Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

SARS Versus COVID-19- Two Pandemics of 21 Century

by

Selected and Edited by Rafaela Prifti/

SARS was called the first pandemic of the 21st century. Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS) appeared in 2002 and quickly spread around the world. The Centers for Disease Control (CDC) reported that 8,098 people were infected in 26 countries, and that death cases were close to 800. It would not be the last. Nor would it be the most deadly.

Scientists took note of Covid-19 as soon as the news reports emerged and began to prepare for a widespread outbreak. The general population wasn’t concerned. Many assumed it would be like the SARS pandemic, affecting relatively few people and, aside from a few cities or regions, not disrupting daily life. 

Since Chinese officials first reported the COVID-19 outbreak in Wuhan December 31, 2019, the virus has spread to 206 countries, according to Bio Space. By April 15, data collected from John Hopkins University reported a steadily-climbing global infection rate of 2, 047, 731 with 133,354 deaths.

There are seven variants of coronavirus known to infect humans. SARS and COVID-19 are the most closely-related versions. Four are common and are relatively benign: 229E, NL63, OC43 and NKU1.

The remaining three, however, have wreaked global havoc. MERS-CoV, causes Middle East Respiratory Syndrome (MERS). SARS-CoV causes SARS. SARS-CoV-2 causes COVID-19. These three can infect animals, evolve and re-infect humans, becoming a new virus.

SARS’ symptoms typically began with a high fever and dry cough, followed by shortness of breath and diarrhea. Severe cases often progressed rapidly to pneumonia, requiring hospitalization and often intensive care. COVID-19 symptoms are similar. They typically feature fever, cough and shortness of breath. Severe cases include respiratory distress that may require hospitalization and the use of ventilators.

Similar Virus Origins

Initially, SARS and COVID-19 viruses both jumped from animals to humans. Horseshoe bats have been implicated in SARS and again in COVID-19. The report issued by World Health Organization (WHO) in February 2020 stated “Bats appear to be the reservoir of COVID-19 virus.”

In 2002, these bats were sold in China’s wet markets – places where live animals were sold for food. The SARS outbreak occurred in Guangdong province and has been linked to its wet markets. By 2019, horseshoe bats were no longer sold in the wet markets. Nor do they live in the wild near Wuhan. They are used in biomedical research, however, and Wuhan, the city in which COVID-19 originated, has two such labs. Researchers investigating the virus’s origins speculate a scientist might have been bitten by a bat and became infected.

Transmission

Once SARS jumped to humans, it was transmitted from person to person. It is most virulent during the second week of infection when virus excretions through the mucus and stool peak.

With SARS, most human-to-human infections occurred in health care settings that lacked robust infection control procedures. When infection control practices were implemented, the outbreak ended. Since then, the only occurrences have occurred through laboratory accidents. They have not spread throughout the community.

COVID-19 appears to spread person-to-person, through droplets that are expelled when a person coughs or sneezes and then are inhaled by a nearby person. Less often, it may be spread by touching an infected surface and then touching one’s mouth, nose, or eyes. Transmission may also occur before a person becomes symptomatic. As the CDC cautions, “COVID-19 is a new disease and we are still learning how it spreads.”

Viral Persistence

Although the persistence of COVID-19 and SARS varies, there are enough similarities to consider them comparable, according to researchers working with the National Institute of Allergy and Infectious Diseases, as reported in the New England Journal of Medicine. The study compared the persistence of the SARS-CoV-2 (COVID-19) and SARS-CoV-1 (SARS) viruses for aerosols, plastic, stainless steel, copper and cardboard.

Specifically, for Covid-19, no viable quantities of COVID-19 remained on copper after four hours or on cardboard after 24 hours. For SARS, the time periods beyond which no viable virus remained on copper and cardboard were each eight hours.

Diagnostics, Vaccines and Therapeutics

When SARS and COVID-19 were first reported, no diagnostics, vaccines or therapeutics were available. Both viruses were completely new in humans. By early April 2003, when the SARS epidemic was in full swing, the WHO announced setbacks in efforts to develop a diagnostic test. Of the three then in development, one was unreliable and two could only be used late in the course of the illness.

Development has moved much faster for COVID-19 tests. By April 2020, diagnostics tests already were in the hands of medical professionals, and time to diagnosis was dropping from days to less than an hour. More than 40 biopharma companies in the U.S. alone are racing to develop active and passive vaccines as well as therapeutics. For example, Moderna plans to begin clinical trials in June. Emergent BioSolutions hopes to launch Phase II trials in August or September. Others are planning for later this year or early 2021.

Pandemic Duration

The SARS pandemic was short-lived. Only eight months separated the first reported case (November 2002) to the end of the crisis in July 2003. No one can accurately project the duration of the COVID-19 pandemic. That largely depends upon the success of social distancing as most U.S. states have mandatory stay-at-home orders in place or are enacting/extending existing orders.

Virus në çdo gjë

by

Nga Astrit LULUSHI/

Çdo gjë përhapet, është në ajër. Njerëzit që e kapin atë, ndryshojnë veten dhe të tjerët. E vërteta është se të gjithë jemi të aftë për çdo gjë, të mirë a të keqe. Nuk duam të besojmë se është e vërtetë, por është. Nëse doni të mos prekeni nga të ftohurit ose gripi, si do të bënit? Do të qëndronit larg njerëzve me ftohje dhe rrufë.
Njeriu i mikluar në një rreth shtypës do të marrë medoemos zakonet e shtypësit. Nëse dëshironi humbjen e peshës, bëni të njëjtën gjë: kaloni kohë me njerëz që kanë humbur peshë. Është shumë më efektive sesa të përpiqesh ta bësh vetë, veçanërisht nëse askush rreth teje nuk e ka këtë sëmundje “Më thuaj se me cilin rri, të them se kush je”.
Nëse dëshironi që ekipi juaj të “kapë” rezultate cilësore, lëreni të stërvitet me ekipe që vazhdimisht prodhojnë cilësi. Kur doni të krijoni një zakon, mendoni se kush e ka, ndërveproni dhe “kapni” zakonin e tyre, sepse është shumë më vështirë që një zakon ta fillosh nga e para.
Shkenca zbulon se njeriu i transmeton zakonet si sëmundjet, ose shërimet.
Lënia e duhanit dhe humbja e peshës përhapen përmes rrjeteve si sëmundjet. Shumë ndryshime të tjera të sjelljes funksionojnë në mënyrë të ngjashme.
Nëse udhëhiqni, ju ndryshoni sjelljen tuaj dhe të të tjerëve, për mirë a keq.
Me fjalë të tjera, njeriu është qenie shoqërore dhe i përgjigjet sugjerimeve sociale. Përpjekja për të ndryshuar sjelljen vetëm përmes forcës së vullnetit, rrallëherë funksionon në plan afatgjatë. Vullneti jep. Sjellja e re ngjit, bëhet e natyrëshme.
Mendoni për sjelljet që keni tani. Ndoshta disa zakone që ju pëlqejnë janë marrë nga miqtë dhe bashkëmoshatarët, dhe pastaj ua kaluat të tjerëve. Ndërveproni me njerëzit me sjellje që dëshironi dhe mbani larg njerëzit me zakone që nuk dëshironi, dërgojini në karantinë, si dikur Cezari dërgonte gjeneralët e tij në Sarandë, pasi ktheheshin nga luftrat në vende të largëta ku mund të kishin marrë ndonjë virus. Ata pushonin në Sarandë, lloj eufemizëm për Karantinë.

NACIONALIZMI, SHQIPËRIA ETNIKE DHE LËVIZJA N. – Çl.

by

Arsyetimi i majorit anglez Eden dhe figura e Qazim Koculit/

Komunizmi shqiptar nuk foli kurrë për këtë epope të fisnikërisë njerëzore, të shfaqur në tokën e tij, sepse ai e kishte përdhosur atë me krimet e tij brënda racës, brënda kombit, brënda popullit që pati meritën t’a prodhonte. Ata qindra jetë hebrenjsh që shqiptarët shpëtuan nga rreziku i asgjësimit nazist, u kompensuan nga njëqindfishi i krimeve mbi vetë shqiptarët, madje mbi pjesën më të vlefshme e më fisnike të saj. Atë kurajo, guxim e zemërgjërësi që treguan shqiptarët në mbrojtjen e hebrenjvet, bandat kriminale të Enver Hoxhës e Mehmet Shehut e të ngjajshmëve të tyre, u a zhdukën në pak ditë, në sajë të një terrori, para të cilit edhe ai i SS-ve gjermanë ishte një hije e zbehtë.

            Por si u arrit në këtë gjëndje? Si i u dorëzua Shqipëria kësaj sprove fatale tmerri të historisë së saj? A ishte një fatalitet i pashmangshëm, apo një fatkeqësi që e gatuam me duart tona? A kemi kurajën sot, mbas 80 vjetësh t’i shohim e t’i analizojmë me gjakftohtësi ngjarjet e atyre viteve, tepër të vështira, e t’i afrohemi gjykimit të historisë që ende nuk e ka dhënë vendimin e saj? 

            Qeveria Mustafa Kruja lindi si pasojë e lindjes së PKSH, të organizuar e  të pagëzuar nga Miladin Popoviçi dhe Dushan Mugosha, të dërguarit e PK Jugosllave, të cilëve komunistët laramanë e folklorikë shqiptarë i u drejtuan për ndihmë, mbasi Baba Stalini u rrezikua nga sulmi i “pabesë” i mikut të tij, Hitlerit. Ajo i vuri vehtes dy synime kryesore : të konsolidonte Shqipërinë etnike me strukturat e saj administrative, arsimore, ligjore, kulturore e ekonomike e të ndalonte fuqizimin dhe ardhjen në pushtet të komunistëve sllavofilë shqiptarë. Kjo ishte vija e asaj pjese të nacionalizmit shqiptar që i besoi politikës së bashkëpunimit me Italinë, për të arritur synimin e Shqipërisë së bashkuar. Po të njëjtin synim kishte edhe pjesa tjetër e nacionalizmit shqiptar që nuk pranonte asnjë lloj bashkëpunimi me pushtuesit italianë e, më vonë, me ata gjermanë. Në parim kishin të drejtë këta të dytët, por në praktikë problemi reduktohej në një alternativë tepër të vështirë që i ngjante një nyje gordiane.

            Në librin e fundit të Ali Këlcyrës “Shkrime për Historinë e Shqipërisë” ka një pjesë që është tepër shprehëse e idesë së mësipërme. Majori britanik M.F. Eden, mik i shqiptarëve, që vjen në Gjenevë për të takuar Qazim Koculin dhe Ali Këlcyrën, bisedon me këtë të fundit pak ditë mbas 7 prillit 1939 :

            “ Eden-i më tha : Lufta e përgjithshme, duket e shpejtë dhe e pandalshme. Në qoftë se do të fitojnë Demokracitë Shqipëria do të jetë indipendente, por e shumta do të ketë kufijtë e 1913-ës. Po të fitojë Boshti nuk do të ketë pavarësinë e duhur, por shqiptarët do të përmblidhen në një grumbull të madh familjar, nën influencën e imperializmit fashist.. Unë, si mik i shqiptarëve, për interesin e tyre kombëtar, do të pëlqeja më mirë një Shqipëri me Kosovën e Çamërinë, qoftë dhe jo indipendente, në vend të një Shqipërie të gjymtuar të 1913-ës, e cila, në rast se del triumfuese në fund të luftës, nuk do të mund të sigurojë lehtë, përballë fqinjëve të saj ballkanikë, as dhe kufijtë e saj të sotëm. Unë, si patriot anglez po të kisha bindjen se populli shqiptar do të luante një rol me rëndësi në luftën botërore që po përgatitet, do t’ju këshilloja të vazhdonit përpjekjet tuaja. Por meqë një bindje të tillë nuk e kam dhe meqë ajo që kishit parathënë me kohë e me kaq insistim në të gjitha anët e botës për 14 vjet me rradhë u vërtetua plotësisht, pasi fashizmi e pushtoi me bajonetë të zbërthyer aleaten e tij të vogël, e duke qenë në nji mëndje me bashkatdhetarët e mi, miq të Shqipërisë, ju këshilloj nxehtësisht të ktheheni një orë e më parë në atdhe. Qëndrimi i juaj i mëtejshëm në mërgim, në gjëndjen e sotme, më duket jo vetëm i kotë, por edhe kundërprodhues. Kam besim se ju mund t’i bëni më shumë shërbim çështjes kombëtare, e ndoshta deri në njëfarë pike edhe çështjes së përgjithshme, po të vijë rasti, duke qëndruar të organizuar në malet e Shqipërisë dhe jo në vendet e lira të perëndimit. Aty duhet të prisni zhvillimin e ngjarjeve, pasi aty do t’ju paraqitet rasti të shpëtoni prapë lirinë e kombit tuaj.”[1]

            Koloneli anglez i ka  bërë  një diagnozë tepër të saktë s’ardhmes së Shqipërisë e, në ndershmërinë intelektuale të shpalosur në bisedë, merr qëndrim në dy rastet e mundëshme të zhvillimit të ngjarjeve. Si “mik i shqiptarëve” uron Shqipërinë e bashkuar e i paraprin mendimit të Mustafa Krujës që tre vjet më vonë, kur shqiptarët ishin përmbledhur “ në një grumbull të madh familjar, nën influencën e imperializmit fashist” do të deklaronte, në një fjalim të tij të rëndësishëm: “Po të na shtrëngonte fati me zgjedhë njânën dysh : a mâ mirë me humbun Kosovën a lirín, pëlqejmë mâ parë të humbasim lirín, mbasi këtê, të bashkuem me Kosovën, jemi të sigurtë se mund t’a fitojmë prap” 

            Hipoteza e dytë që profetizon koloneli anglez është alternative e asaj që ai do të parapëlqente në rrobat e një miku të Shqipërisë. Aty vështrimi shkon më larg dhe rrok interesat e Vendit të tij, që në një luftë të pritëshme, edhe se nuk parashikohet një rol i rëndësishëm për Shqipërinë, dëshiron të ketë dikë “të organizuar në malet e Shqipërisë”, për t’i shërbyer “çështjes së përgjithshme”. Me shumë mirësjellje e njerëzi koloneli anglez i paralajmëron mikut shqiptar fatin e tij dhe atë të Vendit të tij, duke uruar një bashkëpunim me Mbretërinë e bashkuar, që “të shpëtoni prapë lirinë e kombit tuaj”, por gjithmonë në kufijtë e 1913-ës, të cilët edhe “mund të rrezikohen”. 

            Hipoteza e parë, ajo e fitores së Boshtit me Shqipërinë etnike të bashkuar me Romën, shihej si rruga e vetme e zgjedhjes nga ata që e quanin problemin kombëtar si çështjen më me përparësi të jetës shqiptare. Pra, në këtë rast, ata që krijonin mundësinë e sendërtimit të tij, duheshin quajtur miq. Zgjedhja ishte bërë me shpresën se me kohë gjërat do të ndryshonin, se gjysëm liria e bashkimit me Romën do të kthehej në liri të plotë në kuadrin e një bashkimi më të gjërë. Në këtë drejtim ishte me interes një artikull i botuar në “Il Giornale d’Italia” të datës 9 janar 1942, me firmën e kontit Çiano e me titullin ngacmues “ Bashkimi i Shqipërisë me Italinë ishte i pari shëmbull i rendit të ri evropian”, në të cilin, mes tjerash, thuhet :

            “Bashkimi italo-shqiptar ka kthyer në realitet parimin e bashkësisë së popujve, në të cilin, si nga pikpamja historike si nga ajo shoqërore, ripohohet, përsoset e kalohet parimi i kombësisë…

            Për popullin italian bëhej fjalë për të futur në jetën e tij të përditëshme parimin e respektit të shenjtë dhe absolut të të drejtave e detyrave të popullit të ri e vëlla, që ishte pritur si i barabartë në familjen e tij politike dhe ekonomike…. Duhej të arrihej tek qytetari italian, veç një ndjenje të re mirëkuptimi, një ndjenjë të re përgjegjësie; të asaj përgjegjësie që binte mbi mbarë   Italinë nga funksioni që merrte përkundrejt kombit vëlla.

            Duhej mundur mosbesimi i natyrshëm, që edhe para nismash më të hapura e më bujare, përcaktohet në Vendet e vogla, kur ata krijojnë lidhje me Vendet më të mëdha. Së fundi, ishte e domosdoshme të përforcohej në shpirtërat dhe në   hapësirë ideja e kombit shqiptar. Prandaj është e nevojshme të shpihej drejt origjinave të tij perëndimore struktura njerëzore dhe ekonomike shqiptare, për t’i dhënë  mundësi të sigurojë zhvillimin e një jete në harmoni me atë italiane, kusht i domosdoshëm që bashkëpunimi vëllazëror të mund të vepronte, duke shfrytëzuar arsyeshëm energjitë e ndërsjellta…”[2]

            A ishin këto mendime, pararendëse të një epoke që ne sot mund t’a njëjtësojmë me atë të Etërve themelues të Evropës së Bashkuar, apo ishin thjesht prodhim i një evolucioni të brëndshëm të ministrit Çiano, gjithënjë e më tepër i zhgënjyer e në kundërshtim me aleatët gjermanë? Konceptet e shprehura në atë shkrim, sigurisht kapërcenin mendësinë e Perandorisë e të Fuqisë së madhe. Nëse ishin të sinqerta e të pranuara nga regjimi do të kishin qenë me të vërtetë një bazë e sigurtë ku do të mbështetej “rendi i ri”, i kuptuar jo vetëm si një rivendosje drejtësie territoriale për të ndrequr padrejtësitë e së shkuarës, por edhe një projekt i ndërtimit të një bashkësie popujsh që nëpërmjet respektimit të vlerave themelore të solidaritetit, ndihmës së ndërsjelltë, lirive e të drejtave njerëzore, do të krijonte kushtet për një epokë të re në historinë e Evropës. Sikur bërthama e parë e këtij projekti të ishte bashkimi i Shqipërisë me Italinë, siç mëtonte autori i shkrimit, qoftë edhe teorikisht e si synim, meritonte  një vëmëndje të veçantë, megjithëse pikëpyetjet që ngrinte trajtimi i tezës së Çianos nuk mungonin. Ajo më e thjeshta ishte : a mund të sendërtohej një projekt i tillë madhështor nga diktatura që imponoheshin me fuqinë e armëve, ku ligjin e bënte gjithënjë më i fuqishmi?

            Sidoqoftë artikulli u botua edhe në Shqipëri e pati një kor përgëzimesh për Ministrin e Jashtëm, sepse i përgjigjej pozitivisht shpresave të atyre që besonin në një t’ardhme të përbashkët miqësie me Italinë.

            Fillimi i vitit 1943 jepte sinjale të qarta se nga do të anonte fitorja e luftës. Dorëheqja e Qeverisë së Mustafa Krujës, si pasojë e vrasjes së Qazim Koculit dhe ngurimit të italianëve për të ndëshkuar fajtorët, ishte një paralajmërim i dështimit të projektit politik të tij, që synonte ndalimin e rritjes së forcës së komunistëve në vend. Ndaj  luhatjes e premtimeve të pambajtura të politikës italiane, që nuk po i jepte mundësi të kishte një forcë milicie të organizuar shqiptare në vartësi të drejtpërdrejtë të Qeverisë që, në synimin e M.Krujës, do të ishte mjeti kryesor në përballimin e rrezikut komunist, por edhe bërthama e një fuqie që, në çastin e duhur do të kthehej në rolin e saj të çlirimit kombëtar, nëse rrethanat do t’a kërkonin, ai dërgoi në Vlorë Qazim Koculin. Zyrtarisht ai ishte Komisar i lartë i Qeverisë për Vlorën, në fakt misioni i tij ishte shumë i fshehtë : fillimi i organizimit të qëndresës kombëtare nacionaliste në krahinën ku lëvizja komuniste ishte më e fuqishme. Personaliteti i spikatur i Koculit  në lëmën e shqiptarizmit jepte garancitë e nevojshme për një sukses të projektit. Italianët e nuhatën dhe, nëpërmjet Halil Alisë e Selim Gjetanit, e vranë heroin e Vlorës, duke i hequr mundësinë të përsëriste 1920-ën. 

            “Në nji ditë vere të vitit 1939, në Vlonë, në mes meje e Qazim Koculit, u zhvillue kjo bisedë : – Ty, Qazim, nuk të ka hije   me hy në Partinë Fashiste e me u përzie kaq tepër me italianët.

            – Na, Faik, nën maskën e bashkëpunumit, duhet të përgatitemi me i ra Italisë. Duhet të përsërisim Luftën e Vlonës.

            –  Ç’thue për mikun tand, Mustafa Krujën?

            – Në rast të nji lufte në mes të Shqipnisë e Italisë, Mustafa asht me Shqipninë. Në nji luftë të tillë, Mustafën kërkoje prej meje. Atë do t’a marr unë për krahu.

            Me të vërtetë, me gjithëthanat e thaçat, akuzat e shpifjet, Qazim Koculi, në krye të vitit 1943, u vra prej italianëve, si drejtues i çetave shqiptare kundër Italisë. Si nji hero, ai ra dëshmor, gjatë asaj rruge që përpiqej me ia mbërrijtë : luftës kundër pushtuesit.”[3]

            Kështu shkruan në librin e tij të kujtimeve kolonel Faik Quku, ish antar i udhëheqjes së Ballit Kombëtar. Është një nga librat më objektivë në trajtimin e periudhës së luftës. Autori mbron pikëpamjet e tij dhe të forcës politike që përfaqëson, por i sheh me sy realist ngjarjet e gjykimet për to nuk i nënështrohen as miratimit të çdo ideje e veprimi të anës së tij politike, por gjithashtu, as dënimit e nxirjes së veprës së kundërshtarit. Njohës i mirë i gjithë harkut politik shqiptar, nga përvoja në vetë të parë, jep një tablo mjaft të paanshme e reale të Shqipërisë para komuniste. 

            Tezën e Qukut e pohon edhe një tjetër drejtues qëndror i Ballit Kombëtar, Ali Këlcyra, tepër kritik ndaj Mustafa Krujës dhe vijës së tij. Në shkrimin “Krijimi i Frontit të Rezistencës në Shqipëri” ai tregon një episod të marrredhënieve me Koculin e nxjerr përfundimin përkatës:

            “Të gjithë shokët e mërgimit që ndodheshin aty pranuan të merrnin pjesë në rezistencën me përjashtim të Qazim Koculit, i cili më tha se i kishte dhënë fjalën Mustafa Krujës se nuk do të merrte pjesë në asnjë organizatë të fshehtë pa e vënë atë më parë në dijeni. Qëndrimi i Koculit na habiti e na hidhëroi të gjithëve, dhe me gjithë lutjet dhe këmbënguljen time ai mbeti i patundur në mendimin e tij. Kam bindjen se ai, nën mbrojtjen e Mustafa Krujës shpresonte që në momentin oportun të luante një ditë rolin e luajtur më 1920. Kjo i hëngri kokën…”[4]

            Ali Këlcyra, si njohës i mirë i të dyve, ndoshta mund të ketë patur ndonjë sinjalizim prej tyre. Nëse nuk është kështu, tregon mprehtësinë politike për të lexuar përtej asaj që duket.(VIJ

[1] Ali Këlcyra  “Shkrime për Historinë e Shqipërisë” Onufri  f. 166-167

[2] Francesco Jacomoni di San Savino  “La politica dell’Italia in Albania”  F. 284 – 285

[3] Faik Quku  “Qëndresa shqiptare gjatë luftës së dytë botërore”  Vëllimi I  F. 185 – 186

[4] Ali Këlcyra “Shkrime për Historinë e Shqipërisë” F. 176

Trump says coronavirus pandemic has peaked, some states to reopen before May 1

by

By Ebony Bowden & Bob Frederics*

President Trump said Wednesday that the US had passed the peak of the coronavirus pandemic — and that some states would reopen before his May 1 deadline.

“While we must remain vigilant, it is clear that our strategy is working, and very strongly working. New cases are declining throughout the New York metropolitan area. Cases in Detroit and metro Denver areas are flat. Washington, DC, Baltimore, St. Louis is showing progress. New cases in New Orleans are declining. The data suggests that nationwide we have passed the peak on new cases,” Trump said during the daily briefing of the Coronavirus Task Force in the Rose Garden.

“These developments have put us in a strong position to finalize guidelines for states opening the country, which we will be announcing tomorrow. We will have a news conference tomorrow during the afternoon,” he said.

“We will be announcing guidelines. We will be talking about various states. It’s very exciting. It’s a horrible time to see such death and distraction, especially when you come out of what was the greatest economy in the history of the world.”

The president’s announcement came as confirmed cases in the US rose to more than 605,000 and the death toll topped 27,000.

“We’ll be opening up states, some sooner than others,” Trump added, saying that some states could reopen before his stated goal of May 1, and that many governors were “chomping [sic] at the bit” to reopen.

“We want to get our country reopen again. We’ll be opening up states, some sooner than others,” Trump added, saying that some states could reopen before his stated deadline of May 1, and that many governors were “chomping [sic] at the bit” to reopen.

Asked for evidence that the peak had arrived, Trump said the task force was “looking at graphs and models.”

Trump’s position has shifted this week.

He said Monday he had total authority to decide when states would reopen, not individual governors.

On Tuesday, he contended that he had authorized governors to make their own decisions.

Dr. Deborah Birx, a task force member, sounded a more cautionary note during the briefing.

“I will remind the people again this is a highly contagious virus. Social gatherings, coming together, there is a chance an asymptomatic person can spread it unknowingly. we know if you are sick, you will stay home. Don’t have that dinner party for 20 yet,” she said, while adding that some states had very few cases.

“We see as a country we are improving. Metro areas are improving, communities and counties are improving, but that also still requires everyone to social distance,” she said.

“In the end we have states that have very few cases and very few new cases. These are ones the president is referring to. These are the groups we are working with very specifically. Each of these governors and these mayors will have to make decisions after generalized guidelines are put out so they can do what is best for their communities. They are the front line.”

*The New York Post

NË EMËR TË LUFTËS KUNDËR KORONAVIRUSIT, A PO SHKOJMË DREJT DIKTATURËS ?

by

Nga Ekrem Spahiu*/

Zotërinj deputetë, mos votoni kundra demokracisë/

Qeveria, nëpërmjet aktit-normativ Nr.7, datë 23.03.2020, liroi nga qelitë e burgut 570 të dënuar, si masë kundër përhapjes së koronavirusit në vendet e vuajtjes së dënimit. Në këtë kuadër, Ministria e Drejtësisë, me anë të një kërkese, i është drejtuar Prokurorisë së Përgjithshme të nxjerrë udhëzime në mënyrë që të kërkohen masa dënimi alternative, si dhe aplikimin e masave të sigurisë ndryshe nga “Arresti në burg” kur kjo është e mundur. 

Një zhvillim i tillë i papritur si epidemia e coronavirusit, e cila rrezikon në masë jetën e popullit në atë shkallë sa e rrezikojnë edhe luftrat, e bën të domosdoshme, që në kornizën e gjithë masave për përballimin e e saj, mund të parashikohen edhe masa penale. 

Por shohim se po kalohet në ekstrem. Qeveria ka propozuar që, për të gjithë ata që shkelin urdhrin e karantinës, të dënohen me burg deri në 10 vjet. Në rast të cenimit të jetës së qytetarëve, dënimi shkon deri në 15 vjet burg. 

Mendoj se, nëse shkelja e urdhrave të karantinës bëhet me qëllim kriminal apo terrorist, atëherë këto ndryshime në Kodin Penal janë të nevojshme dhe të justifikuara. Por nuk do e gjykoja të arsyeshme nëse këto masa merren për të frikësuar njerëzit. Popullata, më shumë mund të frikësohet përmes informacionit për rrezikshmërinë nga koronavirusi, sesa përmes kërcënimit.   

Italia, Spanja Franca, apo SHBA-të, në raport me ne po përjetojnë situata më të rënda, por nuk shoh që të kenë ashpërsuar masat, madje Britania e Madhe apo Suedia nuk e kanë cënuar farë lirinë e lëvizjes, e jo më të parashikojnë burgim. 

Një shtet demokratik garanton të drejtat dhe liritë themeltare të qytetarëve të tij, dhe balancon çdo masë që merr e nuk shkon drejt ekstremit. Në kushtet ku kurba e pandemisë nuk është në rritje dhe disa shtete kanë filluar lehtësimin e masave shtërnguese edhe ne duhet t’i lehtësojmë masat kufizuese.

Po pse e bën këtë Edi Rama? 

Për mendimin tim, Edi Rama ka vendosur që edhe këtë situatë ta shfrytëzojë për të rritur më tej autoritarizmin e tij. Shqipëria tashmë është një vend demokratik dhe ndoshta paralelet nuk shkojnë, por  të mos harrojmë se kështu e filloi edhe Enver Hoxha që gjatë luftës, për të jetësuar pushtetin e tij personal dhe me synimin e qartë për të vendosur diktaturen në Shqipëri. 

Shikoni dokumentin se si vepronin edhe pas “çlirimit” të Tiranës:

Sot jemi në kushte të tjera. Kuvendi i Shqipërisë, pavarësisht se në ç’numra ka rezultuar në total, i ka mjaftueshëm instrumentat për të ndaluar autoritarizmin e pakufi.

Që të miratohen këto amendime në Kodin Penal, duhen 3/5 e votave të deputetëve (84) të Kuvendit, dhe Edi Rama nuk i ka këto vota. Prandaj nëse deputetët e mazhorancës ndoshta nuk do guxojnë të shprehen kundër, deputetët e opozitës në asnjë mënyrë nuk duhen të miratojnë këto ndryshime, se i japin Ramës një mundësi të rrezikshme në dëm të shqiptarëve dhe demokracisë në Shqipëri. 

Opozita duhet të reagojë fuqishëm. Nëse ligji miratohet sot në Kuvend, opozita duhet t’i harroje protestat kundra qeverisë, të paktën deri në zgjedhjet parlamentare të radhës në qershor 2021, pasi për zgjedhje të parakohshme nuk mund flitet më. Kush thyen karantinën dënohet me burg!

*Ish – deputet & kryetar i PLL