Analiza – Page 908 – Dielli

Emigrantët e Kosovës problem në shtetet e perëndimi me dokumentet

February 25, 2014 by dgreca

Nga Asllan Dibrani/

Shpeshherë qytetarët e emigracionit shqiptar në gjermani janë viktimë e gjysme shtetit të Kosovës nga e cila nuk u këndellur qe t’i plotësoj nevojat dhe obligimet që ka ndaj bashkatdhetarëve të vet! Ky fenomen ka mbetur aktual që nga regjimi ish jugosllav, duke i sjell shqiptarët për një dokument poshtë lart . Ai problem i dokumenteve vazhdoj me vite te tëra, por intensifikimi me një serë problemesh u shtuar edhe pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës që shumë shtete edhe se e pranuan, kaluan vite të tera ta kenë pasaportën e Serbisë si barrë. Shpesh u ndërruan dokumentet, por edhe pas disa vitesh qe Kosova nuk është këndellë ta rregulloj gjendjen e qytetareve të vet në shumë shtete. Shqiptarët e Kosovës kaluan një skenë rrëqethëse deri sa i pastruan dorëzimin e pasaportave te Serbisë, gjë që ai fenomen edhe sot e kësaj dite është aktual. Dokumentet e Serbisë edhe sot i mbajnë një pjesë e shqiptarëve ,dikush në pamundësinë e rregullimit , dikush nga kryeneçësia kombëtare,qe s’duan as të merren ma me ato dokumente duke u thirrur në shtetësinë e Kosovës dhe dikush duke i mbajtur, apo duke u furnizuar me to për interesa e tyre personale të qarkullimit në Evropë me pasaportat serbe , ndërsa defakto janë qytetarë të Kosovës. Kësaj i thuhet vetmonim i shtetit të Kosovës nga mos përfitimi i vizave të qarkullojnë edhe shqiptarët të lirë nëpër Evropë.

Problemi në vete sot ka një numër i madh mbi humbej e shtetësisë se Kosovës si kusht qe te përfitojnë shtetësinë gjermane. Avazi i njëjtë, po vazhdon edhe sot e kësaj dite me shumë qytetarë qe janë në proces të rregullimit të statusit të tyre , por ne mungesën e të drejtës së tyre nga e cila kanë humbur të drejtën e shtetësisë po përballen me të gjitha vështiruesit . Një rast i tillë e ka përfshirë edhe familjen V.Likaj me djalin e tyre Rr.Likaj , e cila është në qytetin e Shtutgardit në Baden-Wurtenberg të Gjermanisë. Famila Likaj u ballafaqua me një serë problemesh që nga lindja e fëmiut të tyre para shtatë muajsh qe braktis edhe nga e drejtat e fëmiut qe te gëzoj atributet e nevojshme.

Familja Likaj, që në fillim u përball me mos lëshimit e dokumenteve përkatëse nga organet gjegjëse gjermane , duke filluar nga çertifikata e lindjes , benificionet dhe sigurimin shëndetësor nga preteksti se prindërit e fëmiut jetojnë që shatat vite në Gjermani dhe brenda kësaj periudhe kishte status të përkohshëm deri ne lindjen e femiut. Pas lindjes së femiut u pezulluan të gjitha të drejtat e fëmijës me arsyen se babai i tij nuk ka qëndrim të përhershëm në gjermani. Edhe se ka lindur fëmija këtu, në Gjermani ai nuk po pranohet si qytetar dhe banor i vet me arsyen se fëmija me prindërit e pa rregulluar statusin e përhershëm nuk ka të drejt regjistrimi as shfrytëzimi të ndihmave dhe të drejtave tjera si fëmijë , nga e cila kërkohet ta regjistrojnë fëmijën në Kosovë.

Kështu qe në mungesën e regjistrimit ne Kosovë sot fëmija i kësaj familje nuk ka mjek , nuk ka ndihma , nuk ka veshmbathje dhe nuk ka ushqim për te!. Prindërit e këtij fëmijë jetojnë me ankth të veçantë si të vazhdojnë jetën kështu me një fëmijë të lindur në gjermani i privuar për shfrytëzimin e kushteve të veta dhe ka mbetur nën mëshirën e zotit dhe ilegal në vendin e lindjes që në mungesën e marrëdhënieve diplomatike të Kosovës me organet gjermane për normalizimin dhe rregullimin e ligjit mbi të drejtën e qytetareve kosovar në Gjermani, Kjo familje kërkon ndihmë nga ndonjë palë kompetente në kontaktin e E.mail-adresës <kastriotkruja@live.de >

Një vistër traktatesh ndërkombëtare për të drejtat e njeriut dhe të instrumenteve të tjera që janë miratuar që nga viti 1945 kanë trajtuar formën juridike te të drejtave të lindura të njeriut dhe kanë zhvilluar pjesët kryesore te të drejtave ndërkombëtare të njeriut nga e cila Kosova nuk ka mundur t’i shfrytëzoj për qytetarët e vet. Janë miratuar edhe instrumente të tjera në nivelin rajonal duke i pasqyruar shqetësimet e veçanta te të drejtave të njeriut në rajon dhe duke parashikuar mekanizma të veçantë të mbrojtjes prapë Kosova nuk ka mundur t’a rangoj vetën në nivelin e duhur. Në shumë shtete, kosovarët kanë mbetur nën mëshirën e kohës . Pjesa dërmuese e shteteve, po ashtu, kanë miratuar kushtetuta dhe ligje të tjera të cilat formalisht mbrojnë të drejtat themelore të njeriut dhe qytetarit të vet ,ndërsa Kosova ka ngecur në këtë segment shumë prapa! Këto gjera elementare janë obligacion i shtetit të Kosovës t’i inicioj dhe ti shfrytëzoj për interesin e qytetareve të vet , rregulla që janë aplikuar në traktatet ndërkombëtare dhe e drejta zakonore në përbërjen e shtyllën e së drejtës si verdikt ndërkombëtare për të drejtat e njeriut. Për zbatimin dhe zhvillimin e tyre për interesat edhe të kosovarëve duhet organet kompetente të konsolidohen dhe të promovojnë projektligjet qe ti shfrytëzojnë qytetarët e saje ato benificione, që i kanë edhe shtetasit e tjerave shtete që jetojë në shtetet perëndimore posaçërisht në Gjermani. Detyrimi dhe obligimi për t’i mbrojtur interesat e veta Kosova, duhet të kërkon nga shtetet ku jetojnë shqiptaret që ti mbrohet individi si shtetas kosovar, në shtetin, ku ai jeton në të gjitha te drejtat e veta siç po i shfrytëzoje të tjerët. Detyrimi për t’i plotësuar obligimet ndaj te huajve konkretisht ndaj kosarëve nënkupton se Kosova në raport me shtetet tjera duhet të marrin veprime pozitive për ta lehtësuar gëzimin e të drejtave themelore të qytetarit kosovar kudo qe është, kjo sikur po ngec edhe se organet shtetërore të Kosovës thuhet se i kanë lidh disa marrëveshje të kësaj natyre me dosa shtete perendimore.

KUSH ËSHTË MË (ANTI) ENVERISTI?

February 25, 2014 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

”Unë do të isha shumë i interesuar, që duke u bazuar në fakte, të zgjidhë disa situata bazë ekzistenciale të jetës së njeriut — për tu përballur jo vetëm me frikën që kemi për të ardhmen, dhe frikën që ndiejmë ndaj lirisë si një fenomen i ri, por tani duhet të vendosim se si të merremi edhe me frikën që kemi nga e kaluara.” (Vaclav Havel 1991)

Problemet e tranzicionit në Shqipëri nga diktatura komuniste në demokraci vazhdojnë. Jo vetëm në çdo përvjetor të rrëximit të monumentit të Enver Hoxhës, siç ndodhi edhe javën e kaluar, por pothuaj në çdo debat publik — përfshirë edhe seancat e parlamentit shqiptar — gjatë këtyre dy dekadave të tranzicionit politik, ka mbizotëruar një atmosferë që të bindë se edhe i vdekur, Enver Hoxha edhe sot e luan rolin e tij shkatërrues në jetën e shqiptarëve. Hija e turbulltë e Enver Hoxhës fatkeqsisht vazhdon të pengojë ato që duhet të ishin rrezet e një transformimi dhe të një dekomunistizimi të vërtetë të vendit dhe të shoqërisë, ashtu siç ka ndodhur dekada më parë në shumicën e vendeve të tjera ish-komuniste. Kjo hije e zezë e ka zënë dritën e zhvillimit të një demokracie të vërtetë, të përparimit të një shoqërie që dëshiron integrimet europiane dhe euro-atlantike — aty ku shqiptarët gjithmonë e kanë pasur vendin. Por fatkeqsisht, duket sikurë kjo klasë politike është e pa-aftë të heqë dorë, njëherë e mirë, nga trashëgimia e një sistemi që ka lënë rrënjë të thella në psikikën e shoqërisë dhe të politikës shqiptare. Nga ky debat, është shumë e vështirë të dallohet se kush është “enveristi” dhe kush është “anti-enveristi”.

Ëndërrat shekullore të 23 viteve më parë për krijimin, e një shoqërie shqiptare të lirë dhe me vlera demokratike, janë këthyer gjatë dy dekadave të fundit në një zhgënjim dhe jo siç pritej, në një demokraci funksionale, për të cilën ka qenë dhe është aspirata e të gjithë shqiptarëve kudo. Në vend të një shkëputjeje përgjithmonë nga ai sistem, edhe kohët e fundit vihet re një nostalgji për ish-diktatorin dhe regjimin e tij që fatkeqsisht vazhdon të frymëzojë dhe të drejtojë jetën politike të vendit. Ishte ky një sistem që dallohej nga mos tolerance dhe I cili bazohej në zhdukjen e kundërshtarit politik me çdo mjet. 23 vjetë pas rënjes së atij regjimi, lufta për vlerat e vërteta të demokracisë është zëvëndësuar me një luftë të re politike të klasave, për të siguruar interesat personale dhe partiake, kryesisht të një natyre materiale.

Pothuaj në asnjë vend tjetër ish-komunist nuk ndodhë që 20- e sa vjetë pas rënjës së komunizmit, debatet politike në parlament dhe në media të mbizotërohen nga akuzat dhe kundër-akuzat se kush ishte më shumë ose më pak mbështetës i atij regjimi dhe idhullit të tij, sikurë vendi nuk ka probleme të tjera serioze. Në përgjithësi, ky debat pothuaj ka marrë fund anë e mbanë Europës ish-komuniste, pasi në shumicën e këtyre vendeve, gjatë kësaj periudhe, ishin zgjedhur disidentë dhe kundërshtarë të regjimit komunist për president dhe detyra të larta qeveritare dhe shtetërore. Andaj debate të tilla, sidomos në parlamentin e kombit, nuk i bëjnë nder shqiptarëve dhe duken më tepër si një përbuzje dhe nënçmim i parlamentarizmit demokratik dhe rregullave të tij, se sa një forum i përfaqsuesve të popullit, ku duhen debatuar zgjidhjet e problemeve të vjetëra e të reja të vendit, përfshirë edhe dekomunistizimin e politikës.
Andaj duhet më shumë se kujtimi i një përvjetori që të zhduket hija dhe trashëgimia e Enver Hoxhës dhe regjimit të tij të errët. Por, nëqoftse me të vërtetë urrehet aq shumë figura e Enver e Hoxhës, siç u përpoqën të tregonin anti-enverizmin e vet në debatet e parlamentit shqiptar javën që shkoi pozita dhe opozita, atëherë ky mund të jetë momenti historik që të dy palët, me përpjekje të përbashkëta, të tregojnë seriozitetin dhe gatishmërinë e tyre për tu marrë me këtë çështje dhe të ulen në një tryezë e të miratojnë ligje për de-komunistizimin e vendit, bazuar në ligjet dhe në përvojën e vendeve të tjera ish-komuniste, si dhe në një numër rezolutash të Këshillit të Europës dhe të Parlamentit europian. Ky duhej të ishte debati i vërtetë që duhet të bëhet aty në tempullin e demokracisë, në parlament duke ulur poshtë gishtin akuzues, për lidhjet me ish regjimin e Enverit, ndaj njëri tjetrit dhe të drejtonin akuzat dhe të dënonjnë hijen e atij regjimi që ende mbizotëron politikën dhe jetën shoqërore. Ekziston nevoja për një marrveshje mbi standardet morale dhe cilësi jetese ekonomike dhe shoqërore europiane, nëqoftse klasa politike shqiptare, me të vërtetë, dëshiron t’i bashkohet Europës. Është shënjë e mirë që shoqëria shqiptare ka elementë që megjithëse të zhgënjyer nga periudha e tranzicionit, ata nuk pushojnë t’i bëjnë thirrje klasës politike, që të dalë nga ky qorrsokak e të shkëputet nga kjo e kaluar. Ndër këta zëra u dalluan thirrjet e përfaqsuesve të Lëvizjes Studentore të vitit 1991. “E duam Shqipërinë si gjithë Europa! nuk janë realizuar nga bartësit e pushtetit politik në të dy krahët politikë”, tha për median Ilir Dizdari, Kryetar i Lëvizjes Studentore. Ndërsa Blendi Gonxhe, një tjetër ish-student i asaj Lëvizjeje deklaroi javën e kaluar duke i bërë thirrje shoqërisë shqiptare se, “Duhet t’i themi të gjithë ndal kësaj lufte klasore që vazhdon për 23 vite, ku njëra palë del dhe konteston palën tjetër dhe pas një paqeje 4-mujore jemi përsëri në prag të një lufte dhe përsëri në prag të një mohimi total të gjithçkaje dhe pastaj gjithë shoqëria gjendet përballë këtyre dy krahëve që sa herë përplasen, krijojnë këtë lloj stanjacioni ku ndodhemi gjithmonë”. Edhe deputetja e Partisë Demokratike, Mesila Doda, gjithashtu pjesëmarrëse në Lëvizjen Studentore të vitit 1991, e konsideron gjëndjen në të cilën ndodhet vendi, si pasojë e mbizotërimit të filozofisë komuniste në jetën politike të Shqipërisë dhe i kërkon, “Të gjithë spektrit politik shqiptar që të distancohen nga krimi politik i 45 viteve të shkuara dhe nga mentaliteti i kohës”, që sipas saj ”është nj mentalitet që po na mban të mbërthyer të gjithë krahët e politikës shqiptare.”

Veç këtyre, javën e kaluar u dëgjuan edhe zëra të tjerë, përfshirë edhe grupet dhe zëdhënsit e të përndjekurve të regjimit komunist, të cilët bënë thirrje për dekomunitizimin e shoqërisë shqiptare për hapjen e dosjeve tani të famëshme. Por ndërkaq, disa të tjerë bënë thirrje për rivlersimin pozitiv të veprës dhe jetës së Enver Hoxhës, madje shkojnë aq larg sa e fusin ish-diktatorin në të njëjtin thes me Nënë Terezën dhe Gjergj Kastriotin Skënderbe, si njërin ndër figurat kombëtare që po fyhen këto kohët e fundit. Është kjo një përpjekje e këtyre revizionistëve të historisë – në mungesë të një shprehjeje më të përshtatshme — që të konfuzojnë brezin e ri duke fshehur faktet dhe traumat e tiranisë komuniste. Një konfuzion i vërtetë moral! Është e vështirë të merret me mend se cilat, sipas këtyre njerëzve, janë vlerat morale dhe njerëzore që Enver Hoxha ndanë me Nënë Terezen dhe me Gjergj Kastriotin -Skendërbe!
Nëqoftse kjo klasë politike dhe jo vetëm klasa politike, nuk ballafaqohet me të kaluarën komuniste, atëherë sipas shkrimtarit gjerman Jurgen Fuchs i cili ka folur nga përvoja gjermane, hija e asaj historie do të ndjekë përgjithmonë ata vet dhe vendin e tyre, me pasoja të dëmshme dhe afatgjatë për politikën shqiptare. Ka qenë dhe është detyra e qeverive të këtyre 20- viteve të fundit që të përpilonin një strategji — ashtu siç ka ndodhur në vende të tjera — për t’u ballafaquar me atë histori, në mënyrë të drejtë dhe të balancuar, dhe për të vendosur përgjegjësitë — pa hakmarrje — për krimet dhe abuzimet sistemike dhe sistematike kundër të drejtave të njeriut. Ky është një obligim moral për çdo qeveri! Vendosja e drejtësisë, madje edhe në nivelin simbolik, do të ndihmonte në procesin e pajtimit kombëtar, në ndërtimin dhe në zhvillimin e një shoqërie morale, të një shteti përgjegjës dhe llogari -dhënës dhe njëkohësisht do të shërbente si mjet frenues për abuzime të tilla në të ardhmen.

Përballimi me të kaluarën, përveç zbulimit të fakteve dhe të së vërtetës, nevojitë edhe kujtesa të përherëshme siç janë monumentet, muzeumet dhe të përcaktohen me ligj ditë përkujtimi për viktimat e tiranisë komuniste dhe të abuzimeve të të drejtave të njeriut, ashtu siç ka bërë e gjithë Europa.

Viktimat e komunizmit janë vrarë e kanë vdekur, ndërsa shumë prej tyre as varrezat nuk u dihen dhe si të tillë nuk kërkojnë dëmshpërblime as nuk kërcënojnë pozitat politike të asnjë njeriu. Andaj, enveristët e dikurshëm dhe anti-enveristët e sotëm, si hap të parë, nëqoftse janë serioz për dekomunistizimin e vendit të propozojnë: Një minutë heshtje, njëherë në vit në Kuvendin shqiptar për viktimat e komunizmit si dhe të caktojnë me ligj një ditë kushtuar viktimave të atij regjimi. Një propozim i tillë, do të ishte — të pakën simbolikisht — një hap përpara në këtë drejtim. Një gjë e tillë, nuk nevojitë as fonde as debate maratone, por vetëm kurajo morale për të bërë atë që është e drejtë. Kjo është rruga që është ndjekur nga shumica e vendeve ish-komuniste të Europës Lindore. Mos kini frikë nga e kaluara!

Revolucioni tretë

February 23, 2014 by dgreca

Nga Gani Qarri /

Populli ukrainas që sa kohë është hedhur në demonstrata nga më të përgjakshmet me dhjetëra të vdekur e qindra të plagosur, gjaku dhe plagët e të cilëve,nga sot ndryshuan Ukrainën.Acarimi i gjendjes në vend arriti kulmin,kur qeveritarët në pushtet provuan të miratonin një ligj për forcimin e të ashtuquajturave masa të sigurisë kundër protestuesve me ç`rast një grup demonstruesish më agresiv, tentuan të hynin me forcë edhe në godinën e parlamentit.Por heroi i ngjarjeve, dhe lideri i opozitës, boksieri me famë botërore Vitali Klitqko, karriera e të cilit bashkë me atë të të vëllait- Vlladimirit, lulëzon me sukses për shumë vite në Gjermani, ku që të dy u bënë kampion të shumëfishtë botëror në kategoritë e rënda të boksit profesionist, i mësuar me gjakftohtësinë dhe prakticitetin e diplomacisë perëndimore,parandaloi ndërhyrjen e dhunshme të protestuesve radikalë, në këtë institucion shtetëror.

Madje,për të shmangur gjakderdhjet e mëtejme në mes protestuesve dhe policisë,ai u pajtua me ngritjen e një komisioni ndërparlamentar për zgjidhjen e krizës së krijuar.

Sado që Vitali nuk është ndonjë politikan karriere dhe as ka përgatitje të veçanta shkollore e diplomatike,i shtyrë ndoshta edhe nga Kancelarja Gjermane, Angela Merkel dhe politikan tjerë euro-perëndimor me të cilët gjatë gjithë kohës sa zgjatën demonstratat në Ukrainë,vazhdimisht konsultohej,ai përfundimisht la kushtet jashtëzakonisht të mrekullueshme që ka krijuar me mundin,djersën e punën e tij shumëvjeçare në Gjermani,dhe shkoi për të udhëhequr e mbajtur nën kontroll demonstratat përvëluese të Ukrainës,duke vepruar me shumë maturi dhe mbi parimet e një demokracie të njëmendët, të cilat pa heroin e tyre, vështir se do të zhvilloheshin kështu.

Ndaj,Kliqko edhe po nuk erdhi asnjëherë në krye të udhëheqjes ukrainase, vet angazhimi dhe i gjithë mundi që dha për ndryshimet pa gjakderdhje dhe masakra edhe më të mëdha me ndërhyrje forcash shtesë policore e ndoshta edhe atyre të ushtrisë, ai do të hyjë në historinë e popullit të vet, si pishtar ndryshimesh dhe udhërrëfyes human e njerëzor i demokracisë në vendin e tij.

Si për vëzhguesit e brendshëm dhe ata të jashtëm, përshtypje jashtëzakonisht të madhe bëri vet pjesëmarrja në protesta, e një njeriu me pasuri dhe famë botërore si Vitali Kliqko në të ftohtin dhe acarin e netëve të errëta të dimrit të këtij viti, i cili në Ukrainë është më i ashpër se në shumë vende tjera evropiane.

Të vihesh në ballë të protestave ukrainase pas një kohe të gjatë që nuk ke jetuar as ushtruar ndonjë profesion atje,me siguri kjo dëshmon se ai është një hero i vërtetë, i cili jo vetëm se është boksier i fortë e i pamposhtur në ring, por edhe atdhetar trim, i vendosur e i pathyeshëm edhe në protesta.

Ukraina me siguri ka shumë figura të njohura politike dhe intelektuale,megjithatë ishte Vitali ai që në çastet vendimtare të vendit, pranoi sfidën, mori përsipër sakrificën dhe me angazhimin e tij, qoi misionin deri në fund, pa pyetur për pasojat dhe rreziqet të cilat mund ta kërcënonin apo merrnin edhe jetën si shumë demonstruesve tjerë në protesta.Ndaj, përderisa ky popull ka njerëz të tillë, me gjithë infiltrimin e parave të shumta dhe ndikimet e mëdha ruse mbi Ukrainën,nuk çuditet askush në botë sesi ukrainasit vetëm brenda 20 vitesh ,realizuan tri revolucione të njëpasnjëshme, për rrëzimin pa pardon, të tri qeverive të korruptuara në vend.

Dhe për fund,bashkëkombës të nderuar, paramendoni vetëm një herë- një krahasim sado të vogël,duke marrë shembull udhëheqësit partiak e shtetëror shqiptar,se si ata mbrojnë të drejtat e qytetarëve të cilët derisa janë në opozitë i lënë të demonstroj vetën,kurse menjëherë pas ardhjes në pushtet, bashkëqeverisin pa fije turpi mu me ata kundër të cilëve dje ftonin qytetarët të vdisnin në protesta, duke keqpërdor, vjedhë e rjepur këtë popull të shkretë të gjithë bashkë. Gjendje për keqardhje të pafund-Mjerim!

Cyrih, 22 Shkurt 2014

Akinxhinjtë modern!

February 19, 2014 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/

Për akinxhinjtë ne flet Kadareja. Për akinxhinjtë do te flas edhe unë , por për akinxhinjtë modern , të kohës të cilët e kanë një ndryshim të madh me ata te sulltanëve turq. Ata mbjellnin terror në vendet që sulltanët donin t´i pushtonin . Kurse akinxhinjtë e sotëm që janë shqiptarë ,dhe flasin shqip po e përdorin një taktikë tjetër të përgatitjes së terrenit për… Por , nuk po e di se çka po duan të përgatisin.Sot ,koha e akinxhinjëve të vërtetë ka kaluar dhe në modë është akinxhiu me shkrime ;mbjellja e frigës dhe tmerrit në masën e lexuesve për të t ´íu friguar historisë sonë dhe me qëllim të krijimit të një bindjeje dhe indentiteti tjetër shqiptar dhe falënderues vetëm për atë qe jemi gjallë.

Deri te koha e Sulltan Orhanit (1326- 1362) , akinxhinjtë ishin ushtri jo e rregullt kalorësish. Pra , në epkspansionin osman në anët tona ishin ata që s’ pari ia mësuenin një vendi për të plaçkitur , shkretuar, djegur dhe pushtuar, zënjen rob të vendasve dhe dobësimin e fuqisë mbrojtëse të vendit të cilin me më shumë lehtësi e pushtonin pastaj ushtria e rregullt osmane. Ata udhëhiqeshin nga urdhëruesi i tyre. Ata sulmonin befas dhe ashpër , mbillnin tmerr. Taktika e tyre ushtarake ishte : e kryenin ”detyrën” dhe pastaj shpërndaheshin në drejtme të ndryshme . Shpërblimi i tyre ishte vetëm preja e tmerrit.Luftonin gjatë gjithë vitit .Prenë e luftës nuk e ndanin me askend. Koha më e ”lulëzuar” e akonxhinjëve ishte prej Sulltan Muratit I deri te Sulltan Murati II , si Sulltan Bajazidit të parë.Me kalimin e kohës, nga fundi i shek.të 15-të filloi të zbehet roli i tyre. Në rradhët e akinxhinjëve kishte edhe shqiptarë.

Si veprojnë akinxhinjtë modern ? “Antiturqizmi sado të mbështetet me propagandë nuk maskon dot armiqësinë serbo-ruse ndaj shqiptarëve, as e përligj rusofilinë e serbofilinë midis shqiptarëve. Cilatdo të kenë qenë marrëdhëniet shqiptaro-osmane në kohën e Perandorisë 600-vjeçare të Sulltanëve, Turqia e re, që nisi jetën si shtet kombëtar në vitet 1920, doli si mike e madhe e shqiptarëve dhe e Shqipërisë. Duan apo nuk duan disa shqiptarë të trullosur nga antiosmanizmi e antimyslimanizmi, Turqia e re dhe kombi i sotëm turk e kanë dëshmuar veten si miqtë më të sinqertë të shqiptarëve gjatë gjithë kohës. Edhe sot Turqia është i vetmi vend që dyert i saj i mban të hapura me dashamiërsi për shqiptarët, i vetmi vend ku po të thuash se je shqiptar (arnaut) rrethohesh menjëherë me kujdes e dashuri, i vetmi shtet që nuk mendon si të izolojë shqiptarët e zakonshëm në botë. Dhe pikërisht me këtë vend duan t’i armiqësojnë shqiptarët njerëzit që u japin “këshilla Djalli” në shkrime si ai mbi “borxhet historike të Turqisë ndaj Kosovës”. Pikërisht këtij shteti e kombi i dërgojnë herë pas here mesazhe provokuese disa shqiptarë që duan të njollosin në sytë e turqëve gjithë shqiptarët e tjerë si “mosmirënjohës” ndaj mikut, që të kënaqen hasmit e shqiptarëve./Veriu.info Abdi Baleta)/”

Heshtas , pa luftë pa gjak dhe vetëm me shpërlarje truri.

Deri sa Faik Konica thoshte : “Levizja jone eshte e mbeshtetur ne parim te kombesise dhe jo ne parim te fese (1907).”, Baleta dhe Krasniqi na thonë : “Islami është faktor vendimtar për shpëtimin e kombit.”

Për të parë se çfarë tezash mbrojnë këta horra- akinxhinjë modern, kerkoni të gjeni dhe shkrimet e Hysamedin Ferajt. Ndërmjet shumë marrinave , ky i fundit shkruan:

” Deri ne shekullin e 18, osmanet ishin fuqia me e perparuar, me humane dhe me demokratike e kohes…. ishin osmanet qe e bene Shqiperine te ishte nje nder vendet me te perparuara te europes, ku kulmin e zhvillimit e ka pasur Kosova, te cilen mjerisht e shkateruan luftrat e Austrise, Serbise dhe forcave shqiptare katolike te udhehequra nga P.Bogdani kunder Perandorise Osmane” Milazim Krasniqi përmes një videoje pozicionohet hapur në anën e ish pushtuesve osman nga e cila poezitë e Çajupit të madh i quan idiotiste dhe e përsërit disa herë se Anton Zako Çajupi është “idiot” që përmes poezisë së tij e luftoj pushtuesin pesë shekullor. Ky njeri me deklaratat e veta po shihet se është i shtyre nga pikëpamja ideologjike e tij të hapë plagë të reja mbi vlerat tona duke i minimizuar dhe duke e çmuar atë të pushtuesve , nga e cila vetvetiu rrjedh pyetja se ku janë ata student? . Ku janë ata profesor ?. Ku janë ata intelektual dhe ky brez qe lejon një bir otomani , një vehabist, një ekstremist fetar me apetite islamike ta terrorizoj epokën e Rilindjes sonë kombëtare të letërsisë, që pjesë e saj është edhe i madhoi Anton Zako Çajupi. Akinxhi , e jo mahi!

“Derisa perëndimorët na ndihmuan pa kursim, na ndihmojnë edhe sot e kësaj dite më shumë se sa që bëjmë ne për vete, çuditërisht fryma e importuar nga kaosi arab, ka nis të depërtoj edhe në Kuvend, (deputetët “tonë” votojnë kundër shtetit laik si të ishin deputetë të Homenit, ndërsa beduinët e Arabisë Saudite dolën më të qytetëruar se sa grumbulli i deputetëve të Kuvendit të Kosovës ).Fryma shkretinore po përhapet edhe në disa qarqe kuazi intelektuale, nëpër disa gazeta, nëpër çajtore periferie, meqë para e madhe e shoqatave “bamirëse” është shpërndarë gjithandej.( .(Gani Mehmetaj)

Fryma e mos durimit po depërton si murtaja nëpër qytete e katunde , e kjo pjellë e akinxhinjëve modern.

“Të kërkosh Islamin si normë shoqërore, juridike dhe politike do të thotë të kërkosh ndërtimin e shtetit fundamentalist islamik, siç qe shteti i talebanëve në Afganistan, ku femrat janë të mbuluara me ferexhe dhe ku burrat rrijnë me mjekrra dhe fustane, ku xhamia është vetë shteti dhe ku Ligji Kuranik, Sheriati është Kushtetutë, Kod Penal dhe Kod Civil dhe baza e krejt legjislacionit në përgjithësi. Ky është vizioni i Baletës për shtetin shqiptar. Baleta kërkon t’ i ktheje shqiptarët, në të dy anët e kufirit në kohën e Mesjetës islamike ku na futi pushtimi turk.(Kastriot Myftaraj)

Baleta Krasniqi feraj etj, etje e shohin vetëdijen nacionale dhe kulturore shqiptare si një vetëdije islamike. Shqiptarët kanë vetëdije nacionale për aq sa janë muslimanë. Në rast se nuk do të jenë më muslimanë, atëhere nuk do të jenë më as shqiptarë. Pra, me zhdukjen e Islamit tek shqiptarët do të zhduken edhe vetë shqiptarët. Pra, sipas Baletës dhe të akanxhinjëve tjerë, në fundament të qenies nacionale shqiptare qendron feja islame. Ja pra, se ku është fundamentalizmi islamik! Ai nuk ka brirë. Kjo lidhje organike mes Islamit dhe qenies nacionale shqiptare është pjesa më diabolike e doktrinës «Akinxhi» të fundametalizmit islamik shqiptar. “Nuk do dhe madje nuk arrin të kuptojë ky i fandaksur me urrejtje antiislamike se qënien kombëtare të shqiptarëve nuk mund ta konceptosh e ta perceptosh pa elementin e besimit mysliman, duke lënë mënjanë faktin që shqiptarët u formuan si komb modern nga popull mesjetar në procesin e islamizimit, pa elementin e tiparin karakteristik të fizionomisë së tyre të sotme kombëtare, përkatësinë e shumicës dërrmuese të njerëzve në besimin islam” , i drejtohet Abdi Baleta , Ismail Kadaresë
19.02.14, Gjakovë

MILLO GJUKANOVIQ,SYNON T’I MBAJË SHQIPTARËT NËN KONTROLL

February 19, 2014 by dgreca

Nga Xheladin ZENELI/
Lidhur me formimin e kualicionit paszgjedhor në Komunën e Ulqinit,këto ditë u prononcua edhe kryetari i PDS-së dhe kryeministri i Malit të Zi, z.Millo Gjukanoviq i cili tha se “qeveria e re e përbërë nga Forca, Koalicioni “Bashkë për të Ardhmen e Ulqinit”dhe Mali i Zi Pozitiv, do të jetë jetëshkurtër”. Gjithashtu ai tha se “PDS, prej tani, do ti trajtojë ndryshe partitë shqiptare,dhe do sillet ndaj tyre sipas meritave”.
Gjuha tipike e z. Gjukanoviq është karakteristikë e gjuhës së diktatorëve të cilët pretendojnë që me çdo kusht të kenë nën kontroll çdo gjë dhe kur diçka iu del jashtë kontrollit dhe diktatit të tyre ata,(pra diktatorët), bëhen të patolerueshëm,agresiv dhe kërcnues. Kështu ndodhi edhe me rastin e kryeministrit malazez Gjukanoviq të cilit iu prishen planet e ardhjes në pushtet të partisë së tij në Komunën me shumicë shqiptare të Ulqinit.PDS fitoi betejën në Ulqin por humbi luftën dhe kjo iritoi pa masë z. Gjukanoviq i cili u shpreh ashpër kundër kualicionit aktual të forcave politike në Ulqin.
Vertetë që PDS, si subjekt i vetëm muar vota më shumë në krahasim me subjektet e tjera që garuan në zgjedhjet e 26 Janarit, mirpo z. Gjukanoviq harron se subjektet politike shqiptare,me votat e tyre të kombinuara,fituan më shumë se PDS dhe më shumë se partitë e tjera sllavo-malazeze. Kryeministri malazez që njëherit është edhe kryetar i PDS- së angazhoi makinerinë e tij partiake dhe shfrytëzoi resurset financiare shtetërore në fushatën parazgjedhore dhe gara zgjedhore ishte një garë e pabarabartë duke pasur parasysh mjetet e kufizuara financiare të partive shqiptare të dedikuara për këtë qëllim.
Megjithate, subjektet politike shqiptare fituan rreth 54% të votave të përgjithëshme dhe si rrjedhim i kësai formimi i pushtetit paszgjedhor reflektoi rezulltatin e zgjedhjeve. Kështu që dy subjektet poltike shqiptare që fituan më shumë vota , Forca e Re Demokratike dhe Kualicioni ” Për të ardhmen e Ulqinit”,të cilat fillimisht negocuan edhe me UDSH- në,për formimin e shumicës parlamentare,por pas tërheqjes së kësai të fundit,kualicionit të bashkëqeverisjes në mandatin e ardhshëm të Komunës së Ulqinit,iu bashkangjit partia opozitare “Mali i Zi Pozitiv”.
Pra, formimi i kualicionit paszgjedhor është ligjor, demokratik dhe në përputhje me normat e marrjes së vendimeve në mënyrë të lirë dhe të pavarur nga ana e palëve garuese të dala nga zgjedhjet e 26 Janarit.Është e pakuptueshme që kreu i një partie e cila e quan vetëvehten Partia ” Demokratike” e Socialistëve , përmes deklaratave tendencioze mundohet të pengojë proceset demokratike në një komunë me popullsi shumicë shqiptare. Dhe jo vetëm kaq.Kryeministri i një shteti, nga qendra e Podgoricës tenton të përzihet dhe t’ju impunohet proceseve zgjedhore të administrimit lokal të një komune,pra të Komunës së Ulqinit dhe vullnetit të tyre të lirë në formimin e shumicës qeveritare.
Për të gjithë ata që e njohin mirë z. Gjukanoviq nuk janë të befasuar me deklaratën e tij të fundit dhe gjuhën e tij urryese e cila dëshmon edhe një herë fëtyrën e vërtetë të Gjukanoviqit dhe është dëshmi se Ai nuk i dëshiron shqiptarët të bashkuar,por të përçarë. Gjithashtu edhe një herë u dëshmua se z. Gjukanoviq ka pasur dhe gjthënjë vazhdon të ketë një synim: të kontrollojë me udhëheqjen politike e administarative të Komunës së Ulqinit ,por edhe me udhëheqjet administrative të vendbanimeve të tjera shqiptare me qëllim që të dominojë me resurset dhe pasuritë e tyre natyrore dhe t’i mbajë ata nën kontroll.
Sa i përket asaj se a do të ” ndëshkohen”, apo a do të ketë ndonjë hakmarrje eventuale politike ndaj partive shqiptare në të ardhmen, për mos bashkëpunim me PDS- në ,çka z. Gjukanoviq aludon në deklaratën e tij, kjo nuk do të jetë diçka e re sepse Komuna e Ulqinit është e ndëshkuar tash 24 vite nga ana e pushtetit qendror të Podgoricës me të cilën udhëheq PDS. Rikujtojmë lexuesit se në vitin 1990 kur pushtetin për herë të parë në Ulqin e fitoi një parti shqiptare dhe atëherë ishte Komuna e vetme opozitare në Mal të Zi, ku jo rastësisht shumë shpejt pasoi ligji i parë diskriminues i të Mirave Detare përmes të cilit 57% e bregdetit të këtij qyteti,me dallim prej komunave të tjera në Mal të ZI, u shëndrrua në pronë shtetërore të qeverisë së kësai republike.
Vlen të përmendet se Komuna e Ulqinit është ndëshkuar edhe atëherë kur partitë shqiptare kanë bashkëpunuar me PDS ,si në nivel qendror ashtu edhe në nivel lokal.
Gjatë tërë kësai kohe sa është në pushtet qendror PDS me në kry z.Millo Gjukanoviq, Ulqini ka pësuar rënien më të madhe ekonomike ,në rend të parë ka pësuar shkatërrimi i resurseve turistike dhe objekteve të tjera industriale me rëndësi jetike për banorët e kësai Komune.
Sjellja e fundit e z. Gjukanoviq dhe tentimi i tij i shtypjes së vlerave demokratike të popullit autokton shqiptar do të duhet të jetë alarm për qendrat e vendosjes së Bashkimit Europian ,pjesë e të cilit Mali i ZI aspiron që të bëhet, kurse për Tiranën dhe Prishtinën zyrtare do të duheshin të konsideronin rishqyrtimin e marrëdhënieve me një “lider” të Ballkanit me mentalitet mesjetar i cili n’a përkujton kohën e kaluar të Millosheviqit.