Ajet Delaj/

Gjëja më normale madje detyrim i një klase politike është që të kenë një vizion për të ardhmen madje sa më larg në ardhmëri të jetë vizioni i tyre aq më mirë do ishte. Dihet që mandati i një qeverie normalisht zgjat 4 vjet pasi mandati mund të jetë më i gjatë por edhe më i shkurtër me vartësi të situatave e zhvillimeve politike në vend e kështu është në tërë botën demokratike. Ajo çfarë dëshiroj të theksoj e të bie në vëmendjen e çdonjërit është se vendimet e një qeverie brenda mandatit të sajë mund të ndikojë në jetën e shoqërisë e zhvillimin e vendit për dekada të tëra.

Po ju bije vetëm një fakt të vetëm për të ilustruar atë që thashë më lart: vendimi i qeverisë së parë post komuniste në Korrikun e 1991 se bashku me parlamentin, siç ka thënë i madhi Dritero “revolucionin e bëri rinia Parlamenti u mbush me pleq” aprovuan ligjin 7501 që i ka kushtuar Shqipërisë e shqiptarëve rreth 9 mijë viktima e një staniacion ekonomik që do zgjasë më së pakti 50 vjet. Jo vetëm kaq por grabitja e dytë që iu bë shqiptarëve në 1991 është faktori përcaktues në shkombëtarizimin e Shqipërisë pasi liria dhe prona shkojnë me shpirtin. Pra vizioni i një qeverie, parlamenti apo krejt klasës politike është domosdoshmëri madje duhet të jetë një faktor përcaktues për ta votuar apo rimandatuar një politikan apo formacion politik. Shoqëritë e lira nuk kanë mënyrë tjetër për të shëruar plagët e shoqërisë, krimin, korrupsionin, qeveritë ineficente e politikanët e korruptuar e deri injorantë përveç votës së lirë e të ndershme.

Që klasa politike shqiptare ka dështuar përgjatë 34 viteve për të siguruar votën e lirë e shenjtërinë e pronës private këtë mendoj nuk e vë në dyshim asnjë shqiptar, madje këtë besoj nuk mund ta mohojë askush as ata që janë në pushtet apo opozitë.

Nuk mendoj se nuk e di kush që mungesa e votës së lire e shenjtëria e pronës private prodhojnë pushtet ilegjitim e korrupsion të frikshëm, atë korrupsion që realisht ka Shqipëria sot sa kurrë nuk ka ndodhur që zyrtarët e shtetit të krijojnë biznes privat e në bashkëpunim vidhnin taksat e qytetarëve.

Gjendja ka shkuar deri atje sa partnerët e miqtë e Shqipërisë e shqiptarëve ndërhynë duke e kthyer Shqipërinë për faqen e zezë të klasës politike në protektorat kushtetuese duke krijuar sistemin e ri të drejtësisë në Shqipëri e vendosur atë nën monitorimin e vartësinë e OMN-së.

Pra klasa politike shqiptare me veprimet, mosveprimet e grykësinë e tyre kanë cënuar drejtpërsëdrejti sovranitetin e Shqipërisë e shqiptarëve.

Pra fatekeqesisht shqiptarët ndodhen në një krizë permanente e shumë dimensionale me një pushtet totalisht të konsumuar e një opozitë inegzistente e akoma më keq akoma në pjesën më të madhe të sajë anti-Amerikane.

Këtë situatë me siguri e ka kuptuar edhe Kryeministri Rama që pas 11 vitesh në pushtet kërkon nëpërmjet levizjeve të fundit politike reforma të mëdha shtetformuese por nuk e ka as vullnetin as mundësinë e tij e as të qeverisë që drejton për ti realizuar ato.

Në situata të krizave të thella e shumë dimensionale shoqëritë e lira gjejne forca për ti kapërcyer këto udhëkryqe të rrezikshme tek bashkimi i tërë forcave të kualifikuara kombëtare me emërtime të ndryshme që praktikisht nuk ka rëndësi emri por përmbajtja e programi i tyre.

I bëj thirrje partnerëve perëndimorë kryesisht Anglo-Amerikaneve që ti ndihmojnë Shqipërinë e shqiptarët për të kaluar këtë periudhë të vështirë , fatekeqësisht të krijuar nga vetë shqiptarët.

Meqë diaspora shqiptare përbën jo vetëm pjesën dërrmuese të kombit shqiptar por edhe kualitete ekspertizë, edukimi e eksperiencë thellësisht mendoj se Shqipërisë i duhet një qeveri me kualitete të shqiptarëve të diasporës të përzgjedhur nga Anglo-Amerikan nëpërmjet institucioneve të tyre me mandat 1 vjeçar me program të qartë .

– Voten e lirë e të ndershme duke përfshirë të drejtën e votës për diasporën nga vendet ku jetojnë e punojnë, shenjterine e pronës private pasi është vullnet politik e mundësi teknike e arritshme e padyshim mbështetjen totale të sistemit të ri të drejtësisë në Shqipëri nga Qeveria e Diasporës.

I bej thirrje diasporës shqiptare ne perendim qe jo vetëm të angazhohen në këtë ide por edhe të punojnë fort për të sensibilizuar miqtë e Shqipërisë e shqiptarëve kryesisht Anglo-Amerikane për domosdoshmërinë e ndihmës e kontributin e tyre për të shpëtuar Shqipërinë e shqiptarët , popullin më pro-perëndimor të jugut të Europës.

Një ftesë për të gjithë shqiptarët e Amerikës.

Xhelal Zejneli/

Për t’u dhënë mbështetje synimeve politike të shtetit serb, akademikët serbë e kanë keqpërdorur shkencën.

Instrumentalizimi i shkencës nga Jovan Cvijiqi

Kryetari i Akademisë Mbretërore Serbe Jovan Cvijiq (1865-1927) ishte një pseudoshkencëtar. Shumë segmente të studimeve të tij, sot e kësaj dite shfrytëzohen si “arsyetim shkencor” i politikës serbomadhe. Cvijiqi angazhohej për zgjerimin territorial të Mbretërisë së Serbisë në drejtim të jugut, në territoret shqiptare dhe maqedonase. Sipas tij, “aneksimi i këtyre territoreve, është kusht për zhvillimin e Serbisë”. Në vitin 1918 Cvijiqi hartoi edhe hartën etnografike të Ballkanit.

“… Për të qenë ekonomikisht e pavarur, Serbia medoemos të ketë dalje në detin Adriatik dhe në një pjesë të bregdetit shqiptar; qoftë me pushtimin e territoreve, qoftë me fitimin e të drejtave ekonomike dhe të drejtave për qarkullim në ato zona. Me fjalë të tjera, kjo nënkupton pushtimin e një rajoni, vërtet të huaj në pikëpamje etnografike, por një zaptim i tillë medoemos të bëhet për shkak të interesave ekonomike tejet të rëndësishme, pikërisht për nevoja jetësore”.

Në kohën e luftës për Maqedoninë, Cvijiqi me mori publikimesh dhe me harta etno-gjeografike synonte ta bindë opinion ndërkombëtar se sllavët maqedonas nuk janë veçse “serbë të jugut”. Midis viteve 1906-1918 hartoi një mori hartash me të cilat pretendimet serbe për këto rajone i arsyetonte duke i shpallur maqedonasit si një grup etno-linguistik serb. Hartat etnografike të Cvijiqit të botuara në vitin 1906, 1909 dhe 1913 dalloheshin ndër vete dhe u përshtateshin nevojave të Serbisë në politikën e jashtme. Në hartën e vitit 1909, krahasuar me hartën paraprake të vitit 1906, dukshëm është pakësuar prania e shqiptarëve në Kosovë dhe në Maqedoninë perëndimore. Në hartën e viti 1913, krahasuar me hartën paraprake të viti 1909, prania e të ashtuquajturve “kroatë-serbë” dukshëm është shtyrë kah jugu. Në të njëjtën hartë, prania e shqiptarëve “është reduktuar në mënyrë dramatike”, madje edhe në Shqipërinë veriore. Pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore, Cvijiqi publikoi hartën e cila duhej të ndikonte në vendimet e Konferencës së Paqes në Paris në vitin 1919. Në këtë hartë serbët dhe maqedonasit janë futur në një kategori. Me këtë, Cvijiqi i dha legjitimitet kontrollit të Maqedonisë nga Serbia.

Memorandumi i Vaso Çubriloviqit

Në vitin 1937, akademiku serb Vaso Çubriloviq (1897-1990) e shkroi memorandumin “Dëbimi i shqiptarëve”. Elaboratin e lartpërmendur e shkroi për qeverinë e kryeministrit Milan Stojadinoviq (Çaçak, Serbi, 1888 – Buenos-Aires). Me shkrimin e tij propozon zgjidhjen “e çështjes shqiptare” me spastrimin etnik total të Kosovës nga shqiptarët. Ai konsideron se është “detyrë imperative” e shtetit të mos lejojë që territorin strategjik të rëndësishëm të tij, ta ketë në dorë “elementi i huaj, që për ne është armiqësor”.

Çubriloviqi e kritikon kolonizimin e deritashëm joefektiv serb të Kosovës dhe propozon metoda më efektive të dëbimeve të dhunshme të popullsisë shqiptare: “Është e pamundur që shqiptarët mposhten vetëm me kolonizim gradual… E vetmja mënyrë dhe i vetmi mjet është forca brutale e një pushteti shtetëror të organizuar. Në këtë pikëpamje, ne gjithmonë kemi qenë mbi ta”.

Çubriloviqi konsideron se e vemja mënyrë efektive e zgjidhjes së çështjes shqiptare është shpërngulja e tyre “en masse”. Ai propozon një sërë mjetesh trysnie me të cilat do të arrihej shpërngulja masive, si: krijimi i psikozës, trysnia e aparatit shtetëror dhe e policisë, me të cilat “do të vështirësohej me të madhe ekzistenca e shqiptarëve te ne”, armatosja e popullsisë serbe, dërgimi i çetnikëve, djegia e vendbanimeve shqiptare, etj.

Memorandumi i Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve (ASShA)

Memorandumin e ASShA-së të vitit 1986 e hartoi Akademia Serbe e Shkencave dhe e Arteve, si një program strategjik i inteligjencies serbe. Memorandumi bënte fjalë për “pozitën e rëndë dhe pabarazinë e popullit serb në Jugosllavi, e posaçërisht në Kosovë ku zbatohet gjenocid fizik, politik, juridik dhe kulturor ndaj popullsisë serbe”. Demonstratat e shqiptarëve në Kosovë në vitin 1981, akademikët serbë i quajtën “agresion neofashist”.

Në vijim, Memorandumi e kritikon “konfederalizmin si dhe autorizimet e mëdha të krahinave autonome, të mundësuara me Kushtetutën e viti 1974”, duke vlerësuar se me këtë kushtetutë “serbët janë të diskriminuar”. ASShA-ja konsideron se “çështja serbe nuk ka për t’u zgjidhur pa u arritur bashkimi kombëtar dhe kulturor i plotë i serbëve, pavarësisht nga fakti se ku jetojnë ata”. (faqe 70-73)

Për shkak të pikëpamjeve lidhur me çështjen kombëtare dhe kërkesave për riorganizimin rrënjësor të shtetit, Memorandumi shkaktoi reagime të ashpra në Jugosllavinë e atëhershme.

Një ditë pas publikimit të Memorandumit, kryetari i atëhershëm i Kryesisë së Serbisë, Ivan Stamboliqi (1936 – 25.08.2000) e quajti “manifest lufte për komisarët serbë”.

Pas disa viteve, komisioni i ekspertëve i Kombeve të Bashkuara këtë memorandum e vlerësoi si “mjet të përhapjes së ndjenjave antishqiptare”.

Në Jugosllavi dhe në Serbi ka pasur shumë të tillë të cilët këtë dokument e kanë konsideruar si shprehje të nacionalizmit serbomadh. Konsiderohet se Memorandumi i ASShA-së ka luajtur rol kyç në shkatërrimin e Jugosllavisë, duke ndikuar me të madhe në luftën e Serbisë kundër Sllovenisë, Kroacisë, Bosnjës dhe Hercegovinë dhe Kosovës.

Paraardhësi i Milosheviqit, Ivan Stamboliqi besonte se e larguan nga pushteti për shkak të mosmarrëveshjeve të tij me Akademinë dhe kundërshtimit të Memorandumit.

Shënim: Më 25 gusht 2000, Ivan Stamboliqi kishte dalë të shëtiste në parkun e Frushka Gorës. E kishin zënë do njerëz dhe e kishin vrarë me dy plumba. E kishin hedhur në një gropë të çelur paraprakisht, ku kishin qitur edhe gëlqere të gjallë. Me fjalë të tjera, ai ra viktimë e regjimit kriminal të Milosheviqit. Mbetjet mortore të tij u zbuluan më 28 mars të viti 2003.

* * *

Albanofobia e Vladan Gjorgjeviqit

Në përhapjen e albanofobisë në Serbi në fillim të shekullit XIX kryesonte Vladan Gjorgjeviqi (1844-1930). Ishte politikan serb dhe anëtar i Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve. Në librin e tij “Shqiptarët dhe Fuqitë e Mëdha” (Arnauti i Velike sile, Beograd 1913), shqiptarët i paraqet si “njerëz të egër të cilët nuk kanë histori, lëkurëkuq evropianë që flenë nëpër dru, të lidhur për degësh me bishtat e tyre”.

Dobrica Qosiqi për shqiptarët.

Akademiku serb Dobrica Qosiq (1921-2014) shumë herë ka dalë në publik me qëndrimet e tij diskriminuese ndaj shqiptarëve. Për shkak të përhapjes së gjuhës së urrejtjes, kundër tij është paraqitur edhe kallëzim penal.

Ky farë shkrimtari për shqiptarët thotë: “Kjo fundërrinë sociale, politike dhe morale e Ballkanit barbar, tribal, e merr për aleat Amerikën dhe Bashkimin Evropian në luftë kundër popullit më demokratik, më të qytetëruar dhe më të arsimuar të Ballkanit – popullit serb”.

* * *

Akademia Serbe e Shkencave dhe e Arteve kurrë nuk është distancuar publikisht prej qëndrimeve të tilla të anëtarëve të saj.

Fizikani bërthamor dhe teoricieni social Stevan Dedijer (1911-2004), në fillim të vitit 2003 i dërgoi letër të hapur kryeministrit të atëhershëm Zoran Gjingjiqit (1952-2003).

Fizikani i sipërthënë i propozonte Gjingjiqit ta shpërndajë Akademinë Serbe të Shkencave dhe të Arteve në mënyrë që të bëhet riorganizimi i plotë i saj.

Sipas këtij dijetari, “Akademia si e këtillë, nuk merret me zhvillimin e forcës kreative të popullit serb në shkencë dhe në teknologji, por merret me ide të prapambetura të nacionalizmit, të shovinizmit, të urrejtjes dhe me marrëzira”.

Posaçërisht i kritikonte akademikët serbë për mbështetjen e idesë së Serbisë së Madhe. “Marrëzia kryesore dhe më e keqe e udhëheqësve të Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve është ajo se janë marrë me çdo gjë përpos me atë me të cilën duhet të merret çdo Akademi e Shkencave: me zhvillimin e forcës kreative të popullit të vet, në teknologji, në shpikje dhe në inovacione”.

Stevan Dedijeri konsideronte se shpërndarja e ASShA-së është pjesë e politikës së domosdoshme për zhvillimin e Serbisë në përgjithësi, e sidomos të shkencës dhe të teknologjisë së saj. Ai priste prej Zoran Gjingjiqit që me riorganizimin rrënjësor të këtij institucioni shkencor më të lartë, ta vërë Serbinë në rrugën e një zhvillimi dinamik. Ndërkohë, regjimi kriminal i Serbisë e vrau Gjingjiqin, ndaj edhe fizikani bërthamor s’mori përgjigje për propozimin e vet.

* * *

Lidhur me Kosovën është prononcuar disa herë edhe kryetari i ASShA-së Vladimir S. Kostiq (1953- ). Është neurolog dhe profesor në Fakultetin e Mjekësisë në Beograd. Në lëmin e mjekësisë është me renome ndërkombëtare. Në vitin 2015 u zgjodh kryetar i ASShA-së.

Në tetor të vitit 2015 Vladimir Kostiqi për Kosovën thotë: “Kosova faktikisht dhe formalisht është e humbur për Serbinë. E vetmja mençuri politike është se si me elemente të dinjitetit ta braktisim Kosovën për arsye se ajo, as de fakto, as de jure nuk është në duart e Serbisë”.

Më 7 janar 2021, në një intervistë në TV N1 ai deklaron: “Askush në Serbi, përfshi edhe Kishën Ortodokse Serbe, nuk kanë tapi për të vërtetën përkitazi me Kosovën”.

Kundër qëndrimit të Kostiqit pati reagime të shumta, nga të katër anët. Kryetari i Serbisë Tomislav Nikoliqi pyeti: “Pas qëndrimeve të tilla për Kosovën, a mund ai të vazhdojë të jetë në krye të Akademisë”.

U prononcua edhe kryeministri i atëhershëm Alekdandar Vuçiqi.

Më 9 nëntor 2018, Vladimir Kostiqi ofroi dorëheqje nga posti i kryetarit të ASShA-së. Më 16 nëntor 2018, dorëheqjen e tij Akademia nuk e pranoi. Në këtë detyrë qëndroi deri në vitin 2023.

Nga DACIA MARAINI – “Corriere della Sera”, 27 maj 2024: Përktheu: Eugjen Merlika/

Pak ditë më parë Rossana Rossanda do të kishte mbushur 100 vite. Po të mbyll sytë mund të dëgjoj zërin e saj të qetë e të arsyeshëm, qeshjen e saj të lehtë dhe ironike. Jam e kënaqur që e pata njohur, siç mund të jesh i kënaqur kur ke njohur më të mirën e Vendit.Rossana kishte një kokë të hapur plot ajër e dritë e gjithmonë të përshkuar nga erëra të zhdërvjellta e të rrjedhshme. Nuk mjaftohej me mendime të përcaktuar por kërkonte gjithmonë diçka të re. Aftësia e saj për të arsyetuar ishte gjithmonë aty, syhapët për të vëzhguar e përimtuar realitetin. E kam njohur në një takim feministesh. E dinja se, si komuniste e orëve të para, kishte mosbesim në lëvizjen e grave, që simbas biblës në latinisht, ishte një shprehje e kapitalizmit borgjez. Por kërshëria e zgjuarsia e saj kanë 

fituar mbi paragjykimet e shpejt u ndjeva pranë si shqyrtimeve që bënim mbi historinë, si mbi vullnetin për të krijuar vlera të reja që lindnin nga vetëdija femërore e jo nga tradita e çmuar e Etërve. Nga ana tjetër ishte aftësia e saj për të kuptuar zhvillimin e historisë 

që e kishte shpënë në dënimin e e mësymjes së Hungarisë në 1956.

Diçka që i shëmbëllen mësymjes së Ukrainës sot. Veçse atëherë Evropa dhe Amerika nuk kanë lëvizur as edhe një gisht dhe kryengritja e guximëshme hungareze kundërsovjetike u shtyp mizorisht dhe demokrati Nagy u vra si një armik. Mënyra në të cilën Rossana përsijaste kuptimin e të qënit komunist besoj se i jepte bezdi atyre që 

besonin se besnikëria ishte më e rëndësishme se sa qartësia. Por  komunizmi, nga një ideal i barazisë e i lirisë, ishte kthyer me Stalinin në një kapitalizëm kokëtrashë e të dhunshëm të Shtetit. Një regjim burokratik e totalitar që nuk lejonte mendimin kritik. Gjykimin e Rossandës, që sot e gjej profetik, mund t’a gjejmë në librin “Një rrugëtim i kotë”, në të cilin shpjegon se si komunizmi ka “mbaruar keq”. Kur idealet fashiten , popujt mund të hyjnë në një gjëndje plogështie dhe inercie që krijon paraliza politike e shoqërore. Pason një gjumë që pjell përbindësha, siç tregon Goya, një zbrazësirë që mbushet nga sjelljet më të vjetruara e mizore të njerëzve. Do të ftonja këdo që dëshëron të kuptojë  më mirë atë që ndodh sot në botë  të lexonte e të rilexonte “Vajza e shekullit të shkuar” dhe “Ky trup që më banon”, një përsiatje e thellë mbi raportin mes trupit dhe mendimit në kohë konsumesh e narçiçizmash. Trupi  për mua , shkruan Rossana, “është ngjala e ndërgjegjes sime”. Nuk mund të thuhej më mirë se kështu.

“Corriere della Sera”, 27 maj 2024: Përktheu: Eugjen Merlika  

Astrit Lulushi/

Dashuria platonike është një lloj dashurie në të cilën tiparet romantike nuk ekzistojnë, por do të thotë më shumë se miqësi e thjeshtë. Termi rrjedh nga emri i filozofit Platon, por nuk është përdorur kurrë prej tij. Një dashuri e tillë është për të arritur te mençuria dhe bukuria e vërtetë, nga tërheqja trupore te tërheqja ndaj shpirtit, dhe bashkimi me të vërtetën, Hyjnoren. Dashuria platonike shqyrtohet në dialogun e Platonit, Symposium. Platoni shpjegon se si ka evoluar ndjenja e dashurisë, dhe e përcakton dashurinë e vërtetë si frymëzimin e mendjes dhe shpirtit të një personi që e drejton vëmendjes së tij drejt çështjeve shpirtërore.

Rëndësi të veçantë ka fjalimi i Sokratit, i cili i atribuon profetit Diotima një ide dashurie platonike si mjet për t’u ngjitur në soditjen e hyjnores, një ngjitje e njohur si “Shkalla e Dashurisë”. Për Diotimën dhe Platonin në përgjithësi, përdorimi më i saktë i dashurisë për qeniet njerëzore është ta drejtosh mendjen drejt dashurisë për hyjninë.

Sokrati e përcakton dashurinë si;“mënyrë për të lindur pasardhës; shtatzënia e trupit, shtatzënia e shpirtit dhe lidhja e drejtpërdrejtë me ekzistencën. Shtatzënia e trupit rezulton tek fëmijët”. Shtatzënia e shpirtit prodhon “virtyt” – (të vërtetën) “vetë-ngjashmërinë” në termat e Platonit, qenie ose Ide. Pausanias, në Sympozium, përcakton dy lloj Eros: Tokësor dhe Hyjnor, si fillim nga tërheqja fizike dhe gradualisht në dashurinë për bukurinë supreme. Ky koncept i Erosit hyjnor u shndërrua më vonë në termin “dashuri platonike”.

Në Simpozium, Erosi diskutohet si një zot – mbreti i perëndive, ku secili i ftuar i festës jep një eulogji në lavdërim të Erosit.

Virtyti, sipas filozofisë greke, është koncepti se realiteti dhe forma materiale barazojnë të vêrtetën, pozitiven ose dashamirësinë.

Perceptimi i disa autorëve modernë për termat “virtyt” dhe “mirë” siç janë përkthyer në anglisht nga Simpoziumi, është një tregues i mirë i këtij keqkuptimi. Në citimin e mëposhtëm, autori thjeshton idenë e virtytit në thjesht atë që është “e mirë”.

“… ajo që është e mirë është e bukur, dhe ajo që është e bukur është e mirë…”

Shkalla e Dashurisë është një metaforë që lidh çdo hap të njeriut duke iu ngjitut shkallës. Çdo hap më afër së vërtetës e bën më të përqendruar te mençuria dhe thelbi i së bukurës (virtytit – të vërtetës).

Shkalla fillon me tërheqjen trupore të trupit për trupin, duke përparuar në një dashuri për trupin dhe shpirtin. Përfundimisht, me kalimin e kohës, me shkallët pasuese, ideja e bukurisë përfundimisht nuk është më e lidhur me trup, por e bashkuar tërësisht me vetë Qenien.

“.,, qeniet njerëzore të ndershme duhet të kënaqen, si dhe ato që nuk janë ende të denja, në mënyrë që të bëhen më të denjë”, thotë Pausanias në Simpzium.

Në mesjetë, interesi për veprat e Platonit, filozofinë e tij dhe pikëpamjen e tij për dashurinë u bënë më popullore, nxitur nga Georgios Gemistos Plethon në Firenze. Në vitin 1469, Marsilio Ficino parashtroi një teori të dashurisë neoplatonike, në të cilën ai e përkufizoi dashurinë si një aftësi personale të një individi, e cila e udhëheq shpirtin drejt proceseve kozmike, qëllimeve të larta shpirtërore dhe ideve. Përdorimi i parë i ndjenjës moderne të dashurisë platonike konsiderohet të jetë nga Ficino në një nga letrat e tij. Termi anglez “platonik” daton që nga “The Platonick Lovers” të William Davenant, të interpretuar në 1635. “Dashuria platonike”, thoshte ai, “qëndron në rrënjën e të gjithë virtytit dhe të vërtetës”.