Analiza – Page 291 – Dielli

Nuk ka as Majko, as Tatko, që e “mbyll” bashkimin kombëtar

February 22, 2021 by dgreca

Nga Prof. Dr. Mehdi HYSENI/

-Ashtu, si nuk kanë mundur t’i “burgosin” dhe t’i ndalojnë “Shkronjat e mallkuara shqipe” të Petro Nini Luarasit, të Papa Kristo Negovanit, të Mihal Gramenos, të Çërçiz e Bajo Topullit…etj. të luftës së tyre “Ja vdekje, ja liri” për bashkim kombëtar dhe për Shqipëri.

Ndaj, siç thoshte Ismail Qemali “mos na pengoni në rrugën tonë shenjtë.-Shporru ti prift Jakov, shiko punët e kishës, se këtij vendi ka kush t’i dalë Zot. Nuk pranojmë asnjë të keqe, as të vogël e as të madhe për Shqipërinë”.

Prandaj, Pandeli Majko, -ik edhe ti, shporru vullnetarisht, jep dorëheqje nga kolltuku i ministrit të Dijasporës Shqiptare, sepse me prononcimin tuaj infantil të pamend dhe primitiv ke kërkuar të pamundurën, hiq më pak se “mbylljen e historisë së bashkimit kombëtar shqiptar”, ashtu sikurse aleanca sllavo-bizantine ballkanike (XVIII-XXI).

Me këtë parullë antishqiptare kundër bashkimit kombëtar, ministri Pandeli Majko ka ofenduar keq e rëndë, në mënyrën më të turpshme: historinë, luftërat e përgjakshme heroike çlirimtare kombëtare për liri, për pavarësi dhe për bashkimin kombëtar, që nga epoka e lavdishme e Skënderbeut deri te lufta e fundit të heroit Adem Jashari (mars 1998).

Diaspora jeton me idealin e lirisë, të pavarësisë dhe të bashkimit mbarëkombëtar

-“Mbyllja” e këtij ideali, do të ishte vazhdim i robërisë së Diasporës dhe i gjithë kombit shqiptar !

Mirëpo, meqë paska ardhur “ora mbylljes së historisë së bashkimit kombëtar” ngase sipas Majkos “i paska ka kaluar afati i përdorimit”, atëherë Pandeli Majko, duhet “ta mbyllë” edhe gjithë diasporën shqiptare, sepse kjo që nga periudha e ndritshme e Rilindësve e shkekujve (XVIII, XIX, XX, XXI) mision prioritar ka pasur luftën koherente për ndërtimin e identitetit kombëtar, të rujatjes së gjuhës shqipe, të kulturës, të çlirimit, të pavarësimit dhe të bashkimit kombëtar në një shtet të vetëm të përbashkët kombëtar, që quhet Shqipëria etnike e shqiptarëve, jo e grekëve, as e serbëve, as e malazezëve, as e bullgarëve, as e turqve etj.

Prandaj, edhe diaspora e sotme shqiptare jeton me këtë ideal, me këtë imperativ dhe me këtë amanet të Rilindësve dhe të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878), që vazhdimisht dhe, pakursyer asgjë prej vetes të luftojë për bashkimin kombëtar dhe territorial të tyre brenda kufijve natyrorë, historikë, etnikë dhe gjeografikë të Shqipërisë etnike. Vetëm ky ideal, kjo shpresë dhe kjo luftë e përditshme për bashkimin kombëtar e mban gjallë atdhedashurinë dhe aspirtaën patriotike të diasporës shqiptare, jo degjenerimi, plaçka, shfrytëzimi, krimi, varfëria, papunësia, korrupsioni, mafia dhe eksodi i vazhdueshëm në vendet e origjinës.

Vetëm vendet fqinje kolonialiste (Serbia, Greqia, Mali i Zi dhe Maqedonia Veriore) e mohojnë bashkimin kombëtar shqiptar.

Dhe, tani, së fundi paska dalë, edhe ministri i Diasporës Shqiptare, Pandeli Majko, i cili, vërtet, nëse do ta “mbyllë historinë e bashkimit kombëtar”, që do të thotë dekolonizimin e tokave autoktone shqiptare, atëherë le t’u drejtohet “aleatëve” shekullorë, shovinistëve dhe “honxhobonxhove” grekomanë fashistë dhe racistë siç ishin dhespotët grekë në “misionin e shenjtë” për greqizimin e shqiptarëve dhe të tokave shqiptare në Epir dhe në jugun e Shqipërisë sotme.

Bashkimi kombëtar është i lidhur me nervin e ekzistencës së identitetit kombëtar dhe të gjuhës shqipe

Prandaj, nuk mund të ketë ndonjë Pandeli Majko a “Tatko”, që mund të mbyllë, të pengojë dhe të ndalë procesin shekullor të bashkimit kombëtar shqiptar, ashtu siç nuk patën fuqi e as mend priftërinjtë shovinistë grekë, t’i ndalnin dhe t’i vrisnin “ Shkronjat dhe shkollat e mallkuara shqipe” të Mësuesit dhe të Rilindësit patriot shqiptar, Petro Nini Luarasi.

P. Majo të ndjekë shkollën patritoike dhe civilizuese të Çerçiz Topullit, të Petro N. Luarasit, të Pandeli Vangjelit, të Mihal Gramenos, të Pandeli Cales, jo të shovinizmit grek dhe grekoman kundër bashkimit kombëtar, sintagmë kjo, që është e barasvlershme me shkolonizimin e shqiptarëve nga kolonializmi i egër sllavo-biznatin ballkanik (1844-2021).

Pse Pandeliu numër 2 kundër Pandeli Vangjelit numër 1 të Ismail Qemalit?!

Nga na doli tani pas një shekulli (1912 -2021) ky Pandeli numër 2 “aq i fuqishëm”,”aq trim”, “aq i ditur, “aq largpamës” dhe “aq patriot” që me “fletërrufenë politiko-propagandistike” antishqiptare, të deklarojë “mbylljen e historisë së bashkimit kombëtar” kinse sipas “busullës politike” të tij me akrepa të ndryshkur orientues-vetëmohues i “paska skaduar afati historik”, ashtu sikurse “Shkronjave të mallkuara shqipe” të Mësuesit, të patriotit dhe të martirit Rilindës, Petro Nini Luarasi, i cili flijoi jetën, që në vend të greqishtes, të përhapej dhe të mësohej gjuha shqipe në shkolla, si dhe uratat fetare të bëheshin në gjuhën shqipe, jo në greqishte në kishat edhe në manastiret ortodokse në Shqipëri.

Mirëpo, kjo rrugë për dritë, për dituri, për emancipim , për zhvillim, për mëvetësim, për lulëzim dhe për bashkim, që filloi të përhapet në shkollat shqipe në Shqipëri, i pengoi shumë shovinistët kolonialistë grekë me në krye dhespotët e tyre racistë siç ishin :” Qirilli (1887), Gregori (1889) dhe Fillareti (1892), të cilët “shkronjat dhe shkollat shqipe i quanin të mallkuara, të cilët me agjentët e tyre grekë dhe grekomanë e helmuan Petro Nini Luarasin, më 17 gusht 1911”. Mirëpo, me gjithë këtë vrasje terroriste tinzare antinjerëzore, të cilën “dhespoti grek Joakim i Korçës e justifikoi si vdekje nga kolera”, si dhe për t’i fshehur gjurmët e këti krimi makabër, rrenci dhe mashtruesi i popullit shqiptar dhe i Zotit, “Jakimi grek tentoi që trupin e Petro N. Luarasit ta digjte në gëlqere”. Këtë vepër famëkeqe monstrupze fashiste e bëri Joakimi me priftërinjtë dhe me agjentët e tij grekë, mirëpo, as ky e as kisha greke fashiste nuk arritën t’i vrisnin “Shkronjat dhe shkollat e mallkuara shqipe”, siç i shpifnin ata përpara popullit dhe në sy të botës së qytetëruar.

Prandaj, as Pandeli Majko nuk do të ketë asnjë shans minimal, që të “burgosë” dhe të “mbyllë” historinë, as idealin, as rrugën e as veprën patriotike vetëflijuese të shqiptarëve për bashkimin kombëtar as brenda e as në diasporë. Atë që e paska deklaruar nga frika e organizimit të një REFERENDUMI për bashkimin kombëtar, le t’ia varë “maces në bisht”, sepse me atëfarë “mbyllje historike” mund t’i argëtojë dhe t’i gëzojë vetëm armiqtë grekë, serbë, malazezë dhe sllavomaqedonë, Jo asnjë shqiptar, as brenda Shqipërisë Etnike e as në Diajasporën Shqiptare, sepse me nder me thanë, kërkoj ndjesë nga lexuesi për këtë shprehje banale: shqiptarët nuk pjerdhin për një propagandë të tillë shpifëse dhe dezinformuese antishqiptare, që mohon dhe konteston bashkimin kombëtar. Thjesht, shkurt e shqip, atyre, që nuk u pëlqen bashkimi kombëtar shqiptar, mund të kërkojnë të bashkohen me grekë, me rusë, me bullgarë, me serbë, me malazezë …etj., ajo çështje krejtësisht private e tyre, jo e kombit shqiptar si kolektivitet.

Patriotizmi i rremë i Majkos

Majko në shumë intervista e panele të tij ka deklaruar se gjoja, “ka luftuar shumë për Kosovën”. Mirëpo, edhe pse kanë kaluar 30 vjet, ende nuk dihet se në cilën betejë ka luftuar qoftë në Koshare, në Pashtrik, në Prekaz, në Llap, në Shalë, në Drenicë, në Dukagjin, në Gollak etj. Gjithashtu, deri më sot, nuk ekziston asnjë dokument valid, që do të dëshmonte numrin e tankeve të brigadave dhe të divizioneve të Ushtrisë Shqiptare, që kanë marrë pjesë në luftën çlirimtare dhe mbrojtëse të Kosovës (1989-1999). Asnjë ! Përveç disa të rinjve dhe ushtarakëve vullnetarë patriotë shqiptarë, të cilët regjimi i Sali Berishës, i Fatos Nanons dhe i Pandeli Majkos, i patën demobilizuar dhe hedhur në rrugë si “tepricë teknologjike”, duke i lënë pa punë dhe pa kafshatën gojës për të mbijetuar. Mirëpo, këta nuk u thyen, nuk tradhtuan, as nuk hezituan, as nuk u arratisën dikund në Greqi apo në shtetet e Evropës për një copë bukë për t’i siguruar familjet e tyre, por iu bashkuan UÇK-së në luftën për çlirimin dhe për lirinë e Kosovës. Të gjithë këta trima qoftë heronj të rënë a të gjallë, Kosova nuk do t’i harrojë kurrë, as sot e as nesër.

Pandeli Majko nuk njeh as histori, as Kushtetutë e as Platformë Kombëtare shqiptare, që favorizojnë dhe justifikojnë të drejtën dhe kërkesën për bashkimin kombëtar shqiptar !

Me gjithë paternalizmin e tij të rremë se gjoja “ ka investuar, dhe i dhemb shumë për Kosovën”, Pandeli Majko, nuk është ajo “fuqi politike” ballkanike, që do të mund ta pengonte ose ta përshpejtonte procesin e bashkimit të shenjtë kombëtar shqiptar. Ndaj, parapëlqehet që, Majko së bashku me të gjithë majkot e “tatkot” e tjerë, të cilët deri tani janë deklaruar kundër bashkimit kombëtar qoftë brenda a jashtë Shqipërisë Etnike të Ismail Qemalit, të mos zhvillojnë propagandë frikësuese dhe panik të panevojshëm në opinionin publik; të mos provokojnë, të mos gënjejn֝ë, të mos shpifin dhe, të mos manipulojnë popullin shqiptar, se gjoja sipas “syzeve” të tyre të “diellit” “paska perënduar” bashkimi kombëtar. Ky është idiotizëm në “kub”, që mund ta bëjë një lider politik shqipfolës siç është Pandeli Majko.

Prandaj, vëllezër dhe motra shqiptare, mos u frikësoni nga bashkimi kombëtar, por nga robëria koloniale shekullore, nga varfëria, nga plaçka, nga hajnia, nga përbuzja, nga shfrytëzimi dhe nga papunësia, që e kanë shkaktuar “majkot” dhe “tatkotë”, thënçin “demokratë” dhe “humanist”, të cilët qe 30 vjet po e kullosin djersësn e popullit dhe pasurinë e tij dhe të Shqipërisë. Ndërkaq, mbi “1 milion” shqiptarë ka ikur në emigrim, kanë braktisur Shqipërinë (1990-2021).

Populli nuk duhet të frikëshet nga propaganda agjenturore antibashkim e Pandeli Majkos, ngase ai nuk është i një formati politik të Albin Kurtit, që mund të ndikojë në “hapjen” ose në “mbylljen” e historisë bashkimit kombëtar.

Këtë duhet ta ketë kuptuar Pandeli Pajko, pavarësisht nga aftësia e radiusit politik të tij, i cili qe 30 vjet sillet si “rrota e mullirit pa ujë”, duke pritur integrimin në BE. Mirëpo, me atë dituri dhe largpamësi utopike, nuk ka për të hyrë në BE, sepse BE-ja nuk pranon shtete me probleme të pazgjidhura ndërterritoriale siç është Shqipëria, e cila që nga viti 1878 ka konteste territoriale me vendet fqinje, siç janë Greqia, Mali i Zi, Maqedonia Veriore dhe Serbia.

Pandeli Majko, veç mohimit të së drejtës hitorike të kombit shqiptar ka shpërfillur Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë(1998) dhe Platformën për Zgjedhjen e Çështjes Kombëtare Shqiptare të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë (1998).

Duke qenë se sipas Majkos, “qenka plakur” ideja për bashkimin kombëtar, gjoja se “i përket shekullit të kaluar”, atëherë, pse kjo ide figuron në preambulën e Kushtetutës së re moderne të Republikës së Shqipërisë, ku thuhet : “ me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar…” (Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë, “Pegi”, Tiranë, 2002, f.5)

Gjithashtu, ministri i Diasporës Shqiptare Pandeli Majko nuk e di, sepse nuk e ka lexuar fare as “Platformën për Zgjitdhjen e Çsështjes Kombëtare Shqiptare” të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, ku thuhet :”…, aspirata e gjithë shqiptarëve është ashtu (domethënë se, edhe sot në shekullin XXI, fillimi i dekadës së tretë, viti 2021, është tejet aktuale, e qëndrueshme, e pranushme, e domosdoshme, dhe në frymën e integrimeve demokratike, civilizuese dhe paqësore evropiane – M.H.) siç e kanë përcaktuar që në shekullin e kaluar (XIX- M.H.) rilindësit tanë – BASHKIMI i mbarë trojeve etnike shqiptare në një shtet të vetëm kombëtar. Deri sot ky bashkim nuk është arritur jo për faj të shqiptarëve.Përkundrazi, gjysma e trojeve etnike shqiptare ndodhet ende nën zgjedhen e disa shteteve të huaja. Si rrjedhim, çështja kombëtare shqiptare është një çështje e pazgjidhur (Domethënë, ende, edhe sot është çështje, që pret për zgjidhje, nuk i ka skaduar afati sipas Pandeli Majkos- M.H.)”. Shih: “Platformë për Zgjidhjen e Çështjes Kombëtare Shqiptare”, Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Tiranë, 1998, f.50.

Sa më lart, deklarata e Pandeli Majkos, që të “mbyllet historia e bashkimit kombëtar, sepse i përket shekullit të kaluar”, është shpifje, dezinformim, mashtrim dhe manipulim i historisë kombëtare shqiptare, ndaj si e tillë, nevojitet të hedhet në koshin e plehërave të politikës dhe të propagandës ditore, që thërret kundër idesë së organizimit të REFERENDUMIT për bashkimin kombëtar shqiptar.

GRIM MILESTONE

February 22, 2021 by dgreca

President Biden is asking Americans to mark the 500,000 deaths with a moment of silence at sunset Monday. He’s also ordered flags on all federal buildings lowered to half-staff for five days. The disease has killed at least 100,000 people in the past five weeks and was the leading cause of death in the country in January, ahead of heart disease, cancer and other ailments, according to the Kaiser Family Foundation. Since last February the disease began to ravage nursing homes and the five boroughs of New York, frequently striking the most vulnerable on account of age, poor health, job requirements or crowded living conditions. Now, around 2,000 people die from the disease every day on average, according to data from Johns Hopkins University, down from a high of over 3,000 a day on average in mid-January. The pandemic’s deadliest day in the U.S. so far has been January 12 when 4,400 people died.

The NPR report lays out that death count in the US far exceeds that of other countries — a fact that health experts attribute to the scattered, patchwork pandemic response from the Trump administration. The specialists cite the shortages of personal protective equipment, testing supplies and contact tracing capacity as some of the missing pieces that could have saved lives. Putting in place the public health measures was not the focus of the previous administration. Neither was ensuring that workplaces for those who had to go to work were safe, nor securing adequate personal protective equipment for workers. The politicization of public health messaging, on topics such as masking and the severity of the disease in comparison with flu, also confused and endangered the public, say health experts.

Perhaps the most heartbreaking fact about reaching half a million U.S. deaths, is that the toll is still rising. Though new infections and hospitalizations are slowing after a midwinter peak, the country has a long way to go to end the pandemic. The present situation is described as a race between the vaccine and new more transmissible variants Americans will need to stick to safe behavior to keep the virus from surging badly again.

IHME is now forecasting the U.S. may surpass 600,000 deaths by June.

According to health experts, although we are several months into vaccinating this is not the time to drop the guard and start gathering, because that’s going to erase all the progress that we’ve recently made. Still many speak with measured optimism about the future. People who work in hospitals and in funeral homes are witnesses to the loss than many Americans can avoid.

PROCESSING GRIEF

The toll of witnessing these deaths has largely fallen on front line health care workers.

Signs of hope ahead do not soften the tragedy of each life lost to the illness. The losses include children, and adults of all ages and ethnicities. More than 3,400 health care workers in the U.S. have died from COVID-19, according to numbers from The Guardian and KHN It’s hard to fathom hundreds of thousands of lives in the U.S., and some 2 million more around the world, cut short by the pandemic.

For health workers who help the families say the final goodbyes, it has been extremely hard. It appears that we as a nation have not coped with this. It’s almost as if these are individual losses to individual families, but that they are not seen as a loss to the whole society.

The COVID-19 memorial tribute last month, on the eve of President Biden’s inauguration, in which lights were placed around the Lincoln Memorial reflecting pool, was the first formal acknowledgment of the pandemic’s death toll in the U.S. by the executive branch of the federal government. For most of the past year the burden of processing the grief has fallen on health care and funeral home workers.

Edited NPR Reporting

ITALIA DHE G20 PËR TË VAKSINUAR GJITHË BOTËN

February 21, 2021 by dgreca

Nga DANILO TAINO/*

Bëhet fjalë për të vaksinuar botën: “askush nuk është i sigurtë deri sa të gjithë nuk janë të sigurtë”, është fjalia e përsëritur vazhdimisht. A mund të ketë Italia dhe qeveria Draghi një rol në nisjen e fushatës së imunizimit global të bllokuar në këtë çast? Në datën 17 shkurt ishin vënë në punë 188,35 milionë doza vaksinash në botë (burimi, Ourwoldindata.org). Prej tyre 56 milionë në Shtetet e Bashkuara, 24 milionë në BE, 18 milionë në Mbretërinë e Bashkuar, shtatë milionë në Izrael, 40 milionë në Kinë (më 9 shkurt).

Në pjesën tjetër të Vendeve, pak më shumë se 40 milionë gjithësej, e në shumë prej atyre më të varfër perspektiva e një vaksinimi është tepër e largët. Është e dukëshme që për të drejtuar një fushatë globale duhen mobilizuar Vendet më të pasura, mbasi të kenë vënë në vijë rrugën për imunizimin e qytetarëve të tyre. Ka një sërë nismash të prirura për të mbështetur zotimin e Organizata Botërore e Shëndetësisë ka krijuar Covax, një aleancë bashkëpunuese për të vaksinuar gjthë të rriturit e planetit. Ajo që mungon është ndihmesa konkrete për të mbushur zbrazësitë që në shumë pjesë të botës janë dhe pengojnë që fushata të fillojë.

Bëhet fjalë për të shtuar prodhimin nëpërmjet lejeve, të organizohen zinxhirët e furnizimit shpesh të ngatërruar për karakteristikat e vaksinave, të krijohet prapavija për mbarështimin, të gjinden teknikët që janë t’aftë të bëjnë gjithë këto. E të vihen në dispozicion fondet për këtë sipërmarrje të rëndësishme. Vetëm ekonomitë më të pasura, ato të G20 kanë muskujt dhe arkat për të mbështetur një bashkëpunim botëror të këtij lloji.

Mirë: Italia ka këtë vit kryesinë e G20-ës, ka një qeveri të re të drejtuar nga një kryeministër me një autoritet absolut ndërkombëtar. Ka mundësinë të nxisë e të drejtojë njëzet ekonomitë më të fuqishme drejt një përpjekjeje të përbashkët të domosdoshme për të gjithë. Dhe duhet t’a fillojë duke futur në lojë aleatin më të fortë, atë Joe Biden që duhet të rifitojë për Shtetet e Bashkuara prestigjin historik të drejtimit në mbarështimin e krizave, të humbur në 2020 për shkak të America First. Kështu dhe Italia do të rigjejë kuptimin e vetvetes.

* “Corriere della Sera”, 20 shkurt 2021

Përktheu Eugjen Merlika

I VDEKURI NUK NGJALLET TË DËSHMOJË

February 20, 2021 by dgreca

Shkruan: Rexhep Shahu – Tiranë/ Një histori e dhimbshme. Dy motrave që ditët e fundit u vdiq babai, shfaqen revoltë të fortë ndaj shërbimit mjekësor për mosvëmendje e mospërkushtim, nisur nga sa u rrëfeu babai i tyre që nuk jeton më. Ndaj dy motrave që u vdiq babai dhe shfaqen revoltë, policia e shtetit ka kërkuar procedim penal, se ato kanë thënë ndaj sistemit mjekësor çfarë u thoshte babai i tyre që nuk jeton më, që sipas tij ishte lënë në mëshirë të fatit i braktisur, i papërfillur nga mjekët dhe u kërkon vajzave të tij ta largojnë nga aty ku është, se nuk ka kujdes mjeksor për të, se mjekët e braktisën me orë të tëra tek dera pa i dhënë asnjë ndihmë. Të thënat e babait që nuk jeton më, të cilat i artikuluan vajzat e tij, bien në kundërshtim me ato fjalë që u thoshte mjekja vajzave të babait të vdekur. Ky është thelbi. Dy motrat që u vdiq babai shpërblehen nga policia e Edi Rames me procedim penal. Dikush si Edi Rama dikur për vdekjen e babait shpërblehet me post ministri e dikush me procedim penal. Mjekët janë merzitur dhe kanë paditur në polici motrat që u vdiq babai. Për mjekët është më e rëndë akuza e zemërimit të motrave të tronditura që u vdiq babai nga pavëmendja e mjekëve, sipas babait të tyre, se sa vdekja e një njeriu, vdekja e këtij babai. Me padi ndaj pacientëve e familjarëve të tyre nuk zgjidhet asgjë, as nuk ngjallet i vdekuri e as nuk paqetohet askush nëse nuk e ka paqen brënda vetes. Në gjithë këtë histori, ne e kemi të vështirë të jemi një mendje, ta mendojë secili veten në vendin e dy motrave që u vdiq babai dhe pastaj të gjykojmë. Dy vajzat e të sëmurit që ndërroi jetë tronditen nga ato çfare u thotë babai dhe shpërthejnë në revolten e tyre të natyrshme dhe u drejtohen njerëzve për të mos i prurë njerëzit e tyre në spitalet publike. Dëshira dhe përkushtimi i personelit mjekësor të spitaleve publike dhe pamundësia e personelit shëndetësor për të kryer detyrën janë dy anë të kundërta të realitetit tonë. Motrat që u vdiq babai, që sipas tij nuk ka patur kujdes e vëmendje, siç u ka thënë ai vajzave të tij, revolta e tyre e natyrshme nuk shëmb shtetin, nuk është veprim armiqësor që policia të procedojë ndaj tyre. Mungesa e tolerancës dhe e durimit nga personeli mjekësor dhe rendja e tyre për ti paditur motrat që u vdiq babai, i ngarkon me dyshim mjekët në mos më tepër. Po të ndjeheshin të qetë, do të rrinin të qetë para zemërimit të motrave që humbën babanë, do të mundoheshin ti qetësonin e ngushëllonin edhe motrat. Ky është realiteti ynë sot, realiteti i mjekësisë tonë sot, i mjekësisë falas. Ka mjekë të shkëlqyer, por ka pamundësi sistemi shëndetësor tu përgjigjet pacientëve, njerëzve në hall. Mjekët nuk kanë pse marrin përgjegjësi mbi vete kur nuk kanë mundësi, nuk ka pse bëhen gardianë të panevojshëm të qeverisë. Njerëzit shohin, dinë çdo gjë, jemi vend i vogel në këtë bigbrother të madh. Kjo është vetëm një nga fatkeqësitë e zinxhirit të fatkeqësive në sistemin e mjekësisë falas në Shqipëri. Ndodhitë e pakëndshme e të trishta në këtë ambient nuk kanë fuqi të nxisin e revoltojnë shoqërinë, se shoqërisë po i vdes me shpejtësi nervi i reagimit kolektiv. Duket se Rilindja ka prekur fundin. Thirrja e dy vajzave që u kish vdekur i ati dhe asnjë nuk e kish prekur me dorë është një thirrje për të gjithë ne. Kjo sot, nesër mund t’i ndodh kujtdo… Kur Edi Rames i vdiq babai, ai u shpërblye me postin e ministrit të Kulturës, edhe pse siç thoshte Nano dikur, e mora me thonj të paprerë nga Parisi dhe e bëra ministër kulture. Kryeministri i thirrur nga Parisi për ta turbulluar më shumë këneten e ndotur, për të drejtuar kulturën në Shqipëri, për të drejtuar mbi një dekadë bashkinë e kryeqytetit dhe prej 8 vitesh vendin, tani e ka humbur toruan, e ka humbur moralin e drejtimit, është zhytur deri në hundë në batak dhe nëse e kritikon të kërcënon me burg për agjitacion e propagandë kundër shtetit, kundër mjekësisë së tij falas që është një nga dështimet më spektakolare të Rilindjes socialiste.

Mos na zëntë nëma jote…

February 19, 2021 by dgreca

Në kujtesë të ngjarjeve të vitit 1997-Politikanët dhe gazetarët e të gjitha krahëve, që shkaktuan atë mënxyrë ia hodhën paq, vazhdojnë të jetojnë sot si pashallarë dhe të drejtojnë Shqipërinë. Asnjë deri sot nuk ka guxuar të kërkojë falje./

Nga GEZIM ZILJA/

Duke ecur rrugëve të Vlorës në ditët e shkurtit të vitit 2002 dëgjova një këngë polifonike fjalët e së cilës më lanë pa frymë. Nuk po u besoja veshëve.

– Ktheje nga e para – i them “tregëtarit” me ngjyrë, që shiste kasetat në anë të rrugës. Njoha një nga jevgjit e lagjes “Partizani”, shumë aktiv në ngjarjet e vitit’97, që ato ditë bridhte me kallash në krahë dhe mblidhte firma në një letër kartoni gjithë njolla vaji, për shkarkimin e Presidentit të Republikës. Vrimat e pantallonave në gju, xhupi treçerekësh këllirë, që dikur kishte qenë i kuq dhe këpucët e vjetra të kohës së Enverit me kambalet e grisura, nga të cilat dukeshin dy kavilje të palara s’dihet që kur, tregonin qartë se ushtari i ditëve të revolucionit të vitit’ 97, kishte ngelur po aq i varfër ndoshta edhe më keq.

– Kushton 2.500 lekë – gënjeu, duke parë interesimin tim të madh. Ndërkaq kënga kishte shpërthyer nga të dy autoparlantët e magnetofonit të vjetër. Mendja ime u kthye vetëtimthi pas, kur turmat ulërinin për kthimin e parave dhe në krye të tyre ishin gjithfarë vagabondësh, aventurierësh, vrasësish, kontrabandistësh e politikanësh të karrierës.

– Do e blesh apo jo-? më përmendi jevgu, duke më kapur nga brryli. Dhashë paratë dhe u largova. Fjalët e këngës i dëgjova me dhjetëra herë të tjera, ua tregova fëmijëve të mi, të afërmve dhe dashamirësve, të majtë e të djathtë. Ndikimi qe e njëjtë për të gjithë: tronditje dhe pendesë. Po i shkruaj fjalët e këngës pa hequr e shtuar asnjë fjalë:

Sa ke hequr e ke vuar

Pesëqind vjet sundim i huaj

Po ti prapë i gjallë erdhe

Nëpër gjakun tënd që derdhe

Ne të dogjëm dhe të vramë

Ne të mbytëm e të ndamë

Ne të zhvatëm ne të zhveshëm

Të plaçkitëm dhe të qeshëm

Ne të mbuluam me helme

Ne të bëmë kurban të djemve

T’u shaluam mbi kurriz

Dhe të vumë vellon e zisë

Ne që do të merrnim hakën

Të rralluam dhe të mpakëm

O Atdhe o babë e nënë

Të qëlluam me pëllëmbë.

Sido që ta bëmë ti mbete

Veç ke zënë e flet me vete

I pamposhtur nëpër mote

Mos na zëntë nëma jote!

Në librin tim “Vrasës dhe Shpëtimtarë” botuar në vitin 2000, në pasthënie kam shkruar: Për ngjarjet e vitit ’97 kurrkush nuk ka guxuar të krijojë një vjershë apo të këndojë një këngë pendese. Në ato kohë të çmendur kur urrejtja shitej për atdhetarizëm, para universitetit “Ismail Qemali,” këndoheshin këngët e urrejtjes e të vdekjes së shqiptarëve, kundër shqiptarëve.

Me sa duket ky merak i imi më në fund e paskish patur një përgjigje. Dhe ja ku kishte dalë kjo këngë pesë vjet pas çmendurisë kolektive shqiptare. Ata shtatë lebër këndonin, duke e parë të vërtetën në sy, ata këndonin e qanin: Ne të vramë, ne të qëlluam me pëllëmbë… Ne, ne..” dhe në fund “ O Atdhe o babë e nënë..”

Në historinë e popujve të mëdhenjë e të vegjël, vështirë të mos gjesh shembuj të çmendurisë kolektive, të lufërave civile vëllavrasëse, deri të atyre për pushtimin e botës, që nga Alesandri i Madh e Çinghiz Khani e deri Frankua, Hitleri e Musolini. Dhe natyrisht nuk kanë munguar vargjet për lavdinë por edhe krimin. Sa këngë u kënduan te në për diktatorin?! Por gjëkundi nuk ka vargje të tilla, ku çasti i pendesës të ketë një forcë të tillë, që të shkaktojë dhembje, që dërrmon jo vetëm shpirtin por edhe kockat e njeriut.

Shumë lart qëndron poeti anonim, krahasuar me politikanët e vjetër dhe të rinj. Ndoshta ky poet, ka shumë mundësi të jetë një nga ata që bënte sehir kur ju vihej flaka institucioneve të shtetit, pjestar i vjedhjes së magazinave ushqimore apo plaçkitës i depove dhe reparteve ushtarake. Ai thes me grurë që grabiti “Ditët e Kiametit” apo lënia e qytetit në duart e banditëve dhe të aventurierëve atij i përvëlon trupin dhe zemrën. Dhe i vjen turp, nuk ndihet mirë dhe thotë: “Ne të vodhëm, ne të vramë, ne të mbuluam me helme, o atdhe, o babë e nënë, ne që do të merrnim hakën…”

Në këngë ndihet një pendesë e përmasat homerike. Vargjet e papërsëritëshme të padëgjuara kurrë më parë, dalin nga shpirtra të tronditur dhe të penduar të atyre njerëzve, që për një çast u çmendën dhe e qëlluan me pëllëmbë atë, Atdheun e Pavdekshëm, vendin që na lanë të parët, ku jetojmë ne sot e nesër do të jetojnë pasardhësit tanë.

Mos na zëntë nëma jote! Sepse Atdheu edhe të mallkon edhe të nëm, të bën lanet. Mallkimi i atdheut qëndron në emrat e nxirë dhe të damkosur përjetësisht të atyre që shkaktuan mënxyrën e vitit 1997. Ne do të ikim një ditë nga kjo botë, sepse kështu e ka caktuar Zoti. Protagonistët e shkatërrimeve dhe vrasjeve të atij viti, do ta kenë emrim e shkruar brez pas brezi në librin e zi të të historisë shqiptare sepse e vëteta nuk mbytet dot as në një det gjaku. Kësaj ja ka frikën poeti anonim. Kjo është “Nëma” që mund t’i japë atdheu; kësaj nëme, këtij mallkimi ai i druhet. Jo emrat e tyre dhe të pasardhësve në librin e zi të vitit ’97. Sepse ata gabuan e tashmë kërkojnë falje, kërkojnë ndjesë. Sado i rëndë të jetë faji apo gabimi është shumë njerëzore të thuash: Më fal! Dhe kjo nuk është pak.

Ndoshta nuk do të ketë një monument turpi apo kujtese për ngjarjet e vitit 1997. Por për shumë e shumë kohë do të ketë një njollë turpi për ata shqiptarë, veçanërisht vlonjatë, nga qyteti e fshati, që ranë viktimë e lojërave të ndyra të politikës së egër shqiptare dhe segmenteve antishqiptare. Pa iu dredhur qerpiku ata terrorizuan e vranë vëllezërit e tyre, morën në dorë urën e zjarrit dhe i vunë flakën qytetit, flakë që më vonë do të përpinte gjithë Shqipërinë.

PS. Politikanët dhe gazetarët e të gjitha krahëve, që shkaktuan atë mënxyrë ia hodhën paq, vazhdojnë të jetojnë sot si pashallarë dhe të drejtojnë Shqipërinë. Asnjë deri sot nuk ka guxuar të kërkojë falje.