetsit, në vitin 1947.
Sipas planit, Shtetet e Bashkuara shpenzuan 13 bilionë dollarë për të ushqyer kontinentin dhe për të investuar në ndërtimin e ekonomive të këtyre vendeve të shkatërruara, në mënyrë që ata të mund të siguronin qytetarët e tyre. Vizioni i Marshall ishte për një Europë të tillë: “një kontinent paqësor, i zellshëm dhe i begatë, i lirë nga tirania, që zotëronte forcën ushtarake për t’u mbrojtur nga cdo agresion”, tha Mattis.

Siguria në Evropë.

Por plani Marshall ishte më shumë se kaq. Ishte koncepti amerikan se siguria në Evropë – në të vërtetë në të gjithë botën – ishte në interesin më të mirë të vendit. “Dëshira për një të ardhme më të sigurt, një gjeneratë që e shihte të lidhur sigurinë e saj me sigurinë e të tjerëve, tha sekretari Mattis. “Ata patën guximin të pranonin të gjitha përpjekjet kolektive që duhej të ndërmerreshin për të shmangur përsëritjen e gabimeve që cuan në Luftën e II-B”. Duke vijuar: “Dhe, nëse liria kërcënohet dhe lufta është e pashmangshme, atëherë duhet të ndërmerren të gjitha përpjekjet për t’i dhënë fund luftës sa më shpejt që të jetë e mundur”. Brezat pas Luftës së Dytë Botërore kuptuan nevojën e mbrojtjes kolektive; Ata e panë të nevojshme bashkëpunimin me aleatët dhe ndërthurjen e diplomacisë, ekonomisë dhe fuqisë ushtarake për të formësuar botën, theksoi Mattis. “Marshall e dinte kursin historik dhe kushtet nga të cilat varej ecuria e tij”, tha Sekretari i mbrojtjes. Kështu “Plani Marshall lejoi qindra miliona njerëz të mbijetojnë nga paslufta, të jenë të sigurt për nevojat bazë: ushqimin, sigurinë, sundimin e ligjit dhe liritë thelbësore politike”. Deri në vitin 1967, produkti i brendshëm bruto për kokë, i një banori të Britanisë, Francës, Italisë dhe Gjermanisë ishte dyfishuar, vuri në dukje ai. Lufta kishte shkatërruar Evropën. Mbi 14 për qind e popullsisë së para luftës vdiq ose u zhvendos, vuri në dukje Mattis. “Njerëzit tanë përjetuan tmerret që mund të ndodhin kur liria është e rrezikuar, kur paqja dhe civilizimi ndalohen, kur dialogu dështon dhe shoqëritë tona përfshihen në luftë totale”, tha sekretari.

Partneriteti Evropian, Udhëheqja

Plani kërkoi partneritet dhe udhëheqje evropiane – ajo nuk mund të imponohej nga Shtetet e Bashkuara apo organizatat ndërkombëtare, tha Mattis.

Vlerat Perëndimore ja vlejtën të mbrohen. Dhe kjo u bë, duke u bazuar në Planin Marshall për të krijuar institucionet që kanë siguruar stabilitetin dhe paqen në Evropë që nga Lufta e Dytë Botërore, tha sekretari i mbrojtjes.

“Evropa u shndërrua nga një konsumator i sigurisë në një ofrues të sigurisë, diçka që Marshall dëshironte me zjarr, sepse kurrë nuk e kishte parashikuar se Amerika do ta mbante këtë barrë vetëm”, tha Mattis. “Ai e dinte nga përvoja e tij se kjo duhej bërë nga të dy palët, se të dy kishin përfitimet dhe barrën e saj.”

Në 72 vitet që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, aleatët evropianë të Amerikës kanë kontribuar në operacione globale të udhëhequra nga SHBA në shkallë të gjerë, tha ai. “Ndër kontributet kryesore përmendim 39,000 pjesëtarë aleatë që luftuan e po vazhdojnë luften me Shtetet e Bashkuara në Afganistan dhe 59,000 aleatë që luftuan me ne në Irak”, tha Mattis. ” Ne nuk duhet të lejojmë që vitet e kaluara që nga viti 1947, të na verbojnë për të parë realitetin e tanishëm. Sic siguruam liri për ata njerëz që u rritën me frikë e jo të lirë, të uritur dhe nga tmerret e luftës botërore, ne nuk mund ti largohemi përgjegjësisë për të siguruar të njëjtat liri brezave të ardhshem “.
Iniciativa evropiane e Risigurimit.

Në fjalim Sekretari Mattsi përmendi angazhimin e SHBA-së për Iniciativën Europiane të Risigurimit, e cila u rrit në 4.8 miliardë dollarë në kërkesën buxhetore të viti 2018 dhe vazhdimin e pjesëmarrjes së SHBA-së në operacionet e ardhshme të NATO-s deri në vitin 2020. “Përtej ndonjë fjale në gazeta, ju mund ta gjykoni Amerikën me vepra të tilla”, tha ai. “Kjo është ajo që ne jemi. Ne – Amerikë, Gjermani, Evropë, Perëndim – rrezikojmë jetën që një fëmijë në Berlin të mund të hajë i qetë; Ne luftojmë terroristët në errësirë, kështu që ata nuk mund të vrasin njerëz të pafajshëm në koncerte. Kombet tona qëndrojnë së bashku si ishuj demokratikë të stabilitetit, në një botë të mbushur me ndryshime. ” Fakulteti i Qendrës Marshall, stafi, studentët dhe tëdiplomuarit mbajnë trashëgiminë e emrave të kësaj qendre, tha Mattis. “Për ju studentët, kur të ktheheni në shtëpi, keni një mundësi të artë për të mbyllur derën e luftës, duke ushtruar autoritetin tuaj moral dhe përgjegjësinë e brezit tuaj për të mbrojtur lirinë”, tha ai. “Vlerat janë vlerat perëndimore – respektimi i një rendi ndërkombëtar të bazuar në rregulla dhe i sovranitetit kombëtar, liria e fjalës, liria e fesë dhe dinjiteti i njeriut. Këto vlera janë nën rrezik në kontinent. Rusia po përpiqet të mbrojë veten për të minuar synimin e një kontinenti të tërë, për të qenë i lirë dhe në paqe, tha sekretari Mattis.

Marrëdhëniet me Rusinë

“Shtetet e Bashkuara kërkojnë bashkëpunim me Rusinë. Ashtu siç bën aleanca e NATO-s, “tha ai. “Por Rusia duhet ta dijë atë për të cilën ne qëndrojmë dhe atë që nuk do të tolerojmë: ne qëndrojmë për liri dhe kurrë nuk do të dorëzojmë lirinë e popullit tonë apo vlerat e aleancës sonë që ne i kemi të shenjta”. Duhet të respektojë parimin e barasizë. Sekretari tha se ka miliona njerëz të dekurajuar në Rusi, të cilët kanë nevojë për frymëzim. “Udhëheqësi i tyre që bën shkatërrime përtej kufijve rusë, nuk do të rivendosë fatin apo të zgjojë shpresën e tyre,” tha ai.

Ndërkohë që aleatët e NATO-s do të parandalojë e përballojnë cdo agresion me vendosmëri. Aleanca do të lërë derën hapur për një Rusi që ndryshon nga vija e saj dhe “respekton sa duhet njerëzit e saj për t’ju përmbajtur ligjit ndërkombëtar dhe kështu të fitojë paqen që ne të gjithë i ofrojmë”, tha Mattis.

NATO po bën pjesën e vet, tha ai, duke dërguar trupa në shtetet e vijës së frontit të Estonisë, Letonisë, Lituanisë dhe Polonisë për të demonstruar vendosmërinë e aleancës. “Ky është një shembull i thellë i një NATO të bashkuar,” tha Mattis. “Aleanca jonë ka qenë prej kohësh një forcë stabilizuese në Evropë dhe ndihmon konkretisht në ruajtjen e rendit ndërkombëtar, të bazuar në rregulla. Ajo shërben për të mbajtur paqen dhe për të mbrojtur vlerat e përbashkëta që u frymëzuan e rritën nga iluminizmi “. Bota është në një tjetër sfidë të historisë, tha Mattis.

“Ndaj duart dhe mëndjet tona duhet që ta shtyjnë në drejtimin e duhur fatin e historisë”, përfundoi fjalën e tij sekretari Mattis.

Luan Krasniqi, ambasador i organizatës humatinare ndërkombëtare SOS-Kinderdorf

June 30, 2017 by dgreca

Berlin, Luan Krasniqi ist neuer SOS Botschafter

Nga XHEVAT UKSHINI/

Javën që shkoi në Berlin ish boksieri profesionist me një karrierë mbresëlënëse sportive në arenën ndërkombëtare Luan Krasniqi, fitues i medaljes olimpike, kampion i shumëfishtë europian dhe pretendues për titullin e kampionit të botës në vitin 2005, është emëruar ambasador i SOS-katundit për fëmijë (SOS-Kinderdorf).

Sivjet SOS-Kinderdorf në festën e tij të përvitshme verore në kryeqytetin gjerman e kishte ftuar si mysafir nderi sportistin shqiptar me zemër njeriu për ta shpallur ambasador të tij. Ishte vetë kryetari i kryesisë së kësaj organizate të pavarur, joshtetërore dhe mbikonfesionale Wilfried Vyslozil që ia dorëzoi certifikatën e emërimit ambasador sportistit shqiptar me shtetësi gjermane.“Gëzohem shumë që Luan Krasniqi, prej më shumë se dhjetë vitesh na ndihmon që fëmijëve tu japin guxim për të ëndërruar” tha ndër të tjera kryetari Vyslozil, duke vënë dukje më tej se Krasniqi ka ndihmuar dhe ndihmon edhe tani të rinjtë gjermanë në orientimin e tyre profesional.

Luan Krasniqi punon që prej vitit 2006 për organizatën humanitare “SOS Kinderdorf”. Në fushatën e zhvilluar me rastin e Kampionatit Botëror të Futbollit “6 f shatra SOS për vitin 2006”, Krasniqi kishte dhënë kontributin e tij për themelimin e këtyre fshatërave. Katër vite më parë, në vitin 2013, ai së bashku me shefin e gjigandit të industrisë automobilistike Porsche, Uwe Hück, një thaiboiksier profeisonal që kishte arritur të bëhet dy herë kampion i Europës dhe që fëmijërinë e kishte kaluar në shtëpi fëmijësh, ndërmori aksionin sportiv humanitar të boksit “Blaue Zwecke für gute Zwecke”. Në këtë eviniment sportiv u grumbulluan 50 mijë euro për fëmijët qö strehohen në SOS Kinderdorf-Prishtina.

“Unë i dëshiroj çdo fëmije të ketë mbështetje familjare. Dhe këtë mbështetje e ofron ‘SOS Kinderdorf’ në mënyrë unike”, tha Luan Krasniqi. “Dhe për këtë jam krenar të jem ambasador zyrtar i SOS Kinderdorf” tha me këtë rast Luan Krasniqi.

Si lindi organizata SOS-Kinderdorf? Gjithcka filloi nga një ide: një fëmijë, një nënë, një motër a vëlla, një fshat. Për t’u dhënë një kulm, një shtëpi fëmijëve që kishin mbetur pa prindër gjatë Luftës së Dytë Botërore Hermann Gmeiner themeloi fshatin parë për fëmijë në Imst të Austrisë në vitin 1949. Shtatë vite më vonë, në vitin 1956, themelohet një fshat i tillë edhe në Gjermani, në Ammersee. Sot SOS-Kinderdorf është i pranishëm në 133 vende dhe territore në botë me 2300 institucione. Në Gjermani në 41 institucione të tilla janë të angazhuar mbi 3500 punëtorë që ndihmojnë 95.000 njerëz. Një fshat i tillë për fëmijët shqiptarë që kanë mbetur pa prindër gjatë luftës së Kosovës është themeluar edhe në Prishtinë në vitin 2004. Në këtë institucion gjejnë shtëpinë e tyre edhe fëmijët e braktisur nga nënat e tyre pas lindjes, rreth 30-40 fëmijë të tillë në vit i dorëzohen SOS-Kinderorf-it në Prishtinë nga ana e Klinitkës obstetrike të kryeqytetit kosovar. Luan Krasniqi është kujdesur në mënyrë të vecantë për fëmijët e këtij institucioni, duke iniciuar aksione për mbledhjen e parave në truallin gjerman.

Se c’rëndësi ka kjo organizatë humanitare për shtetin gjerman më së miri e dëshmon fakti që vetë ministri i jashtëm gjerman Sigmar Gabriel e vizitoi simpoziumin e SOS-Kinderdorf që u mbajt në Salzgitter në Saksoni vetëm tre ditë para se Luan Krasniqi të emrohej ambasador zyrtar i kësaj organizate.

Luan Krasniqi në rolin e ambasadorit në të mirë të kombit të tij në fakt është aktiv që nga vitet 1990 kur u ngrit me shpejtësinë marramendëse të një komete në qiellin e sportit europian dhe botëror. Sukseset e tij në sportin e boksit amator dhe profesional dhe performanca e tij e shkëlqyer mediale, ai flet rrjedhshëm pos gjuhës shqipe edhe disa gjuhë botërore, kishin një vetëvetiu edhe një dimension politik-diplomatik, sepse kur flitej për sukseset e tij flitej njëkohësisht edhe për origjinën dhe problemet e kombit të cilit i përkiste Luan Krasniqi, një pjesë e të cilit jetonte në rrethana apartheidi, i përjashtuar nga cdo e drejtë, përfshirë këtu edhe diskriminimin e sportistëve shqiptarë. Në këtë funksion, të diplomatit, të ambasadorit të Kosovës në Gjermani, ishte edhe disa muaj më parë me rastin e arrestimit në Francë të kandidatit të tanishëm për kryeministër të Kosovës Ramush Haradinaj. Para se ta vizitonte atë atje, ai i shkroi kancelares Angela Merkel dhe disa funksionarëve të tjerë të lartë patrtiakë dhe shtetërorë gjermanë, me të cilët ai ka njohje personale, me kërkesën që ata të angazhohesin për lirimin e heroit të gjallë të Kosovës, sic e quante ai Ramush Haradinajn.

Shteti shqiptar dhe ai i Kosovës duhet të interesohen për këtë legjendë sportit që emrin e shqiptarit e coi deri në majat më të sportit botëror në një prej kohëve më vështira për kombit tonë, në dhjetvjecarin e fundit të shekullit të kaluar.

BUROKRACI

June 30, 2017 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/

Thuhet se një sistem i mirë shkurton rrugën drejt suksesit – kjo ndodh me një burokraci konkuruese ose nën kontroll. Por jo rrallë, burokracitë nuk përballen me konkurrencë reale prandaj veprojnë si çdo monopol tjetër që përdor burimet e veta pa-efikasitet, sepse nuk i duhet të konkurrojë.

Sociologu gjerman Max Weber ka argumentuar se burokracia e kontrolluar përbën mënyrën më të mirë për organizimin e aktivitetit njerëzor dhe se proceset sistematike dhe hierarkitë janë të nevojshme për të mbajtur rendin, për të maksimalizuar efikasitetin dhe për të eliminuar favorizimet. Por Weber gjithashtu e shihte burokracinë e pakontrolluar si kërcënim për lirinë individuale, dhe se një shtim në burokratizimin e jetës njerëzore mund t’i bëjë individët ta ndjejnë veten si të mbyllur në kafaz.

Termi “burokraci” rrjedh nga frëngjishtja dhe është kombinim i fjalës franceze bureau – zyrë ose tryezë pune – me fjalën greke kratos – sundim ose pushtet. Shprehja u krijua në mesin e shekullit të 18-të nga ekonomisti Jacques de Gournay dhe kishte kuptim satirik. Gournay kurrë nuk e shkroi atë, por në një letër nga një bashkëkohës citohet: I ndjeri Gournay ndonjëherë thoshte: “Në Francë kemi një sëmundje e cila i jep të drejtën vetes për të shkatërruar francezët, kjo sëmundje quhet byromani.”

Që nga koha e krijimit, fjala “burokraci” ka zhvilluar kuptime negative. Burokracitë janë kritikuar si joefikase dhe poshtëruese për individin. Pasojat dehumanizuese të burokracisë së pakontrolluar u bënë temë kryesore në punën e shkrimtarit Franz Kafka dhe pjese qendrore për romanet e tij Procesi dhe Kasta. Burokracia jashtë kontrollit apo buromania pati pasoja tepër të thella tek Kafka, nëse nuk harrohet fakti se për vitet që jetoi (1883 – 1924), ai nuk botoi asnjë roman dhe 90 për qind të krijimtarisë së vet, e dogji – që mund të kuptohet edhe si zhgënjim në dukje pafund i përpjekjeve të njeriut për të dalë kundër sistemit, dhe ndjekja e kotë dhe e pashpresë e një qëllimi të paarritshëm.