Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

DËNIMI I DMITRIEVIT DHE CAQET E POLITIKËS SONË

by

Nga Giovanni Belardelli-Përktheu Eugjen Merlika /

Ka, kaluar pothuajse i pa vënë re në Vëndin tonë dënimi i fundit i rëndë me trembëdhjetë vite burg, i pësuar 29 shtatorin e shkuar nga Juri Dmitriev, historian rus dhe veprimtar i shoqatës Kujtesë. Vendimi ka shkaktuar protesta në Shtetet e Bashkuara dhe në Bashkimin Evropian, të bindur që mbas padisë së rreme të pedofilisë kundrejt të dënuarit fshihet vullneti për të goditur punën e  tij në mbrojtje të kujtesës së viktimave të stalinizmit. Në vitin 1997 Dmitriev qe një prej atyre që zbuluan në Sandarmoh, në pyjet e Karelisë në kufi me Finlandën, më shumë se dyqind varreza  të përbashkëta, në të cilat ishin hedhur trupat e mijëra njerëzve, të sapo pushkatuar me një plumb mbas koke. Vinin nga ishujt Solovki, i pari kamp për të burgosur politikë, i themeluar më 1923 në kohën e Leninit; më 1937 u vendos të mbyllej kampi dhe të asgjësoheshin të gjithë të burgosurit.

Në çastin kur ndodhi zbulimi i varrezave të përbashkëta autoritetet ruse dukej se mbështesnin këtë lloj kërkimi dhe bashkëndanin frymën që e përkrahte: në tetorin 1997, përvjetori i gjashtëdhjetë i vrasjes së tyre, viktimave të Sardamohut i u kushtua një ceremoni e më pas një përmendore, e paracaktuar të mbetej e para dhe e fundit e këtij lloji. Me ardhjen në fuqi të Vladimir Putinit gjëndja do të ndryshonte. Gjithënjë e më shumë e shkuara sovjetike (përfshirë edhe stalinizmi) gjykohej në mënyrë thelbësisht pozitive, mbasi përfaqësonte periudhën në të cilën Rusia ishte pohuar si një fuqi e madhe botërore. Kjo vazhdimësi e mëtuar për Rusinë e sotme dhe përvojën sovietike është aq më e fuqishme sa më shumë takon miratimin e sektorëve të gjërë të opinionit publik, prej kohësh i interesuar nga dukuria e – siç është quajtur – mallit sovjet. Beteja në mbrojtje të kujtesës së viktimave të komunizmit është bërë e vështirë (shoqata Kujtesa është quajtur “një agjente e huaj”) dhe sulmohet drejt për së drejti nga një histori zyrtare që priret të errësojë të vërtetën shtypëse e kriminale të regjimit komunist; madje është bërë e rrezikëshme dëshira për të dokumentuar vrasjet masive të ndodhura në epokën staliniane.

Në këtë kuadër rrjeshtohet e shpjegohet edhe ndodhia Dmitriev. I arrestuar në dhjetor 2016, në fillim u lirua më 2018, por në vitin e ardhshëm një tjetër proçes e dënonte me tre vjet e gjysmë burgim. Kjo duhej të thonte se, duke mbajtur para sysh periudhën e kaluar në burg, ai duhej të dilte prej tij në nëntorin e ardhshëm. Dënimi i ri i dhënë në fund të shtatorit – një “rrufe në qiell të kthjelltë” e ka përcaktuar Le Monde – i ndalon kthimin në liri të një historiani veçanërisht të zotuar në mbrojtjen e kujtesës së viktimave të Gulagut.

Mungesa n’Itali e kundërveprimeve zyrtare për çështjen Dmitriev shënon një cak të përhapur të klasës sonë politike si – edhe se mund të duket e pabesueshme tridhjetë vite mbas fundit të BRSS – përsa i përket gjykimit historik të dhënë komunizmit sovjetik, ashtu edhe qëndrimit për t’u mbajtur kundrejt Rusisë së Putinit. Sa i përket vështrimit të parë caku ka të bëjë më shumë me të majtën. Kujtoj, për shembull, se kur një vit më parë Parlamenti evropian miratoi një rezolutë dënimi si të fashizmit e të nazizmit po ashtu edhe të regjimeve komuniste, ANPI (Shoqata kombëtare e partizanëve italianë) protestoi ashpër duke kujtuar se si sovjetikët kishin qënë ”çlirimtarët” e Evropës (pohim i vërtetë, madje i afërmendshëm, por që harronte në të njëjtën kohë se brënda BRSS e kundrejt regjimeve të Lindjes, Pushteti sovjetik kishte ushtruar rolin e shtypësit e shpesh të xhelatit). Në anën tjetër, n’atë të qëndrimit të marrë kundrejt “demokraturës” putiniane, dallohen – në një aleancë të nëndheshme verdh-jeshile – si Pesëyjet ashtu edhe Lega. Pak ditë më parë, në fakt, një dokument i Parlamentit evropian që kërkonte një hulumtim ndërkombëtar mbi helmimin e Aleksej Navalnit, mori votën e kundërt të Legës, ndërsa përfaqësuesit e L5Y kanë abstenuar së bashku me ata të Fdi (Vëllezërit e Italisë). Nuk është për t’u  habitur pra që, për një arsye apo për një tjetër, fati i njërit si Juri Dmitriev që lufton për të shpëtuar gjurmët e viktimave të komunizmit i intereson pak ose aspak politikës italiane, që megjithatë nuk le rast t’i kalojë për të na ftuar (ndoshta në mënyrë pak hipokrite) në detyrën e kujtesës.

Vetëm Referendumi na shpëton nga “Srspska zajednica”, ndryshe, “dobro jutro, Republika srpska”!

by

Shkruan:Prof.Dr.Mehdi HYSENI/

Vetëm Referendumi na shpëton nga “Srspska zajednica”, ndryshe, “dobro jutro, Republika srpska”!

*** Nëse kjo  “zezonë” na gjen, atëherë, të gjithë do të jemi të turpëruar dhe të humbur në Kosovë, sepse hap pas hapi do të rrëshqasim drejt ish-sovranitetit kolonial shekullor të Serbisë së Madhe (1912-1999).

Për këtë rrezik të ricopëtimit dhe të rikolonizimit të territorit të Kosovës (jo më pak se 20 vjet-1999) kemi paralajmëruar me dhjetra e qindra herë. Mirëpo, drejtuesit e shtetit të Kosovës, Hashim Thaçi dhe Isa Mustafa, që në vitin 2015 patën nënshkruar Marrëveshjen për formimin e “Srpska zajednicës” në Veriun e Kosovës.

Këtë rrezik e pati paralajmëruarr edhe Vetëvendosja qysh para pesë vitesh, duke vën në dukje faktin se “ ‘Zajednica paraqet rrezik për Republikën e Kosovës,  atëherë Presidenti Thaçi, duhet të bëjë së paku tre gjëra: të distancohet dhe të marrë përgjegjësi për marrëveshjen e prillit 2013, që është themeli i ‘Zajednicës’ që e nënshkroi si Kryeministër; të marrë përgjegjësi për ‘Zajednicën’ e gushtit 2015 të nënshkruar nga Kryeministër Isa Mustafa i shoqëruar nga vet Hashim Thaçi si Zëvendëskryeministër dhe Ministër i Punëve të Jashtme,  i cili garantonte se ajo ishte në përputhje me Kushtetutën. Mirëpo,  ndërkohë doli se ajo e shkelë atë, së paku 23 nene të saj. Prandaj, Hashim Thaçi, duhet të japë përgjegjësi për nënshkrimin e saj…” (https://insajderi.com/vetevendosje-thaci-eshte-baba-i-zajednices-e-jo-kundershtar-i-saj/).

 Të merret pëlqimi i SOVRANIT !

-Jo të anashkalohet dhe të shpërfillet sikurse këtu e 12 vjet më parë nga ana e institucioneve shtetërore të Kosovës (2008-2020), por urgjentisht shtrohet nevoja, që të braktiset një praktikë e tillë antiligjore dhe antikushtetuese, dhe, në vend të saj, për çdo çështje relevante dhe me interes të përgjithshëm të  popullit dhe të shtetit të Kosovës, SË PARI, të pyetet POPULLI-SOVRANI, jo Hashimi e as Isa, të marrin vendime arbitrare në kundërshtim me të drejtat legjitime dhe legale të SOVRANIT.

Prandaj, nëse duam ta shpëtojmë veriun e Kosovës nga rikolonizimi dhe nga ricopëtimi nga ana e Serbisë dhe e partnerëve të saj, atëherë urgjentisht duhet të mblidhet Kuvendi i Kosovës, dhe, në përputhje me Nenin 65 (kompetencat e Kuvendit), Pika (3), të shpallë REFERENDUMIN , ku SOVRANI me votën e tij të ligjshme dhe demokratike, do ta thotë fjalën e fundit për statusin e Veriut të Kosovës, për Gjykatën Speciale të Hagës dhe për Dialogun e Brukselit.

 Lajçaku mund t’i diktojë vetëm Bratisllavës, Jo Prishtinës, sepse kësaj radhe do të vendosë populli me Referendum, jo Hashimi, as Isa, as Hoti e as vasalët e tyre !

-Emisari i BE-së për Dialogun e Brukselit, Miroslav Lajçak, mund  ta sugjerojë Bratisllavën, që ta ndryshojë Kushtetutën e Sllovakisë për njohjen e Republikës së Kosovës, si dhe Beogradin për ndryshimin e Kushtetutës në fuqi sipas së cilës “Kosova është krahinë e Serbisë”, por, JO, assesi t’ia imponojë Hashim Thaçit (si president), Qeverisë ose Kuvendit të Kosovës, që ta ndryshojnë Kushtetutën për formimin e “Srpska zajednicës” në Veriun e Kosovës.

-Jo vetëm Miroslav Lajçak, por të gjitha ata që janë të involvuar në Dialogun e Brukselit kinse për t’i normalizuar marrëdhëniet mes Beogradit dhe Prishtinës, duhet të mbajnë parasysh faktin se një gjë e këtillë, është e pamundur të arrihet, nëse si bazë merret Rezoluta 1244 e AP-së së OKB-së (10 qershor 1999), sepse kjo nuk njeh pavarësinë e Kosovës. Ndaj, e logjikshme është, që kjo nuk mund të merret si bazë juridike e as politike për normalizimin e marrëdhënieve ndërmjet Serbisë dhe Kosovës.

Vërtet Kushtetuta e Kosovës “nuk është bibël” siç ka deklaruar M. Lajçaku, porse nuk mund të ndryshohet sa herë “i teket” Beogradit, mbase as historikisht, as de fakto e as de jure Kosova nuk është KOLONI  e Serbisë (1912-1999), por e pavarur dhe sovrane, e njohur nga më se 100 shtete të Kombeve të Bashkuara .

  M.Lajçaku mund ta ndryshojë Kushtetutën e Sllovakisë, por jo të Kosovës !

Së pari, për të vazhduar dialogun në Bruksel, Lajçaku, duhet të kërkojë nga presidenti Aleksandar Vuçiq dhe nga Kuvendi i Serbisë, që ta ndryshojnë Kushtetutën e Serbisë, sepse Kosova nuk është krahinë e saj, ashtu siç figuron në faqet e saj (Kushtetuta e RS-së, 2006).

Ky duhet të jetë KUSHTI NUMËR 1 i Miroslav Lajçakut për ta filluar vazhdimin e Dialogut të Brukselit (2011-2020).

Pasi Beogradi ta ketë plotësuar këtë kusht, atëherë Lajçaku mund t’u kërkojë ndihmë nga Hashimi, nga Isa dhe nga Hoti. Ndryshe, pavarësisht se çka ka deklaruar  se “Kosova duhet ta ndryshojë Kushtetutën për Asociacionin, ajo nuk është Bibël”, kjo, de fakto e as de jure nuk len asgjë për Kuvendin e Kosovës (si organi më i lartë legjislativ i vendit), cili, që tani duhet të mblidhet urgjentisht për të shpallur REERNEDUM  këto 3 çështje me prioritet të jashtëzakonshëm:1) Të vazhdojë apo të pezullohet Gjykata Speciale në Hagë për “krimet e luftës” së UÇK-së;  (2) Të  vazhdojë apo të pezullohet Dialogu i Brukselit (2011-2020) dhe (3) Të formohet apo jo “Srpska  zajednica” në veriun e Kosovës.

Pavarësisht se për të tria këto çështje Presidenti aktual i Kosovës, Hashim Thaçi (dikur në rolin e kryeministrit të Qeverisë së Kosovës) dhe Isa Mustafa (ish-kryeministër i Kosovës) së bashku me Qeverinë dhe me Parlamentin e Kosovës, i kanë nënshkruar dhe “aminuar” këto 3 çështje tejet delikate, që thell prekin substance e sovranitetit territorial dhe shtetëror të Republikës së Kosovës, kanë bërë shkelje ligjore dhe kushtetuese, sepse për të arritur një objektiv të tillë, kanë detyruar deputetët e Kuvendit, që t’i votojnë këto 3 “tema”, të cilat Serbia i ka ngritur për debat në kuadrin e Dialogut të Brukselit, me qëllim të revidimit të statusit politik, juridik dhe kushtetus të Kosovës. Gabimi më i madh dhe i pafalshëm i tyre është se, për  këto 3 çështje kanë ndryshuar Kushtetutën, duke manipuluar edhe Gjykatën Kushtetuese të Repubikës së Kosovës, pa e pyetur fare SOVRANIN.

Sa më sipër, që të përfundojnë të gjitha “maskaradat” (rrenat, mashtrimet, premtimet, manipulimet, keqinterpretimet nga shtetarët e papërgjegjshëm të Ksoovës)  e deritashme të vënies në pikëpyetje të shthurjes së shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, duke luajtur  “pingpong politik”  me Aleksandar Vuçiqin (president), dhe me Ivica Daçiqin (nënkryeministër dhe ministër  i Jashtëm) të Serbisë, ka ardhur momenti i fundit për ta shpëtuar  Kosovën e pavarur nga Serbia kolonialiste dhe neokolonialiste, duke e konsultuar dhe , duke marrë pëlqimin e SOVRANIT-VOTËN E POPULLIT NË REFERENDUM : (1) Duam apo nuk duam Dialog me Serbinë në Bruksel?;

(2) Duam apo nuk duam Gjykatë Speciale për dënimin e “krimeve të luftës” së UÇK-së?;

(3) Të formohet apo të mos formohet “Srpska Zajednica” në Veriun e Kosovës.E logjikshme, e ligjshme, e drejtë dhe plotësisht demokratike, do të ishte, që, për këto 3 çështje të deklarohej populli me votën e tij në REFERENDUM, e jo kursesi të anashkalohet dhe të diskriminohet sikurse deri tash nga ana e “pingpongistëve” të Presidencës, të Qeverisë dhe të Kuvendit të Kosovës.

What can be done to rein in Turkey and bring peace to the South Caucasus?

by

By David L. Phillips-The spiral of deadly violence in the South Caucasus is intensifying. While conflict between Azerbaijan and Armenians has simmered for at least the past thirty years, recent violence escalated when Azerbaijani forces attacked Nagorno-Karabakh, an ethnic Armenian enclave in the southwest of Azerbaijan, on September 27. The current war is more deadly and intractable because of Turkey’s extensive involvement.

Turkey’s President Recep Tayyip Erdogan is both directly stoking violence and undermining diplomacy aimed at achieving a ceasefire. Turkey has fueled conflict since 1993 when it imposed a blockade of Armenia. Erdogan scuttled the 2009 protocols to open the border and establish diplomatic relations with Armenia, which were negotiated by Turkish diplomats.

Erdogan has encouraged Azerbaijan’s recent aggression. In the Turkish leader’s own words, “Turkey stands with and will continue to stand with friendly and brotherly Azerbaijan with all our means” in its “great operation…to liberate the occupied Karabakh.” Confronted with joint Turkish-Azerbaijani efforts, he says, “[Armenia] has encountered an unexpected end.”

These words are accompanied by substantive support. At the conclusion of joint military exercises between Turkey and Azerbaijan last month, Turkey provided Azerbaijan with sophisticated weapons that are being used in the current fighting. According to a reportby Reuters, Turkish arms sales to Azerbaijan surged from under $1 million in July to $33 million in August and $77 million in September.
Today Turkish troops are also engaged on the battlefield. Credible sources indicate that around 150 Turkish Special Forces are on the front lines commanding Azeri battalions. Private contractors hired by Turkey have also been deployed.

Two Turkish F-16s have been photographed at Azerbaijan’s air force base in Ganja, and an Armenian Sukhoi-24 was shot down by a Turkish F-16 in Armenian air space.

Turkish drones, including the Bayraktar TB2, provide close support to Azeri troops and jihadists fighting on Azerbaijan’s behalf.
Erdogan is driven by ambitions to restore Turkey’s influence in former Ottoman territories. Turkish troops are deployed in Syria, Iraq, Libya, and Somalia. Its naval warships are challenging Greece, Cyprus, and Israel in the Eastern Mediterranean.

Turkish involvement in foreign wars is a distraction from growing domestic unrest and provides an opportunity to stifle dissent arising from Erdogan’s mismanagement of Turkey’s economy. In 2002, the exchange rate was two Turkish lira to one US dollar. Today the lira is trading at 7.9 to the dollar. Unsurprisingly, Erdogan’s Justice and Development Party has lost traction; in 2019, it was repudiated in local elections in Istanbul, Ankara, Izmir, and elsewhere.

Desperate to shore up domestic support, Erdogan has made a game-changing move: deploying jihadists to the Caucasus. According to the Syrian Observatory for Human Rights, at least 1,600 mercenaries have been deployed from Syria and Libya to Nagorno-Karabakh. They are affiliated with ISIS, Al-Nusra, Ahrar al-Sham, and factions of the Syrian National Army – Sultan Murad, Suleyman Shah, and Hamza factions, which are notorious for committing atrocities and crimes against humanity including sexual violence.

After killing eighteen Armenian soldiers, jihadists wearing Azeri uniforms desecrated the bodies of their victims. They were recorded in Arabic calling them “Pigs and Jews.”Atrocities are not limited to combatants: there is credible evidence that on October 10, Turkish-backed special forces entered the Armenian town of Hadrut and executed at least four civilians in their homes. Meanwhile, Azerbaijan continues its campaign of indiscriminate bombardment against civilian targets, including the use of internationally-condemned cluster bombs. These brutalities, underscored by Erdogan’s promise to “fulfill the mission of our grandfathers in the Caucasus,” and his reference to Armenians as “leftovers of the sword,” demonstrate that we are on the verge of another Armenian Genocide.

Turkey’s behavior should not come as a shock to observers of the region. Ankara’s support for jihadists dates back to at least 2013, when the Turkish National Intelligence Agency established the jihadi highway from Urfa (in Turkey’s southeast) to Raqqa—then under the control of ISIS. More than 40,000 foreign fighters from about 100 countries transited through Turkey to Syria. Turkey provided weapons, money, and logistical support, as well as medical services to wounded fighters.

Turkey made little attempt to hide this support for jihadists. At Harvard University in October 2014, Vice President Joe Biden indicated: “President Erdogan told me…we let too many people through.’ Now, they’re trying to seal their border.”

Despite Erdogan’s assurances, Turkey’s support for jihadists continued unabated. Its jihadist proxies committed war crimes against the Kurds in Northeast Syria—and now they are deployed to Nagorno-Karabakh.

After the outbreak of fighting in Nagorno-Karabakh, NATO Secretary-General Jens Stoltenberg declared, “I expect Turkey to use its considerable influence to calm tensions.” To the contrary, Turkey is defiantly rejecting calls from the United States, France, and Russia for a cease-fire. Moreover, Turkey has been working behind the scenes to scuttle the recent ceasefire mediated by Moscow.

Turkey has gone rogue. It has long since given up on the EU, and now openly ignores NATO entreaties.

NATO is more than a security alliance. It is a coalition of countries with shared values. Turkey under Erdogan’s dictatorship is Islamist, anti-American, and an egregious abuser of human rights. If Turkey applied for NATO membership today, its application would be summarily dismissed.

What can be done to rein in Turkey and bring peace to the South Caucasus?

Canada this week announced it was halting some weapons sales to Turkey after allegations its equipment was used by Azerbaijani forces. The United States should do the same.

Additionally, sanctions are required under the Countering American Adversaries Through Sanctions Act (CATSA) for Turkey’s purchase of S-400 missiles from Russia.

U.S. efforts should also extend to Azerbaijan. In 1992, President George H.W. Bush signed into law Section 907 of the Freedom Support Act, which prohibits assistance to Azerbaijan “until the President determines, and so reports to the Congress, that the Government of Azerbaijan is taking demonstrable steps to cease all blockades and other offensive uses of force against Armenia and Nagorno-Karabakh.” This legal requirement must be enforced, and assistance to Baku—which swelled to $120 million in military support over the past two years—must immediately stop.

Beyond enforcing Section 907 and suspending this aid, the United States should impose economic and diplomatic sanctions on Azerbaijan to punish its aggression.

The United States should more strongly support mediation by the Minsk Group. Negotiations should include representatives of Nagorno-Karabakh. As a party to the conflict, Turkey should be excluded from any mediation role. Moreover, measures are needed to prevent Turkey from undermining other states’ mediation efforts.

However, it is unclear whether the Trump administration is prepared to take these urgently necessary steps. President Donald Trump has opaque business ties in both Turkey and Azerbaijan. He has received millions of dollars from licensing agreements in Turkey as well as fees from Azerbaijani oligarchs. He may owe money to Turkish and Azerbaijani concerns or need future financing to service the Trump Organization’s $400 million debt.

Given his financing requirements, Trump may be unwilling to put the U.S. national interest ahead of his personal financial interest. The United States needs a new direction to end the grinding war in Nagorno-Karabakh and prevent more civilians from dying.

David Phillips is Director of the Program on Peacebuilding and Human Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served as a Senior Adviser and Foreign Affairs Expert to the State Department during the Clinton, Bush and Obama administrations. Phillips is the author of Unsilencing the Past: Track Two Diplomacy and Turkish Armenian Reconciliation, as well as Diplomatic History: The Turkey-Armenia Diplomatic Protocols, and many other books and articles. This article draws on his presentation at Harvard Law School on October 12, 2020


October 16, 2020

FORMER PM PETITIONS AUSTRALIA’S PARLIAMENT TO END MURDOCH’S MEDIA DOMINANCE

by

The former prime minister of Australia, Kevin Rudd, has emerged as one of the fiercest critics of the Murdoch family’s media company, News Corp, which he says has the power to sway public opinion to protect its own agenda and to damage its political enemies.
Mr. Rudd created a petition to establish a royal commission to ensure the strength and diversity of Australian news media. The effort to look into the media concentration and its effects on democracy has captured public sentiment. On October 10, the petition for Murdoch Royal Commission was posted online and attracted 247,693 signatures. So many Australians rushed to sign it that the Parliamentary website crashed. On the one hand, News Corp owns more Australian newspapers than any other company. On the other hand, in an era where there are more local and international online sources of news and many consumers get their news via Google and Facebook, the question remains as to the power of a traditional media company to shape public opinion to the extent that News Corp’s critics believe.
Rupert Murdoch is one of the world’s most successful media proprietors and his conservative views on politics and business are well known. His son Lachlan, who is co-chair of News Corp and runs the family’s other US-focused business, Fox Corp, is said to share a similar world view. Media mogul’s younger son, James Murdoch had reportedly left the family’s company because he was concerned its newspapers were disguising facts and endorsing disinformation. Rupert Murdoch has been living in the United States since 1973. Over a decade later, the Australian-born publishing magnate, became a U.S. citizen to remove an obstacle to his acquisition of a network of then-independent American television stations. Today Rupert Murdoch is one of the most influential people in the media industry globally, with business interests that span television broadcasting and entertainment content to newspapers and book publishing. The two empires that he built over the last six decades—News Corp (NWS) and Fox Corporation (FOX)—own well-established media properties that operate in five continents including The Wall Street Journal, Fox News, HarperCollins, and the New York Post.
Petition Reason
Our democracy depends on diverse sources of reliable, accurate and independent news. But media ownership is becoming more concentrated alongside new business models that encourage deliberately polarising and politically manipulated news. We are especially concerned that Australia’s print media is overwhelmingly controlled by News Corporation, founded by Fox News billionaire Rupert Murdoch, with around two-thirds of daily newspaper readership. This power is routinely used to attack opponents in business and politics by blending editorial opinion with news reporting. Australians who hold contrary views have felt intimidated into silence. These facts chill free speech and undermine public debate. Powerful monopolies are also emerging online, including Facebook and Google. We are deeply concerned by: mass-sackings of news journalists; digital platforms impacting on media diversity and viability; Nine Entertainment’s takeover of the Melbourne Age and Sydney Morning Herald; News Corp’s acquisition (and then closure) of more than 200 smaller newspapers, undermining regional and local news; attempts to replace AAP Newswire with News Corp’s alternative; and relentless attacks on the ABC’s independence and funding. Professional journalists further have legitimate concerns around unjust searches, potential prosecution, whistle-blower protection, official secrecy and dispute resolution that should be comprehensively addressed. Only a Royal Commission would have the powers and independence to investigate threats to media diversity, and recommend policies to ensure optimal diversity across all platforms to help guarantee our nation’s democratic future.
Petition Request
We therefore ask the House to support the establishment of such a Royal Commission to ensure the strength and diversity of Australian news media.

PJESËMARRJA NË QEVERI JO PËR INTERESA PERSONALE

by

Në pritje të bisedimeve për pjesëmarrje në Qeveri, për shqiptarët parësore duhet të jenë jo interesat personale por  pozita dhe statusi i shqiptarëve në Mal të Zi, sepse ka ardhur koha të ndryshoj qasja e pushtetit, që të përfitojnë shqiptarët e jo individet si deri më tash, e ate kryesisht në fushën e punësimit që paraqet treguesin kryesor  të barazisë qytetare  e nacionale në këtë mjedis. Me pjesëmarrjën e pakicave kombëtare në Qeveri si parnter e jo dekor  do dëshmohej në praktikë se qeverisja nuk është pronë e shumicës parlamentare por edhe të tjerëve që janë pjesë e mozaikut politik  në këtë mjedis.

Shkruan: Nail   Draga–

Duke analizuar periudhën e pjesëmarrjës në Qeveri nga viti 1997 e më pas, del qartë së shqiptarët nuk mund të jenë të kënaqur me përfaqësimin e tyre përkatësisht të punësimit sipas pjesëmarrjës në popullsinë e përgjithshme. Dhe një trend i tillë dëshmon pabarazinë praktike, sepse çështja e punësimit nuk zgjidhet nëse vendoset si ministër ndonjë individ shqiptar, apo drejtor në ndonjë ministri. Çështja e tillë është me peshë të veçantë sepse struktura e të punësuarve është dëshmi e barazisë nacionale në çdo mjedis. Dhe të ndodhur në një situatë të tillë të pavolitshme, ku në sajë të privatizimit u plaçkiten të gjitha ndërmarrjet ekonomike, papunësia u rrit dukshëm andaj për të mbijetuar  zgjidhje e imponuar ishte emigrimi  në botën e jashtme. Dhe nga një dukuri e tillë çdo i treti shqiptar nga Mali i Zi është në botën e jashtme, me trend të vazhdimit që do të jetë me pasoja për shqiptarët në këtë mjedis.

Të refuzohet ministria  e pakicave 

Deri më tash  për pjesëmarrje në Qeveri për shqiptarët  ka qenë e rezervuar Ministria e Popujve Pakicë dhe të Drejtave të Njeriut. Por, duke marrë parasysh se shqiptarët kanë kuadra edhe për fusha të tjera, mendoj se do të ishte e udhës që nëse arrihet marrëveshja për pjesëmarrje në Qeveri, një ofertë  e tillë duhet të refuzohet. Sepse një ministri e tillë me tepër ka qenë në favor të imazhit të Qeverisë, se sa të vet shqiptarëve,  sepse nga ajo ministri elektorati shqiptar nuk ka pasur përfitim, përveç benifiteve personale. 

Në këtë aspekt shqiptarët  duhet të orientohen nga disa ministri tjera, siç janë ministria e ekonomisë, turizmit, bujqësisë etj. Ndërsa në fushën e arsimit dhe të kulturës duhet të ekzistojë një qasje tjetër, e jo si deri më tash, pa peshën e duhur në ruajtjen e identitetit arsimor e kulturor. Sepse shqiptarët janë të vetmit popullsi josllave me gjuhë, kulturë e tradita të veçanta nga të tjerët, andaj duhet gjetur forma dhe mundësi në mbrojtje dhe ruajtje të identitetit kombëtar nga aspiratat asimiluese. Nuk ka dilemë se për ndryshime pozitive në këtë drejtim përveç kuadrave me integritet personal e profesional duhet patjetër të ekzistojë vullneti politik i pushtetit i cili deri më tash ka munguar(!).

Mungon platforma politike

Duke marrë parasysh se deri më tash nuk ekziston ndonjë platformë politike e cila do të ishte e pranueshme për të gjithë spektrin politik të shqiptarët në Mal të Zi, është e udhës të punohet për dy platforma: platforma për veprim politik dhe platforma e përgjithshme politike.

Në këtë aspekt përkujtoj së në vitin 2015 është formuar një komision për shkruarjën e platformës, me pjesëmarrje nga përfaqësues të partive politike shqiptare, ku ishte edhe autori i këtij artikulli. Por, pas disa takimeve dhe shqyrtimit të materialit përkatës, për çudi komisioni ndërpreu punën, ku si shkas ishte jostabiliteti politik në pushtetin lokal të Ulqinit. Dhe nga ajo kohë e deri më tash nuk ka pasur nisma që të punohet në këtë drejtim, që nuk mund të arsyetohet nga partitë politike të shqiptarëve në Mal të Zi.

Nga bisedime në marrëveshje

Fillimisht duhet të zhvillohen bisedime nga përfaqësuesit e Listës shqiptare me shumicën e re parlamentare. Ndërsa lista e dytë parlamentare Koalicioni shqiptar, ka refuzuar për të qenë pjesë e pushtetit, duke theksuar se pjesëmarrja në Qeveri ku është edhe DF, për ata është i pa pranueshëm. Në sajë të  bisedave duhet të parashtrohen kërkesat që duhet të jenë jo me peshë personale për për pozitën dhe statusin e shqiptarëve në këtë mjedis. 

Në lidhje me këtë çështje përkujtojmë se me 27.11.2016 është arritur një marrëveshje në lidhje me bashkëpunimin  paszgjedhor  në mes DPS-it dhe Koalicionit “Shqiptarët e vendosur”. Është çështje tjetër  se çka është shkruar dhe realizuar në praktikë  nga kërkesat në këtë marrëveshje, por ky është dokumenti i parë i kësaj natyre, duke krijuar raporte të partneritetit me pushtetin(DPS), për periudhën katërvjeçare(2016-2020). Dhe diçka të tillë presim të realizohet tash me shumicën e re parlamentare, por me një përmbajtje më të kompletuar.

Nëse shqiptarët kësaj here do të jenë pjesë e pushtetit, duhet të zgjedhin me përparësi kërkesat e tyre  dhe me afate të realizimit të tyre. Sepse çdo kërkesë e shqiptarëve që është në favor të tyre dhe nuk është kundër popujve të tjerë në Mal të Zi, duhet të pranohet nga ana e pushtetit demokratik, që është në favor të barazisë qytetare e nacionale si kudo në botën e qytetëruar. 

Pakicat,  partner e jo dekor të Qeverisë

Në vendet demokratike çështja e përfaqësimit të pakicave është përcaktuar me kushtetutë si aktin me të lartë juridik e jo sipas disponimit të pushtetit. Andaj në këtë aspekt duhet të punohet edhe në Mal të Zi, sepse vetëm në këtë formë të veprimit do të eliminoheshn dilemat e përfaqësimit të tyre në qeverisje qendrore. Nga miratimi i pluralizmit kjo çështje asnjëherë nuk është trajtuar në mënyrë serioze, sepse ndaj pakicave kombëtare vazhdimisht ka ekzistuar qasja e animozitetit, sidomos kur janë në pyetje shqiptarët, që dëshmohet me mos  pjesëmarrje të tyre në Qeveri. Nëse kjo çështje ka ndryshuar nga viti 1997, më ndryshimet politike me formimin e Ministrinë e Pakicave dhe të Drejtave të Njëriut, që në një farë mënyre ishte e rezervuar për shqiptarët, të tjerat ministri kanë qenë të panjohura. 

Pjesëmarrja e pakicave në Qeveri është në favor të prezantimit dhe përfaqësimit të tyre në pushtetin ekzekutiv, sepse çështjet preokupuese të pakicave  askush nuk mund ti paraqesë në mënyrë me të qartë se  sa vet ata. Dhe janë pikërisht  përfaqësuesit autentik të tyre, që ofrojnë  mundësi praktike të partneritetit me pushtetin  në këtë mjedis. Vetëm në këtë formë të veprimit pakicat eliminojnë përceptimin e tyre si dekor i qeverisë, që është koncept i demoduar për mjediset  me qasje autokratike. 

Asnjë ministër shqiptar nga radha e DPS-it

Ndonëse në skenën politike në Mal të Zi  një numër i konsiderueshëm i shqiptarëve votojnë DPS-in, ky subjekt politik  deri më tash   asnjëherë nuk kanë emëruar asnjë shqiptar  si minister  në Qeveri. Një konstatim i tillë, dëshmon se këtij subjekti politik shqiptarët i janë nevojitur për t’iu siguruar kontigjent të votave, e jo të emërojnë ndonjë shqiptar në pozitë të tillë. Nuk ka dilemë se një veprim i tillë  dëshmon  mos konsideratën ndaj kuadrave shqiptare nga ky   subjekt politik si në të kaluarën dhe në ditët tona. 

Ndërsa e kundërta ka ndodhë me pjesëtarët e popullit boshnjak, të cilët vazhdimisht kanë pasur ministra, nga ana e subjektit të tyre politik(PB), por edhe në parti të tjera (DPS, PSD, SD), duke qenë të përfaqësuar në qeveri me shumë ministra, që ka ndikuar në punësimin e pjesëtarëve te popullit në tyre në institucionet dhe subjektët e ndryshme qeveritare.

Në pritje të realizimit të drejtave të mohura 

Shqiptarët nuk duhet të mbesin peng të individëve apo interesave të ndryshme, por duhet të përpiqen për të realizuar në praktikë kërkesat e tyre që janë  optimale në avancim të pozitës dhe të statusit të tyre, sipas standardëve ndërkombëtare. Pjesëmarrja në Qeveri duhet të trajtohet si kompromis i dyanshëm, e jo sa për imazhin e tyre demokratik, por mundësi reale për të dëshmuar në praktikë se  kanë kapacitet demokratik  e jo si  Qeveria e deritashme, e cila në aspektin e punësimit të shqiptarëve ka pasur dështim të plotë. 

Pikërisht duke pasur parasysh këto rrethana pushteti i ri duhet të ofrojë mundësi për realizimin praktikë të drejtave të mohura, të cilat pushteti aktual i ka injoruar vite më radhë. Dhe një veprim i tillë ofron mundësi te bashkëpunimit në nivel të partneritetit, ku përfaqësuesit autentik të shqiptarëve këtë moment duhet shfrytëzuar jo për interesa personale siç ka qenë deri më tash por për  të avancuar pozitën dhe statusin e tyre në këtë mjedis.