s p – Page 147 – Dielli

Presidentit i Republikës Së Shqipërisë Z. Bajram Begaj Vizitoi Shkollën Shqipe “Alba Life” Në Bronx

September 28, 2025 by s p

Nga Keze Kozeta Zylo/

Dita e shtunë e Nju Jorkut që ishte si një ditë pranverore dhe në harmoni magjike me Misionin e shenjtë shqip, jo vetëm që ishte një ditë mësimi, por u konceptua dhe si një ditë e bukur feste në respekt të vizitës së Presidentit të Shqipërisë z. Begaj. Gjithë stafi i Shkollës së mesme publike amerikane Christopher Columbus e cila ndodhet në Pelham Parkway, me një dashamirësi të tejskajshme duke filluar nga policia, sigurimi, punëtorët e shërbimit, teknikët ishin në dispozicion të Alba Life për të pasur një aktivitet sa më komod, sa më mbresëlënës. Mirënjohje pafund drejtoreshës së kësaj shkolle, zonjës së madhe të arsimit amerikan, znj. Julia Neriman që e falënderoj publikisht.

Zoti Bajram Begaj u mirëprit në librarinë e shkollës në mjediset e mrekullueshme pranë librit, pranë vatrës së dijes me duartrokitje të ngrohta nga nxënësit, prindërit, mësuesit dhe gjithë të pranishmit në Bronx në shkollën publike amerikane Christopher Colombus. Presidenti Bajram Begaj ishte i shoqëruar nga zonja e parë Armanda Begaj, shtoj këtu një kontribuese në arsimin shqiptar, Ambasadori i Republikës së Shqipërisë në Washington DC z.Ervin Bushati dhe Ambasadore Dr. Suela Janina Përfaqësuesja e Përhershme e Shqipërisë në Kombet e Bashkuara.

Shkëlqesia e tij Bajram Begaj u mirëprit nga z. Qemal Zylo themelues dhe drejtues i TV dhe Shkollave Shqipe “Alba Life” si dhe gjithë mësueset zonja të nderuara të Alba Life. Dy buqeta me trëndafila të kuq u dhuruan nga nxënësit e shkëlqyer Lorena Përgjegjaj dhe Glauk Ujkaj, Zonjës së parë të Shqipërisë Armanda Begaj dhe Ambasadores Janina.

Ishte kënaqësi që sot midis nesh të kishim kreun më të lartë të shtetit shqiptar i cili erdhi dhe nderoi Shkollën Shqipe “Alba Life” në Bronx, një nga degët e rrjetit më të madh në Diasporë të Alba Life. 7 Shkollat e saj të ngritura në gjithë Nju Jorkun deri në Albany në kryeqytetin e Nju Jorkut, peshojnë sa 7 kala. 19 vjet mësim shqip pa u ndalur qoftë dhe një sekondë nga programi ynë, 19 vjet shqip, mund, djersë, beteja dhe të gjitha këto janë kthyer në pika floriri si shkronjat e arta të Gjuhës sonë.

Falënderimet e prinderve tejet të kënaqur nga se shkollat do t’i bëjnë të jenë të zënë me punë kualitative se sa të qorrojnë sytë pranë I-padit, lojnave shpesh të cmendura bëhen frymëzim për të gjithë ne. Është gjuha e nënës sime më tha një nxënës gjatë bisedave të shkurtra para mësimit, i cili më preku thellë dhe më kujtoi prozatorin e shquar Mitrush Kuteli qe thotë:

Të falem ty, o Gjuhë, hoj,

ty, zëth i nënës, qetësi,

ty, këngë e foshnjës, kaltërsi,

ty, afshi i zemrës, dashuri,

gjithmonë e ëmbël,

…mjaltë zgjoi.

Ky program serioz, skrupuloz dhe professional nuk do të kishte sukses pa mësueset e talentuara si Entela Muda, Elona Shkreta, Fatlinda Bajcinca Gashi, Rozeta Hyseni, Helena Ujkaj, Erinda Isufaj, Albana Lazëri, Vjollca Skënderi, Era Shkëmbi, Edvina Belishta, Gresila Basha e shumë të tjera para tyre si Davida Hasanaj më parë, por që sot ndodhej midis nesh, por po përmend vetëm vitin akademik 2024-2025 që kaloi. Alba life është shumë e suksesshme dhe në programin e gjuhës shqipe të caktuar nga shteti i Nju Jorkut që në se nxënësit kalojnë testin ju njihen 12 kredite kolegji, pra kalojnë një semestër dhe ndërkohë kursejnë dhe dollarin. Konkretisht kemi ish nxënësin Oresti Salillari që ka ardhur qysh fëmijë, i pari nxënës i Alba Life 20 vjet më parë dhe sot është student në Baruk College në Manhattan, kemi nxënësen Sarah Bandilli midis nesh që kaloi testin ish asistente njëkohësisht në Brooklyn dhe sot ka filluar

Yale University një nga universitetet më të mira në botë.

Programi filloi me dy himnet kombëtare amerikane dhe shqiptare udhëhequr nga artistja e shquar me përmasa botërore ish udhëheqëse e programit artistik të Alba Life Dëshira Ahmeti Kërliu.

Në emër të stafit përshëndeti z. Qemal Zylo themelues i TV dhe Shkollave Shqipe në gjithë Nju Jorkun dhe në Online.

Ndërmjet të tjerash ai tha se sot është një ditë e veçantë se midis nesh është Presidenti i Shqipërisë z. Bajram Begaj, të cilit në emër të Bordit të TV dhe Shkollave Shqipe “Alba Life” Ambasador i Kombit i uroj mirëseardhjen dhe e konsiderojmë një vlerësim që i bëhet punës 19 vjeçare të stafit të Shkollave Shqipe “Alba Life”.

Është shumë e vështirë të përmbledh gjithë punën e përkushtimin e mësueseve gjatë këtyre 19 viteve në pak minuta, për të cilën gjej rastin t’i falënderoj gjithë mësuesit që kanë punuar gjatë këtyre viteve, por dua të theksoj se Shkollat Alba Life kane qenë një burim frymëzimi edhe për shkollat e tjera në mbarë Diasporën.

E theksoj këtë se edhe në kohën e vështirë të pandemisë së Covid 19 nuk e ndalëm mësimin e gjuhës shqipe, por ishim të parët që filluam menjëherë mësimin në Online, falë përvojës të mësimit në Online që kishte Doktore Valbona Zylo Watkins nga dhënia mësim në Online në Universitet edhe para periudhes së pandemisë. U trainuan jo vetëm mësuesit e shkolllës sonë, por edhe Keshillin e Arsimtarëve të Diaspores ku edhe unë bëja pjesë në Kryesinë e keshillit për disa vite. Në vitet e pandemisë Shkollës Alba Life” iu bashkuan edhe Shkollat ne Chicago, Halifaks, Kanada, Suedi e mjaft nxënës e studentë nga Amerika dhe Europa po ashtu.

TV dhe Shkollat Shqipe “Alba Life” Ambasador i Kombit i prezantojnë Presidentit të Shqipërisë z. Bajram Begaj çmimin e lartë të mirënjohjes si President i parë i Shqipërisë që viziton Shkollën Shqipe “Alba Life” në Bronx, New Jork dhe bëhet frymëzim për të vazhduar më tej këtë Mision Kombëtar.

Presidenti Begaj në fjalën e tij përshëndetëse, elekuente dhe me një qetësi në të shprehur, simbol i unitetit të Kombit, tha: Është kënaqësi të ndodhem midis jush në këtë vatër të kulturuar të rrjetit të madh të shkollave “Alba Life” që është një histori suksesi. Alba Life është dëshmi e kulturës amtare për Shqipërinë dhe ka qenë dritare e hapur për fëmijët e Diasporës për të rritur krenarinë dhe kulturën edhe në ditë më të vështira të pandemisë, ku tregon qartazi se nuk u ndalën kurrë nga vështiresitë. Kam falënderim të veçantë për të gjithë mësuesit që punojnë me durim dhe profesionalizëm. Përkushtimi i familjes Zylo është një shembull frymëzues për të gjithë ne dhe ju përgëzoj për atdhetarizmin tuaj të dashur duke sjellë fëmijët që të mesojnë shqip, ADN-ja e kombit shqiptar. Alba Life e ka marr titullin Ambasador i Kombit, por ju meritoni më shumë me punën e madhe që keni bërë dhe po e vazhdoni pa u ndalur. Gjuha Shqipe është lidhja jonë me të kaluarën, jane rrënjët e identitetit shqiptar. Ju e keni në zemër shqiptarinë ruajeni atë se do t’ju bëj më të fortë dhe më të pasur shpirtërisht. Ju falënderoj për mikpritjen tuaj dhe ju siguroj se Shqipëria është krenare me ju.

Une dua ta mbyll me një shprehje të huazuar:

Shqip do flas dhe shqip do shkruaj/ Edhe pse jam në dhe të huaj/ Gjuhë të nënës shqipen kam/ jam krenar që shqiptar jam.

Proklamatë mirënjohjeje iu dha Presidentit të Republikës së Shqipërisë z. Bajram Begaj nga Ansambleisti i Parlamentit të Nju Jorkut z. John Zaccaro, nje mik i madh i Alba Life dhe i gjithë shqiptarëve. Vlerësimi i lartë u mirëprit me duartrokitje të stuhishme nga të pranishmit.

Me nderime dhe respekt përshëndeti zonja Alina Dowe, MBA nga zyra e Kryetaritt të Bashkisë z. Erik Adams i cili në pamundësi për të ardhur kishte autorizuar zonjën Dowe drejtore e sektorit të çështjeve të komunitetit të qytetit të Bronx-it.

Artistja e shquar me zë brilalnt Valbona Peraj udhëheqëse e programit artistik interpretoi bashkë me nxënësit këngët aq të dashura si “Xhamadani vija vija”, Kënga e Alfabetit Shqip me tekst të Parashqevi Qiriazit dhe Gjuha Shqipe Gjuha Jonë, Hymni i Shkollave Shqipe Alba Life të përgatitura me kujdes nga mësueset Helena dhe Erinda.

Vallja e Tropojës u intepretua mjeshtërisht nga nxënësit dhe tërhoqën vëmendjen e publikut të gjerë me duartrokitje. Vallja Çame aq e dashur për të gjithë u interpretua nga nxënësit e Staten Island me mësuesen e tyre profesionale Elonën.

Poezia “Mësueseve të dashura” u interpretua nga Laura Lekaj nxënëse e shkëlqyer në Staten Island dhe sapo ka filluar shkollën e mesme në programin me nxënës me rezultate të larta.

Kënga “Lulja e Dukagjinit” u këndua si një profesioniste nga Eliona Shala, nxënëse e shkëlqyer në Bronx.

Nxënësit, të pranishmit u argëtuan nga Odise Salillari inxhinier audio me DJ.

Filmuan dhe fotografuan aktivitetin Amir dhe Aaron Suka, Shug Dula, Valon Gërbeshi, Dritan Haxhia, Xhevit Picari, Albert Zefi, Nazmi Saliu, Noli Show dhe Mike O director.

Së shpejti kjo ditë historike do të transmetohet në kanalin televiziv 27 në paketën digitale TVALB.

Autorja e shkrimit mban titullin e lartë: Kalorës i Urdhrit të Flamurit nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë, Medaljen e Meritës Presidenciale dhënë nga Presidentja e Kosovës Vjosa Osmani. Është publiciste, shkrimtare, autore e tetë librave, mësuese dhe bashkëthemeluese e Shkollave Shqipe “Alba Life” në New York, Ambasador i Kombit, Gruaja e Vitit 2022, NY dhënë nga Motrat “Qiriazi”.

Shoqata shqiptaro-amerikane “Skënderbej” Inc organizoi promovimin e librit “Porosia e Kullës” të Dr. Pashko Camaj

September 28, 2025 by s p

Luljeta Xhediku/

Shoqata shqiptaro-amerikane “Skënderbej” Inc, me datë 27 shtator 2025, organizoi promovimin e librit të Dr. Pashko Camajt, “Porosia e Kullës”, një aktivitet kulturor i dedikuar letërsisë, identitetit dhe trashëgimisë sonë kombëtare. “Porosia e Kullës” bëri bashkë anëtarë të shoqatës shqiptaro-amerikane “Skënderbej” Inc, e të pasionuar pas letërsisë e leximit që të mblidheshin bashkë në ambientet e librarisë “Cadman Plaza” në Brooklyn. Aktivitetin e deklaroi të hapur znj. Alketa Veshi, sekretare e shoqatës, e cila u shpreh se “dikush e quan kullë si autori ynë, dikush shtëpi, çerdhe apo apartament. E vërteta e përbashkët është se ëndrrat më të bukura ne i shikojmë në këto ambiente që ne lindëm dhe u rritëm. Aty janë fillesat e rrugëtimit tonë të jetës, formësimit të asaj çka ne jemi sot. Autori i librit “Porosia e Kullës”, Dr. Pashko Camaj, sikur na ka lexuar emocionet shpirtërore të gjithsecilit lidhur me këtë temë dhe i ka rreshtuar artistikisht fjalët e zemrës në këtë libër”. Më pas, znj. Alketa Veshi ftoi kryetarin e shoqatës shqiptaro-amerikane “Skënderbej” Inc. z.Imer Laçaj për të mbajtur fjalën e rastit dhe për të prezantuar Dr. Pashko Camaj. Z. Laçaj u shpreh: “Falënderoj të pranishmit për pjesëmarrjen dhe veçanërisht Dr. Pashko Camajn për shkrimin e librit “Porosia e Kullës” që ne kemi nderin edhe ta promovojmë, i cili ka depërtuar fuqishëm jo vetëm në zemrën e mërgimtarëve shqiptarë në SHBA, por edhe në trojet tona etnike. Libri është promovuar në Tuz, Tiranë, Prishtinë, Korçë e në shumë vende të etnisë shqiptare.

Ky libër është shndërruar në një pasqyrë ku secili do gjejë vetveten qoftë si emigrant, qoftë si bir e bijë e atdheut që ka ndier dhimbjen e ndarjes së atdheut nga vendlindja. Në mënyrë të drejtpërdrejtë apo të tërthortë, secili prej nesh ka kaluar përvojën e mërgimit dhe të shkëputjes së dhimbshme nga Mëmëdheu, pikërisht kjo e bën librin jo thjesht një mendim personal, por një testament kolektiv, një rrëfim ku historia individuale ngjizet me historinë e përbashkët të kombit tonë. Sot, përmes këtij aktiviteti, shoqata shqiptaro amerikane “Skënderbej” jo vetëm që nderon figurën e Dr. Pashko Camajt, por edhe promovon vlerat e librit “Porosia e Kullës” në një formë të re ndryshe nga promovimet e zakonshme”. Shoqata shqiptaro-amerikane “Skënderbej” Inc. zgjodhi që promovimin e këtij libri ta bëjë duke e ndarë në kapituj dhe secili anëtar të komentojë nga një kapitull të librit.

Sigurisht që gjithsecili e komentoi rrjedhën e ngjarjeve të para nga këndvështrime të ndryshme, duke u bazuar në pikat më kyçe të rrjedhjes së ngjarjeve dhe duke e krahasuar gjithashtu me përvojën personale në emigrim dhe me librin “Porosia e Kullës”. Diskutimet e komentet përçuan emocione te të gjithë të pranishmit, por veçanërisht te Dr. Camaj, i cili dëgjonte nga përjetime të ndryshme historinë e jetës së tij të përshkruar në romanin e tij autobiografik. Radha e kapitujve nisi me znj. Alketa Veshi, sekretare shoqatës, e cila foli për kapitullin “Ditët e Fëmijërisë”. Arta Xhaferri, anëtare e kryesisë kishte kapitullin “Ditët e lumturisë”, Luljeta Xhediku komentoi mbi kapitullin “Vera e fundit”. Geltjana Bulku analizoi kapitullin “Lot në sytë e babit tim” , Sagita Guçe “Zemra e lënduar e babit tim”. Imer Laçaj, kryetar i shoqatës foli mbi kapitullin “Ditët e ushtrisë” duke qenë se vjen nga fusha e ushtrisë. Violeta Likollari foli për kapitullin largimi nga “Shtëpia ime”. Gjovalin Marku foli për kapitullin “Në zemrën e Amerikës”.

Zonja Hafije Qyqalla foli për kapitullin “Babai im, heroi im”. Hajri Pira komentoi mbi kapitullin “Rrethi i plotësuar”, Tina Kurti, “Fati im”, Robert Dajlani, “Ëndrrat bëhen realitet” dhe Adelina Laçaj u ndal gjerësisht te kapitulli “Kthimi në Kosovë”. Pasi mbaruan komentet dhe analizat nga anëtarët e shoqatës që e shoqëruan sallën me emocione të veçanta, fjalën e mori autori i librit Dr. Pashko Camaj. Dr. Camaj u shpreh “Janë bërë një sërë promovimesh gjithandej, por kjo ka qenë hera e parë që ka qenë krejt ndryshe , ju falënderoj të gjithëve për këto fjalë të bukura që kur i dëgjoj më duket se i dëgjoj për të parën herë edhe emocionohem e më falni se burrat malësorë nuk duhen me qenë të emocionuem. Unë si autor, kurdo që dëgjoj njerëz që flasin me kaq shumë emocione më vjen mirë që ia paskam qëlluar”.

Autori tha se kur e nisi librin nuk e kishte idenë dhe vlerën e librit, por më pas kur e mori shtëpia botuese “Onufri” që përgjithësisht boton autorët e mëdhenj si Kadare u gëzua pa masë dhe gjithashtu i dha dëshirën për të vazhduar me projekte të tjera në të ardhmen. Doktor Camaj tha gjithashtu se: “Ne kullën e marrim me vete kudo që shkojmë dhe ajo kullë është një mesazh për brezat e rinj që ta dinë gjithmonë se kush janë dhe ngado që t’i sjellë jeta e kudo që të shkojnë, gjithsesi, do kenë një dashuri të veçantë për vendin tonë, për tokat atje dhe me këtë mënyrë e realizojmë porosinë e kullës”. Në fund fare, nxënësi i shkollës shqipe “Skënderbej”, Kelvin Rustani, paraqiti në slide show lojërat e fëmijërisë, të cilat përshkruhen në libër, Kelvin tha se i pëlqen shumë Shqipëria dhe e shikon si një vend që zhvillohet çdo ditë e më shumë dhe shpreson se Shqipëria do të bëhet më mirë në të ardhmen.

Aktiviteti u mbyll me mbresa të veçanta, autografe të dhëna plot dashuri e mirënjohje nga autori i librit, si dhe me frymëzim për mbajtjen gjallë të letërsisë e promovimin e autorëve me vlera siç është edhe Dr. Pashko Camaj. Dr. Camaj ka dhënë një kontribut të shquar në komunitetin shqiptaro-amerikan si sekretar i Federatës Pan-Shqiptare “Vatra” dhe falë punës së tij të palodhshme ka marrë edhe titullin Doktor i Shëndetit Publik në Universitetin e Kolumbias në Nju Jork . Shoqata shqiptaro-amerikane “Skënderbej” i uron shumë suksese Dr. Pashko Camajt në punën dhe jetën e tij!

Fjalë, britma dhe monolog…

September 27, 2025 by s p

Artan Nati/

Bibla thotë: “Në fillim ishte Fjala.” Po në versionin shqiptar, kapitulli do të duhej të niste me: “Në fillim ishte Britma.” Sepse përpara fjalës, ne shqiptarët patëm nevojë të bërtasim, për të mbijetuar, për të treguar forcë, për të bindur tjetrin që nuk na dëgjoi kurrë me të mirë. Dhe ja ku jemi sot: britma është bërë melodia jonë kombëtare, ndërsa fjala e qetë, një luks që s’e kemi përvetësuar ende. Në kafene, kush nuk bërtet shihet si i dobët. Në familje, kush nuk tund dorën si flamur në ajër, mbetet i padëgjuar. Në parlament, kush nuk godet foltoren me grusht, konsiderohet “i paimpenjuar”. Britma është valuta jonë e përditshme, gjesti është kartëmonedha, dhe dialogu?

Një monedhë e rrallë, që nuk qarkullon dot. Kultura jonë e bisedës është një art i çuditshëm: ne flasim jo për të folur, por për të mos lënë tjetrin të flasë. Askush nuk dëgjon, sepse dëgjimi është luks i huaj. Secili pret si gladiator që t’i vijë radha në arenë, dhe sapo i bie trompeta e brendshme, lëshohet me fjalë, gjeste, duar e këmbë, sikur të ishte në Olimpiadën e oratorisë ballkanike. Në Perëndim, një britanik e përfundon fjalinë, pastaj një tjetër nis të flasë, dhe të gjithë e dëgjojnë. Tek ne, në Ballkan dhe fqinjësinë e gjerë të Lindjes së Mesme, ky protokoll është i tepërt: pse të presësh kur mund të flasësh njëkohësisht? Pse të dëgjosh kur mund të provosh që ke gjithmonë të drejtë, edhe kur s’të kupton njeri?

Në fund, nuk fiton argumenti më i fortë, por ai që ka mushkëritë më të fuqishme. Sepse te ne logjika nuk matet me arsye, por me lartësinë e zërit. Dhe sa më shumë të tundet tavolina nga gjestet, aq më i besueshëm del fjalimi.

Nëse do të na përshkruante një antropolog i huaj, ndoshta do të na quante “Homo Monologus”: krijesa që nuk bëjnë dialog, por monolog kolektiv, ku secili flet për vete dhe të gjithë bërtasin në kor. Kultura jonë e bisedës është një sport kombëtar pa rregulla: kush kundërshtohet, nuk përgjigjet me argument, por ngre zërin, shton gjestet, dhe shtrëmbëron fytyrën si aktor i filmave të kinemasë italiane të viteve ’60. Dhe pse ndodh kjo? A jemi ne specie e veçantë, një version ballkanik i njeriut modern? Apo fshihet ndonjë sekret i thellë në historinë tonë? Ndoshta shekuj pushtimesh, gjakmarrjesh e betejash kanë gdhendur në genet tona këtë refleks mbrojtës: kur dikush thotë “nuk ke të drejtë”, ne e dëgjojmë si “po të pushtoj fshatin dhe po të marr tokën”. Prandaj edhe në një bisedë të thjeshtë për futboll, ne mobilizohemi sikur jemi në kuvendin e Lezhës.

Në kulturën tonë, kundërshtimi është sinonim i sulmit. Dhe çdo sulm kërkon mbrojtje me çdo kusht: me zë, me duar, me vetulla të ngritura, me buzë të shtrënguara, dhe nëse duhet, edhe me një grusht mbi tavolinë. Ndërsa perëndimori e sheh debatin si shkëmbim idesh, ne e përjetojmë si betejë për mbijetesë. Faktorët që gdhendën veçantinë tonë, mendoj, se janë:

Së pari, faktori psikologjik: kemi një ndjesi të lindur se nëse nuk flasim fort, nuk ekzistojmë. Në trurin tonë duket sikur ka një buton alarmi që ndizet sapo dikush guxon të na kundërshtojë. Dhe aty ku dikush tjetër do të ulte tonin, ne shtojmë volumin, sepse bindja jonë është se e vërteta del nga goja vetëm nëse shoqërohet me oktavë të lartë. Së dyti, faktori kulturor: në tryezat shqiptare nuk ka vend për heshtje. Heshtja për ne është dyshimtare, pothuajse tradhti kombëtare. Prandaj, që të tregosh se je i gjallë, duhet të flasësh pandërprerë, me duar e këmbë, sikur të jesh duke udhëhequr një orkestër të padisiplinuar. Në vend të simfonisë, prodhohet kakofonia, por sidoqoftë, është e jona. Së treti, faktori shoqëror: shoqëria jonë është ndërtuar mbi parimin “kush nuk dëgjohet, zhduket”. Në bisedë, secili kërkon të jetë kryeplaku i kuvendit, të ketë fjalën e fundit, edhe nëse po flitet për recetën e qoftes. Rezultati? Të gjithë bërtasin njëkohësisht dhe askush nuk dëgjon. Një lloj demokracie e çuditshme, ku çdo zë është i lirë, por asnjë nuk merret seriozisht.

Së fundi, faktori historik: pas shekujsh pushtimesh, mbrojtjesh dhe gjakmarrjesh, kemi krijuar një refleks mbijetese. Çdo fjali që vjen nga tjetri na duket si një rrezik për integritetin tonë, dhe ne përgjigjemi sikur të ishim në një betejë për kështjellën. Kështu, edhe një debat për motin mund të përfundojë si një rrethim mesjetar, me britma, gjeste dhe kërcënime të maskuara.

Në Shqipëri, çdo bisedë e zakonshme është një mini-parlament: kush flet i pari, e mbyt tjetrin me zë të lartë; kush s’e ka zërin mjaft të fuqishëm, kompenson me duar e këmbë, sa duket sikur do të nisë karate në mes të darkës familjare. Dialog? Jo, faleminderit! Monologu është forma jonë më e preferuar, një oratori kombëtare që zhvillohet edhe pa publik. E çuditshme është që ne habitemi kur e shohim të njëjtën skenë në parlament. Deputetët thjesht riprodhojnë versionin “XL-ekstra large” të komunikimit tonë të përditshëm. Njëri rreh foltoren me grusht sikur të ishte tavolina e kafenesë, tjetri tund gishtin tregues aq fort, sa duket se do ta përdorë si shkop dirigjenti për orkestrën e zhurmës kombëtare. Ndërkohë, një palë bërtet aq shumë për “interesat e popullit”, sa harron që mikrofoni nuk është altoparlant për stadiumin kombëtar.

Ne nuk i kemi politikanët që meritojmë, thotë populli i revoltuar. Por a është vërtet kështu? Sepse në zgjedhje, nuk votojmë për më të mençurin, por për më të zhurmshmin. Jo për më të diturin, por për atë që duket më i sigurt, zakonisht duke goditur tavolinën dhe premtuar “unë jam shpëtimtari juaj”. Dhe më pas, kur ky shpëtimtar kthehet në “drejtues i korit të interesave personale”, ne ankohemi: “Na ka rënë fati i keq, s’kemi politikanë të mirë!” Por fati s’ka asnjë faj. Fati nuk erdhi nga qielli. Fatin dhe parlamentarin e zgjodhëm ne, të bindur se volumi i zërit është matës i dijes, dhe gjestet me duar e këmbë janë diplomë për mençuri. Dhe ja ku jemi: në parlament, në parti, në qeveri, shfaqja është gjithmonë e njëjtë: shumë fjalë, shumë britma, shumë duar që rrahin tavolina… dhe shumë pak punë. Dhe ndërsa perëndimorët zhvilluan institucionet, ne zhvilluam mushkëritë.

Perëndimi ndërtoi institucione që garantojnë që fjala të dëgjohet edhe nëse është e qetë. Ne ndërtuam shoqëri ku duhej të bërtisje për të mbijetuar. Britaniku ka sigurinë e ligjit, gjermani të sistemit, skandinavi të konsensusit. Shqiptari? Sigurinë e mushkërive. Deri sa të mësojmë të ulim volumin dhe të ngremë logjikën, bisedat tona, nga tryezat e dasmave te kafenetë e lagjes, do të vazhdojnë të jenë një garë kush ngre më shumë zërin, e jo kush sjell argumentin më të fortë. Parlamenti? Festival i operës, ku secili këndon arien e vet, dhe askush nuk dëgjon korin. Dhe kështu, sa herë që shfaqja mbyllet me duartrokitje të lodhura, e vetmja gjë që na mbetet për të nesërmen është një zhurmë më e madhe dhe një logjikë më e vogël.

Themelohet në New York dega e Federatës së Mjekëve Shqiptarë në Europë

September 27, 2025 by s p

Një hap historik në rrugëtimin e mjekësisë shqiptare në diasporë u hodh më 11 Shtator 2025 në zemër të komunitetit shqiptar të New York-ut, me themelimin zyrtar të degës amerikane të Federatës së Mjekëve Shqiptarë në Europë – AMFE-USA. Kjo iniciativë u përmbyll me një ceremoni madhështore në ambientet e Federatës “Vatra”, e cila jo vetëm që priti ngjarjen, por e mbështeti me entuziazëm të veçantë, duke vulosur kështu bashkëpunimin me një nga strukturat më aktive të diasporës mjekësore shqiptare.

Struktura Drejtuese e AMFE-USA: Një Ekip Ekspertësh të Përkushtuar

Kryesia e sapozgjedhur e AMFE-USA përfaqëson një grup mjekësh të përkushtuar ndaj misionit të shërbimit profesional dhe përparimit shëndetësor të komunitetit shqiptar në SHBA dhe më gjerë. Në krye të strukturës është emëruar Dr. Zana Nikolla si kryetare, ndërsa zëvendëskryetarët janë Dr. Ermal Zatriqi dhe Dr. Shpresa Xhakli. Në bordin drejtues bëjnë pjesë profesionistë me ekspertizë në fusha të ndryshme të mjekësisë dhe shëndetësisë publike, duke përfshirë:

Renina Varfaj – Koordinatore e marrëdhënieve me publikun. Dr. Fatjona Lubonja – Koordinatore e kërkimeve shkencore. Dr. Leana Sapunxhiu – Koordinatore e projekteve vullnetare. Dr. Arjan Bregu – Koordinator i të dhënave epidemiologjike. Dr. Lydra Tapia, Dr. Skender Murtezani, Dr. Tana Bregu – Koordinatorë të eventeve mjekësore. Olsi Beçi – Koordinator mediatik.

Suporti i “Vatrës”: Partneritet që bashkon traditën dhe përparimin

Ngjarja u shënua nga fjalimet përshëndetëse të përfaqësuesve të Federatës “Vatra”, z. Marjan Cubi dhe Dr. SkenderMurtezani, të cilët vlerësuan këtë hap si një moment kyç për bashkimin e potencialit intelektual shqiptar në mërgatë. Ata riafirmuan mbështetjen e Vatrës ndaj AMFE-USA, duke e konsideruar këtë bashkëpunim si një urë të fuqishme mes brezave dhe misioneve: përparimit profesional dhe ruajtjes së identitetit kombëtar.

Bashkëpunimi me AAMS dhe Pjesëmarrja në Konferencën Shkencore Ndërkombëtare

Themelimi i degës amerikane u kurorëzua me pjesëmarrjen aktive të AMFE-USA në Konferencën e 25-të Ndërkombëtare për Sepsisin dhe Infeksionet Jetëkërcënuese, organizuar në bashkëpunim me Albanian American Medical Society, Inc. (AAMS). Mjekët shqiptarë dhanë kontribut të vyer me referenca shkencore dhe aktivitete sensibilizuese për ndërgjegjësimin kundër abuzimit me antibiotikët dhe rëndësinë e parandalimit të infeksioneve në komunitet.

Kjo konferencë shënoi edhe fillimin e një bashkëpunimi më të strukturuar mes AMFE-USA dhe AAMS, që pritet të sjellë projekte të përbashkëta në trajnimin e mjekëve, shkëmbime akademike dhe ndihmë të drejtpërdrejtë për komunitetet shqiptare në SHBA.

Një Rrjet Ndërkombëtar në Zgjerim: Pjesëmarrje nga Degët e AMFE në Europë

Ngjarja mori karakter ndërkombëtar me pjesëmarrjen e përfaqësuesve nga degë të ndryshme të AMFE në Europë:

Dr. Dhurata Alla – Nënkryetare e AMFE-Suedi

Dr. Blerta Sulaj – Përfaqësuese e AMFE-Angli

Dr. Vjola Fera dhe Marinale Sema – Delegacioni nga AMFE-Shqipëri

Kjo prani dëshmon për fuqinë bashkuese të Federatës dhe angazhimin e saj për të ndërtuar ura bashkëpunimi midis profesionistëve shqiptarë në mbarë botën.

Fjala e Presidentes së AMFE: Një Angazhim për Misionin Kombëtar dhe Shkencor

Presidentja e Federatës së Mjekëve Shqiptarë në Europë, Dr. Aurora Dollenberg, përmes një videomesazhi përshëndetës, përgëzoi themelimin e degës amerikane dhe theksoi rëndësinë strategjike të saj për zhvillimin profesional dhe përfaqësimin dinjitoz të mjekësisë shqiptare në nivel global. Ajo nënvizoi se Federata do të vijojë të forcojë rrjetin ndërkombëtar nën moton: “We Make Medicine”.

Konkluzion: Një Platformë për Brezat e Ardhshëm

Themelimi i AMFE-USA nuk është vetëm një strukturë formale; është një platformë për bashkëpunim, inovacion dhe solidaritet profesional ndërshqiptar në diasporë. Me mbështetjen e “Vatrës”, në partneritet me AAMS dhe nën kujdesin e Federatës Europiane, kjo degë pritet të shndërrohet në një shtyllë të rëndësishme të avancimit mjekësor, edukimit profesional dhe misionit kombëtar në diasporë.

This is our moment, this is our chance…

September 27, 2025 by s p

Martin Vulaj

President of AARC/

Honorable Dignitaries, Members of the Board, distinguished guests, ladies and gentleman, I remember standing on this stage 23 years ago, as the Executive Director of NAAC, when we honored President Bill Clinton for his leadership in stopping the Serbian genocide in Kosova. It feels like both yesterday — and a lifetime ago.

Back then, the stakes were urgent. The community was united. Our voices — though still young — carried weight in the halls of power. And we stood side by side, not just as individuals, but as one people, determined to fight for justice, recognition, and peace.

The Albanian-American community has a rich history of making a meaningful impact. Vatra was so instrumental in the creation of the Albanian state over a hundred years ago. In the early 90s, The Albanian American Civic League brought the case of Kosova to the halls of Congress. Then, many of the same people who helped create the Civic League, Jim Xhema, Harry Bajraktari, Rexh Xhakli, Ekrem Bardha, Dino Erbeli, Dino Asanaj and others, decided that they wanted to professionalize our advocacy and create a fully staffed full time office in Washington DC and the National Albanian American Council was born. The call has been made over and over again and our people have always risen when history demanded it. We have answered the call to fight injustice with the unwavering principles of freedom, liberty, and human dignity.

And we saw extraordinary progress. Kosova is free and independent. Albania is in NATO and firmly on her European path. Albanians in North Macedonia, Montenegro, and beyond have made important gains and, by doing so, have helped those countries democratize and move west. And here in America, our diaspora has thrived — in business, politics, academia, and civic life.

We were there when NATO bombs fell on Belgrade. We were there when the Ohrid peace agreement was signed to end the aparteid in Macedonia (in fact we dispatched Dr. Paul Williams who drafted the first version of the Agreement. Elmi Berisha, who is now the President of Vatra also accompanied Paul and myself to deliver the first draft Constitution of Kosova to President Rugova). We were there….and then we weren’t.

Because with progress came something dangerous: complacency. And comfort led to quiet. We told ourselves the work was done. We allowed our institutions to fade. NAAC, once a force in Washington, closed its doors, our voice went quiet and the seat at the table — our seat — was left empty.

And in that vacuum, others rushed in. With different goals. Different agendas. In some cases, with the intent to erase or distort our truth. And today, we see the result: Serbia spending Millions in Washington trying to rewrite history portraying Kosova as unstable and dangerous, when, as the Gallup poll showed just yesterday that it’s the safest country in Europe The Kosovo Liberation Army — once celebrated by American leaders as freedom fighters — now being dragged into courtrooms as criminals. History is being rewritten. Our story is being manipulated because we were no longer in the room to defend it.

This is what happens when we stop showing up. This is what happens when silence replaces advocacy.

But tonight is not about what we’ve lost. Tonight is about what we can rebuild — together. Because in recent years, we have seen a reawakening. Veterans of our struggle are stepping back in: Harry Bajraktari, Rich Lukaj, Nik Mehmeti, Bruno Ceka in Dallas, Ismet Smaili, and of course Sal Rusi — who does so much and asks for nothing in return. Sal, where are you? From the bottom of my heart: we need a lot of money. Like a lot! (humor)

These leaders have shown that our community still has power, still has access, still has influence. But let’s be clear: a fundraiser here, a gala there, a tweet of support — that is not advocacy. Advocacy is showing up. Advocacy is staying in the room when decisions are made. Advocacy is shaping policy — not reacting to it.

That is why the Albanian American Relations Council — AARC — was formed. Not to replace the past, but to build on it. Not to compete, but to collaborate with all who share this mission. AARC was born out of necessity: to fill the vacuum with a permanent, professional, strategic voice for Albanian-Americans in Washington.

But let me pause here and underline something critical: Our diaspora is different from the rest — because America is different from the rest.

When America was founded, the world was ruled by kings, warlords, and despots — where a man’s fate and possessions could be taken in an instant. But our Founding Fathers created something radical: a system rooted in liberty, human dignity, and the rule of law. They didn’t just create a nation — they built a civilization.

Unlike Europe’s parliamentary systems, where power often concentrates in the hands of party leaders, America put power in the hands of the citizen. Here, the citizen can walk into a Congressman’s office. Here, the citizen can demand accountability. Here, the citizen is not just a voter — but an advocate.

And that is why our diaspora is powerful. Because America makes us powerful. It turns us from immigrants into advocates. It transforms us from bystanders into stakeholders.

Here is the most recent example:

Three ordinary Albanian-Americans in Texas — Gino Mulliqi, Doc Vranici and Gezim Rushiti — decided to act. They reached out to Congressman Keith Self. They told him the truth about the Balkans. They brought him to New York, where we showed him why America’s interests and Albanian interests are aligned: to stop Russia, China, and Iran from spreading their influence in the region. And only months later, because three citizens acted, because Congressman Self listened, Chairman Brian Mast introduced language in Congress that:

· Reaffirms Kosova’s independence,

· Calls for her membership in NATO, and

· Exposes Serbia’s ties to Moscow, Beijing, and Tehran.

THAT is advocacy. That is the power of the active citizen. That is the power of the Albanian-American community when we show up and speak out.

And let’s be clear: the world has grown dangerous. Powder kegs are everywhere. Old lines are being redrawn, and new ones are being carved across the globe.

But finally — finally — Albanians stand clearly in the West. Our destiny is not in doubt. Our place is with the free world. And we must stand shoulder to shoulder with the United States, with our interests fully aligned.

And here is the most important lesson: this was not luck. This was not a miracle. This is a technology. The technology of advocacy and influence and our community is well versed in it.

This is our moment. This is our chance. We don’t need permission. We don’t need to wait. The tools are in our hands. The responsibility is on our shoulders. And the future is ours to shape.

So tonight, I ask you — support the work of AARC. With your time, with your talent, with your resources, and with your networks. Help us rebuild what we once had — and create something even stronger for the generations to come.

Let us ensure that Kosova’s freedom is never questioned. That Albania’s future is never sidelined. And that the voice of our people is never again absent from the rooms where decisions are made.

But before I close, I need to say this: advocacy takes sacrifice. It takes time, energy, resources — and a willingness to keep fighting even when it’s hard.

And while we sacrifice, those standing behind us often sacrifice even more.

Suzy… sometimes you come to me with challenges you face at work, and you tell me I’m good with words. But the truth is — all the words I have are not enough to thank you. Thank you for the love and support you give me to be able to do this. Thank you for the love and support you give our family.

We are coming up on our 10th anniversary. And once, Suzy asked me if I wanted to renew our vows. I said no! I figured it was a trap — that she’d say no at the altar! (humor)

But in all seriousness — none of this work is possible without her, and without the families who stand behind all of us as we serve. So tonight, as much as we honor our community, I honor her — and all the families who make this possible.

We are one people — from the mountains of Tropoja to the plains of Drenica, from Tirana to the Bronx, from Detroit to Dallas. Our strength is in our unity. Let us reclaim it — together.

Thank you. May God bless the Albanian people. And may God bless the United States of America.