Blushi : Dua të ndryshoj PS nga brenda, jo të ndërtoj parti jashtë saj

March 12, 2016 by dgreca

Në Shqipëri, deputeti socialist Ben Blushi thotë në një intervistë për Zërin e Amerikës se përpjekjet e tij synojnë që të sjellin ndryshime në partinë socialiste nga brenda, përmes votës, dhe jo nga jashtë, ndonëse lë të hapur çdo mundësi në të ardhmen nëse gjërat nuk ndryshojnë. Ai kundërshton propozimin për referendum për zgjidhjen e çështjes së kryetarit të partisë, duke këmbëngulur se kjo çështje zgjidhet vetëm përmes votimit një anëtar një votë, dhe se paralelisht mund të zhvillohej një referendum për problemet e statutit.

Zëri i Amerikës : Zoti Blushi, do ta nisja këtë intervistë me asamblenë e disa ditëve më parë. A mund të thuhet që ishte një “fitore” e vogël, duke qenë çështjet e ngritura nga ju zunë një pjesë të mirë të debatit e veçanërisht të fjalës së kryetarit Edi Rama, i cili në fund të fundit e pranoi se statuti ishte shkelur, dhe bëri një propozim të tij për referendum për çështjen e kryetarit?
Ben Blushi: Është e vërtetë që debati që është hapur brenda PS po dominon të gjitha forumet e saj për më shumë se dy muaj ndoshta. Në thelb të këtij debati, është nevoja për të patur zgjedhje brenda partisë. Dhe kjo është ajo që unë kërkoj, të ketë zgjedhje, për shkak se jo vetëm precedentët shqiptarë, dhe në partinë socialiste, kanë patur zgjedhje, të gjithë precedentët ndërkombëtar, pra partitë europiane si ne, bëjnë zgjedhje periodike. Por çka është e rëndësishme është se statuti i PS-së përcakton zgjedhje për kryetarin e partisë, një herë në katër vjet. Ajo që po ndodh sot është se po zgjidhen të gjitha strukturat e partisë nga organizata më e thjeshtë deri të kongresi, delegatët e rinj, sekretarët e rinj, asambleja e re, kryesia e re, me përjashtim të kryetarit të partisë. Unë mendoj se kjo është e padrejtë. Sepse partia nuk mund të ketë dy standarde. Një parti që drejton vendin duhet të jetë më demokratike se të gjitha grupet që e konkurrojnë atë.
Më vjen mirë që ky debat ka dominuar, pavarësisht se ka patur nota të tepruara, dhe unë jam vënë në qendër të një debati ku nuk do të doja të isha në fakt. Sepse ajo që kërkoj, janë zgjedhjet brenda partisë, dhe më kundërshtojnë pa thënë se përse nuk duhet të ketë zgjedhje. Askush nuk e thotë këtë. Shpresoj të shkojmë në një Kongres që të jetë pak më i kthjellët, të dominojë arsyeja mbi vullnetin e forcës dhe të merret një vendim i përshtatshëm i cili në fund fare i jep mundësi socialistëve, jo mua, por socialistëve të Shqipërisë që të kenë të drejtën e votës.

Zëri i Amerikës: Megjithatë kritikat tuaja janë drejtuar dhe ndaj qeverisë, për mënyrën se si është qeverisur vendi në këta dy vjet. Kryetari Rama gjatë Asamblesë, mori thuajse një për një të gjitha çështjet që ju keni ngritur, duke thënë se brenda një partie mund të ketë opinione të ndryshme, por jo fakte të ndryshme, duke aluduar se ju po abuzoni me këto fakte, e duke quajtur të papranueshme që qeveria të sulmohet nga brenda partisë së saj?
Ben Blushi: Ka një pyetje themelore që e kam shtruar dhe do ta shtroj. Kush e dëmton më shumë një parti në pushtet, ai që thotë se është rritur emigracioni, papunësia, borxhi, ekonomia ka rënie sepse jemi zyrtarisht në deflacion, jo sipas qeverisë, por sipas meje, kanë rënë eksportet, ka rënë fuqia blerëse, dhe në përgjithësi në Shqipëri mbizotëron një sens pesimizmi i thellë. Njerëzit besojnë se nesër nuk do të jetë më mirë se dje. Ky pesimizëm është rritur në dy tre vitet e fundit. Masat e qeverisë, që nuk janë reforma sipas meje, kanë ndikuar në tkurrjen e ekonomisë, nuk ka patur reforma reale që kanë krijuar më shumë vende pune që kanë rritur prodhimin e konsumin. Këto janë gjërat nga të cilat vuan ekonomia jonë. Dhe kush e dëmton më shumë, ata që e bëjnë apo ata që e thonë. Kush është i vetmi propozim real ekonomik që ka dhënë PS në tre vjet? E dini kush? Legalizimi i kanabisit. Unë jam kundër kësaj sigurisht. Po kush e dëmton më shumë një parti, kur dikush që thotë të legalizohet kanabisi, apo dikush që thotë hajde t’i japim fund politikave të absurditetit. Rrisim pak shpenzimet, rrisim pagat aq sa mundemi, i japim më shumë mundësi njerëzve të kenë para për të blerë dhe ato pak para që kemi për investime, nuk bëjmë investime estetike, por prioritare, që direkt rrisin prodhimin ekonomik dhe i japin mundësi prodhimeve shqiptare të jenë të konkurrueshme, të jenë me çmime të përballueshme në tregun tonë e të kenë mundësi të shiten në tregjet e huaja. Ky është debati themelor që kam hapur unë. Kjo nuk është arsye për t’u kryqëzuar, as arsye për t’u parë si palë armike. Sepse kjo klimë kundërshtie dhe armiqësie, çoi në rezultatin e Elbasanit që ishte një shfaqje e turpshme e një partie e cila përveçse ka qenë partia më e hapur dhe më demokratike, sot nuk po merr guximin të distancohet nga Elbasani. Dhe Elbasani mund të përsëritet, për sa kohë që ka një frymë armiqësie dhe çdo debat e quan armiqësor. Unë nuk jam për debat armiqësor. Jam për një kongres i cili bën dy gjëra: zgjedhje të lira me parimin një anëtar një votë për kryetarin e partisë dhe një debat të madh për ekonominë, mënyrën se si duhet drejtuar ekonomia që të mos bjerë sërish në deflacion.

Zëri i Amerikës: Por Kongresit do t’i shtrohet propozimi i zotit Rama për njëreferendum për çështjen e kryetarit të partisë..
Ben Blushi: Unë nuk e di se sa i bindur është zoti Rama për propozimin që ka bërë. Megjithatë do të jap mendimin tim për këtë. Unë nuk jam kundër referendumeve në përgjithësi. Unë jam padyshim për parimin që anëtarët e partisë të kenë më shumë mundësi për të marrë vendime. Dhe sigurisht referendumi është një mundësi. Çështja është se referendumi nuk zëvendëson zgjedhjet. Nëse do ishte në dorën time, unë do t’i bëja të dyja, edhe zgjedhjet një anëtar një votë për kryetarin e partisë, çka nuk po ndodh, edhe referendum, për pika të diskutueshme të statutit të PS. Referendumi nuk mund të zëvendësoj zgjedhjet. Nëse zoti Rama është i gatshëm, dhe kjo është oferta ime le t’i bëjmë të dyja: zgjedhje për kryetarin e PS me parimin një anëtar një votë, dhe referendum ku mund të shtrojmë disa çështje për diskutim, për të cilat ne nuk po merremi vesh. Pra t’i japim mundësi anëtarësisë së PS të mblidhet dhe të votojë dy herë, dhe për njeriun dhe për temat

Zëri i Amerikës: Zoti Blushi, një grup deputetësh dhe anëtarë të asamblesë, përfshirë dhe ju, paraqitën platformën e Lëvizjes për Demokraci në Partinë socialiste. Cili është synimi i kësaj lëvizje, objektivat dhe aksioni i saj politik?
Ben Blushi: Shtypi ka abuzuar, pavarësisht se jam gjithnjë pro shtypit. Nuk mendoj se shtypi nuk ka të drejtë. Shtypi nuk ka të drejtë kur nuk ka informacion, dhe është rasti t’ia japim. Ajo që u paraqit në Asamble dhe që u quajt si Lëvizje, është një dokument parimesh. Nëse e lexoni, ato janë disa parime themelore mbi të cilat ndërtohet funksionimi i një partie politike. Ajo nuk është embrioni i një partie të re, apo një shizme (ndarjeje) brenda PS-së. Unë kam patur mundësi ta bëj këtë në vitin 2009 por nuk e kam bërë. Nuk kam pse ta bëjë sot kur PS është në pushtet. Qëllimi im nuk është të rrëzojë PS-në nga pushteti. Përkundrazi. Jam i interesuar që të jetë një parti e hapur, funksionale e qendrës së majtë. Gjëra që nuk po ndodhin. Pra partia nuk është e hapur, nuk është demokratike, nuk është funksionale dhe nuk po qeveris sipas qendrës së majtë. Shqipëria ka nevojë për një të majtë moderne që për fat të keq nën trysninë dhe presionin e Rilindjes si filozofi, Partia Socialiste nuk e ka më. Kjo është ajo që them.

Zëri i Amerikës: Në këtë platformë përdoren dhe terma të ashpër. Flitet për një kontroll të partisë apo qeverisjes nga oligarkë. Cilët janë këta oligarkë në PS apo në qeverisje?
Ben Blushi: Të gjithë njerëzit që kanë më shumë pushtet brenda një partie, në një kuptim janë të pabarabartë mes të barabartëve. Njerëzit që vijnë nga biznesi të cilët asnjë gjë në të shkuarën nuk i ka lidhur me partinë socialiste, e janë afruar kur ajo pothuajse erdhi në pushtet, e kanë në disa raste konflikte interesi me të drejtën publike. Njerëz të cilët mund të influencojnë politika favorizuese, të cilat devijojnë thelbin e një partie që duhet t’i shërbejë interesit publike, e që në disa raste i shkon më shumë interesit privat. Siç është rasti i koncesioneve. Koncesionet janë rasti tipik. Unë nuk jam kundër koncesioneve vetëm sepse janë një instrument relativisht i djathtë. Nuk jam kaq doktrinar i verbër. Por në rastin e koncesioneve interesi publik nuk është parësor, interesi privat është parësor. Interesit publik po i rritet kostoja, interesit privat po i ulet. E mora këtë si rast për të dëshmuar se për shkak të dominimit të interesit privat në disa raste, PS devijon nga nevoja për t’i shërbyer interesit publik. Dhe kushdo që e shtyn PS-në në këtë drejtim, në një kuptim është një i pabarabartë mes të barabartëve dhe unë këtë nuk e pranoj.

Zëri i Amerikës: Në momentin që u shpall kjo Lëvizje u bë menjëherë lidhja me Lëvizjen për Mendimin Ndryshe, LMN-ën, e cila nuk është se pati një fund fort të lumtur. Ju si i garantoni socialistët, se kjo Lëvizje e re do të jetë e qëndrueshme dhe nuk është në funksion të interesit të momentit?
Ben Blushi: E para, Lëvizja në të cilën unë isha së bashku me disa kolegë të tjerë deputetë në vitin 2009, i ka arritur totalisht qëllimet e veta. Ajo nuk është e lënë në mes dhe as e dështuar. Ajo kërkoi që PS të hynte në parlament se ishte në fazë bojkoti dhe kjo ndodhi. Kërkoi së PS-ja të kishte një koalicion më të madh dhe kjo ndodhi në 2013. Dhe kërkoi, çfarë ishte më themelorja, që PS-ja të kishte një program se në 2009 ne nuk kishim një program. Në 2013 ne e patëm një program sidoqoftë. Dhe kjo ndodhi. LMN-ja nuk mund të kthehej një parti brenda partisë, ko është arsyeja pse ajo nuk kishte arsye që të vazhdonte më. Vijmë sot. Sot ne po kërkojmë zgjedhje, nuk po kërkojmë të kemi një parti brenda një partie. Nuk është fare ky qëllimi im. As të ndërtoj një parti brenda Partisë Socialiste, as jashtë PS-së. Këto nuk janë qëllimet e mija dhe as të kolegëve të mi. Qëllimi është një parti funksionale, që është e detyruar të bëjë zgjedhje, që nuk kthehet në biznes privat të askujt, që nuk kthehet në pronë të askujt. Një parti e cila është e majtë, qeveris si e majtë sepse sidomos, kjo dekadë e fundit në Europë, dëshmoi se politikat e qendrës së majtë, që janë më pak austere, më pak të rrepta, jo vetëm mund të kishin shmangur krizën, por mund të kishin garantuar më shumë harmoni e më shumë paqe në Europë, cka nuk ka ndodhur. Sidomos në Shqipëri, që është vendi më i varfër në Europë, që ka papunësinë më të larta, papunësinë më të lartë të të rinjve, që ka borxhin më të lartë në Europë, pas Greqisë, flas për vendet e rajonit. Sidomos në Shqipëri, nevoja për të qeverisur me politika socialdemokrate, të majta, që garantojnë më shumë barazi, që bëjnë më shumë për të varfërit dhe për ata që s’kanë, që garantojnë më shumë arsim dhe shëndetësi publike, këto janë pra nevojat që ka shoqëria sot, dhe unë shpresoj që influenca që ne kemi, ose që mund të kemi, përmes votës, brenda PS-së, mund të ndryshojë PS-në pa e dëmtuar atë.

Zëri i Amerikës: Zoti Blushi shumë nga kritikët tuaj thonë se ju për shembull në zonën tuaj të Elbasanit, morët mandatin dhe nuk jeni dukur më atje, apo se angazhimi juaj bëhet më i dukshëm në periudhë zgjedhore apo parazgjedhore. Pse besoni se do keni mbështetje?

Ben Blushi: Unë besoj se do kemi mbështetje, në rast se kjo mbështetje do të jepet me votë. Ne nuk e dimë së çfarë mbështetje ka sot Edi Rama në parti, apo cfarë kam unë. 1 milion votat që janë marrë nuk janë votat personale të Edi Ramës. Ato janë votat e Partisë socialiste që tradicionalisht ka qenë dhe është partia më e madhe në Shqipëri, me apo pa Edi Ramën, dhe janë votat e një koalicioni të madh më 40 parti. Dhe kushdo që do të më bindi se votat e PBDNJ-ës janë vota që Edi Rama t’i nënkuptojë si vota të Edi Ramës brenda partisë, kjo është një shaka e pamundur.
Sa më takon mua, unë për hir të vërtetës, jam përjashtuar nga drejtimi i Partisë Socialiste në Elbasan, që prej një viti e gjysmë. Është emëruar dikush tjetër, në një vendim pa vendim kryesore. Ne i bëjmë delegimet me vendime kryesie. Kryesia nuk është mbledhur kurrë për të bërë delegime të tjera. Por unë nuk fshihem pas gishtit. E kam patur të vështirë gjatë gjithë kësaj kohe, të isha më shumë i pranishëm në zonë time elektorale, aty ku jam zgjedhur, për shkak se PS nuk bëri thuajse asnjë prej gjërave për të cilat erdhi në pushtet. Dhe i hoqi mundësinë e përfaqësimit në administratë një mase aq të madhe socialistësh të cilët unë nuk pata mundësi t’i mbroj, në Elbasan e kudo tjetër.
Por kjo nuk do të thotë se nuk kam arsye të them të gjitha ato që po them. Po flas dhe në emër të atyre që nuk kanë mundësi të flasin. Dhe ka një masë të madhe socialistësh të nëpërkëmbur, të injoruar, të harruar, të refuzuar të cilët shpresoj t’i përfaqësoj. Ata nuk mund të flasin, nuk mund të dalin në televizor, nuk mund të japin intervista, nuk mund të ankohen në parlament, nuk mund të shkruajnë nëpër gazeta. Unë mund t’i bëj këto. Por ata kanë një mundësi për të shprehur këtë pakënaqësinë e re, është vota brenda PS-së. Edi Rama po jua refuzon këtë. Dhe ky është thelbi i çështjes. Pse I refuzon votën, 100 mijë socialistëve. Atyre t’u jepet e drejta për të votuar. Ata le të vendosin se kush ka të drejtë.

Zëri i Amerikës: Zoti Blushi, ju folët për pritshmëritë tuaja nga Kongresi. Por nëse këto pritshmëri nuk materializohen, çfarë do të ndodhë? Cili do të jetë aksioni juaj apo i kolegëve tuaj të Lëvizjes për Demokraci?
Ben Blushi: Mos prisni që unë të shkoj duke besuar se PS do të mbylli derën e vet. Unë po i bie një dere që shpresoj që hapet. Dhe nuk kam arsye të besoj se PS do rrudhet e do zhbëhet e transformohet negativisht, deri në pikën që do të detyrojë njerëz si puna ime, apo shumë të tjerë, që mund të jenë sot shokë shumë më të pikëlluar e të pashpresë nga ajo që ka ndodhur tre vitet e fundit që të rishikojnë vendimet e tyre. Unë nuk dua ta mendoj këtë gjë. Pra jam duke u përpjekur të ndryshoj Partinë socialiste nga brenda. Nuk kam akoma një motiv të madh që të përpiqem ta ndryshoj nga jashtë. Sigurisht kjo nuk përjashtohet për askënd. Ne jemi njerëz të lirë dhe unë kam thënë se i shkoj deri në fund lirisë sime. Ka dy rrugë, ose të ndryshosh diçka nga brenda, ose ta ndryshon nga jashtë. Unë po përpiqem të ndryshoj nga brenda.(VOA)

“Soprano, Arlinda Morava një mbrëmje shqiptare në Bukuresht

March 12, 2016 by dgreca

-Nuk do ta besoja që në Aeroportin e Bukureshtit dhe në ekranet e Avioanele Tarom posteri im me flamurin shqiptar ishte prezent kudo/

-Për herë të parë Bukureshti pati një mbrëmje madhështore shqiptare/

Nga Albert Z. Zholi/

Me sopranon shqiptare Arlinda Morava kam zhvilluar disa intervista. E qetë, e dashur, me një zë melodioz, ajo të befason me arritjet, por dhe me modestinë. Ajo ka krijuar familje në Bukuresht me një artist rumun, por ka një marrëdhënie të shkëlqyer me atdheun që ajo nuk e harron kurrë. Fëmijët e saj i sjell vazhdimisht në Shqipëri pasi ajo ftohet vazhdimisht në evente të rëndësishme në TOB, por edhe në raste festash apo pushimesh. Asnjëherë nuk mundohet ta fshehë origjinën përkundrazi e thotë me plot gojën që “jam shqiptare”. Më datën 3 mars në sallën e madhe të Teatrit Kombëtar “Ion Luca Caragiale” i Bukureshtit. Ajo zhvilloi mbrëmjen gala “Soprano, Arlinda Morava ju fton në një mbrëmje shqiptare” ku kishte të ftuar të luanin bashkë me të vetëm artistë shqiptarë. Në këtë aktivitet artdashësit e vlerësuan të magjishme interpretimin e sopranos së njohur Morava, e cila jeton prej vitesh në Bukuresht, Rumani, Protagonistët kryesorë të këtij aktiviteti ishin sopranoja Arlinda Morava dhe Orkestra me artistët shqiptar të drejtuar nga Maestro Lorec Radovani: Klejda Tare (soliste-piano), Nevila Kalaja (violinë), Arian Paço (violinë), Klara Bregu (violinçel) dhe Arben Basha (kontrabas). Për vetë rolet e saj ajo është quajtur “Sopranoja lozonjare” pasi rolet që ka luajtur, janë role shumë komike, lozonjare, si pjesët e Moxartit, operetat e Shtrausit, apo rumunë si Alexandru Petrescu që është më i miri apo tipik për pjesë lozonjaresh. Jo më shumë se tre vjet më parë, ajo mori në Rumani çmimin VIP me rolin e Papagenës tek “Flauti magjik” i Moxartit. Dhe pse të lindur dhe të rritur në Rumani dy djemtë e saj flasin shqip.

Ju ditët e fundit korrët një sukses, që nuk e imagjinonit as vetë me koncertin “Soprano, Arlinda Morava ju fton në një mbrëmje shqiptare”. Vetë si do ta komentonit këtë natë tepër mbresëlënëse, tërësisht shqiptare në Teatrin Kombëtar “Ion Luca Caragiale” të Bukureshtit?

Është e vërtetë që më datë 3 mars 2016 kam organizuar një event shumë të madh, ku edhe interpretova këtu disa pjesë. Ky event u zhvillua në Bukuresht me artistët shqiptare të drejtuar nga maestro Lorenc Radovani, soliste në piano Klejda Tare, Nevila Kalaja, Arian Paco, Klara Bregu dhe Arben Basha. Eventi titullohej “Soprano Arlinda Morava ju fton në një mbrëmje shqiptare”. Eventi u zhvillua në teatrin kombëtar të Bukureshtit ku u përkrah edhe nga ambasadori Ilir Tepelena. Të ftuar ne këtë event ishin trupat diplomatik, si edhe personalitete te elitës Rumune. Pati një sukses shumë të madh dhe jehona e këtij koncerti akoma vazhdon. Për herë të parë u ndjeva edhe më shumë krenare që jam shqiptare dhe artiste e vendit tim, pasi rrugët e Bukureshtit ishin mbushur me Posterin tim dhe flamuri Shqiptar zbukuronte ekranet dixhitale dhe rrugët e Bukureshtit po ashtu. Nuk do ta besoja që në aeroportin e Bukureshtit dhe në ekranet e avioanele Tarom posteri im me flamurin shqiptar ishte prezent në disa vende të dukshme dhe kjo më jepte kënaqësi pafund. Mediat rumune e theksuan si një event unik këtë mbrëmje. Për mua ishte kënaqësi e dyfishtë që arrita të bëja një event të tillë dhe të kisha një sukses kaq të madh, së bashku me miqtë e mi artist. I falënderoj pa masë për magjinë që krijuam. Për herë të parë Bukureshti pati një mbrëmje madhështore shqiptare.

Pra arti bashkoi shqiptarët dhe rumunët pa asnjë dallim, madje natyrshëm sikur të njihen prej vitesh…?!

Bota pa artin është si një kopsht pa lule, pasi përmes artit njeriu dhuron dhe përcjell emocione të fuqishme bashkimi, vëllazërimi, miqësie, harmonie. Është kënaqësi të dalësh në këtë skenë gjigante me pjesë nga Mozzarti, Shtrauss, Rossini, Puccini, Verdi, Lehar si dhe T. Bredicianu që janë kompozitorët e preferuar të mitë. Ky koncert u zhvillua në një sallë madhështore që më ka bërë të ndihem prej kohësh si pjesë integrale e Operës Rumune, opera me shumë tradita në kohë.

Kur keni dhënë shfaqje për herë të fundit në Shqipëri?

Kam qenë e ftuar vitin e kaluar në Tiranë nga maestro Fatos Qerimaj, drejtori artistik i festivalit “Flauti magjik”, ku u realizua një mbrëmje Gala. Në këtë festival, interpretova me tenorin e njohur Kastriot Tusha.

Ju organizoni dhe një projekt në Rumani, në lidhje me profesionin tuaj?

Po, në Rumani organizoj projektin “Shqipëria tokë legjende”, aktivitet që organizohet me institucionet të ndryshme rumune dhe që kam gjetur një mbështetje jo të pakët.

Rumania ka një traditë më të madhe se ne, në opera?

Rumania është një vend i madh me 6 opera… Rumania ka një traditë 200-vjeçare në drejtim të operës, pra është një nga vendet me histori. Po them atë çka njoh dhe lexoj, se rumunët janë muzikantët ndër më të mirët në botë pas rusëve. Ata kanë traditë shumë në opera mund të themi që është një ndër vendet më e dashuruar me operën sigurisht, pas Italisë, Anglisë apo Francës. Rumania të jep shumë shanse në fushën e muzikës. Janë artdashës, dashamirës që të vlerësojnë n.q.s ke merita. Kanë edukatë, me elegancë dinë të të respektojnë dhe nuk ka kurrfarë shenja racizmi.

Keni një bashkëshort rumun, ndiheni e realizuar?

Besoj se po. Kam një bashkëshort artist, i cili më kupton dhe më mbështet. Në shumë drejtime ai më del në krah. Ndihem një femër e respektuar që gjej mbështetje. Nuk e di si do të isha me një bashkëshort shqiptar…. (qesh).

VJOSA, Kosovarja që mëson fëmijët e amerikanëve

March 8, 2016 by dgreca

Vjosa Nikci(Muja), dikur erdhi ilegalisht nga Meksika në Amerikë , por tash mëson studentët amerikanë/

Nga Keze Kozeta Zylo/

Zonja Vjosa Nikci është një grua intelektuale që jeton dhe punon në New York. Ajo është mësuese në një shkollë të mesme amerikane dhe ju mëson studentëve lëndën e Historisë Globale. Familja e saj në Kosovë, ashtu si shumë familje të tjera shqiptare, u persekutuan. Ata u detyruan të linim Atdheun dhe të vinim në Amerikë për një jetë më të mirë. Rruga për të ardhur në Amerikë ka qenë shumë e vështirë, ata erdhën nga Europa nëpërmjet Meksikës dhe sot ajo ka realizuar ëndrrat e saj. Zonja Nikci është një nga drejtueset e Bordit të organizatës së “Arsimtarëve Shqiptaro-Amerikanë “.

Ka përfunduar për master në historinë moderne Evropiane dhe është duke e përfunduar magjistraturën e dytë, Master për Arsim dygjuhësh (Bilingual). Masteri i dytë e lejon atë për të punuar ngushtë me nxënësit e emigrantëve që janë duke luftuar për tu përpjekur në një vend të ri, ashtu sic ka qenë ajo vite më parë. Kjo e mundëson për t’i dhënë komunitetit dhe njerëzve të cilët e ndihmuan kur kishte nevojë, dhe tani ajo ka radhën për t’i ndihmuar njerëzit që kanë nevojë për ndihmën e saj.

Zonja Nikci na flisni ju lutem për fëmijerinë tuaj dhe si e keni përjetuar atë?

Kam lindur në Dugaivë, një fshat i bukur në Rugovë, i vendosur në perëndim të Kosovës dhe kam ardhur në Amerikë në vitin 1987. Shkak i emigrimit nga Kosova ishin kushtet ekonomike shumë të vështira. Familja ime ishte e izoluar nga regjimi serb dhe e papunë, ku shkak kreysor ishte i burgosuri politik, Sylë Mujaj (vëllai i babait tim), i dënuar padrejtësisht me 10 vjet burg si pjesëmarrës në organizimin në izolim të protestave të vitit 1981 në Prishtinë kundër regjimit serb.

Mundësitë ishin të pakta dhe prindërit e mi vendosën të lënë Atdheun e tyre për të krijuar një jetë më të mirë për fëmijët e tyre. Në atë kohë unë isha dy vjecare. Ne emigruam në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe pas një udhetimi shumë të vështirë në mënyre ilegale përmes Meksikës kemi hyrë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ne kemi gjetur veten në Bronx, ku kemi jetuar me të dy prindërit e mi, Agim dhe Cyme Mujaj, vëllain tim Butrintin dhe motrat e mia më të vogela Njomza dhe Mirusha së bashku me të afërm të tjerë që kishin lëshuar Kosovën për një jetë më të mirë. E kam ndjere veten sikur fëmijëria ime është shpenzuar duke u perpjekur me ju përshta dy jetëve, jetës time shqiptare dhe jetës time të re amerikane. Kam luftuar për të gjetur veten në vendin tim të ri, ndërsa në të njëjtën kohë kam luftuar që të mos shkëputem nga Vendlindja ime. Prindërit e mi flisnin vetëm Shqip në shtëpi dhe për herë të parë kam folur Anglisht atëherë kur ja fillova shkollës në moshën pesë vjeçare. Me ndihmën e mësimdhënësve mbështetës unë kam qenë në gjendje të marr gjuhën angleze shumë shpejt. Ne jemi rritur me të dy prindërit mi gjithmonë duke punuar, ndonjëherë dy ose tre punë. Kjo ishte mënyra e vetme që të mbaheshin dy familje, njëra familja jonë në Amerikë dhe tjetra familja e madhe që e lamë në Kosovë burim i vetëm financiar i së cilës ishin prindërit e mij. Edhe pse prindërit e mi kanë punuar shumë ata ende kanë arritur të kushtojnë të gjithë kohën e tyre të lirë fëmijëve të tyre.

Babai im ishte i përkushtuar qê në kohën e tij të lirë të na e mësonte gjuhën shqipe, ta flisim dhe të lexonim përmes Abetares që ai e siguroi për ne. Unë ende i kujtoj mbrëmjet kur shikonim filmat si ”Skenderbeu”, “Nentori i Dytë”, e shumë filma të tjerë shqip. Edhe atëherë kur ishim të lodhur Babai na thoshte se duhettë rrimë vonë, sepse nuk kemi tjetër zgjidhje përpos ta mësojmë historinë tonë shqiptare. Qēllimi dhe dëshira kreysore e prindërve të mi ishte që fëmijët e tyre të shkollohen në Amerikë, dhe në të njëjtën kohë pa harruar gjuhën shqipe dhe prej nga vijmë. Ne të gjithë kemi diplomuar në fakulltete, disa kanë edhe master, dhe të gjithë kanë bërë karierë. Babai im na thoshte se Fakullteti nuk ishte një opsion dhe nëna jonë gjithmonë do të na largonte nga punët e shtëpisë dhe përgjegjësitë e tjera në mënyrë që të përqëndroheshim në studime. Çdo veprim qe ne kemi bërë nuk ishte vetëm për veten tonë, por për prindërittanë. Në moshen 22 vjecare, u martova me Valon Nikçin, i cili mbërriti në Shtetet e Bashkuara në vitin 1999, me familjen e tij, si refugjat nga Kosova. Valoni dhe unë ndajmë një etikë pune dhe kuptojmë domosdoshmërinë për të punuar me orë të zgjatura dhe nganjëherë sakrifikojmë shumë kohë personale për një të ardhme më të fortë. Valoni ka punuar shumë, ka vazhduar shkollimin e tij, ka diplomuar në Fakultet dhe tani kanjë firmë të tij të suksesshme të patundshmërisë që quhet “LINK NY Realty.” Puna dhe mbështetja e tij është arsyeja për shumicen e suksesit tim pas martesës sonë. Pranë çdo gruaje të fortë qëndron një burrë suportiv dhe i lumtur. Jam shumë me fat që e kam Valonin pranë meje. Me u rrit si një emigrant është vështirë, sepse nuk lidhesh kurrë plotësisht më shtëpinë tuaj të re për shkak se mendja juaj është gjithmonë me shtëpinë tuaj të vjetër, por me ndihmën e prindërve punëtorë, bashkëshortit dhe mësuesve tranzicioni bëhet më i lehtë.

Kur erdhët në Amerikë dhe cila ishte rruga për të arritur në botën e Lirisë?

Familja ime në Kosovë, ashtu si shumë familje të tjera shqiptare, u persekutuan. Kushtet e jetesës dhe të punës ishin të padurueshme nuk kishte zgjidhje tjetër, por për të lënë vendlindjen. Prindërit e mi kanë marrë një vendim të vështirë përtë lënë atdheun e tyre me dy fëmijë të vegjël dhe kanë vendosur për të emigruar në Shtetet e Bashkuara. Kjo ishte më e lehtë te thuhet se sa bëhet. Në atë kohë ka pasur shumë lidhje që të udhëtoje në Amerikë, në mënyrë të paligjshme, dhe të paguajnë detyrimin pas mbërritjes tuaj në Nju Jork. Udhëtimi ynë ishte nëpër Evropë dhe përfunduam në Meksikë.

Kaluam disa ditë në rrugët e Meksikës duke pritur për rrugën tonë jashtë. Ne fund arritëm në Shtetet e Bashkuara dhe udhëtuam për në Nju Jork, ku të afërmit e tjerë tashmë ishin te vendosur. Shumë prej nesh kanë jetuar së bashku në një apartament të vogël në Arthur Avenue, ne ishim të varfër, pa dokumente dhe nuk e dinim asnjë fjalë të gjuhës angleze. Unë shpesh mendoj se sa e rëndësishme ishte për prindërit e mi arsimimi i fëmijëve të tyre dhe dëshira për një jetë me të mirë. Arsimi është e vetmja rrugë për një jetë me persepektivë, dhe kjo ishte diçka që prindërit e mi theksonin ditë pas dite. Në fund kemi fituar azil në Shtetet e Bashkuara, “Green Card” dhe pastaj shtetësinë Amerikane. Ditën kur jam betuar si një nënshtetase Amerikane më kujtohet që kam qarë me lot gëzimi sepse e ndjeja që kisha arritur një pjesë të ëndrrave të mia dhe ëndrrat e prindërve të mi. Ky është vendi i mundësive më të mundshme. Familja ime dhe unë po jetojmë ëndrrën amerikane, por kjo u bë e mundur me gjakun, djersen, dhe lotët e prindërve të mi.

Ju jeni një mësuese e apasionuar e certifikuar nga shteti i Nju Jorkut, cilat janë disa nga përshtypjet kryesore të jetës suaj si mësuese me nxënësit në Amerikë?

Për sa kohë që unë mund të mbaj mend, unë kam kërkuar gjithmonë të jem mësuese. Në shtëpinë time ju kam ndihmuar motrave dhe vëllaut tim me punë të shkollës dhe madje u kam caktuar atyre detyra shtëpie. Ideja për të lënë një ndikim në të tjerët përmes edukimit ishte thirrja ime. Edukimi ka luajtur një rol të rëndësishëm në zhvillimin tim dhe i falënderoj mësuesit e mi për mirëkuptimin dhe inkurajimin e tyre në një botë të ashpër që lehtë mund të sjellë poshtë. Unë jam përpjekur që të bëhëm si mësuesit e mi, duke kopjuar qëndrimet e tyre, njohuritë e tyre dhe dashurinë e tyre per karierën e tyre.

Unë jam mësimdhënëse e Historisë Globale në Shkollën e Mesme. Kam studentë nga e gjithë bota dhe nga shumë sferat të ndryshme të jetës. Nxënësit e mi më japin forcë çdo ditë. Kur hyj në klasë dhe i shikoj sytë e tyre e kuptojë se më duhet të punoj shumë përkëta nxënës që ata të jenë sa më të suksesshem në të ardhmen. Mësuesja luan role të ndryshme dhe është e rëndësishme që ne e kuptojmë përgjegjësinë që kemi për të kryer. Unë nuk dua që studentët e mij pas përfundimit të shkollës së mesme të largohen vetëm duke e ditur historinë globale, por edhe dua që ata të largohen me shumë mësime të ndryshme të jetës, unë dua për të lënë një ndikim mbi ta si qenie njerëzore. Unë shpesh i thërras studentët e mi si “fëmijët e mij” dhe punoj shumë me ta që ata të korrin suksese. Marr kohë për t’u njohur me peripecitë e tyre te jetës dhe ju shpjegoj se çfarë kam kaluar unë gjatë jetës sime për të arritë në këtë pikë ku jam sot. Klasa duhet të jetë një mjedis i ngrohtë, sepse ndonjëherë kjo është i vetmi stabilitet dhe ngrohtësi ku këta fëmijë e marrin në baza ditore.Kam përfunduar një diplomë master në historinë moderne Evropiane dhe tash jam duke e përfunduar magjistraturën e dytë, Master për Arsim dygjuhësh (Bilingual). Masteri im i dytë më lejon mua për të punuar ngushtë me nxënësit e emigrantëve që janë duke luftuar për tu përpjekur në një vend të ri, ashtu si unë kam qenë shumë vite më parë. Kjo më mundëson mua për t’i dhënë dicka komunitetit dhe njerëzve që më ndihmuan mua kur unë kisha nevojë, dhe tani t’i ndihmoj njerëzit që kanë nevojë për ndihmën time.

Kohët e fundit keni krijuar organizatën profesioniste me mësuesit në Amerikë, Organizatë e Arsimtarëve Shqiptaro-Amerikanë (Albanian-American Educators Association) e formuar në vitin 2015 në NY, cili është roli juaj dhe disa nga projektet që përfshin programi i kësaj organizate?

Vitin e kaluar, më është afruar një oportunitet nga Jacqueline Kapaj Vieira për të qenë pjesë e Shoqatës “Edukatorëve Shqiptaro-Amerikanë.” Jam e inkuadruar që nga fillimi dhe kam marrë pjesë në takimin e parë të hapur ku edhe isha menjëherë e interesuar për mundësinë e bashkimit me një organizatë profesionale kulturore, ku unë mund të bashkëpunojnë me kolegët e tjerë dhe të japë përsëri në komunitetin tim. Unë jam aktualisht një nga drejtuesit në bordin ekzekutiv të kësaj Shoqate. Vitin e kaluar kam punuar si pjesë e një ekipi të përbërë nga 11 vullnetarë për të formuluar misionin dhe qëllimet tona. Misioni i Shoqatës “Edukatorët Shqiptaro-Amerikanë” është për të ndërtuar dhe mbajtur një rrjet të fortë të mësimdhënësve. Qëllimi ynë është për të frymëzuar dhe të mbështetur edukatorët dhe për të inkurajuar komunitetin duke ofruar mundësi për rritje profesionale duke promovuar mirëqenien e komunitetit shqiptar. Si pjesë e një ekipi solid, kam punuar me zell vitin e kaluar për të përmbushur qëllimin tonë. Disa arritje tona deri më sot janë: zhvillimi organizativ me ligje, ne kemi inkorporuar organizatën tonë dhe të arritur një 501 © (3) statusin Non-Profit, kemi krijuar një Logo për organizatën tonë, ne kemi siguruar një faqe te Internetit albanianamericaneducators.org, një faqe Facebook, një faqe Instagram, dhe ne kemi krijuar një adresë e-mail: aaeany@gmail.com. Për të promovuar organizatën tonë, ne jemi dukemarrë pjesë në evenimente te ndryshme shqiptare dhe jemi duke shkëmbyer informata që të inkuarojmë mbështetje, interes dhe anëtarësim. Ne kemi qenë anëtarë të rrjeteve dhe organizatave që kanë dhënë mbështetje si: Assemblyman Mark Gjonaj, Rrënjët shqiptare, Classmates Forever dhe organizata e Grave Shqiptaro-amerikane. Në Janar të këtij viti (2016) kemi mbajtur seminarin tonë të parë për prindërit shqiptar për të shpërndarë informacion të rëndësishëm me ta. Kjo organizatë është diçka me të vërtetë e nevojshme në komunitetin tonë dhe ofron një lidhje midis prindërve shqiptaro-amerikanë, me nxënësit dhe mesuesit. Shpresa jonë është që ta rrisim Shoqatën e Mesimdhënësve dhe të krijojmë një rrjet sa më të fortë për mesimdhënësit e tanishëm me ata në të ardhmen.

Si e shikoni rolin e gruas në Diasporë dhe të komunitetit për çështjen kombëtare?

Në historinë e Shqipërisë ne kemi shumë gra superiore dhe të fuqishme. Ne kemi pasur gra që kanë marrë pjesë direkt në luftën për liri si luftëtarët me shpata dhe armë; ne kemi pasur edhe gra që kanë luftuar përmes përdorimit të njohurive, stilolaps dhe letër. Mësueset e Kombit si motrat Qiriazi kanë hapur dritaren e njohurive për popullin tonë nëpër shkollat Shqiptare. Gratë shqiptare si motrat Qiriazi dhe shumë të tjerë në të gjithë historinë tonë kanë luajtur një rol të rëndësishëm në ndërtimin e kombit tonë. Unë kam pasur fatin e mirë të rritem përreth disa prej tyre dhe të njohë gra të fuqishme Shqiptare jashtë atdheut, të cilat kanë ndihmuar veten dhe gratë e tjera të diasporës shqiptare të zhvillojnë ideologjinë e tyre, të mësojnë se kush jemi dhe se si mund të kontribojmë në përmirësimin e kulturës dhe arsimit. Roli i këtyre grave është për të ruajtur kulturën, historinë dhe traditat në shtëpitë e tyre dhe në komunitet. Burrat gjithashtu luajnë një rol në zhvillimin e gruas Shqiptare në diasporë. Babai, vëllezërit dhe bashkëshortët në komunitetin tonë luajnë një rol në zhvillimin dhe arritjen e qëllimeve të gravë tona. Burrat dhe gratë tona duhet të ndajnë nevojën për një shoqëri të arsimuar dhe nevojën për gratë e forta Shqiptaro- Amerikane. Kjo mund të bëhet duke i dhënë grave tona një zë, arsim, dhe heqjen e çdo ideologjie gjykuese që mbajnë gratë tona mbrapa. Këto gra duhet të punojnë shumë për të arritur dhe për të kontribuar në diasporën Shqiptare nëpërmjet promovimit të arsimit dhe individualitetit për brezat e ardhshëm.

Çfarë ëndrrash ka pa realizuar Vjosa?

Një qëllim, pa një afat kohor është vetëm një ëndërr. -Robert Herjavec. E preferoj të përdor fjalën “qëllim”. Unë kam vendosur dhe arritur shumë qëllime në jetën time, por ka shumë që ende nuk janë arritur dhe për këtë arsye unë dua të tërheq një afat kohor për veten per të arritur ato. Unë dua për të vazhduar arsimimin tim, edhe pse unë jam duke punuar në një diplomë Master të dytë, unë kam plan pastaj per të filluar një program të doktoratës. Në kuadër të gjithë kësaj unë shpresoj që të fillojë një familje të re me burrin tim të dashur Valonin.

Ju jeni përzgjedhur si personazh i librit “Zonjat Shiptare të Nju Jorkut” ideuar nga “Albanian Excellence”, libër që do të botohet për herë të parë për gratë e suksesshme të emigruara, si ndiheni për këtë?

Emërimi im për librin “Zonjat Shqiptare te Nju Jorkut”, është një kënaqësi e madhe. Unë jam mirënjohëse që konsiderohem në mesin e kaq shumë grave të suksesshme Shqiptaro- Amerikane. Unë shpresoj që ta përdor këtë nominim dhe arritje që të vazhdojë të përhap rëndësinë e edukimit në shoqërinë tonë sidomos për gratë tona. E ardhmja është në duart tona dhe si gjeneratat e para të grave Shqiptaro- Amerikane ne jemi përgjegjëse për të krijuar një shoqëri të hapur dhe të arsimuar për brezat tanë të ardhshëm.

Cili mendoni se duhet të jetë imazhi i gruas shqiptare në shekullin e XXI?

Gratë shqiptare të këtij shekulli kanë botën në majë të gishtave të tyre dhe duhet të përfitojnë nga çdo mundësi për të çuar përpara veten e tyre. Gratë shqiptare të këtij shekulli duhet të jenë të arsimuara mirë, lexuese të palodhura, të udhëtojnë shumë, të ngrenë zërin kundër padrejtësive, dhe të lënë një përshtypje dhe impakt të përhershëm kudo që shkojnë. Gruaja e këtij shekulli i ruan traditat e saj, por në të njëjtën kohë duke rritur cilësinë e jetës së saj duke u bashkuar me një shoqëri moderne dhe të globalizuar.

2016, New York

Shpresa Hopper:Unë realizova ëndrrën amerikane!

March 4, 2016 by dgreca

Bisedoi Keze Kozeta Zylo/*

Znj Spresa Hopper është një grua e suksesshme shqiptaro-amerikane. Ajo është menaxhere e granteve në Bloomberg Philanthropies, ku ajo mbikqyr dhënien vjetore në qasjen e 450 milionë dollarëve në më shumë se 1000 organizata bamirëse në mbarë botën.

Znj.Hopper thotë se “Kur unë isha duke shikuar nëpër disa shkresa të vjetra ditën tjetër, pashë të gjitha fotot nga udhëtimi im në Prishtinë me kryetarin e Bashkise së Nju Jorkut, Bloomberg. Vërtetë, kjo ishte pjesa më interesante e viteve të mia të punës për Kryetarin e Bashkisë se Nju Jorkut z.Bloomberg. Kam qenë organizuese e këtij udhëtimi atje, në bashkëpunim me shumë përkrahës shqiptarë në NY dhe Prishtinë. Desha t’i tregoja interes për kulturën time, dhe të përcillte solidaritetin e tij me popullin e Kosovës, e cila do të thotë një marrëveshje e madhe për mua.

Ishte një moment shumë krenar që nuk do ta harroj kurrë.”

Znj Hopper, cila ishte fëmijëria juaj në Tivar?

Gjithkça ishte për një mbarëvajtje sa më të mirë në shkollë që t’i bënim prindërit e mi sa më krenar. Unë jam e lumtur të këndoj dhe të performoj. Dhe pjesa më interesante ishte udhëtimet tona në fundjavë në Ulqin për të parë gjyshërit tanë.

Ndërkohë që jetoje në Tivar, si një vajze me origjinë shqiptare, jeni ndjerë ndonjëherë e diskriminuar në shkollë?

Unë kam qenë shumë e ri për të njohur plotësisht dallimet midis meje dhe bijve të tjerë (ne u zhvendosem në Tivar, kur isha 6 vjeçe), por si shkonin vitet, ishte e qartë qe unë kam qenë e trajtuar ndryshe për shkak të emrit tim dhe trashëgimisë. Dhe si rezultat, unë u trajtova ndryshe nga bashkëmoshatarët e mi si e tillë. Por kjo gje më coi mua për të punuar më shumë dhe të provoja që mund të bëja çdo gjë po aq te mirë, dhe më të mirë! Unë shpesh do të kishja biseda të plota me dikë përpara se ata të dinin emrin tim, por pasi ata e merrnin vesh shijoja pamjen e papritur në fytyrën e tyre, kur ata do të kuptonin se shqipja ishte gjuha ime amtare.

Si dhe pse keni ardhur në Shtetet e Bashkuara?

Kam pasur sukses të madh në shkollë të mesme, por nuk kam pasur shumë zgjedhje për arsimin e lartë. E lindur dhe e rritur në Tivar, unë nuk flisja apo shkruaja shqip kështu që unë nuk mund të shkoja në një shkollë shqipe. Ne gjetëm lidhjen me programin e shkëmbimit te studentëve të huaj dhe për fat të mirë prindërit e mi e mbështetën këtë ide. Ata investuan një pjesë të mirë të kursimeve të tyre për të paguar për arsimimin tim dhe për ketë ju jam përjetësisht mirënjohës. Unë mendoj se si rezultat i kësaj, e tërë familja jonë po lulëzon tani. Mund të ndodhë që babai im të jete në një ditë e keqe, por me shaka thotë se ky është i gjithë faji im që unë jam këtu!

Çfarë mund të kujtoni nga përshtypjet tuaja të para në Amerikë? Si kanë qenë përvojat tuaja të ndryshme, ose çfarë kishit menduar ju fillimisht për Amerikën? Nëse do të kishte dallime, si i keni përjetuar ato?

Ka pasur shumë! Unë isha 17 vjeçe e gjysmë, ku për herë të parë hipa në një avion, dhe ndalova në Cedar Rapids, Iowa, një qytet i vogël në mes të Amerikës. Unë nuk e dija se çfarë më priste! Unë isha e frikësuar! Unë kam qenë e shqetësuar! Unë kam qenë dhe entuziaste! Sapo takova familjen pritëse, Robertsons, unë u lirova. Ata kishin fëmijët në moshën time, dhe ne shpejt u lidhëm së bashku. Qëllimi im ishte për të mësuar gjuhën angleze njësoj si ata sa më shpejt të ishte e mundur. Unë kur zgjohesha pyesja: “çfarë është kjo si quhet, pa pushim për çdo artikull të ri qe unë hasja. Barriera e gjuhës ishte e vështirë. Une ishja një e rritur me aftësi të te folurit te një foshnjeje. Ajo është tepër ndarëse. Por unë mora qëndrim dhe unë vetëm do të qeshja së bashku me këdo që ishte duke qeshur me gabimet e mia – dhe kjo ka punuar per mire! Njerëzit u argëtuan nga vendosmëria ime për të mësuar gjuhën angleze, dhe unë mendoj se ata e vlerësuan atë shumë. Ajo ishte një pervojë e përsosur për të përjetuar Amerikën jashtë NYC e cila është mjaft e ndryshme. Une vazhdova shkollën e mesme, gradimin dhe valle Homecoming – ritualet e vërteta të rritjes sime në Amerikë.

Ju jeni Menaxhere e Granteve, në Bloomberg Philanthropies. Cilat janë disa nga projektet më të paharrueshme që qëndrojnë jashtë punës në këtë fushë?

Bloomberg Philanthropies e ka filluar Kryetari i Bashkisë së Nju Jorkut z.Michael Bloomberg kur ai u largua nga detyra në City Hall, Manhattan, dhe unë kam qenë që nga dita e parë. Ky projekt është duke ndryshuar botën per mbrojtjen e mjedisit, duke mbledhur armë të rrugëve, mbështetjen e kërkimit për të gjetur kurime për disa prej sëmundjeve më shkatërruese të botës, ka aq shumë shkaqe të denjë të trajtuar çdo

Unë jam jashtëzakonisht mirënjohëse të jem pjesë e stafit të saj, dhe jashtëzakonisht krenare për punën që bëjmë.

Çfarë është Amerika për ju sot?

E dashuroj këtë pyetje! Gjithëkush ka se ç’të përgjigjet për këtë pyetje. Amerika është një vend në botë që ju jep mundësi për të bërë atë që ju keni imagjinuar dhe që e keni të garantuar për ta realizuar. Nuk ju ndalon asgjë, as gjuha amtare, as emri, origjina apo gjendja ekonomike. Ju vetëm duhet të punoni dhe do të kuptoni rezultatin. Në moshën 28 vjeçe, unë kam qenë tejet krenare se ishja pronare e banesës sime të parë në zemër të Manhattanit, dhe shkoja për të punuar çdo ditë për kryetarin e Bashkisë më të madhe në botë.

Përkufizimi im: Unë realizova ëndrrën amerikane!

Si do ta përshkruanit jetën në Shtetet e Bashkuara, në terma të përgjithshme?

Jeta në Amerikë është ajo që ju punoni për ta bërë. Ju mund të zgjidhni për të nxjerrë në pah minuset, ose ju mund të punoni shumë, të ecni në terren duke vrapuar çdo mëngjes, të beheni personi më kureshtar, te thithni çdo grimë të informacionit që vjen në rrugën tuaj, te thithni të gjitha të mirat dhe ta bëni vehten të ndiheni ëdo ditë mirë.

Çfarë keni mësuar nga Amerika në lidhje me veten, por edhe si një qytetare amerikane?

Duke u bërë një qytetare amerikane për mua është një nga arritjet e mia më të mëdha personale. Jam tepër krenare për të përfaqësuar këtë vend, si një shqiptare. Duke qenë një qytetare amerikane dhe të kesh mundësinë e votimit më bën qe t’i jem shumë mirënjohës Amerikës që më dha Lirinë që nuk e kishja më parë.

Unë nuk e marr atë për përfitime.

Kjo përvojë më ka mësuar edhe se si të jem tolerante në gjithë familjen time. Prindërit e mi erdhën këtu në mes të 40-et dhe nuk dinin një fjalë të gjuhës angleze, dhe sot ata janë pronarë krenarë të disa ndërtesave; babai im flet rrjedhshëm spanjisht me qiramarrësit e tij, dhe në qoftë se më përpara dikush do te më thoshte se nëna ime do të ishte në gjendje për të ngarë makinën nga Staten Island në Manhattan nuk do ta besoja kurre!

Vellai im Amir Suka është shumë i suksesshëm në biznesin “Alba Pro” për dasmat dhe është nje superstar i vërtetë në komunitetin shqiptar. Unë ndihem tejet krenare!

Por mësimi më i habitshëm ka ardhur nga burri im, i cili është amerikan, dhe u fut në familjen tonë vështirë-për shkak të traditave të ndryshme. Ai na befasoi kur kërceu vallen “Shotes” në dasmën tonë, por nuk kuptoi se çfarë u tha në darken familjare, dhe ende nuk e ka për shkak të gjuhës! Ai është i vetmi që vazhdon papritur të më mësojë mua çdo respekt si dhe tolerancën për kulturat e tjera. Këto janë cilësi të vërteta themelore të njeriut, që nuk mund të nënvlerësohen, dhe unë shpresoj se do t’i instalojmë dhe në fëmijët tanë.

Si e shihni Shqipërinë sot?

Ekspozimi im për njerëzit dhe kulturën shqiptare ishte kryesisht në Ulqin. Unë kam dëgjuar gjëra të mëdha për Shqipërinë, dhe mendoj se janë bërë përparime të mëdha. Unë shpresoj se do ta vizitoj sa më parë një ditë.

Diaspora është një komunitet i fuqishëm shqiptaro-amerikan në Shtetet e Bashkuara dhe e integruar plotësisht në këtë vend. Si anëtare e kësaj diaspore dhe e integruar si ndiheni në këtë komunitet?

Mund të them se janë shumë aktivistë të zot të çështjes kombëtare. Unë ballafaqohem çdo ditë me një punë me kohë të plotë, plus që kam dy fëmijë. Shumicen e ditëve unë dhe burri im e konsiderojmë një sukses nëse të gjithë jemi ushqyer dhe shkojmë në shtrat në kohë të caktuar. Por unë do të shoh përpara për të bërë më shumë për komunitetin pasi fëmijët te më jenë rritur dhe ne të jemi të pavarur.

Cili është mendimi juaj për gratë shqiptaro-amerikane në këtë komunitet, në diasporë?

Gratë shqiptare janë gratë më të forta që njoh. Ato janë gjithashtu të përkushtuara tepër, për familjet dhe fëmijët e tyre, dhe të rritjes së fëmijëve për t’i rregulluar sa më mire në këtë shoqëri, ndonëse është puna më e vështirë, por dhe më e admirueshme që ato bëjnë.

Dhe së fundi, si e parashikon imazhin e gruas shqiptare në shekullin e 21-t?

Gruan shqiptare e shoh që të marrë pjesë intelektualisht në shumë fusha të rëndësishme të jetës jo vetëm në Shqipëri, por dhe në botë. Gruaja shqiptare ka aftësi potenciale të padiskutueshme dhe kombinimi i traditës sonë të mrekullueshme me modernen, me kohën do ta rrisë atë në nivele të paimagjinueshme. Ne kemi shembuj të jashtëzakonshëm, ne kemi Nënën Terezë që e njeh gjithë bota dhe që ne na bën të ndihemi tejet krenar për këtë shenjtore shqiptare.Unë jam e ngazëllyer dhe nuk mund të pres për të parë se çfarë do të transmetojnë mediat për gratë shqiptare kudo. Në një opinion personal, unë vetëm dua të të marrë një moment për të njohur se si unë jam frymëzuar nga puna që bëni ju dhe vendosmëria juaj si shembull i persosur i gruas fisnike. Ju jeni një frymëzim për gratë shqiptare kudo. Përpjekjet tuaja të palodhshme për të ruajtur kulturën shqiptare dhe traditat tona të bukura janë për t’u përgëzuar. Në emër të grave shqiptare kudo, faleminderit. Dhe ju falënderoj për të treguar interes në sfond për mua, jam thellësisht e përulur dhe e nderuar që të mare pjesë në serinë tuaj të intervistave, dhe të shohim përpara për të mësuar më shumë për gratë e tjera shqiptare të intervistuara për këtë projekt nga Albanian Excellence.

Staten Island, New York, 2015

*Personazh në librin “Zonjat shqiptare në New York”

JU TREGOJ PER ETRITA IBRAHIMIN, PIANISTEN QE E KA NDERUAR KRYEQYTETI ITALIAN

March 2, 2016 by dgreca

Flet nga Roma Etrita Ibrahimi, pianistja e suksesshme, e vleresuar me medaljen e Arte ne Torino dhe e nderuar nga Bashkia e Romes/

Interviste nga Liliana Pere/Histori suksesi/

Etrita Ibrahimi, e lindur dhe e rritur në Tiranë, në një familje të njohur artistësh, u largua nga Shqipëria në vitin 1989, meqenëse, pasi konkuroi për piano në Konservatorin “Giuseppe Verdi” të Torinos (Itali), menjëherë fitoi bursë studimi për në atë konservator.

Fëmijëria e saj u karakterizua nga prania e vazhdueshme e muzikës dhe e artit, jo vetëm se kishte lindur në këtë mjedis, por edhe sepse që në moshën 4-vjeçare, filloi studimin e pianos me babain e saj, një ndër kompozitorët më të mëdhenj shqiptar, Feim Ibrahimi, për ta vazhduar atë më pas me suksese të njëpasnjëshme dhe me rezultate të shkëlqyera, në Liceun Artistik dhe në Institutin e Lartë të Arteve, deri në momentin e largimit nga Shqipëria.

Familja e saj është nga më të njohurat në Shqipëri për vetë faktin e shumëditur se Feim Ibrahimi ishte dhe është një figurë qendrore e muzikës shqiptare, i cili, pavarësisht funksioneve që ka pasur në të drejtuarit e artit muzikor në Shqipëri, ishte dhe personalitet artistik, çka e dëshmojnë veprat e tij të të gjitha zhanreve dhe të cilësuarit nga kritika muzikore si kompozitori që tronditi tabutë e realizmit socialist dhe si i pari që modernizoi muzikën serioze shqiptare.

Pikërisht, me këtë edukatë dhe me këto parime është mbrujtur Etrita që kur ka lindur, sepse ajo ka jetuar nga afër të gjitha sukseset dhe peripecitë e babait të saj, ka kaluar të gjithë fëmijërinë dhe rininë e saj me shkrimtarët e mëdhenj, Dritëro Agolli e Ismail Kadare, Fatos Arapi apo Xhevahir Spahiu, etj., me kompozitorët e po aq të mëdhenj shqiptarë, si profesori i Feim Ibrahimit, Tish Daija apo Pjetër Gaci, me muzikologun shumëdimensional grek Georges Leotsakos, apo me shkrimtarët e kompozitorët nga Kosova, si Ali Podrimja, Fahri Beqiri, Zeqirja Ballata, Akil Koci, Rafet Rudi; me regjisorët më të mirë si Piro Milkani apo Kujtim Çashku, me koreografin e shquar Agron Aliaj, me të shkëlqyerit instrumentistë apo këngëtarë si Ibrahim Madhi, Margarita Kristidhi, Gjergj Antoniu, Vaçe Zela, Gaqo Çako, Ramiz Kovaçi, Avni Mula apo profesoreshën e saj Nora Çashku, me të cilët familja e saj ndante orë të shumta dhe ajo rritej me kulturën dhe dijen e këtyre kolosëve të letërsisë e të muzikës, mes një mjedisi të pasur me literaturë artistike dhe muzikore sepse në shtëpinë e tyre librat dhe partiturat ishin pasuria më e madhe.

Në përfundim të studimeve në Torino, ku ajo shkëlqeu përderisa u diplomua me “Dhjetë dhe lavdërime” (ekuivalente e “Medaljes së Artë), në klasën e Prof. Remo Remoli, një nga studentët më të dashur të pianistit me famë botërore, Arturo Benedetti Michelangeli.

Pas diplomimit në piano, ajo iu përkushtua edhe të studiuarit të klaviçembalos, në klasën e Prof. Giorgio Tabacco, njërit prej klaviçembalistëve më të njohur italianë.

Gjithmonë kërkuese drejt shtigjeve të fushave të ndryshme të artit muzikor, u specializua edhe në mësimdhënien e metodës Suzuki .

Bashkë me dy kolegë të saj torinezë themeluan Assiociazione Musicale Suzuki Vercelli, në të cilin ajo ka edhe funksionin e Presidentit.

Etrita ka një jetë koncertale shumë të pasur, jetë e cila ka filluar që në moshën 10-vjeçare. Koncerte të shumta recitale apo me orkestër simfonike jo vetëm në Shqipëri, por edhe një radhë koncertesh në të gjitha qytetet e krahinës së Piemonte-s (Itali) e në qytete të tjera të Italisë (Roma, Milano, Trento, Genova etj.), në Austri, Spanjë, Çeki, Francë, Kosovë, Mal i Zi, Kroaci, Maqedoni etj. Dhe sukseset nuk i kanë munguar sepse, perveç ovacioneve, shpeshhere eshtë klasifikuar në vendet e para nëpër konkurse të ndryshme, ka regjistruar disa herë për Radio Televizionin Shqiptar, është ftuar nga Brahmsgesellschaft në Baden-Baden (Gjermani), ku ka qëndruar disa kohë në Brahmshaus, për të njohur më thellë jetën dhe veprën e Brahmsit.

Profesioni i saj është muzika, pianoja, mësimdhënia, menaxhimi i eventeve muzikore dhe për karrierën që ka zhvilluar në Itali, në vendin që i krijoi mundësinë të thellonte kulturën e aftësitë e saj profesionale dhe personale e ku ajo ka zhvilluar aktivitetin e saj për 22 vjet Bashkia e Romës e ka nderuar Etritën me Çmimin Ndërkombëtar për karrierën “Beato Angelico”, çmim që u jepet artisteve të huaja, për kontributin e dhënë në zhvillimin e kulturës së Italisë.

Etrita thotë se talenti nuk është gjithçka. Ajo që të bën të ecësh perpara, është puna dhe vetëm puna. Rruga e saj drejt suksesit ka qenë e mundimshme, me vështirësi nga më të shumtat, por ajo nuk është ndalur asnjëherë përpara pengesave dhe ka mundur që ta menaxhojë lehtësisht karrierën, pasi çdo gjë ka ardhur natyrshëm që nga momenti që ka krijuar një profil të saj të qartë artistik dhe personal. Ajo është një grua e thjeshtë, plotësisht e ndërgjegjshme për prejardhjen e saj, për arritjet e saj, por gjithmonë shumë kërkuese ndaj vetes dhe asnjëherë plotësisht e kënaqur me atë çka bën, edhe pse tashmë është një artiste në karrierë.Aktualisht ajo jeton në Shqipëri, pasi duhet të ndjekë nga afër procesin e dixhitalizimit të veprave të babait të saj, shpërndarjen dhe ruajtjen e tyre (me të cilat merret Fondacioni Kulturor “Feim Ibrahimi”, ku ajo është Zv/Presidente). Njëkohësisht është Drejtoreshë Artistike e Festivalit Pianistik Ndërkombëtar “Pianodrom”, si edhe pianiste në Teatrin e Operës dhe të Baletit në Tiranë.Etrita thotë se gruaja është një burim i pashtershëm energjie dhe ajo është në gjendje të kontrollojë dhe të organizojë gjithçka dëshiron. Gratë shqiptare në veçanti, kanë një karakter të fortë që i bën ato të jenë nëna të përkushtuara, bashkëshorte ideale, menaxhere të shkëlqyera dhe askush nuk duhet të lejojë që mbi to të ushtrohet çdo lloj presioni o dhune, psikologjike ose fizike. Ato vetë nuk duhet, kurrsesi, të pranojnë keqtrajtime nga askush dhe shoqëria shqiptare duhet t’i mbrojë ato me çdo kusht.

Ndiqeni bashkëbisedimin:

_E dashur Etrita Ibrahimi: – A mund të më thoni si ka lindur tek ju dëshira për t’u marrë me Art? Mund të më tregoni hapat e parë dhe fillimet tuaja në këtë rrugë të bukur dhe po aq të vështirë, kush ka qene iniciuesi i zhvillimit te talentit tuaj ? Permendni disa emra qe ju kanë lënë mbresa në formimin tuuaj artistik ju lutem?

Pergjigjet Etrita Ibrahimi: -Studimet e pianos unë i kam filluar në moshën 4-vjeçare dhe babai im, kompozitori Feim Ibrahimi, ishte ai që më ndihmoi në rrugën drejt artit, pasi ishte edhe mësuesi im i parë. Në të vërtetë dëshira e tij ishte që unë të studioja piano deri në klasën e 8-të për të pasur vetëm njohuri të mjaftueshme për sa i përket muzikës, duke qenë se edhe jetoja në mjedis artistësh, dhe më pas të merrja një drejtim tjetër. Por në fakt që në vitet e para të studimeve u duk se aftësitë e mia nuk ishin të pakta, meqenëse fitova disa herë çmimin e parë në konkurset e talenteve të reja, si edhe luajta dy herë si soliste me orkestër në vitet e shkollës 8-vjeçare dhe në përfundim të saj, mësuesja ime (më e mira që ka ekzistuar në Shqipëri për sa u përket moshave nga 6 deri 13 vjeç), e nderuara znj. Lali Gabeci (Hakiu), këmbënguli që të vazhdoja studimet në Liceun Artistik “Jordan Misja”, pasi mendonte që unë kisha të gjitha aftësitë e duhura për ta bërë muzikën dhe pianon profesionin e jetës sime, kështu edhe im atë, që i kishte parë rezultatet e punës së bërë në vitet e fëmijërisë, mendoi se mësuesja ime kishte të drejtë dhe më “lejoi” që të merrja pjesë në konkursin e pranimit në lice. Kështu filloi – ose më mirë të themi vazhdoi – rruga ime drejt artit.Kur isha vetëm 15 vjeç, luajta Koncertin n. 1 për piano dhe orkestër të L. V. Beethoven-it, e shoqëruar nga orkestra e RTSH-së, nën drejtimin e dirigjentit të mirënjohur Ferdinand Deda, i cili pati një sukses të madh dhe më pas jeta ime vazhdoi duke kaluar nga një recital në tjetrin, deri në koncertin e fundit – para largimit nga Shqipëria – kur luajta njërin nga koncertet për piano dhe orkestër të J. S. Bach-ut, e shoqëruar nga orkestra e harqeve e Institutit të Lartë të Arteve, nën drejtimin e të paharruarit Ibrahim Madhi.

– Di që ju tani jetoni në Shqipëri dhe jeni një profesioniste mjaft e vlerësuar; do të mund të më thonit dicka më shumë rreth aktivitetit tuaj?

Etrita Ibrahimi:- Vitet e jetës në Itali, janë karakterizuar nga prezenca e koncerteve të vazhdueshme si në vendin tim të dytë, ashtu edhe jashtë tij. Repertori im i përfshin të gjithë autorët barokë, klasikë, romantikë, impresionistë (po përmend vetëm disa: Bach, Mozart, Beethoven, Chopin, Brahms, Rachmaninov, Franck, Debussy, Prokofiev, Poulenc, etj.). Kam luajtur në salla dhe në teatro të shumta; disa prej tyre janë Teatro dell’Archivolto (Genova), Palais Palffy (Vjenë), Teatro i muzikës së dhomës “Rosalia Castro” në La Coruña (Spanjë), në Mimara (Zagreb), etj., etj. Kam marrë pjesë në festivale të ndryshme ndërkombëtare dhe mbas 15 vitesh aktivitet koncertal dhe pedagogjik, Bashkia e Romës më nderoi me çmimin ndërkombëtar “Beato Angelico”, i cili i jepet artisteve që kontribuojnë në zhvillimin e jetës kulturore të Italisë.

Kam ardhur në Shqipëri me dëshirën time dhe sidomos me dëshirën e bashkëshortit tim, Alessandro (Giampietro), i cili ishte nismëtari i transferimit tonë këtu. Arsyeja e vetme që na bëri të vinim, ishte dëshira për të ndjekur nga afër (pasi nga Roma ishte thuajse e pamundur) veprat e babait tim.

Unë nuk kam vëllezër e motra, jam vajzë e vetme dhe askush tjetër përveç meje, nuk mund ta bënte këtë. Kështu, në fund të vitit 2010, morëm gjithçka kishim dhe erdhëm për të ndjekur ëndrrën tonë në Shqipëri. Alessandro është pika ime kryesore e referimit. Ai është këshilltari në familjen tonë dhe unë , edhe pse nuk doja fillimisht, ndoqa idenë e tij për të ardhur këtu dhe për të ndjekur (të paktën për një periudhë disavjeçare) atë që për familjen tone është themelore: veprat e Feim Ibrahimit! Mbas vështirësive të para sepse nuk është e lehtë të rifillosh jetën në vendin tënd pas 22 vjetëve, mund të them që kam arritur një status të kënaqshëm për një artist. Përveç koncerteve të shumta që realizoj në Shqipëri dhe jashtë saj, aktualisht jam pianiste në Teatrin e Operës dhe të Baletit, si edhe drejtoreshë artistike e Festivalit Ndërkombëtar “Pianodrom”, i cili është festivali më i rëndësishëm pianistik dhe muzikor në Shqipëri.

Duke qenë se arsyeja e kthimit tim këtu, është krijimtaria e babait tim, jam edhe pjesë e këshillit aktual drejtues të Albautor-it, por të them të vërtetën, zbatimin e ligjit mbi të drejtën e autorit, e shoh shumë, shumë të vështirë në Shqipëri. Mendoja se duke qenë këtu personalisht, do ta kisha më të lehtë, por po konstatoj që në këtë pikë kam gabuar…! Shpresoj që të ndryshojë diçka në këtë drejtim por, me sa shihet, rruga drejt vendosjes së rregullave mbi pronësinë intelektuale, është shumë e gjatë.

–Znj Etrita Ibrahimi: Si janë marrëdhëniet tuaja në përgjithësi me Artin, produksionin…? Keni ndonjë hobby të cilin e ushtroni apo i përkushtoheni?

Etrita Ibrahimi-Jeta ime është lidhur me artin që në ditën e parë që mamaja ime, Vera, më ka pasur në trupin e saj. Fëmijët kur janë në barkun e nënës ndiejnë gjithçka, aq më shumë muzikën, e cila është shumë e këshillueshme në 9 muajt e shtatzanisë së një gruaje. Këtë, përveç se e kam studiuar, e kam eksperimentuar me djalin tim, por edhe me veten time sepse muzika më e thjeshtë për t’u luajtur dhe kuptuar, për mua është muzika e tim eti, te cilën e kam dëgjuar edhe para se të lindja. Asnjëra nga veprat e tim eti, sado e vështirë të jetë ajo, nuk përbën probleme të pakapërcyeshme për mua, pra muzika dhe arti janë pjesë e ADN-së sime.

Por ato nuk janë gjithçka për mua, natyrisht: jam shumë e apasionuar mbas librave, kinemasë, udhëtimeve (por që për shkak të mungesës së kohës nuk arrij t’i kryej aq shpesh), si edhe tenisit e volejbollit.Në fakt, ajo që më intereson më shumë se çdo gjë tjetër është edukimi i tim biri, pasi nga ky varet e ardhmja e tij dhe kësaj po mundohem t’i përkushtohem më tepër se çdo aspekti tjetër të jetës sime.

-Ju jeni diplomuar në piano. Cilat kanë qenë raportet me personalitetet e artit dhe çfarë mbështetjeje keni pasur prej tyre? Ç’mund të kujtoni?

Etrita Ibrahimi:- Kësaj pyetjeje e kam pak të vështirë t’i përgjigjem, të them të drejtën. Per hir të së vërtetës, në vitet e studimit dhe të qëndrimit në Itali, nuk kam pasur shumë nevojë për mbështetjen e dikujt. Në jetën time atje, kam takuar shumë njerëz, shumë personazhe dhe personalitete, por gjithçka që kam bërë, e kam bërë me forcat e mia, pa i kërkuar asgjë askujt. Mbi të gjitha më ka ndihmuar fakti që studimet i bëra në atë vend dhe në ato vite, duke u angazhuar në koncerte sa herë që më kërkonin, pata mundësinë t’u tregoja të tjerëve nëse vleja dhe sa vleja gjithashtu. Kështu u krijuan kontaktet dhe gjithçka erdhi natyrshëm, pavarësisht vështirësive të tjera të panumërta. Pas diplomimit në piano, studiova edhe klaviçembalo, bëra edhe kurse të tjera specializimi, kështu që munda të fitoja sqimën dhe respektin e njerëzve që më rrethonin, çka u konkretizua me kërkesat e tyre për bashkëpunime të përbashkëta, të shumta dhe afatgjata.Nuk mund të them që të njejtën klimë gjeta kur erdha në Shqipëri…përkundrazi…! Edhe pse unë nuk isha e panjohur në këtë vend (për emrin e tim eti, për emrin që kisha lënë unë para se të largohesha për studime dhe për vetë koncertet e pandërprera që bëja këtu, duke u kthyer herë pas here nga Italia përgjatë 22 viteve), fillimisht nuk u krijua asnjë mundësi për të më hapur një shteg, përkundrazi…edhe një vend që ishte i mundshëm në atë moment, u mbyll në mënyrë shumë të turpshme … As nuk dua ta përmend këtu por sigurisht, ata që e dinë këtë fakt, do të kujtohen nëse do ta lexojnë këtë intervistë, pavarësisht se nuk do t’u pëlqejë ta kujtojnë…!

Gjithsesi, koha kaloi dhe unë sigurisht që nuk u dorëzova sepse isha e kalitur nga kjo anë, pasi në vitet 1990-1994, kur Shqipëria na preu bursat ne studentëve që kishim shkuar për studime para vitit 1990, kam jetuar momente jashtëzakonisht të vështira, të cilat kanë vulosur përgjithmonë jetën time. I jam përjetësisht mirënjohëse vetëm familjes Nisi, prindërve të mikes sime Gabriella, me të cilën isha shoqe në shkollë dhe që tani i konsideroj si familjen time të dytë, pasi më vunë shtëpinë e tyre në dispozicion dhe aty kam jetuar për rreth 4 vjet, deri në përfundimin e studimeve të mia, kështu të paktën kisha një çati mbi kokë (siç thonë italianët!). Mund të them që ajo ka qenë periudha më e keqe e jetës sime… isha fare e re dhe sapo kisha filluar të fitoja konkurse të ndryshme interpretimi, të cilat janë ato që nëse i fiton, të hapin dyert e karrierës, por nëse ti nuk merr pjesë, rrugën drejt suksesit e ke shumë më të vështirë. Rasti im, ishte ky i dyti sepse për shkak të mungesës së mjeteve ekonomike, nuk munda të marr më pjesë…por me durim dhe duke mos u demoralizuar asnjëherë vazhdova rrugën time, duke u angazhuar në të gjitha aktivitetet e mundshme, derisa arrita me ndershmëri rezultatin e dëshiruar. Edhe këtë herë, kur erdha këtu në Shqipëri, kalova një periudhë të zezë, per shkak të padrejtësisë dhe frymës negative që gjeta këtu, por më në fund disa persona besuan tek unë dhe më vunë në provë dhe ja ku jam sot… Përsëri mund të them me plot gojën se gjithçka që kam bërë në jetën time, e kam bërë vetëm në sajë të forcave dhe te aftësive të mia… Asgjë më pak ose më shumë!

–E dashur Etrita Ibrahimi: Sa kadegorike jeni kur punoni? Sa këmbëngulëse është Etrita në projektet e saj? Si janë raportet me to?

Etrita Ibrahimi:- Natyra më ka bërë shumë të përpiktë dhe këmbëngulëse! Unë kam lindur në shtator dhe jam një shembull tipik i shenjës së Virgjëreshës!!! Përveç kësaj, studimi i një instrumenti ka bërë që unë të jem akoma dhe më e saktë e më kërkuese në gjithçka që bëj. Muzika nuk pranon kompromise, unë gjithashtu! Nëse marr përsipër të bëj diçka, do ta bëj patjetër. Jam shumë kategorike përsa i përket punës dhe shpeshherë kjo nuk u pëlqen njerëzve që më rrethojnë… E unë natyrisht, vazhdoj…!

– Znj. Etrita: Çfarë motivi gjeni ju në jetën tuaj, nga se frymëzoheni? Tregoni ju lutem një emocion të ndonjë ndjesie të thjeshtë që ta përftojmë me shumë dashuri dhe sensibilititet të gjithë ne…

Etrita Ibrahimi- Për sa kohë im atë ka jetuar në këtë botë, frymëzimi im ka qenë ai…! Ai më ka mësuar gjithçka dhe, siç e kam përmendur edhe më sipër, ka qenë mësuesi im i parë i pianos. Kishte besim tek unë, por asnjëherë nuk mbetej plotësisht i kënaqur (ndoshta për këtë arsye edhe unë vetë s’kënaqem kurrë me veten!). Përpara çdo koncerti ose provimi, mami dhe ai kanë qenë publiku im…publiku më kritik për më tepër! Sot frymëzimi im eshtë ai, muzika e tij dhe familja ime…! Sot publiku im përpara koncerteve, është kryesisht mami, por edhe bashkëshorti dhe djali im që më thotë pa doreza nëse i pëlqej ose jo!!! Këto janë personat që motivojnë jetën time, është Mattia, djali im, i cili është një përzierje e perkryer ndërmjet prindërve të mi dhe tim shoqi. Nuk e di nëse ai do të ketë një të ardhme të lidhur me muzikën, por për momentin reagon shumë mirë ndaj saj. Ka hyrë për herë të parë në një sallë koncertesh kur ka qenë vetëm 9 muajsh dhe që nga ajo moshë, ka ndjekur të gjitha koncertet, operat dhe baletet në të cilat unë kam vajtur. Në fillim nuk donin të më linin të hyja me një foshnjë në sallë (krejt normal), ndërsa tani, nëse nuk e marr ndonjëherë, me pyesin se ku është…

– Si ju duket zhvillimi i Artit në Shqipëri? Si e sheh atë, një artiste që ka jetuar për shumë vite në vendet perëndimore?

Etrita Ibrahimi-:Jam e sigurt që artistët shqiptarë kanë energji dhe aftësi të pashtershme; çdo brez që vjen ka shumë elementë të vlefshëm, të cilët me talentin dhe punën e tyre arrijnë rezultate të shkëlqyera. Mendoj se vendi ynë duhet t’i vleresojë më shumë njerëzit që zhvillojnë kulturën dhe të mos i detyrojë ata që të ikin në vende të tjera për të siguruar të ardhmen e tyre. Njerëzit e vlefshëm na duhen shumë sepse kultura jonë ka nevojë të zhvillohet e të mos mbetet aty ku ka qenë. Për këtë duhet që edhe kushtet të jenë më të mira, pasi na mungojnë mjetet e punës, na mungojnë sallat e klimatizuara dhe një artist nuk mund të performojë në një sallë ku i ngrijnë gishtat ose në instrumente që nuk u përgjigjen kërkesave të një profesionisti. Personalisht, pas një koncerti të zhvilluar vjet në dhjetor, jam betuar që nuk bëj më koncerte në dimër në Shqipëri…! Sikur këtu gjithçka të funksiononte si në vendet evropiane, arti ynë do të ishte disa herë më lart, pasi nuk na mungon talenti, por stimujt për ta bërë artin pjesë të pandarë të jetës sonë.

–Znj Etrita: Jeni një artiste e vlerësuar dhe e dashur për publikun. A ju suporton familja dhe a është një mbështetje permanente? Mund te na flisni per familjen tuaj per njohje me te plotë , per lexuesit, ju lutem me tepër ?

-Etrita Ibrahimi- Familja është boshti i jetës sime: rreth saj rrotullohet gjithçka që ka të bëjë me mua, por edhe ajo rrotullohet rreth meje…! Pa mbështetjen e mamasë sime dhe të tim shoqi, unë nuk do të mund të bëja asgjë.

Ndihma e mamit, në veçanti, është e papagueshme; ajo ka disa vite që sakrifikon kohën e saj per të më krijuar të gjitha mundësitë që unë të merrem vetëm me punën time dhe (në disa aspekte) me djalin tim, i cili është në një moshë të vogël dhe ka nevojë sigurisht për praninë e vazhdueshme të prindit.

Më vjen keq që nuk e kam falenderuar asnjëherë aq sa duhet për përkushtimin e saj, por po shfrytëzoj këtë rast për t’i thënë publikisht se i jam mirënjohëse për gjithçka bën për ne të gjithë sepse pa ndihmën e saj, unë s’do të mund të bëja dot asgjë…!

Në fakt mamasë sime i jam mirënjohëse për shumë arsye: e para është që më ka dhënë edukatën e nevojshme për të qenë një njeri i ekuilibruar, objektiv, i drejtpërdrejtë, këmbëngulës, studioz dhe asnjëherë shpirtkeq. Mund të them që ajo që më bën të jem krenare për prindërit e mi, përveç të tjerave, është fakti që prej tyre kam trashëguar të qenit me këmbë në tokë gjithmonë, pa vuajtur kurrë nga deliri i madhështisë, pavarësisht statusit tim dhe të familjes sime.

Mami ka qenë një bashkëshorte e shkëlqyer, një shoqe e vërtetë jete për babain tim, ajo është një grua shumë e matur dhe jashtëzakonisht e kulturuar dhe e ditur.

Letërsia, profesioni i saj, është ajo që e përfaqëson atë në mënyrën më të plotë, por ajo është një njohëse e vërtetë e muzikës dhe e artit në përgjithësi dhe jo më kot është spektatori dhe kritiku im i parë përpara çdo koncerti.

Mund të them me plot gojën që jam me fat dhe krenare që kam një nënë si ajo dhe që jeta më ka dhënë mundësinë të jem e bija e Vera dhe Feim Ibrahimit.

***

– A jeni e e mbushur me sadisfraksion per sukseset e arritura, deri tani?

– Etrita:- Në të vërtetë, natyra ime është shumë kërkuese dhe nuk kënaqet asnjëherë krejtësisht me atë që bën, por mund të them që kam arritur disa gjëra që i kisha vënë si qëllim vetes që kur isha studente në Torino…! Megjithatë, akoma nuk kam realizuar plotësisht atë për të cilën kam ardhur në Shqipëri: të ndjek gjithçka ka të bëjë me veprat e babait tim, të publikoj dhe regjistroj veprat e tij.

Znj.Etrita Ibraimi: Ju jeni plot energji e ide…me nje edukim te thelle per punen me artin. Cilat janë projektet tuaja në vazhdim?

Etrita Ibrahimi:- Projektet e ardhshme janë vazhdimësia e atyre që kam filluar : dixhitalizimi i sa më shumë veprave të babait tim, përgatitja e edicionit të katërt të Festivalit Ndërkombëtar “Pianodrom”, projektet për koncertet e mia të ardhshme. Natyrisht, është po aq e rëndësishme puna ime në Teatrin e Operës. Ndërkohë do të vazhdoj punën per të drejtat e autorit që është një aspekt tepër problematik dhe që duhet të gjejë një zgjidhje të shpejtë.Por “projekti” më i madh dhe më i rëndësishëm i të gjithë jetës sime është: të bëj ç’është e mundur që im bir të marrë një edukim të thellë dhe të gjithanshëm, në mënyrë që ditën kur do të zgjedhë atë që do të dëshirojë të jetë, ai të jetë plotësisht i ndërgjegjshëm dhe i bindur për atë që do të bëjë. Dua që të ndjehet i lumtur për zgjedhjet e tij… Dua që të ndjehet krenar kur të thotë se është djali i Etrita Ibrahimit…!

– Cili do te ishte mesazhi juaj per gruan shqiptare, rolin , pozocionin qe ka ajo sot , dhe sa bën shoqëria per te?

Etrita Ibrahimi: Gruaja është një burim i pashtershëm energjie dhe ajo është në gjendje të kontrollojë dhe të organizojë gjithçka dëshiron. Gratë shqiptare në veçanti, kanë një karakter të fortë që i bën ato të jenë nëna të përkushtuara, bashkëshorte ideale, menaxhere të shkëlqyera dhe askush nuk duhet të lejojë që mbi to të ushtrohet çdo lloj presioni o dhune, psikologjike ose fizike. Ato vetë nuk duhet, kurrsesi, të pranojnë keqtrajtime nga askush dhe shoqëria shqiptare duhet t’i mbrojë ato me çdo kusht.

Në fund dëshiroj t’ju falenderoj ju, znj. Liliana për intervistën e detajuar, për gjithçka ju dhe organizata GSHB, bëni për lartësimin e figurës së gruas shqiptare në përgjithësi dhe ju falenderoj që na bëni të mundur të gjithëve, nëpërmjet gazetës “Dielli/The Sun”, që të njohim figurat e grave më të suksesshme shqiptare, të cilat i dedikojnë jetën e tyre familjes, karrierës dhe zhvillimit të personalitetit të kombit dhe shoqërisë sonë.

-Ju faleminderit e dashur Etrita Ibraimi.Uroj që sukseset për ju te mos mbarojnë. Mund të them që jam krenare per ju, përveç të tjerave, është fakti që prej prindërve keni trashëguar të qënit me këmbë në tokë gjithmonë, pa vuajtur kurrë nga deliri i madhështisë. Jeni nje inspirim për cdo grua, me edukatën, vullnetin , suksesin, dhe te gjitha virtytet model qe keni. Edhe njëherë Faleminderit.

Dr. Liliana Pere/ Ing Informatic

President: International Organization.

” Albanian Woman in the World

Peace Missionary & Honorary Advisor of DMPP