Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

BOHEMA E “SENATORIT” DEMOKRAT BAHRI HOXHA

by

Nga Ramiz LUSHAJ/Bahri Haki Hoxha është një nga senatorët e PD në Durrës e në Shqipëri. Nr. 3 e mban libreza e antarësisë së tij në PD-në e Durrësit. Ndër të parët: prej 24 dhjetorit 1990.  Kësokohe ke antarësue dhe nipi i tij, Flamur Lufti Hoxha, me të cilin më 25 dhjetor, ende pa u krijue dega e PD në Durrës, e themeluan seksionin e PD në Bisht-Pallë (Porto-Romano), pasi në këtë vendbanim e kishin qëndrimin e fundit në internimin 14-vjeçar. I kishin sjellë aty nga Kukësi i Dy Drinave, pasi rregjimi i enveriadës e shënjestroi këtë derë të fisme nga Bicajt e Lumës, nga e cila kanë dalë burra të përmendun ndër kohëna si mulla Idriz Tahiri, Haki Hoxha, Lufti Hoxha, Fadil Hoxha, Bahri Hoxha,…e deri tek i sotmi, Flamur Lufti Hoxha.     Ishte 5 janari i vitit 1991. Bahri Hoxha me të vetët, demokratë të vjetër e të rinj, ndër ta dhe Arben Çejku (tevona, ish ambasador i Shqipërisë në Kosovë e në Maqedoni) organizuan në Katundin e Ri në Durrës të parin miting antikomunist në zonat rurale në Shqipëri.

   Krejt jeta e Bahri Hoxhës është demokraci shumëdimensionale: demokraci e traditës genetike familjare, demokraci e punës, demokraci e vlerave, demokraci e mbijetesës e qëndresës…Në çerek shekullin e fundit, pas Dhjetorit ’90, përjetoi Demokracinë si sistem, si regjim, si realitet. Ishte luftëtar i saj e mbetet veprimtar i saj. Prej fillimit e deri kah viti ’98 ishte në strukturat e PD, i seksionit të organizmit në degën e PD të rrethit të Durrësit. Atëherë kapërceu detin Adriatik e shkoi në Firence të Italisë. Atje rrinë familjarisht prej atëherit e dektri më sot. Emigrant i thonë. Si shqiptar i madh njihet.  Kombi është zemra e tij, palca e tij, krejt venat e indet e tij. Demokracia është oksigjeni i tij, frymëmarrja e tij. Bahri Hoxha me përkushtimet e sakrificat e tij, me bohemën e tij, është një nga imazhet e demokracisë së re shqiptare.
      Sivjet, si përhera, prej nga maji 2015 erdhi nga Firence e Italisë në Shqipëri. Kahmos: nga Tirana në Kukës, nga Mallakastra në Durrës, Shkodër…
 Atje në Kukës është nismëtari kryesor i ngritjes së një Shtatoreje për poetin disident Havzi Nela, i fundit martir i fjalës së lirë i dënuar me varje nga rregjimi komunist në krejt Europën Lindore. Kësaj vere, ndoshta deri kah vjeshta, kur të nisin mirëfilli punë bashkia e re në Kukës ka me fillue dhe puna e ngritjes së shtatores, nga vendimmarrja, vendngritja, mbledhja e fondeve, etj.
 Bahri Hoxha ishte një nga “senatorët” e fushatës të Grida Dumës në bashkinë e re të Durrësit. Ai, vullnetarisht, me zërin e ndërgjegjes e përkushtimin demokrat, me përvojën e tij të madhe në fushata e me devotshmëri në fitore punoi në Ishëm e Manëz, në Perlat e Hamallaj, për fitoren e Grida Dumës. Shumkush nga deputetë, veteranë të PD ndër vite, veprimtarë të PD që gëzuan poste e funksione shtetërore në qeverisjen e PD, iu shmangën fushatës ballore për Grida Dumën, nuk punuan me strukturat në bazë, nuk shkuan deri tek votuesi ma i thjeshtë e ma i largët. Kjo nuk ndodhi me veprimtarin fisnik Bahri Hoxha, njeri besnik i idealeve të tij demokratike, i pakthyeshëm e i pathyeshëm në rrugën e tij demokratike.
 Gjatë muajve maj-qershor 2015 Bahri Hoxha iu përkushtua fushatës elektorale të demokratëve edhe në Kukës-vendlindjen e tij, në Tiranë,  në Shkodër. Ai bani fushatë të mirë dhe për Grida Dumën, dhe për Halim Kosovën, dhe për Voltana Ademin, dhe për Bashkim Shehun.
 Shumkush flet për mijëra vota të siguruara prej punës së tij elektorale, nga njohjet e tij të vjetra e të reja, nga përvoja e tij në gjithato fushata elektorale në Durrës, nga shembulli i tij si “senator”i PD-së, nga përkushtimet e tij. Mbi 2.000 vota i ka sigurue në këtë elektorialë për Zgjedhjet Vendore, më thotë dikush. Ndoshta dhe mbi 3.000 vota, shton një tjetër. Po, sidoqoftë nuk kanë randësi shifrat, pavarësisht se vendosin për fitoren, po shembulli i tij i veçantë që të çon gjithmonë drejt fitores elektorale. Në se do të kishim ma shumë Bahri Hoxha në Elektoriadën 2015 atëherit do të kishim dhe ma shumë kryebashkiakë fitues. Edhe në Tiranë. Edhe në Durrës. Gjithandej. Edhe të majtët në pushtet po të kishin në përballje elektorale sa ma shumë Bahri Hoxha do të kishim ma pak vota të vjedhura prej tyre.
 “Senatori’ demokrat, 65 vjeçari Bahri Hoxha, qytetar i Kukësit, Durrësit e Firencës, qytetar i lirë i botës, demokrat i kohës,  ban një apel panshqiptar, partiak, qytetar: Të gjithë demokratët duhet të mbështesim kryetarin e ri të PD Lulzim Basha për një fitore të demokratëve në Zgjedhjet Parlamentare 2017!

Ajo është Grida, jo fitorja!

by

Nga Ilir LEVONJA/

Me zgjedhjet e fundit duket se ne shqiptarët i mbaruam hallet. Tani po zihemi për Gridën. Ka një suferine fantastike. Grida, Durrësi, durrsakët. Partia e Lulit. Jo, jo, Grida. Kukulla fallco. Ca thonë që i shau zgjedhësit, ca thonë që jo. Përkundrazi, shkoi shtëpi më shtëpi. Ca të tjerë ulërijnë, duke thënë që asaj nuk ia varën edhe fqinjët. Të thuash se shqiptarët, në përgjithësi, aty ku janë. Aty ku jetojnë. Brenda territorit të Shqipërisë, e kalojnë në mënyre të shkëlqyer fqinjësinë e tyre? Dhe vetëm Grida është ajo që nuk shkon mirë me fqinjin e saj. Ndaj edhe ata nuk e votuan.

Më vjen keq ta them, por është një hipokrizi. Historia e votimit tek ne është deri një pabesi. Nga gruaja për burrin. Nga  vëllai tek vëllai etj. Sepse e tillë është ekzistenca aty. Por është edhe një interes magjik. Dhe ne kemi shëmbullin më të shkëlqyer, ish presidentin e republikës, zotin Bamir Topi. Një i votbëseuar përjetësish i demokratëve. I mbajtur si emblemë e tyre. E ktheu gjithë çështjen e një grupi adhuresish në luftë personale me idhudhin e tij. Dhe devijator i kamufluar.

Kështu që mos i bini më qafë fqinjëve të Gridës. Ose mos flisni në emër të durrsakëve.

Shumë nga ne e dinë, mirë që, qytetet tona nuk kanë më sharmin e kaluar me durrsakë e vlonjatë. Ka lëvizje dhe ikje masive.

Përse Grida është bërë kaq objekt debatesh? Kaq thelbësore në arritjet e shqiptarëve? A thua nuk ka femra të tjera në politikën tonë? Nuk ka nga ato që kanë konkuruar ndonjëherë? Që kanë humbur.? Që kanë edhe fituar? Nuk ka as nga e majta që është në pushtet?

Eshtë shumë e thjeshtë. Ne shqiptarët jemi pasionantë, tifozë. Më shumë se normalja. Grida është e bukur. Dhe kjo kuptohet nga alergjia femërore e mashkullore, ta shqyejmë Gridën. Aq më tepër që është në krahun e Berishës. Inati i përjetshëm i një pjese të shqiptarëve. Më saktë i mëndësisë sonë. Le të ngordhim edhe të papunë, vetëm ai të shporret. Vetëm ai të zhduket. Nuk ka rëndësi se kush është në pushtet. Se çfarë bën, se si vjedh. Se si pasurohet. Dhe se si po me aq kollajllëk gjenë komunikim soji me sojin. Neve qytetarëve na duhet inati.

Dhe kur aksidentalisht brenda sojit gjëndemi të papunë. Atëhere bëhemi lsi-sta. Por ama inatin nuk e heqim.

Gridës i duhet thënë faleminderit që kandidoi. Në botën tonë prej Kandahari është e vështirë ta kuptosh dhe ta pranosh rastin Grida. Shqiptarët janë masivisht në emigrim. Por atyre u duhet të jenë edhe më. Madje mundësisht nga tre për shtëpi.

Sepse pas mendësisë sonë folklorike, duhet të dalim nga fshati që të na ndihet zëri. Duhet të ngjitemi në kodër që të shikojmë se sa i bukur është bregdeti, apo vendi ynë.

Grida e bëri këtë. Duhet parë si medalion për arsyen e vetme. Të dashurisë shqiptare. Vajzat me shumicë aty çfarë nuk bëjnë ta shuajnë farën e shqiptarisë. Vetëm të ikin në Amerikë. Vetëm të martohen me dikë. Të mburren se janë amerikane. Se ia hodhën Kandaharit shqiptar. Sojit të njerëzve me inat. Kurse Grida e pa Amerikën në Shqipëri. Dhe pas përvojës sime po prej emigranti. Aty është. Por janë një grup njerëzish aty. Soji që po e çojnë në Kandahar.

Nga ana tjetër, votuesit masiv i duhet thënë. Lëri atë bukuri të kulluar në shenjterinë e saj. Shikoni rrogat. Punësimin. Të drejtat minimale të një punëtori. Të një kuadri. Pozitën e nënpunësit.

A e dini se penguesit e mirëqënies, të drejtave civile, pozitës shoqërore, rrangut, bashkëhosisë. Janë pikë së pari tipat që nuk ngopen me pushtet. Që e konsiderojnë veten të pazëvendësueshëm. Ata që nga mëngjesi e deri në mbrëmje përdorin vetëm Unin. Unë kështu, unë ashtu. Unë jam.

Kërkojeni fituesin e vërtetë tek personi që njeh hapjen e krahut, dorëheqjen dhe refuzimin vetjak për fatet e vendit.

Normalisht, një babaxh si Dako është larg. Dhe ju kujtoni se keni fituar. Keqardhje. Fitore do të thotë të merresh me fituesin, jo me humbësin. Ndryshe ti nuk e di se përse ke fituar. Nuk e di se çfarë duhet të bësh me fitoren.

Ajo është thjesht Grida, jo fitorja. Kushtojeni vëmëndje votave prej një milion e ca, jo humbjes së saj. Solidarizohuni me ankthin e shqiptarëve të Greqisë. Me Greqinë. Që rajoni të jetë vend i njerëzve të lirë. Dhe qytetarit për tu admiruar.

Kadaresë i qofshim falë !

by

Nga Fahri Xharra/
” Zoti asht i madh. I kjoshim falë atij të lumit që ka krijue vdekjen, se përndryshe njerëzit do t’kishin me kenë gjithmonë skllav të tiranve. Edhe kta do t’desin nji ditë e ti duhet të jetojsh vetëm sa me tregue. Kurrgja në mos kjosh i zoti me ba, rrno vetëm për me tregue. A e kupton ç’ka due me t’thanë? Mbaruen të tjerët, mbarojmë na, mbaron dhe ti: të gjithë shkojnë si qeni në rrush po nuk kje dikush me kallzue se si kje puna. Kush të teprojë le të kallzojë!” (At Zef Pllumbi)

“ Nga lartësia e misjonit të tij, i vetëdijshëm për peshën e rëndë që ka marrë mbi supe, me modestinë e artistit e të fetarit, autori i drejtohet lexuesit bashkëkohës të tij, por dhe atij të kohëve të mëpastajme, me një kërkesë sa të thjeshtë aqë dhe të ndërlikuar:“Ngjarjet që tregohen ktu janë tepër të vështira me u shkrue, prandej autori u kërkon të falun mbasi nuk asht shkrimtar, dhe me dashamirsi ju këshillon qi të reflektoni shumë mbi këto ngjarje dhe të kërkoni shkakun e vërtetë se pse ndodhën ato…Pse?”

Po si të rrnojmë , për me tregue , kur ata që rrnojnë për me tregue janë të rrallë ?

“At Zef Pllumi nuk ka qënë thjesht, një personalitet i kulturës, erudite, dhe mund të shtojmë këtu shumë cilësore, por ka qënë edhe një prift franceskan. Ju në shumë shkrime të ndryshmë keni shprehur një lloj simpatie nëse mund ta quaj kështu për Kishën e krishterë, për Kishën Katolike . Pra, qëndrim im është qëndrimi i një shqiptari normal i cili shikon te kjo traditë fetare dhe kulturore katolike, identitetin e tij, të kombit dhe të popullit të tij dhe prandaj nuk është as për tu çuditur e aq më pak (sepse disa herë mua ma kanë keqkuptuar këtë gjë),për t’u keqinterpretuar. Kjo nuk më bën përshtypje sepse nuk ka pse të më bëjë përshtypje një gjë që nuk ka atë kuptim të ngushtë dhe meskin siç mund t’i japin të tjerët.-thot
Kadare.

Rrno  për me tregue -porositë At Zef Pllumbi.

“Ky është qytetërimi europian shqiptar i lidhur në mënyrë të ngushtë me krishterimin. Pavarësisht se Europa është një kontinent që i njeh të gjitha besimet, natyrisht dhe këtu e ka çuar fryma e saj e thelle demokratike, emancipimi i saj i thellë që është kontinenti më i përparuar nga ana e emancipimit njerëzor, kontinenti që ka njohur ashpërsinë e botës, egërsinë e saj, butësinë edhe dritën e saj. Europa i ka të gjitha, Europa nuk është një kompleks idilik siç mund ta quajmë ne, rozë. Ajo është një kontinent i ashpër dhe qytetërimi i saj rozë ka lindur nëpërmjet ashpërsisë, e njeh atë, e ka përjetuar dhe ka funksionuar shpesh herë me të, prandaj është e fortë Europa dhe qytetërimi europian. Ai ka një element zotërues të krishterë, por edhe një element të tillë human që pranon besimet e tjera. “- dhe Kadare tregon.

Po ,Po! Kadarea “”:Ay është problem  ynë më  i madh me te cilin duhet te merremi.Ay është fajtori që ne shqiporit hallemëdhenj nuk bëmë dote një shtet serjoz per 25 vite me radhe edhe pse ay ka 25 vite i larguar , , që na ka vajtur morali ne fund te këmbeve dhe nuk dimë ku kemi kokën.Ay na mori pronat ,duke u pasuruar për vete e duke u pasuruar me gjakun tonë, madje ay është fajtor që lindi , u rrit dhe jetoi në periudhen më të keqe të historisë tonë , të diktatures komuniste”””Ka shume faj Kadare!.. !..Madje për këte për dite po hedhin” dritë nga drita e tyre”  të pa numërtit me shokë për të mos folë pastaj për gjeneratën e re te” intelektualeve” post kadare të cilët në gjurmët e të parëve , te tyre nuk lëne asgjë mangut ,per tju larguar sado pak prej mutacionit tonë të mirënjohur gjenetik prej kritizeresh dhe egoistesh të pa skrupullt!…Hallall na qofte!..”.. Rrnon për te tregue miku Aleko Bedini.

Po Kadare me të vërtetë rrnon për me tregue: “Më 1997, kur për turpin tonë, shteti shqiptar ra, ishte Evropa që na u gjend në fatkeqësi. S’na erdhi ashtu siç e kishim pritur: me viza, para dhe, Zoti e di çfarë, por me armë dhe topa, për të na pajtuar me njëri-tjetrin. Përpara se Evropa me NATO-n të merrnin këtë vendim të madh, disa herë u ngrit dyshimi se mos shqiptarët e ndërkryer, ashtu të armatosur siç ishin, të qëllonin trupat ndërhyrëse. Për fat të mirë, kjo nuk ndodhi. Midis marrëzisë, populli shqiptar e bëri së paku një gjë të mençur. Në vendin ku mosprekja e kufirit prej çizmes së ushtarit të huaj, ishte kthyer në mit, asnjë armë, qoftë edhe për zakon, nuk u shkreh kundër ushtrisë euroatlantike. Ishte hera e parë që në historinë shqiptare ndodhte një gjë e tillë. Ajo ishte një dëshmi e madhe: dëshmi prekëse, se atë ushtri që po zbarkonte nga deti dhe nga ajri, shqiptarët e quajtën si të tyren
Vetvetishëm midis kaosit, pa retorikë integruese, pa u shtyrë prej askujt, shqiptarët treguan qartë se ndiheshin evropianë. Ata nënshkruan kështu një akt monumental: rigjetjen e Evropës së humbur. Dy vite më pas, si një përgjigje e mirëkuptimit, ndodhi e pabesueshmja. E njëjta ushtri euroatlantike, me avionë, raketa e bombardime, ndërhyri për çlirimin e Shqipërisë së jashtme, Kosovës. U duk sikur kontinenti mëmë, i penduar për harresën e gjatë, po kujtohej më në fund për popullin e braktisur. 2 Nëse marrëdhëniet e Evropës me më trillanin e tre gadishujve të saj jugorë, Ballkanin, mund të thuhej se ishin kundërthënëse, ato me shtetin e vogël shqiptar, e kapërcenin çdo përfytyrim. Përpara se të kujtojmë tepër shkurt kronikën historike, le të sjellim ndër mend vitet e tranzicionit, ato që i mbajnë mend të gjithë.”

Kadaresë i qofshim falë se ai me të vërtetë rrnon për me tregue” E megjithatë, kur vjen puna për të vërtetuar evropianizmin e munguar shqiptar, Qosja përdor pikërisht fjalët “islamik”dhe “i krishterë”thua se një shqiptar i krishterë mund të jetë evropian, por një shqiptar mysliman, kurrsesi! Por keqkuptimet në shkrimin e Qosjes nuk janë vetëm këto. Përveç nervozizmit të papërligjur ndaj asaj tradite kulturore që ka qenë lidhur me katolicizmin e hershëm shqiptar, nervozizëm që nuk lë pa prekur mbajtjen e portretit të Nënë Terezës në institucionet e Kosovës, në këto shkrime spikat diçka e errët dhe e rrezikshme: ndarja e identitetit shqiptar. Muzika ngjan si e njohur. Askush nuk mund të jetë aq naiv sa të mos e kuptojë se një identitet i ndarë është një komb i ndarë. Askush s’mund të jetë aq i ngathët nga mendja që të mos e kuptojë se përjashtimi i gjysmës ose shumicës së kombit shqiptar nga identiteti evropian, do të thotë përjashtim nga Evropa. Dhe përjashtimi nga Evropa nuk është larg dëbimit nga Evropa. Ky nuk është as përfundim teorik e as filozofik. Kombi shqiptar, përpara se ta lexojë në libra e ka ndier në mishin e tij këtë lemeri. Shpërnguljet me dhunë kanë hyrë në vetëdijen e traumatizuar të disa brezave shqiptarë.”

Kadare vazhdon dhe nuk ndalet sepse ai rrnon për me tregue :” Gjithë strategjia e Millosheviçit për të marrë dritën jeshile nga Evropa për zhbërjen e së paku gjysmës së kombit shqiptar, atij “që s’kishte identitet evropian”, domethënë të shqiptarëve më besim mysliman, bazohej në besimin e tij të verbër se Evropa do të binte në këtë kurth gjenocidar. Ne e dimë ç’ndodhi. Evropa dhe SHBA-ja nuk ranë në kurth dhe kjo është një nga aktet më të ndritshme të qytetërimit perëndimor. 3 Përpara se t’i kthehemi tezave për identitetin e përgjysmuar shqiptar, le të hamendësojmë një çast se ndoshta mbrojtësit e tyre kanë të drejtë. Me fjalë të tjera të shtrojmë pyetjen se mos vallë gjithë këto vite, madje disa shekuj me radhë nuk e paskëshim ditur ç’kemi qenë? Ose e kemi ditur gabim? Mos na kanë gënjyer poetët, nga De Rada te Naim Frashëri, që të kujtojmë se jemi ata që s’jemi? Dhe prapë mund të vazhdonim. Mos vallë më 1990, kemi lëshuar britmën e gabuar “E duam Shqipërinë si Evropa?”Mos vallë ajo duhej të ishte: “E duam si Evropa, por e duam edhe si Azia”, ose “Hiç më pak se Azia?”

Të falemnderit Zoti Kadare që mësova aq shumë nga ty, por si të mesohemi  të gjithë të tjerët që të rrnojmë për me tregue.

” Zoti asht i madh. I kjoshim falë atij të lumit që ka krijue vdekjen, se përndryshe njerëzit do t’kishin me kenë gjithmonë skllav të tiranve. Edhe kta do t’desin nji ditë e ti duhet të jetojsh vetëm sa me tregue. Kurrgja në mos kjosh i zoti me ba, rrno vetëm për me tregue. A e kupton ç’ka due me t’thanë? Mbaruen të tjerët, mbarojmë na, mbaron dhe ti” ” (At Zef Pllumbi)

26.06.15, Gjakovë

Nje Kartoline, nga Amerika, ne 20 vjetorin e gazetes Bota sot

by

Nga Beqir SINA/
Me rastin e Njëzetë-Vjetorit të daljes në “dritë” të zërit të shqiptarëve, gazetës kombëtare Bota sot, botës së shqiptarëve, në Kosovë – Shqipëri, Luginën e Preshevës, shqiptareve në Mal të Zi, Maqedoni, Camëri, Arbëreshët dhe Diasporë, më lejoni të shpreh një konsideratë dhe faleminderim, për gazetën që mbajti gjallë frymën tonë kombëtare, për shërbimet e rëndësishme, që bëri ajo për dy dekada në dobi të popullit shqiptar, posaçërisht me ato shkrime dhe mesazhe dedikuar përkrahjes së luftës së Kosovës – luftës për clirim – liri, dhe pavarësi si dhe lindjes së shtetit më të ri në botë Kosovës, luftës dhe përpjekejeve historike të shqiptarve për më shumë të drejta në trojet e okupuara sllavo – serbe
Në 20 vjetorin të daljes së numrit të parë të së përditshmes “Bota Sot”, gazetës kombëtare shqiptare, që ky përvjetor medial më lidh mua me një shkollë të madhe dhe të gjatë të gazetarisë, e cila dy dekada më parë nisi rrugën e suksesit të saj, duke u bër tribunë e gazetarisë shqiptare, është krenari që jam pjesë e kësaj gazete.
Si gazetar i pasionuar ndër vite, tek Bota sot, qysh në ditët e para – mund të them se kam qenë i perviligjuar, se gjeta ekselencën e gazetarisë shqiptare, tek kjo gazetë, e cila lindi dhe u rritë me frymën tonë kombëtare.
Bota sot, më ka mbështetur dhe botuar cdo shkrimë, nga Shtetet e Bashkuara – duke u sjell në Kosovë, trojet shqiptare dhe diasporë, “një copëz Shqipëri – nga këtu përtej oqeanit Atlantik”
Andaj më bie për hise, sot, që në këtë përvjetor histori suksesi të kësaj gazete prestigjoze shqiptare, që në këto dy dekada ka bër emër të mirë në gazetari, të faleminderoj dhe të urojë themeluesit dhe  pronarët dhe botuesit të saj, stafin e saj drejtues, nëpër vite, dhe në veçanti gazetarët dhe gazetarëve të saj, profesionit, kurajoz, të guximshëm dhe mjeshtrit e gazetrisë, të gjitha ato penat e forta, por edhe miqt e shokë bashkëpuntor, që kan kontribuar – lexuesve të shumtë të saj në Kosovë, trojet shqiptare dhe SHBA e Europë, t’ua uroj këtë 20 vjetor. 
Me këtë rast, shpreh një nderim të thellë dhe një përulje në këtë përvjetor, ndaj gazetarëve të saj të ndjerë, jeta dhe pena e të cilëve, e shuar nga dora vrastare, ose atyre që u larguan në amshim – është ende e gjallë dhe frymon shqip si pjesë e historisë së gazetës kombëtare “Bota Sot”.
Historia njëzetvjeçare e gazetës kombëtare “Bota Sot”, e cila ka qenë një histori e vazhduar e gazetarisë kombëtare shqiptare, prej rilindjes kombëtare, me pavarësin e Shqiprisë, është edhe pjesë e historisë së lirisë, luftës clirimtare të pavarësisë së Kosovës, histori e përpjekjeve të pandalshme gjithëshqiptare për të drejtat e shqiptareve, në të gjitha trojet etnike e Camëri.
“Bota Sot”, gjatë këtyre dy dekadave, e nisi punën e saj me një guxim të pacmuar,  duke hyrë në historinë e gazetarisë shqiptare, në një kohë kur Kosova ishte e robëruar dhe e sunduar nga një rregjim brutal – nga rregjmin sllavo – komunist, me një mision te saj  kombëtar që i dha forcë qëndresës, që i dha forcë idesë së pavarësisë, në themelet e së cilës kjo gazetë vuri po ashtu sakrificën, mundin, dijen dhe guximin për të thënë dhe për të mbrojtur të vërtetën e kësaj historie.
“Bota sot”, si pjesë e kësaj historie, eshte tani pjesë e të gjitha atyre mediave – radiove, gazetave, dhe televizioneve shqiptare, që lindën dhe u ngritën me lirinë, luftën clirimtare dhe pavarësin e Kosovës, duke  treguar se ajo do ta vazhdojë rrugën e saj – edhe para sfidave me të cilat përballet shtypi shqiptar sot, në Shqipëri, Kosovë , trojet shqiptare, dhe diaspor për ta bërë të denjë Bota sot, edhe në këtë konkurrencë mediale, tersishte të pandershme, por mbi të gjitha për të vazhduar misionin e saj të zgjedhur kombëtarisht në botën e gazetarisë Shqiptare.
Një marshim i gëzueshëm dhe ecje të pandalshme, e Bota sot, duke ofruar ide, vrull të ripërtërirë, në veprimtaritë gjeneroze të këtij emitenti të përpiktë të gazetarisë shqiptare, deri edhe ne nguxim dhe sakrifece me ndihmë të vazhdueshme, per zhvillimin dhe prosperitetin e shtetit Kosoves, dhe zgjedhjen e ceshtjes shqiptare.
Në fund në vend të kartolinës, në këtë 20 – Vjetor të ditëlindjes së gazetës kombëtare Bota sot, i shkon asaj si mirënjohje dhe faleminderim në mision e saj historik, kushtuar shërbimit që i bëri ajo shtypit të lirë, lirisë e pavarësisë së Kosovës.

KOHA E LUGATIT

by

Publicistikë nga Nebil CIKA(I riu)/*

Shfletime/

f.26- Lugati Enver Hoxha ende në mendësinë tonë

Lugati ynë (Enver Hoxha) vdiq e u varros si “hero’ nga shteti i tij i lugetërve në vitin 1985. U përmbys si bust e monument në vitin 1991 bashkë me shtetin e lugetërve dhe vetëm kaq. Paudhësitë e tij vetëm u listuan e u përmëndën si përralla apo propagandë politike pas përmbysjes, por asskush nuk u mor e nuk i ndëshkoi ato qoftë edhe si masa të përcaktuara nga mitologjia për të mos u kthyer më si lugat.Ata që e përmbysën apo bënë sikur e përmbysën u përqendruan te pushteti dhe të mirat materiale, duke harruar mundësinë e kthimit si lugat. Madje, i harruan edhe këlyshët dhe dishepujt e tyre, madje i bënë edhe bashkëpunëtorë, me të cilët shumë shpejt ndanë edhe pushtetin. Dhe ja ku jemi sërish, me lugatin midis nesh, ditën për diell dhe pinjollët, dishepujt e tij pushtetarë, që festojnë e brohorasin përrreth tij si demonë rreth shejtanit.

f.30

Feja dhe Lugati

Veçanërisht përgjegjës për “ngjalljen e lugatit” janë institucionet dhe udhëheqësit fetarë të vendit. Nuk e di si e përfytyrojnë ata lugatin, anti-Krishtin e anti-Muhametin, dreqin e të birin, por sinonim më të saktë të tij me Enver Hoxhën nuk besoj se mund të gjendet në historinë botërore.Ajo që lugati i bëri fesë, institucioneve dhe besimit të njerëzve kur ishte gjallë me pamjen e njeriut, mjafton për mallkimin e tij të përditshëm, brez pas brezi nga të gjitha besimet, gjë që nuk ka ndodhur deri tani.

f.35

Ende në pushtet ish komunistët

Politika, parlamenti, administrate shtetërore, sistemi i drejtësisë, media, shoqëria civile, etj. janë të mbushura me autorë të krimeve komuniste, gjë që përbën, jo vetëm një padrejtësi të madhe, por edhe një pengesë gjithashtu të tillë.

f.38 Ilir Meta njihet publikisht si nostalgjik i lëvizjes komuniste gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe, sigurisht, edhe i drejtuesit kryesor të saj diktatorit Hoxha dhe kurrë nuk është kujdesur ta fshehë një gjë të tillë, përkundrazi.

f.47

Komunistët, jo vetëm janë sot zyrtarisht në pushtet, por nuk kanë as turp e frikë ta pohojnë e të nderojnë trashëgiminë e tyre kriminale politike dhe gjenetike.

f.60

Një refleksion I hershëm I z. Edi Rama

Edi Rama në “refleksionet” e tij në vitin 1991 ka shkruar:

Histeria e luftës për pushtet, që kishte projektuar gjenerali Enver Hoxha dhe marrja e pushtetit me dhunë ka qenë thelbi i çdo lëvizje komuniste, është shkaku i vetëm që ajo luftë kundër okupatorit degjeneroi në luftë civile. Pra çështja e pushtetit është argument që zbulon edhe shkakun e tradhëtisë që komunistët i bënë demokracisë dhe kombit shqiptar.

f.68-69

Komunistët perdhosën varret-Hedhja në erë e varrit të Nëns Mbretëreshë në Tiranë, në vitin 1945, shkatërrimi i varrit dhe hedhja e eshtrave në lumin Osum të patriotit dhe firmëtarit të Pavarësisë, Iljaz Bej Vrionit në vitin 1946, në Berat, shkatërrimi i varrit dhe hedhja e eshtrave në lumë të Patër Gjergj Fishtës në Shkodër, tregojnë traditën makabër që politika e majtë përcjell me historinë e saj dhe risjell në aktualitetin e saj sa herë që vjen në pushtet.

..Vrasja dhe tërheqja zvarrë e trupit të Hektorit gjatë Luftës së Trojës, është ngjarja më makabër në veprën e Homerit, në momentin më të lavdishëm historic të grekëve të vjetër, një zakon që e shfaqin hera herës edhe grekët e rinj. Shkulja me traktor e mijëra varreve çifute në Janinë e Selanik në vitin 1944 apo shkatërrimi i një pjese të mirë të varrezave shqiptare në Çamëri, Kostur, Follorinë, Konicë, pas masakrës ndaj çamëve, etj janë padyshim prova që ky zakon barbar ende vazhdon.

Sllavët e vjetër, paraardhës të serbëve kishin zakon të pinin verë me kafkat e armiqve, trupat e të cilëve i gjymtonin e i linin pa varre pas vdekjes. Sjellja e serbëve me trupat e viktimave në Bosnje, Kosovë etj, një pjesë e mirë e të cilave ende nuk janë gjetur, flet sërish për ekzistencën e zakonit të vjetër sllav tek serbët e sotëm, gjë kjo e njohur dhe e pranuar botërisht.

Komunistët si çdo gjë tjetër e morën edhe zakonin e dhunimit të të vdekurve nga krijuesit e tyre sllavo-ortodoksë. Fshehja e trupave të të vrarëve dhe lënia pa vend varri e mijëra personave të konsideruar si armiq të komunizmit, gozhdimi i kufomave, apo lënia varur për disa ditë e deri tek zvarritja pas makinave në rrugët e qyteteve dhe fshatrave kufitare të kufomave të djemve dhe vajzave të vrara në kufi, janë masë dërrmuese provash që dëshmojnë injektimin dhe kthimin në zakon edhe te komunistët shqiptarë të këtij gjesti barbar sllavo-ortodoks.

f.90

“Jemi dy botë të ndryshme”-Jemi dy botë të ndryshme, i tha z. Ditmir Bushati zonjës Jozefina Topalli…Vërtet bota e Topallit është ajo e një ish të përndjekure politike për shkak të kontributit historik të familjes së saj për Shqipërinë dhe rrugën demokratike dhe evropiane të saj. Ndërsa Bushati i takon botës së diktaturës komuniste, izolimit me tela me gjemba të vendit dhe sakrifikimit të tij për interesa të pushtetit.

f.99-102

Gjeneral Rrahman Parllaku

Presidenti Topi dekoroi me titullin “Nderi i Kombit” general Rrahman Parllakun.

Por, “Nderi i Kombit” e nisi luftën si pjesëtar e drejtues i qelizës së parë terroriste, njësitit guerril në Vlorë, përgjegjës për dhjetëra krime nga 1941 deri në 1944. Unë nuk di që njësiti guerril i Vlorës të ketë vrarë ndonjë pushtues, por di me siguri që ka vrarë dhjetëra kundërshtarë nacionalistë, madje edhe komunistë si pjesë e spastrimeve të shpeshta politike në partinë e tyre.

..Rrahman Parllaku ishte komandant i divizionit partizan me komisar Ramiz Alinë që u dërgua nga Enver Hoxha në Kosovë për të shtypur dhe pushtuar Kosovën dhe viset e tjera shqiptare në Jugosllavi nga partizanët jugosllavë. Periudha 1945-1946 shënoi në Kosovë krime e barbari të papara mbi shqiptarët që kulmojnë me Masakrën e Tivarit, ku të paktën 4 mijë shqiptarë u vranë nga forcat jugosllave, pasi ju dorëzuan atyre nga brigadat partizane të Shqipërisë.

…Tashmë është qartësuar roli kriminal dhe tradhëtar i ushtrisë apo partizanëve nga Shqipëria në Kosovë. Ata i prenë në besë vëllezërit e tyre në Kosovë, në Maqedoni e në Mal të Zi, që në besë të Zotit e gjakut të përbashkët kërkuan mbrojtje tek këto brigada, të cilat i dorëzuan tek armata jugosllave, e cila bëri masakër mbi ta.

..Atëhere përse Ramiz Alia konsiderohet me të drejtë si xhelat e tradhëtar, ndërsa ky Parllaku që ka firmosur në krah me të konsiderohet “Nderi i Kombit”. Ç’është kjo logjikë leshi, komandanti trajtohet si hero dhe komisari si kriminel për një krim autorësinë e të cilit e kanë firmosur bashkë.[1]

f.126

Sulmet ndaj Ibrahim Rugovës

Miti i Enver Hoxhës, i ngritur në Kosovë për 50 vjet në mungesë të alternativave të tjera, u shkërmoq me daljen e figurës së Ibrahim Rugovës, kjo është e mjaftueshme për të kuptuar sesa problem përbën për enveristët dhe planet për rehabilitimin e një figure të tillë, diskreditimi i së cilës po tentohet të realizohet me përdorimin në vijë të parë të Demaçit dhe enveristëve të tjerë, ndoshta ende idealistë.

f.130

Nuk është vetëm Rexhep Qosja enverist

Po pranuam Arben Puton në tribunën e përvjetorit të pavarëisë, do të pranojmë edhe Haxhi Qamilin si patriot, por edhe gjyqin special të Enver Hoxhës, ku ai ishte dëshmitar jo si krim, por si drejtësi. Po pranuam Kristo Frashërin, ke pranuar edhe historinë e falsifikuar të Shqipërisë, ku xhaxhai i diktatorit tregohet si firmëtar i pavarësisë, autor i të cilit është edhe z. Frashëri. Po pranuam Kadarenë, duhet të pranojmë “rrënjët e partisë” apo faktin që firma e Enver Hoxhës “ishte vetëtimë”. Po pranuam Dritëro Agollin, do të pranojmë edhe gjithë krimet e Lidhjes së Shkrimtarëve, ku ai ishte për një kohë të gjatë kryetar, etj.

f.138

Shteti komunist ishte kontrabandist

Gazetari Saviano thotë se në Shqipëri në kohën e Enver Hoxhës zhvillohej kontrabanda e duhanit dhe transporti i tyre për në Itali apo vende të tjera nëpërmjet lidhjes me grupet kriminale të huaja. Kontrabanda e duhanit ishte vetëm një nga aktivitetet e mafies komuniste shqiptare, pasi më vonë ajo kaloi edhe në kultivimin dhe trafikimin e lëndëve narkotike, për të mos harruar kontrabandën e armëve, një veprimtari kjo e njohur botërisht. Brezave që jetuan diktaturën, besoj se u kujtohen lulekuqet, kultivimi dhe mbledhja e tyre nën maskën “bimë mjeksore”…Lulekuqja ishte bima mjeksore më me interes, pasi ishte më e shtrënjta nga ato që grumbullonte shteti….Njerëzit që e mblidhnin atë nuk e dinin se ku shkonte ajo. Vonë u mor vesh që ajo përdorej si lëndë e parë e prodhimit të heroinës (të kuqes) dhe se ata ishin marrë për vite të tëra me prodhimin e saj.

f.141

Grupet mafioze të lidhur me ish komunistët

Një nga grupet kriminale më të përfgolura në Shqipëri drejtohej nga pinjollë me lidhje gjaku të drejtuesve shumë të rëndësishëm të Sigurimit të Shtetit, me influencë dhe me lidhje të forta edhe në politikën postkomuniste

f.147

Ar dhe bizhuteri depozituar në bankat e huaja nga qeveria komuniste

Agim Musta ka denoncuar faktin e dokumentuar të një vendimi të Byrosë Politike të KQ PPSH për vendosjen në banka të huaja të sasive të konsiderueshme në ar, argjend e bizhuteri të grabitura prej qytetarëve shqiptarë nga qeveria komuniste, që do të përdoreshin për rimarrjen e pushtetit nga komunistët, nëse ata rrëzoheshin nga pushteti. Ky vendim daton në vitet 60 pas prishjes së diktaturës komuniste shqiptare me Bashkimin Sovjetik, që, me sa duket, u përcoll me frikën e rënies nga pushteti të komunistëve shqiptarë.

Më vonë u zbulua se shteti komunist kishte humbur në spekullimet në bursat ndërkombëatre 4072 kg ar..që ka gjasë përkundrazi, të jenë depozituar për llogari të udhëheqësve komunistë, duke falsifikuar dokumentet.

f.163-167

Qeni Tarti- martiri i pestë

]Të burgosurit e morën që këlysh nga qentë e gjahut të njërit prej komandantëve të parë të Burgut të Spaçit. E rritën, duke ndarë me të ushqimin e pakët, shpeshherë pjesën më të mirë të tij dhe mund të themi që në Spaç Tarti ishte i vetmi mik jo i burgosur i tyre.

Ata u lidhën aq shumë me qenin, por po aq shumë u lidh edhe ai me ta.Ishte një miqësi që në ferrin e Spaçit merrte një rëndësi të veçantë për mijëra mjeranë që ishin mbyllur atje, një pjesë e mirë e tyre për të mos dalë më të gjallë prej tij.

Tarti ishte i vetmi gëzim ose më mirë të themi i vetmi ngushëllim i tyre, e vetmja gjë “njerëzore” në atë vend ku njerëzit ishin shndërruar në kafshë. Tarti ishte miku i të gjithë të burgosurve dhe armiku i njerëzve të qeverisë. Shoqëronte nga burgu në minierë dhe anasjellas të gjitha turnet e të burgosurve, një ritual që e vazhdoi deri ditën e fundit të jetës së tij.

Të burgosurit që e kanë njohur , edhe sot mbushin sytë me lot, kur e kujtojnë dhe disa prej tyre kanë shkruar tregime e poezi për të. Është e pamundur të flasësh me ta për revoltën e Spaçit, pa e kujtuar Tartin me të njëjtën dhëmbushuri e respekt për shokët humanë që u pushkatuan dhe u ndëshkuan në këtë revoltë.

Tarti duket se është për ta më shumë se një dëshmi e masës dhe limitit të krimeve të diktaturës. Ai është njerëzorja dhe fisnikja e manifestuar në shkallën më të lartë nga një kafshë në atë vend ku kafshëria përfaqësohej në mënyrën më harbute e brutale nga njerëzit e qeverisë, nëse do të mund t’i cilësonim dot të tillë.

Tarti kish cilësi vërtet të veçanta, që e bëjnë atë të veçantë për të burgosurit, por edhe për ne që e dëgjojmë atë dhe historinë tragjike të tij. Ai kishte miq, donte e respektonte vetëm të burgosurit. Me të tjerët, që në Spaç ishin njerëzit e qeverisë komuniste, oficerë e ushtarë, gardianë e oficerë të Sigurimit, etj ai ishte gjithnjë agresiv dhe armiqësor. E kuptonte dhe e nuhaste të keqen me një instinkt të jashtëzakonshëm. i njihte njeërzit e qeverisë dhe kur ishin pa uniformnë e u sulej e u lehte sa herë ndodhej pranë tyre. Askush nuk mund ta shpjegojë sesi e bënte ai këtë dallim midis viktimave dhe xhelatëve, por me siguri kjo ishte edhe cilësia më e mirë e më e veçantë e tij.

Komanda dhe rojet e burgut ia kishin “bërë benë” disa herë Tartit, madje kishin tentuar disa herë edhe ta vrisnin, por ai ishte shpëtuar falë kujdesit të të burgosurve.

Tarti, si shumë prej miqve të tij humanë të burgosur, duket se e “mbushi kupën” në revoltën e Spaçit, më 23 maj të vitit 1973, ku duhet thënë se ishte shumë aktiv në përleshjet me forcat e policisë dhe Sigurimit. Ai ishte i pari që iu sul rojeve dhe gardianëve në përleshjen që solli marrjen në kontroll të burgut nga të burgosurit, që çoi në çlirimin për tri ditë të tij; një nga aktet më heroike të rezistencës antikomuniste në Shqipëri.

Po ishte edhe më agresiv në përleshjen gjatë sulmit që ushtria dhe forcat speciale i bënë burgut e që përfundoi me shtypjen e përgjakshme të revoltës, ndoshta më të fortë ndaj diktaturës komuniste në Shqipëri. Kjo duket e vulosi përfundimisht fatin e tij. Sigurimi, komanda dhe qeveria komuniste kishin siguruar tashmë edhe prova për veprimtarinë armiqësore të Tartit, i cili do të bëhej shumë shpejt ndoshta i pari qen martir në histori.

S’kishte si të ndodhte mdryshe. Ky është një tjetër rekord negativ që vetëm komunistët shqiptarë dhe logjika e tyre nën atë të kafshës, mundër të arrinin.

Sigurisht që ndëshkimi i Tartit u la për në fund, pasi xhelatët mbaruan punë me miqtë e tij njerëzorë. Pushkatuan katër të burgosur dhe arrestuan, torturuan pa mëshirë e dënuan me burgime të rënda dhjetëra të tjerë. Vetë burgu u shpall “burg i dënuar” dhe kushtet e terrorit, dhunës dhe torturës u shumëfishuan duke e bërë Spaçin tmerrin e Shqipërisë, gjë që, me sa duket, ishte edhe qëllimi i ndëshkuesve komunistë.

Por sikur të mos mjaftonte kjo, në mes të këtij terrori të pashoq, diktatura i kishte rezervuar surprizën, ndoshta më çnjerëzoren të historisë së saj: varjen në litar të Tartit, të vetmit mik jot ë burgosur, ngushëllimin, ndoshta të vetmen lidhje shpirtërore me njerëzoren, familjet dhe fëmijët e tyre, që një pjesë e tyre nuk do t’i shihnin më kurrë.

Varja e Tartit ishte një torturë më vete, një krim që të burgosurit i lëndoi shumë. Edhe sot fytyrat e tyre ligështohen, kur detyrohen të tregojnë për të. Të burgosurit i nxorën në oborrin e burgut, ndërkohë që “gjykataa ushtarake”, e përbërë zyrtarisht nga “qënie humane”, mori vendimin dhe ekzekutoi me vdekje “armikun”, martirin e epestë të revoltës së Spaçit, zyrtarisht një “kafshë”, por që dukshëm qendronte më lart se ekzekutuesit e tij.

“Në emër të Popullit”, Tarti u çua në “trekëmbësh”, ku vazhdoi të luftonte deri në fund. Xhelatët, oficerë e gardianë të burgut, dështuan në tentativën e parë, pasi Tarti, viktima, arriti ta këpuste telin ku qe varur, por, edhe pse ligji ndërkombëatr i fal jetën nëse i dënuari i shpëton plumbit apo litarit, atë e varën përsëri.

Nuk qe hera e parë që komunistët e bënin një gjë të tillë. E kishin bërë me gjyqin special në Tiranë, ku një prej të dënuarve (me gjasë Bahri Omari) u shpëtoi plumbave dhe kërkoi, sipas ligjit, t’i falej jeta, por prokurori ia hodhi vetë trutë në erë.

Litari u këput edhe në ekzekutimin me varje të njërit prej ingjinierëve të kënetës së Maliqit, sërish u kërkua zbatimi i së drejtës ndërkombëtare, por më kot. Atij ia vunë përsëri litarin në fyt dhe e mbytën. Ia kishin mohur këtë të drejtë universale qënieve humane, si mund t’ja lejonin një kafshe!

Pikëllimi i të burgosurve ishte i jashtëzakonshëm. Varja e Tartit do t’u dhëmbte njëlloj e ndoshta më shumë se shokët e vrarë, më shumë se plagët e marra nga torturat dhe vitet e shtuara të burgut.

Cinizmi i shtetit komunist nuk njihte kufi. Për mbrojtjen e pushtetit të tyre, ata nuk do të ndaleshin para asgjëje. Do të vrisnin edhe kafshët të konsideruara si armike të regjimit! Pikërisht kjo ua ndryshon rolet viktimës dhe xhelatëve dhe e bën Tartin, jo vetëm një viktimë të terrorit komunist, por edhe një simbol, një rekord të natyrës kafshërore të diktaturës, njëherazi një provë e mundëssi për të kuptuar sot limitet çnjerëzore e kriminale të komunizmit shqiptar.

f.182

Pushteti dhe ish të përndjekurit

Në zgjedhjet e para demokratike ku Shoqata e ish të Përndjekurve Politikë ishte e organizuar dhe kompakte, ish të përndjekurit arritën një përfaqësim dinjitoz dhe përcaktues në politikë. Vetëm në radhët e deputetëve të PD-së ishin më shumë se 30 ish të përndjekur, ndërkohë që disa prej tyre, si Pjetër Arbnori, Tomor Dosti, Leka Toto, Uran Butka etj ishin pjesë e rëndësishme e drejtimit politik të PD-së dhe qeverisjes së saj.

f.194- 196

Shkatërrimi I elites kombëtare

Një kombi mund t’i ndodhë një fatkeqësi natyrore apo një luftë, ku mund t’i vriten mijëra e miliona njerëz (gjëra të njohura në histori), por ju keni pësuar një masakër që nuk do të kishte guxuar ta bënte as një pushtues. Ju keni vrarë elitën kombëtare, më të mirët, më të diturit, më patriotët e kombit tuaj. Në këto përmasa nuk e gjen në asnjë vend ish komunist- më thosh një gazetar i huaj ndërsa shihte stendat për krimet e komunizmit në Muzeun Historik Kombëtar.

Të vrasësh elitën e kombit do të thotë t’i presësh kokën vetë kombit, gjë që, siç theksova më lart, nuk kanë guxuar ta bëjnë as pushtuesit më barbarë të këtij vendi. Likuidimi fizik i elitës kombëtare ka qenë një synim parësor i komunistëve shqiptarë që me fillimin e organizimit politik të tyre në vitin 1941, që mori formën e masakrës së vërtetë me futjen e forcave komuniste në Tiranë, pas tërheqjes së trupave gjermane në nëntor të vitit 1944.Të paktën 38 persona të zgjedhur nga elita e kryeqytetit, njerëz publikë dhe me influencë, u rrëmbyen nga banesat e tryre dhe u pushkatuan pa gjyq, duke e kthyer kështu çlirimin e pretenduar nga komunistët në tiparin e një masakre që për 45 vjet do të përgjakte të gjithë Shqipërinë.

Nebil Çika i Vjetri, pat shkruar në “Njëmendësia shqiptare” më 1943: Sikur Francës t’i vareshin 50 filozofët më të mirë, 50 politikanët më të mirë, 50 shkrimtarët më të mirë, 50 industrialistët më të mirë, 50 ushtarakët më të mirë, 50 bujqit më të mirë, ajo nuk do të jetë kjo që është sot.Masakra mbi elitën kombëtare vazhdon me Gjyqin Special, ku firmëtarë të pavarësisë dhe patriotë intelektualë të tjerë u dënuan nga prokurorë me profesionin teneqexhi, vazhdon me pushkatimin e ingjinierëve të kënetës së Maliqit, midis tyre edhe yllin e universitetit të Vjenës, Kujtim Beqirin; me burgosjen dhe vdekjen në internimk të shkrimtares Musine Kokalari; me vrasjen e shkencëtares Sabiha Kasimati; me vrasjen e 21 të tjerëve në masakrën e bombës në ambasadën sovjetike; me pushkatimin e poetëve të Librazhdit, Vilson Blloshmi e Genc Leka; me pushkatimin e përkthyesit Xhelal Koprencka, për të përfunduar në mënyrën më kriminale të mundëshme me varjen në qendër të Kukësit të poetit Havzi Nela, në vitin 1989.

f.204

Profesori Isuf Luzaj

Profesori Isuf Luzaj në veprën “Komunizmi çfarë është?” analizon dhe parashikon zhvillimet para dhe pas komuniste në Shqipëri.

Mblodhi Bardhyl Selimi 23 qershor 2015

[1] Rrahman Parllaku kaloi shumë vite burg gjatë diktaturës dhe pas vitit 1991 ai kryesoi Shoqatën e Veteranëve Demokratë që iu kundërvua Shoqatës së Veteranëve Enveristë. Mbase kjo është arsyeja sipas meje, (Bardhyl Selimi)

Koha e Lugatit- u botua me 2014