Analiza – Page 842 – Dielli

ZGJEDHJET NË GREQI DHE E ARDHMJA E EUROPËS…

January 23, 2015 by dgreca

NGA KRISTO ZHARKALLIU,Athine/
Ka disa vite që Greqia po kalon një krizë të thellë ekonomike. Populli grek po përballet përditë me vështirësi të mëdha në jetën e përditshme ngaqë kriza ekonomike ka prekur në mënyrë të dukshme nivelin e jetesës së popullit. Populli grek që kaloi rreth tridhjetë vjet në një jetë bollëku të tepruar, u gjend nga një ditë në tjetrën në rrezik të varfërohet gjë që është bërë gjatë këtyre pesë viteve. Tashmë asgjëkund nuk mund të krahasohet me jetesën e mëparshme dhe duket se çdo gjë po keqësohet nga dita në ditë. Forcat politike që kishin premtuar daljen së shpejti nga kriza ekonomike, deri tani nuk kanë arritur asgjë në këtë drejtim, megjithëse na trumbetonin se kriza do të kalohej së shpejti. E vetmja gjë që ka kaluar, është mirëqenia e rreme shumëvjeçare e popullit e cila ishte krijuar në mënyrë artificiale me kreditë që shteti grek merrte pa pushim nga qendrat e huaja financiare. Në fakt nuk u përpoq që kjo mirëqenie të bazohej në prodhimet e vendit, por në një politike katastrofale që nxitej dhe nga Bashkimi Evropian, duke shkatërruar bazën prodhuese të vendit duke u bazuar në prodhimet e vendeve të tjera të Evropës së Bashkuar, ku për arsye të kostos, silleshin në Greqi me çmime shumë më të ulëta nga prodhimet e kufizuara greke. Kësisoj industria vendase pothuajse u shkatërrua, prodhimet bujqësore dhe blegtorale nuk patën zhvillimin e duhur bashkëkohor, gjë që bëri të shkretohej pjesa më e madhe e vendit dhe të super populloheshin qytetet, gjë që pas krizës në vend, shtresa e mesme e popullit që merrej me tregti dhe me zejtari e prodhime industriale të lehta, të falimentojë dhe të krijojë një armatë të madhe papunësie. Mjerisht sot Greqia zë vendin e pare në Evropën e Bashkuar me 25% të papunë.
Është e vërtetë se politika e B.E. dhe të huadhënësve ndaj Greqisë u treguan shumë të egër duke i imponuar vendit masa ekonomike tejet shtrënguese për masat popullore dhe dihet së ngaherë në botën kapitaliste krizat bien mbi shpatullat e popullit, kurse klasa e të pasurve jo vetëm nuk preken në përgjithësi nga kriza por shumë here pasurohet më shumë. Në këto kushte pra ishte më se e pritshme që kjo krizë të ndikonte dhe në forcat politike të vendit. Disa nga partitë që dominuan për rreth dyzet vite në vend rrezikohen të zhduken nga përfaqësimi i popullit në parlamentin ekzistues. Shembulli më tipik është PASOK-ku i cili ishte në pushtet, me intervale të shkurtra, më se njëzet vjet. Kjo parti që për tridhjetë vjet rresht nuk kishte rënë nën kuotën dyzet për qind edhe kur nuk ishte në pushtet- tani, pas pesë vite krize, gjë që kjo parti ishte e detyruar ta përballonte, rrezikohet të mos kapë as kuotën tre për qind që të marrë pjesë në parlament, kurse një parti e majtë SYRIZA e cila kaq vite me zor kalonte të tre për qind-shin, është pretedente të marrë pushtetin. Nuk është rastësi që zgjedhjet e parakohshme që priten të bëhen më 25 janar, duken si të jashtëzakonshme. Vetëm partia konservatore Demokracia e Re duket se akoma mban pjesën më të madhe të elektoratit, ndonëse dhe kjo ka humbur bazën kryesore të popullit dhe rrezikohet të kalojë në opozitë. Gjatë kësaj kohe propaganda partiake ka qenë shumë e egër, gjë që ka bërë të çorientohet një pjesë e madhe e elektoratit. Demokracia e Re e cila ishte në pushtet-me mbështetjen e Pasokut të mbetur (Kjo parti na kujton…Jugosllavinë e mbetur) ka ndërmarrë një propagandë të egër kundër kundërshtarit kryesor, SYRYZA duke e akuzuar për parti majtiste e cila do të largojë vendin nga BE dhe nga euro. SYRIZA që përbëhet nga disa parti, mbrohet duke akuzuar qeverinë e Samarait për politikë antipopullore dhe i premton elektoratit të rikthejë mirëqenien e popullit – gjë që sot për sot nuk është aspak e mundur se vendi ndodhet i mbytur në borxhe. Megjithatë duket si e pamundur që një nga të dy partitë kryesore që ekzistojnë sot (Demokracia e Re dhe SYRIZA) të fitojë shumicën e duhur (151 deputete) në parlament prandaj, cila do që të dale e para, do t’i duhet të mbështete në ndonjë parti të vogël. Partitë e vogla tani janë me…shumicë. Një nga këto është dhe PASOKU (ai që para pesë vite mori 45% të votave) që me Venizellon në krye po bën përpjekje të jetë ai që do të mbështesë qeverinë e ardhshme, si bëri deri sot me Samaranë. Një parti e re që po shfaqet për here të pare në fushatën elektorale është “To potami” (Lumi) që drejtohet nga një gazetar i njohur, Theodoraqis, e cila duket se po i afrohet vendit të tretë në parlament me rreth 5-6% gjë që duket më afër të mbështesë qeverinë e re në parlament me qenë se nuk ka hesape të hapura as me Demokracinë e Re as me SYRIZA, madje duket se mban një dorë në revani dhe tjetrën në bakllava! Partia e katërt demokratike në Parlament është Anel, një parti konservatore nacionaliste që ka dale nga radhët e D.R. e cila, siç duket do ta ketë të vështirë të arrijë tre përqindëshin që të hyjë në parlament. Kjo parti ka mundësi të bashkëpunojë me SYRIZA-në se do të ketë përfaqësim në kuvend sepse deri tani ka qenë kundër politikës shtrënguese të qeverisë. Sigurisht është dhe Partia Komuniste e cila, si ngaherë, duket se e ka të siguruar pesë përqindëshin (5%) por kjo parti nuk ka synim të mbështesë ose të përkrahë ndonjë parti borgjeze se ajo shpreson që dikur të rivendosë diktaturën e proletariatit, ose më mire, sistemin socialist. Pas këtyre është dhe partia e re e Papandreut, Lëvizja Demokratike Socialiste të cilën, ish kryeministri dhe kryetari I PASOK-ut, e krijoi ditët e fundit duke u larguar nga ish partia e tij që sot e ka uzurpuar Venizellosi. Edhe Papandreu, megjithse sapo e krijoi partinë duket se i afrohet kuotës 3% gjë që do t’i japë mundësinë të luajë rolin e mbështetësit dhe të bashkëpunëtorit të partisë së pare. Parti të tjera, si ajo e Kuvelit, Dhimar dhe ultranacionaliste e Karaxhaferit nuk duket të hyjnë në kuvend.
Lamë në fund Hrisi Avji ose, si njihet në Shqipëri, Agimi i Artë e cila është një parti shoviniste neonaziste. Megjithëse udhëheqësit dhe shumica e deputetëve të saj ndodhen në burg për veprime kriminale, duke se akoma mban një pjesë të elektoratit, madje duket se ka rrezik të dale partia e tretë. Duket se racistët, shovinistët dhe neonazistët e egër nuk po sprapsen nga politika e tyre antipopullore, antidemokratike, antieuropjane dhe me propagandën e tyre të egër, kryesisht kundër emigrantëve, kanë mundur të helmojnë një pjesë të mirë të popullit që i voton dhe i mbështet. Sidoqoftë asnjë parti demokratike nuk do të mbështetet ose të bashkëpunojë me përfaqësuesit e kësaj bande e cila aktualisht ndodhet nën akuzën e një bande kriminale. Madje qëkurse ka filluar procesi hetimor dhe gjyqësor kundër tyre edhe ata e kanë pakësuar veprimtarinë e tyre kriminale kundër emigrantëve, sidomos kundër atyre me ngjyra.
Askush nuk mund të thotë me siguri se cili do të jetë kryeministri i ardhshëm i Greqisë, Samaras apo Çipras. Një gjë duhet të jetë e sigurte: asgjë nuk do të ndryshojë në politikën e jashtme greke-ose ka mundësi ndryshime të papërfillshme. Ashtu si duket e pamundur që Europa të lejojë të falimentojë një nga anëtarët e saj më të vjetër. Ndonëse tani duket se Europa nuk është kaq joshëse si ishte disa vite më pare për vendet që duan të bëhen anëtarë të BE, prapë nuk mund të mohojmë se popujt që jetojnë në këtë bashkësi kanë jetesën më të mire në botë. Kjo është edhe arsyeja që me qindra mijëra emigrantë si nga vendet ish komuniste ashtu dhe nga vendet afroaziatike (vitet e fundit) përpiqen të kalojnë kufijtë dhe detet-shumë here me pasoja tragjike- që të jetojnë në kontinentin tone të vjetër.
Por të mos harrojmë se kriza ekonomike në Greqi ndikoi shumë ndaj emigrantëve shqiptarë në këtë vend- shumë prej tyre kanë mbetur pa punë dhe të tjerë janë kthyer në Atdhe- dhe shpresohet që kriza të kalohet me ngadalë jo vetëm për të mirën e popullit grek por edhe të emigrantëve shqiptarë…Prandaj, se pas zgjedhjeve të ardhshme -më 25 janar- jeta në vend të vazhdohet normalisht gjë që e shpresojmë dhe e besojmë se Greqia ndodhet në qendër të bashkësisë më të fuqishme të kohës sonë, në atë të Bashkimit Evropian.
JANAR 2015, ATHINË.

HAPJA E DOSJEVE PA LUSTRACION, VETËM DEMAGOGJI KOMUNISTE

January 22, 2015 by dgreca

Nga Besim Ndregjoni*
Jemi në vitin e 25 të ndrimit të sistemit nga ai totalitar në pluralizëm politik. Klasa politike shqiptare për dy dekada e gjysëm, jo vetëm që nuk u shkëput nga e kaluara komuniste , por përkundrazi krijoj një atmosfere “armiqësore” ndaj atyre që përballuan genocidin komunistë (ish të përndjekur politikë kundërshtar të regjimit komunistë) dhe pse këta, përçuan në shoqërinë postkomuniste : Paqen dhe jo hakmarrjen, virtute të larta njerzore të këtyre shqiptarëve të mirë që shquheshin dhe nga gjeneza kombdashëse nga vinin. Fatëkeqësishtë të përndjekurit u përballen në këtë çerek shekulli pluralizëm me një luftë të re “klasash” me metoda “demokratike,” pjesa intelektuale e ideollogjizuar nga diktatura dhe trashgimtarët e priviligjuar të sistemit totalitar u ndanë në dy kampe “demokratë” e “socialistë” përvetsuan me anë pushteti e korrupsion ekonominë kombëtare dhe sot numrojnë në partitë e tyre jo pak por 55 milardier në një ekonomi tregu allashqiptarçe që është e vdekur dhe e pakallur…Në këtë situatë politike pushteti aktual nxori në treg politikë e mediatik: “ Hapjen e Dosjeve të bashkpuntorve “. Klasa politike shqiptare e ka përdorur në formën e pinpongut këtë problem sa madhor por dhe shumë shqetsues për shoqërinë shqiptare. Hapja e dosjeve është një gur i rëndë për një shoqëri që ka kaluar trauma çnjerzore ku dihet shkaku dhe pasoja. Shkaku ishte mbajtja e pushtetit me dhunë nga diktatura dhe pasojat ishin viktimizimi i të pafajshmit qytetarët që kundërshtonin këtë tragjedi të një bande të çmendurish ideologjikë që e etikonin veten komunistë shqiptar. Viti 90 dhe fillimi i vitit 91 kishte një bilanc të tmerrshëm krimi 45 vjeçar, situata kishte agravuar në atë xhungël komuniste “të mbijetosh apo të vdesish” vetëm kjo ishte zgjidhje e shqiptarëve për at kohë terrori . Xhungla kishte rrethuar vendin me tela e me xhëmba dhe e kishte mbushur vendin me mijëra të vrarë e të zhdukur, me mijëra të burgosur të sakatuar e të çmendur me tortura në kampet famkeqe tronditse si Burreli, Spaçi, Qaf-Bari, mijëra familje nëpër kampet e internimit po humbnin gjuhën e vendin e lindjes dhe ishin kthyer në fantazma të mbijetuarish, Përçundimi , poshtrimi, depersonalizimi ishin metodat e edukimit të xhunglës komuniste shqiptare. 80% e popullsisë priste persekutimin pa ligje që mund të i ndodhte në çdo çast në xhunglën shqiptare. Ky bilanc krimi është bërë me dosjet që fuksiononte pushteti i xhunglës komuniste shqiptare. A duhen hapur dosjet? Sigurishtë dosjet duhet të hapen kjo është kërkesë e shoqërisë. Shoqëria kërkon transparencë dhe moral për të ndërtuar demokracinë .. Politika të kundërtën e shoqërisë të mos hapen, se hapja e tyre nxjerr në shesh shërbimet që i kan bërë pushtetit të xhunglës. Por kush duhet të i hapi dosjet? Ata që i krijuan dhe u shërbyen ekzekutimit të tyre, apo trashgimtarët e krijusëve të dosjeve! A ka moral politika e pushteti aktual direkt pinjollët e udhëheqësve të xhunglës komuniste të hapin dosjet. Këta “dosjer” dhe trashgimtarë dosjerësh gjatë 25 viteve refuzuan jo vetëm hapjen e dosjeve por nderuan xhelatin, dhe kryeterroristin e xhunglës, që zbatoi e ekzekutoi dosjen dhe përbuzën viktimën duke e etikuar siç e kishte sajuar dosja e krijusve e (prindërit e tyre). Hapja e dosjeve nuk do të penalizoi askënd deklaronte në një emision televiziv inisiatori i ligjit për hapjen e dosjeve, pushtetari i ardhun me bekim të “Sorosit” në drejtimin e një ministrie ku i kan besuar trajtimin e ish të mbijetuarve të xhunglës dhe viktimave të krimit të dosjeve . Pra do të ketë hapje mekanike të dosjeve. Nëqoftëse ndonjë viktimë kundështare e pushtetit që kërkon të jetë në politikë, atëhere këtij do të ja bëjmë publike dosjen. Ne nuk shkelim të drejtën e kriminelit, ajo mbrohet dhe pse ka bërë krimin, e ka bërë dosjen e kundërshtarit të xhunglës, se biem ndesh me Gjykatën Kushtetuese. Ne nuk hakmerremi anipse kjo gjykatë mbron krimin dhe penalizon viktimën.. Po, ne ishim dje Gjykata e xhunglës dhe bëmë dosjet, sot jemi Gjykata Kushtetuese dhe mbrojmë krimet e dosjeve që u sajuam dhe i ekzekutuam. Hapja e dosjeve nuk është për tu hakmarrë ndaj një individi me pushkatim, burg, internim, përçundim siç bëhej në xhungël komuniste shqiptare. Hapja e dosjeve është për të pastruar politikën nga krimi dhe krimineli, dhe për të ndërtuar një politikbërje me moral-ligj fuksionuese për një demokraci ku të denohet krimi e krimineli që xhungla mos të na përsëritet. Të drejtat dhe liritë e njeriut janë univerale dhe mbrohen nga të gjithë, por krimi denohet në çdo kohë dhe kur thuhet se kan kaluar 25 vite kur është bërë krimi. Projekt-ligji Velia është thjesht një demagogji tipike komuniste dhe asapak për të mësuar nga e kaluara e xhunglës komuniste pinjoll i sëcilës është dhe autori i këtij ligji. Nuk mund të ketë hapje dosjesh pa lustracion që denon krimin makabër që përmbajnë dosjet ndaj shqiptarëve në periudhën komuniste. Në qoftëse nuk denojmë pasojat e krimit të dosjeve , për çfar i hapim ato! Hapja e dosjeve nuk u takon atyre që trashgojnë pushtetin e Xhunglës , por kjo hapje i takon shoqërisë atyre që pësuan nga dosjet dhe refuzuan hakmarrjen. Krimi duhet të denohet, kjo nuk është një kërkesë politike apo e klasës së martirizuar nga dosjet , por një domosdoshmëri e një zhvillimi që imponon marrjen e nji qëndrimi që perjashton oportunizmin politik të ditës dhe synon ndërtimin e bazave të qëndrueshme morale të shoqërisë shqiptare. Përgjegjësia jonë sot nuk kufizohet me demaskimin e krimit komunist në Shqipëri që është hapi i parë por dhe denimin e këtij krimi. Ajo përfshinë edhe eleminimin e mundësisë së një përsëritje dhe ndërtimin e nji shoqërie që siguron paqen dhe sigurinë për brezat e ardhshëm. Kjo është përgjigjja e qytetruar , dinjitoze ku perjashton hakmarjen nji cilsi shtazarake vetëm për xhunglën. Hapja e dosjeve kërkon denimin e krimit , ndëshkimin e kriminelit dhe vendosjen e një drejtësie që siguron barazinë për të gjithë pa perjashtim. Morali është ligji i pashkruar por që gjen zbatim çdo ditë në një shoqëri të civilizuar e demokratike. Këtë Shqipëri duam ne të mbijetuarit e xhunglës . Kjo nuk është Shqipëria për të cilën luftuan kundërshtarët e komunizmit. Kjo nuk është Shqipëria demokratike , Shqipëria e qytetarëve të lire për të cilën kemi andruar e shpresuar në këta 25 vite. Hakmarje ? Jo! Drejtësi? Po!
*President i Unionit të Burgosurve dhe të Përndjekurve Politikë.

Vetëvrasja artistike

January 22, 2015 by dgreca

Nga Dr. Ilir Muharremi/
Te ekzistenca njerëzore ekziston një problem tejet madhështor dhe i arsyeshëm: vetëvrasja. Nëse i rrekemi nga aspekti filozofik atëherë vetëvrasja na del si problem shumë serioz. Kjo merr kahe në të jetuarit dhe të refuzuarit jetën. E jetuarit manifeston asgjënë, te i vetëvrari pyetja filozofike do të vazhdojë përjetësisht. Më shumë njohë njerëz që janë vetëvrarë për shkak së lexuari ndonjë libër, dëgjuarit muzikë sesa të shikuarit pikturën. Vetëvrasja shkon me ndjenjën e tejkalon, por njëherë arrin barazimin. Idetë, që rrjedhin nga shkrimtari, lindin iluzione dhembshurie që japin kuptim jetës së tyre. “Ajo gjë që quhet arsye për të jetuar është njëkohësisht një arsye e shkëlqyer edhe për të vdekur” thotë Kamy. Kuptimin e jetës ai e cilëson si të ngutshëm, atëherë si t’i përgjigjemi? Problemet thelbësore i radhitë te vdekja, ose shumëfishimin e dashurisë për jetën. Nuk kemi barazi edhe pse lufta drejt idealit nuk mungon. Njeriu e di mungesën e aplikimit momental të identikes që nuk mund të arrihet, atëherë më mirë ta teprojmë. Teprimi kërkon ose gjithçka ose asgjë.
Artistët si: Vinsent Van Gogh, Jack London, Ernest Hemingway, Jim Morison, Bekim Fehmiu, Merlin Monro, Robin Wiliams… u vetëvranë, duke vendosur se kishin mbetur prapa me jetën e tyre, ose nuk e kanë kuptuar. Këto veprime ishin të imponuara nga ekzistenca e tyre, kjo ndarje nga atdheu, ky migrim në një pafundësi iluzioniste të pa përvojë, tregon një karakter komik aspak të ndërgjegjshëm, ndoshta krimi edhe rrjedh nga ndërgjegjja sepse të gjitha pakënaqësitë mblidhen në një sekondë dhe akti ndodh.
Parapërgatitja e vetëvrasjes ka dy mendime: njëri është vetjak dhe tjetri vetëvrasës, veprim i tillë jeton në heshtjen e shpirtit. Aktivizimi mund të ndodhë menjëherë, vetëm se një kohë shpirti turbullohet nga kjo ndjenjë. Vetëvrasja buron nga realiteti, e realiteti është i papërballueshëm për shpirtin, zgjidhjen në shuarjen e gjithçkajes, qetësinë e absolutes, lirinë e kufizuar cila supozohet të arrihet më pastaj. A nuk flasim për një shqetësim apo mungesë, që duhet të arrihet nga braktisja e realitetit të zymtë. Nganjëherë njeriu edhe mund mos ta dijë. Tërheq këmbëzën, hidhet nga ndërtesa etj. Në momentin kur fillon të mendojë, njeriun e gërryen e vërteta nga brenda, parapërgatitja ndodhet te shpirti, aty duhet të kërkohet. Këtë lojë idiote që të dërgon drejtë qartësisë reale karshi ekzistencës, duhet ta kuptosh dhe ta sfidosh.
Cilat janë shkaqet e vetëvrasjes? Ato më të dukshmet nuk qentë të efektshme. Gjithçka fillon nga pakontrolli. Në media flitet për sëmundje të pashërueshme, depresione të ndryshme, vërtetë janë publikime të vlefshme. A mund të ndodh që një ditë një mik i një të depresionuari i flet ftohtë. Këtu gjendet fajtori, kaq mund të mjaftojë për t’i dhënë fund pakënaqësive. Nëse mendojmë që është i vështirë kuptimit i çastit të saktë, arsyeja e tendosur ka përzgjedhur vdekjen. Nëse shkojmë më thellë e analizojmë vetëvrasjen tok me absurdin, atëherë na del brohoritja e Kamysë që vetëvrasja shërben si zgjidhje për absurdin. Në çfarë parimi? Besimi i njeriut në të vërtetën përligj veprimin e tij. “Pra besimi në absurditetin e ekzistencës duhet t’i prijë sjelljes së tij” përshkruan Kamy. Atëherë, vazhdojmë së menduari se kureshtja e përligjur, pa lot të rremë, kërkon një përfundim të tillë që i reket braktisjes së gjendjes së pakuptueshme. ‘Vetëkuptohet” bërtet Kamy. Pajtimi me vetveten ngritë mendimin. Ai pranon çdo gjë nga vetja, nuk refuzon, bëhet i përshtatshëm për vetën.
Më shumë do ta shtroj vetëvrasjen filozofike e cila ka po-në dhe jo-në. Jo qëndron te shumica, ndoshta është pak ironizuese dhe satirizuese. “Ata që përgjigjen me “jo”, veprojnë sikur mendojnë të kundërtën”, vazhdon Kamy. Ai pranon kriterin Niçean me po-në. Vrasja e vetvetes ndodh edhe për shkak kapjes së kuptimit të jetës. Në një farë forme, ai do të rrijë, por edhe të vetëbraktiset nga kjo botë. “Këto janë kontradikta të përhershme”. Mprehtësia e tyre shpërfaqej nga logjika e cila dukej qesharake ngaqë aty nuhatej esenca dhe kuptimi i vërtetë, ndonëse përulej. Krilovi, Peregrinosi, Zhyl Lekjesë sipas Kamysë nuk shkuan deri atje sa ta mohonin kuptimin e jetës, por ata nuk e kanë pranuar kuptimin e jetës, jeta nuk ka ndonjë kuptim sepse po të kishte ai tashmë duhet arritur. Njerëzit si Shopenhauer flisnin për vetëvrasjen sikurse Kamy që shkruante për të. Nuk ka hapësirë për tallje me këtë tragjikë. “Ajo së fundi, bën portretin e njeriut që e ka përqafuar”, ulërinë Kamy para se ta mohonte vetë jetën. Ai përpiqet të dijë më shumë se momenti real i vetëvrasjes ai bënë hop më shumë se ndjenja dhe e vërteta. Ai parakupton arsyen e vetëvrasjes, por nuk e ndjen aktin e vendimit. Hemingëay, Londoni vetëvrasjen e bënë me përgjegjësi të madhe, me revoltë të pastër , kanë mbajtur timonin e jetës në larmi të ndryshme të formave, përnjëherë janë fut në shpellën me labirint. Kjo është te shkrimtarët. Te gjenitë është më ndryshe. Trupi arrin ndarjen me shpirtin përjetojnë divorc, realisht asnjëherë nuk qenë bashkë, vetëm në pasqyrë vështrohen nga këndvështrimi i tyre. Disa bëjnë vetëvrasja edhe kur ndjehen më së miri në jetë, por në vetëvrasje nuk ekziston koha e korrigjuarit aktin, nuk ka prapakthim dhe i vetëvrari e di.
Njeriu është ngushtë i lidhur me jetën, por ekziston diçka më e fuqishme. Atë që i ja bënë trupit në të njëjtën kohë ja bënë edhe shpirtit, vetëm se trupi sprapset para aktit. Jeta është para mendimit, por në garë të njëjtë. Gjatë rrugës ekziston edhe shmangia e kësaj tragjedie siç e quan Kamy “Shpresa”. Ndoshta për një jetë tjetër të menduar si të merituar, këta nuk jetojnë për veten, por për një iluzion “ më të madh” se jeta e tyre. Vet Kamy e detyron njeriun të mos mashtrohet nga paqartësitë, papajtueshmëritë dhe ikonosekuencat. Atëherë, duhet të merremi drejtpërdrejtë me të vërtetën. Cilën të vërtetë? Atë që dyshojmë që është e vërtetë. E vërteta përcaktohet dhe pranohet nga vetë individi dhe sipas tij s’ka të vërtetë më të madhe se kjo. Realisht ajo është e vërtetë personale.
Shumë prej tyre vrasin veten duke menduar se nuk ja vlen të jetohet. Kjo qe një e vërtetë sipas Kamysë shterpë dhe kështu duhet të jetë. Ky poshtërim i ekzistencës mos vjen nga mungesa e kuptimit? Kamy këtu vë në thelb absurdin i cili kërkon të shpëtojë përmes shpresës dhe vetëvrasjes kuptimin. Të shpëtojmë këtë kuptim nuk duhet ta kërkojmë, por duhet të jetojmë jetën ashtu si na është dhënë. Vetëm se njeriu i thellë mendon ndryshe. Këtë të dhënë ai e shkrin në vetvete duke e manifestuar nga vetvetja. “Njerëzit që vetëvriten ndjekin deri në fund rrjedhën e ndjenjave të tyre”, shprehë interesimin logjik Kamy duke e cilësuar si të padrejtë. Të jesh logjik është e preferueshme. Logjika a na përcjellë deri në vdekje? Nëse kërkojmë arsyen, atëherë Kamy e ngritë te absurdi, por ajo mund të kuptohet nëse ndiqet pa pasione.
Nëse një çoban 18 vjeçar vret vetën për shkak dashurisë, nuk mund të krahasohet me vetëvrasjen e shkrimtarëve me tituj më të lartë e që mbetën të pavdekshëm në këtë jetë. Të dytë arrijnë kulmin e guximit për aktin e njëjtë, mirëpo për motive dhe arsye të ndryshme. Te Novela e Cehovit, Cerviakovi vret vetën për një teshtitje të pavërtetë nga ana e tij. Atij i fiksohet në kokë se ka bërë një vepër të papranueshme. Gjykon vetën për këtë akt, përplaset në kolltuk dhe vdesë. Kaq mjafton për ta vrarë veten.

Jo zhdukjes së Shqipërisë

January 22, 2015 by dgreca

Nga Aurel Dasareti/
Armiqtë tradicional të Shqipërisë (kolonizatorët e trojeve tona arbërore) janë agresiv sepse ishin agresiv; dhe ishin agresiv pasi janë agresiv. Skllavi mban nën kontroll padronin plotësisht, ashtu si ky mbikëqyr skllavin; në kuptimin që teknikat ndëshkuese të përdorura nga padroni janë zgjedhur në varësi të sjelljes së skllavit që i nënshtrohet atij.
***
Paralajmërim për luftën e madhe
Bota po bëhet gjithnjë më e rrezikshme. Janë dy ngjarjet në 2014 që unë potencoj:
• Pushtimi rus i Ukrainës
• Deklarata e IS për një Kalifat të ri në Lindjen e Mesme
Kjo tregon një realitet të dukshëm më sfiduese për politikën e jashtme dhe të sigurisë së Shqipërisë, Kosovës dhe gjithë trojeve shqiptare.
OKB-ja e paralizuar
Nuk kam besim në Kombet e Bashkuara si një problem-zgjedhëse në këto konflikte.
Rusia zbut retorikën, por përgatitet më fort ushtarakisht.
Rreziku që ne jemi përballë një kopjeje myslimane-arabe të luftës tridhjetëvjeçare Evropiane nuk duhet të nënvlerësohet.
Lufta tridhjetëvjeçare është emri i një seri të luftërave brutale, kryesisht me prejardhje fetare (krishtere), të cilat shkatërruan Evropën në fillim të viteve 1600. Në pjesë të mëdha të zonave Gjermanisht-folëse, popullsia u përgjysmua.
***
Nevoja e rrënjosur thellësisht tek njeriu, për të mos u ndjerë vetëm dhe i humbur në botë, përmbushej nëpërmjet përfytyrimit të një Zoti që thuhet se ka krijuar këtë botë dhe që shqetësohet për çdo krijesë të tij. Fetë me të madhe keqpërdoren, politizohen. Prandaj edhe luftërat kryesisht fetare. Jemi me fat që Shqipëria për momentin nuk është anëtare e BE-së, sepse të gjithë shqiptarët do të iknin jashtë. Ndërkaq, si anëtare e BE-së, edhe Shqipëria do të ishte e detyruar të pranojë azilkërkues aventuristë afrikan-aziatik, të cilët në mënyrë masive, brenda 2-3 viteve, do ta kolonizonin tërësisht Shqipërinë lilipute. Kriminaliteti do të dhjetëfishohej (sidomos dhunimet seksuale), fukarallëku pesëfishohej, shqiptaria 100% do të tjetërsohej/asimilohej. Nuk jam aspak kundër asnjë kombi apo feje – nëse ata do të rrinin atje ku e kanë vendin. BE është penduar rëndë pse ka kolonizuar tokat e veta, ka dështuar keq me “integrimin” e tyre, sidomos Franca, e cila pas masakrimeve të gazetarëve kot e ka të bërtet ”Je suis Charlie”; nuk duheshe aspak t`i lejojë të shkelin në territorin e saj, as si turistë bile…
***
Individët dhe grupet shfaqin dallime të jashtëzakonshme në prirjen e tyre për të kryer mizori kur ngjallet urrejtja kundrejt një grupi tjetër. Në luftën e dytë botërore mizoritë kufizoheshin në formacionet e posaçme të nazistëve, çetnikëve, bolshevikëve rus…ndërkaq trupat e rregullta ushtarake të palëve nuk kryenin krime lufte të atij niveli.
Njihet fakti se asnjë luftë mes popujve nuk ndez aq urrejtje dhe mizori sa lufta civile, në të cilën të dy palët në përplasje njihen mjaft mirë me njëra-tjetrën.
Gjatë luftërave, shkatërrimi i plotë i një armiku nuk është i dëshirueshëm vetëm nëse ka një kulturë me atë të palës ndërluftuese dhe, në veçanti, nëse ndan me të interesa dhe vlera të njëjta.
***
Iku Enveri, erdhën tjerët…të cilët mossuksesin e tyre me qeverisjen e vendit e arsyetojnë me retorikën banale: “Ne nuk kemi humbur por dështuar për të fituar”.
Një atdhetar, akademik dhe intelektual prej më të mëdhenjve, më shkroi:
”Nuk e kuptoj (…) se si shpjegohet që toka shqiptare pjell me bollëk në krye të politikës mercenarë, tradhtarë, njerëz bastardë, prostituta në shërbim të të huajve (…) Por fatkeqësia jonë më e madhe kombëtare (…) është se në Tiranë kemi një klasë politike tradhtare. Kjo është edhe arsyeja që parlamenti shqiptar është parlament tradhtarësh. Shqipëria është i vetmi vend në botë, i cili në parlamentin e vet nuk ka një krah nacionalist, prandaj edhe Janullatosi ka ngritur në Tiranë shtetin e vet shumë më të fuqishëm sesa shteti zyrtar shqiptar(…)”
***
Asnjë kryetar shteti, asnjë qeveri nuk deklaron haptas se dëshiron të nënshtroj vullnetin e popullit; përkundër, përdorë një frazeologji të re që duket krejt e kundërt me atë të vjetrën. Asnjë diktator nuk përcaktohet si i tillë, dhe çdo sistem pretendon se shprehë vullnetin e popullit. Në vendet e “botës së lirë dhe civilizuar”, në të kundërt, autoritarizmit në kulturë, në punë, në politikë, i kanë zënë vendin “autoriteti anonim” dhe manipulimi.
***
Lexojë titujt:
Vajzat e reja shqiptare të shtetit amë, martohen me pleqtë e gërditshëm të shteteve fqinjë dhe ia rrisin natalitetin “Maqedonisë”, Serbisë. Mafiozët e kanë uzurpuar bregdetin, plazhet dhe ujin; kanë ndërtuar pa leje dhe u shesin apartamente të huajve, kolonizojnë vendin. Qeveritë e deritanishme e kanë uzurpuar, plaçkitur, shitur te të huajt dhe privatizuar tërësisht pronën shoqërore…
*
Serbët kërkojnë të grabisin edhe zemrën / mushkëritë e Kosovës, Trepçën. Fundamentalistët islamik shqipfolës luftojnë dhe vriten për Siri por asnjë plumb nuk e shkrepën për nënën Shqipëri. Do pleshta protestojnë me parullën: “Mos i vrisni qentë endacakë” por nuk protestojnë aspak kur qentë copëtojnë fëmijët dhe terrorizojnë popullatën e moshuar; kërkojnë vendbanime për qentë por nuk janë aspak të interesuar të kërkojnë vendbanime, ushqim dhe medicinë për specien e vetë, për fukarenjtë e pastrehë, pleq dhe të sëmurë që ditët dhe netët e ftohta dimërore i kalojnë nën qiellin e hapur, të zhveshur dhe të uritur…
**
“3439 qytetarë shqiptarë të Shkupit, Tetovës e Kumanovës kanë ndërruar emrat shqip për shkak të bindjeve fetare ku ndikim më të madh kanë hoxhallarët”. Ndotja e ajrit vazhdon, qytetarët e Tetovës dhe Shkupit nuk mund të marrin frymë…
***
Shtet
Qeveria e shtetit, autoriteti më i lartë i cili vendos mbi një zonë gjeografike ose territor, zakonisht quhet një vend. Prandaj ai vend gjithashtu shpesh quhet për një “shtet”, si “shteti Gjermania”, ose “shteti Suedia” etj. Një vend që në këtë mënyrë e qeverisën vetveten, gjithashtu quhet një shtet sovran. Shumica e shteteve sovrane të botës, me pak përjashtime, janë anëtarë të OKB-së.
E drejta ndërkombëtare përcakton kërkesa të caktuara që një vend duhet të përmbushë përpara se të mund të njihet si një shtet i mirëfilltë dhe të bëhet një anëtar i Kombeve të Bashkuara:
1. një popullsi të përhershme
2. një territor të përcaktuar, definuar
3. një qeveri
4. aftësia për të pasur lidhje me shtetet e tjera (Konventa e Montevideos e 1933)
Për më tepër, është e zakonshme të pohohet se shtetet tjera nuk kanë pretendime në territorin, dhe se qeveria duhet të ketë kontroll efektiv mbi të gjithë territorin.
Ka vende që nuk janë anëtare të Kombeve të Bashkuara dhe të cilat nuk janë të njohur gjerësisht si një shtet, për shembull, Kosova, Republika Turke e Qipros Veriore, Palestina, Somalia, Tajvani dhe Sahara Perëndimore.
Edhe Shqipëria e sotme “demokratike” formalisht është anëtare e Kombeve të Bashkuara por:
• nuk ka një popullsi të përhershme, prej 4 milionëve është zvogëluar në 2 milion. Shumica u shpërngulën në Greqi, Itali…
• nuk ka një qeveri të mirëfilltë që të ketë kontroll efektiv në të gjithë territorin e saj, por Jugun ia ka dorëzuar Greqisë e cila ka uzurpuar KOASH e tani kërkon naftë në ujërat tona, kërkon Verio-Epirin…kërkon dru b…
• Nuk ka aftësi për të pasur lidhje të pavarura me shtetet tjera, sepse më përpara duhet që ato të miratohen nga shteti grek.
***
Kushtet themelore që shpesh çojnë në rritjen e rrezikut të vendit janë:
A. Paqëndrueshmëria politike; qeveritë e korruptuara dhe të pakualifikuara, grushtet e shtetit, revolucionet, marrëdhënie të tendosura me shtetet fqinje dhe të ngjashme
B. Paqëndrueshmëri sociale; zhbalancimeve të mëdha sociale, niveli i ulët i arsimit, shëndetësisë, punësimit, greva e gjatë dhe shkatërruese
C. Paqëndrueshmëria ekonomike; deficiti i madh në bilancin tregtar, shpesh në kombinim me borxh të lartë të huaj dhe inflacionit, infrastruktura e dobët (transportit dhe telekomunikacionit rrjeteve), varësia ekstreme në burimet e caktuara natyrore etj
***
Individët e veçantë, konstruktorët e mëdhenj të botës shqiptare do të mbizotërojnë aty ku Zoti, pseudo-intelektualët, pseudoatdhetarët dhe partitë politike mafioze kanë dështuar. Urdhërimi i dashurisë vëllazërore është i dënuar të jetë i pavlefshëm, por konstruktorët e mëdhenj do ta ngjallin në një jetë të re; në të kundërtën, sipas studimeve të mia…brenda 40 viteve do të shkombëtarizohemi, tjetërsohemi, asimilohemi dhe zhdukemi tërësisht si komb, si racë. As varret nuk do të na mbesin – do të na i shkatërrojnë armiqtë. Prandaj, domosdoshmërish, media t`u japi terren vetëm atdhetarëve dhe intelektualëve të mirëfilltë pa marrë parasysh se a i njohin fizikisht (shkrimet flasin vet) dhe të mos botojnë “Analizat” e amatorëve me diploma false që në realitet e kanë vendin në Qendrat Psikiatrike.
Të rreshtohemi pas konstruktorëve, të vetmin subjekt që mund të shpëtoj kombin nga agresioni i jashtëm, nga pështjellimi dhe nga humbja përfundimtare.
Nuk ka jetë pa probleme dhe nuk ka probleme pa zgjidhje.
*Aurel Dasarati, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

PRESIDENTI TË ZGJIDHET NGA POPULLI E JO NGA KUVENDI

January 22, 2015 by dgreca

Diskurisi politik/
Vetëm me zgjedhje të drejtpërdrejta nga ana e popullit presidenti apo presidentja edhe pse me ingerenca të kufizuara në një sistem shumëpartiak, mund të jet përfaqësues i të gjithë qytetarëve e jo si deri më tash, të jetë përfaqësues i shumicës parlamentare, ku Shqipëria e Kosova, janë rast tipik në regjion që nuk është në favor të demokracisë, përkatësisht të votës popullore/
Nga Nail Draga, Ulqin/
Zgjedhja e presidentës së Kroacisë(Kolinda Grabar-Kitaroviq) nga ana e qytetarëve me 11 janar 2015 ishte ngjarje e ditës jo vetëm tek opinioni kroat por edhe më gjerë nga vet fakti se për të parën herë presidente u zgjodh një femër dhe e dyta se ajo vinte nga partia opozitare në ketë vend.
Pikërisht duke parë ketë mbeshtetje nga ana e qytetarëve kroat, në një duel pothuaj të barabartë, fitorja e zonjës me një rezultat të ngushtë madje me diferencë nën 1%, dëshmoj vlerat e demokracisë përkatësisht te votës popullore.Me ketë fitore, Kroacia fitoj presidentën e parë femër të zgjedhur në Europën Juglindore, duke u bërë shëmbull edhe për të tjerët.
Varësisht prej vendeve të ndryshme presidenti zgjidhet në dy forma ate të votimit nga populli dhe nga kuvendi.Kjo temë ka kohë që debatohet në debatet e ndryshme politike, të shoqëria civile por edhe në mediumet shqiptare si në Kosovë e Shqipëri. Varësisht prej preferencave politike janë edhe qasjet në lidhje me ketë çështje e cila është e pranishme sidomos kur afati i predisentit i vjen fundi, apo kur e kemi të njohur publikisht listën e kandidatëve të ndryshëm për të parin e vendit.
Në Kosovë presidentja u zgjodh nga zarfi
Rasti i zgjedhjes se presidentit përkatësisht presidentës në Kosovë, A.Jahjaga është specifik, madje i rrallë për kohën tonë, sepse deri para zgjedhjes ajo ishte anonime për opinionin e gjerë, madje thuhet se nuk gjindej as në “google”. Por, opinioni e kishte të qartë se ajo u zgjodh në sajë të pazarëve politike të tre subjekteve politike(PDK, LDK, AKR), ndërsa më pas u votua në Kuvendin e Kosovës. Votimi në kuvend krjoj legalitetin e duhur, sepse deputetet i ka votuar populli, andaj ajo në mënyrë formale kishte legjitimitetin e duhur. Por, zgjedhja e saj do të mbesë e shënuar në analet e zgjedhjeve jo vetëm në Kosovë por edhe më gjerë sepse tashmë për opinion është e njohur se ajo ishte e preferuara e ish ambasadorit amerikan , Dell, në Kosovë, duke qenë kandidate e vetme e dalë nga zarfi i diplomatit amerikan.
Por, edhe pas zgjedhjeve parlamentare në Kosovë, të mbajtura vitin e kaluar(qershor 2014), dhe të konstituimit të Kuvendit e formimit të qeverisë gjashtë muaj pas zgjedhjeve(!!), në lidhje me presidentin e ardhshëm janë bërë pazare në mes subjekteve politike të shumicës parlamentare(PDK-LDK), për të zgjedhur presidentin në Kuvend e ate nga radha e PDK. Se si do të rrjedhin ngjarjet deri në vitin 2016, kur do të zgjidhet presidenti. mbetet për të parë, por një gjë dihet ate nuk do ta zgjedhin qytetarët e Kosovës, por kuvendi si deri më tash, që është veprim i tejkaluar që i gjason kohës së monizmit.
Në Shqipëri – presidenti konsensual
Edhe pse në Shqipëri shumë herë është debatuar në lidhje me ketë çështje, dy partitë e mëdha nuk kanë treguar interesimin e duhur që kjo çështje të debatohet në parlamentin shqiptar. Fillimisht, në Kuvend duhet të ndryshohen nenet e Kushtetutës për zgjedhjen e presidentit nga populli, por nuk ekziston disponim as nga pozita e as nga opozita parlamentare.Një qendrim i tillë e ka zenë peng dëshirën e popullit për të zgjedhur kandidatin e tyre e jo ate të cilin iu imponon parlamenti, me sintagmën ”presidenti konsensual”. Kujtoj me ketë rast pazarët politike me rastin e kandidimit dhe zgjedhjen e A.Moisiut(2002-2007), B.Topit (2007-2012) dhe së fundit B.Nishanin.
Pikërisht duke marrë parasysh ketë formë të zgjedhjës presidenti nuk ka autoritetin e duhur, sepse shumica e tashme parlamentare(PS-LSI), mund ta shkarkojë ate nga posti i presidentit kur të dëshirojnë sepse i kanë votat e mjaftueshme. Andaj, në rastin konkret çdo gjë varët nga disponimi i shumicës parlamentare, e jo nga institucioni i presidentit me kompetenca të plota për mandatin e zgjedhur.Nga kjo del qartë se presidenti si institucion shtetëror ka dy kufizime, e para pa komptetenca të mjaftueshme dhe e dyta është aty pa votën e qytetarëve. Andaj duke qenë i zgjedhur në atë post pa votën e qytetarëve, me ose pa dashje keqpërdorët apo bëhet marionetë i shumicës parlamentare, që nuk është në favor të demokracisë parlamentare.
Test për partitë politike dhe individët
Dy janë çështjet kryesore të cilat janë përcaktuese për zgjedhjen e presidentit nga ana e popullit.
E para iu jepet mundësia qytetarëve të zgjedhin presidentin më votë të drejtpëdrejtë pa iu imponuar dhe e dyta të zgjedhin kandidatin që e vlerësojnë më shumë, duke anashkaluar mundësinë e imponimit partiak, qoftë ai nga shumica apo pakica parlamentare.
Në ketë mënyrë presidenti nuk mund të konsiderohet marionetë e shumicës parlamentare e votuar në kuvend, sepse ai i përgjigjet popullit e jo gishtave të deputetëve qe e kanë votuar. Në ketë mënyrë edhe deputet do të kishin me tepër respekt për presidentin, sepse ai nuk varët nga votat e tyre kuvend.
Pikërisht në ketë aspekt kemi një shëmbull tipik, sikurse ishte rasti i zgjedhjës së presidentit të Kroacisë z.Stipe Mesiq(2000-2010) qe ishte rast tipik i vlerësimit popullor.Edhe pse ai kandidohej nga një parti e vogël, me gjasa minimale për të fituar, por ishte personaliteti tij me rejting popullor, që eliminoj paragjykimet duke fituar bindshëm si president i vendit. Nuk ka dilemë se një veprim i tillë paraqet një test praktik për partitë politike dhe individët të cilët konkurojnë për garën e presidentit të vendit.
Kush i frigohet popullit do ta pësojë prej tij
Nuk thuhet kot se të urtit mësojnë nga të tjerët. Por, një thënie e tillë ka peshë vetëm në mjediset demokratike, e ajo nuk vlen kur në rend të parë janë interesat e ngushta personale, klanore e partiake. Sepse nuk kemi si të themi ndryshe, kur me këmbëngulje vazhdohet të thuhet se presidentin do ta zgjedhim nga kuvendi. Qendrimi i tillë në ketë aspekt, dëshmonë qartë se ata i frigohen popullit, sepse ka gjasa qe kandidati i tyre të mos kalojë, duke marrë parasysh se si përcaktohen kandidaturat nga subjektët politike. Po të vlerësohej me realizëm një çështje e tillë, nuk ka asnjë arsy të mos bëhën ndryshimet e nevojshme të Kushtetutës kur është në pyetje zgjedhja e presidentit.
Si në Kosovë e Shqipëri, jo rrallë herë thuhet se presidenti nuk ka ingerenca të mëdha andaj nuk ia vlen të zgjidhet nga populli. Një deklarim i tillë është joserioz, çka bën nënçmimin e insitucionit të president në sytë qytetarëve. Nga ana tjetër harrojnë se vendet e ndryshme në regjion, përkatësisht fqinjët tanë (Mali i Zi, Maqedonia etj.) e zgjedhin nga populli, athu se atje ka më shumë ingerenca.
Por, e vërteta qendron në ate se shumica parlamentare përmes Qeverisë dëshiron të ketë monopolin në të gjitha dimensionet e pushtetit, duke anashkaluar apo minimizuar deri në maksimum rolin dhe peshën e presidentit.
Përfundim
Nga një qendrim i tillë del qartë se kemi të bëjmë me një lojë perfide te partive politike të shumicës parlamentare, duke i rezervuar të drejtën vetës për të vendosur sipas interesave të tyre, madje duke nënçmuar rolin dhe funksionin e presidentit. Edhe pse një veprim i tillë nuk është në favor të demokracisë funksionale, në ketë pikë si pozita dhe opozita kanë pikëpamje të njëjta. Por, bësoj se është koha e fundit të bëhën ndryshime cilësore në favor të demokracisë parlamentare, sepse kush i frigohet popullit sa do vonë do ta pësojë prej tij.