Për herë të parë, brenda sallës së selisë së Organizatës së Kombeve të Bashkuara në Nju Jork, do të flitet për kontributin e madh të Fan Nolit për kombin shqiptar! Një simpozium përkujtimor dhe historik do të mbahet me rastin e 100-vjetorit të misionit të Fan S. Nolit në Lidhjen e Kombeve në Gjenevë. Takimi do të zhvillohet në selinë e Kombeve të Bashkuara në Nju Jork, më 9 shtator 2024, nga ora 11:00 deri në 13:00!

Ky organizim historik realizohet me iniciativë të Bibliotekës së Fan Nolit në Boston, VATRA-s, gazetës “Dielli,” dhe pjesëmarrjen e disa akademikëve, studiuesve dhe autorëve të ndryshëm, për të nderuar trashëgiminë shumëdimensionale të Fan Nolit.

I gjithë ky aktivitet zhvillohet nën mikpritjen dhe mbështetjen e ambasadorëve të Shqipërisë në Amerikë dhe në Kombet e Bashkuara.

Nëse dëshironi të dhuroni/donacione për realizimin e këtij eventi të rëndësishëm Ju lutem klikoni linkun:

https://www.zeffy.com/…/d4a782b8-54d3-4343-8e31…

Organizatorët:

Neka Doko – Bibloteka Fan Noli Boston

Ilir Ikonomi – Gazetar/Studiues e autori Nolit Washington

Rafaela Prifti – Editore e Gjuhës Angleze në Gazetën “Dielli” Nju Jork

Mentor Maksutaj – Kryetari i VATRA në Boston (sponsor)

P.S. Të gjithë donatorët do të përmenden gjatë aktivitetit dhe falenderohet në rrjetet sociale!

Nga PAOLO MIELI – “Corriere della Sera”, 12 gusht 2024 – Përktheu: Eugjen Merlika/

Ec e beso në Italinë si aleate. Kundrejt kalimit të kufirit ukrainas në territorin rus, Evropa me një deklaratë zyrtare ka gjykuar : “Ukraina ka të drejtë të sulmojë armikun kudo që ajo t’a quajë të nevojshme”. Shtetet e Bashkuar, nëpërmjet zëdhënësit të departamentit të shtetit, Matthew Miller, ka thënë pak a shumë të njëjtën gjë: “I takon Ukrainës të vendosë sa i takon kësaj mësyemje”. Edhe se nuk e ka nxitur të shtyhet shumë “përtej kufirit”. Italia është shkëputur haptas e është hera e parë që kjo ndodh që nga fillimi i luftës. Së pari ministri i ynë i Mbrojtjes Guido Crosetto ka theksuar se kurrë arma italiane nuk do të duhej të kishte shtënë edhe një plumb të vetëm përtej kufirit që ndan Ukrainën me Vendin pushtues. Deri këtu asgjë e re, mbetemi në dallimin tradicional hipokrit ndërmjet përdorimit “mbrojtës” e përdorimit “sulmues” të armëve të dhëna qëndresës ukrainase. Ndërmjet të tjerash dhuratat tona, nga sa dihet, nuk janë të tilla për t’u mbajtur në konsideratë për një mësymje të llojit t’asaj të kryer nga Zelenski në truallin rus. Aq është e vërtetë sa që Shtatmadhoria e Kievit, gjithnji simbas asaj që del, nuk ka parashikuar përdorimin.

Ministri mund të ndalohej këtu. Por, madje ka menduar të shtojë se “asnjë Vend nuk duhet të mësyjë një tjetër Vend”, duke vënë kështu në heshtje, në të njëjtin rrafsh “dy mësyemjet”, atë ruse dhe atë ukrainase. Ka shtuar pastaj se me qenë se, simbas mendimit të tij, “lufta do të bëhej akoma më e ashpër po të zhvendosej në territorin rus”, sulmi në drejtim të Kurskut “do të largojë gjithënjë e më tepër mundësinë e një armëpushimi”. Me fjalë të tjera, Ukraina nuk ka aspak të drejtë të sulmojë armikun (siç pohojnë SHBA dhe Evropa) “kudo që e quan të nevojshme”, por duhet të luftojë vetëm brënda kufijve të saj. Përndryshe ajo bëhet fajtore sepse ka ndaluar pritmërinë e paqës. Herën tjetër do të thuhet se Zelenski, për të mbajtur pushtetin, dëshëron t’a zgjasë luftën në përjetësi.

Ministri i Jashtëm Antonio Tajani me zë të përvajshëm u vu në rradhë me të. Matteo Salvini, siç ishte e parashikueshme u ngazëllua duke ripropozuar vënien në diskutim të gjithë politikës së dërgimit të armëve në Kiev. Një pjesë e vogël e Pd – Quartapelle, Guerini, Sensi – u alarmua për këtë ndryshim petku të ministrit. Me ironinë që nuk i mungon, kushtetuetari Michele Ainis e ka këshilluar Crosetton (tek Fakti i Përditshëm) të bëjë edhe një hap të mëtejshëm e t’i propozojë NATO-s dërgimin e F16 Rusisë së “mësyer” nga Ukraina, në funksion mbrojtës, kuptohet. E në respektimin e nenit 11 të Kushtetutës.

Në të gjithë këtë, Giorgia Meloni, ka lënë të nënkuptohet, ndërmjet shënimeve të zakonshme jo zyrtare, një murmurimë mos miratimi kundrejt ministrit. Por shënimet e Melonit janë jo zyrtare deri n’atë pikë sa të mos kuptohet se mendimi ndryshe i kryeministres dhe ministrit është apo jo një lojë palësh.

Në të vërtetë, për të dalë nga e gjithë kjo që mban një erë hipokrizie, duhet thënë se misioni i Zelenskit në tokën ruse duket sheshit se shëmbëllen me diçka më shumë se një kundërsulm për të goditur bazat nga nisen raketat vdekjeprurëse që godasin tregjet, centralet elektrike e spitalet ukrainase. Duket se priret më shumë në pushtimin e një zone (në brëndësi të së cilës ka një çentral bërthamor) që të mund të shkëmbehet pikërisht për të krijuar kushtet e një armëpushimi. Për shembull me atë të Zaporizhias, çentralit bërthamor me të cilin rusët ende këmbëngulin. E mundëshme por jo e sigurtë që ukrainasit të arrijnë në synimin, shumë të qartë për Putinin, veprimi i Kurskut – në ndryshim nga ajo që thotë Crosetto – mund t’a bëjë të mundur një traktativë paqeje. Prandaj Evropa dhe Shtetet e Bashkuar, edhe se parandjejnë rreziqet, nga çasti që nuk kanë harruar përfundimet e kundër mësymjes së verës së shkuar, nuk e kanë penguar.

Në këtë pikë duhet thënë, edhe këtu pa hipokrizi, që një dinjitar i lartë i Shtetit siç është ministri i Mbrojtjes do të duhej të kishte kujdes, kujdes të madh në përdorimin e foljeve e të fjalëve. Ka një ndryshim të madh ndërmjet atij që “mësyn” një Vend për t’a pushtuar ose, gjithsesi për të mbajtur një pjesë të mirë të tij për një kohë të pacaktuar) dhe atij që kalon kufirin për të goditur sheshet nga nisen raketat që, prej dy vite e gjysëm, shkaktojnë shkatërrime e vdekje. Apo – nëse është me gjasë e mundëshme hamëndja që kemi formuluar – për të pasur diçka për “të kthyer” në synimin për të mbajtur një pjesë të tokës së Ukrainës, që ende nuk është e pushtuar tërësisht nga armiku.

Të lihet të kuptohet se bëhet fjalë për dy “mësymje” të barabarta o, sidoqoftë, të gjykueshme me të njëjtin metër nuk është e ndershme. Për më tepër t’a bësh në këtë mënyrë, ndërsa Evropa, Britania e Madhe (dje me një deklaratë të vendosur të kryeministrit Keir Starmer) e Shtetet e Bashkuar marrin qëndrime krejtësisht të ndryshëm, është shprehje për të satën herë e provës se në çaste të vështira Italia nuk është një aleat i besueshëm.

Crosetto nuk është i pari, e druajmë, nuk do të jetë i fundmi për t’u tërhequr kur në horizont të duket vagëllimthi rreziku i humbjes. E do t’ishte një padrejtësi të ngarkohej mbi shpatullat e tij një gjykim kaq i ashpër mbi besueshmërinë e Vendit tonë. Por është po aq e vërtetë se në disa çaste si ky nga një hollësi e vogël shihet se nga çfarë stofe janë bërë klasat tona drejtuese. Fatkeqësisht, pothuaj se gjithmonë nga e njëjta.

“Corriere della Sera”, 12 gusht 2024 Përktheu Eugjen Merlika

Rafaela Prifti/

Don Marjan Marku, i lindur në fshatin Binçë, komuna e Vitisë, është prifti i parë kanonik jozviceran i zgjedhur në Kapitullin e Katedrales, Ipeshkvia e St. Gallen-it, Zvicër dhe i pari klerik shqiptar në këtë pozitë. Prejardhja e tij nga një familje martire e kishës katolike dhe edukata e fortë familjare e çuan natyrshëm në shërbim të Hyjit dhe njerëzve. Ai thotë se e veçantia e meshës së sotme është se bekohet bimësia për efektet kuruese fizike dhe shpirtërore. Prandaj, në shërbesën e tij për festën e ngritjes së Zonjës në qiell, Don Marjani do meshojë tek shpella e Zojës së Bekuar, ku, sipas një tradite të vjetër, bekohen bimët dhe barishtet e llojllojshme që shërbejnë për shërimin e trupit dhe të shpirtit.

Ai e konsideron kishën “busull që i drejton njerëzit drejt vlerave kombëtare dhe fetare, drejt të mirës dhe drejt Hyjit.” Duke e pasur këtë busull orientuese, Don Marjani thotë se tri parimet themelore të mërgimit duhet të jenë: parimi fetar që lidh besimtarin me Hyjin, parimi kulturor, që ruan lidhjen e mërgimtarit me vendlindjen dhe ai integrativ që e axhornon mërgimtarin me qytetarin vendor.

Ipeshkvia e St. Gallen është një nga vetëm dy të tilla në botë ku kanonikët janë këshilltarë që kanë edhe privilegjin për ta zgjedhur vetë ipeshkvin, ngjashëm me zgjedhjen e Papës nga kardinalët. Ruajtja e riteve dhe nomeve klerike është pjesë e identitetit të dioqezës së St. Gallen. Ipeshkvia ku ai është kanonik ndodhet në St. Gallen, në pjesën lindore të Zvicrës, rreth 90 km (56 milje) larg nga Zyrik. Qyteza e ka marrë emrin nga misionari kelt Shën Gall, i cili në shekullin e shtatë ndërtoi këtu një azil lutje për ermitët, prej nga mori nisjen vendbanimi.

Don Marjani ka kryer studimet teologjike në Sarajevë dhe më tej ka vazhduar me gradën shkencore të magjistraturës kushtuar Shën Niketës, Ipeshkvit të Remesianës, i njohur ndër shqiptarët si Shën Niketë Dardani (340-420). *Remesiana e atëhershme sot quhet Bella Pallanka, rreth 40 kilometra larg prej Nishit në drejtim të Bullgarisë. Gjatë takimit tonë në Ferizaj, përpara se të udhëtonte për Zvicër, ai, me buzëqeshje dhe elokuencë, hyn shumë natyrshëm në biseda, ku menjëherë vërehet niveli dhe diapazoni i tij i gjerë shumëdisiplinor. Diskutimi për kuptimin e “termit “kanonik” si një emërtim i vjetër i kishës, që nuk gjendet sot në strukturën kishtare shqiptare, hap temën e vjetërsisë së Kishës katolike shqiptare. Me anë të studimeve dhe burimeve historike, ai e shtjellon qëndrimin se shqiptarët nuk e morën fenë nga romakët.

“Shqiptarët nuk e morën fenë nga Romakët,” Don Marjan Marku

Për sa i takon tezës se “shqiptarët e morën fenë nga romakët,” Don Marku thotë se kjo nuk është fare e vërtetë. “Kisha katolike deri në vitin 313 ka qenë e persekutuar prej Romakëve. Të gjithë ata që kanë besuar në ndonjë fe tjetër kanë qenë të persekutuar prej perandorit, i cili konsiderohej të ishte edhe perëndi. Momenti kyç për njohjen e lirisë fetare për të gjithë popujt e perandorisë ishte Marrëveshja e Milanos e vitit 313 nënshkruar midis mbretit Konstatini I dhe Licinius, Një nga provat se deri në vitin 313 pas Krishtit të krishterët kanë qenë të persekutuar janë shenjtërit e parë, si Ipeshkvi Shën Asti në Durrës në vitin 98. Ai u persekutua dhe u var në kryq, i lyer me mjaltë për tu pickuar nga grenxat dhe insektet, për t’ia shtuar dhembjet. Në Ulpian kemi dy martirë në shekullin e dytë, Shën Flori dhe Shën Lauri, të martirizuar për shkak të fesë. Meqë nga vdekja e Krishtit, diku në vitin 30 pas Krishtit e deri në vitin 313 të gjithë të krishterët kanë qenë të persekutuar nga Romakët, atëherë si është e mundur që shqiptarët ta kanë marr fenë prej romakëve?” argumenton Don Marjani.

Menjëherë pas vendimit për liritë fetare kemi pasur shenjtërit ilirë, siç janë Shën Niketa (340-420), Ipeshkëv i Remesianës dhe Shën Jeronimi (340-420) prej Dalmacisë. Sipas burimeve historike, delmatët, kanë qenë fis ilir që kanë ruajtur delet dhe nga kjo janë quajtur delmatët ndërsa kroatët kanë ardhur në shekullin e shtatë në Dalmaci dhe në trojet kroate. Prifti teolog Gennadius nga Marseja, reformator monastik i shekullit të pestë, shkruan se Shën Niketa është autor i dy veprave që kanë shërbyer si literature për përgatitjen e kandidatëve për pagëzim. «Nëse ndokush dëshiron të ketë diçka në dorë mbi Atin, Birin dhe Shpirtin Shenjt, në formë thelbësore dhe të shkurtër, le ta lexojë librin mbi besimin, që e ka shkruar Ipeshkvi Niketa. Kështu lexuesi do t’i plotësojë njohuritë e mësimit qiellore përmes një trajtimi të thuktë e të përmbledhur dhe do t’i afrohet vështrimit (shikimit) Hyjnor». (Don Marjan Marku, Shën Niketa, Ipeshkëv i Remesianës, fq 21).

Për jetën e këtij shenjti ilir kemi të dhëna nga Shën Paulini prej Nolës i cili i shkruan dy poezi për mikun e tij. Aty vërejmë se Shën Niketa ka vizituar Nolën dy herë, në vitin 398 dhe në vitin 402 dhe se ata janë bërë miq në vizitën e parë. Në vargjet e poezisë Shën Paulini pyet se a do të largohet me të vërtetë nga miku i tij dhe është i bindur se pavarësisht nga ndarja fizike, ai do të mbetet pranë tij shpirtërisht: «Ti do të kalosh nëpër fushat, rrafshirat e Filipit në Maqedoni; do të kalosh nëpër qytetin Tomi dhe si mysafir i Dardanisë dhe të shkosh për në Scupi, që është fqinj i atdheut tënd» (po aty, fq 15-16). Shën Niketa mendohet se është autor i himnit «Te Deum laudeamus» por kjo është ende e diskutueshme në aspektin shkencor.

Provë tjetër se Kisha ndër ilirë ka qenë e organizuar është përkthimi i Shën Jeronimit të Biblës nga origjinali, pra nga gjuha hebraike dhe greke në gjuhën latine, që njihet si teksti «vulgata». Duke qenë se dokumentet provojnë se ka pasur ipeshkvi, është e qartë se ekzistenca e ipeshkvive flet për një kishë të organizuar në fiset ilire.

Fëmijëria në Kosovë dhe thirrja në shërbim të Hyjit dhe njerëzve

Unë jam lindur në Bincë, komuna e Vitisë, në një familje shumë fetare, e cila ka pratikuar shumë fenë katolike. Në kohën e fëmijërisë sime shkonim për çdo të diel në meshë, në Kishë dhe në mësimin e fesë. Në familje u luste për çdo ditë rruzarja dhe kur binte këmbana për Engjëllin e Zotit – kjo ndodh tri herë në ditë, në mëngjes, në drekë dhe në mbrëmje – pavarësisht se ku gjendeshin prindërit e mi, në fushë, në punë apo në rrugë, ata ndërprisnin punën dhe lusnin uratën «Engjëlli i Zotit». Kjo traditë fetare ka ndikuar shumë në thirrjen time meshtare për të qenë në shërbim të Hyjit dhe të njerëzve. Përmes lutjes ne jemi të lidhur me Hyjin, bisedojmë me Hyjin, dhe duke qenë të lidhur me Hyjin, bekimin që marrim prej Hyjit e ndajmë me të tjerët.

Për thirrjen time meshtarake që e kam ndier qysh në shkollën fillore ka ndikuar edhe prejardhja ime nga një familje martire. Të parët e mi, si nga ana e babait po ashtu edhe nga ana e nënës kanë qenë të gatshëm për të vdekur për Krishtin, duke mos u frikësuar nga perandoria Osmane dhe duke mos e ndërru fenë katolike në atë islame. Nga fshatrat e Karadakut, ku kanë jetuar të parët e mi, diku 200 njerëz janë deportuar në Muhaliq (Anadoli) në vitin 1846, për shkak se nuk dëshironin ta pranonin fenë islame. Prej atyre 200 vetëve janë kthye diku rreth 90 veta pas dy viteve, pas intervenimeve nga Franca dhe Austro Hungaria. Rreth 120 njerëz janë vra, janë persekutu dhe kanë vdek vetëm pse kanë qenë katolik dhe nuk kanë dashur ta marrin fenë islame. Shën Tertuliani ka thënë: “Gjaku i martirëve është fara e krishërimit.” Me siguri se gjaku i tyre është një farë e mbjellur në tokën e fshatrave të Karadakut dhe për atë arsyje në këtë pjesë ka shumë thirrje meshtarake dhe të murgeshave.

Familja dhe edukimi e formimi shpirtëror

Në formimin tim shpirtëror kanë ndikuar shumë prindërit e mi, Frroku dhe Antonina (Tanina) Marku dhe dy vëllezërit e mi: Nou dhe Zefi. Ata me jetën dhe veprën e tyre kanë qenë shembull për jetën dhe rrugëtimin tim. Për thirrjen time meshtarake kanë ndikuar edhe famullitarët që kanë shërbyer në bashkësinë famullitare të Binçës ku jam rritur, siç janë: Don Nikolla Duckic, Don Pjetër Berisha dhe Don Ndue Gjergji. Shumë ndikim ka pasur edhe motra Luiza Stoshiq, e cila me ka dhënë mësim fenë.

Persekutimi i klerit katolik nga regjimi komunist – Pasojat për shoqërinë tonë

Për mua, martirët janë pishtarë drite që e ndriçojnë kombin dhe bëjnë dritë në qiellin e njerëzimit. Persekutimi i klerit në shtetet komuniste veçanërisht në Shqipëri ka qenë shumë i rreptë. Sipas të dhënave historike, gjatë regjimit komunist në Shqipëri u vranë pesë ipeshkvij, 60 meshtarë, 30 rregulltarë françeskanë, 23 jezuitë, dhjetë seminaristë dhe tetë motra rregulltare a murgesha, pa llogaritur shumë laikë të tjerë. Dy ishin zakonisht akuzat me të cilat arrestoheshin, torturoheshin dhe dilnin para gjyqit, i cili e kishte gjithnjë gati paraprakisht vendimin e dënimit: spiunë të Vatikanit dhe bashkëpunëtorë të nazizmit a të fashizmit, në varësi nga kontaktet që kishin me Evropën. Meqë shumë meshtarë katolikë shqiptarë e misionarë ishin të shkolluar, duke i zhdukur fizikisht, i jepnin edhe një goditje të rëndë vetë identitetit kombëtar, në formimin e mbrojtjen e të cilit, ata, pa dyshim, kishin kontribuar shumë. Gjatë regjimit komunist burgosja, torturat dhe nënshtrimi ndaj proceseve të rreme bëheshin në përpjekje për ta çrrënjosur Ungjillin nga kultura e një populli të tërë. Martirët shqiptarë, si Imzot Vinçenc Prenushi me 37 shokë, kanë qenë të shkolluar në Austri, Francë apo në Itali dhe përveç teologjisë kanë studjuar edhe letërsinë, muzikën, artin. Ata ishin elita e popullit shqiptar. Gjithmonë më vjen në mend sesi Dom Lazër Shantoja, meshtar e atdhetar i ndritur, njeri i kulturës, i letërsisë e i artit, ishte masakruar deri në atë gradë, sa vetë e ëma kërkoi nga xhelatët komunistë ta pushkatonin një orë e më parë, në moshën 54 vjeçare.

Kisha katolike në vendet amëtare dhe në diasporën e sotme

Historikisht Kisha ka një rol shumë të rëndësishëm në diasporën tonë. Ardhja e perandorisë Otomane ka sjellë humbje të kulturës dhe traditës së lashtë, krahas humbjes së fesë. Tekstin e parë të shkruar në gjuhën arbërore e kemi formulën e pagëzimit të shkruar nga Imzot Pal Engjëlli në vitin 1462: “Unë po të pagëzoj në emër të Atit, e të Birit e të Shpirtit Shenjt”. Librin e parë të shkruar në gjuhën arbërore kemi Mesharin shkruar në vitin 1555 nga Gjon Buzuku, dhe shumë vepra të tjera.

Kisha duhet të ketë rolin busullës, e cila i drejton njerëzit drejt vlerave kombëtare dhe fetare, drejt të mirës dhe drejt Hyjit, duke i lidhur njerëzit me Hyjin dhe me njëri-tjetrin.

Për mua, mërgimi duhet të mbështetet në tre parime: parimi i parë është ai fetar ku lidh besimtarin me Hyjin, parimi i dytë është ai kulturor, i cili lidh mërgimtarin me vendlindjen e tij dhe parimi i tretë është ai integrativ, ku lidh mërgimtarin me qytetarin vendor.

Cili është shqetësimi juaj më i madh sot për edukimin shpirtëror në përgjithësi?

Edukimi shpirtëror ka rëndësi sepse çdo njeri duhet ta di se kush është, prej nga vjen dhe ku dëshiron të shkoj, dhe ku është caku i tij. Nëse na ka krijuar Hyji, atëherë ne jemi shtegëtarë dhe udhëtarë drejt tij. Dhe kjo është fryma që duhet ta ketë çdo besimtar, të jetë i vetëdijshëm, se kush është dhe ka shkon, se është në rrugë drejt amshimit.

Shqetësimi im është që bota disi është materializuar për së tepërmi. Shumëçka shihet në prizmën e profitit dhe parasë. Mendimi se njeriu vlen vetëm aq sa jep financiarisht është për mua i gabueshëm. Ky rrezik mund të na largoj nga vlerat e vërteta dhe nga Hyji. Hyji na sheh ndryshe, na sheh të vlefshëm edhe atëherë kur nuk kemi mundësi të japim shumë, na pranon ashtu siç jemi. Pra, Hyji është pasuria më e madhe në jetë, ndërsa të gjitha gjërat tjera janë vetëm mundësi a mjete për të jetuar.

I vetmi kanonik i zgjedhur katolik jozviceran një prift shqiptar që vjen nga komuna e Vitisë është një rast shumë i veçantë

Unë jam zgjedhur kanonik në vitin 2019. Kanonikët në Ipeshkvinë e St. Gallen kanë një privilegj të jashtëzakonshëm që krahas shërbesave kryejnë edhe këshillimin dhe zgjedhjen e Ipeshkvit. Ipeshkvia e St. Gallen ka 142 famulli. Festa e ngritjes së Zonjës në qiell është ditë pune, ndërsa në shumë kisha festohet të dielën pas 15 gushtit. Ajo që është specifike këtu është se bekohen bimët dhe barishtet që shërbejnë për shërimin e trupit dhe të shpirtit. Si në mbarë botën, Shën Nënë Tereza adhurohet edhe në Ipeshkvinë tonë. Kemi dy trupore dhe dy sheshe me emrin Nënë Tereza, përkatësisht në Will dhe Uznach ku shkojnë shumë besimtarë për tu lutur. Këtu ka një pakicë të bashkësisë shqiptare katolike.

A keni ndonjë pendesë? Cila është lutja juaj për besimtarët?

Lutja duhet të jetë për secilin njeri pjesë e jetës dhe përcjellëse e ditës, prej mëngjesit e deri në mbrëmje, sepse lutja është një bisedë me Hyjin, një bisedë me atë që më do. Duke lutur ne bisedojmë me Hyjin dhe fitojmë forcë për punën që kemi gjatë ditës. Pra nëse kemi një mik i cili na do, na do ma shumë se gjithkush tjetër në botë, na do pa kurrfarë interesi, atëherë duhesh të bisedosh me atë mik dhe biseda me të është lutja. Si meshtarë kemi obligim lutjen e orëve, e cila është e ndarë në pesë kohë, ku lusim për vete dhe për mbarë popullin që na është besuar. Të bashkuar me Hyjin në lutje dhe me anë të bashkimit përmes lutjes, ai na jep forcë dhe këtë bashkim me Hyjin e ndajmë edhe me të tjerët në punën e përditshme.

Përshëndetje për Diell-in

Të gjithë lexuesve u dëshiroj që gazeta të jetë dritë ndriçuese për jetën e tyre, që përmes leximit të saj të pasurohen dhe të mësojnë shumë gjëra për jetën e tyre. Të gjithë atyre që kanë lexuar këto rreshta u dëshiroj bekime të shumta hyjnore.

Ju falemnderit!

Siç edhe e dini këto vende nuk janë gjeografikisht afër por as kulturalisht gjithashtu askund afër.

Po përse ne po i vendosim së bashku e çfarë mendojmë se i bashkon. E kemi thënë edhe herë të tjera se i përmbahemi parimit kristian shprehur nga prifti në predikim “për fajin tim, për fajin tim për më të madhin fajin tim”. Kjo vlen edhe për kombe e popuj ku padyshim nuk bëjnë përjashtim edhe kombet e mësipërme përfshirë edhe Kosovën. Po e fillojmë me Israelin pasi në këtë rrafsh historik dhe atë çfarë duam të trajtojmë fillon me Israelin. I madhi Ben Gurion për kombin e Israelit shpalli krijimin e shtetit të Israelit me 14 Maj 1948 pa marrë dakordësinë e Presidentit Truman megjithëse ju ngarkua komunitetit hebrew në Amerikë për të siguruar njohjen e Amerikës sa më shpejt të jetë e mundur gjë që e arritën. Se cilat janë marrëdhëniet Amerikë – Israel dihen dhe nuk po ndalem. Po vazhdoj me Çeçeninë që me aq shumë gjak e mund e fituan pavarësinë dhe e humbën nga hajnia apo siç i themi sot ne mënyrë të kulturuar nga korrupsioni.

Ukrahina futet në këtë histori nisur nga traktati i garancisë përsa i përket sovranitetit të dhënë në 1994 nga fuqitë e mëdha ku për ironi të fatit të majtët ishin në pushtet në Amerikë në 1994 e 2022 kur u agresua nga Rusia, nënshkruese e këtij traktati. Po Kosova ku qendron përsa i përket historisë së marrëdhënieve ndërkombëtare e organizimit shoqëror referuar sukseseve e dështimeve të kombeve të mësipërme përgjatë pothuaj një shekulli që po kalon.

Kosova si çdo komb tjetër përgjatë konsolidimit të shtetit e sovranitetit të sajë ka arritur sukseset e natyrisht dështimet e sajë. Problemi nuk është të qajmë për gabimet e së shkuarës por të mësojmë nga përvoja e të tjerëve të ngjashëm me ne e historinë tonë që kemi bindjen se kanë arritur tja dalin me sukses me qeverinë Kurti.

Padyshim Kosova nuk ka arritur të shpëtojë plotësisht nga kanceri i shoqërive moderne, korrupsioni përgjatë tridhjetë viteve të fundit por hapat e hedhura këto vitet e fundit në këtë fushë janë sinjifikative.

Ajo çfarë duhet thënë me të madhe është fakti se qeveria Kurti ka arritur ta ndalë theqafjen duke e kthyer vendin në normalitet e dy tre fishuar të ardhurat në buxhet që do të thotë më shumë subvencione respektivisht prodhim vendor e sigurisht punë e mirëqenie. Gjithashtu duhet thënë që toleranca ekstreme e qeverive të mëparshme në Kosovë në fushën e sigurisë e sovranitetit, herë nga padituria dhe herë nga shantazhi e kanë rrezikuar seriozisht integritetin dhe sovranitetin e Republikës së Kosovës deri në agresion të hapur në vjeshtën e kaluar nga struktura kriminale të dërguara dhe sponsorizuara drejtpërsëdrejti nga Serbia. Qeveria Kurti mund të ketë gabime objektive e subjektive por i duhet njohur merita se ndali me vendosmëri e trimëri ogresionin ushtarak e disentigrimin e Republikës së Kosovës.

Për herë të parë pas luftës e krijimin e Shtetit të Kosovës, institucionet e sigurisë së Republikës së Kosovës kontrollojnë çdo centimetër të territorit të Kosovës të njohur ndërkombëtarisht e si askush tjetër e ka të stampuar hartën në flamurin e shtetit të Kosovës.

Për mua Kosova ja ka dalë të shmangë deri diku gabimet që kanë bërë të tjerët herë në kundërshti me aleatët perëndimorë por me së shumti me mbështetjen e partnerve strategjikë , mbeshtetje që siguron ekzistencën e vetë shtetit të Kosovës.

Forcimi i mbrojtjes së vendit dhe rritja e kapacitetit të strukturave të sigurisë së bashku me efikasitetin e dukshëm të luftës ndaj korrupsionit është rruga e duhur që po ndjek qeveria e Kosovës për konsolidimin e lirisë e pavarësisë së vendit në respekt të plotë të sovranitetit territorial e vendimarrës.

Nëse i shikojmë me vëmendje zhvillimet në Kosovë përgjatë mandatit të qeverisë Kurti ku të tëra perplasjet me Serbinë e faktorin ndërkombëtar apo edhe me miqtë Amerikane kanë ndodhur në kuadër të korigjimit të lëshimeve e gabimeve të mëparshme apo edhe të marrëveshjeve që nuk janë zbatuar kurrë por që kanë ndikuar drejtpërdrejtë në sovranitetin territorial e shtetëror të Republikës së Kosovës.

Me këtë të fundit dua të them se qeveria Kurti ka pasur shumë situata kritike të imponuara që mendoj se i ka përballuar me sukses në funksion të konsolidimit të lirisë e pavarësisë që për mua ja ka dalë me sukses me gjithë koston që i është dashur ta paguajë.

Pavarësisht rezervave të natyrshme që mund të kemi ndaj qeverisë Kurti në shumë fusha gjë që është e drejtë në një sistem demokratik pasi mundësia për më mirë gjithnjë ekziston prapë se prapë përsa i përket veprimeve e parimeve për një qeverisje të pastër e në shërbim të interesave të popullit e atdheut, qeveria Kurti i ka arritur. Gjithsesi certefikimin e të gjitha ketyre që shkruajtëm më lart do ja bëjë populli i Kosovës së bashku me diasporën e tij në zgjedhjet e radhës që po vijnë së shpejti. Populli i Kosovës është aq fisnik dhe ka treguar edhe në të shkuarën se di t’ju japë hakun liderve të tyre dhe kemi bindjen e plotë se dhe këtë herë nuk do gabojë por do votojë në favor të forcimit të identitetit e sovranitetit të Republikës së Kosovës.

Sami Gashi / Ajet Delaj.

Profesori, leksikografi, historiani dhe gjuhëtari i madh, Karl Gurakuqi, lindi më mars 1895, në Shkodër.

Bashkëpunëtor i Koliqit në “Shejzat”, Karl Gurakuqi e kishte përftuar vokacionin e tij të gjuhëtarit dhe leksikografit si sekretar i të famshmes Komisis Letrare Shqipe, themeluar mbi 100 vjet më parë nga një plejadë intelektualësh, si: Luigj Gurakuqi, At Gjergj Fishta, Hilë Mosi, Sotir Peçi, Mati Logoreci, Aleksandër Xhuvani, Hafiz Ali Korça, Vinçenc Prennushi etj., me mbështetjen e albanologëve austriakë Maksimilian Lamberc dhe Rajko Nahtingal.

Sa kohë ishte në Shqipëri, ai drejtoi të përkohshmet: “Agimi” (1920-1922), “Revista Pedagogjike” (1925-1927), “Mësuesi”, (1928), “Shkolla kombëtare” (1938) dhe redaktoi revistat“Atdheu”, e “Illyria” (në periudhën e dytë,1935-1936), ku botoi në 36 numra rresht një fjalorth fjalësh të rralla me shpjegimet përkatëse.

Më 1944 u zhvendos në Itali (Palermo) ku shërbeu si profesor në Universitetin e Palermos. Bashkë me R. Petrotten e G. Valentinin themeloi Qendrën Ndërkombëtare të Studimeve Shqiptare, e cila, me konferencat e botimet e saj e bëri Palermon qendrën më të rëndësishme albanologjike të kohës. Gurakuqi ka qenë ndër bashkëpunëtorët më të zellshëm dhe produktivë të revistës “Shejzat”, e përkohshme kulturore, shoqërore që qarkulloi jashtë atdheut, gjatë gjysmës së dytë të shekullit të kaluar e, që vazhdoi pa ndërprerje nga viti 1958 deri në vitin 1974. Gurakuqi botoi në këtë organ rreth 100 shkrime dhe drejtoi rubrikat “Hulumtime gjuhësore dhe botimet albanologjike”.

Vdiq në mërgim, në Palermo të Italisë, më 6 dhjetor 1971.

(Qendra e Botimeve për Diasporën)

See insights and ads

Create Ad

All reactions:

55