Analiza – Page 919 – Dielli

SHQIPTARËT JANË NJË NË TROJET E VETA

January 10, 2014 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

“Prej brigjeve gjëmuese të Euksinit e deri në borën e amshueshme të Alpeve Julie; prej brigjeve bubulluese të Ekrakeraunve e deri ndër karma të thepisuna të Karpatëve, ende të rime me gjak njeriu, në ato shekuj të kaluem, banonte ajo familja e madhe trako-ilire, në namë e në za në histori të fiseve dhe të kombeve. Sot kjo familje asht shue. Marrë përbri prej tallazeve të luftave të gjata e të pandame, ajo u përpi dhe u zhduk përbrenda gërmazave të pangishëm të vorbujve të historisë, e kështu nuk mundi ma, ç’më atë ditë kur Gentiusi, mbreti i mbramë i ilirëve, më 168 para Krishtit, ndriti triumfin e Lucë Emil Palit për me pa diellin e majes së lumnisë së vet të hershme. Porse, si të thuesh, si nji shkatërrinë e dhimbshme anijeje të mbytun në det, prej humbjes së kësaj familjeje trako-ilire, sot, atje ndërmjet Thesalisë dhe Malit të Zi, prej brigjeve lindore të Adriatikut e deri në bregore të Vardarit, shpëtoi gjallë nji grusht njerëzish, të cilët kishin zanë vend ose mbas mburojes së disa maleve titanike, ose nën hijen e kandshme të disa fushave pjellore dhe plot jetë, banesë e përmallshme e hyjnive të moshës përrallëzore. Ata u banë ballë me fuqi kurrë të përkulshme të shpirtit të vet bujar, qoftë thellimeve të furive të shekujve, qoftë edhe padrejtësisë së hipokrizisë njerëzore. Të stolisun me nji forcë të jashtzakonshme qëndrese, ende këta e flasin atë gjuhë të të Parëve të vet ma të hershëm; ende e ruejnë të pandryshueshëm karakterin e hekurt e fisnik të stërgjyshëve të vet dhe sot ata gjithnji e punojnë shi atë tokë të cilën e punuen të parët e tyne prehistorikë. Ky popull asht bash ai populli i vogël shqiptar, aq pak i njohun dhe aq zi i gjykuem në Europë. I vjetër sa fosilet, sa stalaktitat e shpellave jehuese të maleve të veta vigane, dhe i lindun të thuesh prej vetë rrënjëve të vjetra, ai asht sot zot autokton i pakundershtueshëm i tokave të veta.”

Nga fjalimi i At Gjergj Fishtës mbajtur në Konferencën e Paqës në Paris – 1919

Shkas për këtë shkrim u bë një artikull që lexova në faqen e internetit të Agjencisë së lajmeve INA, me qendër në Shkup. Redaksia e INA-së me të drejtë ankohet për një problem që e quan aktual, por në të vërtetë është një problem i vjetër dhe i vazhdueshëm. Por, për më tepër, është një fenomen shqetsues edhe për nga fakti se ka mbijetuar në median shqiptare, dhe që në të vërtetë është një çpikje dhe shpifje e politikës dhe medias anti-shqiptare të fqinjve, ç’prej shekullit të kaluar, kur Shqiptarët në trojet e veta në ish-Jugosllavi, cilësoheshin me lloj-lloj epitetesh fyese për t’i dalluar ata nga “Shqiptarët e vërtetë” të Shqipërisë së cunguar, në përputhje me zbatimin e strategjisë politikës sllave se shqiptarët nën ish-Jugosllavi nuk janë aty në trojet e veta, por të ardhur.

Agjencia Ina specifikisht ankohet ndaj disa “mediave në Shqipëri, që vazhdojnë t’i quajnë Shqiptarët e Maqedonisë si shqiptaro-maqedonas”, duke shkruar se epitete të tilla, “përbëjnë një skandal”. Ajo citon profesorin e Universitetit të Shkupit, Avzi Mustafa, i cili shpreh zemërimin e tij ndaj këtij fenomeni në median shqiptare duke thënë se,

“Duhet të ndërpriten emërtimet e tilla. Sepse me këto emërtime ata na llogarisin se ne jemi si emigrantë apo diasporë në Maqedoni. Shqiptarët e Maqedonisë janë autoktonë dhe duhet të llogariten ashtu siç janë, e jo të emërtohen ashtu siç është praktikë në mediat e Shqipërisë, si maqedonas apo shqiptaro -maqedonas. Në kontekstin gjeografik nëse duhet të përdoret, atëherë le të përdoret ajo që u takon shqiptarëve, dhe të quhen shqiptarë të Shqipërisë Lindore. Por, do të ishte më e drejtë që shqiptarët që jetojnë në Maqedoni të thirren shqiptarë të Maqedonisë”, u shpreh për Agjencinë INA, Profesori i Albanologjisë në Universitetin e Shkupit, Avzi Mustafa. “Ne jemi një komb, kemi një identitet shqiptar dhe nuk dallojmë me shqiptarët në Shqipëri, ndërsa dallojmë shumë nga maqedonasit”, tha në deklaratën e tij për INA-n, Profesori Mustafa.

Agjencia INA njofton gjithashtu se me nismën e saj, një grup intelektualësh së shpejti do i drejtojë një peticion mediave, institucioneve dhe udhëheqësve më të lartë të Shqipërisë me qëllim që të, ”ndërpriten së përdoruri emërtime të tilla shpifëse ndaj shqiptarëve të Maqedonisë.” Naser Pajaziti, njëri ndër drejtuesit e Agjencisë së lajmeve INA deklaroi në lidhje me këtë nismë se, “Qëllimi ynë është që të ndërpriten praktika të tillë, sepse konsiderohen si fyese dhe denigruese për çdo shqiptar në Maqedoni. Me këtë fushatë kërkojmë mbështetje nga mediat, intelektualët shqiptarë dhe institucionet që të ndërpritet emërtimi i tillë i shpifur”, u shpreh Naser Pajaziti, i agjencisë INA.

Kjo nismë e Agjencisë INA meriton mbështetjen e të gjithëve, si një çështje prioritare, sidomos të përfaqsuesve të medias por edhe të gjitha enteve politike, akademike dhe kulturore, anë e mbanë trojeve shqiptare, pasi ky nuk është vetëm një problem për shqiptarët në trojet e tyre në Maqedoni, por për të gjithë shqiptarët kudo, përfshirë shqiptarët në Mal të Zi dhe në Kosovën Lindore, ndaj të cilëve janë përdorur epitete shpifëse e denigruese. Nuk ka të falur që media shqiptare të bie pre e përdorimit të këtyre epiteteve kur shkruan për shqiptarët në trojet e veta.

Mediat dhe politika sllave që i kanë çpikur këto epitete fyese ndaj shqiptarëve, i kanë përdorur dhe vazhdojnë t’i përdorin për qëllime të caktuara politike dhe gjeopolitike. Por, këtë nuk duhet ta bëjnë media dhe politika shqiptare. Në përpjekje për të përçarë e sunduar, politika sllave i përcaktonte shqiptarët që jetonin në trojet e veta në ish-Jugosllavi, me termin denigrues “shiptari” ose me epitetin edhe më denigrues, “shiftari”, për t’i dalluar ata nga shqiptarët e Shqipërisë, termi sllav për të cilët është “albanci”. Qëllimi i kësaj politike shekullore anti-shqiptare nga fqinjtë ishte që të zhdukeshin gjurmët e karakterit të kombit shqiptar në tokat e pushtuara prej tyre, siç ka thënë edhe At Gjergj Fishta në Konferencën e Paqës në Paris pothuaj 100-vjetë më parë është, “për të vetmen arsye se grekët e serbët duen me e shue farën shqiptare në ato krahina për me mujt me i thanë mandej Konferencës së Paqës se atje nuk ka shqiptarë. Oh, sa arsye ka pasë ai i moçmi kur ka thanë: “Ubi solitudinem faciunt, pacem appellant.” Pra, sa ta kenë shkretnue vendin, do të venë mandej paqën”.

Prandaj, gjithnjë sipas Fishtës në të njëjtin fjalim, pasi “shka merr prej Mitrovice e poshtë, asht krejt shqiptare” si e tillë atëherë, të gjithë shqiptarët kudo, sidomos brenda kufijve të vetë etnikë dhe gjeografikë, duhet të përdorin parime të njëjta drejtshkrimore në lidhje me përcaktime të tilla në media, por edhe në prononcime e deklarata politike, si një ndërmarrje kjo e pandashme e ndërgjegjes dhe e identitetit të përbashkët kombëtar.

Statusi, Shqipëria dhe Serbia

January 10, 2014 by dgreca

NGA SULEJMAN GJANA/*

Shtyrja momentale dhe caktimi në qershorin e ardhshëm i datës së rishqyrtimit të statusit, ne legalistëve nuk më befasoi aspak, përveçse më trishtoi. Nuk më befasoi, pasi për shkak të njohjes personale e të thelluar të strategjisë së zgjerimit të BE dhe kontakteve në Bruksel me qarqe të mirinformuara, e dija mirë se, edhe në rast të firmosjes nga PS dhe dhënies së konsensusit për 3 ligjet, në majin e këtij viti, kërkuar nga komisionerët e Komisionit për Zgjerimin e BE, miratimi i statusit nuk varej prej tyre, por prej ministrave të Jashtëm dhe krerëve të qeverive të vendeve anëtare të BE, sikundër edhe ndodhi. Madje asokohe na habiti reduktimi i “detyrave të shtëpisë”, nga 12 në 3, pa u pohuar dhe deklaruar publikisht prej komisionerëve, plotësimi i 9 syresh. Mbushja e Komisionit të Zgjerimit me komisionerë me origjinë nga Europa Lindore, në tërësi dashamirës të Shqipërisë, nuk na e hoqi aspak ne legalistëve bindjen se punët e zgjerimit i dinë perëndimorët vendimmarrës fundorë, zotërit e vërtetë të “shtëpisë” së madhe të BE. Iluzioni se në BE nuk ka hierarki vendimmarrjeje dhe se vota e një vendi anëtar “rishtar” ardhur nga Lindja, është e barabartë me votën e Gjermanisë, Britanisë dhe Francës, është mendjelehtësi që zhgënjen shpejt. Natyrisht që, formimi dhe përvoja profesionale më bën të besoj se nuk mund të jetë “Lazarati” kupola e krimit të organizuar shqiptar me gjoja 5 miliardë $ që qarkullon, e që është një shifër më e lartë edhe se ajo e buxhetit më të guximshëm të qeverive shqiptare të viteve të fundit. Dhe kjo sepse po të ishte e vërtetë qoftë dhe gjysma e kësaj shifre “lazaratase”, e cila do të riatdhesohej kollaj në vendin tonë “han pa porta” dhe me informalitet të frikshëm, sot ekonomia shqiptare nuk do të ishte në gjendje kolapsi financiar.Interpoli, agjencitë e Inteligjencës dhe BE e dinë mjaft mirë faktin se, ishte pikërisht zbatimi i rreptë shumëvjeçar i “Moratoriumit për skafet”, shtysa që devijoi përfundimisht linjat e trafikut ndërkombëtar të drogës, nga territori shqiptar në korridore të vendeve të tjera të Ballkanit Jugperëndimor, çka do të thotë se lartësia e stekës-pengesë të kinse krimit të organizuar shqiptar është ekzagjeruar jo rastësisht, ndonëse perceptimi i amplifikuar mediatikisht jashtë kufijve tanë, është tejet i disfavorshëm për Shqipërinë dhe aspiratën e anëtarësimit. Edhe largimi i parave të korrupsionit jashtë Shqipërisë e drejt parajsave fiskale të bankave të vendeve anëtare të BE, për shkak të “gjurmëve” që ato lënë gjatë transaksioneve, apo depozitimit qoftë edhe me dërgesa valixhesh, sa kohë që dihet shtetësia e pronarit – është fenomen me përmasa sasiore të precizuara dhe tejet i njohur nga shefat e qeverive të vendeve kryesore të BE. Nëse kupola e BE do të kish të dhëna implikuese për politikanë e qeveritarë të lartë shqiptarë lidhur me trafikun e drogës dhe parave të “eksportuara” të korrupsionit, nuk do të ngurronte për t’ua deklaruar autoriteteve shqiptare, konfidencialisht ose publikisht, pasi nuk na kanë frikë. Mendoj dhe jam i bindur se thelbi kryesor i detyrave që deklaroi zonja Merkel në Bundestag për luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar në Shqipëri, e që kryeministri Rama nuk e ka kuptuar, ose bën sikur nuk e kupton, është shqetësimi i njëmendtë i BE për përmasat e frikshme të grabitjes së pronës private e shtetërore në Shqipëri gjatë 23 viteve, sidomos të trojeve në bregdetin shqiptar, asete pronësore këto që kapin shifra kolosale, në dhjetëra miliarda euro, në vendin tonë mesdhetar me bregdet të virgjër dhe perspektivë të jashtëzakonshme zhvillimi. Rama gabohet kur mendon se zonja Merkel dhe kryeministri britanik, bashkatdhetarët e të cilëve harxhojnë mbi 100 miliardë euro çdo vit nëpër resortet turistike të Mesdheut, të mos e kualifikojnë si krim të organizuar dhe korrupsion të frikshëm strategjinë e hartuar dhe zbatuar në praktikë prej tij e socialistëve, për shtënien në dorë të trojeve të bregdetit shqiptar nëpërmjet pushtetit vendor socialist dikur në opozitë dhe atij vendor e qendror sot.

Zonja Merkel dhe të tjerë liderë të vendeve të ftohta të Europës, të cilat i merr malli për pakëz diell, padyshim që e pandehin dhe kundrojnë Ramën si sheik dhe pronar të pasurive përrallore, sidomos kur bën edhe konferenca për strategji të zhvillimit të bregdetit shqiptar, ku mbledh biznesmenët e majtë pas të cilëve qëndrojnë ata të lidershipit socialist të partisë që pretendon se mbron shtresat e paprivilegjuara. E nëse flasim për korrupsion dhe krim të organizuar në Shqipëri, nisur nga përmasat financiare në tërësi, nga vlera e aseteve të përfituara në mënyrë të paligjshme, nga vlera kolosale e përfitimeve pas investimit dhe sidomos nga shkalla e abuzimeve të pushtetit vendor socialist në të gjitha njësitë e bregdetit të fituara rregullisht prej tyre, do të pohonim pa droje se socialistët, me Ramën në krye, kanë pjesën e luanit.
Tashmë të gjithë e dimë se në të kaluarën, ‘placdarma’ e të gjitha llojeve të trafiqeve drejt Perëndimit ka qenë dhe mbetet bregdeti shqiptar nën juridiksionin e pushtetit vendor socialist. Dhe këtë të vërtetë ndërkombëtarët e njohin mirë. E kjo do të thotë se, edhe nëse e kalojmë provimin në qershor 2014 dhe na mundësojnë hapjen e negociatave, problemi i pazgjidhur i pronës legjitime në Shqipëri do të jetë kockë në fyt dhe pengesa kryesore që do të pasojë shtyrjen në kalendat greke të anëtarësimit tonë në BE. Ky konkluzion nuk e relativizon problemin akut të rrezikshmërisë së krimit të organizuar dhe korrupsionit me koperturë politike në Shqipëri, si përparësi dhe parakushte për integrimin, por thjesht e identifikon dhe e përkufizon atë, gjë që do ta testojë koha shumë shpejt. Personalisht jam i keqardhur për faktin se opozita aktuale ka identifikuar shkaqe të tjera, më periferike, për vendimin e shtyrjes së statusit, çka më ndërmend natyrshëm nënvleftësimin që ajo i bëri zgjidhjes së problemit të pronësisë së ligjshme gjatë kohës kur qeverisi, por sidomos injorimin që i bëri strategjisë së PS për fitimin me çdo çmim të njësive vendore bregdetare në vazhdimësi, e që e ka zanafillën qysh në zgjedhjet vendore të 26 korrikut të vitit 1992, fituar bindshëm këto nga opozita e majtë, të cilën populli e mbyti me pështymë në 22 marsin e atij viti. Deklarimi i zonjës Merkel në Bundestag dhe ndjeshmëria me të cilën e shoqëroi kumtin e saj, duhen marrë tejet seriozisht, sepse gjetja e asaj tribune në Berlin, larg Brukselit, ishte paralajmërimi se Gjermania nuk i harron shqiptarët, se është krah tyre dhe pret reagimin e klasës sonë politike, e se në fundore do të jetë Kancelarja që do të vulosë statusin në qershor 2014.
* * *
Vendimi i Brukselit për marrjen e statusit nga Serbia dhe hapja e procedurave për fillimin e negociatave për anëtarësim, ‘de facto’ zhvleftësoi teorinë absurde të “lodhjes” së BE nga zgjerimi. Për fatin tonë të keq, Gjermania që kishte vënë kushte të pakalueshme për Serbinë për shkak të raporteve të saj politike me Kosovën, i hoqi ato me ndihmën e vetë politikanëve pushtetarë të Kosovës, teksa BE u garantua nga baronesha Ashton, e cila me entuziazëm e kaloi matanë bregut Serbinë, a thua se ky shtet nuk kishte probleme e detyra të tjera të papërmbushura, përveç atyre me Kosovën. Natyrisht Serbinë, përveç miqve të kahershëm në BE, e ndihmoi edhe konjuktura e zhvillimeve të fundit në Ukrainë, ku miliardat e BE dhe sfilitjet politike shkuan djerrë, teksa Putini e bleu Janukoviçin me 15 miliardë $ kredi të butë afatgjatë, me ulje të ndjeshme të çmimit të gazit rus, me lehtësira dhe favore të tranzitit nëpër territorin ukrainas drejt vendeve anëtare të BE kufitare me Kievin, natyrisht edhe me shantazhe dhe ndihmë të pakursyer për të qëndruar në pushtet. Kësisoj BE-në e kapi paniku se mos Ukraina bëhej shembull dhe precedent për Serbinë, çka do të prishte ndjeshëm balancat e brishta midis Brukselit dhe Moskës. Por askush me mend në kokë nuk ka dyshim se Serbia do të luajë me dy porta, tash dhe në të ardhmen. Do të luajë kështu e do të kërcejë “Kalinkën”, jo vetëm se e di mirë destinin historik të të qenit “përroi” që derdhet doemos në “lumin rus”, por edhe sepse i ka këmbët dhe duart të lidhura nga Marrëveshja e Partneritetit Strategjik me Rusinë, nga miliarda eurot e dhëna nga Putini, nga marrëveshja strategjike e përcaktimit si depozita ballkanike dhe si nyja e tranzitit të gazit të “Gazprom”-it drejt vendeve fqinje të Europës Qendrore, nga ndihma e pakursyer ushtarake e politike, sidomos për çështjen e Kosovës në OKB, teksa ka vetëpranuar dhënien Rusisë të statusit të protektorit si nëna e madhe e të gjithë sllavëve.Serbia e bën me zell dhe dëshirë rolin e “gruas së Lindjes dhe dashnores së Perëndimit”, çka e dëshmojnë dhjetëra studiuesit serbë që kanë marrë grada shkencore, janë hierarkuar e shpërblyer për trajtimin në thellësi e gjerësi të të gjitha stacioneve historike, rrafsheve dhe aspekteve të marrëdhënieve të shkëlqyera afro dyshekullore midis Serbisë dhe Fuqive të Mëdha perëndimore në njërin kah dhe Rusisë në kahun tjetër, përjashtuar Austro-Hungarinë historikisht dhe Gjermaninë në dy luftërat botërore. Gjithmonë serbët kanë adhuruar Perëndimin e ndritshëm, por janë falur veçse në tempujt e Lindjes, teksa kanë zgjedhur për “Mekë” Moskën, pa përtuar të shkojnë për “haxhillëk” edhe në Kinë dhe Iran, dhe pas “kthimit” edhe në Irak, Siri dhe Egjipt. Të gjitha këto zdërhallje Europa i di mirë, ndaj edhe ka ngulmuar për të nënshkruar me Serbinë marrëveshjen e Partneritetit për Paqe (që është paradhomë e NATO-s), dhe me të drejtë, sepse Serbia është faktori më i fuqishëm stabilizues dhe destabilizues në Ballkanin Perëndimor, bazuar në arsenalin gjigant të armatimit strategjik konvencional. Do të mjaftonte vetëm ky fakt që ne shqiptarët t’i japim fund vetëmburrjes se “jemi faktor dhe kontributor i rëndësishëm stabiliteti në rajon”, sa kohë që s’mund të krahasohemi ushtarakisht me Serbinë, teksa nga zelli i habitshëm për t’u vetëçarmatosur, e kemi reduktuar dispozitivin tonë ushtarak shumë më poshtë se Brigada që ka dislokuar Serbia në Luginën e Preshevës. Në Perëndim nënqeshin kur ne vetëshpallemi si faktor stabiliteti në rajon, teksa e dinë se nuk mund të jetë i tillë ai vend që nuk mund të destabilizojë, përveçse të turbullojë paksa ujërat, qoftë edhe kur e merr seriozisht këtë synim. Ndaj dhe në rivalitetin e dy vendeve me të kaluar konfliktuale, për hyrje preferenciale në paradhomën e BE u përzgjodh Serbia para nesh, teksa neve na thanë “laguni sot t’ju rruajmë mot”. Për naivët do të shërbenin thjesht raportet zyrtare të OJQ-ve serbe të financuara nga BE, për të konstatuar situatën alarmante të korrupsionit, krimit ordiner e të organizuar, gjendjen e rënduar të sigurisë juridike, të sigurisë së jetës e të të drejtave elementare të pakicave etnike në Serbi, por këto të dhëna dhe ato të agjencive të Inteligjencës, Perëndimi i mban si “as nën mëngë” dhe nuk merakoset t’i ulë entuziazmin proserb baroneshës Ashton për “harenë” në tryezën ku ajo është ulur në bashin e vendit si kryenegociatore. Dhe kjo sepse Perëndimit, për arsye politike dhe etike, i konvenon t’i krijojë përshtypjen aristokrates angleze se gjoja e ka harruar entuziazmin e dikurshëm dhe më pas zhgënjimin e bashkatdhetarit të saj, lordit Kerrington, në tryezat me Millosheviçin.
Ndoshta baroneshës nuk do t’i ngrijë gazi në buzë, sa kohë që shqiptarët firmosin e zbatojnë kartat serbe që ua kanë vënë para për t’i firmosur, por zonja Merkel di ta përdorë mjaft mirë kartën “Hollbruk”, nëse Serbia përdor skemat prej kopuku të Millosheviçit.Perëndimi e di mirë se duhet pasur kujdes me Daçiç-kryekëshill-tarin e Sllobos, i cili kurrë nuk pati diferenca qëndrimesh me shefin e tij. Perëndimi e di mirë se liderët serbë, edhe kur parashutohen në politikë nga letërsia apo pasarelat, janë po aq të rrezikshëm, sa kohë që kanë në kokë të bëjnë Millosheviçizmin pa Sllobon. Dhe këtë e dëshmojnë strukturat paralele që mbajnë në Mitrovicën e Veriut, ku janë atashuar paramilitarët e luftërave në ish-Jugosllavi, që nuk e kanë të vështirë të ekzekutojnë me snajperë ushtarët e UNMIK-ut kur u prishen pazaret dhe trafiqet në dogana, ushtarë këta që u trimëruan kur pushkatuan para 10 vjetësh 4 qytetarë të paarmatosur shqiptarë që protestuan në mes të Prishtinës. Në të dyja rastet askush nuk u penalizua, por cinizmi ulëriti kur ushtarët rumunë në fjalë u justifikuan se kishin harruar që i kishin mbushur armët me plumba të vërtetë dhe jo me plumba plastikë. Tashmë EULEX-i, edhe pas dështimit të shumicës së proceseve fajësuese të ish-komandantëve të UÇK-së për krime lufte, ia ka arritur më në fund të balancojë krimin e madh gjenocidal të konfliktit shqiptaro-serb në Kosovë, duke fajësuar njësoj të dyja palët, me ndryshimin se nuk ka mundur të çojë në bankën e të akuzuarve mijëra paramilitarë serbë, me justifikimin se nuk mundet t’i arrestojë sepse janë fshehur nëpër Serbi. Pra EULEX-i pranon se “Serbia demokratike” nuk e ndihmon për të kryer kinse detyrën, por nuk ka shpallur asnjë listë kriminelësh, sikurse shpalli atë të “kriminelëve” shqiptarë. Europa mbarë e dinte se kryekrimineli serb gjatë luftës në Kosovë ishte bash ish-komandanti i Armatës III serbe në Kosovë, Nebojsha Pavkoviç, i cili jo vetëm nuk u procedua penalisht si kriminel lufte, por disa vjet më pas shpalli kandidaturën për President të Serbisë, në garën që e humbi për pak gjë. Nëse rasti do ta sillte të fitonte, mund të ishte ai bashkëbiseduesi i baroneshës Ashton dhe njëkohësisht garanti “proeuropian” i Serbisë. Tashmë kur ojdaniçët e Sllobos kanë fluturuar nga qelitë e Hagës, teksa i kanë kryer dënimet simbolike, atje kanë lënë Sheshelin që ka marrë përsipër gjithçka, për të bërë kundërpartin kontrastues të “demokratëve europeistë” të Beogradit, me qëllim që Serbia të anëtarësohet me përparësi në BE. Tashmë Serbia është para nesh dhe do të kushtëzojë integrimin tonë në ardhmëri, ndonëse nuk e hapëm gojën për 20 mijë të vrarët tanë, për 3 mijë të zhdukurit, për dhjetëra mijëra vilat dhe shtëpitë e djegura, për miliarda $ të grabitur nga fondi i pensioneve të Kosovës, për Trepçën që po e shfrytëzojnë miqtë e Serbisë, për fondet e grabitura të kadastrave, hipotekave, bibliotekave, muze-umeve e mbarë institucioneve shtetërore, të Albanologjisë dhe artefakteve të qytetërimit iliro-dardan, që tashmë është përvetësuar nga serbët, që na kanë dalë autoktonë në Kosovë, kurse shqiptarët i kanë nxjerrë ardhacakë nga Kaukazi para 7 shekujsh.
Tashmë ata janë bujtës në shtëpinë e BE, ndërsa ne shqiptarët mbetemi ende jashtë, ku “na ka xanë nata”.

E solli per Diellin Ahmet HOTI

Mjerimi i politikanit serb!- Marre për Serbinë ,marre për ty Aleksandër Vulin !

January 9, 2014 by dgreca

“Ndoshta kanë qenë shqiptarë, nuk e di, por njerëz ju siguroj se nuk kanë qenë” ( Vulini)/

Shkruan: Fahri XHARRA/

Zoti Vulin! Kemi menduar se sado pak lufta e fundit iu ka mbushur mend : iu ka mbushur mend në kuptimin e marrëzisë serbe në lakminë e juaj të pa shterruar për të pasur edhe atë që nuk iu takon . Por ju harroni shpejtë ; me qëllim e harroni çdo gjë dhe bëhëni sikur nuk e keni ditur.

“Ndoshta kanë qenë shqiptarë, nuk e di, por njerëz ju siguroj se nuk kanë qenë” kishit thënë para publikut tuaj . Sa mjerim për ju!

Menduat që s´ka më shqiptarë në Gjakovë ? Si nuk e keni ditur që përkundër krimeve që i keni bër,ka qenë e pamundur të na zhbëni ? Sa shpejt që harroni !

Sa vështirë kur bisha e shikon njeriun me syrin e saj të pangopur dhe mendon që edhe viktima është bishë si ai . E pa mundur me ju.

Po iu rikujtoj disa gjëra të ”imta ” për ju ,por që nuk harrohen kurrë : ”Një nga qytetet që ka pësuar më së shumti nga ushtria serbo-malazeze ,përmendet Gjakova. Nju Jork Tajmsi shkruante se në të dy anët e rrugeve vareshin te varurit,dhe rruga për në Gjakove quhej ” aleja e varjeve”(http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf) Nëpër territirin e Gjakovës vepronin formacionet ushtarake-policore me emrin Zhandarmeria Mbreterore,e njohur si “krilashi” që kryenin terrorin e porositur. Në Gjakovë behej ndërrimi i fesë me forcë nga ajo katolike ne atë ortodokse. Neue Preese i Vjenes( 20.o3.1913 ) shkruante se me 7 Mars popi ortodoks me ndihmën e ushtrisë me dhunë i krishtëroi në ortodoks 300 gajkovar katolik, kurse franceskani Pater Pulus ,i cili kishte refuzuar që të hjekë dorë nga feja e tij,ishte mbytyr me bajonetë. ”

“Ndoshta kanë qenë shqiptarë, nuk e di, por njerëz ju siguroj se nuk kanë qenë” keni thënë Zoti Vulin . Rënd për këto fjalë. Aty ishte një solidaritet mbarëkombëtarë pa dallim feje e as regjioni që të iu tregojmë juve si vrasës e botës si besimtarë që nuk iu lejojmë të shkelni mbi gjakun tonë në emër të fesë. Ne i dimë mirë që ende jetoni në frymën e juaj gjëja se fetare :“Po e dëgjova vetëm edhe një fjalë shqip aty,do të vriten të gjithë….” : Ne e dimë shumë mirë se çka predikojnë priftërinjt e juaj dhe se sa afër me zotin janë ata.

”Ka një doktrinë në Ballkan, një draft të vitit 1938, që kërkon haptas dëbimin e njërit prej këtyre tre popujve prej gadishullit. Ky draft është shkruar prej një akademiku të njohur me emrin Vasa Çubrilloviç dhe titullohet: “Dëbimi i shqiptarëve”.

Në këtë program, bashkë me idenë se jeta e kombit serb nuk do të ishte e sigurt asnjëherë përbri shqiptarëve në Ballkan, e vetmja zgjidhje jepej dëbimi i këtyre të fundit. Ky dëbim duhej të niste me shqiptarët e Kosovës….Nuk di ndonjë rast që të jetë dënuar në Jugosllavi e më pas në ish-Jugosllavi. Një projekt kriminal i padënuar është më i rrezikshëm se një organizatë e fshehtë terroriste. Më 1999, pra 60 vite më pas, gjithë bota pa vënien në jetë të këtij projekti: “dëbimin e famshëm” të shqiptarëve.(Ismail Kadare)

Ju Zoti Vulin ,ende nuk e keni dënuar të keqën dhe për ate ti nuk sheh as shqiptar e as njerëz në Gjakovë .Ata ta turbulluan mendjen .Dënimi i rrënjëve të së keqes është i detyrueshëm për të gjithë.

Ju e mashtroni botën ,dhe në emër të fesë doni pa tjetër të futeni në tokën e huaj.

”Aleksandar Vulin, lexojeni pak librin e Human Right Watch ”Nën pushtetin e urdhrave”, kapitulli i Gjakovës, aty një dëshmitar që kishte dalë nga shtëpia dhe po shikonte çfarë po ndodh, përshkruan se pikërisht me fillimin e bombardimeve në ditët kur po mblidheshin meshkujt nëpër qytet, ushtria po i sillte me kamionë në një fushë në dalje të Gjakovës në fshatin Lugbunar dhe po i ekzekutonte meshkujt në grupe… Këtë storie mund ta hulumtosh shumë lehtë, sepse dëshmia lidhet me ditët kur kishte një numër të madh të meshkujve shqiptarë të Gjakovës që po merreshin peng nëpër shtëpi dhe rrugë, sipas dëshmive, trupat e tyre përfunduan në varreza masive në Serbi nëse e ndjekim vijën e gjakut dhe rivarrimet e viktimave në Gjakovë, por ju mos e bëni këtë hulumtim fare sepse ju e keni simbolikën tuaj që e keni zbuluar në të gjitha luftërat në ish Jugosllavi se të ” të gjithë kanë vrarë’! (Xhesika Vula) : Mos shkoni aty ku drama nuk ka përfunduar ende. Marre për Serbinë ,marre për ty Aleksandër Vulin !

The Secret Government Reporting on Chameria Issue Disclosed

January 8, 2014 by dgreca

… Return of Properties for the Christian Orthodox Faithful, Only!/

MINUTES of the closed door session of the Commission on Foreign Policy.The Government’s Problem of the Confiscated Properties Cannot Be Resolved in Strasbourg, but Through Diplomatic Efforts/

By Sami REPISHTI/*

“ The (Albanian) Ministry of Foreign Affairs is of the opinion that the problem of the Chamerian properties cannot be solved at the Strasbourg Court, (The newspaper) PANORAMA discloses the discussions held at a closed-door meeting of the Commission on Foreign Affairs on December 10 (2013) where high officials of the Ministry of Foreign Affairs reported on the relations with the regional neighbors. During the meeting, the Chamerian issue was also discussed. The General Secretary of the MFA, Qiriako Qirko, elucidated for the congressmen that the Chamerian issue should not be mixed with the “Law of War” with Greece.

“Those are two problems absolutely separate, and maybe there is room for clarification, and for the opinion of the experts.

When we speak about the Chamerian issue, we are dealing with a problem created somewhat formally, juridical, after the 1944 year. “The Law of War” dates from the year 1940 and has to do with the properties of Albanians; Chamerians, in 1941 were Greek citizens. After their genocide (of 1944-45) they were massively removed, and through legislative acts, they were dispossessed of their properties,” explained Qirjako.

He added:” What we hear today, which is what we have heard several times before, is a desire to solve the problem in a peaceful way, by presenting the case before the Strasbourg Court. It’s not possible to resolve it in Strasbourg, because the European Convention on Human Rights and the Strasbourg Court, established to solve similar problems, have originated as Conventions only since 1953. Greece is a party to them since 1954, and the events (of expropriation) took place in 1944.

Therefore, the (European) Convention has no retroactive effects. The Strasbourg Court cannot solve problems created before the day when the “States” were committed to respect them, and their standards. It results that the solution of this issue, is an indisputable manner, rests on its political treatment. Thus, for the first time, these issues were introduced, and have without doubt been part of a joint political agenda; this will be the way we plan to proceed”.

“ The Law of War”

The official of the MFA qualified as “absurd” some statements that with “the Law of War” still in effect, Greece might use it to declare war on Albania. According to the General Secretary, Qirjako Qirko, “the Law of War” is still effective when it comes to the (former) properties of the Albanians. “Allow me to explain the essence of “the Law of War”, because it’s an absurdity to think that Greece will declare war on Albania, or the other way around. The concrete effect of “the Law of War” is its effect on the properties of the Albanians; therefore,, as soon as the decree by (the former) King George on the State of War (with Albania) was made public, immediately after another Decree followed placing ‘the conservative sequester’ on the Albanians’ properties. If an Albanian claims his/her properties, he/she is free to do so by going to a (Greek) Court; but, before doing so, he/she is required to get the approval of the (Greek) Ministry of Foreign Affairs, and on an individual basis – whether you are a person of Greek Orthodox faith, or not,- you can or cannot get approval. Clearly, here we have a “political gimmick” in this affair. So, this is the problem. Our goal is to free ourselves from this treatment, namely, not to have limitations/discriminations when it comes to claim the repossession of properties by any Albanian citizen”, declared Qirjako.

*(The Newspaper PANORAMA (Tirana,Albania) Friday,December 20, 2013)

(Translated into English from the Albanian original by Sami Repishti)

KOMUNA E GUCISË: MIRË APO KEQ?!

January 7, 2014 by dgreca

Shkruan: Rexhep DEDUSHAJ/ New York/

Jemi dëshmitar të një zhurme të pa artikuluar me rastin e rithemelimit të Komunës në Gucinë e Kelmendit! Zhurma në fjalë lindi për shkaqe historike, ekonomike dhe politike.

HISTORIKU:

Gucia ka qënë qënder politiko – shoqërore që nga koha e Ilirëve. Vet emri Guci tregon se vjen nga rrënjët pellazgjiko-ilire: Guc, Gucem, Guce, e i Guceshin (pra, jo në trajtën e sodit të fjalës Nguc por trajta e vjetër Guce). Sllavët e kanë ndryshuar më vonë në GUSINJE e ne, Shqiptarët, e kemi zbutur pastaj në GUSI!!

Kjo qendër për herë të parë përmendet në kohën e romakëve (lexo: Ilirëve).

Në kohën e sundimit osman u ngrit në “Kaza” (nënprefekturë) dhe sundonte i gjithë Luginën e Limit deri në Beranë. Ishte qëndra e Kelmendit – Shkodra e dytë e këtij fisit të madh e të fortë që shtrihej nga Tamara e deri në Pejë e Krasniqe. Republika e Kelmendit e quanin ca udhëpërshkrues të huaj (Lexo: Lib. R. Dedushaj “Krahina e Plavë-Gucisë nëpër shekuj” N.Y. 1993)

Gjatë kohës së Krizës Lindore (1875-1881) që nga Kongresi i Shën Stefanit, Kongresi i Berlinit dhe Konferenca e Ambasadorëve në Londër (më vonë) u përfshi në të gjitha dokumentet ndërkombëtare…

Ishte qëndra pothuajse e vetme që i kundërshtoi me forcë këto vendime ugurzeza dhe i theu që të gjitha. Qëndra më e pabindur atëbotë në Gadishullin ilirik.

Sipas zbulimeve të fundit përherë të parë pas 400-500 vjetësh këtu u përdor edhe Flamuri ynë Kombëtar . Nën këtë Flamur Ali Pashë Gucia, në krye të 8.000 vullnetarëve shqiptar në betejat e zhvilluara në vitet 1879-1880 i theu hordhitë sllave sëbashku me vendimet e Berlinit e të Shën Stefanit. Gucia atëbotë u shpall nga diplomacia e huaj si “Koka e Shqipërisë” dhe Aliu “si fajtori kryesor për thyerjen e vendimeve të Evropës”. (Lexo lib. Idriz Lamaj: Luftërat për mbrojtjen e Plavës dhe Gucisë, 1879-80″ N.Y…)

Pas Luftërave Basllkanike dhe Luftës së Parë Botërore, kjo kështjellë e pamposhtur ra nën sundimin e Karagjorgjeviqëve, të cilët përveç Gucisë e ngritën edhe Plavën si komunë. E të dyja këto ishin nënprefektura të Prefekturës së Pejës, deri me ardhjen e sllavo-komunistëve në pushtet. Ata, në vitet e 50-ta, e shuan këtë qënder përmanente shqiptare. Për ta pasur më thellë e më afër qëndrave malazeze – e krijuan vetëm një komunë – Plavën!! E bënë këtë me qëllim që t’i diskriminojnë , vobektësojnë e t’i shpërngulin më lehtë Shqiptarët e këtyre anëve. Dhe ia arritën qëllimit -fatkeqësisht. Derisa në vitin 1916, sipas dokumentave Austro-Hungareze, 83 për qind të popullsisë së Gucisë e përbënin Shqiptarët, sot ka fare pak të tillë aty!!!

Pra Gucia është shkretëruar e rraskapitur dhe pothuajse krejt e sllavizuar. E mbajnë si shqiptarë vetëm fshatrat përreth saj: Vuthajt, Doli (Kaçaniku) e Martinajt. Por edhe ato mjaft të boshatisura.

EKONOMIA:

Gucia ka një shtrirje strategjike. E konntrollonte rrugën mesjetare Kotorr-Podgoricë-Pejë-Shkup.Rrugë që i sillte fitime të mëdha.

Me caktimin e kufirit shtetëror dhe me ndarjen e Këlmendit përgjysëm, Kelmendasit e Gucisë mbetën në qoshe të “dynjasë”. Ia hoqën edhe komunën, si thamë më lart, dhe filloi emigrimi i tyre në të katër anët e botës e sidomos në SHBA.

Tani,me rënjen e kufirit të hekurt dhe hapjen e Shqipërisë, Gucia e ka shansin me u kthye në gjendjen e përparshme, nëse nëpër të do të kalojnë rruga Deçan-Plavë-Guci-Hani i Hotit apo Podgoricë, nëpër Vellushë…

Me ndërtimin e rrugës Shkodër-Guci, kjo e fundit do të kthehet me fytyrë kah Kelmendi i Gurit dhe Shkodra. Dogana në Vermosh, pasuritë natyrore vendore dhe donacionet e investimet nga mërgimtarët e shumtë mund të ndikojnë në rilindjen e Gucisë Kelmendase.

Por mvaret edhe sa Kelmendi i Gurit i kontribuon këtij përparimi. Sa ata do të lëvizin në drejtim të Gucisë?

POLITIKA ( PRAPASKENATE)

Që nga Lufta e Nokshiqit, më 1880, Sllavët kishin bërë plane të detajuara si ta shkatrrojnë këtë kështjellë natyrore – Gucinë me rrethinë. Ata thonin se pa e marrur Gucinë e Plavën nuk mundemi t’i marrim dot Pejën e Shkodrën. Dhe filluan t’i pastrojnë etnikisht – duke i vrarë e shkatrruar fshatrat legjendare shqiptare: Arzhanicën, Pepajt dhe Nokshiqin.

Gjatë gjithë kohës së komunizmit, thuhej si në barcoletë: Në Guci u ndërtua vetëm një nevojtore publike, të cilës shumë shpejt ia vodhën dyertë e u bë e papërdorëshme!!!

Ky moszhvillimi ekonomik dhe terrori shtetëror që u ushtrua aty, siç thamë edhe më lart, ndikoi në boshatisjen e Vuthajve, Dolit e Martinajve që ishin mburoja e Gucisë e vet Gucia mburoja e Plavës shqiptare. Kështu,ndodhi edhe me Hotin e Zabelin shqiptare, ku një pjesë e tyre u asimiluan në “boshnjak” e të tjerët ikën në Amerikë.

Tani edhe me ndarjen e Gucisë, gjegjësisht Vuthajve, Martinajve e Dolit, ka me ndodh kjo: Plava do të sllavizohet tërësisht!!

Por, sikurse Gucinë, që pritet ta shpëtoj Kelmendi i Gurit: Vermoshi, Nikçi ,Vukli etj. duke lëvizur në drejtim të saj – Luginës së Gucisë. Po ashtu do ta shpëtoj edhe Malësia e Gjakovës e Thethi. Edhe Plavën mund ta shpëtoj Kosova me ndërtimin e rrugës Deçan – Plavë që do ta lidhë me Kelmendin e Shkodrën. Në atë rast Plava do të kthehej me fytyrë nga Dukagjini, Malësia e Gjakovës e më larg e jo nga Vasoviqi që e ka masakruar me dhjetra herë. Pra kurrë më shumë nuk është mvarur fati i Plavës nga Kosova sesa sot!?

Duhet edhe një herë një Shemsi Ferri i ri: “Me i marrë letrat e me i shkrue / N’Dukagjin me i çue / N’Dukagjin kujt mas pari?/ Se n’Junik shpisë Bajraktarit…/Në Kosovë kësaj parisë / Binu mbrapa Plavës e Gucisë…/.

Por si duket udhëheqja e Kosovës e ka kryer punën me atë krahinë – paralagje të Pejës. I ka shfrytëzuar në maksimium mërgimtarët e shkretë të saj duke ua marrur me miliona dollarë me premtim se porsa ta çlirojmë Kosovën do ta marrim edhe Plavën. Më vonë premtim tjetër: do ta punojmë këtë vit e atë vit (saherë bëhen zgjedhjet, rrugën Deçan-Plavë, etj.

Fulterja në zjarr e peshku në det- thotë populli. Paria e Kosovës vjen e shkon dhe Mali i Zi Plavën e shkreton…

New York, më 7 janar 2014

_______________

Historiani Rexhep Dedushaj ka lindur në Vuthaj të Gucisë në vitin 1948, ku e kreu edhe shkollën fillore e tetëvjeçaren, ndërsa të mesmen e të lartën në Pejë, Gjakovë dhe në Prishtinë. Ka punue mësues i lëndës së historisë në shkollat shqipe të rrethit të Pejës. Në vitin 1989 detyrohet të largohet nga Kosova dhe emigron në SHBA, ku ende ndodhet në shtetin e Neë Yorkut. Ka botuar disa monografi si “Krahina e Plavë-Gucisë në shekuj”(1993) të cilin e ka botue edhe në gjuhën boshnjake me titull “Plavo-Gusinjska nahija vekovima” (2003),“Shpërngulja e shqiptarëve të Plavë-Gucisë” (1997), “100 vjet Luftë” (1999), “Si e gjeta dhe si e lashë shkollën shqipe në Prefekturën e Pejës” (2006), “Gjurmë mërgimtarësh” (2009), “Çung Tahiri i Vuthajve” (2013).

Forumi Shqiptar i Kulturës, Edukimit e Shkencës për kontributet e tij me botimet e tij për krahinën e Plavë-Gucisë e ka dekorue me Çmimin “Pjetër Budi” në vitin 2008.