dgreca – Page 5606 – Dielli

Serxho Guraleci vdiq duke jetuar ëndrrën amerikane

January 23, 2013 by dgreca

BEQIR SINA, New York,/

Në moshën 22 vjeç vdes në fushën e lojës shqiptari më i njohur i futbollit amerikan Serxho Guraleci/

MACOMB COUNTY – DETROIT MICHIGAN : Serxho Guraleci, shqiptari më i njohur i futbollit amerikan ka vdekur të hënën mbasdite me 21 janar 2013, ndërsa ishte duke zhvilluar një seancë stervitore me lojatrët e skuadrës së tij njoftojnë mediat amerikane sot. Duke shtuar se kan qenë të pasukseshme sipas tyre edhe përpjekjet e bashkëlojtarëve por edhe e mjekëve që erdhi pas disa minutave që ta rikthejnë atë në jetë. Guraleci, i cili emigroi nga Tirana – Shqipëri, dekadën e fundit vdiq në moshën 22 vjeçare, në qytetin Macomb County – Detroit Michigan.

Mediat amerikane thanë se :”Të hënën, mbas dite Serxho Guraleci, një shqiptar 22 vjeçarë me banim në Macomb County – SHBA, vdiq ndërsa ishte duke përfundur një seancë stërvitore . Ai ishte një ish lojtar i Futbollit amerikan, me ekipin e Stevenson dhe Wayne State”

Traineri i tij i skuadrës Sterling Heights Stevenson Steve Goralski me të marrë lajmin e hidhur deklarojë se “Guraleci ishte një djalosh, i cili erdhi nga Evropa(Shqipëria) me familjen e tij – për të jetuar ëndrrën Amerikane”, duke shtuar se “Kush e kapi veten si një lojtar i mirë i futbollit amerikan dhe ka punuar rrugën e tij në kolegj – dhe kush nuk ishte duke jetuar ëndrrën amerikane, si Serxho Guraleci, ” thotë i pikëlluar zoti Goralski.

Duke e përshkruar vdekjen e tij si një vdekje e tij që ishte e papritur . “Humbja e tij është një humbje e madhe në futbollin amerikan në tërë regjionin, shton kapiteni Steve Goralski. Guraleci , sipas tij ishte duke përjetuar ëndrrën e tij amerikane të cilën shijonte me suksese të shumta, ndërsa buzëqeshja e tij do mbetet gjithmonë në mendjen time”, tha Goralski.

Më tej thuhet se Guraleci ka luajtur dy sezonet e fundit në ekipin Stevenson, kurse para diplomimit të tij në vitin 2009, kohë kjo që ai ishte një asistent në Stevenson në atë kohë, ai arriti suksesin. Ai u bë më pasë edhe trajner në vjeshtën e vitit 2009, Guraleci, në të njëjtën sezon luajti edhe si një student i rregullt në skuadrën Wayne State.

Sipas shtypi amerikan, Guraleci thuhet se e ka përfunduar plotësisht kolegjin në atletike në nëntor të vitit të kaluar. Guraleci, thuhet se ishte sportist i kompletuar me një gjatësi 6-foot, dhe peshë 305-pound, një lojtarë që më tepër dallohej si mbrojtës, i cili ka luajtur në 48 ndeshje me ekipin Warriors, dhe 25 si një asister.

“Kjo është një humbje shkatërruese për familjen futbollit të skuadrës së njohur Wayne State,” thotë trajneri Paul Winters. “Serxho, sipas tij ishte i dashur nga të gjithë andaj ne të gjithë jemi të “kapitur” dhe e dimë se do të kalojmë një kohë të vështirë për të besuar, se nuk do t’a kemi më në gjirin tonë. Ne me siguri do të ndiejm humbjen e tij.”

Traineri Winter shtoi: se “Ai ishte një lloji djalë shumë dashamirës Ai gjithmonë kishte një buzëqeshje natyrale në fytyrën e tij.”.

Winter, tha se ai nuk e di nëse se në një karrierë profesionale kishte, pasur një lojtar me të ardhmen si ajo e Guralecit. “Ai ishte vetëm duke punuar si jashtë dhe në fushë për të bërë gjithmonë suksesin,” tha Paul Winter.

Ndërkohë, që ish-trajneri i skuadrës së futbollit Stevenson, në Macom County – në Detroit – Michigan, Bye Rick e kujton Guralecin si një lojatrë të fortë – si një njeri që ishte vetëm duke punuar një njeri i cili mbasi kapërceu një barrierë gjuhësore dhe ngecjet pasuese akademike të bëhet një sportistë i shkëlqyer i një kolegji dhe i studentëve Amerikan”.

Bye tha se ai për herë të parë u takua me Guralecin, kur ai ishte një student në shkollën e mesme Davis Junior në Sterling Heights, e cila është më pak se një milje nga Stevenson State. Bye tha Guraleci kishte një dashuri e vullnet të punojë shumë për të kapërcyer problemet akademike që kanë rezultuar nga vështirësi të kuptuarit e tij në anglisht, si çdo emigrant, kur vjen për herë të parë në SHBA”..

“Ai ishte edhe një gjyqtar anësor me talent të veçantë, ai ishte një njeri në mesin e djemve më të mirë të skuadrës së tij,” tha Bye. “Ai ishte një njeri i pjekur dhe i ri, dhe ai ishte si një “ari” në fushë. Unë jam vetëm tepër i pikëlluar nga kjo vdekje.” është shprehur zoti Bye.

Shtypi vendas shkruan se Guraleci, i cili fitoi çmimin si lojtari më i mirë i sesionit të kaluar për skuadrën Wayne State, dalluar për karakterin e lartë në atë sezon, ishte regjistruar në WSU dhe ishte në rrugën e duhur për të fituar një diplomë në kinesiology dhe arsimin e mesëm. Ai fitoi një scholarship për accolades WSU në vitin akademik në katër semestra të ndryshme.

Ndërkohë së fundi bëhet e ditur se sipas dëshirës së familjes së tij të cilën ai kishte shprehur edhe para shokëve dhe familjarëve të tij para se sa të vdes, ai dëshironte të vorrosej në vendlindjen e tij – në Tiranë Shqipëri.. Klubi i Futbollit amerikan “Sterling Heights Stevenson” dhe shqiptarët e Detrioit thuhet se kan hapur një xhirollogari për të mbledhur para që trupin e tij t’a dërgojnë të varroset në dheun e vendlindjes së tij në Shqipëri.

Trainerët e ligës futbollistike Amerikane – GLIAC e kanë votuar Guralecin në një klasifikim vjetor për të gjitha ekipet Amerikane të Kolegjeve – Konferenca e dytë për sezonin e kaluar 2012, si futbollistin më të mirë. Ai ishte një anëtar i rregullt i ekipit Wayne State, që arriti të luaj gjatë gjithë kampionatit në Divizionin e II – në vitin 2011. Guraleci, filloi me 10 lojëra në vitin 2012 dhe duke arrirë një rekord të karrierës në prekje-tackles (41) dhe tejkaluar rekordin për humbje – tackles for loss në (6.5).
“Kjo është një humbje shkatërruese për familjen futbollit të skuadrës së njohur Wayne State,” thotë trajneri Paul Winters. “Serxho, sipas tij ishte i dashur nga të gjithë andaj ne të gjithë jemi të “kapitur” dhe e dimë se do të kalojmë një kohë të vështirë për të besuar, se nuk do t’a kemi më në gjirin tonë. Ne me siguri do të ndiejm humbjen e tij.”
Traineri Winter shtoi: se “Ai ishte një lloji djalë shumë dashamirës Ai gjithmonë kishte një buzëqeshje natyrale në fytyrën e tij.”.
Winter, tha se ai nuk e di nëse se në një karrierë profesionale kishte, pasur një lojtar me të ardhmen si ajo e Guralecit. “Ai ishte vetëm duke punuar si jashtë dhe në fushë për të bërë gjithmonë suksesin,” tha Paul Winter.
Ndërkohë, që ish-trajneri i skuadrës së futbollit Stevenson, në Macom County – në Detroit – Michigan, Bye Rick e kujton Guralecin si një lojatrë të fortë – si një njeri që ishte vetëm duke punuar një njeri i cili mbasi kapërceu një barrierë gjuhësore dhe ngecjet pasuese akademike të bëhet një sportistë i shkëlqyer i një kolegji dhe i studentëve Amerikan”.
Bye tha se ai për herë të parë u takua me Guralecin, kur ai ishte një student në shkollën e mesme Davis Junior në Sterling Heights, e cila është më pak se një milje nga Stevenson State. Bye tha Guraleci kishte një dashuri e vullnet të punojë shumë për të kapërcyer problemet akademike që kanë rezultuar nga vështirësi të kuptuarit e tij në anglisht, si çdo emigrant, kur vjen për herë të parë në SHBA”..

Hetime për dëmtimin e varrezave serbe

January 23, 2013 by dgreca

Nga Bekim Bislimi/

Në zonat e përgjegjësive të drejtorive rajonale të Policisë së Kosovës, tashmë janë iniciuar procedurat hetimore lidhur me dëmtimin e varrezave ortodokse serbe, të cilat, ditë më parë ishin cak i sulmeve vandale në disa pjesë të Kosovës, njoftojnë zyrtarët e Policisë së Kosovës.
Zëdhënësi i kësaj policie, Arbër Beka, i ka thënë Radios Evropa e Lirë se në drejtorinë rajonale të Prishtinës janë iniciuar dy raste, ashtu sikurse edhe në drejtorinë rajonale të Gjilanit.
“Njëra bën fjalë për një lapidar të luftës së dytë botore, që është demoluar dhe me këtë rast policia ka arrestuar tre persona të dyshuar. Pas konsultimeve me prokurorin, janë liruar në procedurë të rregullt. Rasti tjetër është regjistruar në Kllokot. Është raportuar në drejtorinë rajonale të Gjilanit rasti për dëmtimin e varrezave, ku në total janë dëmtuar 27 varreza. Në Prizren është regjistruar po ashtu një rast ku janë dëmtuar 38 pllaka përkujtimore të varrezave”, u shpreh Beka.
Ai shtoi se edhe në rajonin e Mitrovicës, përkatësisht në Vushtri është shënuar një rast i dëmtimit të një varreze.
Pas incidenteve, sipas Bekës, Policia e Kosovës ka ngritur masat e sigurisë për ruajtjen e sigurisë së përgjithshme në vend, me fokus në ruajtjen e objekteve të trashëgimisë kulturore dhe fetare.
“Duke pasur parasysh që gjatë ditëve të fundit kanë qenë disa raste për dëmtimin e varrezave të komunitetit, në të gjitha drejtoritë rajonale dhe stacionet policore janë ngritur masat e sigurisë për ruajtjen e tyre”.
“Sa u përket rasteve që tashmë janë iniciuar, zyrtarët policorë, qofshin nga njësia e hetimeve ose sektor të tjerë, janë në koordinim të plotë për të gjitha aktivitetet hetimore me prokuroritë kompetente në kuadër të Republikës së Kosovës dhe do të presim zhvillimet në detaje të kësaj procedure hetimore”, tha ai.
Në anën tjetër, Ministria për Komunitete dhe Kthim e Qeverisë së Kosovës u ka bërë thirrje institucioneve qendrore dhe lokale, por edhe atyre ndërkombëtare, që të angazhohen për sanimin e dëmeve në varrezat e dëmtuara.
Ivica Tanasijeviq nga kabineti i ministrit për Komunitete dhe Kthim, Radojica Tomiq, i ka thënë Radios Evropa e Lirë se kjo ministri ka paralajmëruar gatishmërinë për ndarjen e mjeteve për sanimin e varrezave të dëmtuara ortodokse serbe në disa pjesë të Kosovës.
“Sa i përket Ministrisë së Komuniteteve dhe Kthimit, ministri tashmë është në bisedime me partnerët në pushtetin qendror, por edhe me ata ndërkombëtarë, u ka thënë se në rastin e ngjashëm që kishte ndodhur në Fushë Kosovë, mjetet ishin miratuar me kërkesën e zëvendës-kryeministrit, për sanimin e dëmeve në varreza”.
“Pra, ministri ka shprehur gatishmërinë që të marrë pjesë në ndarjen e mjeteve për sanimin e përkujtimoreve të varrezave, por ai gjithashtu ka thënë se këtë do ta kërkoj në qeveri”, tha Tanasijeviq.
Ai ka theksuar gjithashtu, se kjo ministri ka kërkuar që riparimi i varrezave të dëmtuara të nisë urgjentisht.
“Qëndrimi i Ministrisë për Komunitete dhe Kthim është që dëmet të sanohen sa më parë që është e mundur, do të thotë në në afatin më të shkurtë të mundur. Kjo do të kërkohet edhe nga vet Qeveria”, ka theksuar Tanasijeviq.
Ndryshe, aktet vandale të dëmtimit të varrezave ortodokse serbe në rajonet e ndryshme të Kosovës, kanë pasuar pas heqjes së lapidarit që u ishte kushtuar luftëtarëve të rënë të UÇPMB-së në Preshevë nga ana e xhandarmërisë serbe.
Krerët e institucioneve më të larta të Kosovës, të mekanizmave ndërkombëtarë në vend, si dhe institucioneve fetare, i kanë dënuar aktet vandale mbi varrezat ortodokse serbe, duke i quajtur si veprime të papranueshme dhe u kanë bërë thirrje organeve të rendit që t’i kapin autorët e këtyre akteve vandale dhe t’i vënë ata përpara drejtësisë.

SHOQATA”CAMËRIA” FESTOI 22 VJETORIN

January 23, 2013 by dgreca

Shoqata patriotike “Çamëria” festoi sot 22 vjetorin e themelit të saj. Në ceremonië, e cila u zhvillua në ambjentet e kompleksit“Xibarku” morën pjësë kreu i Partisë Drejtësi, Integrim dhe Unitet Shpëtim Idrizi; Presidenti i Nderit i PartisëDrejtësi Integrim dhe Unitet, TahirMuhedini; nënkryetari i Kuvendit të Shqipërisë Ardian Turku; deputetja Rajmonda Bulku, zëvendësministrat Ferdinand Poni, Abas Hado dhe Ardian Tana, i cili është njëherësh kryetar i Shoqatës Çamëria, themeluesit dhe kontribuesit e Shoqatës patriotike “Çamëria”si dhe përfaqësues të ambasadave të akredituara në vëndin tonë. Në fjalën përshëndetëse kryetari i Shoqatës patriotike “Çamëria”, Ardian Tana falenderoi pjesëmarrësit në këtë 22 vjetor të shoqatës si dhe vlerësoi kontributin e angazhimin e secilit prej tyre në mbështetjen e çështjen çame. “Dua t’ju falenderoj jo vetëm për pjesëmarrjen tuaj në këtë ceremoni por mbi të gjitha për angazhimin që keni patur gjatë gjithë viteve të aktivitetit të shoqatës patriotike Çamëria, mbështetjes që ju i keni dhënë kësaj shoqate ku falë kësaj mbeshtetje çështja çame ndodhet këtu ku ajo është sot dhe po hedh hapa të sigurtë drejt rrugës së zgjidhjes”- u shpreh Tana.
Më tej ai tha se shoqata patriotike Çamëria është nga të parat organizata të krijuar menjëherë pas pluralizmit në Shqipëri, e cila ka ditur të shpreh të gjithë vullnetin e popullsisë shqiptare të Çamërisë dhe se në këto 22 vite aktiviteti i shoqatës patriotike që nuk ka ndalur edhe pse ka patur përballë një shteti i cili është përpjekur me të gjitha mënyrat e mundshme të na pengojë në rrugën tonë, siç është Greqia, duke e cilësur si shkaktaren e tragjedisë së madhe të shqiptarëve të Çamërisë. Ndërsa Presidenti i Partisë Drejtësi dhe Integrim, Tahir Muhedini u shpreh se çështja çame tashmë është drejt zgjidhjes dhe se me depozitimin në Kuvendin e Shqipërisë të Rezolutës Çame deputetët duhet ta votojnë. Gjatë kësaj ceremomie fjalën e mori edhe ish-kryetari i Shoqatës patrioktike Çamëria Servet Mehmeti, i cili shprehu mirënjohjet e tij për gjithë ata që i dhanë jetë kësaj shoqate dhe se çështja çame tashmë duhet të marrë zgjidhje me votimin e Rezolutës Çame. Në kuadër të 22-Vjetorit të Shoqatës Patriotike Çamëria, edhe shoqata kulturore atdhetare “Arbëria” nëpërmjet kryetarit të saj, Ago Nezha shprehu mbështetjen e plotë për zgjidhjen çëshjes së drejtë çame.(Foto-Arkiv)

NDERROI JETE, NE MOSHEN 22 VJECARE, YLLI I FUTBOLLIT AMERIKAN

January 23, 2013 by dgreca

Amaneti: Me varrosni ne Shqiperi/

Shqiptari më i njohur i futbollit amerikan Serxho Guraleci ka vdekur të hënen me 21 janar 2013, ndërsa ishte duke bërë stërvitje me bashkëlojtarët.
Ishin të kota përpjekjet e bashkëlojtarëve, por edhe e mjekut që erdhi pas 7 minutave që ta rikthejnë atë në jetë. Guraleci vdiq në moshën 22 vjecare.
“Vdekja e tij ishte e papritur dhe humbja e tij është një humbje e madhe në futbollin amerikan”, shton kapiteni Steve Goralski.
“Guraleci ishte duke përjetuar ëndrrën e tij amerikane të cilën shijonte me suksese të shumta, ndërsa buzëqeshja e tij do të mbetet gjithmonë ne mendjen time”, thotë trajneri.
Sipas dëshirës së tij, të cilën ai kishte shprehur para shokëve dhe familjarëve të tij, Guraleci thoshte gjithmone se nese nje dite vdes, do te dëshironte të varrosej në vendlindjen e tij.
Klubi i Futbollit amerikan “Sterling Heights Stevenson” ka hapur një llogari bankare për të mbledhur para që të dërgojnë trupin e të riut, në vendlindjen e tij, në Shqipëri.(Kortezi Balkanweb)

Faruk Myrtaj, sjellë atdheun tjetër të tij prej fjale

January 23, 2013 by dgreca

Shenime per librat/

Nga: Aleko Likaj /France/

Vështrim për një roman që të emocionon deri në tepri, dhe që çdo emigrant e bën që të ndjehet krenarë në vendin ku jeton, punon, e ndërton jetën e tij./

Ikje dhe Atdhe, janë dy“shtyllat” ku shkrimtari Faruk Myrtaj i vendos ngjarjet në romanin e tij të fundit, i cili tashmë është në librari, i gatshëm për të shkuar tek lexuesi. Një hapsirë e velur dhe e endur njëkohësisht midis të dyjave, me pak ngjyrë e ankth pëlhure prej Penelope. Përcillen kujtime dhe përjetimet e një njeriu, për shkaqe që nuk janë aspak të varura prej tij, endet në këtë qerthull, midis vetë ikjes si një proces natyral dhe atdheut, ashtu si një barkë në detin e tallazitur, e cila, pas shumë mundimesh e betejash me forcat e natyrës, zë dhé, duke dalë në breg, që do ti bëhet pastaj të ikurit, një Atdhe tjetër. Në kuptimin më të gjërë të fjalës. Për ikjet është shkruar vazhdimisht. Natyrisht do të shkruhet përsëri. Ballkanasit, por edhe italianët, më pak nga Europa Lindore, dhe ndoshta nga një vend tjetër i këtij pellgu, ikjen, apo mërgimin, siç jemi mësuar ne ta emërtojmë, e përjetojnë si dramë, si plagë shpirtërore, por që në fakt, s’është gjë tjetër, veçse një emocion. Ikjet në përgjithësi nuk janë drama. Janë “aksioma”, ku njeriu guxon që të kërkojë dhe të vendosë një realitet krejt të ri, duke menduar se do ta përballoj më mirë jetën e tij. Dhe lëvizjet demografike gjatë gjithë ekzistencës së botës, kanë ndodhur për shkaqe nga më të ndryshme, duke filluar nga luftërat, sëmundjet epidemike, mungesat e ushqimeve, por edhe në sensin tjetër, ku njeriu, individi, i çfarëdo shkalle shoqerore qoftë, ndjen që i mungon liria, në të shprehur, por edhe në mendimin se si i perjeton gjërat ai në mjedisin që e rrethon. Në këtë rastin e fundit, shoqëria ku ai po jeton, është dhe mbahet peng i politikave të mbrapshta që prekin individin, duke e trajtuar atë thjesht si numër, a shifër arithmetike, që do ti shërbejë pastaj ligjvënësve për një votë më shumë, në ndrimin e kuajve të pushtetit. Edhe pse duket sikur këto ndodhin vetëm në shoqëritë totalitare, koha po tregon se edhe në demokracite e brishta si kjo e jona, ndodh.Ndodh.Nuk e di pse, se, në baladat për mërgimin, këngët, rapsoditë, krijimet poetike të autorëve anonimë popullorë, që në fakt janë një vlerë, një thesar i patjetërsueshëm dhe i padiskutueshëm i folklorit tonë, ka shumë dhimbje, mall dhe lot. Një dramë e vërtetë në kufijtë e tragjedisë. Dhe legjendës njëkohësisht. Të paktën kështu i përjetojmë dhe sot. Duket si një lloj pengu a marazi për të ikurit e shumtë të kësaj bote, të afërmit tanë, miku apo shoku. Kështu na konstrukturohet përpara syve ngrehina e ikjes, si një kompleks dhimbje, e hatashme, si një humbje që nuk zevendsohet kurrë. “Iksh e marrësh dhenë“, duan të namatisin dikë, kur ky me sjelljet e tij, qëndrimin, raportet midis njerërzve, dashakeqesinë, bëhet problematik. Po ku të iki? Prapa maleve thoshin nënat e gjyshet tona… Iksh, iksh…..ikje ikje. Por njerëzit sot nuk ikin për shkaqe që i mendonin, ato të urtat e të mirat tona, edhe pse nomatisnin aq ashpërsisht në kuptimin figurativ. Kurrkush nuk i thotë sot që “iksh e marrësh malet“ njeriut që e ka një hall, a brengë, një dramë brenda tij që bie ndesh me realitetin ku jeton. Është një zgjedhje krejtësisht individuale, si një ëndërr për shpëtim, për një jetë më të mirë. Eshtë në fund të fundit një provë. Një provë qendrese. Ikja për të ikurit nuk është kurrfargjëje, përveçse “Varka e Noes“, figurativisht. Natyrisht, ai që mbetet pas është Atdheu. Atje ku na ka rënur koka, thotë një nga rilindasit tanë. Është ky që me fije të padukshme të mban lidhur me përjetimet, dashuritë për njerëzit, kujtimet, së bashku me nostalgjitë. Kur themi, atdheu, nënkuptojmë kombin. Esteti Ernest Reman ka thënë: “kombi është një frymë, një parim shpirtëror“. “Balta e gjaku“, e përkufizon një shkrimtar shqiptar i ditëve të sotme. Është pikërisht ky që të trazon gjumin e natës, në momentin e parë, që i ikuri e ka lënë nga pas. U ndodh të gjithëve. Dhe s’ka se si, që të mos krijojë vuajtje, brengë, plagë në shpirt. Eshtë pikërisht kjo, që ne sot kemi një trashëgimi të shkëlqyer në folklor, në arte dhe letërsi. Atdheu tërheq si një magnet, dhe të ikurit në këto kohë moderne që po përjetojmë sot, vendosin lidhjet, sapo kanë cekur “bregun tjetër”, në një realitet krejt të ri. Nuk është aspak rastësi që këtë lloj statusi e mardhëniesh me kombin, shqiptarët e kanë saksionuar e fiksuar edhe në himnin kombëtar, ku thuhet: Se zoti vetë e tha me gojë/ Se kombet shuhen përmbi dhe/ Por Shqipëria do të rrojë/ Për të, për të luftojmë ne.

Tepër sinjifikative. Befasuese, me një dashuri e përkushtim deri në sublim. Këtu shqiptarët nuk të falin.Ndërkohë që sot në shekullin e ri distancat shuhen. Bëhen inekzistente, deri në tepri. Interneti dhe lundrimi në të, që për hir të realitetit të merr kohë. Të vjedh. Por edhe antenat që ta sjellin afër në ekrane, edhe pse nganjëherë të mbajnë rrob të surrogatove që përgatisin stacionet në këtë shoqëri konsumi alla shqiptarëshe. Gjithësesi pas kësaj rrokoapuje, Atdheu qendron, ashtu si një motiv, real, me dimensione si një fortesë, krejtësisht i pastërt, e fluoreshent.

Po pse ndodh?

Shkaqet dhe arsyet ne i thamë më sipër. Por shkrimtari Myrtaj në romanin e tij “Atdhe tjetër” në një stil kafkian, jo nga forma, por nga nënteksi, ritmi e metafora, që në rastin tonë konkret është e shfaqet tepër fuqishëm e sjell mjeshtërisht këtë raport midis ikje dhe atdheut.

I njohur në prozën shqiptare në keto tre dekadat e fundit, me tregimet e tij, që për mua gjithmonë të zgjojnë mendime, për shkak të mesazheve qytetare që përcjellin ato, por edhe për gjuhën e pasur dhe të pastërt, e krejtësisht figurative, me tharm dhe elokuencë, ku ndjehet një intonacion i fuqishëm folku i zonës ku ka lindur dhe jetuar vite më parë, autori të befason sërish. Pa dyshim që Faruk Myrtaj është tashmë nga prozatorët e tregimtarët tanë më të mirë në fushën e letrave tona shqipe .Më duket se është sprova e dytë në roman, e Myrtajt, dhe në këtë gjini, vjen e shpërvilet po aq mjeshtërisht si në tregim. Ka të njëjtat ngjyra, në stil, dhe në mënyrën e të rrëfyerit e kompozimit, që e dallon krijimin e tij nga plot autorë të tjerë.

Më kish ndodhur të udhëtoja me atë tren lokal, por ishim mësuar me të, s’kish pse na dukej i çuditshëm. I çuditshëm po më dukej më vonë, pasi dikush që vizitoi vendlindjen time vërejti se ky tren ecte aq ngadalë sa mund të zbrisje prej vagonit të fundit, të ndizje cigarin te një këmbësor dhe të hipje sërish.Kjo situatë ka gjendje . E vizatuar nën një ndriçim gati surealist, dhe e nënvizuar që në fillimin e librit, të duket sikur të merr përdore dhe të fut menjëherë në rrjedhën e romanit: “Atdhe tjetër“. Është jeta dhe fati i një intelektuali, në rastin konkret, që përjeton irealen në një shoqëri me demokraci tepër të brishtë si ajo e jona, që e bën atë të jetë gjithmonë në udhëkryqe, dhe që në shumicën e rasteve nuk të nxjerrin kurrkund, nuk të jep shpresë dhe liri. domosdoshërisht të kërkuara për një normalitet shoqëror.

Njeriu shkon drejt mbylljes, sapo pushon së kërkuari, por hijen e palirisë e ndjenë kur i kufizohet hapësira.Pohon çiltërsisht personazhi kryesor i romanit të Myrtajt. Dhe pas kësaj natyrisht merr edhe vendimin, që është i barazvlershëm me ikjen, që në fakt mban brenda asaj dhimbjen, dashurinë dhe mallin për të afërmit, miqtë e raportet me ta, ambjentin…është vetë atdheu brenda atij përjetimi, që gjithësesi, të krijon një stres, a nostalgji.

Njeriu tashmë e ka bërë zgjidhjen…por vjen në ndihmë poeti:“…Do duhet të lësh gjithçka që ke dashur më shumë, kjo është shigjeta që harku i ekzilit godet së pari…”

Realitetet nuk janë gjithmonë ato që gjithkush i paramendon. Këtë përjeton edhe personazhi i Myrtajt, ku i duhet të përballet jo vetëm një mori problemesh, që nga akomodimi, kurset, ecejaket nëpër zyra deri tek sigurimi i një pune për të jetuar. Pikërisht, ky është momenti i streseve që në një retrospektivë e bën emigrantin ta vuaj ikjen, si një dramë, a si një kujtim i ndërprerë i mbetur në një celuloid filmi që nuk do ta shoh më…kemi lënë aq shumë gjëra…Lamë prindërit, miqtë, po ndërrojmë gjuhën, dhe, po të lemë edhe cigarin…duket se mbetemi pa gjë…Thotë ai, ndërsa përballja me realitetin e ri do ta vejë tashmë me sfida krejt të reja. Por ajo që do ta shoqërojë të ikurin gjatë gjithë atij fillimi të vështirë, është brenga që ka lënë nga pas. Nëna…..letrat e saj që i shuajnë mallin e djalit të ikur, kthehet në një lejtmotiv. Pastaj fotografitë që emigrantët marrin me vete… janë penelatat plot nngjyra që autori e mban mjeshtërisht lexuesin e tij brenda dramës së personazheve të tij.

Emigrimi s’është gjë e re në historinë e botës, por është plagë e re në kujtesën e vendit tim të mbyllur. Por njeriu e gjen një forcë, nuk qaravitet, e shpërvjel mjeshtërisht dimensionin e tij. Personazhi i Faruk Myrtajt, nuk është aspak disfatist, madje i përgjegjshëm për gjithçkah realizon e krijon me punën e tij, atje në mjedisin tjetër me njerëz krejt të rrinj e të huaj, që do ti ketë këtej e tutje shok e miq të rrinj.

Emigracioni është veç një copë herë e shkurtër e kësaj ikjeje të papushimtë, të cilës i isha dorëzuar prej kohësh, ikje që po arrija ta përshkoja përgjatë një mbylljesysh në terr, brenda kësaj hapësire të limituar, si në një sjfaqje filmi me shpejtësi drite në një ushtrim ëndërritjeje.

Personazhet e kurbetit Pepe, Kliti, Tina-Piktorja, Mesuesi Greg, Paulina, madje për këtë të fundit autori shkruan se, ajo nuk ekziston më, por letrat bankare e bëjnë të pranishme përballë personazhit e familjes së tij. Tinën, rasti e kishte sjellë që të njihej në Tiranë. Pikërisht kjo do ti thoshte dhjetë vjet më vonë “Paske ikur edhe ti?!”, Myrtaj i jep dhe i përshkruan me ngrohtësi me nota lirike e realiste, në të gjithë dimensionin e veprës, pa bërë aspak dallime midis bashkombasve të tij, edhe ata të ikur, me të njëjtën dramë, shkaqe e arsye, për një jetë krejt të ndryshme. Autori vizaton dhe jep pasazhe interesante. Personazhi i tij kalon nëpër dilema kafkiane. Ngjashmëria me personazhet e tij mbase konsiderohej si bindjeje qytetare, në të përditshmen e thjeshtë të jetës së një emigranti, i cili duhet që të mendojë, të veprojë, të përjetojë, të mari vendime e të flasë në një gjuhë tjetër. Kjo është një dilemë që ta shpalosë krejt ndryshe realiteti i ri. Dhe këtu ka një sinqertë të veçantë… nëse bëj mëkat kur pyes: – thotë autori me gojën e personazhit – në a thua vetëm një gjuhë tjetër, ajo e mëmës, ekziston që njeriu të ndjejë e të shfrejë lëndimin e vërtetë? Edhe moskuptimin a keqkuptimin shkaktuar në gjuhë tjetër? Nuk pyesja, s’kërkoja përgjigje. Më qè shndërruar në mjegull gjithçka, ku kolovitesha si fëmijë që të ardhmen e pret fëmijërisht, pa asnjë rè në qiellin e syrit. S’kish pse vrisja mendjen, as të shpjegohesha. Për asgjë, në asnjë gjuhë…

Eshtë gjithmonë i mundimshëm, por edhe i lodhshëm, natyralizimi, fizik e shpirtëror. Faruk Myrtaj duket sikur me finesë e art, të merr përdore dhe të shëtit pastaj nëpër faqe plot histori qendrese e përballimi, ku tregohet se si individi i ardhur, i ikuri nga atdheu i tij, ze vend me punë e sakrificë, larg çdo dyshimi se dikush mund që ti kufizojë lirinë e tij. Madje kjo e fundit, respektohet, nderohet dhe mbrohet jo vetëm me ligj. Dhe ai kupton shpejt tashmë diferencën, dhe mrekullohet njëkohësisht që ka gjetur dhe prekur ëndërën, pikërisht atë që i mungonte në atdhe. Atë që i a kishin uzurpuar dhe i keqpërdorën njerëz të cilët i a devijuan atdheun nga shinat e demokracisë. Por gjithmonë njeriu, i ikuri e ka një sy dhe një vesh nga pas. Shpreh keqardhjen, edhe pse ai është dhe ka hyrë në rrjedha të tjera, të përditësuara: S’ është e lehtë të mbetesh burrë shteti në atë vend… (…në vendin e qeverisur prej tij, njerëzit vazhdojnë të ikin…)Por dashurinë për dheun që e lindi nuk mund nuk mund që ti a pengoj kurkush. As që mendohet. Ndaj thotë: Poeti e bën atdheun prej fjale, kudo ku është. Dhe, sidomos atë dheun tonë, mund ta duash më shumë kur je larg, për të mund të bësh më shumë prej larg tij; se po të jesh atje brenda ta shkoqin trupin çika-çika dhe shpirtin vrerë ta bëjnë…Le që, këto histori ndodhin në tërë botën.

Heroin e romanit të Myrtajt, e mrekullon pamja që një prej emigrantëve shfaq në rrugë: mban gjithnjë dy flamuj me vehte: flamurin e vendit nga ka ardhur dhe të NorthLandit, ku rrojnë bashkë me atë! Natyrisht kjo është edhe rruga që i a rezervon e ardhmja edhe atij. Dhe nuk është aspak e gjatë…

Por kjo e ka një kulm të figurshëm, që në pamjen e parë duket shumë domethënës dhe njëkohësisht shprehës, kur mbrin në shtëpi ftesa për të qenë vëzhgues i zgjedhjeve në qytetin dhe në vendin ( Atdhe) e tij të ri. Ai i beson lirisë…“Atdhe tjetër” i shkrimtarit Faruk Myrtaj, është në fakt një rrëfim biblik për të ikurit në të gjithë dimensionin e saj të vërtetë. Një poemë. Metafora e tyre ndjehet e fuqishme në faqet e librit. Autori nënvizon fuqishëm idenë se kjo masë e të ikurve, që është kthyer në një refren të përdittshëm i kësaj bote “rrezaton” së fundmi tek dykuptueshmëria e nocionit Atdhe, që në fund të fundit, përfshin edhe të lënin pas. E figurshme. Të ikurit e duan atdheun, jo ashtu siç e lanë. Sepse… Ai atdhe ka qenë imi, shumë më pak se ç’më është sot ky këtu…!

Pa dyshim, që romani i Myrtajt, është një nga krijimet më të mira të këtyre viteve të fundit në letërsinë tonë shqipe, i cili trajton fatin e individit në shoqërinë tonë post-komuniste, i cili përballet me një tranzicion tej të zgjatur. Problemet e mprehta shoqërore, që përzihet me reminishencat e së kaluarës, mungesa e lirisë, baltosja, kaosi psikologjik, dhe pasiguria, bëjnë që individi nuk mund të përballet, qoftë edhe “heroikisht” me mjedisin e sëmurë, në një shoqëri që lëngon nga mungesa e hapsirave më elementare. I dhënë artistikisht e me kulturë, ai sjell mjeshtërisht mesazhe për një jetë të paqme, shumë dashuri, besim, dhe sinqeritet njerëzor.

“Atdhe tjetër“ është në fakt një përjetim me shume emocion, që mund ta bëjnë veçse shkrimtarë të fuqishëm dhe me përvojë. Faruk Myrtaj, me një shqetësim e nerv qytetar, e ka sjellë atdheun tjetër të tij prej fjale, duke i thënë të gjitha të vërtetat, si një artist. Dhe këtu, në këtë pikë, ka qenë dhe mbetet i veçantë.(Kortezi Sofra letrare)