Featured – Page 700 – Dielli

“INTERVENIMI I NATO-S NË KOSOVË” U PROMOVUA NE BERLIN

April 14, 2014 by dgreca

Nga Kolonel, Xhavit Sadrijaj*/
I nderuari z. Fadil Ismajli, Ministër i zhvillimit ekonomik të Republikës së Kosovës
I deruari Ambasador i Republikës së Kosovës, z. Skender Xhakaliu
Të nderuar përfaqësues të Ambasadës së Republikës së Shqiperisë
I nderuar Prof. dr. Afrim Hoti
Të nderuar të pranishëm,
Ndjehem i privilegjuar që në cilësi të mikut të autorit Dr. Nusret Pllana, më është dhënë rasti t’i them para jush disa fjalë për librin e tij, Intervenimi i NATO-s në Kosovë, i botuar në shqip në vitin 2010, ndërkaq në versionin anglisht më 2011.
Ju flet Kosova e lirë, Ju flet Kosova e lirë….” ishte ky zëri i shpresës i cili transmetohej çdo ditë jo më larg se 100 metra vijë ajrore nga vendkomanda ime, në atë kohë si Ndihmës Komandant i Brigadës 121 “Ismet Jashari KUMANOVA” dhe nga pozicionet luftarake të cilat fuqishëm dhe me shumë sukses i mbronin trimat e kësaj Brigade të Lavdishme, duke mbrojtur kështu edhe selitë e të gjitha institucioneve udhëheqëse dhe mediatike të UÇK-së dhe duke ua shpëtuar jetën mbi 70.000 qytetarëve të strukur në grykat e vargmaleve të Berishës.
Njeriu që i fliste këto fjalë ishte z. Nusret Pllana – tani Doktor Shkence, i cili sonte është me ne këtu në Berlin, dhe para nesh sjell librat e tij shumë domethënëse dhe historike njëkohësisht, mbi terrorin dhe tmerrin që përjetoi populli ynë si dhe përfundimin e atij tmerri i cili u arrit duke iu falënderuar përjetësisht punës dhe veprës së madhe të UÇK-së e cila bashkë me Aleancën Veriatlantike përgjithmonë dëbuan pushtuesin shekullor nga trojet tona.
Do e vazhdoj këtë fjalim sonte me një faqe nga ditari im i luftës që është shkruar mu në vendin ku unë për herë të parë takova dhe njoha z. Pllana dhe tërë stafin e Radios Kosova e Lirë, ku kaluam goxha kohë së bashku, shkëmbim mendimesh dhe përvojash interesante në ato rrethana të jashtëzakonshme lufte.
Është shkruar natën e fillimit të sulmeve ushtarake ajrore të NATO-s:
Edhe pse nuk mendoja se do arrihet konsensus i shpejt për ndërhyrje kjo ndodhi. Sonte është krejt ndryshe mbi malet e Berishës. Jam këtu me ca bashkëluftëtar, Muharremi, Fadili, Izeti, Elmiu ….. është një çast i papërshkrueshëm ky, shpresë, gëzim dhe frikë njëkohësisht. Mbi ne ushton qielli, natë është, asgjë nuk shihet, të gjithë shikojmë lartë drejt ushtimave të aeroplanëve, papritmas dy flakë ndriçuan qiellin, pas disa sekondave eksplodim i fortë mbi fshatin Tërpezë, mu para nesh, një aeroplan u rrëzua, athua mos qëlloj dikush nga popullata afër. Disa qindra metra edhe një eksplodim tjetër, është aeroplani i dytë i rrëzuar. Të nesërmen mësuam, ishin këta dy MIG 29 të forcave serbe. NATO qëllon, është e saktë…. Veç po e shoh horizontin e fitores. Jam i sigurt se forcave armike kjo nuk është duke u pëlqyer dhe ndjej njëfarë frike si ethe në vete, athua si do ja kaloj popullata e pa mbrojtur tani, a do jetë cak hakmarrjeje. Kjo më është një pyetje e vështirë tani e që gëzimin e mëparshëm në frikë ma shndërron.
Tërpezë 24. 03. 1999, 21.30
Të Nderuar te pranishëm:
Intervenimi i NATO-s në Kosovë është rasti më historik i kësaj aleance që nga themelimi i saj. Pas luftës së Ftohët apo “Rënies të Perdes së hekurt” që ndërlidhet shumë edhe me Berlinin ku ne sonte gjendemi, në njëfarë mënyre NATO-ja humbi kuptimin e të ekzistuarit pasi që arsyeja e themelimit të saj nuk ekzistonte më. Ngjarjet në dallgën Ballkanike të fundshekullit XX gjegjësisht Lufta Çlirimtare e Kosovës, fuqishëm e rikthyen Aleancën në skenë, duke dëshmuar nevojën e madhe për ekzistencën e saj dhe duke përcaktuar dimensione dhe koncepte të reja strategjike të mbrojtjes dhe sigurisë për Aleancën në lëmshin e marrëdhënieve ndërkombëtare.
Intervenimi i NATO-s në Kosovë ka shpëtuar shumë jetë…. Jamie Shea
Të nderuar te pranishëm, pse NATO-ja ndërhyri ne Kosovë?
Ndërhyri pas sulmeve të diktatorit serb Sllobodan Milosheviq dhe përkrahësve të tij kundër një popullate të pambrojtur,
Ndërhyri pas mësimeve të mësuara në Bosnjë dhe Hercegovinë
Ndërhyri pasi u harxhuan të gjithë mekanizmat e mundshëm të diplomacisë,
Ndërhyri kur u kuptua se me Millosheviqin nuk mund të bëhet paqe,
Ndërhyri për të mbrojtur mijëra civilë të pafajshëm nga një ofensivë ushtarake që kërcënonte t’i gllabërojë ata.
Ndërhyri për të mbrojtur stabilitetin në Ballkan dhe për të çuar përpara kauzën e paqes.
Ndërhyri për mbrojtjen e viktimave të pafajshme nga një tiran brutal.
Ndërhyri për të parandaluar operacionin famkeq PATKOI të hartuar nga gjeneralët e Millosheviqit
Ndërhyri siç shkruan autori Dr. Nusret Pllana në librin e tij, për të parandaluar gjenocidin, apo zhbërjen e një pjese të tërësisë së kombit shqiptar dhe, për pasojë, zhbërjen të një pjesë të gjeografisë sonë kombëtare.
Analiza e rëndësisë historike të rolit të NATO-s në Kosovë ka rëndësi jo vetëm historike njohëse, por para së gjithash për të kuptuar rolin dhe karakterin e NATO-s, misionin dhe aftësinë e saj implementuese.
Pa NATO-n as parimet universale të Kartës së San Franciskos, as Parimet Euro-Atlantike të Helsinkit, as paqja e stabiliteti në Ballkan dhe as zgjidhjet e mëtutjeshme nuk do të mund të arriheshin.
Prandaj ndërhyrja e NATO-s në Kosovë është baza e një vlerësimi të lartë për Aleancën dhe përcaktues i vendit dhe rëndësisë historike të saj për sot si dhe koncept i ri për të ardhmen në rendin e ri botëror.
Rasti i ndërhyrjes së NATO`s në Kosovë është më rëndësi të veçantë dhe si i tillë ka impakt të dyfishtë në marrëdhëniet ndërkombëtare:
Me Kosovën mbyllet kapitulli i rendit të krijuar gjatë Luftës së Ftohtë si dhe i hapet rruga rendit të ri botëror që është duke u krijuar.
Në librin Intervenimi i NATO-s në Kosovë autori Dr. Nusret Pllana ka përmbledhur dhe forcuar lidhjet e pa shmangshme argumentuese në mes të intervenimit te NATO-s në Kosovë dhe koncepteve klasike doktrinare të intervenimit humanitar si segment i ri në politikat dhe konceptet strategjike të Aleancës për mbrojtje dhe siguri ndërkombëtare.
Me Ndërhyrjen në Kosovë NATO ka nisur një kapitull të ri dhe ka vendosur standarde të përhershme mbi intervenimin humanitar duke marrë si bazë vlerën më të shejtë, atë të jetëve njerëzore, bazë e cila vuri dhe përforcoi themelet e luftës përtej kufijve kombëtarë dhe gjeografik.
Përmes gjashtë kapitujsh autori sqaron situatën në Evropën juglindore duke filluar nga përfundimi i Luftës së Ftohtë, zhbërjen e dy dinosaurëve federativ – BRSS dhe RSFJ, luhatjet në marrëdhëniet ndërkombëtare, dhembjet dhe tragjeditë që ky proces shkaktoi, posaçërisht në rastin e shpërbërjes së RSFJ, gjenocidin në Bosnjë dhe Kosovë, të shkaktuar nga forcat kriminele fashiste serbe, duke vazhduar pastaj me zhvillimet politike të fundshekullit XX, me theks te veçantë rrjedhën dhe ndikimin e tyre në Kosovë, më pastaj autori shtjellon në mënyrë gnoseologjike, kronologjinë e lindjes dhe zhvillimit të aleancës më të fuqishme në botë, samitet dhe kongreset në disfavor të shqiptarëve të Kosovës si arsye e nxitjes se Evropës për të përmirësuar gabimet pas një shekulli e që sipas autorit shërbyen si parakusht për ndërhyrje ndaj forcave serbe në Kosovë nga NATO-ja, sukseset dhe dilemat e kësaj ndërhyrjeje, posaçërisht kundërthëniet e ndërhyrjes të cilat kanë ndarë në dysh opinionin publik ndërkombëtarë.
Autori kurrsesi nuk i ikë faktit se ndërhyrja e NATO-s në Kosovë ka hasur në përplasje të mëdha në mes të disa shteteve që fuqimisht ishin kundër kësaj lufte të drejtë të NATO-s e që edhe sot janë kundërshtarë të Pavarësisë së Kosovës, të cilat për arsyet e tyre bënë dhe e bëjnë edhe më tutje një gjë të tillë, duke mos tradhtuar kurrsesi miqësinë e përhershme me Serbinë.
Në fund autori mëton rëndësinë e themelimit, rritjes dhe efikasitetin e ushtrisë më të suksesshme guerile në botë UÇK –së , Ushtri e cila përfundimisht ndryshoi realitetin në tokën e vuajtjeve shekullore, duke kthyer lotët në buzëqeshje dhe shpresë për popullin e vuajtur shqiptarë dhe duke realizuar amanetin e lënë brez pas brezi.
Luftën e bënë djemtë më idealistë dhe vajzat më të mira të këtij populli, të radhitur në Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës ka thënë autori, e unë kësaj po ia shtoj thënien time që, parim e kam në çdo hap “ I mallkuar për jetë qoftë ai që për përfitime personale shkelë mbi gjakun e dëshmorëve”.
Lavdi e përjetshme të gjithë atyre që kontribuuan për lirinë, paqen dhe stabilitetin në Kosovë dhe krijimin e një realiteti shpresëdhënës në shtetin më të ri në botë.
Faleminderit Dr. Pllana për librat që do t’u shërbejnë aq shumë brezave që do të vijnë, për të mësuar për themelet e shtetit tonë të dashur shume të çmueshëm e shumë të shtrenjtë, Republiken e Kosoves, që po ndërtohet mbi gjakun e djemve dhe vajzave tona më të mira.

Ju faleminderit
Kolonel, Xhavit Sadrijaj
Berlin, 11. 04. 2014
*Fjala ne promovim

P.S. Adelina Sadrijaj – vajza 17 vjeçare e luftëtarit të lirisë, Kolonel Xhavit Sadrijaj, e cila prezentoi me një pikë muzikore në promovimin e veprave të Dr.Pllanës, para se të filloi interpretimin e një këngë me kitarë, me titull:
“Kur do pushoj kjo këngë…” nga Jericho, e prekur nga skenat e filmit dokumentar “Rrugëtimi i një libri nëpër botë”, u shpreh kështu:
Para se me ia fillu këngës, pata dëshirë edhe unë me i thënë disa fjalë, edhe pse ndoshta mua më së paku më takon me folë, po besoj qe secili prej nesh, pas përcjelljes së këtij dokumentari dhe fotografive rrënqethëse ndjen diçka thellë në shpirt që ke dëshirë me e shprehë.
Mua babi gjithë m’ka folë për historinë si dhe në nje masë edhe si ka qenë lufta çlirimtare në Kosovë, por mu s’ma ka marrë mendja kurrë që ka pasë kësi gjana kaq të tmerrshme, që as nuk kam mund me i paramendu. Kah i shikoja këto fotografi i paramendojsha moshatarët e mi, veten në ato situata, edhe një pikëpyetje n’trurin tim vetëm shkonte duke u ba më e madhe, dhe e pyesja veten se, çka kisha ba unë në ato situata?!! Për mendimin tim ky libër është pasuri për popullin tonë dhe vuajtjet e tij. Këtë libër duhet ta shfletojmë dhe debatojmë, ta kemi si një pasqyrë për të shiku se çfar gjenocidi ka bo nji regjim kaq barbar mbi neve, se fatkeqësisht populli ynë vetëm po shkon duke u asimiluar në mërgim, sepse është shumë larg të së vertetës. E këtë libër duhet me e bajtë brez pas brezi, që historia jonë e dhimbshme kurr mos me u harru.

Monumenti i Nënë Terezës, së shpejti në qendër të Sarajevës

April 13, 2014 by dgreca

Qyteti Sarajevës, qytet i diversitetit i cili ka 310 mijë banorë, nga këta 180 mijë muslimanë thuhet se në tetor të këtij viti – do të ketë një monument të Lumes Nënë Tereza para Kishës së Shën Jozefit në lagjen Mary Dvor/
Nga BEQIR SINA, New York/
SARAJEVE BOSNJE : Iniciativa për miratim e vendit ku do të vendoset dhe kosotoja , kan përfunduar, njoftohet nga Sarajeva – duke iu referuar shtypit boshnjak sot, gazetës Oslobodjenje. Zëvendëskryetari i Këshillit të Bashkisë së Qytetit zoti Miro Lazoviç ka konfirmuar për axhensinë e lajmeve Anadolli Agency si ai është i vetëdijshëm se nisma filloi , dhe kjo është në proces për vënjen në jetë të saj .
” Letra me kërkesën për vendosjen e Momunmetit të Nënë Terezes në Sarajevë ka ardhur në emrin tim , dhe ndoshta anëtarëve të tjerë të këshillit të bashkisë . Procedura nënkupton se nisma ka nisur duke reflektuar në komisionet përkatëse, të cilat më pastaj do t’i referohen Këshillit të Bashkisë së Qytetit për të vendosur , ” tha Lazoviç .
Simbas shtypit vendas statuja e të Lumes Nëna Terezes, do të jetë identike me atë në Prishtinë . Këshilli i Bashkisë së Qytetit të Sarajevës, thuhet se ka udhëzuar Ambasadorin e Shqipërisë në Bosnje Flamur Gashi , së bashku me Presidentin e Shoqërisë kroate Progresi Kulturorë ( CCS ) prof . Franjo Topic, të kujdesen për ecurinë deri në vendosjen e statujës .
Mbështetje për iniciativën është ofruar edhe nga Kryedioqeza Vrhbosanska , si dhe kardinali i saj Vinko Puljiç , Kryepeshkopi dhe Mitropoliti i Vrhbosniakës .
Siambas Ambasadorit shqiptar, zotit Gashi, shkruan shtypi boshnjak, sot, duke e konfirmuar ekskluzivisht këtë lajm , thotë se :”Statuja e së Lumes Nënë Tereza – do të jet e lartë rreth dy metra dhe do të jetë dhuratë e tij personale për qytetarët e Sarajevës dhe Bosnje-Hercegovinës.”
Duke punuar kështu së bashku në frymën e bashkëjetesës dhe tolerancës që na la Nëna Tereze
” Çdo njeri do që të lënë diçka prapa , kur ata të shkojnë jashtë vendit të tyre. Në fund të majit , unë ka deklaruar ambasadori Gashi, do të lë katër vjet të mandatit tim dhe unë do të të dua që të ketë diçka në Bosnje Hercegnovin . Dhe, për këtë nuk ka gjë, për mua nuk më të madhe se sa Monumenti për Nënë Terezën Nënën – e madhe për mua, por, edhe për BiH dhe të gjithë njerëzit e mirë kudo në botë . Miliona atyre njerëzve që përulen përpara veprës dhe asaj që ka bërë në të mirë të njerëzimit Nënë Tereza , shton ai, vendosja e një monument në Sarajevë, është mesazhi më i mirë për të gjithë rajonin . Ajo ka lindur si një shqiptare , mirëpo ajo ishte pjesë e të gjithë njerëzimit, duke bërë vetëm mirë për të gjithë botën , ” ka thën ambasadori Gashi për Anadolli Axhenci.
Nënë Tereza për ambasadorin aktual të Shqipërisë në Bosnje-Hercegovinë, shkruan shtypi vendas ka një rëndësi të veçantë . Mbasi ai ka marrë pjesë në hapjen në Pejë, qytetin e tij të lindjes në Kosovë , madje edhe në vitin 1990, të hapjes së zyrës, ku ai ka punuar si president i Shoqërisë Humanitare ” Nënë Tereza ” ku ishin të përfshirë në punën e shoqërisë humanitare “Nënë Tereza” në Kosovë, dhe një prift katolik don Lorenc Nuiç, i ndjeri Imzot Mark Sopi, dhe Ajni Ramadani .
Qysh në atë kohë ” Takimet e kemi kryer në kishë dhe një xhami , dhe kjo ka qenë një tregues i qartë se si ishim duke punuar në frymën e bashkëjetesës dhe tolerancës . Ashtu , sikur na mësojë Nëna e gjithë botës, e thirrur Nënë Tereza . Monumentii Nana Terezes në Sarajevë , është për të treguar se kemi të bëjmë me një qytet të multietnicitetit dhe multikulturalizmit , i cili është idealë për këtë monument, ” përfundoi ambasadori Gashi .
Monumenti i të Lumes Nënë Tereza në Sarajevë do të jetë i 12-ti nëpër botë, përndryshe , ai është i ngritur nga misionarët dhe njerëzit humanitarë në botë . Monumente të ngjashme janë ngritur , ndër të tjera , në Nju Jork dhe Detroit në Shtetet e Bashkuara , në Tiranë , Kosovë, Mitrovicë dhe Prishtinë, Shkup , Tuzi ( Mali i Zi) e tjerë.

Lekë dhe Pashkë Gojçaj janë “bartësit” e shtatores së Nënë Terezes në Nju Jork, Prishtinë dhe Mitrovicë

Ishin dy bij të Trieshit historik, të Malcisë së Ded Gjo Lulit, e Prek Calit, e sa e sa figurave të këtyre malësorëve, ata që të parët e sollën në mërgatën shqiptare, në SHBA-së, idenë fisnike dhe bujarinë që të sponsorizonin lartësimin në statuja bronxi, rrugëve dhe shesheve të Amerikës, ikonën të kësaj bije shqiptare, që pasi e sponsorizuan në sheshet e Tuzit e të Prishtinës, pa pritur që të shejtërohet, duke u kujtuar e sjellë ndërmend mbarë njerëzimit që po përgjërohet për këtë Nënë të madhe, se ajo është bijë e popullit shqiptar, e vendosën statujën e saj në New York (Harstdale), në Prishtinë dhe Mitrovicë. Vëllezerit Lek e Pashk Gojçaj edhe pse biznesmene, kanë bërë investimin më të shkëlqyer në jetën e tyre në një fushë ku përfitimi është veçse moral, dinjitet e krenari kombëtare, e shumë më i çmuar e i pavdekshëm se çdo lloj kapitali tjetër.

Biografia e Nëna Terezes
Anjezë Gonxhe Bojaxhiu e njohur si Nënë Tereza lindi në Shkup më 26 gusht të vitit 1910 dhe vdiq më 5 shtator 1997 në Kalkuta, (Indi), ishte humaniste e njohur shqiptare, fituese e çmimit Nobel për Paqë.
Gonxhja ishte fëmija i tretë i Kolë Bojaxhiut (Nikollë Bojaxhiu) me origjinë nga Mirdita dhe e Drane Bojaxhiut (mbiemri i vajzërisë Barnaj) nga Novo Sella e Gjakovës. Lindi në Shkup, të Shqipërisë te pushtuar prej Perandorisë osmane, sot Republika e Maqedonisë, më datë 26 gusht 1910. Shkupi i merret Shqipërisë prej Maqedonisë me 1 Janar 1918 ne baze te traktatit te Versajes. Një ditë pas lindjes u pagëzua në kishën e Zemrës së Krishtit nga famulltari i atëhershëm Dom Zef Ramaj. Kola dhe Drania kishin 5 fëmijë, dy u vdiqën në fëmijërinë e hershme. Frikë të madhe kishte nënë Drania mos Gonxhja i vdiste menjëherë pas lindjes, sepse me trup dhe shëndet dukej e dobët. Gonxhja kishte një vëlla dhe një motër. Vëllai quhej Lazër Bojaxhiu dhe studioi në Grac të Austrisë në Akademinë Ushtarake, por për shkaqe politike emigroi qysh herët në Itali. Kurse motra quhej Age Bojaxhiu. Babai i saj merrej me tregti dhe mblidhte në shtëpinë e tij artistë dhe patriotë shqiptarë. Gonxhja mësimet e para i mori në një shkollë shqipe në Shkup, ku po ashtu e kreu dhe gjimnazin, por në gjuhën serbo-kroate. Pasionet e rinisë së Gonxhes ishin tre: të bëhej mësuese, të shkruante dhe recitonte poezi dhe të kompozonte e të luante muzikë. Emrin “Tereza” e mori kur ishte 18 vjeçe dhe u dorëzua murgeshë. Nënë Tereza u largua më 26 shtator 1928 nga Shkupi në drejtim të Dublinit, Irlande. Prej kësaj dite, nënë, bijë e motër nuk do të shiheshin më kurrë. Më 12 shtator 1928, Gonxhja kishte shkruar këtë letër drejtuar tezes së saj: “Shkup 12. 09. 28 E dashura Teze Lis! Më 26 te ketij muajit po nisem prej Shkupit. S’po mund mos me ju shkruaj dy tri rreshta per juve. Lamtumire, e deshiroj qe Zoti t’ju jap gjithcka qe ju deshiron zemra. Dua t’ju fal gjerat më të përzemerta, Gonxhja”.
Ky ishte momenti kur ajo u nda përfundimisht me familjen dhe vetëm pas 30 vitesh, do të takohej me të vëllanë, Lazrin. Kurse nëna Drania dhe motra Age, shkuan në atdhe, në Shqipëri, qysh para Luftës së Dytë Botërore. Nënë Tereza u vendos në Kalkuta (Indi) ku fillimisht u bë mësuese dhe shumë shpejt drejtore e shkollës së vajzave. “Nënë Tereza e Kalkutës” u quajt kur themeloi urdhërin “Misionaret e Dashurisë” (1951) për t’u shërbyer më të varfërve dhe më të pashpresëve të Kalkutës, Indisë dhe gjithë botës. Në vitin 1979, kur mori çmimin Nobel për Paqe, e gjithë bota mësoi se Nënë Tereza ishte shqiptare. Por Shqipëria nuk heshte. Republika Popullore Socialiste e Shqiperisë nuk i kishte dhënë vizë nobelistes së ardhshme as sa për të parë nënën e saj që jetonte në Tiranë, as për te marrë pjesë në varrimin e saj më 1974, as për të parë varrin. Madje këtë vizë nuk ia dhane as kur fama e saj kishte marrë dhenë në të katër anët e botës deri ne fillim të viteve ’90. Shqiptarja trupvogel ishte kthyer në një legjendë të gjallë. Ajo ishte nënë kujdestare e 7,500 fëmijëve në 60 shkolla, ishte nënë që mjekonte 960,000 të sëmurë në 213 dispanseri, ishte e vetmja në botë qe trajtonte 47,000 viktima të lebrozes në 54 klinika, kujdesej për 3 400 pleq të braktisur e të lënë rrugëve, në 20 shtëpi pleqsh, kishte birësuar 160 fëmijë ilegjitimë e bonjakë. Këto janë shifrat e mesit të viteve ’80. Deri sa Nënë Tereza ishte gjallë dhe sot e kësaj dite shifrat kanë ndryshuar shumë.
Nënë Tereza nuk qe ndonjë perëndeshë dhe me të mund të fliste çdonjëri. Madje ajo kishte edhe adresë të saktë: një godinë ngjyrë hiri në Bose Road, të ndërtuar në një lagje të zhurmëshme dhe çjerrëse, të stërmbushur me njerëz, e cila vlonte nga çajbërësit, shitësit dhe tregtarë të tjerë të pjesëve më të ndryshme këmbyese si dhe lëngështrydhësit. Këtu, mu në qendër të Kalkutës shtrihej shtabi i përgjithshëm i Rregullit, “Shtëpia e Nënës”, pranë portës të së cilës qe vendosur një tabelë druri ku shkruante: “Mother Teresa.”. Shtëpinë e Nënë Terezës e kanë vizituar personalitete si: mbretëresha e Britanisë, ish presidentët e Shteteve të Bashkuara George Bush e Jimmy Carter, Yasser Arafati, princesha Diana e shumë të tjerë. Nënë Tereza ka qenë mjaft bujare, humane e zemërgjerë dhe këto janë karakteristikat që do ta bëjnë të jetojë përgjithmonë në zemrat e gjithë njerëzve, sidomos në zemrat e shqiptarëve.
Disa nga çmimet dhënë në vite Nënë Terezës:
Çmimi Damian Dutton
1962 – Çmimi Ramon Magsaysay
1973 – Çmimi Templeton
1978 – Çmimi Balzan
1979 – Çmimi Nobel për Paqe
1980 – Çmimi Bharat Ratna
1985 – Çmimi Medal of Freedom
1996 – Qytetare nderi e Shteteve të Bashkuara të Amerikës
1996 – Dekorata Qytetar Nderi i Kosovës
Në vitin 2003, Aeroportit të Tiranës, Shqiperi iu dha emri “Nënë Terezës”. Në hyrje të këtij aeroporti më 2007 u inagurua edhe busti i saj.
Medaljet Urdhri “Nënë Tereza”
Urdhri “Nënë Tereza” është një dekoratë nderi e Republikës së Shqipërisë që u jepet qytetarëve shqiptarë dhe të huaj për akte të shquara humanizmi ndaj kombit shqiptar dhe njerëzimit. Dekorata prej ari i jepet me dekret nga Presidenti i Shqipërisë.
Medalja humanitare “Nëna Terezë” është dekoratë shtetërore e Kosovës që u jepet qytetarëve të Kosovës e të huaj që kontribuojnë në fushën e humanizmit. Shprehja e mirënjohjes dhe nderimi i individëve me këtë dekoratë bëhet nga presidenti i Kosovës.

Shqipëria është një mozaik në ditët e mia

April 9, 2014 by dgreca

Pierfranko Bruni/

Ne Foto: Pierfranko Bruni ne nje fotografi me Kryegjyshin Edmomd Brahimaj/

Kur e takon Pierfranko Brunin, biseda së pari fillon me nostalgjinë e tij për Shqipërinë. Flet për vendet që ka vizituar me një dashuri dhe pasion që do ta kishte zili çdo shqiptar. Në të gjitha konferencat ku kam qënë, bashkë me të, të mahnisin fjalët e magjishme çiltërsisht të zgjedhura që thotë gjithmonë për vendin e Shqiponjave, kujtimet që i ruan të freskëta në memorie, traditat dhe zakonet tipike ballkanike, mikpritja që i rezervohet një miku arbëresh. E ky ekzaltim, që do ta quaja në kuptimin e vërtetë të fjalës, poetik shpirtëror nostalgjik, flet më bukur se kushdo për dashurinë e madhe që ai ruan brenda vetes për rrënjët e paraardhësve të tij shqiptarë, për atë memorie që është trashëguar brez pas brezi dhe për memorien e tij të sotme, kur viziton Shqipërinë. Një memorie e gjallë me nota të theksuara delirante që shprehet mrekullisht me fjalët e tij që nxjerrin në pah kulturën e tij të jashtëzakonshme. Le ta shijojmë së bashku këtë moment idilik mes tij dhe Atdheut të të parëve. (Përkthyesi).

***

Shqipëria është një tregim! Tirana, jo një kujtim, por një e tashme në të tashmen e vet në jetën time. Një qytet që e marr me vete në udhëtimet e mia. Është Adriatiku që dialogon me Mesdheun. Ëshë vallja ballkanike që tregon historinë e tokës sime në tregimet për Skënderbeun dhe koha e çfaqosur në ditët që prekin aventurat e babait tim. Kam qënë më shumë se një herë në Tiranë, Shkodër. Një ecje mes melankolive dhe regëtimave të shpirtit. Kishat dhe xhamitë ku u luta, e ruajnë fjalën e një zoti që gjithmonë na ndriçon. Ato fytyra, ato rrugë, rrugicat janë gërshetime në fjalët dhe në bisedat mes një shqiptari që bashkohet me lashtësinë me theksin e Italisë jugore. Në vendin tim, jug dhe ai, është dhe Shqipëria. Në Shqipërinë time në udhëtimet e lëna gjithmonë përgjysëm ka pjesë të rrënjëve të mia. Dëgjoj muzikën edhe në netët dhe në të ftohtit e vakët nga dielli, ajo Lindje depërton brenda meje. Në fotografitë e ruajtura janë vitet ku kam shkuar në takime dhe konferenca. Shkodra, jo shumë vite më parë, më priti me simpati dhe me buzëqeshje të tendosur në aventurën shqiptare. Të jetosh mund të shndërrohet në një zakon, por shpesh ai thyhet. Të jetosh aty do të thotë të lësh gjithmonë nëpër rrugë një pjesë të jetës tënde. Kujtimet më kujtojnë t’i mbledh shtëpitë e rrënuara dhe lagjet e reja të Tiranës që janë një lojë në një imagjinatë që nuk më braktis kurrë. E kam ditur gjithmonë se në fijet e rrënjosura të origjinës sime ka zëra Shqipërie, qysh nga fëmijëria ime ku jetova në një vend të Kalabrisë që mirëpriti shqiptarët e parë që mbërritën në Itali, dhe u gërshetuan melankolitë. Nga dritarja e hapave të mi atëherë, shikoja në hartën e botës ku ishte Shqipëria. Pastaj e kuptova se tek I moshuari i Tiranës, një tregimi im i shekujve më parë, jetonin metaforat e qënies sime. Nuk e di përse e shkrova, shekuj më parë, një tregim me titull I moshuari i Tiranës. Më pas i zbulova rrugët e mia. Mbërrita në horizontet ku Adriatiku gërshetohet me Mesdheun tim dhe Shqipëria është qëndra e fateve të mia. Pastaj eca nëpër rrugët e Shqipërisë dhe aty në ato valle ku gratë janë, magji e Lindjes në Perëndim, gërshetova shtigjet e shpirtit me shikimet që s’mungonin kurrë. Ngjyrat e verdha dhe të kuqe të fustaneve të grave shqiptare janë një rrotullim mes imazheve të mia. Njëlloj sikur të mbidheshin ditët e festive dhe ata sy, si deti mes jeshiles së kaltër dhe kaltërsisë, janë një ecje mes përthyerjeve të nostalgjisë. Nostalgjia! Nuk e di nëse jam unë që e shoqëroj nostalgjinë, apo nëse është nostalgjia që ndjek fytyrën e atyre grave me lëkurë larashe dhe kënga që ka motive orientale. Joshja e misterit nuk e ka kohën e arsyes. Por unë jetoj me misterin në joshjen e magjisë. Dhe pastaj misteri shqiptar është një magji në fjalët e mia. Fjalët e mia, a kanë nostalgji? Ose nostalgjia i ka fjalët e mia të lidhura në kujtimet e një Shqipërie që e mbaj në zemër. Jam përpjekur të kthehem gjithmonë në Shqipërinë e fjalëve të thyera dhe të gjuhës së rigjetur. Është një këngë që reciton. Është një këngë që përcakton fate. E ruaj Shqipërinë në heshtjen dhe zërat e saj. E ruaj Shqipërinë në rrënjët e mia të memories. Do të kem takime të shumta me të. Të tjera takime ende më presin në diellin që e thyen erën midis Tiranës dhe Shkodrës. Ka tinguj Ballkani dhe copa orientale në Shqipërinë time dhe mes grave valltare që e ruajnë ëndrrën në alkiminë e magjisë. Ekziston gjithmonë një alkimi që lidhet me udhëtimet. Unë që kam udhëtuar shumë, nuk e kam thyer kurrë mozaikun e ditëve. Shqipëria është një mozaik në ditët e mia. Dhe vallet nuk pushojnë së jetuari në ritmet e heshtjes sime.

Përktheu Arjan Th. Kallço

NË TUZIN E FLAMURIT TË DEDË GJO’ LULIT “ASHTI I KOMBIT” I AZGAN HAKLAJT

April 9, 2014 by dgreca

Nga Ramiz LUSHAJ/

Sot m’u duk sikur palët e Flamurit të Dedë Gjo’ Lulit m’u banë shqiponjë mbi Drin për me ardhë në Tuzin e historisë kombëtare shqiptare. Në pikëkalimin kufitar Hani i Hotit m’u duk sikur po kaloja nën Harkun e Triumfit Euro-Atlantik të Europës së Bashkuar. Erdhëm me e takue Gentin e Teutën, dinastët tanë ilir.

Erdhëm me e takue Dedë Gjo’ Lulin tek kulla e vet piedestal. Erdhëm me ju takue ju vllazën e motra të fiseve epokale Hoti e Grudë, Triepshi e Koja në Tuzin e Malësisë së Madhe “Nderi i Kombit”, pasi dikur, në trevën e këtushme të Shipshanikut, lagje e Tuzit, n’afri të detit, i kam pasë paraardhësit e mi të Shipshanit alpin të Malësisë së Gjakovës.Jo veç nga nostalgjia për këto troje etnike shqiptare qyshse para Krishtit e Muhamedit, po edhe nga krenaria për këto majemale të historisë tonë, them se vepra e Azgan Haklajt “Ashti i Kombit” është brumue bash edhe tek ky vend ashtnor i Kombit, nga kjo tokë e bekuar e Zotit, prej Flamurit të 6 prillit 1911 në Deçiç, nga kulla istikam e Dedë Gjo’ Lulit.

1.Para së gjithash, Tuzi i Flamurit është një stacion historik në udhëtimin genetik të brezave. Prej se kur nga kjo tokë e Zotit lindën hyjnisht Pellazgët. Prej se kur Toka e Pellazgët u jetëlidhën me Diellin. Prej se kur Pellazgët, Toka e Dielli i krijuan trevat e veta etno-historike nga detet tek Alpet, ku në brigje të liqenit të Shkodrës e lumenjve të Moraçës e Zetës, në trevën e Tuzit ishin Hoti, Gruda, Triepshi e Koja e Kuçit, ndër “flamurtarët e Historisë”, male të larta të Malësisë së Madhe e të Kombit Shqiptar.

Mitologjia pellazge fjalaflet se dinasti Kadmi, ky vllai i Europës, nga martesa me Hyjneshën Harmoni, të ikun prej prej Ohrit, pasi e këshilluan “zotat” (për shkak të veprimit të vajzës së tij), në këto vise të bekueme, ndoshta diku skej brigjeve të liqenit të Shkodrës apo në Ultinën e Podgoricës, e lindën djalin e tyre Ilirin, Illyrin (I Lirë Jam), emërdhanësi i fisit lavdiplotë të Ilirëve.

E, si për ta ba ma të besueshme kit’ mitologji pellazge-ilire, helene, mesdhetare, na përcjell’ dëshmi topografia e vendosjes të disa prej fëmijëve të Ilirit në hapësira etno-gjeografike-politike duke krijue fiset e veta:

Enkeli, ma i madhi ndër djemtë, është i pari i fisit të Enkelejve, i cili shkoi kah Boka e Kotorrit, po rrema genetik të tyre ikën edhe tek dajët në Ohër sëbashku me vllain tjetër Taulantin. E ban me e ditë se bash nga Enkelejtë e historisë, nga pasardhës të mbretit Bardhyl, vjen fisi i Gashit të Azgan Haklaj, një fis biblik që vet emni i tij ka domethanien sakrificë në udhën e vet bohemike.

Autariati, djali i dytë i Ilirit, u vendos përtej Limit të Plavës, përgjatë luginës të lumit Tara, të cilët krijuan një shtet të madh ilir me fuqi mesdhetare. Gurra dokumentare thonë se pasaardhës i fisit të Autariatëve ishte edhe Dedë Gjo Luli i Flamurit, Dedë Gjo’ Luli i fisit të Hotit. Djali i Autariatit, Paioni (paionët) shkoi në brigje të Vardarit, kah Shkupi i sotëm, deri në grykderdhjen e Egjeut.

Çika e Ilirit, Daorta, u vendos në lumin Neretva në jug të Bosnje-Hercegovinës të sotme, dikur viset e saj ishin vetëm me fise ilire të Autariatëve, Ardianëve, Labeatëve, etj., bile vet emri i Bosnjes rrjedh nga ilirishtja, domethanë “lumë”.

Dardani shkoi në Rrafshin e Dukagjinit e Fushë-Dardani, në Sanxhakun e sotëm shqiptar (Tregu i Ri), në Nish e luginën e Preshevës, etj. Dardania (dardha – ilirisht) e ka kuptim të njëjtë sikurse emri i fisit të pirustëve.

Perebi, djali tjetër i Ilirit, u degëzue në Plerejetët e Rizonit e në Perribej në grykderdhjen e Vardarit.

Ma i vogli ndër djemtë e Ilirit ishte Medini, i cili ndejti në Medunin e Kuçit, të trungut fisnor të Kuçit i ndarë tevona në degë genetike: të kontit Ndrekali, përndryshe Berisha (emër ilir) që patën fisnikët e vet edhe përkrah Skënderbeut si Nikolla e Dhimitri, që në historinë moderne nxorën edhe Hasan Prishtinën, Azem Galicën, Adem Jasharin e Sali Berishën, e këta dy të fundit lidhen ndërveti në brezni tek Preka (Preka i Zi – Prekazi).

Pra, kjo treva e Tuzit, krejt hapësira etno-historike e Malësisë, Shqiptaria nën Malin e Zi nga bregdeti i Ulqinit e Tivarit deri në alpet e Plavë-Gucisë e Rozhajës, etj. janë fise rrënjase, të prejardhun nga ilirët e lashtë, nga ardianët, autariatët, labeatët, etj. Edhe Qielli mbi këto fusha e male është Shqiptar, e kjo Tokë është Shqiptari, është vetëm Shqiptari, e ju o lisa të hershëm e të rinj të këtyre fushave e maleve legjendare shqiptare jeni “Ashti i Kombit”.

Sot, kena ardhë në këtë aks të Malësisë së Madhe “Nderi i Kombit”, në Tuzi, tek kulla e Dedë Gjo’ Lulit, me e përurue veprën “Ashti i Kombit” të studiuesit, publicistit, kulturologut, ish deputetit të Parlamentit të Shqipërisë e, tashti, president i Unionit Artistik të Kombit Shqiptar, Azgan Haklaj.

Prolog e epilog kanë një fjalë të vetme: Kjo vepër i ban nder kohës dhe autorit të saj.

Në shtizën dhe palët e Flamurit të Deçiçit po rrinë “Meshari” i Gjon Buzukut, i pari libër në gjuhën e shenjtë Shqipe, vepër të cilën e shkroi në këto troje diku ndërmjet Ulqinit, Shasit, Shestanit apo Tivarit,

Në shtizën dhe palët e Flamurit të Deçiçit ende rrinë dora e alltia e Dedë Gjo’ Lulit.

Me Flamurin e 6 prillit 1911 të Deçiçit u mbështoll arkivoli i Gjergj Fishtës në përcjelljen e tij të fundme, se ky “Homer Shqiptar” ka shërbye në këto anë të Hotit e Grudës, të fiseve të Malësisë së Madhe, dhe i ka lartnue në vargjet e tij veprat historike të kësaj treve etnike shqiptare në shekuj.

Skënderbeu e ngriti më 28 nëntor 1443 Flamurin Kuqezi në Krujë, në kryeqëndren e shtetit 800 vjeçar të Arbrit. Në udhën e historisë me besë e shpatë, ende pa kalue katër muaj, në Kuvendin e Beslidhjes së Lezhës, më 2 mars 1444, Flamuri i dinastisë së Kastriotëve do të mbetej në shekuj si Flamurit i Shtetit të Skënderbeut; si Flamuri i Shtetit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit me prijëtar Ymer Haxhi Prizrenin që e ka varrin në Ulqinin portual e të Abdyl Bej Frashërit të Toskërisë e Shqiptarisë si Flamuri i Lidhjes Shqiptare “Besa-Besë” të Pejës me Haxhi Zekë Byberajt e Shoshanit të Malësisë së Gjakovës.Njësoj edhe Flamuri i Dedë Gjo’ Lulit, që u ngrit madhërishëm e magjishëm në Deçiç në pranverën e 6 prillit 1911, i cili çoi tek Kuvendi e Memorandumi i Gërçës dhe deri tek 28 Nëntori i Dytë i Shqiptarëve, në Shpalljen e Pavarësisë në Vlorën e Ismail Qemalit.

Ky Flamur Kombëtar Shqiptar është edhe në ballinën e veprës të katërt “Ashti i Kombit” i Azgan Haklajt. Shtizën e tij ashtnore e mbajnë disa nga apostujt e Kombit e të Flamurit Shqiptar: Skënderbeu, Ibrahim Rugova, Nanë Tereza.

Ky Flamur po valvitet edhe sot në kullën e Dedë Gjo Lulit, do valvitet edhe në një manifestim të shqiptaro-amerikanëve në Uashington… Do të valëvitet dhe në vepra e veprimtari të tjera të Azgan Haklajt.

Në mitologji pellazgo-ilire, Zeusit shqiptar, kryeperëndi pagane, Shqiponja i simbolizonte lajmëtaren e tij, ishte shërbestare e tij, e cila nga drita e diellit ia sillte kokrrën e rrufesë për t’i goditë me zjarr e flakë kundërshtarët…

Këtë simbolikë Shqiponje edhe flamuri i një shteti fqinjë po don prej kohësh ta bajnë “pronë historike” të vetën, sepse nuk ka histori të lashtë si Shqiptarët, nuk ka Shqiponjë si Flamuri Shqiptar që fluturon me flatra të hapura, sikurse Shqiponja e Flamurit të Serbisë me kthetra të mbyllura, të gatshme me grabitë toka shqiptare, jetë shqiptare, historinë shqiptare.

Në fakt edhe Azgan Haklaj i veprës “Ashti i Kombit” në veprimtarinë e tij kombëtare si President i Unionit Artistik të Kombit Shqiptar, si kulturolog, si analist e publicist panshqiptar, më ngjan me një Zeus modern, që Shqiponja i vjen si lajmëtare e me kokrren e rrufesë.

Si Shqiponja lajmëtare ngjajnë dukshëm librat e tij me frymë e imazh kombatër që në tituj: “Nga Dodona tek Dardanët” (Dodona ishte e Zeusit), “Për Kombin, Për Demokracinë”, “Edhe Zoti po Flet Shqip” dhe, i pesti, në pritje “Në emër të Atdheut”. Si “Shqiponjë me kokrrën e rrufesë” janë veprimtaritë e tij mbarëkombëtare me qindra artistë interpetues e ekzekutues, me mijëra shikues si në Tuzi e Mitrovicë, në Dibër të Madhe e Sarandë, në Tropojë e Strugë dhe Shkup, në Plavë-Guci e Preshevë, në Bylis e Deçan. Kudo në trevat shqiptare në Ballkan “shqiponja” e tij me “kokrrën e rrufesë” i ndez me atdhetari e kulturë skenat e malet, lumenjtë e horizontet. Nganjëherë i xhindos edhe sllavët apo helenët aqsa të lëshojnë deklarata kundër Azgan Haklajt edhe Rusia e Putinit, që don ta futin nën kthetrat e tij jo vetëm Krimenë në Ukrainë, po edhe treva shqiptare në Ballkan.

Në skenën e politikës e të artit, në foltore të Parlamentit e në mitingje popullore, në librat e tij, në lartësi të tij, e kanë gjuajt Azgan Haklajn edhe me “rrufe” sikurse Prometeun, tue i lanë plagë plumbash në trup, tue ia shkatrrue pallatin me ekzploziv e marrë jetën e kushërirës së tij gazetare, tue e prangos e torturue me urrejtje bio-politike në burg, tue u mundue me ia ngushtue hapësirat shumëdimensionale.

Po Azgani nuk është as Zeusi klasik e as Prometeu modern, pavarësisht se i simbolizon këto dy figura hyjnore, pasi Azgan Haklaj tashma është kthye në një Simbol Kombëtar, në një “dekan” të kulturës shqiptare.Mbi të gjitha e jo për të gjithë: Azgan Haklaj është vet Azgan Haklaj.

6.Shpesh kam fjalashkrue shumanshmërisht për Azgan Haklajn panshqiptar, për veprat e veprimtarinë e tij kombëtare, ndaj po due me e përmbyll kit’ diskutim timin publik tue iu faleminderue që na pruni me veprën e tij të katërt, ma të fundit, me veprën “Ashti i Kombit” në kit’ sofër të historisë pellazgo-ilire ardiane, tek Deçiçi i Flamurit, tek kjo kullë e Dedë Gjo Lulit.

Ky vend i lashtë sa Toka, ku vllai i Europës e begatoi me Ilirin, dëshmon se qyshse në mitologjinë pellazgo-ilire, ishim në Europën kontinentale e ishujt e saj, para se të vinte kjo “Europë e Bashkuar” në gjirin federal të së cilës po i pranon me vështirësi e ngadalësi Shqipërinë, Kosovën e Malin e Zi në Ballkanin Perëndimor.

Kësaj fjale po ia lidhnoj një episod nga kremtimi i 100 vjetorit të Kryengritjes të Shqiptarëve të Vilajetit të Kosovës, të prirë nga ideologu e strategu Hasan Prishtina të cilët në mesgushtin 1912 hynë triumfalisht në kryeqendrën e Shkupit. Ndër këta kryengritës që udhëtonin edhe me tren drejt Shkupit ishin edhe paraardhësit genetik të vllaznisë të Azgan Haklaj, po me një ndryshim: Ata vinin me pushkë e Azgani me libra, me librin “Për Kombin, Për Demokracinë”.

Kur lideri historik i Shqiptarëve në Maqedoni, strategu i luftës e i paqes në brigjet e Ohrit, Drinit e Vardarit, Ali Ahmeti, kryetari i partisë shqiptare BDI, nga një tribunë në afri të kalasë së Shkupit, tue iu drejtue Azgan Haklajt, lëshoi istikamin kombëtar e politik që ta dëgjonte edhe kryeministri maqedonas Gruevski e krejt shovinizmi sllavo-maqedonas: “…Të mos na zemërojnë shumë se edhe rrufetë i zbresim nga Qielli…”.

E vërtetë lideri faktorial Ali Ahmeti i dialogut, unitetit, progresit e integrimit, e kishte “kokrrën e rrufesë” të cilën e lëshoi në nëntor 2012, në 100 vjetorin e Pavarësisë në stadiumin e Shkupit ku merrte pjesë edhe lideri historik i Shqiptarëve, kryeministri Sali Berisha; e lëshoi edhe kësaj here me bojkotin presidencial e me çuarjen e Maqedonisë në zgjedhje parlamentare të parakohshme, sepse maqedonasit nuk pranuan të jetë shqiptar Presidenti i Republikës së Maqedonisë, etj.

E dijeni Toka e Qielli, Hana e Dielli, varret e malet, se kemi liderë kombëtar shqiptar e fuqi kombëtare për me e lëshue “kokrrën e rrufesë” bash aty e atje ku shovinizmi i fqinjëve kufitarë ka me na i cënue identitetin nacional, ka me na i ndalue Flamurin Shqiptar, Gjuhën Shqipe, kulturën shqiptare, don me na e tjetërsue “ADN-në” kombëtare shqiptare.

Faleminderit Tuzi që na dhe Dedë Gjo’ Lulin kombëtar flamurtar!

Mirënjohje Tuzi, që e ngrite lart Flamurin Kombëtar!

Tuzi, 6 prill 2014

*-Fjalë në promovimin e librit “Ashti i Kombit” i Azgan Haklajt

në Tuzi të Malësisë, tek kulla e Dedë Gjo’ Lulit –

“Rrjetizimin e bizneseve të diasporës” në SHBA, mundësi e madhe për investime në Kosovë

April 9, 2014 by dgreca

Nga BEQIR SINA, New York/

BRONX NEW YORK : Dje në lokalin “Two Stars” në Bronx – New York, u mbajt takimi i parë për këtë vit i bordit të afaristëve shqiptaro-amerikanë – “Rrjetizimi i bizneseve të diasporës” në SHBA, të cilët janë si bërthamë e rrjetëzimit të bizneseve shqiptare në Shtetet e Bashkuara dhe Kanada.Takimin punues e udhëhoqi drejtori i këtij bordi biznesmeni i suksesshëm në Amerikë, zoti Elmi Berisha dhe zvendesi i tij, Besim Malota, një veprimtar dhe biznesmen i suksesshëm. Ndërsa, morën pjesë disa veprimtar dhe biznesmen të tjerë shqiptaro amerikan – anëtar të këtij bordi dhe veprimtar të komunitetit si , zoti Kujtim Qafa, Anton Raja, Zef Bala, Simon Qafa, Marian Cubi dhe editori i Diellit , z Dalip Greca.Zoti Berisha i informoi gjerësisht në fillim të fjalës së tij, të pranishmit, për mënyrën se si funksion ky rrjet i krijuar një vitë më parë në SHBA, nga Ministri i Diasporës, Ibrahim Makolli, zëvendësministri i Tregtisë dhe Industrisë Bernard Nikaj, dhe Naim Dedushaj, drejtor i departamentit të përkrahjes së investimeve në Ministrinë e Diasporës.

Me këtë rast ai mori si shembull diasporën shqiptare në Europë – rrjetëzimin e bizneseve shqiptare në Austri, Zvicer dhe Gjermani. nga ku siç dihet atje ka edhe bazën e nisjes së tij, ky lloj rrjetizimi biznesesh shqiptare në diasporë.

“Mbasi edhe kushtet e invesitimeve, nga diaspora, tha zoti Berisha, natyrisht për për zhvillimin e biznesit nga Europa, në Shqipëri, Kosovë, dhe vendbanimet të tjera shqiptare në Ballkan(Mal të Zi, Maqedoni e Luginën e Preshevës) nga shqiptarët, dihet se janë edhe më të favorshme për shkak të afërsisë që kanë, atëhere edhe ne në Amerikë duhet të mësojmë dhe përfitojmë nga kjo përvojë”.

Në këtë kontekst kreu i këtij bordi biznesmenësh shqiptarë, zoti Berisha, u shpreh : “Meqënëse, në Europë, ka një ecuri të madhe në këtë rrjetizim biznesesh shqiptare, ne mendojmë të intensifikojmë sa më shumë lidhjet tona me afaristët dhe biznesmenët shqiptar në Europë. Duke krjiuar ura të fuqishme biznesi nëpërmjet lidhjeve tona në mes dy kontineteve” tha ai.

Biznesmeni i suksesshëm dhe një ndër veprimtarët e dalluar të komunitetit, zoti Elmi Berisha, kërkojë që të bëhen edhe ndryshime pozitive edhe nga brenda punës së nisur të rrjetëzimit të bizneseve shqiptare në SHBA-së.

Ai sugjeroi tek më pas të pranishmit se:” Duke qenë një nga burimet më të mëdha të të ardhurave të tyre, të biznesit të shqiptarëve në Amerikë, i kan nga industria kulinare – Gastronomia, pra duhet punuar për krijimin së pari të një lidhje të këtyre bizneseve me bisnesmen shqiptar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës e Kanada – me Rrjetizimin e bizneseve të diasporës në SHBA, me mundësi që ky mekanizëm të plotësohet edhe me bizneset e tjerë, si ndërtimtaria, shit-blerja e pasurive të patundshme dhe të tjera”.

Nën/Drejtori i bordit të “Rrjetizimit të bizneseve të diasporës” në SHBA, zoti Besim Malota, vuri theksin në fjalën e tij mbi krijmin e një fondi që siç tha ai duhet krijuar për të sponsorizuar lidhjen e bizneseve shqiptare këtu në SHBA, dhe mundësinë e mbështjes së tyre më pasë në Shqipëri, Kosovë, dhe vendbanimet të tjera shqiptare në Ballkan, si në Mal të Zi, Maqedoni dhe Luginën e Preshevës.

Kurse, Anton Raja ishte i mendimit se ka ardhur koha që të hiqet dorë nga mënyrat e vjetërura të bërjes së biznesit nga shqiptarët, e diasporës, duke shfrytëzuar më së miri përvojën e re të krijuar nëpërmjet “Rrjetizimit të bizneseve të diasporës” e sidomos asaj në Europë dhe tani së fundi në SHBA-së.

Duke u përfshirë në diskutimet, u pajtuan dhe dhanë edhe atë mendimet e tyre rreth këtij rrjetizimi biznesesh edhe zoti Zef Bala (anëtar i bordit të “Rrjetizimin e bizneseve të diasporës” në SHBA), Kujtim e Simon Qafa dhe Marian Cubi.

Të pranishmit folën, gjatë diskutimeve edhe për fokusimin veprimtarisë së tyre në Diasporë dhe për projektet në të ardhmen. Biznesmenët shqiptar qenë të interesuar edhe për gjendjen e reale në Kosovë, për kushtete e investimeve,për mbrojtjen e investimeve, për ligjshmërinë etj. Ndërkohë që ata shprehën gadishmërinë për t’u bërë nëpërmjet “Rrjetizimit të bizneseve të diasporës” në SHBA, pjesë aktive e investimeve të ardhshme të biznesmenëve shqiptaro-amerikane në Kosovë, Shqipëri Mal të Zi, Maqedoni dhe Luginën e Preshevës. Në fund të këtij takimi punues u folë edhe për shtrirjen e takimeve të tilla edhe në vendbanimet shqiptare në SHBA, ku edhe ka më shumë biznese shqiptare,si në Çikago, Detroit, Florida, Dallas, Arizona e tjer, për t’i inkuadruar ato më me efikasitet dhe rritur besim e tyre në “Rrjetizimin e bizneseve të diasporës” në SHBA. Duke marrë si shembull modelin dhe punë në Europë me rrjetizimin e bizneseve shqiptare atje.