TIRANË, 1 Prill /– Koalicioni opozitar u mblodh sot në një tryezë të përbashkët ku vendosi të dalë me kandidatët të përbashkët në zgjedhjet e 21 qershorit.
Në një deklaratë të përbashkët për shtyp pas kësaj tryeze, koalicioni opozitar deklaroi se, “tryeza e koalicionit opozitar shpreh vullnetin politik që bazuar në parimet e transparencës, kolegjialitetit, proporcionalitetit dhe bashkëqeverisjes, koalicioni të dalë me kandidatë të përbashkët për kryetarë bashkie në zgjedhjet e 21 qershorit 2015, me objektiv fitoren e këtyre zgjedhjeve”.
“Tryeza e koalicionit të opozitës shqiptare vendosi të zhvillojë negociata deri me datë 6 prill 2015 dhe bazuar në parimet e sipërpërmendura të materializojë marrëveshje dy palëshe të çdo subjekti të koalicionit me Partinë Demokratike”, thuhet në deklaratën e koalicionit opozitar.(Ne Foto: Karikature nga Bujar Kapexhiu. Zgjedhjet lokale-Lufta per Tiranen)
Ditët e vështira të qeverisë Mustafa
Kryeministri i Kosovës, Isa Mustafa, ka prezantuar në vija të përgjithshme draft-raportin e punës së Qeverisë së Kosovës gjatë 100 ditëve të para të punës.
Ky raport, është miratuar nga qeveria një ditë para se Mustafa të ballafaqohet në interpelancë me opozitën në Kuvendin e Kosovës, pikërisht për këtë çështje.
Mustafa ka pranuar se ka marrë nën drejtim qeverinë në një periudhë jo të lehtë, kur pakënaqësitë politike e sociale në vend ishin në rritje.
Në rend të parë, ai ka përmendur protestat e partive opozitare të 24-27 janarit në Prishtinë, të cilat eskaluan edhe në dhunë, si dhe migrimet e paligjshme masive të qytetarëve jashtë vendit.
Megjithatë, ai është shprehur i bindur se do të kthehet besimi i qytetarëve gjatë mandatit katër vjeçar.
“Ne e kemi filluar mandatin në një gjendje mjaft të rëndë e cila është karakterizuar kryesisht me hendekun e moskonstituimit të institucioneve për gjashtë muaj. Me fillimin e grevave të punonjëseve të arsimit, shëndetësisë dhe gjyqtarëve, me problemin e buxhetit i cili s’i ka plotësuar të gjitha nevojat, me protestat e organizuara nga opozita në disa qytete të Kosovës, edhe në Prishtinë të cilat kanë eskaluar edhe në dhunë. Me ballafaqimin e mundësisë së shkuarjes së Kombinatit Trepça në likuidim, si edhe me fluksin e migrimeve të paligjshme”, ka thënë Mustafa.
Zhvillimi ekonomik, zbutja e papunësisë, ndryshimi i politikave fiskale janë përmendur nga Mustafa si prioritete ekonomike.
Si sukses të parë, ai ka veçuar edhe miratimin e Ligjit për ndalimin e pjesëmarrjes në luftërat e huaja, kurse si sfida jo të lehta, Mustafa ka veçuar themelimin e Gjykatës Speciale për Krime Lufte dhe sidomos formimin e Forcave të Armatosura të Kosovës.
Kryeministri Mustafa ka thënë se formimi i Forcave të Armatosura të Kosovës kërkon edhe përkrahjen e deputetëve serbë, pasi që procedura kalon fillimisht përmes ndryshimeve kushtetuese.
“Ne do të vazhdojmë bisedat edhe me Listën Serbe në mënyrë që të sigurojmë që të kemi 80 vota për aprovimin e ndryshimeve kushtetuese dhe më pastaj menjëherë do të shkojmë me miratimin e Ligjit për Forcat e Armatosura të Kosovës”.
“Do të thotë, nuk është një proces i lehtë, sepse për ndryshimin e Kushtetutës ne kemi nevojë të kemi shumicën e dyfishtë, pra të gjithë deputetëve të Kuvendit, si dhe të deputetëve nga radhët e minoriteteve”, ka thënë Mustafa.
Sidoqoftë, edhe nëse kalohen pengesat eventuale nga deputetët serbë për themelimin e Forcave të Armatosura të Kosovës (FAK), Mustafa ka konfirmuar edhe një herë se FAK do të ketë disa kufizime në veri të vendit, të populluar nga shumica serbe.
“Është e saktë dhe ka një pajtueshmëri me Aleancën Veriatlantike që në veri FAK të mos shkojë pa marrëveshje me ta (NATO-n)”, ka theksuar Mustafa.
Sa i përket bojkotit të Listës Serbe që po u bën institucioneve, Mustafa ka thënë se pret kthimin e këtij subjekti politik, ngase nuk ka parë arsye që bojkoti të vazhdojë tutje.
Lista Serbe, pati ngrirë pjesëmarrjen në institucionet qendrore të Kosovës, pas vendimit të kryeministrit Mustafa për shkarkimin e ministrit për Komunitete dhe Kthim, Aleksandar Jabllanoviq.
Jabllanoviq i kishte cilësuar si “egërsira” protestuesit në Gjakovë, të cilët po përpiqeshin të pengonin disa pelegrinë serbë që të vizitojnë Gjakovën me rastin e Krishtlindjeve Ortodokse.
“Nuk kanë ndonjë kërkesë të veçantë për kthimin e tyre. Kërkojnë të zbatohet marrëveshja për koalicion që kemi me ta dhe unë mendoj se nuk ka problem të implementimit të marrëveshjes. Por, as unë nuk e kam të qartë pse po vonohen. Ata kanë thënë se do ta shqyrtojnë dhe do ta bëjnë marrëveshjen mes tyre dhe do të kthehen”, ka thënë Mustafa.
Të enjten, në seancën e pasdites, Mustafa pritet të ballafaqohet me opozitën pikërisht në lidhje me 100 ditët e para të punës së Qeverisë së Kosovës.(Zijadin Gashi)
Rasti “Çakallët” dekurajon dëshmitarët
Njësia për krime lufte e Gjykatës së Apelit në Beograd, ka revokuar vendimin e shkallës së parë, me të cilin pjesëtarët e formacionit paramilitar “Çakallët” ishin dënuar me burgim shumëvjeçar për shkak të krimeve në fshatrat afër Pejës gjatë vitit 1999.
Lënda i është kthyer Gjykatës së Lartë në Serbi për gjykim të sërishëm.
Gjykata e Apelit ka komunikuar se “aktvendimi i shkallës së parë ka shkelje esenciale të procedurës penale, sepse faktet e theksuara në aktvendim janë të pakuptueshme dhe në kundërshtim me vetveten”.
Me aktvendimin e shfuqizuar nga Njësia për Krime Lufte e Gjykatës së lartë në Beograd, të akuzuarit ishin dënuar për vrasjen e 120 civilëve në fshatrat Qyshk, Zahaq, Pavlan dhe Lubeniq, në mesin e të cilëve viktima më e re në moshë ka qenë 19 vjet, ndërkaq më e moshuara 87 vjet.
Lidhur me vendimin e Gjykatës së Apelit në Beograd, kanë reaguar përfaqësuesit e organizatave për mbrojtjen e të drejtave të njeriut në Kosovë dhe në Serbi.
Behxhet Shala, nga Këshilli për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut në Kosovë, thotë për Radion Evropa e Lirë se vendimi i Gjykatës së Apelit në Beograd në rastin e formacionit paramilitar “Çakallët”, si dhe arsyetimi i këtij vendimi është befasues.
“Dihet shumë mirë që të gjitha krimet që janë bërë në komunën e Pejës, për çka akuzohen dhe janë dënuar më herët ‘Çakallët’, sikurse në fshatrat, Lubeniq, Qyshk, Zahaq dhe vende të tjera, ka pasur dëshmitarë okularë, të cilët i kanë mbijetuar masakrave dhe ata janë dëshmitarë të besueshëm”.
“Nuk është fare e kontestueshme që ka dëshmi të mjaftueshme se kush është përgjegjës për vrasjen dhe masakrat në Qyshk, Zahaq e Lubeniq. Dihen me emër e mbiemër. Dihet për grupin ‘Çakallët’ dhe duhet kush u ka prirë”, tha Shala.
Ndryshe, për këtë krim, Njësia e veçantë e Gjykatës së Lartë në Beograd, me 11 shkurt të vitit të kaluar, ka dënuar 9 pjesëtarë të formacionit paraushtarak “Çakallët”, me gjithsejt 106 vjet burg.
Ky njësit paraushtarak, kishte gjetur fajtorë për vrasjen, dhunimin, shkatërrimin dhe plaçkitjen e pronës së shqiptarëve, dhe deportim të popullatës civile për në Shqipëri.
Komandanti i detashmentit ushtarak të territorit të Pejës, Toplica Miladinoviq, ishte dënuar atëherë me dënimin maksimal prej 20 vjetësh burg.
Dënimet maksimale me burgim prej 20 vjetësh u ishin shqiptuar edhe pjesëtarëve të asaj njësie: Dejan Bulatoviq dhe Milojko Nikoliq. Ranko Momiq ishte dënuar me 15 vjet burg, Abdullah Sokiq me 12 vjet, Sreçko Popoviq me 10 vjet, Sinisha Mishiq me 5 vjet, ndërkaq me nga 2 vjet burg ishin dënuar Slavisha Kastratoviq dhe Boban Bogiçeviq.
Pjesëtari i mbrojtjes territoriale Veljko Koriçanin dhe pjesëtari i policisë Radoslav Bërnoviq, janë liruar nga akuza.
Marija Klajiq nga Fondi për të Drejtën Humanitare në Serbi, e cila e ka përcjellë këtë rast, ka thënë për Radion Evropa e Lirë se anulimi i aktvendimit është mjaft i keq.
“Vendimi i këtillë në masë të madhe do ta vështirësojë kryerjen e sërishme të procedurës. Kjo është një lëndë, në të cilën dëshmitarët dhe të dëmtuarit janë, shqiptarë nga Kosova. Në këso procedura që zgjasin me vite, ku nuk shihet fundi, besimi i arritur te viktimat shqiptare ndaj sistemit të drejtësisë të këtij vendi është edhe ashtu i brishtë, është luhatur në masë të madhe”.
“Po vihet në pikëpyetje edhe interesimi i tyre i mëtejmë për të ardhur në gjykime, në qoftë se do të paraqitet nevoja për marrjen në pyetje të tyre”, ka thënë Marina Kljajiq.
Mendim të ngjashëm ka shfaqur edhe Shala, duke vlerësuar se shfuqizimi i aktvendimit për pjesëtarët e njësitit “Çakallët”, është sinjal i keq se drejtësia mund të përmbushet.
“Kjo është dekurajuese për ata që duan të dëshmojnë për krimet që janë bërë në Kosovë, pavarësisht përkatësisë etnike dhe është një inkurajim për ata që kanë kryer krime, për ata që kanë urdhëruar krimet dhe për ata që nuk i kanë penguar krimet”, tha Shala.
Klajiq, vlerëson se aktvendimet e këtilla, në mas të madhe i komplikojnë gjërat.
“Rrjedha e kohës e bën edhe një gjë dhe këtë e kemi parë edhe në lëndët e mëdha ku janë anuluar aktvendimet – që gjatë procedurës, ata që janë më përgjegjës, nuk janë në proces për shkak të gjendjes shëndetësore ose pse kanë vdekur. Kështu që, arritja e drejtësisë është bërë mjaft e pasigurt, e sidomos për viktimat që kanë mbijetuar dhe për anëtarët e familjeve të tyre”, ka thënë Kljajiq.
Ndryshe, krimi, për të cilin ishin dënuar më parë pjesëtarët e njësisë paraushtarake “Çakallët”, është bërë gjatë prillit dhe majit të vitit 1999, ndërkaq që në padi thuhet se operacioni në fshatrat ku janë kryer vrasjet, nuk ka pasur asnjë qëllim të drejtëpërdrejt ushtarak.
Vrasjet janë kryer në mënyrë brutale dhe mizore dhe jo rrallë, viktimat janë qëlluar pas shpine dhe më pas, shumica e kufomave janë djegur , në mënyrë që të pamundësohet vërtetimi i identitetit të viktimave.
Një nga dëshmitarët bashkëpunues ka thënë se një shqiptar është vrarë pasi që i janë marrë dy automjete – Audi dhe Mercedes- dhe më pas i është shkrepur plumbi në qafë.(Bekim Bislimi)
KE Kritikon UKRAINEN- Kievi tani pengesë?
Nga Frank Hofmann/
Këshilli i Evropës kritikon ashpër Kievin për shkak të shtyrjes së hetimeve lidhur me vrasjen e protestuesve në Maidan. Ka dyshime se pika të rëndësishme nuk janë të interesuara për sqarimin.
Trishtimi ndjehet ende sot. Që nga rruga Institutskaya përgjatë hotelit Ukraina, nga sheshi i Kievit Maidan deri te ndërtesat qeveritare. Me fotografi, lule dhe kujtime të afërmit dhe miqtë kujtojnë viktimat e protestave. Të paktën 49 vetë humbën jetën rreth datës 20 shkurt të vitit të kaluar. Shumica e tyre nga të shtënat e njësive Berkut të ministrisë të Brendshme, besnike të regjimit. Jo shumë larg nga Maidani, në pallatin presidencial në rrugën Lutheranska, negocionin atëherë thuajse në të njëjtën kohë ministrat e Jashtëm të Gjermanisë dhe Francës, Frank-Walter Steinmeier dhe Laurent Fabius, me ish presidentin Viktor Janukoviç. Ishin orë dramatike. Me 22 shkurt Janukoviç u arratis në Rusi.Në fund rreth 100 njerëz humbën jetën nga trazirat. Të gjitha viktimat e protestave në Maidan quhen sot në Kiev “100 të shenjtët”.
Asnjë përparim në sqarimin e çështjes
Ukraina zgjodhi presidentin e ri Petro Poroshenko dhe para një gjysëm viti një qeveri të re demokrate me zgjedhje të lira dhe të ndershme. Në fakt premisat më të mira për të sqaruar dhunën e atëhershme. Vetëm, sipas Këshillit të Evropës nuk është bërë asgjë. Ai akuzon qeverinë aktuale, se nuk ka bërë “asnjë hap substancial”. Një shuplakë për elitat proevropiane në Kiev. Madje forumi i këshilltarëve ndërkombëtarë, i caktuar posaçërisht nga sekretari i Përgjithshëm i Këshillit të Evropës Thorbjørn Jagland, shkoi edhe më tej. Qëndrimi i Ministrisë së Brendshme ka qenë “jokooperativ dhe zvarritës”, tha Nicolas Bratza, kryetar i grupit këshillues të Këshillit të Evropës. Edhe shërbimi i fshehtë ukrainas ka bllokuar. Atje nuk janë të interesuar për sqarim.
Pas të shtënave në Maidan, veçanërisht rreth datës 20 shkurt 2014, janë fshirë gjurmet nga regjimi i vjetër, janë zhdukur dokumente dhe armë. Hetimet janë pa dyshim një sfidë, tha Bratza. Por vetëm “këto vështirësi nuk mund të shpjegojnë mangësitë” në hetime. Sidomos atje, ku megjithë zhdukjen e dëshmive, mund të hetohej. Në përvjetorin e revolucionit, para më shumë se katër javëve, presidenti Petro Poroshenko ngriti akuza të rënda në drejtim të Moskës, se një këshilltar i presidentit Putin ka qenë i përfshirë drejtpërdrejt në të shtënat kundër demonstruesve proevropianë në Maidan. Por kjo mbetet “një çështje e hapur” pas hetimeve tani të mbyllura të Këshillit të Evropës, u përgjigjën ekspertët nga Strasburgu.
“Kohë e mjaftë për shkatërrimin e provave”
Që prej një gjysëm viti në jug të Maidanit te monumenti i pavarësisë gjenden postera të mëdhenj me fotografi, që kujtojnë protestat dhe viktimat e tyre. Igori është student nga Mykolajiv në Ukrainën jugore. 20 vjeçari shikon fotografitë e trazirave. “Unë nuk kam qenë në Maidan, por e kam parë të gjithën në televizor. Deri sot asgjë nuk ka ndryshuar“, thotë ai, sepse, “nëse fajtorët nuk janë gjetur deri më sot, kjo do të thotë se autoritetet punojnë si dikur.” Vetëm emrat e politikanëve në pushtet sot janë të tjerë. Zhgënjim i madh. Pranë në rrugën Institutskaya qëndron Natalia Syrotynska nga Lemberg. 43 vjeçarja mendon pak më ndryshe: “Sa kohë duhen për të shkatërruar provat?“ Një ditë është e gjatë, dhe kaq gjatë kanë qëndruar pasuesit e regjimit në postet e tyre.
Dhe shumë janë arratisur, shton mësuesja e muzikës, në Krime, pasi gadishulli u aneksua nga Rusia dhe presidenti i saj Vladimir Putin. Dy hapa më tej 23 vjeçarja Olena ka një dyshim krejt tjetër: Ndoshta edhe disa prej qeverisë të tanishme proevropiane, të zgjedhur në mënyrë demokratike, kanë ushtruar dhunë. Në fakt u qëlluan edhe policë, kur luftimet u përshkallëzuan. Megjithatë anëtarët e qeverisë aktuale “nuk do të duan të hetojnë kundër vetes”. Dhe forcat politike reformatore në Ukrainë, që mbrojnë demokracinë dhe shtetin e së drejtës, janë akoma shumë të dobëta. Regjimi i vjetër i Janukoviçit vazhdon të jetojë në zyrat e ministrive.
Zemërim kundër qeverisë në Kiev
Megjithatë ka një ndryshim. Sot në Ukrainë ka luftë, më shumë se 6000 vetë janë vrarë deri tani, sipas të dhënave të OKB-së. Qeveria mobilizon ushtarë kundër separatistëve prorusë në lindje të vendit. Demonstruesit e dikurshëm, që dolën në rrugë për të drejtat e njeriut dhe për mundësi të barabarta, u bënë ushtarë. Ato mund të kthehen një herë në 45 ditë nga fronti, sipas parimit të rotacionit. Si Svjatoslavi, i cili është kthyer para 12 ditësh në Kiev, nga fronti i bastionit të rebelëve Luhansk. 33vjeçari pyet: “Si është e mundur? Një vit ka kaluar dhe askush nuk është në burg”, për shkak të të vdekurve në Maidan. Kjo ishte e pabesueshme. Zemërimi i tij ndaj “Kievit” rritet.(DW)
Bismarku, ‘kancelari i hekurt’ i Gjermanisë
Nga Alexander Drechsel/
Në 1 prill përkujtohet 200 vjetori i lindjes së Otto von Bismarkut. Çfarë trashëgimie ka lënë pas kancelari i parë, të cilët gjermanët e nderojnë edhe sot?
Është një tabllo, që për shumë gjermanë është e pandarë me Otto von Bismarck-un. Gjeneralë dhe princa gjermanë në uniforma të errëta qëndrojnë në sallën e pallatit francez të Versajës dhe përshëndesin me armë të ngritura në perandorin gjerman Vilhelmi I. Por nuk është monarku në qendër të tabllosë. Aty është Otto von Bismarck, i theksuar edhe më shumë nga uniforma e bardhë.
Tabloja paraqet 18 janarin 1871, datën që konsiderohet si dita e themelimit të Perandorisë gjermane, kur 25 shtete të veçanta u bashkuan në një shtet, nën udhëheqjen e Prusisë. I atribuohet politikës së Bismarkut, që atëherë u kapërcye ndarja e vazhdueshme në shtete të vogla gjermane. Kudo ka monumente dhe buste dedikuar Bismarck-ut. Nxënësit mësojnë se Bismarck-u jo vetëm që bashkoi Gjermaninë, por në kohën e tij si kancelar nga 1871 deri 1890 ai futi edhe ligjin e zgjedhjeve, dhe sistemet e sigurisë sociale, si sigurimin shëndetësor, sigurimin në rastet e aksidenteve dhe sigurimin e pensioneve.
Por ka edhe zëra, që e shohin Bismarckun si kancelarin e luftës, me helmetë me majë dhe si shtrues të rrugës së militarizmit gjerman. Megjithatë, luftërat kundër Danimarkës 1864, kundër Austrisë 1866 dhe kundër Francës 1870/1871 hapën rrugën për themelimin e Perandorisë (rajhut). Që të tria luftërat i përgatiti politikisht Bismarcku si kryeministër i atëhershëm i Prusisë. Nga kritikët, Bismarcku konservator bëhet përgjegjës edhe për përndjekjen e socialistëve në Perandorinë gjermane, për një kulturë parlamentare të pazhvilluar në Gjermaninë e fundit të shekullit 19-të dhe fillimit të shekullit 20-të, si dhe për kirjimin e kolonive gjermane në Afrikë dhe Azi
A ka qenë Bismarcku një superhero apo e kundërta e kësaj?
“Bismarku duhet të shihet më pak si mur projeksioni, për vlerësimet pozitive apo negative të historisë kombëtare gjermane”, thotë historiani Christoph Nonn në bisedë me Deutschen Welle. Profesori nga Dyseldorfi ka botuar librin “Bismarcku – një prusian dhe shekulli i tij”.
Për shembull krijimi i Rajhut nuk ka qenë një çështje vetëm gjermane dhe aq më pak vetëm vepër e Bismarkut, thotë Nonn. “Në këtë proces të gjatë dhe kompleks kanë qenë të përfshirë shumë aktorë, në Gjermani dhe jashtë saj. Me atë që kanë bërë dhe që nuk kanë bërë. Për shembull, që nuk janë përpjekur të parandalojnë këtë bashkim të Gjermanisë.”
Më shumë diplomat se luftënxitës
Nuk ka qenë vetëm Bismarck-u përgjegjës për tri luftërat para krijimit të Perandorisë, thotë Nonn. Bismarcku nuk ka qenë ushtarak dhe agresor, ai ka preferuar bisedimet. Po kështu mendon edhe historiani Arnd Bauerkämper nga Universiteti i Lirë i Berlinit. Më vonë në kujtimet e tij të shkruara në 1890, “ai e paraqiti vetën kancelar të luftës”. Megjithatë “legjitimitetin e luftërave, në parim, Bismarku nuk e vinte në diskutim”, thotë Bauerkämper në bisedë me DW. Po si Nonn ashtu edhe Bauerkämper theksojnë se perandoria me kancelar Bismarckun nuk ka patur më pretendime territoriale, por ka ndjekur një politikë të jashtme të ekuilibruar, për t’u përqendruar në zhvillimin ekonomik të vendit.
Paradoksi në politikën koloniale
Po si përshtatet politika koloniale në këtë kontekst? A nuk kishte thënë Bismarck-u vazhdimisht se Rajhu gjerman nuk ka nevojë për koloni? Dhe megjithatë 15 vjet pas themelimit të saj ai lejoi që të krijohen të ashtuquajturat zona të protezhuara në Afrikë dhe Azi.
“Qëllimi i vërtetë nuk ishin kolonitë. Kolonitë ishin mjeti për të arritur qëllimin në një luftë për pushtet, që bëhej në Berlin”, thotë historiani Nonn. Konservatori Bismarck donte të dobësonte kundërshtarin e tij politik, liberalët dhe simpatizantin e tyre, princin trashëgimtar Friedrich, shpjegon Nonn. Liberalët ishin të ndërlidhur me Mbretërinë Angleze, që ishte shumë aktive në krijimin e kolonive. Për të përçarë këtë aleancë, Bismarcku në vitet 1884 dhe 1885 u bëri vend përkohësisht kërkesave për koloni gjermane. Por në vitin 1885 liberalët me humbjen e zgjedhjeve u dobësuan si forcë politike dhe po në të njëjtin vit princi trashëgimtar Friedrich siguroi, se edhe pas vdekjes së perandorit Vilhelm, do të qëndronte krah Bismarckut. “Që nga ai moment Bismarcku e mbylli menjëherë sërish episodin e politikës koloniale”, thotë Nonn. Kolegu i tij, Bauerkämper shkruan se Bismarcku “donte që t’i evitonte, mundësisht t’i sheshonte fërkimet me fuqitë e tjera europiane.”
U frenua demokracia në favor të konservatorëve
Por brenda vendit për Bismarkun nuk ka patur gjithmonë prioritet ekuilibri apo dialogu. Perandoria gjermane e themeluar më 1871 ishte në fakt një monarki konstitucionale, por parlamenti nuk kishte ndikim në politikën e qeverisë. Bismarku e shihte madje si “armike të perandorisë” lëvizjen politike në rritje të punëtoreve. Me ligjin për socialistët ai ndaloi de facto partitë socialdemokrate. Edhe futja e sigurimeve për shëndetin, për aksidentet dhe pensionet lidhet me qendrimin refuzues të Bismarkut ndaj lëvizjes punëtore. “Reformat sociale bëheshin për t’u hequr mbështetjen sozialdemokratëve dhe për t’i siguruar shtetit të ri lojalitetin e shumicës së popullsisë dhe të klasës punëtore në rritje”, thotë historiani nga Berlini Bauerkämper.
Për të ruajtur pushtetin e vet dhe të aristokracisë kushtetuta e perandorisë gjermane ia mohoi parlamentit, Rajshtagut (Reichstag), të drejtën e bashkëvendosjes. “Nuk u krijua një diçka e tillë si kultura parlamentare e krijimit të kompromisit, të kërkimit të marrjes së vendimeve në mes partive”, thotë Bauerkämper. Meqenëse Bismarck-u ishte edhe autor i kushtetutës, biografi Nonn ia atribuon kancelarit të parë gjerman faktin, që parlamenti nga 1871 deri në fundin e Perandorisë dhe shpalljen së republikës në 1918 kurrë nuk ka patur përgjegjësi. “Ky mentalitet i mungesës së përgjegjësisë ishte vështirë të shkundej më nga vetja pas vitit 1918, kur parlamenti kishte me të vërtetë peshë në Gjermani. Kjo ishte një peshë e rëndë për demokracinë e parë gjermane, për republikën e Vajmarit”, thotë Nonn.
Bismarku garant për paqen dhe mirëqënien
Dhe megjithatë në këtë ditë në Gjermani politikanë të zgjedhur me vota demokratike e kujtojnë kancelarin e parë të lindur para 200 vjetësh. Nonn heq paralele ndërmjet themelimit të perandorisë 1871 dhe ribashkimit të Gjermanisë 1990. Në të dyja herët në Europë ka ekzistuar frika se Gjermania dëshiron të zgjerohet më tej. Ashtu si në 1871 edhe në 1990 Gjermania siguroi se nuk ngre pretendime territoriale. “Këtu është ndjekur e njëjta politikë e qetësimit të fqinjëve evropianë.” Është suksesi më i madh i politikës së jashtme të Bismarkut, “që ai pas vitit 1871, si drejtues i politikës së jashtme të Gjermanisë, ka kontribuar në një masë të madhe që Rajhu i sapokrijuar gjerman nuk bëri luftë, për më shumë se 40 vjet.”(DW)