-Fjalimi i Presidentes së Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani në 23 vjetorin e Masakrës së Reçakut/

I nderuar kryetar i Kuvendit, z.Konjufca

I nderuar kryeministër, z. Kurti

Të nderuar përfaqësues të qeverisë së Kosovës,Ish-president,I nderuar ambasador Hovenier dhe ambasador Szunyog,I nderuar kryetar AliuTë nderuara familje të viktimave të masakrës së ReçakutShumë të nderuar të gjithë ju të pranishëmNjëzetë e tre vjet më parë, jo shumë larg nga vendi ku sot të gjithë bënë nderimet e tyre, bota u lemeritë dhe e kuptoi përfundimisht nga pamjet makabre të masakrës së Reçakut krimin që ndodhi mbi popullatën e pafajshme civile shqiptare. Civilëve duarthatë, mëngjesin e ditës së kobshme iu shua jeta mizorisht nga forcat e regjimit gjenocidal të Millosheviqit.Atë ditë, Kodra e Bebushit, siç njihet nga banorët lokal ishte pasqyrim i krimit kundër njerëzimit, pasqyrim i krimit kundër shqiptarëve, pasqyrim i qëllimit shfarosës e gjenocidal të regjimit të Millosheviqit, ishte pasqyrim i masakrave ndaj njerëzve të cilët ndodheshin në shtëpitë e tyre dhe të cilët u përballën me egërsinë e forcave policore e ushtarake serbe.Përgjatë dhjetë orëve të sulmit, të vrarë pati edhe në pjesë të tjera të fshatit, prandaj me të drejtë edhe shefi i atëhershëm i verifikuesve të OSBE-së, Wiliam Walker, nga ajo që pa në vendngjajre, pa hezitim, siç kishte deklaruar vetë atëbotë, aktin e cilësoi si një masakër të tmerrshme dhe krim të rëndë kundër njerëzimit.Përfaqësuesit e komunitetit ndërkombëtar prezent në vendngjarje ishin vula e dëshmisë së këtij akti makabër dhe njëherë dëshmitarët më autentik krahas edhe të mbijetuarve të krimit, pra dëshmitarë të barbarisë së pushtetit të Millosheviqit, i cili kishte për qëllim shfarosjen e shqiptarëve, dhe këtë e bënte para syve të të gjithë botës.Tendencat për ta mohuar masakrën e Reçakut, janë përpjekje e qartë për rehabilitimin e atyre që kanë kryer krimin. Por propaganda asnjëherë nuk mund t`i ndryshojë faktet historike. E sidomos jo një të vërtetë që ka ndodhur para syve të të gjithë botës. Në Reçak ka ndodhur krim kundër njerëzimit, por edhe shpërfaqje e qëllimit të Serbisë së atëhershme për të zhdukur shqiptarët nga faqja e dheut, e Reçaku është njëra ndër masakrat e shumta të tmerrshme ku u dëshmua ky qëllim.Mohimi i fakteve të luftës nëpërmjet rehabilitimit të kriminelëve të luftës është përsëritje e krimit. Por e vërteta për Reçakun është shumë më e fuqishme se çfarëdo propagande nga bashkëpunëtorët e afërt të regjimit të Millosheviqit.Historia e dokumentuar nuk mund të ndryshohet dhe as nuk është subjekt i interpretimit. Ndaj një krimi siç ishte masakra e Reçakut, propaganduesit duhet të ndjejnë keqardhje, e në të njëjtën kohë edhe të kërkojnë falje e të sjellin drejtësi!Në kompleksin e varreve që vizituam sot, vetëm një varr është ende bosh, si dëshmia më e qartë e krimit të 15 shkurtit të vitit 1999. Saga ende nuk ka marrë fund për familjen Metushi. Fati i nënës së tyre Sahides rri pezull mbi lirinë e tyre, por edhe lirinë tonë. Në kërkim të saj, ata nuk reshtën prej ditës së trishtë, porse asnjë lajm deri më sot. Madje, asnjë lajm edhe për mbi 1600 të zhdukur të tjerë me dhunë nga lufta e fundit, të cilët janë përkushtim i yni i çdoditshëm dhe pa të cilët liria jonë gjithnjë do të mbetet e papërmbushur.Të nderuar të pranishëm,Të nderuar familjarë,Të nderuar ambasadorë që jeni prezent,Përfaqësues të institucioneve,Secili prej këtyre varreve ka një histori tmerri. Secili varr dëshmon gjithçka. Të gjitha këto varre bashkë përbëjnë një dëshmi të argumentuar, të pakontestuar dhe të dokumentuar.“Ishte një akt i qëllimshëm dhe joselektiv i vrasjeve, i bërë për të krijuar frikë në mesin e popullit të Kosovës”, pati deklaruar atëherë presidenti i SHBA-së, Bill Clinton.Kjo masakër shënoi kthesën më të rëndësishme të periudhës së luftës në Kosovë, ngase diplomacia botërore intensifikoi përpjekjet për ndalimin e barbarisë ndaj popullit shqiptar të Kosovës.Në të njëjtën kohë intensifikoi edhe përpjekjet e vajzave e djemve të UÇK-së për lirinë e vendit tonë.Pamjet nga Reçaku prekën jo vetëm ndërgjegjen e njerëzve të zakonshëm kudo në glob, por edhe atë të diplomacisë botërore.Afro dy muaj më pas, NATO-ja nisi fushatën e sulmeve ajrore ndaj caqeve ushtarake të Serbisë duke e detyruar njëherë e përgjithmonë largimin e saj nga Kosova që nga 24 marsi 1999.Sot Reçaku dhe Kosova janë të lirë falë angazhimit dhe sakrificës së popullit të Kosovës, si dhe falë ndihmës së aleatëve tanë të përhershëm nga bota demokratike.Duke i përkujtuar çdo vit viktimat e Masakrës së Reçakut, si dhe të gjitha viktimat e masakrave anekënd Kosovës ne e kujtojmë e rithemi të vërtetën, e asgjë pos të vërtetës, të cilën duhet ta themi këtu, por edhe kudo tjetër në botë.Nëse dikur luftuam për lirinë tonë, sot duhet të luftojmë për kujtesë kundër harresës, duke shikuar gjithnjë kah e ardhmja.Do të kthehemi çdoherë në Reçak, do ta themi me zë të lartë se këtu u dëshmua se krimet kundër civilëve shqiptarë janë ato që tregojnë qëllimin shfarosës të regjimit të atëhershëm të Serbisë, dhe duke kërkuar që drejtësia, e jo mohimi i krimeve të jenë kryefjala e veprimeve të secilit.Të vërtetën për Reçakun do ta bartim tutje, do ta themi me zë të lartë, sepse në çdo cep të globit duhet të dëgjohet ajo. Nuk do të lejojmë asnjëherë që të vërtetën ta mbulojë pluhuri i historisë apo tendencat për ndryshim të historisë, dhe nuk do ta lejojmë që ajo të përsëritet, jo vetëm në Kosovë, por duke qenë edhe vet dëshmitarë dhe viktima të regjimit të gjenocidit, do ta ngrisim zërin kundër gjenocidit, kundër krimeve kundër njerëzimit, e kundër krimeve të luftës gjithandej nëpër botë.Reçaku është dhimbja jonë e përhershme dhe është nevoja për ta ruajtur paqen dhe dinjitetin njerëzor. Ky vend paraqet edhe fillimin e fundit të përpjekjeve të regjimit serb për shfarosjen e shqiptarëve. Reçaku është njëri nga vendet prej ku filloi të marrë formë liria jonë.Prandaj, sot nga ky vend, përulemi para të gjitha viktimave civile, nderojmë kujtimin për ta, për të gjithë martirët e për të gjithë dëshmorët, bashkëndjejmë me familjet dhe e rithemi zëshëm të vërtetën e vetme, se populli i Kosovës ishte viktimë e një regjimi gjenocidal që është akoma në pritje të drejtësisë!Sot, së bashku me udhëheqësit e institucioneve vizituam vendin e ngjarjes, Kodrën e Bebushit. Vendin ku ishin masakruar të gjithë këta civilë, dhe nga aty dëgjuam rrëfimet e tmerrit të atyre pak të mbijetuarve. Nga asnjëri prej tyre asnjëherë nuk mund të dëgjoni kërkesë për hakmarrje, vetëm kërkesë për drejtësi. Drejtësia është e vetmja që gjithnjë do të kërkojmë.Qoftë i paharruar kujtimi për të gjithë të rënët në Reçak!

Tomë Mrijaj/

Tue e perkujtue Gjeneral Abaz Kupin, strategun e shumë luftëtarëve dhe takimeve në nivele kombëtare, mbahet gjallë fryma e Levizjes së Legalitetit, të cilës i prini i pari qysh në ditët e para të themelimit të saj.

Gjeneral Kupi ishte gjithmonë njëri i BASHKIMIT. Më kujtohet një takim në shtëpinë e Kapidanit të Mirditës Ndue Gjonmarku ku ishin të pranishëm mons.dr.Zef Oroshi, prof.Zef Nekaj, i cili udhëton cdo vit nga Kalifornia per t’i kalue pushimet me miqtë e tij këtu në Nju York. Profesor Nekaj ia drejtoi një pyetje Kapidan Ndues, si u bë kështu që as në mërgim s’mund u bashkuem?!

Kapidani u përgjigj:- “Të gjitha partitë ishim të bashkuara përpos Ballit Kombëtar, i cili na theu krahun, këtu veçoi Hasan Dostin, i cili nuk ra dakort me neve. Para shumë vitesh Mbreti Zog nga Aleksandria e kishte derguar Abaz Kupin që të ndërmjetësoi për BASHKIM. Baba im Kapidan Gjoni I tha: “Na jemi të bashkuem sin ë atdhe edhe këtu pos Ballit, që drejtohet nga Hasan Dosti, nuk e kishim këtë problem ma parë me Mithat Frashërin.

Profesor Nekaj u gëzue kur Kapidani i tha: “Abaz Kupi ishte gjithmonë njeri i BASHKIMIT, njeri me orë, sepse ai kishte gjithmonë kandarin e drejtësisë, iu parapriu shumë luftëtarëve ku doli fitues, sepse më vehte kishte drejtësinë dhe ndihmen e Zotit.”

Lavdi vepres së tij !

Këshilli Koordinues i Arsimtarëve në Diasporë-KKAD, miratimin dhe nënshkrimin e marrëveshjes së dy Ministreve; të Ministres së Arsimit, Sportit dhe Rinisë të Republikës së Shqipërisë, znj. Evis Kushi dhe Ministres së Arsimit, Shkencës, Teknologjisë dhe Inovacionit (MASHTI) të Republikës së Kosovës, znj. Arbërie Nagavci, për Abetaren e përbashkët nga dy shtetet tona shqiptare i sheh si një akt të lartë kombëtar. Por edhe shpresëdhënëse për pjesën tjetër, jashtë trojeve shqiptare, të cilët po përballën me vështirësi në mësimin e  gjuhës amtare.

   Këtë miratim KKAD-ë e përshëndet dhe ndihet e sigurt se e ardhmja e përbashkët e librit shkollor, në të gjitha trojet shqiptare, ku flitet shqipja, si dhe unifikimi i diasporës-mërgatës shqiptare, jo vetëm që është një rrugëtim i  realizimit të vullnetit të rilindësve, po mbi të gjitha është një porosi e të gjithë shqiptarëve: “Një gjuhë, një komb!

  Përpos Abetares, muaj më parë u prezantua Teksti Mësimor për Diasporën nga Komisioni i përbashkët Shqipëri- Kosovë “Gjuha shqipe dhe kultura shqiptare”, Niveli I. Për këtë KKAD-ë jo vetëm që e përshëndet këtë nismë, por mbi të gjitha e përkrah dhe kërkon unifikimin  e shkollave shqipe në diasporën- mërgatën shqiptare. Gjë që dy shtetet tona shqiptare këtë ide bashkimi ta kultivojnë edhe në diasporë, nga fakti se brezi i dytë i fëmijëve mërgimtarë kanë filluar ta belbëzojnë gjuhën amtare, e nëse e anashkalojmë këtë ndjeshmëri, në të ardhmen ka drojë se atdheut do t’i humbasin këta fëmijë!

  Për të mos ardhur deri te kjo humbje e fëmijëve tanë mërgimtarë, KKAD-ë i dërgon qeverive të atdheut një përshëndetje për detyrën e saj fisnike, për një komb, një gjuhë dhe për një abetare unike, e cila dhe ka qenë e domosdoshme kaherë për t’u miratuar. Krahas kësaj së bashku të mendojmë edhe për fëmijët jashtë atdheut, për ruajtjen e gjuhës amtare!

  Shpresoj se znj. Kushi dhe znj. Nagavci së bashku me Ministrinë e Punëve të Jashtme të Republikës së Shqipërisë dhe Kosovës ta dëgjojnë zërin e mërgatës dhe kërkesat e tyre për të realizuar qëllimin, vizionin dhe misionin e KKAD-ës, për unifikimin e diasporës shqiptare, për shkollën shqipe.

Urime dhe suksese në rrugëtimin tuaj që fëmijët shqiptarë ta kenë sa më shpejt në duar abetaren e përbashkët! 

Këshilli Koordinues i Arsimtarëve në Diasporë (KKAD)

Dr. Vaxhid Sejdiu – kryetar

Mustafë Krasniqi-nënkryetar

Nga Frank Shkreli

  Unë vij, siç e dinë shumë kolegë, miqë e dashamirë të mi – nga një fshat i quajtur Amull-Fraskanjel të rrethit të Ulqinit, ndonëse me origjinë familja ime rrjedhë nga Shkreli i mbi-Shkodrës, në Malësinë e Madhe. Unë, si dhe shumë bashkvendas të mi jemi larguar nga vendlindja jonë, dikush më heret dikush më vonë, por kryesisht, duke filluar aty nga viti 1970, ndonjë edhe pak më heret, ndoshta. Por, viti 1970, në përgjithësi, konsiderohet si viti kur fshtatrat e rrethit të Ulqinit, të banuara pothuaj 100% me shqiptarë, filluan të zbrazeshin, gradualisht, nga emigrimi për në Perëndimin demokratik, shumica në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. 

Kjo zbrazje e trojeve shekullore shqiptare nën Mal të Zi ka vazhduar për dekada, duke mos pasur të ndalur as në ditët e sotëme. Kjo fatkeqësi mbarëkombëtare – pothuaj e karakterit biblik – të largimit të shqiptarëve nga tokat arbërore në Ballkan – pasqyrohet ndoshta më së miri, me çfarë ka ndodhur gjatë 50-viteve të fundit e që vazhdon deri në ditët tona, në Ulqinin shqiptar mija vjeçar iliro-arbëror. Mos harroni qytetin e 365 kishave të Shasit — Frank SHKRELI/ Vidhet historia e qytetit ilir të Shasit | Gazeta Telegraf.  

Dikur fajësohet diktatura komuniste për largimin e shumë shqiptarëve liridashës nga zgjedha sllavo-komuniste, për në Perendim.  Po sot, me dy shtete “demokratike” në Ballkan — Shqipëri e Kosovë — kush e ka fajin, kush duhet të jetë përgjegjës për largimin masiv të shqiptarëve nga Shqipëria dhe Kosova dhe trojet e tjera shekullore shqiptare, siç është Ulqini dhe fshatrat për rreth!?  

Një pasqyrim të kësaj gjëndjeje tragjike të zbrasjes së tokave shqiptare sot në fshatrat e rrethit të Ulqinit nën Mal të Zi, siç është fshati i vendlindjes time Amull/Fraskanjel, e përshkruan dhimshëm kolegu im, autori, gazetari dhe analisti i njohur nga Ulqini, Z. Gjekë Gjonaj, shkrimin e të cilit po e ndaj me ju të nderuar kolegë, lexues të dashur dhe me të gjithë ata që zbrasjen e trojeve shqiptare duhet ta shikojnë si një dukuri emergjente kombëtare.  Pothuaj për çdo ditë lexojmë në median shqiptare, se si anë e mbanë trojeve tona, po zvogëlohet numri i nxënsve në shkollat fillore, të mesme e të tjera, pikërisht për arsye të largimit masiv të familjeve shqiptare. Por tregimi – ditët e fundit i botuar në portalin Ulqinionline —Dy “shoqet” e vetme të pandara në shkollën e Fraskanjelit – Ulqini Online (ulqini-online.com) — i kolegut tim Gjekë Gjonaj nënvijon shumë dhimshëm një rast të pashembullt në fshatin ku kam lindur unë Amull/Fraskanjel: një shkollë funksionale, me një mësuese dhe me një nxënëse — ndoshta e paraqet problemin e zbrasjes së trojeve tona, në një mënyrën dramatike për vëmendjen që meriton ky problem mbarëkombëtar – me qëllim për të sensibilizuar sado pak publikun e gjërë shqiptarë se ç’po ndodh anë e mbanë trojeve shqiptare në Ballkan – me mbylljen e shkollave për mungesë nxënsish, si pasojë e largimit të familjeve shqiptare nga trojet e stërgjyshërve të tyre.  

Falënderoj Z. Gjekë Gjonaj që na solli këtë tregim shumë të dhimbshëm, me të cilin duhet të njihet publiku i gjërë shqiptar dhe sidomos liderët shqiptarë kudo. Është një tregim që më solli – solli lotët në sy, një rast që vërtetë dramatizon këtë, emeergjencë kombëtare në këtë periudhë historike të kombit shqiptar. Të lumtë dora, i dashtun Gjekë! Bravo edhe mësueses që e bën gjithë atë rrugë për një nxënëse të vetme.  Është një tregim i dhimmshëm për faktin se ku kanë arritur gjërat në ato troje dhe njëkohësisht është edhe një shënjë vendosmërie nga mësuesja Ardita Cekaj dhe nxënsja Elidona Shkreli dhe familja e saj për t’iu përshtatur situatave të paparashikueshme, për të mësuar dhe për të mbijetuar.

JU FTOJ TË LEXONI MË POSHT SHKRIMIN E PLOTË TË Z. GJEKË GJONAJ PËR KËTË RAST UNIK NË TROJET SHQIPTARE, E NDOSHTA EDHE MË GJERË — një shkollë, një mësuese dhe një nxënëse e vetme!  Ky tregim i autorit Gjekë Gjonaj më kujtoi vargjet e At Gjergj Fishtës, që mund ti lexoni në fund të artikullit që pason, në këtë 150-vjetor të lindjes së tij – por edhe realizimin e hidhët personal se me boshatisjen e fshatit tim nga shqiptarët – JETA – SIÇ E KISHIM NJOHUR DIKUR — PO LARGOHET PËRGJITHMONË NGA VENDLINDJA IME.  

 Frank Shkreli

——————————————————————————————————————————————

                               DY “SHOQET” E VETME TË PANDARA 

                                      NË SHKOLLËN E FRASKANJELIT

                                                        Nga Gjekë Gjonaj 

   Paralelja e ndarë fizike e Shkollës Fillore “Bedri Elezaga” në fshatin Fraskanjel – Anë të Malit, falë mirëkuptimit të Ministrisë së Arsimit, edhe këtë vit shkollor vazhdon të funksionojë me vetëm një nxënës.  Në një klasë shumë të rrënuar, që nxjerr frymën e disa kohëve të shkuara, mësuesja Ardita Ceka mësimin e zhvillon me   vetëm një nxënëse. Ajo quhet Elidona Shkreli, nxënëse e klasës së dytë, të cilën  mësuesja e saj e sjell dhe e merr çdo mëngjes nga fshati i afërt Amull, rreth tre kilometra larg shkollës.

Në këtë shkollë katërklasëshe të lënë pas dore me vite, në të cilën në vitin shkollor 1972/73 kanë qenë 20 nxënës, nuk bie zilja e shkollës, sepse nuk ka fëmijë për të thirrur. Në këtë vatër edukative – arsimore mësuesja e re e arsimuar Ardita është edhe mësimdhënëse, edhe edukatore edhe “shoqe” e bankës dhe “partnere” për edukatën fizike,  muzikore …

Që nga viti i kaluar shkollor, mësuesja Ardita udhëton nga fshati i saj  Brajshë në Fraskanjel dhe rregullisht vjen në shkollë në kohë,  së bashku me nxënësen e saj, për të mos humbur procesin  mësimor. Ajo me mjaft emocion flet për fillimet e saj në këtë vatër të dijes.

“Mbaj mend si sot ditën e parë, në tetor të vitit 2020, kur fillova punën në këtë  shkollë dhe kur në derë trokiti nxënësja ime e parë dhe e vetme -Elidona Shkreli, të cilën  e shoqëronte babai i saj, Tomë Shkreli nga fshati Amull.  Elidona ishte e gëzuar dhe e emocionuar sepse po vinte për herë të parë në shkollë. Ishte një nxënëse shumë e sjellshme dhe e dashur dhe shkollën e kishte shumë dëshirë. Mirëpo, ajo ishte shumë e lidhur me prindërit të cilët nuk kishin arritur ta çonin në kopsht. Kjo ndikoi që Elidona e kishte shumë problem të qëndronte vetëm me mësuesen në shkollë, dhe duhej gjithsesi prania në shkollë  e njërit prindër  ose e motrës. Ishte e mbyllur në vetvete dhe e kishte të vështirë të shoqërohej me njerëz të tjerë jashtë familjes.  Vetë fakti që ajo ishte nxënësja e vetme në këtë shkollë dhe nuk kishte shokë apo shoqe, ndikoi edhe më keq që ajo të ambientohej dhe të mësohej që të qëndronte në shkollë pa praninë e njërit nga familjarët. Kështu në fillim u desh të kalonin 2-3 javë derisa ajo arriti të ambientohej dhe të bëheshim “shoqe”. Pra nga dita kur filluam të bëheshim ’’shoqe’’e në vazhdim ne kemi krijuar një marrëdhënie jo vetëm mësuese-nxënëse por edhe shoqe-shoqe, pasi ajo më tregon gjithçka rreth vetes, është e lirshme dhe ju përgjigjet çdo pyetjeje që unë i bëj”, thotë Ceka.

Ajo s tutje shprehet se të punosh me një nxënës është e pazakontë, dhe se   nuk ndjehet mirë për shkak se   nxënësja e saj nuk ka shokë e shoqe të shkollës që të luajnë bashkë gjatë gjithë vitit shkollor.  Mirëpo, mësuesja Ardita   ka krijuar me të raporte të veçanta afërsie saqë e konsideron atë jo vetëm si nxënëse por si “ shoqe”, apo “ motër” të vogël  . Siç tregon mësuesja Ardita para pak kohe festuan ditëlindjen e shtatë të Elidonës bashkë me prindërit e saj, Tomën dhe Mondën, të cilët sollën një tortë  në shkollë dhe u gëzuan së bashku.

Para se të vijnë në shkollë, gjatë udhëtimit së bashku, fillimisht bisedojnë për shumëçka. Elidona i tregon mësueses se çfarë ka bërë një ditë më parë, me kë ka luajtur dhe të ngjashme. Dhe vetëm kur klasa fillon të ngrohet, ato fillojnë mësimin.

“Ne të dyja e bëjmë bashkë rrugën nga shtëpia në shkollë dhe nga shkolla në shtëpi Mua pasi nisem në mëngjes në shkollë Elidona më pret tek rruga e shtëpisë së saj dhe nga aty shkojmë dhe kthehemi nga shkolla së bashku. Mësimdhënia me një nxënëse është e pazakontë, por jo e vështirë. Secilin   mësim në çdo lëndë ia shpjegoj disa herë vetëm derisa ajo ta kuptojë, duke përdorur metoda e mënyra të ndryshme. Megjithatë mësimi me një nxënëse ka dhe anët e veta negative.  Kur në klasë ke vetëm një nxënëse ajo natyrshëm ndjehet e vetmuar dhe jo aq e motivuar për të mësuar më shumë apo për të parë se si   mësojnë e përgjigjen nxënësit e tjerë. Mësimi me vetëm një nxënës, për dallim nga mësimi me shumë nxënës, komunikimi   zhvillohet vetëm mes mësueses dhe nxënësit”, pohon Ceka.

Pavarësisht vështirësive që kanë pasur mësuesja Ardita me nxënësen e saj të vetme Elidonën ato  kanë  kaluar kohë të këndshme në praninë e njëra-tjetrës. Përveç mësimit  janë shoqëruar, kanë  luajtur   dhe janë zbavitur aq sa kanë  pasur mundësi. Kështu para pak kohe festuan ditëlindjen e shtatë të Elidonës bashkë me prindërit e saj, Tomën dhe Mondën, të cilët sollën një tortë  në shkollë dhe u gëzuan së bashku.

Gjendja e krijuar e gjithmbarshme në botë, pra edhe në vendin tonë, si rezultat i shfaqjes së pandemisë Covid-19, vendosi një rregullim të ri të gjallimit në pothuajse në çdo lëmi të frymimit shoqëror, duke përfshirë edhe atë në sferën e arsimimit në të gjitha nivelet. Mësimi në distancë, respektivisht përmes platformave online që erdhi papritur për shkak të përhapjes së koronavirusit, paraqiti  sfida të mëdha edhe  për mësuesen Ardita Ceka dhe nxënësen e saj Elidona Shkreli.  “Nxënësja ime ishte në klasën e parë. Ajo kishte nevoja e pyetje të ndryshme të cilat ishte shumë vështirë t’ia sqaroj në këtë mënyrë.  Por, u përpoqa që në kushte të jashtëzakonshme të bëj me pasion më të mirën e mundshme, duke ruajtur mbi të gjithë atë më shenjtoren- shëndetin  tim dhe të nxënëses e pastaj edhe  të realizoj   planprogramin  mësimor. Ishte kjo një përvojë shumë interesante për mua e cila do të mbetet gjithmonë në kujtesën time si diçka e pazakontë por e bukur”, thekson Ceka.

Si e vetmja, Elidona modeste është edhe nxënësja më e mirë e kësaj shkolle, edhe pse nuk mund të mburret me nota të shkëlqyera. Pyetja e madhe është nëse shkolla në Fraskanjel do të funksionojë vitin e ardhshëm shkollor dhe, siç theksojnë vendasit, nëse shkolla mbyllet kjo do të thotë se jeta është larguar përgjithmonë nga ky fshat.

Gjekë Gjonaj

                           Dy Heroina shqiptare të rrethit të Ulqinit

            

Mësuesja Ardita Ceka me nxënsën e saj të vetme Elidona Shkreli/Shkolla në Fraskanjel, rrethi i Ulqinit

* BOTUAR NË ULQINIONLINE, ME 17 DHJETOR, 2021

Ky tregim i autorit Gjekë Gjonaj më kujtoi vargjet e At Gjergj Fishtës, si më posht, në këtë 150-vjetor të lindjes së tij – por edhe realizimin e hidhët perosnal se me boshatisjen e fshatit tim nga shqiptarët – JETA – SIÇ E KISHIM NJOHUR DIKUR — PO LARGOHET PËRGJITHMONË NGA VENDLINDJA IME. 

                  At Gjergj Fishta: LAMTUMIRE VËNDET E MIJA

Lamtumire vëndet e mija,
Që po m’zhdukeni dalngadalë
Gjëmon Deti ushton duhija
Lkundet varka valë mbi valë.

Kah njaj Diell që asht tuj flakrue
Andej fill unë tash do t’veta
Lamtumirë atdhe i bekue
Lamtumirë për sa të jetë jeta!

Neser nadja kur mbi ne,
Rrezja e diellit ka me ra,
Kush e di sa Ujë e Dhe,
Mue prej teje ka me më nda?

Po ni pvetsha retë minore?
Po në i pvetsha zogjt e detit?
Veç për ty moj tokë arbnore,
Ska me më fol kush ma mue t’shkretit

Kam me shkel në të tjera zalle
Në të tjera brigje e të tjera Dete
Kam me ndije të tjera gjuhë
Në të tjera vënde e të tjera qytete…

Vëndin tëm ma skam me pa…

Para Hyut naltohet lutja,
O ju bjeshkët e shqiptarisë,
Ku ndër ju s’dijmë, çka asht tuta!
Veç në ju asht logu i burrënisë!

Lamtumirë ju mriza e stane!
Lamtumirë ju “shkurre e mreta”!
Lamtumirë ju o armt e t’parve
Lamtumirë për sa t’jetë jeta.

-Ministrja e Punëve të Jashtme dhe e Diasporës e Republikës së Kosovës, Donika Gërvalla, vazhdon takimet në Bujanoc, garanton përkrahjen e Kosovës në shumë fusha/

PRISHTINË, 16 Dhjetor 2021-Gazeta DIELLI/

Në vazhdën e takimeve me përfaqësues të institucioneve, partive politike dhe qytetarë të Luginës së Preshevës, ministrja e Punëve të Jashtme dhe e Diasporës e Republikës së Kosovës, znj. Donika Gërvalla, u prit në takim sot nga kryetari i Kuvendit Komunal të Bujanocit, z. Enver Ramadani; shefi i Grupit të Këshilltarëve, z. Ermal Rexhepi; këshilltarja e Kuvendit Komunal, znj. Afërdita Mustafa; dhe sekretarja e Kuvendit Komunal, znj. Nerminale Aliu.Në kuadër të këtij takimi, mes tjerash, u trajtuan tema të fushëveprimit të spektrit politik të Luginës, gjendjes në lidhje me funksionimin e institucioneve qeverisëse lokale si dhe diskriminimin politik dhe institucional të institucioneve qendrore të Serbisë kundrejt detyrimit të zbatimit të të drejtave politike, institucionale dhe qytetare të shqiptarëve të Luginës.
Kryetari Ramadani prezantoi shifrat diskriminuese në fushën e punësimit të shqiptarëve të Luginës, qoftë në ndërmarrje a kompani publike, qoftë në institucione të drejtësisë, të shëndetit primar, apo në raport me gjendjen civile.Ministrja Gërvalla theksoi se institucionet e Qeverisë së Republikës së Kosovës janë të përkushtuara që të ofrojnë përkrahje të vazhdueshme financiare, ekonomike dhe në drejtim të lehtësimit të shërbimeve për qytetarët e Luginës që jetojnë në Kosovë. Për këtë, ajo garantoi që përkrahja do të shënoj rritje sistematike.
Në kuadër të bashkëbisedimit substancial, Gërvalla ngriti çështjen e identifikimit të formave dhe instrumenteve të përkrahjes.
Në këtë kontekst u theksua se duhet pasur vëmendje të shtuar në përkrahjen e projekteve të punësimit të të rinjve, veçmas investimi në arritjen e shkathtësive.
Ajo i inkurajoi bashkëbiseduesit që të eksplorojnë mundësitë e binjakëzimit me komunat e Republikës së Kosovës, por edhe mundësitë e aplikimit për fonde të BE-së, ku përfitues do të mund të ishin komunat e Republikës së Kosovës dhe komunat nga Lugina.
Gjithashtu, takime pati edhe me Kryetarin e Këshillit Kombëtar Shqiptar, z. Ragmi Mustafa; zv. Kryetarin e Këshillit Kombëtar Shqiptar, z. Enver Mehmeti; koordinatoren e Organit Ekzekutiv, znj.Lemane Mustafa; dhe koordinatorin për përdorim zyrtar të gjuhës dhe shkrimit shqip, z. Enkel Rexhepi.Gërvalla i njoftoi përfaqësuesit e Këshillit, që kjo vizitë dhe takimet konsultative janë pjesë e një qasje gjithëpërfshirëse dhe pragmatike institucionale në përkrahje të Luginës. Sipas Ministres Gërvalla, kjo qasje mes tjerash ka për qëllim që ta sensibilizoj komunitetin ndërkombëtar për sfidat nëpër të cilat po kalojnë shqiptarët e Luginës. Në kuadër të takimit, Gërvalla i informoi përfaqësuesit e Këshillit, që ajo, por edhe anëtarët e tjerë të Qeverisë, janë të përkushtuar që të ofrojnë përkrahje sektoriale dhe në këtë frymë planifikohen dhe priten edhe vizita të tjera.Nga ana e tij, kryetari Mustafa shtroi sfidat dhe problemet me të cilat përballën shqiptarët e Luginës, duke vendosur theksin në diskriminimin që ju bëhet shqiptarëve në punësim, në kornizë ligjore, përmes vendimmarrjes diskriminuese dhe përjashtuese, e në forma të tjera.