Fjalë rasti me rastin e promovimit të librit “Terrori i Serbisë pushtuese mbi shqiptarët 1844-1999”/
Nga Hajriz Mamaj,Berlin/
Të nderuar bashkatdhetarë, i nderuar ministër Fadil Ismaili, i nderuar ambasador zoti Skender Xhakaliu, I nderuar prof dr.Afrim Hoti, i nderuari Kolonel Xhavit Sadrijaj, të nderuar përfaqësues të ambasadës së Kosovës,të nderuar përfaqësues të ambasadës së Republikës së Shqipërisë.
Kam kënaqësinë që sonte në emër të gjithë juve dhe në emrin tim, ti uroj çaste te mira në mesin e bashkatdhetarëve ,autorit të librit :” Terrori i Serbisë pushtuese mbi shqiptarët 1844-1999” Prof.dr.Nusret Pllana.
Nisur nga fakti qe zoti Pllana librin e ka përgatitur për ne,na takon neve si nikoqir që ti themi së paku dy tri fjalë.
Çdo lexues e ka të vështirë që me një të lexuar të shpejtë të nxjerrë në pah syzheun e një vepre,por vepra të cilën ne sot e kemi para nesh së bashku me atorin nuk na sjellë para ndonjë dileme të madhe sepse këtë dilemë na e lehtëson vete përmbajtja e saj dhe dokumentimi i gjithë asaj që thuhet në libër.
Kompletimi i librit me të dhëna historike dhe shifra të saktësuara në periudha të caktuara brenda viteve 1844-1999 e bënë këtë libër të radhitet ndër librat ma të kompletuar të periudhës së pasluftës,po unë do e radhitja ndër librat më të guximshëm të autorëve shqiptar që atë që shkruhet në të edhe e argumenton me më tepër se 400 foto të botuar në libër e që pasqyrojnë fatin tragjik të shqiptarëve gjatë luftës së Kosovës.
Kam bindjen se autori, së bashku me e ekipin që kanë përgatitur nuk e kanë patur të lehtë të studiojnë dhe shikojnë qindra fotografi të bëra në vende të të ndryshme të Kosovës,viktima të pushtuesit serb ,ushtria dhe policia e të cilit nuk ka kursyer barbarizmin mi popullatën e pambrojtur shqiptare dhe gjithë këtë barbarizëm autori e ilustron me fotografi autoktone nga terreni. Madje autori shkon edhe gjurmon edhe më thellë urrejtjen për shqiptarët dhe pasqyron ne libër dëshirën e një kryeçetniku serb i cili në vitin 1941 shkruan :
“Do të jem shumë i lumtur kur Kosta Peçanci do të më jap urdhër që: Llapi,Sitnica dhe Drini do të bartin dy muaj koka të shqiptarëve dhe se atje në Kosovë nuk do mbetet asnjë plis për farë”
Thellimi në zbulimin e urrejtjes për shqiptarët e shtyn autorin të gjurmoj në periudha të caktuara historike nëpër të cilat ka kaluar populli shqiptar,madje ai zbulon planet serbe të vitit 1945 ku të gjithë shqiptarët shpallën kriminel dhe urdhërohen forcat çetnike për formimin e Kampeve. Këtë urrejtje ndaj shqiptarëve e zbaton në vitin 1989 1999 Kryekrimineli i Ballkanit Sllobodan Miloshevi ,cili bëri planin për shfarosjen e shqiptarëve në të cilin thuhej:
a. Në Kosovë toka e djegur duhet të përfshijë të
gjitha anët e saj.
b. Tymi i vatrave shqiptare të dëshmojë se ato vise
janë fikur përgjithmonë.
c. Kufomat e karbonizuara dhe shtëpitë e bëra
shkrumb të shkaktojnë trishtim vdekje prurës.
ç. Botës t’i themi: Po i vrasim, se po na detyrojnë.
d. Toka e shën Savës duhet të hakmerret. Shqiptarët
i pastron vetëm thika dhe zjarri.
Kushdo që një projekt të tillë e sheh dhe e lexon medoemos se do i del në ndihmë atdheut dhe në rrethana të tilla do kyçet në mbrojtje e tij .Autori i librit si duket këtë urrejtje e ka vërejtur edhe më herët,nga burgosja e tij e parë në vitin 1986,për veprimtari patriotike ilegale dhe qëndron në burg pesë vite,dhe burgosja e tij e dytë në vitin 1996 kësaj here si anëtarë i Këshillit Drejtues të Odës Ekonomike të Kosovës dhe është bërë kadi me kohë që të jetë në radhët e para për të shprehë urrejtjen ndaj atyre që bënin plane për zhdukjen e popullit të tij. Kështu, autorin e librit e gjejmë në ballë të luftës si luftëtar dhe si lajmëtar i lirisë nëpërmjet Radios ” Kosova e lirë”si folës i parë nga fronti i luftës nëpërmjet valëve të kësaj radio.
Karakteristik e këtij libri është se autori është vet përjetues i kësaj lufte dhe vetë ështe shkrues dhe fotografues i saj dhe kur krejt kësaj i shtohet edhe puna ekipore e një grupi historianësh dhe gjuhëtarësh më zë në Kosovë si Prof.dr Emin Kabashi,redaktor i librit,Prof.dr Shyqri Galica,,Prof.dr Sabit Uka,Prof.dr. Shefki Sejdiu,Prof.dr Jusuf Osmani,Prof.dr Halit Halimi,Prof.dr.Hakif Bajrami,Prof.dr Gjyltekin Shehu,Gjen.lejt. Agim Çeku,Veprimtari i çështjes shqiptare Adem Demaçi, e bëjnë veprën me vlerë universale dhe të pavdekshme.
Në këtë libër lexuesi mund ti gjej të gjitha planet serbe për çfarosjen e popullit shqiptar të Kosovë,po lirisht mund te themi edhe mbarë trojeve shqiptare. Autori nuk e lë lexuesin te pa informuar me fakte dhe shifra për planet serbe gjatë kësaj periudhe për të cilën është zotuar 1844 – 1999.
Autori ofron të dhëna edhe për periudhën e Gjenocidit Serb 1878 – 1999
Për mizoritë Serbe mbi shqiptarët e Sanxhakut të Nishit 1878 – 1912,për nënshkrimet false se gjoja ata dëshirojnë të mbesin nën serbi.Autori shpalos edhe Konventën Jugosllavo – Turke të vitit 1938 e që zbatimi i saj duhej të fillonte në vitin 1939. Sipas kësaj marrëveshje në Anadoll janë shpërngulur afro 500 000 shqiptarë ndërsa në Kosovë sipas Ligjit për Kolonizimin e Kosovës janë vendosur 20 000 serb dhe 5000 malazez.
Në këtë libër autori zbulon edhe ndarjen e Kosovës në dy zona gjatë viteve 1912 – 1915
Në zonën e Austrohungarisë dhe në zonën Bullgare. Madje autori në libër një vend të caktuar i kushton edhe Elaboratit të Vasa Çubrilloviçt për zhdukjen e shqiptarëve , Planin e Moleviçit 1941,Planin e Drazha Mihajloviçit 1942,Shtabin e Josip Broz Titos 1950 – 1966 të cilit plan i printe Aleksander Rankoviçi dhe Kersta Cervenkovski dhe disa antishqiptar tjerë. Në fund të librit autori një vëmendje të veçantë ia kushton ngjarjeve të viteve 1968 – 1999 ,periudhë kjo e kërkesave të studentëve për Republikën e Kosovës.
Ajo çka lexuesin e mban nën ethe është pasqyrimi në libër i luftës së fundit në Kosovë,masakrat e ushtruar ndaj popullit të pambrojtur të Kosovës nga bandat kriminale ushtarako policore serbe, të gjitha këto të dëshmuara me fotografi që për lexuesin shkakton dhimbje për fatin e atyre që kanë qenë në duart e këtyre krimineleve, jeta e të cilëve ka përfunduar tragjikisht dhe mizorisht. Këtë masakër autori e ka pasqyruar në mënyrë të denjë në libër.
E di qe shumëkush nga ju që do e keni në dorë këtë libër e sidomos fëmijët do ta përjetojnë rrënd realitetin e shpalosur në libër sepse asnjëherë deri me sot nuk është shpalosur më bindshëm gjenocidi serb mbi shqiptarët se sa në librin e Prof .dr Nusret Planës ” Terrori i Serbisë Pushtuese mbi shqiptarët 1844-1999” nga ana e autorit dhe redaksisë e cila për herë të parë qytetërimit botëror i ofron pasqyrën e një masakre të bëre ndaj një populli të pambrojtur që mëzi e vëren në globin tokësor,por shumë i etshëm për liri. Përveç autorit ,një meritë të veçantë kanë i gjithë ekipi që ishte i kyçur në hartimin e librit .Dhe nëse një ditë opinioni evropian do të dhe ai botëror do i bindet të vërtetës që pasqyron ky libër dhe do i nderonte të gjitha këto viktima që pësuan nga ky gjenocid do e propozonte librin për çmimin Nobel ,për asgjë tjetër jo,por për të vërtetën se çka ka bërë Serbia në Kosovë e jo të propozohet Dacici si ideator dhe nxitës i këtyre masakrave .Duke e parë këtë libër shpresojmë që faktori ndërkombëtar ti besoj syve për atë që shohin e jo për atë çka ju thonë të tjerët. Ti ofrosh opinionit botëror një libër kapitale me dëshmi kaq bindëse për atë se çka ka ngjarë në Kosovë duhet përgëzua autorin për një punë të tillë sepse autori , gjeneratave të ardhshme po ua lë në duar një realitet që populli i tij e ka përjetua gjatë luftës së fundit në Kosovë.
Duke e falënderuar autorin për një punë kaq me vlerë për historiografinë shqiptare,me plotë të drejtë shprehë mendimin tim se ky libër do radhitet ndër librat më bindës për ata që nuk kanë përjetuar torturat serbe dhe faktorit ndërkombëtar do ia prekë ndërgjegjen se shqiptarët nuk kanë merituar një gjenocid të tillë.
HASAN PRISHTINA NUK KA TRASHËGIMTARË TË DREJTËPËRDREJTË
*NUK DO TË PUSHOJ DUKE PROMOVUAR FIGURËN E HASAN PRISHTINËS/
*Përgjigjje disa dashakeqinjve që po i pengon kontributi im për rivlerësimin e Hasan Prishtinës/
Nga Mehmet Prishtina/
Në Foto: Mehmet Prshtina, i dyti nga e majta, gjatë promovimit të shtatores së Hasan Prishtinës në Prishtinë/
Kohët e fundit, sidomos pas intervistës sime në Zërin e Amerikës, bërë para disa ditësh, disa persona, pa asnjë kontribut në asnjë fushë të zhvillimit shoqëror dhe patriotik, kanë lështuar në shtyp, nëpër rrugë e lokale disa sulme dezinformuese dhe fyese në drejtim timin, lidhur me kontributin dhe iniciativat e mia personale që po jap në rivlerësimin dhe lartësimin e figurës së të madhit Hasan Prishtuna.
Sipas logjikës sharlataneske të këtyre intividëve ziliqarë e lakmiqarë e me një mentalitet provincial, pa asnjë profil të spikatur, unë duke qenë se nuk bëj pjesë në njerëzit më të ngushtë të këtij tribuni politik dhe patriotik, por në një shkallë më tutje, duhet të jem i privuar të mos merrem me të, sepse sipas arsyetimit të nënkuptuar të këtyre njerëzve provincial, ekziston një “ligj’ i panjohur nga askush në legjislacionin e Kosovës, sepse në çdo simbol të historisë duhen të merren vetëm rrethi i afërt i familjarëve dhe askush tjetër.
Mirëpo, duke e ditur botërisht se Hasani s’ka trashëgimtar të drejtpërdrejt, madje as fëmijë vëllai apo motre, atëherë, sipas kësaj llogjike i bie që duhet të heshtin edhe ata njerëz të farefisit në Prishtinë, të cilët kanë dëshirë apo kanë në ndërgjegjen e tyre vetëdijen njerëzore dhe kombëtare për të ndihmuar në popullarizimin e këtij rilindasi të madh shqiptar, i cili në shumë momente të historisë ka qënë i privuar nga konjiktura të ndryshme.
Një ndër të rrallët këtu jam edhe unë, autori i kësaj replike këtu, që, më shumë me denigruesit e personalitetit tim, me këtë përgjigje kam për synim, që pavarësisht modestisë (sepse modestia e tepruar, sidomos në rastet kur edhe të fyejnë është edhe budallallëk), ta njoftoi opinionin kosovar me gjithçka që kam bërë për Hasan Prishtinën. Është fakt, se pas vitit 1999, qeveria e Kosovës kishte probleme të ngutshme, për të zgjidhur dhe mundësit e nderimit dhe rivlerësimit të fugurave të tilla të historisë ishin kuptueshëm të kufizuara. Por, edhe më vonë, sidomos pas vitit 2008, kur u shpall pavarësia e Kosovës, buxheti ynë qendror dhe lokal mbetet realisht shumë i varfër dhe pa shumë mundësira subvencionimi në fushën e kulturës, dhe nuk të jep shumë shanse për të ndërtuar projekte simbolike për historinë tonë. Në këto kushte, duke ndjerë edhe familjarisht se çfarë do të thotë të luftosh për liri, prej disa vitesh në emër të misionit tim të brendëshm shpirtëror i jam përkushtuar ”rilindjes” madhështore të Hasan Prishtinës, me qëllim, që ai të zërë atë vend, që realisht duhej të kishte në ndërgjegjen e të gjithë shqiptarëve, ashtu siç e ka patur realisht në hoistorinë e Shqipërisë së shek të XX-të, kur së bashku me Ismail Qemalin, përbënë atë dyshe të pavdekshme, që së bashku me diplomacinë austriake ishin themeluesit e Pavarsisë sonë Kombëtare.
Ishte krejt e trishtuar, që vetëm para 5 vjetësh, emri i Hasan Prishtinës po i kthehej brezit të ri të banorëve të dy shteteve, Shqipërisë dhe Kosovës, pikërisht atëherë kur nis edhe aksioni im, i sponsorizuar prej meje, për të risjellë në qëndër të vëmendjes një Yll të ndritur të kombit shqiptar.
Isha edhe unë mes shumë të tjereve, që sensibilizova qeverinë dhe botën intelektuale, duke ndihmuar, që Universiteti i kryeqytetit më të ri të Europës, të quhet “Hasan Prishtina”. Isha unë dhe vetëm unë që akordova nga vetja një shumë të lartë financiare për xhepin e një individi, qoftë ky dhe një biznesmen, për ngritjen e shtatores së tij tek oborri universitetit me emrin e tij. Isha unë dhe djemtë e mi studentë në Gjermani, që kaluam shtatoren e Hasan Prishtinës nga kufiri dhe e çuam në Shkup, mes shumë peripecish me rastin e 100- vjetorit të Pavarsisë sonë Kombëtare, duke rrezikuar edhe jetën. Isha unë dhe vetëm unë, që dhurova po të njëjtat mjete financiare që monumenti i tij, ku së bashku me Skënderbeun tonë të lavdishëm të qëndrojnë krenarë në sheshin më të madh të kryeqytetit të gjithë shqiptarëve në Tiranë. Isha unë dhe vetëm unë që bëra të njëjtën gjë me një përmendore tjetër të re të tij në “kryeqytetin e tretë të vjetër” të shqiptarëvë, Shkupin, të cilin më 1912 e çiroi Hasani.
Sot vetëm Skënderbeu dhe Hasani kanë nga një monoment në tre kryeqytete shqiptarësh në Tiranë, në Prishtinë dhe në Shkup, ku edhe kam kontribut modest. Isha unë së bashku me dy–tre miq të tjerë që arrita të bindja disa burra me integritet të njohur intelektual, që të bënim një Simpozium shkencor tepër dinjitoz në Shkup më 13-14.10.2012 për Hasan Prishinën. Isha unë dhe vetëm unë, që kam botuar rreth 10 libra studimorë mbi të. Isha unë dhe vetëm unë, që kam përkujtuar vrasjen e Hasan Prishtinës në Selanik pas 80- vjetorit të vrasjes nga dora e tradhetarit Ibrahim Qelo. Isha unë ai që më 12 Gusht 2012, në 100- vjetorin e çlirimit të Shkupit nga mbi 30000 luftëtarë të prirë nga Hasan Prishtina, Isa Boletini, Idriz Seferi dhe Bajram Curri, përkujtuam këtë ditë historike me një marshim madhështor në Shkup me mbi mbi 200 burra e familjarë atdhetarësh.
Do jem unë dhe vetëm unë që do botoj gjithë veprën e Hasan Prishtinës, një biografi të gjallë dhe dinjitoze për të dhe pothuaj të gjitha fjalimet e tij. Do jem unë dhe vetëm unë, që do realizoj disa projekte të rëndësishme, duke harxhuar nga xhepi im në nderim të këtij personaliteti të madh, sepse unë kam një raport shpirtëror me të të trasmentuar nga prindërit e mi atdhedashës dhe jetoj me të pavarësisht nga streset dhe tensioni i jetës së përditshme, që ka secili.
Po ju more zotërinj çfarë jeni duke bërë? Më ndiqni mua, duke e “përkthyer” dhe shndërruar në armiqësi aktivitetin tim idealist dhe patriotik?
Babai im dëshmor më ka mësuar se me respektin ndaj të parëve nuk duhet të mburremi. Por i detyruar nga provokime të tilla, kur kushdo që të ishte do priste falënderime, unë e flaka njëherë të vetme modestinë për t’u treguar bashkëkombasve të mi, se, edhe në mos qënsha bir fizik i atij Burri (sepse, siç u tha edhe më lart, ai pati fatin e keq të mos linte trashëgimtarë), por për të u bënë me dije gjithë shqiptarët, se jam përvec një pjestar i trungut të tij familjar dhe një bir shpirtëror dhe super i denjë i Hasan Prishtinës, të cilin e kam nderuar dhe e dua më shumë se të gjithë paraardhësit e tjerë të mi. Ata të gjithë në heshtje e ruajtën kujtimin e tij, duke na mbrujtur me dashurinë, kurse unë dhashë dhe do vazhdoj të jap një kontribut edhe tej mundësive të mia, që, së bashku me instucionet e tjera shtetërore shqiptare, të bëhet plotësisht e mundur që në këtë shekull të ri të shqiptarëve të ndrij edhe Ylli i Hasan Prishtinës, Kalorësit të Paepur të Pavarsisë Kombëtare, që ishte ëndrra e tij sublime.
Askush si ai nuk ka luftuar për Kosovën dhe Shqipërinë, prandaj është mbytur në detin e dashurisë për të. Do vdes i lumtur nëse atje në botën e përtejme do më jepte dorën e, qoftë edhe njëherë, dhe do më thotë ”Faleminderit biri im, për gjthë ato që ke bërë për mua”. Ata që më goditën pabesisht, kur unë me dashuri po kontriboj në çdo drejtim për të ngritur në formë rivlerësimi emrin e tij duket se nuk i dëshirojnë përpjekjet e mia. E megjithatë, e ardhmja do t’i vlerësoj me objektivitet përpjekjet e sinqerta të misionit tim, kurse jam i bindur se do t’i zhyt në errësirën e anonimatit “trimëritë “ e pritave mediatike.
Kësaj here kaq. Dhe, jo për ata që kakarisin marrëzira, sepse nuk meritojnë të merrem me ta, por për hir të një informimi të saktë të masës së gjerë.
The Albanian Student Association co-hosts UConn’s First Eastern European Conference
By Krisela Karaja and Céline St. Pierre/
The Albanian Student Association (ASA) and the Polish Cultural Society (PCS) at the University of Connecticut (UConn) hosted the first Eastern European Conference in the Rome Ballroom on the main UConn campus in Storrs, CT. on Sunday, March 31, 2014,The event was an amalgamation of two past events: the Annual Albanian Conference hosted by the ASA and the Annual Polish Festival hosted by the PCS.
Both groups were enthusiastic to collaborate on one event this year, in an effort to learn more about each others’ cultures while also exposing the greater UConn community at large to both cultures. The ASA and PCS were also excited to co-host a formal event together, as they were able to invite guest speakers to make remarks on issues crucial to their communities.
ASA and PCS members, other UConn students, family, friends, and guest speakers were in attendance. The night began with the opening of the buffet—featuring byrek, pierogies, and an assortment of other Mediterranean and Polish foods—to all guests. Dinner was accompanied by introductory remarks by both Presidents: PCS’s Céline St. Pierre and the ASA’s Krisela Karaja. The two presidents first introduced their respective organizations and issued their president’s speeches, both of which dealt with the notions of community and touched upon the various views in regards to nationalism for both of these diasporic populations.
The guest speakers offered their insight on specific topics relevant to their communities. On behalf of PCS, Adrian Baron, attorney and partner at Podorowsky, Thompson, and Baron in New Britain, CT opened with a few remarks about the Polish Community in New Britain. He spoke about how the area along Broad Street eventually became known as Little Poland. This designation helped revitalize the town and fostered a strong sense of community which resulted in lower crime rates.
He was followed by Mithat Gashi, Chair of Vatra Education Foundation, who spoke about the importance of collaboration between both cultural groups, the importance of ensuring that younger generations involve themselves in leadership roles in their respective communities, and the necessity of ensuring that future leaders of both ASA and PCS are prepared in order to continue the progress that the organizations have been making in recent years. Gashi said that the Pan Albanian Federation of America-Vatra was established on April 28, 1912 in Boston by a group of mostly Orthodox Albanians to promote and defend the independence and security of the Albanian territories because Albania’s existence was threatened by its neighbors. He extended greetings from Vatra’s President, Dr. Gjon Bucaj, and encouraged students to learn more about Vatra’s history, to apply for Vatra’s Scholarship for next academic year, and to join Vatra.
Michael Gwara, an alumnus of the PCS, followed Mr. Gashi and spoke about the Visa Waiver program for Poland. This is a strong issue in the Polish American community as it is very hard to obtain a visa to come to the US, despite the fact that the Polish nation has no visa requirement for citizens of the United States.
ASA alumnus and current JD candidate at New England Law in Boston, MA, Esmeralda Bardhollari, then informed the audience of her current efforts to start a nonprofit organization and battered women’s shelter in Albania in the near future. The final speaker for the evening for PCS was Darek Barcikowski, founder of White Eagle Media and the Polish Newspaper BiaƗy OrzeƗ who explained how his grassroots effort to establish a Polish newspaper eventually blossomed into a successful media establishment accessible to Polish communities across the country.
The evening reached its conclusion with a few remarks by ASA member Marsilda Bialczak, who is currently helping the organization spearhead the “Wheels For Olsi” initiative on GoFundMe.com [http://www.gofundme.com/7vta1s] in an effort to raise money for a young man and friend of the ASA living in Albania. This young man suffers from Becker Muscular Dystrophy, and is in dire need of an electric wheelchair for mobility.
These remarks were followed by the issuing of awards for the alumni and seniors of each organization, the opening of the dance floor with an Albanian valle, and a short demonstration of Polish traditional dancing. The evening included a mix of music from both cultures, courtesy of DJ Gëzim Bylyku.
The event was enjoyed by all. Both presidents sincerely hope that the organizations can turn this into an annual celebration and/or continue to collaborate on similar events in the future.
Caption: Mithat Gashi with Krisela Karaja (standing), her father, Stathaqi, and sister, Jonela, a teacher and a doctoral student at UCon’s First Eastern European Conference
FEDERATA “VATRA” I PROPOZON Z. MARK GJONAJ T’I PRIJE NJE DELEGACIONI SHQIPTAR PER NE MAL TE ZI
Hon. Mark Gjonaj /
NYS Assembly – Albany/
Dear Assemblyman Mark Gjonaj,/
The Albanians in the Republic of Montenegro continue to face persecution by the government authorities simply because they are Albanians. The political, social, and economic conditions are designed to make life difficult for the Albanians in Montenegro –with the continued intention to force Albanians to leave their homeland. The net result of this calculated plan is called slow ethnic cleansing; today there are more Albanians from Montenegro in Detroit than in Montenegro.
As you know, when Montenegro’s Prime Minister, Milo Gjukanoviq, visited Washington, the Pan-Albanian Federation of America-VATRA fully supported the protest that was held in Washington by the Albanian-American Organizations on April 8, 2014.
To take our joint effort a step further, The Pan-Albanian Federation of America-VATRA proposes that you lead an Albanian-American delegation to the U.S. Embassy in Podgorica to express our concerns about the plight of the Albanian people in Montenegro and recommend actionable steps to improve their fundamental rights. VATRA will be happy to join the delegation.
For the Board of Directors,
Dr. Gjon Buçaj,
President
New York, April 11, 2014
ANILA JOLE, GAZETARJA, MËSUESJA… VLERË E MËRGATËS SHQIPTARE NË GREQI
Nga Abdurahim Ashiku/Athinë/
Ajo, Anila Jole, mësuesja, gazetarja me një zë të veçantë në emigracion, do të udhëtojë drejt Shqipërisë. …
“Nga Selaniku, për herë të fundit…” u shkruan Anila të gjithë miqëve në facebook…
“Me mall për Shqipërinë, për njerëzit e saj, të afërm e miq, për punën dhe kolegët në News24, kthehem në vendin tim, pas 5 vitesh të bukura në Greqi.
Do më mungojë Selaniku ku lë shumë kujtime, miqtë e këtushëm, njerëzit e mirë që njoha, nxenësit e kolegët e mi të shkollës shqipe, por do të jem sërish në vendin ku kam ngulur rrënjët e nga i cili nuk u shkëputa kurrë mendërisht dhe shpirtërisht.
Jeta ka ciklet e veta dhe për mua u mbyll njëri prej tyre, me kaq vlerë, që më dha shumë dashuri dhe një përvojë të veçantë jetësore e profesionale…”
Po kush është Anila Jole, kjo intelektuale me vlerë të jashtzakonshme për zërin shqip në mërgimin grek, kjo mësuese e pasionuar e gjuhës shqipe, kjo veprimtare në ballë të protestave për të drejtat e shqiptarëve në Greqi?
Unë i shkruajta në facebook se dëshiroj që në Selanik ta takoj më 11 maj, në përvjetorin e 10-të të Shoqatës “Nënë Tereza e Greqisë”, në prezantimin e punës së saj përmbledhur në librin “SHKOLLA SHQIPE E SELANIKUT”, për t’i kërkuar që mos shkruaj “Nga Selaniku, për herë të fundit…”, të jetë zë i mërgimtarëve atje ku do të jetë, të mos e mbyllë ciklin e jetës që i dha “shumë dashuri dhe një pervojë të veçantë jetësore e profesionale…”.
Shpresoj ta takoj dhe t’ia dëgjoj përditë zërin në efir tash ZË VENDLINDJEJE…
Më poshtë po përcjell Anila Jolen në meditimin e saj jetësor, meditim që do ta gjeni në faqet 98-102 të “SHKOLLA SHQIPE E SELANIKUT” që sapo ka dalë nga shtypshkronja…
* * *
Kam lindur në vitin 1970 në Korçë, në një familje, ku babai im piktor, më nxiti dëshirën për artet, ndërsa nëna edukatore në kopësht, dashurinë për profesionin e edukatorit dhe mësuesit të të vegjëlve dhe ndoshta edhe për këtë arsye që në shkollën 8 vjeçare isha e prirur drejt lëndëve shoqërore e arteve si dhe dalloja në to.
Përveç mësimeve me të cilat shkoja shumë mirë dhe aktiviteteve jashtëshkollore, që aso kohe lidheshin me muzikën, vallen, apo recitimin, më pëlqente të shkruaja dhe jam dalluar për krijimtarinë letrare. Në klasën e tetë mora çmimin e parë në konkursin e shkollave të rrethit të Korçës, për dy poezi me titull, ”Qytetit tim” dhe “Fëmijërisë”.
Edhe në shkollën e mesme isha shumë e prirur në lëndët e gjuhës shqipe dhe të letërsisë dhe dëshira ishte që të studioja në këtë drejtim. Dëshira m’u plotësua, falë rezultateve të mira dhe në vitin 1994 mbarova fakultetin Histori-Filologji, dega Gjuhë Letërsi në Tiranë, duke realizuar njërën nga ëndrrat e mia.
Menjëherë pas përfundimit të studimeve, u punësova si mësuese e gjuhës në shkollat 8 vjeçare të disa komunave në rrethin e Korçës, nga ku megjithë vështirësitë e rrugëve të gjata në këmbë, në dëborën e dimrit të asaj zone, ruaj kujtime shumë të ëmbla.
Puna me fëmijët për mua është diçka shumë e veçantë, e cila përveç përgatitjes profesionale, kërkon shumë përkushtim, durim dhe mbi të gjitha dashuri për ta. Jam përpjekur t’i reflektoj këto në punën me nxënësit e mi, prej të cilëve gjithashtu kam marrë shumë dashuri.
Ata fëmijë, të cilët në vitet ’94-’95 ishin nxënësit e mi, sot janë rritur, janë bërë prindër dhe mbajnë kontakte të vazhdueshme me mua, duke ruajtur kujtime dhe konsiderata për kohën e shkollës.
Por siç thashë, mësuesia ishte një nga ëndrrat e mia, tjetra ishte gazetaria.
Që në vitet e Universitetit, u punësova si bashkëpunëtore e jashtme në Radio-Korça, dhe 2 vjet pas përfundimit të fakultetit u emërova gazetare me kohë të plotë, në këtë institucion, i cili më pas u bë Radio Televizioni-Korça.
Duket sikur ka një shkëputje nga profesioni im i parë, por nuk duhet harruar se baza e të dyjave, mësuesisë dhe gazetarisë, janë publiku dhe komunikimi, përcjellja e mesazheve si dhe gjuha zyrtare shqipe.
Pas një viti pune në Radio-Korça u zhvendosa në Tiranë ku punova si gazetare në media të ndryshme, duke nisur nga Radio dhe televizioni Koha, News 24 dhe Top Channel. Qëndrova atje deri në vitin 2010.
Por dashuria për mësuesinë dhe fëmijët, flinte tek unë, për t’u zgjuar aty, ku kurrë nuk më kishte shkuar mendja; jashtë Shqipërisë. Në vitin 2010 zhvendosem në Selanik për të jetuar me bashkëshortin tim. Një vit më vonë, mësoj se në këtë qytet funksionon një shkollë vullnetare shqipe, nën kujdesin e Shoqatës së Emigrantëve Shqiptarë “Nënë Tereza”. Ishte rastësi takimi me kryetaren e shoqatës Valbona Hystuna, e cila e mirëpriti kërkesën time për t’u bërë pjesë e stafit të shkollës. Kështu, që prej janarit 2012 jap edhe unë kontributin tim.
Çdo të diele, në orën 11:00, me shumë kënaqësi, ndodhem në mjediset e Fakultetit Pedagogjik të Universitetit “Aristoteli” në Selanik dhe së bashku me kolegët e mi, jap mësim për fëmijët e emigrantëve shqiptarë. Eshtë një nga ngjarjet më të bukura të javës mësimdhënia në shkollën e Selanikut. Fëmijët janë aq të mirë, të sjellshëm e të dashur dhe kanë shumë dëshirë për të mësuar mbi gjuhën shqipe dhe Shqipërinë. Fëmijët i kam dashur dhe i dua shumë, por puna me fëmijët shqiptarë në Selanik më sjell një emocion të veçantë, që nuk e kisha provuar më parë. Emocionet dhe përjetimet nga aktiviteti në këtë shkollë i ndaj shpesh me lexuesit e agjencisë Balkanweb dhe shikuesit e televizionit News 24 në Shqipëri, për të cilat punoj si gazetare-korrespondente nga Greqia. Nëpërmjet shkrimeve dhe raportimeve të mia, publiku në Shqipëri mëson më shumë për punën tonë në Selanik dhe të kolegëve në të gjithë Greqinë, që prej vitesh në mënyrë vullnetare japin mësimin e shqipes, me dëshirën e mirë, që fëmijët të mos harrojnë gjuhën e të parëve, të njohin vendin e origjinës, pavarësisht se në cilën anë të Botës do t’i çojë jeta e gjatë …
Maj 2013