---

---

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 17 Janar 2024

Revista amerikane “Life and light for woman” ka botuar, në dhjetor të 1919, në faqet n°528 – 530, shkrimin e misionares Violet Bond Kennedy mbi gjendjen asokohe të shkollës amerikane në Korçë, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Shkolla e vogël amerikane e Korçës

Nga Violet B. Kennedy

Për shkak të kushteve të paqëndrueshme në Korçë, ka qenë e pamundur që zonjusha Qiriazi, Pastori (Kristo Anastas Dako) dhe Znj. Dako të kthehen nga Amerika për të rihapur Shkollën e Vajzave, e mbyllur detyrimisht këto pesë e më shumë vitet e fundit. Ndërkohë, gjatë okupimit të saj nga z. Kennedy, u bënë përpjekje për të dhënë mësim në mënyrë modeste. Vetëm pas pushimeve dimërore, kur “gripi” spanjoll kishte pushuar së bëri kërdinë në qytet dhe zonjusha Fanka Efrin Stefanovitch, e lidhur me shkollën prej shumë vitesh, kishte mundur t’u vinte në ndihmë nga Manastiri, misionarët menduan se mund t’i dorëzoheshin dëshirës së disa prindërve për të rihapur një shkollë të vogël “përzgjedhëse” për anglisht dhe shqip.

Secili prej nxënësve që ju shikon në foto meriton një prezantim (shihni ballinën). Përballë është e vogla Endokia Themistokli Gërmenji, babai i së cilës u ekzekutua nën urdhrat e gjeneralit Saraïl (Saraj) në Selanik gati dy vite më parë. As ajo dhe asnjëri prej nesh nuk mund ta kuptojë se si ndodhi kjo. Ai ishte një patriot i shkëlqyer shqiptar – misteri mund të zbardhet pasi paqja të jetë vendosur plotësisht në Ballkan. E dyta është Emelia, nëna e së cilës është anëtare e kishës protestante në Manastir, por babai i saj, në Amerikë, praktikisht e ka braktisur familjen. Më pas në rreshtin e parë janë Afërdita dhe Skënderi, të lindur në Rusi, por që u desh të iknin nga bolshevikët pranverën e kaluar, dhe Vasili dhe Elena, gjithashtu shqiptarë me origjinë ruse, të cilët u detyruan të iknin dhe erdhën në shtëpinë e vjetër të prindërve të tyre bashkë me ta. Do të kënaqeshe t’i dëgjoje të këndojnë rusisht me zërat e tyre të ëmbël. Edhe tani gjatë muajve të verës këta shqiptarë me origjinë ruse vijnë të ushtrohen në piano, të cilën Elena e luan mrekullisht mirë për një vajzë të vogël. Shega Petro Nini, në të djathtën tuaj ekstreme, pret të shkojë në Amerikë vitin e ardhshëm për të përfunduar arsimin e saj. Ajo është e krishterë dhe do të bëhej një mjeke e mirë nëse mund të stërvitej për këtë. Shoqata e krishterë e Përpjekjes (Christian Endeavor Society) e krijuar së fundmi e ka zgjedhur atë si sekretare. Babai i saj ishte një protestant në zemër, dhe deri në vdekjen e tij tragjike i kushtonte përpjekjet e tij për ngritjen e bashkëqytetarëve të tij shqiptarë, mendërisht dhe moralisht.

Pas saj është Vasil Gërmenji, i cili ka humbur babanë (Themistokli Gërmenji) dhe xhaxhanë e tij (Telemak Gërmenji) për çështjen e lirisë. Sa e do Shqipërinë, për të cilën familja e tij ka bërë sakrifica të tilla ! Thomaida e vogël na u dërgua për të përmirësuar sjelljen e saj dhe për t’i mësuar anglishten. Është një atdhetare e vogël e fortë. Anthony Nicholls ka jetuar në Worcester, Massachusetts, por për shkak të shëndetit të keq u soll në shtëpi në Korçë nga prindërit e tij disa vite më parë. Ai është më i fortë dhe më i mirë tani dhe, oh, aq i etur për t’u kthyer në Amerikë për të përfunduar arsimin e tij. Zoti mund ta thërrasë atë në shërbesë, për të cilën ai tregon disa kualifikime.

Nicholas Chipi, “Big Boy” në shkollë, do të hyjë në Robert College këtë vjeshtë me synimin për të ndjekur kursin tregtar. Demeter Christopher sapo është nisur për në Boston, ku babai i tij është një prift shqiptar, por një burrë i ndritur. A nuk do të shfaqin interes miq të fortë të krishterë për këtë të ri të krishterë, i cili synon të studiojë për mjekësi, të përgatitet për një shërbim të dobishëm në Shqipërinë e tij të shtrenjtë ? Jeanne është një vajzë e vogël franceze, prindërit e së cilës dhe anëtarët e tjerë të familjes kanë bërë një punë kaq efikase në mësimin e frëngjishtes në shkollat shqipe të Korçës. Ajo është tani në Marsejë, ku dëshiron të përsosë përgatitjet e saj në anglisht për të hyrë në dyqanin e vëllait të saj si përkthyese. Ndoshta një ditë ajo mund t’ju shërbejë !

Pelagia (shqiptohet “g” e rëndë – Pelagjia) dëshiron gjithashtu të kryejë studime të larta. Margaret, një tjetër refugjate nga bolshevikët, është një vajzë e qetë, e butë që mund të flasë tre gjuhë dhe tani po studion anglisht. Maria Stavre, e cila prej dy vitesh e më shumë qan për vëllanë, e vetmja mbështetje për veten dhe nënën e saj, është një vajzë me parime të forta. E dorëzuar nën kontrollin e plotë të Shpirtit, ajo është e aftë të bëjë gjëra të mëdha për Të. Harriet Katsidha (Kacidha) duhet të vazhdojë me siguri në klasat më të larta të studimit sipas dhuntive të saj të veçanta. Babai i saj mund ta dërgojë së shpejti në Amerikë, ku ajo ka një motër në Worcester dhe dy vëllezër në Ohio.

Zonjusha Fanka Stefanovitch (Stefanoviç), në skajin e majtë të fotos, ende praktikon atë jetë të bukur dhe të qetë të krishterë, e cila ka dëshmuar të jetë një ndihmë e tillë për vajzat e reja që kanë rënë nën ndikimin e saj. Në krye të shkallëve janë dy përfaqësuesit e saj amerikanë, duke u lutur me zell që punëtorët më efikasë të vijnë dhe të ndihmojnë në korrjen e të korrave që po piqen. Këta të rinj janë të dashur për ta, por sytë e tyre janë kthyer nga qindra të tjerë me aftësi të ngjashme, që përfaqësojnë forcën dhe shpresën e Shqipërisë. A nuk do t’i ndihmoni që t’i kërkojnë dhe të luten që të zhvillohen në shkallën më të lartë të mundshme në përgatitjen për ardhjen e mbretërisë së Krishtit ?

“Krishterimi tregohet se është një besim i përhapur në botë.”

Dr. Lulzim Nika/

Masakra e Reçakut i dha një impuls edhe më të fuqishëm diplomacisë dhe luftës për çlirimin e Kosovës dhe mbarë diplomacisë ndërkombëtare, që të dënojë krimin mizor të shtetit serb ndaj civilëve shqiptarë të paarmatosur.

Sot po bëhen 25 vite nga masakra e Reçakut që tronditi dhe tmerroi Kosovën, por e ndërgjegjësoi dhe alarmoi botën demokratike dhe diplomacinë ndërkombëtare që të veprojë kundër shtetit kriminal serb.

Kosova ka përjetuar tmerret më të mëdha nën pushtimin e Serbisë, por dhembja dhe lufta e saj nuk ishte trajtuar, thuajse asnjëherë, seriozisht nga qendrat e vendosjes ndërkombëtare. Kështu, edhe pse në tetor të vitit 1998, u nënshkrua marrëveshja Hollbruk-Millosheviq, nuk u respektua asnjëherë. Krimet e ushtrisë serbe vazhduan në të gjithë territorin e Kosovës. Kulmi i shkeljes së marrëveshjes për armëpushim qe me 15 janar 1999, kur në Reçak u vranë në mënyrën më mizore 45 gra, pleq e fëmijë.

Për këtë ngjarje, kryesuesi i Misionit Verifikues të OSBE-së, William Walker, doli para opinionit publik dhe deklaroi: “Ky është krim kundër njerëzimit!”. Ky vlerësim real, objektiv dhe i guximshëm për kohën dhe rrethanat, i William Walkerit, ishte jashtëzakonisht domethënës dhe kishte ndikim të fuqishëm në qendrat e vendosjes ndërkombëtare, meqë barbaria serbe po dëshmohej para syve të botës mbarë!

Pas krimit serb në Reçak dhe pas deklaratës së William Walkerit, bota filloi ta perceptojë me më shumë objektivitet, agresionin dhe gjenocidin serb ndaj popullit shqiptar të Kosovës. Ky fakt i dha fuqi më të madhe morale UÇK-së dhe luftës së saj të drejtë për çlirim nga sundimi serb. Në të njëjtën kohë, ky rast ndikoi fuqishëm në ndërkombëtarizimin e luftës në Kosovë dhe sidomos në afirmimin e kauzës së drejtë të luftës çlirimtare të UÇK-së. Më 18 mars 1999, viktimat e masakrës së Reçakut, kishin qenë të gjithë civilë të paarmatosur dhe vrasja e tyre ishte quajtur “krim kundër njerëzimit”.

Kështu kishte deklaruar edhe ekipi ndërkombëtar që ishte marrë me ekzaminimin e 40 kufomave të masakrës së Reçakut. Kryesuesja e ekipit, Helena Ranta, kishte bërë këtë deklaratë që ishte në kundërshtim me raportin zyrtar serb dhe ishte në përputhje të plotë me pohimin e William Walkerit, në ditën e masakrave: “Forcat e sigurisë serbe kanë masakruar civilët shqiptarë“.

Kështu, William Walker, dëshmoi para krejt botës për këtë masakër, të cilën e konfirmoi edhe ekspertja Helena Ranta. Tanimë, Fuqitë e Mëdha, ishin të obliguara edhe moralisht, që të ndërhynin ushtarakisht, në emër të humanizmit për të ndihmuar popullin shqiptar, në ditët më të vështira të tij.

Lavdi të gjithë të rënëve për lirinë e Kosovës!

I përjetshëm qoftë kujtimi, respekti i kombit për ta!

Intervistoi: Mirela Kanini/

1.Kush është Dhimo Jano. A mund të bëni një përshkrim të vogël të vetes tuaj, profesionit ect).

Unë kam lindur dhe jam rritur në Lunxheri të Gjirokastrës. Jeta ime pak a shumë ka qënë tipike si e të gjithë shqiptarëve gjatë periudhës së regjimit komunist . Por ajo e imja dhe e familjes sime u keqësua më shumë kur një ditë arrestuan babain tim nën pretekstin e gjyshit të arratisur në Greqi. Babain tim që nuk kishte bërë asgjë të keqe e burgosën për 15 vjet në burgun famëkeq të Spaçit. Me rritjen dhe mbarëvajtjen tonë pas kësaj u përkujdes xhaxhai im që i jam mirënjohës përjetësisht. Ai u kthye në një baba për ne dhe u rritëm me fëmijët e xhaxhait sikur të ishin vëllezërit tanë. Asnjëherë nuk munda ta bëj dallimin midis nesh as në vazhdim, as sot. Pavarësisht kësaj mbështetje të madhe që ndikoi në formimin tim në jetë është e imagjinueshme jetesa si njerëz të persekutuar nga Partia dhe pushteti në fuqi edhe pse e gjithë Shqipëria ishte si një burg i hapur. Pas rënies së komunizmit u diplomova në fakultetin Ekonomik në Vitin 1997. Fillova të punoj intensivisht, krijova familje dhe kam 2 djem, por kërkoja më shumë nga jeta. Është në natyrën time. Na u dha shansi të vijmë në Amerikë ku mund të them me krenari që kam realizuar ëndrrën amerikane.

2. Që të arrini aty ku jeni sot sigurisht keni ndeshur në vështirësi. Si I kapërcyet ato.

Vështirësitë më të mëdha i kisha hedhur pas krahëve dhe këtu në Amerikë isha i motivuar të realizoja objektivat e mia. Nuk më bënin përshtypje punët që bëja, përkundrazi kuptova që Amerika është vendi I opurtuniteteve dhe mundësive pa fund.

3.Kur menduat që kjo është rruga juaj?

Punoja tek Wendy’s (fast food restaurant dikur dhe aty si të thuash u familjarizova me insustrinë e restoranteve. I mësova me detaje si funksionon gjithshka dhe erdhi një pikë kur mendova se kishte ardhur koha të hap biznesin tim.

4.A ishte e veshtire të arrini suksesin tuaj në Amerikë?

Padyshim. Sfidat janë të zakonshme në çdo biznes por të kapërcyeshme kur së pari ke vizion dhe besim në vetvete.

5.Tani që e shihni veten të sukseshëm , pronar i 10 restoranteve, dhe e ktheni kokën pas nga e kaluara, a ju bēn të mendoni si e keni arritur këtë sukses?

E mendoj dhe ndihem mirë sigurisht, them ja dola , i arrita të paktën disa objektiva që i kam vënë vetes.

6.A keni pasur ndonjehere momente kur keni dashur te terhiqeni?

Jo asnjëherë. Kurrë nuk tërhiqem dhe nëse rrëzohem ngrihem në këmbë përsëri për të vazhduar rrugën e nisur.

7.Kush janë planet tuaja për të ardhmen?

Në të ardhmen mendoj që të zgjerohem në biznes dhe jo vetëm në industrinë e restoranteve por edhe në fushën e real estate. Qielli është limiti .

8.Çfarë do dëshironit të thoshit për të inspiruar dikë që po ndjek një rrugë të ngjashme me tuajën?

Mos ki frikë të ndjekësh ëndrrat e tua. No risk no glory ( po nuk rrezikove nuk fiton) siç thonë amerikanët.

9.Çfarë ju inspiron ju?

Gjej inspirim së pari tek familja . Pastaj më inspirojnë gjithashtu historitë e njerzve të fortë e të sukseshëm që ja kanë dalë në jetë përtej vështirësive.

10. Si janë raportet tuaja me komunitetin shqiptar?

Jam aktiv dhe prej vitesh kemi krijuar një grup shumë të mirë shoqëror me intelektualë të respektuar. Vitet e fundit kemi pasur fatin të kemi mes nesh dhe një nga figurat më të ndritura tē kombit shqiptar poetin e njohur Zotin Visar Zhiti.

11.Kush janë hobitë tuaja?

Më pëlqen leximi dhe gjej kohēn të lexoj në mënyrë të vazhdueshme. Kam qënë gjithmonë i apasionuar pas klasikëve të letërsisë dhe kohët e fundit jam I impresionuar me Kunderën, Kalid Huseini Mirela Kanini ect…

12. Një thënie që ju pëlqen dhe motivon…

No men becomes rich unless he enriches others.

Andrew Carnegie

Nga Keze Kozeta Zylo/

Parashqevi Simaku është nje artiste e rrallë që edhe pse ka kohë pa dalje në publik, të ngacmon kujtesën dhe vjen me një jehonë flladitëse shpirtërore dhe të frymëzon për të shkruajtur dhe pë ta kujtuar me plot respekt, por mbi të gjitha me dashurinë si artdashëse e saj.

Ajo erdhi nga një qytet i vogël i Shqiperise, Kavaja dhe u ngrit plot meritë në tempullin e artit, me zërin e saj melodioz, bukurinë femërore, delikatesën në plastikën e lëvizvjeve të shoqërimit, buzëqeshjen e trëndafiltë si gonxhe shqipërie.

Që ne moshë të re filloi të këndojë, duke bashkëpunuar me kompozitorë të talentuar dhe duke rrëmbyer zemrat e artdashësve. Dalja e saj në skenë elektriozonte publikun, si me magnet tërhiqte me lirikën e mrekullueshme dashurore. Ajo i këndoi rinisë me të cilën zuri vendet e para, apo në Festivalin e 27-të të Këngës në RTSH me këngën për fëmijët “E duam lumturinë”, teksti Agim Doçi dhe kompozitor Pirro Çako u vlerësua me çmimin e parë.

Sa herë vijnë festivalet e Këngës në RTSH edhe pse larg 9 male kaptuar, e pamundur mos të më shfaqet imazhi i saj i bukur, i freskët, sharmante, kultura e intepretimit dhe shumë detaje të tjera që sot disa nga “artistët” tanë i kanë rrokullisur në humnerë…

Por le të hidhemi në takimin e fundit që patëm ne si artdashës me Parashqevi Simakun në Manhattan kryeqytetin e botës, në vitin 2006. Në atë kohë bashkë me Qemalin ishim të punësuar në kolegj në Globe Institute dhe jo shumë larg ishim nga vendi ku do të promovohej CD-ja “Echoes from Illyria”. Ftesën e marrë prej saj ia pranuam me një kënaqësi shumë të veçantë dhe brenda ishte emocioni, nga ato emocionet e bukura që të dhurojnë kjo racë artistësh. Ne shkuam me disa student të kolegjit.

Në hyrje na mirëpriste Parashqevia me flokët e gjata si pendë palloi të zeza te derdhura mbi supet dhe me buzëqeshjen e saj aq të çilter dhe të bukur, veshur thjesht, CD –ja me Illyrinë dhe autorja e saj më ngjasonte si mbretëresha Teutë. Në krah të aritistes ishte bashkëshorti simpatik, muzikanti Robert Nolfe bashkë me birin si yll. Djali i saj i veshur me kostum tradicional shqiptar ishte një pjesë e shkëlqimit të artistes, por edhe si nënë shumë e devotshme. Natyrisht duke e parë për dore me djalin e saj, e pamundur mos të të vinin në mendje vargjet e mrekullueshme të shkruara nga poeti brilant Agim Doçi si: Mos ja u prishni lumturinë/ mos iu prekni dashurinë/ askërrkush mos ta provojë/ se nënat s’ju lejojnë/ Fjala “Nënë” kudo në botë/ zgjon në zemra dashurinë/ mirëmëngjes jetës i thotë/ Mos ja u prishni lumturinë/ mos iu prekni dashurinë/ askërrkush mos ta provojë/ se nënat s’ju lejojnë/ Fjala “Nënë” kudo në botë/ zgjon në zemra dashurinë/ mirëmëngjes jetës i thotë.

Promovimi u realizua në “Borders books, music & coffe”, ku është mjaft e njohur për librat dhe revistat më të famshme në botë.

Parashqevi Simaku dhuroi dhe firmosi autografe me CD-në e saj. Shpirti i madh i saj si një artiste me shumë vlera shquhej qartë në sytë e bukur.

Brenda sallës ndodheshin Yje të muzikës, të artit, figura publike etj. Ndrinte në ballë regjisori I famshëm botëror, shqiptari me origjinë nga Dragoti i Tepelenës Stan Dragoti “Nderi I Kombit”, Fotografi i shquar Fadil Berisha, artisti i skenës, kampion bote Toni Dovolani etj.

Mirë se erdhët dëgjohej zëri i ëmbël i Parashqevisë dhe na përqafonte të gjithëve me radhë, ndalonte duke na pyetur e biseduar si shqiptarë dhe emigrantë.

Një moment ndaloi pranë nesh Stan Dragoti me një mirësjellje prej një xhentëlmeni të vërtetë dhe me kuriozitetin e shqiptarit donte të dinte se nga ishim, ngase ishte i befasuar që ishim aq shumë shqiptarë të mbledhur në këtë sallë promovimi. Nuk do ta harroj kurrë gëzimin dhe krenarinë e tij që ndjeva kur i thashe se jam nga Mezhgorani i Tepelenës dhe sa afër me Dragotin. Ah tha Dragoti është pengu i jetës sime që nuk shkova dot ta vizitoja edhe pse ishja aq pranë pasi më ndaluan në Gjirokastër dhe helikopteri s’mund të shkonte dot për shkak të kohës së keqe… Miqësia jonë vazhdoi me këtë artist të madh edhe në Kalifornia derisa mbylli sytë, por do ta kujtojmë përjetësisht, sepse është krenari kombëtare dhe botërore. Stan Dragoti tha se Parashqevia është një yll dhe me këtë CD me një emër shumë të bukur, duket sikur sjellë këtu në Manhattanin tim ku u linda dhe u rrita jehonën e stërgjysherve tanë, jehonën e Ilirisë.

Ajo që bëri shumë përshtypje ndër pjesëmarrës, studentë të shumtë ishte se CD-ja “Echoes from Iliria” për gjithë shqiptarët e trojeve do ta jepte falas.

Thellë shpirtit te saj ka qenë arti për të na magjepsur dhe na bëri fatlum, të jetonim shpirtshëm ne dekadat që kaluam dhe që vazhdojmë ta dëgjojme me ëndje edhe sot.

Albumi është një pasuri e vyer për artin kombëtar, për artdashësit e shumtë të saj, ato kanë origjinalitetin e artistes të kënduara në shqip ku midis autorëve të teksteve janë autorët më në zë të kombit si Poradeci, Çajupi, Fan Noli etj me producent Robert Nolfe.

Parashqevi Simaku është legjendë e skenës, është legjendë e kohës që kaluam me bukuritë dhe dhimbjet që përjetuam, me vezullimin e saj sidomos në vitet 80-90 të shekullit të kaluar, me një vokal herë shpërthyes dhe herë melankolik. Sot më trishton drithshëm me një tis pikëllimi që nuk ka kontakte me skenën atje ku ajo rrezatonte mrekullisht. Sidoqoftë në këtë fillim të vitit të Ri zëri i saj më erdhi si “Echoes from Illyria”, Echoes from Parashqevi Simaku.

Disa nga këngët e intepretuara ndër vite:

Në CD “Echoes from Iliria” janë këto këngë: “Haxhireja”/”Ura e Shijakut”/ “Pranvera do të vijë”/ “Anës lumenjve”/”Dashuria”/”Se-sa”/ “Jug-Veri”/”Kur jam me ty”/ “Pak më shumë”/ “Dielli”.

Pop songs janë: “Gëzimi i shtepisë së re” (1983),/”Në moshën e rinisë” (1985), Festivali i Këngës winner”Një mëngjes” (1986)

“Kur lulëzon bliri” (1986), “Me sytë e tu” (1987), “Çdo mëngjes”, “Çdo gjë bashkë ne e ndajmë”, “Buzë detit jemi rritur”, “Bashkëmoshatarët” (1987), “Koha nuk na pret” (1987), “E duam lumturinë” (1988), Festivali i Këngës winner,”Gusht e prush” (1988), “Jetoj” (1989), “Nuk jam vetëm” (1989), “Sonetë për vete” (1990), “Lejla” (1990), “Dëgjoma këngën” (1991), “Se dashuria”, “Kur të prisja ty”, “Tik Tik Tak”, “Mes nesh është dashuria”, “Më the të dua”, “Në sytë e tu”, “Qyteti im”, “Shoqet”, “Bashkë ne të dy”, “Sytë e një vogëlushi”,”Dashuria e vërtetë”, “Pyes veten”.

6 janar, 2024

Staten Island, New York

Këshilli Koordinues i Arsimtarëve në Diasporë – KKAD, mbajti takimin virtual me rastin e fundvitit 2023. Që në fillim të hapjes së takimit, znj. Mira Shehu, i përshëndeti të pranishmit dhe aty u paraqitën sukseset dhe sfidat, të cilat i kishim gjatë ketij viti.

Ajo foli në raport me punën dhe angazhimin e anëtarëve të KKAD-së, sidomos përshëndeti vullnetin dhe profesionalizmin e z. Vaxhid Sejdiut – kryetar i KKAD-së 2020/23, i cili me përgjegjësi të matur dhe shumë të saktë arriti ta sjellë KKAD-në që të jetë e hapur për të gjithë ata që janë të interesuar për shkollën shqipe dhe unifikimin rreth saj. KKAD me të vetmin qëllim, mision dhe vizion që ka është unifikimi i Diasporës shqiptare për shkollën shqipe, në bashkëpunim me institucionet tona të Republikës së Shqipërisë dhe të Republikës së Kosovës, ku në saje të angazhimit dhe profesionalizimit arritëm që ta fitojmë edhe VKM-në e Republikës së Shqipërisë.

Ndërsa, z. Mustafë Krasniqi foli mbi rëndësinë dhe angazhimin e KKAD-së edhe sensibilizimin e Diasporës shqiptare, i cili përmes seminareve, shkrimeve dhe takimeve të anëtarëve të KKAD-së arritëm t’i realizojmë të gjitha kërkesat e shtruara, të cilat ishin të arsyeshme dhe të realizueshme, botimi i tekstit unifikues për ciklin e parë, këto ditë dalja e revistës elektronike “Flasim Shqip”, me Bordin e anëtarëve të KKAD-së: z. Vaxhid Sejdiu, znj. Teuta Tabaku, znj. Aurela Konduri, znj. Melita Oreshkovic dhe z. Mustafë Krasniqi, që së shpejti pritet të jetë në duar të nxënësve edhe teksti për nivelin e dytë.

Për platformën unifikuese të mbarë Diasporës shqiptare dhe për sensibilizimin e mësimit plotësues të gjuhës shqipe, rol të rëndësishëm përpos anëtarëve, gjithsesi, kishte edhe kryetari z. Vaxhid Sejdiu. Me përvojën profesional të tij dhe të anëtarëve të KKAD-së arritëm, që shqetësimet e mësimdhënësve t’i adresojmë te institucionet tona, duke i dhënë prioritet kërkesave të ngutshme e të domosdoshme, që ishin dhe janë për mësimin plotësues në diasporë.

Z. Krasniqi tha se një rol të rëndësishëm e ka pasur edhe sektori i informimit, i cili ka publikuar shkrime të shumta, për sensibilizimin e shkollës shqipe në diasporë-mërgatë, por duke shtuar edhe faqen në fb. të KKAD-së, që e drejton znj. Mira Shehu, ka qenë 100% e realizueshme.

Kurse z. Vaxhid Sejdiu, ndër të tjera theksoi se puna ekipore vërtet ka qenë e frytshme dhe uroi të vazhdojë bashkëpunimi, që në saje të këtij bashkëpunimi kemi arritur shumë suksese të realizojmë deri këtu. Po ashtu duhet të jemi falënderues QBD-së dhe drejtoreshës znj. Mimoza Hysa, që me përkushtimin e saj të madh arritëm t’i realizojmë disa nga kërkesat tona. Ai i përshëndeti të gjithë, duke theksuar se të gjithë kemi bërë punën tonë, por duhet veçuar sidomos punën e sektorit të informimit, që e drejton z. Mustafë Krasniqi, i cili i e ka mbushur me shkrime faqen tonë në FB, që e ka realizuar suksesshëm qëllimin, të drejtuar nga znj. Mira Shehu.

Z. Sejdiu i falënderoi anëtarët për mirënjohjen e tyre, që i bënë punës dhe angazhimit të tij si kryetar i KKAD-së dhe për punën e tyre të palodhur!

Kurse z. Dritan Mashi, znj. Teuta Tabaku, znj. Miradije Berisha, znj. Aurela Konduri, znj. Anila Kadija, znj. Melita Oroshkoviq dhe z. Isuf Bytyçi, përpos që përshëndetën dhe vlerësuan lart punën e kryetarit z. Vaxhid Sejdiu dhe anëtarëve tjerë të KKAD-së u ndalën edhe te sukseset dhe sfidat e KKAD-së. Kështu që për nder të fundvitit, që sipas tyre ishin të suksesshme dhe me disa kërkesa të realizueshme i ngritën gotat për shëndetin dhe uruan që viti 2024 të jetë më gjithëpërfshirës, duke u realizuar edhe ato kërkesa që janë në sirtarin e pritjes.

Sektori për informim:

Mustafë Krasniqi dhe Isuf Bytyçi