Nga Ilirian Agolli/

Studiuesi Mal Berisha sapo ka botuar një libër me 3 vëllime mbi jetën dhe veprat e misionarit amerikan, Charles Telford Erickson. Ai ka patur një ndikim të madh në jetën e Shqipërisë në fillim të shekullit të kaluar. Erikson ka komunikuar rregullisht me presidentin amerikan Udrou Uillson gjatë periudhës më të vështirë, kur rrezikohej ekzistenca e shtetit shqiptar.
Zëri i Amerikës: Zoti Mal Berisha! Ju sapo keni përfunduar një studim mbi jetën dhe veprat e Çarls Telford Eriksonit, një veprimtar i çështjes shqiptare, edhe pse amerikan. Ai ka punuar në Shqipëri, Angli dhe në SHBA, një pjesë kohe i lidhur me organizatën “Vatra”. Çfarë ju tërhoqi tek ky personazh, i cili ka dhënë ndihmesën e vet për pavarësinë dhe për mbrojtjen e territoreve të Shqipërisë?
Mal Berisha: Erikson i ka kushtuar një jetë të jashtëzakonshme Shqipërisë. Erdhi në vigjilje të pavarësisë në vitin 1908 bashkë me familjen me tre fëmijë, jetoi një vit në Tiranë dhe tre vjet në Elbasan dhe i kushtoi tërë jetën e vet 99 vjeçare, Shqipërisë deri në vitin 1966. Kjo vepër është një pasqyrim i plotë i bëmave të tij në dobi të Shqipërisë, i letrave që u ka shkruar gjithë presidentëve amerikanë në rrjedhë të viteve gjatë jetës së tij, qyshkur erdhi në Shqipëri. Këtu është përfshirë edhe një përmbledhje e pesë veprave të tij të shkruara për shqiptarët, që fillojnë me luftën e Trojës dhe praninë pellazge aty, deri tek njeriu që ai e admironte shumë dhe që ishte mbreti Ahmet Zogu.

Zëri i Amerikës: Çfarë e tërhoqi atë nga Shqipëria, si u lidh ai kaq fort me Shqipërinë?
Mal Berisha: Në të vërtetë ai erdhi si misionar fetar. Duket si e rastësishme, por misionarët amerikane të kishës presbiterane kishin filluar qysh prej vitit 1830 të ishin të pranishëm në Perandorinë Osmane, ku bënte pjesë edhe Shqipëria në atë kohë. Por sapo ra në kontakt me patriotë të tillë si Aqif pashë Elbasani, Lef Nosi e shumë të tjerë, Erikson u dashurua jashtëzakonisht shumë pas këtij vendi dhe admiroi gjithë virtytet e kombit shqiptar. Në veprat e tij gjenden vlerat më të mëdha të këtij kombi. Nga misionar ai u kthye në një historian, ai u bë një diplomat i famshëm për shqiptarët. Në veprat e tij ai e kualifikon kombin shqiptar si një nga kombet që i ka dhënë më shumë figura njerëzimit.
Zëri i Amerikës: Çfarë mund të na tregoni lidhur me përpjekjet në SHBA të Eriksonit për çështjen shqiptare dhe me marrëdhëniet e tij me presidentin amerikan të asaj kohe, Uillson?
Mal Berisha: Korrespondenca e tij me presidentin Uillson nuk është një rastësi. Në vitin 1912 ai largohet forcërisht nga Shqipëria. Në çastin kur Shqipëria sapo u pavarësua nga patriotët shqiptarë me në krye Ismail Qemalin, dihet se korridori serb për në Durrës bëri atë që Shqipëria të pushtohej deri në Elbasan nga forcat serbe. Ata e përzunë Eriksonin “si armik i betuar i Serbisë dhe si mik i betuar i shqiptarëve”; me këtë motivacion është larguar nga Shqipëria me vendim gjyqësor ushtarak në Durrës në mesin e dhjetorit 1912. Por ai asnjëherë nuk u shkëput nga Shqipëria. Vazhdoi të shkruante për çështjen e saj nëpërmjet gazetës “Economist” të Londrës. Në vitin 1919 ai gjendej drejtor i Kryqit të Kuq Ndërkombëtar në zonën jugore të Italisë, e cila atë kohë vuante nga një uri masive. Por në çastin që ai kishte një punë kaq të mirë, organizata jonë “Vatra” i kërkon atij nga Bostoni që t’i bashkangjitet delegacionit shqiptar në Konferencën e Paqes në Paris. Ai menjëherë lë çdo gjë dhe i bashkohet delegacionit tonë, i cili drejtohej nga Turhan Pasha dhe përbëhej nga imzot Bumçi, Lef Nosi dhe Mikael Turtulli.
Është një fakt historik i pathënë deri sot që afiliteti dhe ndjeshmria e madhe e presidentit Uillson ndaj çështjes kombëtare shqiptare u rrit në një masë të jashtëzakonshme për shkak të letrave që Eriksoni arrinte t’ia fuste në tavolinë çdo ditë nëpërmjet zonjës së tij, Edit Uillson, e cila kishte punuar bashkë me të për Kryqin e Kuq Ndërkombëtar. Korrespondenca e tyre lidhur me çështjen shqiptare dhe letrat që vetë presidenti Uillson i ka kthyer delegacionit shqiptar janë nga dokumentat më të rëndësishme në historinë e Shqipërisë për konsolidimin e shtetit shqiptar, çka i parapriu antarësimit të Shqipërisë në Ligën e Kombeve.
Zëri i Amerikës: Është një rast i rrallë ky që një personazh i huaj t’i motivojë ose t’i edukojë shqiptarët në ndjenjat e tyre patriotike. Shqiptarët zakonisht janë mësuar që të frymëzohen nga rilindasit e tyre ose nga burrështetasit e tyre…
Mal Berisha: Nëse disa breza shqiptarësh u frymëzuan nga poemat e mrekullueshme të Naim Frashërit dhe të Vaso Pashës për rritjen e krenarisë kombëtare të shqiptarëve, unë u rekomandoj të gjithë lexuesit që kanë mundësi të bien në kontakt me këtë libër të mësojnë se si Çarls Telford Eriksoni e vuri si qëllim të jetës së vet rritjen e nacionalizmit, krenarisë dhe individualitetit të shqiptarëve, për shkak të historisë së mrekullueshme që ne kemi dhe që ai e ka evidentuar me fakte historike, referuar në dokumentat më serioze të bibliotekave të Stambollit, Romës, të British Museum, të Athinës dhe të Uashingtonit.
Zëri i Amerikës: Po misioni i tij si fetar? Ai jetoi në Tiranë, në Elbasan dhe ndërtoi një shkollë në Kavajë, atëherë qytete me prani të gjerë muslimane…
Mal Berisha: Ai erdhi si misionar, por qysh në fillim ai e pa që gjëja më e pakët, për të cilën shqiptarët kishin nevojë në atë kohë ishte të merreshin me punët e fesë. Kështu që ai u kthye në një historian, në një diplomat. Në vitin 1922 ai ishte antar dhe punonjës në Legatën amerikane, qysh në stafin e parë të amerikanë në Tiranë. Pastaj e shohim me një shkop në dorë me një kompani amerikane që kërkon naftë fushave deri në Tepelenë dhe Mallakastër. Pastaj hapi shkollën bujqësore të Kavajës, e cila për fat të mirë ekziston edhe sot, dhe me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë i vunë emrin e tij, si themelues i asaj shkolle. Pastaj e shohim që e merr dekoratën nga Mbreti Zog “Kalorësi i Artë i Skënderbeut” dhe në vitin 1937 ai ka qenë i ftuar i nderit midis miqve më të nderuar të Shqipërisë ne festimet e famshme të 25 vjetorit të pavarësisë. Dëshiroj të përmend se në 100 vjetorin e shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë kemi arritur të kontaktojmë me nipërit e tij, prindërit e të cilëve kanë lindur ose kanë jetuar në Elbasan nga viti 1908 deri në vitin 1912 bashkë me gjyshin e vet. Ata ishin pjesë e këtyre festimeve të 100 vjetorit; Pol Erikson, Donald Xhonson dhe Meri Alise Morrison.
Zëri i Amerikës: Si studiues dhe diplomat, sa ka ndikuar Çarls Eriksoni në përpjekjet dhe në angazhimet tuaja profesionale? Çfarë shënon ky njeri në jetën dhe në punën tuaj?
Mal Berisha: Librat e Eriksonit, përveç dokumentave që përbëjnë biografinë, në çdo kapitull kanë një thënie të tij për shqiptarët. Sa herë që i kam nxjerrë ato citate nga veprat e tij të pabotuara, dhe sa herë që i lexoj tani, mua më bëjnë më krenar nga ç’kam qenë më përpara. Është krijuar një ndërlidhje midis këtij personaliteti shumë të madh që ka punuar për Shqipërinë dhe edukimit që ai më ka bërë mua si shqiptar, si diplomat, si patriot, si një qytetar që e dua këtë vend. Kur mësova se sa shumë e deshi ky njeri Shqipërinë, unë them se ne shqiptarët duhet ta duam shumë herë më shumë.

40 piktura – një udhëtim tërheqës me penel në dorë përmes vëndeve dhe stinëve në tre vitet e fundit/

Nga BEQIR SINA, New York /

WEST VILLAGE – MAHATTAN, NEW YORK : Biznesmeni i sukeseshëm Sejdi “Sergio” Bytyci, njëhereshit dhe veprimtar e aktivist i komunitetit, anëtarë i hershëm i shoqatës Vatra, mbasi ka çelur edhe dy ekspozita Solo, ka arritur të tregojë se si një piktorë i apasionuar dhe një talent i mirë i këtij lloj arti edhe në komunitetin e artistëve njujorkezë, nuk ka të “ndalur”Sergio Bitici, piktori i njohur shqiptar, në komunitet që ka emigruar në SHBA shumë dekada më parë dhe që jeton në Nju-Jork, hapi në fillim të kësaj jave ekspozitën e tretë Solo-, e cila është pritur me shumë interesim dhe ka tërhequr vizitorë të shumtë, miq dhe kolegë të tij.Në këtë ekspozitë ishin pasqyruar 40 piktura të ekspozuara, ku çmimi më i ulët është për një syresh 150 dollarë, ndërsa më i larti 1500 dollarë -( piktura e titulluar Islands in Bahamas -Sketchbook with 3 paitings Watercolor). Të gjitha tablotë janë pikturuar në tre vitet e fundit, 2010 – 2011 dhe 2012 dhe sjellin pamjet nga udhëtimet e tij – private të kohëve të fundit në Europë dhe Amerikë, në natyrë dhe të katër stinët e vitit, portrete dhe antikitet.

Sejdi Sergio Bitici ashtu si vitin e shkuar, në metropolin njujorkez Manhattan, erdhi për të ekspozuar pikturat e tij edhe këtë radhë në vigjilje të festave të fund-vitit Krishtëlindjet dhe Vitin e Ri, në një ndër zonat e bukura, në një kënd antik, të qytetit të Nju-Jork, që ndodhet në pjesën e poshtme të Manhattanit dhe që shquhet si për natyrën e bukur, ashtu dhe për arkitekturën e veçantë, të ndërtesave aty rrotull dhe jetën e shtrejtë.

Kjo, është një nga zonat më të preferuara sidomos nga artistët, yjet e botës së artit që e mbipopullojnë atë lagje gjatë katër stinëve. Në çdo bllok të kësaj lagje ka ndonjë ekspozitë, koncerte, premierat e filmave, show-t e shumtë, restorantet dhe dyqanet më prestigjoze në botë të cilat janë edhe karakteristike për zonën e thirur – West Village në Manhattan .

Kjo është ekspozita e tretë Solo – por me disa autorë ai ka hapur më shumë se 15 ekspozita në pesë vitet e fundit .. Ai thotë se kësaj here jamë i motivuar nga skicat dhe punimet në akuarel të cilat janë realizuar me pen-penel – punime të cilat janë bërë gjatë udhëtimeve të tija dhe shton se këtë ekspozitë ai do ta quante “Ekspoziat Solo e Skicave” me 40 punimet më të fundit 2011-12′.

Ekspozitën e piktorit Sergio Bitiçi të martën në mbrëmje e vizituan më se 15 piktorë amerikan dhe shqiptarë, mes tyre professor Frederick Wong i cili është akuarelist i famshëm dhe specialist i kaligrafisë kineze, njëhereshit instruktori i Bitiçit.”Kam shtatë vjet që punojmë së bashku me piktorin kinez Wong”, tha Bitiçi, duke shtuar se “Idhulli” im është një piktorë amerikan me të cilin një javë të çdo viti takohem dhe e kam njëhereshit si “mësuesin” tim – portretin e të cilit e kam vendosur në mesin e këtyre pikturave , ai quhet Charles Read.

Ai shton se në këtë ekspozitë shquhet për teknikën e lart dhe kompozicion çka sipas tij e bëjnë disi të veçantë këtë ekspozitë në përdorimin e ngjyrave dhe materialeve.

Ekspozita e tretë në këtë zonë të Nju Jorkut, pati pjesëmarrës të shumtë, ku binte në sy prania e artistëve shqiptarë dhe amerikanë, artëdashësve të shumtë dhe disa liderve të komunitetit, kryetarit të shoqatës Vatra dr Gjon Buçaj e të tjerë, të cilët e përgëzuan dhe vlerësuan magjinë e artit të Biticit. Ekspozitën e kanë vlerësuar edhe ekspertë të galerive dhe të muzeve të njohura të qytetit të cilët patën rastin ta vizitojnë të martën.

Gjatë vizitës së kësaj ekspozite, ne mësuam se ai pikturon për më se 40 vite në Amerikë. Jo si piktor profesionist, por që ka në galerinë e tij ndoshta rreth 2000 piktura, të formave e gjinive të ndryshme. Dallohet në pikturat e bëra me laps, pen and ink(pendë e bojë), pastel, vaj në pëlhurë, vaj në dru, thëngill në letër, akuarel, skicat etj, të cilat janë edhe më të pëlqyerat, për vet pasionin e tij.

Para disa viteve, ai punoi portretin e piktorit të fashëm Julian Schnabel, piktor ky me famë botërore. Në të njëjtën kohë që edhe vet Julian Schnabel bëri portretin e Sejdi “Sergio” Bytycit, kështu që të dy portret u vendosën në një kartolinë të skicuar, dhe u bënë protagonistët e një kartoline, e cila u shpernda më pasë në urimet e përgezimet e Krishtëlindjeve për njujorkezët.

Për mendimin tim thotë, Sejdi “Sergio” Bytyci, për gazeten Bota Sot, piktura ka tre elemente; e para kompozicioni, e dyta ngjyrat, e treta vijat(skicimi). Në piktura ka aq elemnet, sa askush nuk është mjeshtri të gjithave, mendon ai duke shtuar dhe “as Picasso nuk është mjeshtri të gjithave – pasi, siç e dime sejcili prej piktorëve më të mëdhenje të shekujeve, klasikeve e të tjerëve si ,Picasso, van Gogh, Raphael, Dali, Monet dhe Michelangelo e të tjerë, kanë secili stilin e tyre të pikturave.”

Nazmi Hoxha, piktori nga Kosova i cili jeton prej vitesh në New York, ishte në mesin e viztorëve dhe shikonte me shumë interes pikturat e Bytyçit. Ai duke vizituar këtë ekspozitë, shprehet se ka kohë që e ndjek me vëmëndje Bitiçin: “Piktori Sergio Bitiçi, tha ai është një pasion i veçantë, mbasi mendojë se shumë njërëz të cilët janë të dhënë mbas një pune rutinë dhe gjejnë kohë të kalojnë në një punë tjetër japin efekte shumë të bukura”.

Si për shembull shton ai Sergion kur e sheh këtu nuk mendon se është biznesmen i një reastoranti këtu pranë nesh – por kur futesh në këtë galeri gjen një Sergio tjetër – të delë përpra një piktor i talentuar, thotë Hoxhaj.

Kjo sipas tij është një favor për Sergion, mbasi i ka dhënë atij një avantazh për të qenë shumë i lirshëm” ky është një piktor që punon jo se “do të mbahet” me pikturat ose ka ndonjë detyrim, por vetëm por, se e ka pasionin e tij dhe një vullnet për të gjetur kohë dhe pikturuar. Çka, sipas piktorit Hoxha, është një diçka e mirë për çdo artistë të punojë në kushte të tilla mes “pasionit dhe vullnetit, kur gjërat i bënë për qef e jo për detyrë”

Piktori Nazmi Hoxhaj, thotë se ka parë tek Bytyçi një “shkëputëje”, pra një hyrje të tij në stilin e tij prodhimtarisë dhe krijimtarisë – çka për mua ai ka hyrë më shumë nga krijimtaria.

“Sergio, për mua dallohet për punimet në akuarel dhe minjaturë, shtoi piktori Hoxha, dhe ato i punon me shumë dashuri dhe vetë formati i tij e tërheq kaq sa është dhe e shohim edhe në këtë ekspozitë. Kjo mbasi si dihet akuareli është një stil – shumë i dashur dhe bëhet shpejt, por ka një gjë që para se t’a bësh duhet të mendohesh shumë.”

Sergio, sipas tij duket se mendon atë dhe e vuan si të thuash e menton dhe më pas e ka të lehtë t’a hedhë në pikturë me shumë dashuri dhe shumë”përkëdhelje”

Sergio Bitiçi që duket shumë modest tregon se ky ka qenë një pasion i tij për pikturën e cila më pasë më ka shtyrë atë të studio edhe teknikën e saj – të cilën e ka bërë deri tani me shumë përpikëmëri. Pra, me shumë pasion! mbasi edhe ky lloj arti ka pasionin dhe taktikën e cila ka 95 përqind të pjesës së saj.

“Më pëlqen shumë stili abstrakt i Kodrës, tha Bitiçi si një piktorë i jashtëzakonshëm për mua, një piktor i nivelit Europian i kohës së tij. Megjithëse, me thënë të drejtën unë kam preferuar më shumë piktorin Lin Delija, piktura e të cilit i kam blerë shumë heret. Që të dy kan vedekur dhe jan ndoshta nga të vetmit që kan pikturat e tyre në Vatikan.”

Bitiçi ka mendimin se piktorët më të mirë shqiptarë janë ata që kan jetuar në vitet 30′-40′ deri nga viti 60′ piktorë të cilët studiuan këtë lloj arti në kryeqendrat botërore të pikturës. Kjo kohë gjithmonë sipas tij ka pasur piktorë mjaft të mirë por që ai personalisht nuk e përcjell stilin e tyre. Mbasi ai thotë se i pëlqen më shumë të ketë një qasje më shumë perendimore dhe veçanërisht atë të piktorëve Amerikan.

“Më tërheq arti konteporan, thkesoi Bytyçi, por më shumë jam i dhënë pas artit realist. Mbasi kam studiuar më shumë anatominë e artit për artistët dhe këtë e kam bërë vetë në mënyrë autodidakte. Këtë e kam bërë nëpërmjet asaj të paraqitjes së sistemit të muskujve në trupin e njeriut dhe në përgjethësi trupin e njeriut.”

Unë jam shumë i dhënë sidomos pas pejsazhit – shtëpive të vjetra dhe antike nga të cilat jam frymëzuar të realizojë dy projekte për një sketchbook – libërskicash për librat shkollor dhe një për qytetin e Elbasanit.Mbasi Tiranën e kam bërë sketchbook – libërskicash ashtu si kam bërë disa vende që kam vizituar, u shpreh piktori Sergio Bytyçi .

Ndërkohë që lidhur me planet e tij, Bitiçi thotë se tash për tash nuk ka ndonjë plan për ndonjë ekspozitë tjetër – mbasi edhe koha është e shkurtër, por kam në plan që vitin e ardhshëm të dal me një libër për artin.

Bytyci, megjithëse shquhet në fushën e biznesit të mesmë, thotë se nuk ka ndonjë penges që të merret edhe me piktura. Pasioni, është i çuditëshëm na tha ai “Nuk e di as vet se ku e gjej kohën, por më duket sikur jam vetëm piktor dhe jo biznesmen. I dedikohem, shumë mendoj artit, dhe do t’i dedikohem edhe më tepër në të ardhmen”.

 

Si asnjëherë në histori, një gazetë joshqiptare i ka kushtuar kombit shqiptar dhe diasporës së tij në SHBA një hapësirë 40 faqesh prezantuese dhe kremtuese.

Rasti ishte për nder të 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë; gazeta ishte “New York Daily News”, e njohur si periodikja me tirazhin më të lartë në shtetin e New York-ut dhe si e pesta në mbarë Shtetet e Bashkuara të Amerikës (direkt mbas gjigandëve “Wall Street Journal”, “The New York Times” që ia kalojnë vetëm me shitjet jashtë shtetit si dhe “USA Today” e “Los Angeles Times”).

Për shkrimet e botuara, “New York Daily News” pati ndihmën e gazetës shqiptaro-amerikane “Illyria”. Synimi ishte që të prezantohej Shqipëria dhe shqiptarët, përfshi edhe komuniteti ynë në sytë e lexuesve të thjeshtë amerikanë.

Faqet kushtuar Shqipërisë u botuan nga gazeta njujorkeze në 28 Nëntor 2012. Një shkrim me titullin, “Dita e Shqiptarëve”, nga Ruben Avxhiu u shpjegonte lexuesve amerikanë festën shqiptare të 28 Nëntorit si dhe i bënte një përshkrim të shkurtër historisë së shqiptarëve. Një një pjesë nga libri “Udhëtimi im në Tokën e Shenjtë” i botuesit të gazetës “Illyria”, Vehbi Bajrami, përshkruhej vizita e tij në Jerusalem, e organizuar nga organizata e fuqishme American Jewish Committee (Komiteti Amerikano-Hebre – AJC) si dhe historia e miqësisë mes shqiptarëve dhe hebrejve (këta të fundit janë komunitetit etnik më i madh i qytetit tonë të New York-ut dhe përbëjnë përqindjen më të lartë të lexuesve të “NY Daily News”). Shkrimi flet edhe për rolin e shqiptarëve në shpëtimin e hebrejve gjatë Luftës së Dytë.

Gazeta njujorkeze, me ndërmjetësimin e botuesit të gazetës “Illyria”, intervistoi me këtë rast edhe shkrimtarin më të shquar shqiptar, Ismail Kadare, i cili foli për kthesat e mëdha të kombit shqiptar, për shekullin e parë të historisë së tij që prej pavarësisë, për kthimin në Perëndim të shqiptarëve si dhe për letërsinë dhe rolin e saj.

Një shkrim i posaçëm erdhi nga Kosova, kushtuar Nënë Terezës, për t’ia prezantuar lexuesit amerikan, këtë “nënë të botës dhe bijë të Shqipërisë”. Ishte shkruar dhe dërguar nga biografi më i mirë shqiptar i saj, Dom Lush Gjergji.

Suplementi kushtuar Shqipërisë përfshinte edhe histori shqiptaro-amerikanësh të njohur si ajo për inxhinierin Wilson Kokalari që luajti rol kyç në misionin hapësinor që dërgoi njeriun e parë në Hënë, Apollo 11 si dhe ajo për gazetarin shqiptaro-amerikan, Donald Lambro, që ndikoi personalisht në vizionin e presidentit të shquar amerikan, Ronald Reagan. Lambro, djali i një emigranti shqiptar që punonte si berber, u bë një nga gazetarët më të shquar të Amerikës dhe një libër të tij Presidenti Reagan e shpalli lexim të detyrueshëm për të gjithë anëtarët e kabinetit të tij të parë presidencial.

Suplementi përfshinë edhe arbëreshët. Një shkrim interesant nga Gena Bajrami, zbulon një kryebashkiak arbëresh në një nga qytezat pranë New York-ut, Andrew Parise, që si rrallëkush në historinë e Amerikës, e mban atë post që prej 16 vjetësh. Kaq shumë e duan njerëzit që qeveris sa që parku kryesor aty mban emrin e tij. Shkrimi edukon lexuesin amerikan për lidhjen historike mes shqiptarëve dhe arbëreshëve. Një shkrim tjetër i kushtohet ish-kongresistit të parë dhe të vetëm me prejardhje shqiptare, Joseph DioGuardi, babai i të cilit ishte arbëresh. Shkrimi me autor Artur Vrekajn, flet për rolin e DioGuardit si themelues i organizatës së parë dhe të vetme lobiste shqiptaro-amerikane në Washington DC.

Në faqet kushtuar Shqipërisë, spikasin dy figura të komunitetit që shënojnë hyrjen në politikë të shqiptaro-amerikanëve.

Mark Gjonaj, i cili u bë këtë vit, shqiptaro-amerikani i parë që zgjidhet në Asamblenë Shtetërore të New York-ut, kongresisti ynë i parë shtetëror. Mark Gjonaj luajti një rol të rëndësishëm personal që të fillonte ky projekt për Shqipërinë në “New York Daily News”.

Figura tjetër ishte Ken Biberaj, që kandidon në 2013 për t’u zgjedhur këshilltari i parë shqiptaro-amerikan në Bashkinë e New York City-t. Biberaj është pjesë e atij brezi të ri shqiptaro-amerikanësh të talentuar që janë shkolluar në SHBA e po shkëqejnë në profesione e biznese jotradicionale për komunitetin shqiptar.

Në një shkrim të posaçëm të shkruar nga ish-diplomati dhe eksperti i njohur amerikan, James Hooper tregohen intimitete interesante nga drama e rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike shqiptaro-amerikane pas rënies së komunizmit në Shqipëri.

Një shkrim nga kritiku shqiptaro-amerikan i artit, Nick Leshi, zbulon një shkrimtare shqiptaro-amerikane të librave romantikë të kategorisë “best-sellers”. Loreta Chase flet për krenarinë e saj kombëtare si vajzë shqiptarësh në këtë përvjetor shekullor të pavarësisë së vendit nga erdhi familja e saj me mbiemrin Chekani.

Një shkrim kushtuar kompanisë së prodhimit të verave “Stonecastle Vineyards and Winery LLC”, përshkruan një histori të pashoqe suksesi ekonomik në Kosovën e pavarësuar, investimin e biznesmenit shqiptaro-amerikan Rustem Gecaj. Është historia e një tradite të lashtë verëprodhuese që nga koha e ilirëve, në Luginën e Rahovecit, historia e Kosovës dhe e verës “Stonecastle”, që tani tregëtohet nëpër Europë e SHBA.

Në këtë numër të gazetës amerikane botohet edhe intervista e Sulejman Gashit me regjisorin Andamion Murataj, një shkrim mbi gjigantin e restoranteve “Famiglia Pizza”, një tjetër për “Albanian Yellow Pages” si dhe shkrimi i Venila Xhaferit ku flet për gjestin bujar të kompanisë “R.E.M” të Rick Elezit që ndihmoi banorët e Staten Island të prekur nga moti i keq, i njohur si “Sandy”.

Një listë shqiptaro-amerikanësh të suksesshëm, e shoqëruar me fotografi, i bën nje prezantim më të gjerë e mozaik komunitetit te lexuesi i gazetës “New York Daily News”.

Ballina e Suplementit, një fotografi me tematikë shqiptare e artistit të shquar shqiptaro-amerikan, fotografit Fadil Berisha, është mbresëlënëse dhe ideale për të startuar këtë prezantim historik të shqiptarëve. Një numër biznesesh të komunitetit gjithashtu përfituan nga rasti që të ofrojnë dhe reklamojnë punën dhe shërbimet e tyre përpara qindra mijëra lexuesve amerikanë të gazetës “New York Daily News”. Ndihmë në këtë drejtim dha edhe “Albanian Yellow Pages”.

Sigurisht 40 faqe janë gjithnjë pak për të përshkruar një botë aq të ndërlikuar sa bota shqiptare, por ishte gjithësesi një fillim i mirë, një mundësi e madhe që rrallë mund t’i jetë dhënë një komuniteti tjetër etnik në SHBA. Gazeta “Illyria” është krenare që pati mundësinë të bashkëpunojë dhe kontribuojë në këtë projekt.

Lexim të mbarë! (Ky informacion u dergua nga Illyria per Diellin)

http://newspaperads.nydailynews.com/SS/Page.aspx?sstarg=&facing=false&secid=126939&pagenum=1