Skënder Karaçica

Populli shqiptar si popull i dytë shumicë në hapësirën etnike në RVM-së ende me ligjet e Kushtetutës ka mbetur në statutin e pakicës kombëtare me shenjën e barazisë me pakicat tjera.

Qysh në fillim kanë dalur zërat e partive politike maqedonase,që trumbetojnë lidhur me ndryshimet e Kushtetutës të këtij vendi multietnik dhe, gati-gati i brishtë në të ardhmen e saj evropiane,kur e kur sajojnë ,,amandamente kuturu (sic!)për shtetin e një populli (lexo:maqedonas,-shënimi ynë,-sk) dhe i pakicave në këto hapësira.

Në dritën e këtyre ngjarjeve,faktori politik maqedonas shkon më tej duke e vënë në qendër të ligjeve kushtetuese(ndryshimet), ku në marrëveshje me Bullgarinë për çështjen e pakicës bullgare dhe të ,,gjuhës maqedonase,, (sic!) dhe të identitetit të këtij shteti i sajuar nga boshti pansllavist në Beograd ,Moskë dhe Athinë, të avancohet në shtetformues(sic!).

Ndryshimet e Kushtetutës në RVM-së çfarë do të marrin shqiptarët si popull i dytë shumicë (lexo:40 përqind të përberjes kombëtare të referencës zyrtare të Samitit NATO në Çikago(2015), a do të avancohet çështja kombëtare me shenjën e barazisë shtetformues apo do të mbetët në logon e ligjeve kushtetuese pakicë me shenjën dalluese me pakicat tjera?

Për aktualitetin e ndryshimit të Kushtetutës, faktori politik shqiptar, bota kademike, unversitare dhe shoqëria civile në hapësirën etnike në RVM-së duhet të rreshtohen në vijën e unifikimit dhe, pa asnjë hezitim të kërkojnë hisën e vet në preambulën e ndryshimit të Kushtetutës në këtë vend, në shkallë të barazisë kombëtare si shtetformues e jo pakicë kombëtare.

Thirrje nga Amerika: Shqiptarët si popull i dytë shumicë të avancohen në shtetformues në RVM-së!

Çikago,1 prill të motit 2023

Aleksandër Çipa/

Qasje refleksionuese pas premierës së dokumentarit të Mevlan Shanaj për artistin sharmant Rikard LjarjaDokumentari “Rikardi” i regjisorit Mevlan Shanaj është një vepër e artistit Shanaj, për artistin Ljarja, të cilët, në jetë dhanë provën e gjatë të të qenit edhe mik për mikun. “Rikard” ofron dhe plotëson një mundësi për shumëkënd, për njohjen me jetën, veprën, personalitetin dhe vlerën e lartë njerëzore të Rikard Ljarjes. Më i vyer bëhet ky dokumentar, për të sotmit dhe sidomos të ardhmit kinema-dashës, kudo në hapësirën shqiptare.Kjo vepër e çiftit të artistëve, regjisorit Mevlan Shanaj dhe skenarin e shkrimtares Natasha Lako, shton një shenjë dhe sprovë të bukur e të realizuar, në filmin memorial shqiptar. Është dokumentar për një personalitet që jetoi dhe influencon në dy kohë të ndryshme shoqërore. Ljarja, mishëroi të vetmen kohë karakteriale të vetvetes. Është artisti me disa regjistra pasionesh, talenti, punësh dhe veprimtarish. Autori Shanaj e mban në këtë realizim shpërfaqjen e plotë të portretit të artistit sharmant, së pari mes dy hiseve themelore të jetës së njeriut: vendlindjes dhe familjes. Emri i artistit shkodran, u shpërnda si talent dhe u konfirmua si artist, në harkun kohor të mbi 60 viteve në Shqipërinë nën komunizëm dhe këtë të pastajmen. Erdhi, u rrit, aktroi dhe jetoi në kostumin e patradhëtueshëm të vetvetes. I gjykoi kohët në këtë kohë të lirisë gjykuese, pa transferuar dhe pa këmbëngulur në kërkime justifikimesh për artin dhe brendinë e tij ideore. Pjesa e vetërrëfimit prej Ljarjes në dokumentar është autentike. Aktori udhëtoi bashkë me disa pasione dhe aftësi prej artisti, në fusha të tjera. (Ndër të paktët aktorë e regjisorë që ishte instrumentist për disa instrumenta, shkrimtar me disa libra, skenarist me disa skenarë dhe filma të suksesshëm, piktor me shumë punë dhe intelektual me sqimë. Ljarja ishte intelektual, me aktivizëm mendimesh e fjale publike. Nuk i përkiste llojit me pjesëmarrje në kore portative partish apo prijësish të fiseve politike, si në kohë të parë dhe të dytë, të jetës së vet. Për këtë shtysë, si qytetar në ADN, ai e mishëroi pasionin për shkrimtarinë si dijeni dhe si dëshmi të pohuar më herët, prej Hygoit se ” letërsia krijon qytetërim”. Në vlerësimin kapital që ekziston për Rikardin, prej shumëkujt, aq më tepër njerëzve të kinemasë dhe regjisë, konfirmohet fakti që solli aktrimin ndryshe. Ai pasuroi gamën e karaktereve që tërheqin dhe spikasin, sikundër edhe bënë diferencë, prej veçanësisë aktoriale të traditës pararendëse dhe asaj në të cilën hyri e vijoi. Rolet e Rikard Ljarjes, krijoheshin vetiakisht duke ekspozuar një botë të brendshme atipike ndër gjithë tipologjinë e imponuar të kinemasë socialiste. Rikardi evitoi patetizmin vokal, edhe pse gëzoi zërin më të rrallë. Ai, e arriti shpejt shqueshmërinë prej valencës dhe talentit, si edhe prej portretit që aq shumë antropologjikisht europianist mbeti.Premiera e dokumentarit të ndjekur nga disa qindra shikues në kinemanë “Milenium” të Tiranës, si për herë të parë, u mbush me karafila të kuq të cilët i kishte sjellë enkas, seicili pjesëmarrës. Edhe ky detaj regjisorial, i sugjeruar prej autorit të dokumentarit, i dha edhe më tepër emocion dhe peshë nderimi, shfaqjes. Ishte simbolikisht homazhi i munguar për Ljarjen, kur në pikun e pandemisë së COVID-19 humbi jetën dhe u strehua nën dhé, në mungesë të njerëzisë që e do.Mevlan Shanaj nuk e tejkaloi raportin personal të mikut dhe artistit, me artistin e adhuruar shqiptar. Kamera regjisoriale e nis filmin-dokumentar, me një stand-up të regjisorit protagonist, duke e vendosur pashmangshmërisht Rikard Ljarjen në vendlindje dhe vendqëndrimin e përjetshëm, në Shkodër. Përmes kësaj hyrjeje, Shanaj ia del të evidentojë edhe më realisht bëmën e plotë dhe të bukur artistike, si dhe jetën krijuese të Ljarjes, në kontekst dhe brenda Shkodrës. Në filmat e njohur “Komisari i dritës”, “Dueli i heshtur”, “Rrugë të bardha”, “Plagë të vjetra”, “Radiostacioni”, ”Shtigje lufte”, “Në pyjet me dëborë ka jetë”, “ Skëter ‘43”, etj., etj., Rikard Ljarja qysh në fillim të dokumentarit, përcaktohet prej autorit, si një emër emërshtues për qytetin hijerëndë dhe sharmant të Shkodrës. Imazhet filmike, pasazhet vetërrëfyese të Rikardit, rrëfimi i detajshëm i arkivistit të Teatrit “Migjeni”, fletëpalosjet njoftuese të koncerteve, në një prej të cilave Rikard Ljarja rreshtohet si instrumentist i fagotit, më pas fotografitë e tij si fizarmonicist e pianist,…etj., etj, janë detaje që në dokumentar pasurojnë dijen publike për jo-bashkëkohësit e tanishëm dhe ata të ardhëm, për një artist kapacitetesh. Skenari dhe regjia me finesë na sollën Rikardin që erdhi në jetë nga dy prindër me rrënjë e investim qytetar e kulturor. Përgjatë gjithë dokumentarit, dashuria e Rikardit për Shkodrën është aq e prekshme dhe dhimbshme si e thënë me vargun e Fatos Arapit :” Ç’dhembje qenka të dashurosh ty.” Rikard Ljarja nuk e thotë askund me zërin e tij të bukur dhe sytë e vet aq folës, asnjëherë brengën penguese. Jo se shfaqej në vetëçensurim. Por për shkak se u bë kapërcyes me talentin dhe kulturën që i zotëronte si asete vetiake. Në librin triptik të tij “Prill”, në faqen e parë rrëfen një detaj artisti të penguar. Gati 40 vite më parë shkroi një prozë të cilën e kishte konceptuar të mjaftueshme për tri filma të shkurtër. Vetëm pjesa e dytë e triptikut arriti të bëhej film. Duke ndjekur dokumentarin, tentativa e regjisorit Shanaj, për t’i marrë një intervistë birit të vetëm të artistit, Leandrit, dështon për shkak të prekjes së thellë të tij dhe lotimit nën peshën e dhimbjes për atin. Është një ndër detajet më shprehëse të krejt dokumentarit, ku natyra e raportit bir-at, triumfon mbi çdo ligjërim apo rrëfim verbal sado i shumtë mund të jetë me fakte. Të njëjtin plotësim, në një mënyrë më fakt-thënëse, solli bashkëshortja e artistit, aktorja Marjeta Ljarja. Dokumentari ia ka dalë të rrokë dhe paraqesë plotësisht shtatin dhe portretin specifik të artistit të shumë lëmive, regjisorit të risive dhe talentit që meriton më shumë vlerësim të sotëm e të ardhëm. Shanaj na solli imazhin filmik të qytetarit me kalibra e me ndërgjegje, të personalitetit me cilësi antropologjike si shqiptar european dhe aq më tepër, me thelb të tillë.Rikardi ishte artisti që jetoi intensivisht me punët e njëpasnjëshme që realizoi, por edhe i rrethuar dhe i gjendur përherë në një mjedis kulturor jo të ndenjur, por gjallues. Dokumentari ofron emrat e shquar të artit shqiptar që shpallin vlerësimet e tyre dhe çmimet vetiake për Rikardin. Dimensioni më imponues i Rikardit ka qenë dhe i tillë shfaqet plotësisht edhe në dokumentar, thjeshtësia. Jetoi dhe krijoi duke mbetur më i vërtetë se natyra. Në këtë premierë, në sallë shumë të pranishëm u përlotën. Njohja e mundësuar prej dokumentarit për imazhin real dhe gati shenjtëror të Rikardit, të shtyn të zgjohen lotët nga dremitja në thellësinë e errët të vetvetes. Artistët e ikur, ua marrin natyrshëm këtë dobësi të bukur të gjallëve.

SHKRUAN: Isuf Ismaili

Para pak ditësh u bë përurimi i veprës jetëshkruese “Atdhetari i shtigjeve të lirisë – Xhavit Haziri”   në praninë e rreth 200 pjesëmarrësve, në një sallë të madhe, në Achen të Gjermanisë, ku erdhën familjarët, shokët e heroit Xhavit Haziri, studiues e veprimtarë, si dhe bashkatdhetarë, të cilët shfaqën nderimet  e dëgjuan shumë dëshmi të dhëna, përshkrime ngjarjesh e idesh pikërisht për Xhavit Hazirin, si shëmbëlltyra më mirë e vazhdimësisë shqiptare dhe veprimtarisë atdhetare.

Përurimi i veprave dhe vlerave të mirëfillta kulturore, shoqërore e atdhetare ka një rëndësi të madhe, jo vetëm për pjesëmarrësit e një tubimi të tillë, por mbi të gjitha ka rëndësi edhe për vetë rrugën që duhet shtruar mirë,  në të cilën brezat e rinj e nisin jetën e vazhdojnë përpjekjen dhe veprimtarinë për të qenë edhe ata pjesë e rrënjëve dhe shpirtit atdhetar të etereve e stërgjyshërve të tyre. Njëkohësisht, veprat të cilat përshkruajnë jetën e veprimtarinë e dëshmorëve, heronjve e njerëzve të përkushtuar në rrugën e lirisë, pavarësisë, emancipimit, të humanizmit e atdhedashurisë, janë e do të jenë gjithmonë shkëlqimi më i mirë për vetë njerëzit që kanë qenë bashkëkohës të dëshmorëve e  heronjve, për njerëzit që janë dashamirës e për vetë brezat e së ardhmes. Vepra e poetit dhe veprimtarit Mustafë Krasniqi për heroin e popullit dhe të atdheut Xhavit Haziri, është një vepër ku shquhet jo vetëm përshkrimi për ta paraqitur  jetën dhe veprën së këtij heroi, por ajo së bashku me vepra të tjera për heronjtë e dëshmorët e atdheut janë edhe  porosi që e thërrasin ndërgjegjen shqiptare.  Kështu jeta e lavdishme dhe veprimtaria heroike e bijve e bijave më të mirë të atdheut, që dhanë çdo gjë, pra edhe jetën e tyre,  duhet të jetë një lidhje e natyrshme e vazhdimësisë  me brezat e popullit shqiptar, duke shprehur gjallërinë jetës  së tyre e duke pasur si busull drejtimi veprën e jetën pikërisht të këtyre heronjve e dëshmorëve si heroi Xhavit Haziri. Pikërisht, këtu është një moment për të dalë edhe te përurimi i veprës : “ Atdhetari i shtigjeve të lirisë – Xhavit Haziri “. Nuk ka kënaqësi më të madhe se kur vepra e dëshmorëve e heronjve përkujtohet e shënohet e përurohet nga brezat e rinj. Në këtë kuptim organizimi për përurimin e veprës për heroin Xhavit Haziri, nga familjarët e tij nga shoqëria e tij që u bë në Achen të Gjermanisë është një nga veprimtaritë e shkëlqyera atdhetare e shoqërore. 

Programin e këtij përurimi e udhëhoqi mësuesja e shkollës shqipe Elizabeta Statovci. Ajo pasi përshëndeti dhe uroi mirëseardhjen e të pranishmëve, pasi foli për rëndësinë e librit dhe heroit Xhavit Haziri ia dha fjalën menjëherë, shokut të idealeve të veprimtarisë e të burgut të Heroit Xhavit Haziri, bashkatdhetarit tonë, Binak Berisha. Ai në fillim tha:

─ Jam shumë krenar e i lumtur që shoh shumë njerëz në këtë mbrëmje për përurimin e e veprës së shokut tonë, Xhavit Haziri. Kjo më bën të ndjehem mirë, meqë shoh se mundi, sakrifica, veprimtaria dhe gjithçka që ka bërë Xhavit Haziri dhe shokët e tij ka dhënë frytet e çlirimit, lirisë e bashkimit të Atdheut! Dua ta falënderoj Mustafën e Arbenin të gjitha ata që dhanë ndihmesën e tyre në këtë mbrëmje përurimi, por arsyeja e vërtetë pse jemi këtu është heroi Xhavit Haziri. Për këtë hero, po ta kishin një të tillë popujt të tjerë, do të kishin bërë dhjetëra libra e filma.

Dua që në fillim ta bëj një vërejtje, për sa i takon titullit të veprës: “Atdhetari i shtigjeve të lirisë – Xhavit Haziri” më duket se do të ishte mirë të thuhej  “Atdhetari udhës së madhe të lirisë”, sepse unë, Mustafa e disa shokë të Xhavitit, kemi mbetur në shtigje, ndërsa Xhavit Haziri e shtroi udhën e madhe të lirisë, udhë kjo në të cilën ka mundur të hyjë secili shqiptar. Megjithëkëtë, e falënderoj, Mustafë Krasniqin, sepse e ka bërë një vepër shumë të mirë për shokun tonë e heroin Xhavit Haziri. 

Xhavitin pata rastin e njoha në ditët e kohërat e vështira, kur vepronim ilegalisht për çlirimin e Kosovës dhe viseve të tjera shqiptare nga Jugosllavia pushtuese. Ai ishte një njeri i mrekullueshëm, vetë pamja e tij tregonte: mirësi, bujari, dashuri, atdhetarizëm, sakrificë etj., me ato syze që na shëmbëllente si heroi Qemal Stafa. Unë mund të flas edhe për kohë kur qemë në burgje. Ai qe stoik dhe nuk i trembej syri kurrë. Ai vepronte edhe në burgje dhe arrinte t’i bashkonte shokët, por edhe kurrë nuk u dorëzua gjatë torturave çnjerëzore që i bënte armiku dhe kurrë nuk gjunjëzua.

Më pas fjalën e mori Arbër Haziri, njëri nga pjesëtarët e familjes së Heroit Xhavit Haziri, ndër të tjera tha:

─ Jam shumë krenar, që sot keni ardhur për përurimin e kësaj vepre. Jeni shumë të nderuar të gjithë, por disa i falënderoj në mënyrë të veçantë, se kanë bërë qindra kilometra për të ardhur këtu, për ta nderuar Heroin Xhavit Haziri, për të na nderuar ne. Ju falënderoj nga zemra dhe unë nuk dua ta zgjas më shumë fjalën time, sepse studiuesit e veprimtarët para publikut do t’i thonë ato që kanë përgatitur. 

Mësuese Elisabeta sipas programit e ftoi profesor dr. Vaxhid Sejdiun. 

Profesor Vaxhidi e nisi fjalën e tij me përgëzimet për veprën e Mustafë Krasniqit, foli edhe për atë se kurrë nuk mund të thuhen të gjitha ato të dhëna, ngjarje  e veprimtari që i ka bërë një dëshmor, një hero, siç është Xhavit Haziri. Profesor Vaxhidi, duke bërë një punë të shkëlqyer sistematike e me përkushtim, analizën për veprën e kishte ndarë në disa nëntituj dhe ndër të tjera tha:

─ Nuk ka titull më të lartë, se titulli hero. Xhavit Haziri është hero, ai dha gjithçka për ne, për lirinë, për Atdheun, për të gjithë shqiptarët, për të gjithë Shqipërinë. Ne kemi nevojë të mësojmë, studiojmë e ta nderojmë veprën e tij e të dëshmorëve e heronjve të tjerë. Ne kemi nevojë të ecim sipas mësimeve e veprimtarisë që ata e bënë.

Si mund të përkufizohet, përpjekja, organizimi e veprimtaria e heroit Xhavit Haziri? Si mund t’i themi disa fjali të përmbledhura për punën, veprimtarinë, përkushtimin, sakrificat e tij e të shokëve të tij, gjeneratës së tij, të cilët qenë në shërbim të Atdheut?

Mund të themi me plot gojën, se ideali i tyre që i ka shtyrë, që ua ka mbushur shpirtin, që i ka  udhëhequr është gjuha, trojet shqiptare, Shqipëria, bashkimi i tërësisë së saj, flamuri shqiptar e motivet e shkëlqyera njerëzore.

Kështu, vijmë edhe te edukimi i Heroit dhe bashkëveprimtarëve, bashkëluftëtarëve, bashkëvuajtësve të tij, duke theksuar, se pikërisht ato që u cekën më sipër, ato ideale e motive që fëmijë e të rinj janë ushqimi i tyre shpirtëror, edukativ. Për ta, pra gjuha, kultura e Atdheu janë një e të pandara. Ky pra është mësimi më i mirë edhe për të gjithë ne. Të gjitha këto që u thanë lidhen pa u ndarë me atdhedashurinë.

Ndër të tjera profesor Vaxhidi tha se liria që e gëzon Kosova, si shteti i dytë shqiptar, për të cilin vepruan shqiptarët e të gjitha trevave shqiptare, kurrë nuk do të dilte në dritë, kurrë nuk do të vinte, pa sakrificën e veprimtarinë e heroit Xhavit Haziri e të shokëve të tij, bashkëveprimtarëve të tij, të cilët përkushtimin e veprimtarinë e kulmuan me krijimin e UÇK – së heroike dhe fitoren e çlirimin e Kosovës.

Profesor Vaxhidi, aty nga fundi tha:

─ Heroi ynë Xhavit Haziri dhe bashkëveprimtarët e bashkëluftëtarët e tij ditën të bashkohen jo vetëm në Kosovë, por në të gjitha trevat shqiptare, sepse vetëm bashkimi i shqiptarëve  dhe i të gjitha trevave të tona shqiptare sjell forcë, përparim kombëtar e shoqëror.

Më pas ma dhanë fjalën edhe mua edhe si redaktor i librit. Unë të them të drejtën fola për disa ngjarje e për rëndësinë e librit. Shokët që kanë shkruar më parë siç janë: profesor Vaxhid Sejdiu, e Mustafë Krasniqi e kanë përfshirë në shkrimet e tyre edhe atë që thashë unë, por edhe në librin “Atdhetari i shtigjeve të lirisë – Xhavit Haziri” e kam vështrimin tim, prandaj nuk do të doja t’ i përsërisja ato që kam shkruar e thënë, por dua të theksoj një moment kur e shfrytëzova pas recitimeve të nxënësve e fjalimeve të kumtuesve. Në atë rast thashë se është vështirë, madje e pamundur të përfshihen të gjitha ngjarjet e të dhënat në një libër të vetëm për heroin, prandaj do të doja që kushdo që ka të dhëna t’i mbledhë ato dhe t’i dërgojë te autori ose te njerëzit që mund të shkruajnë për heronjtë e dëshmorët dhe të botohen edhe libra të tjerë. Por, unë e shfrytëzova edhe këtë rast për të folur për arsimin, për gjuhën shqipe, për shkollat e nxënësit në diasporë, për rëndësinë që ka shkolla shqipe, për shqetësimet tona, sepse një pjesë e madhe e njerëzve tanë  po e bjerrin, po e humbasin gjuhën, kulturën e rrjedhimisht edhe shqiptarësinë tonë, prandaj me dhembje të madhe dhe emocione të fuqishme thashë:

─ Unë kam vënë re se një pjesë e madhe e fëmijëve nuk dinë shqip, nuk i dërgojnë prindërit  e tyre në shkollat shqipe, kjo është shumë e dëmshme, sepse gjuha është çelësi më i mirë që i hap dyert, të cilat i mbyll harresa, i mbyllin ndikimet e zhvillimet e dëmshme në vendet e huaja. Gjuha na e ruan zanafillën tonë, kulturën e shqiptarësinë.

Më pas, gati me lot në sy, thashë se edhe dëshmorët e heronjtë si Xhavit Haziri, vepruan, e derdhën gjakun për lirinë, pavarësinë e bashkimin e atdheut, por u flijuan edhe për ne në mërgim, për fëmijët tanë që të mos shuhen këtej në vendet e huaja, por ta ruajnë gjuhën e përkatësinë shqiptare, prandaj dërgoni fëmijët në shkollat shqipe e t’i mësoni të flasin shqip! Por, uroj që të mos shkojë dëm edhe puna e vepra jonë, si mësimdhënës!

Edhe vetë autori Mustafë Krasniqi, foli e i falënderoj pjesëmarrësit, foli me admirim për heroin Xhavit Hziri etj. Në këtë linjë foli edhe poeti Hasan Qyqalla.

Më pas me emocione e me nderim të thellë përshëndeti të pranishmit edhe Arsim Haziri, vëlla i Heroit Xhavit Haziri, i cili tha:

─ Të dashur bashkatdhetarë ju përshëndes në emër të familjes Haziri, në emër të shoqes e të dy djemve të Xhavit Hazirit! Kjo është një ditë plot mall e kujtime, por edhe gëzime se po shoh kaq shumë njerëz, shokë të Xhavit Hazirit, bashkëveprimtarë të tij e studiues për jetën e veprën e vëllait tonë.

Ai përshëndeti mysafirët nga Zvicra e Italia, njerëzit e afërm e të gjithë të pranishmit që e nderuan jetën e veprën e heroit Xhavit Haziri.

Nxënësit  e shkollës shqipe të mësueses së nderuar  Elizabeta Statovci, të cilët ajo i kishte përgatitur mrekullisht e të cilët mbanin veshur edhe kostumet kombëtare shqiptare, recituan vjersha për heroin Xhavit Haziri, por edhe disa krijime që vetë Heroit që i kishte shkruar.

Në fund po e theksojmë nderimin dhe respektin për Arsim Hazirin, Arbërin e për të afërmit e tyre të cilët na u gjetën pranë e na nderuan, na pritën e na përcollën me dashuri e përkushtim të madh vëllazëror. Nderime pa fud!

Lavdi të përjetshme Heroit Xhavit Haziri!

Të mërkurën më, 15 mars 2023 vatra jonë arsimore “ Shkolla Shqipe” në Zvicër hapi edhe një klasë për mësimin e gjuhës e kulturës shqiptare në Feuerthalen, në kantonin e Zyrihut. Mësimin do ta mbajë çdo të mërkurë prof. Isuf Ismaili, në një nga klasat në shkollës “Stupmenboden” në Feuerthalen, nga ora 16:00 – 17:45. Nxënësit e shkollës shqipe në në Feuerthalen, të Kantonit të Zyrihut së bashku me prof. Isuf Ismailin Vizioni i “Shkollës Shqipe” në Zvicër (që të hapim sa më shumë pika shkollore dhe të përfshijmë sa më shumë nxënës në orët mësimore të gjuhës amtare) gjithnjë e më tepër jo vetëm që po bëhet realitet, por edhe është shembulli më i mirë, që duhet ndjekur nga të gjithë.E kush më mirë se mësimi në shkolla mund të na e ruajë gjuhën e kulturën shqiptare! Në kuptimin e kësaj që e thamë, po veprojmë e punojmë me përkushtim, si mësimdhënës të gjuhës shqipe, këtu në mërgim, ndaj po i hapim sa më shumë dyert e shkollave për mësimin e gjuhës sonë. Kështu edhe të mërkurën më, 15 mars 2023 vatra jonë arsimore “ Shkolla Shqipe” në Zvicër hapi edhe një klasë për mësimin e gjuhës e kulturës shqiptare në Feuerthalen, në kantonin e Cyrihut. Mësimin do ta mbajë çdo të mërkurë prof. Isuf Ismaili, në një nga klasat në shkollës “Stupmenboden” në Feuerthalen, nga ora 16:00 – 17:45. Si zakonisht, çdo hapje e klasave shkollore shoqërohet me gëzimin e papërshkrueshëm të nxënësve, të cilët posa marrin librat në dorë, dallohen për nga buzëqeshja, e cila është e veçantë, sepse më në fund edhe atyre iu jepet mundësia ( edhe pse janë larg atdheut) që ta mësojnë gjuhën e nënës. Nxënësit: Rioni, Dori, Amari, Ermali, Seiti, Jasini, Mirlandi, Omeri, Uthmani, Mirlandi, Sandra, Nilayi, Leyahi, Medini, Medina, Ahili dhe Ajani u bëjnë thirrje bashkëmoshatarëve të tyre që ata t`iu bashkëngjiten në rrugën e diturisë. Vlen të përmendet, se më të gëzuarit në këtë ditë, kur edhe i filluam orët mësimore në gjuhën shqipe, ishin prindërit, të cilët i sollën fëmijët e tyre në oborrin e shkollës. Ata premtuan që do të kontaktojnë edhe me prindër të tjerë, me qëllim që numri i nxënësve shqiptarë të vijë duke u shtuar në Feuerthalen dhe kështu të ketë mundësi të fillojmë edhe ndarjen e nxënësve në grupe. Ky qe një fillim i mbarë, ku nxënësit patën rastin të ndjekin shpjegimet e prof. Isuf Ismailit rreth punës dhe detyrave në këtë tremujorësh, me qëllim që ata të përvetësojnë sa më parë mësimin e gjuhës sonë: shkronjat, fjalët, drejtshkrimin dhe drejtshqiptimin e fjalëve dhe kështu këta fëmijë do të kenë mundësi të lexojnë dhe të shkruajnë sa më bukur në gjuhën shqipe. Nxënësit e «Shkollës Shqipe» në Feuerthalen, të Kantonit të Zyrihut, tani më kanë filluar me orët mësimore në gjuhën shqipe.Mësimi i mirë i gjuhës shqipe është detyrë e secilit shqiptar që e do vendin e tij, kulturën e tij dhe zanafillën e tij! Ndaj poeti ynë i madh, bilbili i gjuhës shqipe Naim Frashëri te vepra e tij për nxënësit shqiptarë: “Mësime” ka shkruar kështu: “Gjuha e bashkon kombin, e ndriçon, e nxjerrë nga errësira, shpirtin e mendjen e lartëson, vetitë i zbukuron, vetëdijen e të njohurit i lulëzon, vëllazërinë shton e miqësinë e shumon.” Shkruan: Vaxhid Sejdiu