Komente – Page 237 – Dielli

Clinton, Trump përqendrojnë fushatën në shtetet e pavendosura

November 4, 2016 by dgreca

Kandidatët presidencialë, Donald Trump dhe Hillary Clinton i përqendruan te Enjten përpjekjet e tyre në Karolinën e Veriut dhe Florida, dy shtete që shihen nga të dyja fushatat si jetike për të fituar zgjedhjet e 8 nëntorit.

Zoti Trump realizoi katër tubime të planifikuara gjatë ditës përgjatë bregut lindor duke filluar në qytetin Jacksonville në veri të Floridës dhe duke shkuar më pas në lindje të Pensilvanisë dhe duke përfunduar ditën me dy ndalesa në Karolinën e Veriut.

Ndërkohë, zonja Clinton kishte dy tubime të planifikuara në Karolinën Veriore, të parën në Greenville dhe më pas në Raleigh. Presidenti Barack Obama do të bëjë fushatë për zonjën Clinton në Florida, me një ndalesë herët në mëngjes në Miami dhe një tjetër në Jacksonville, vetëm 50 kilometra larg dhe në të njëjtën kohë me aktivitetin e zotit Trump.

Anketat e fundit nga të dyja shtetet tregojnë se kandidatët kanë pothuajse të njëjtën mbështetje ndërsa i vjen fundi fushatës. Megjithatë duket se fushata e zotit Trump është favorizuar nga rritja e mbështetjes, duke mbyllur një hendek prej 4 për qind në Florida dhe tre për qind në Karolinën e Veriut, që nga fillimi i javës së kaluar, sipas përllogaritjes së një mesatareje të sondazheve të Real Clear Politics.

Karolina e Veriut dhe Florida konsiderohen shtete të pavendosura, sepse ndryshe nga shtetet e tjera mund të votojnë ose për njërën parti ose tjetrën në zgjedhjet presidenciale.

Për shembull, Karolina e Veriut votoi për zotin Obama në vitin 2008 por në vitin 2012 mbështeti Republikanin Mitt Romney. Florida votoi dy herë për republikanin, George W. Bush in 2000 dhe 2004 por votoi për zotin Obama në 2008 dhe 2012. Përfundimi i 2012-ës u përcaktua nga një diferencë prej vetëm 0.9 për qind.

Një anketë e gazetës Uashington Post dhe e televizionit ABC tregon se mes votuesve të mundshëm në shkallë vendi, zonja Clinton ka 47 përqind mbështetje kundrejt 45 përqind për zotin Trump.

Të mërkurën zoti Trump tha se një presidencë Clinton do të krijonte një krizë të stërgjatur dhe se çështja e emaileve do të shoqëronte gjithë presidencën e saj.

Pasi Drejtori i FBI-së tha se po e rifillonte hetimin për emailat, zonja Clinton tha se autoritetet se autoritetet do të arrijnë të njëjtin përfundim si edhe në korrik, që nuk “ka çështje për t’u ndjekur penalisht”.(VOA)

Katër të vërtetat e Kryeministrit Rama për Greqinë

November 4, 2016 by dgreca

…..dhe burracakët e parlamentit/

Nga Prof.dr. Eshref Ymeri/Ndoqa me shumë vëmendje fjalën e Vangjel Dules në parlament, i cili kërkonte të krijonte furtunë në një gotë ujë lidhur me prishjet e disa ndërtimeve në Himarë, në kuadrin e masave që ka ndërmarrë qeveria për rregullimin e territorit. Dulja u hallakat gjatë në fjalën e tij, por hallin e kishte vetëm në një pikë: po prishen pronat e “minoritarëve grekë” në Himarë. Si një daulle e shpuar e shovinizmit grekokaragjoz, Dulja, duke e shitur veten si “të prekur thellë” nga prishja e parashikuar e nja 18 objekteve në Himarë, në të vërtetë, kërkonte “të krijonte terren” në opinionin publik shqiptar për tezën shoviniste grekokaragjoze, sipas së cilës Himara na qenka “zonë minoriteti”, si edhe për të dhënë prova besnikërie para Athinës për kryerjen e misionit që ajo i ka ngarkuar. Në fjalën e vet, Dulja la të kuptohet se prej tij dhe Athinës varet “fati” i Shqipërisë për t’u pranuar në Bashkimin Evropian. Unë mendoj se refuzimi i mundshëm i Athinës për të firmosur pranimin e vendit tonë në Bashkimin Evropian, me siguri që Tiranës do t’ia ngrejë edhe më lartë autoritetin në sytë e opinionit publik evropian dhe do të dëshmojë edhe më shumë që Greqia ka qenë dhe vazhdon të mbetet një mbeturinë mesjetare në kontinentin tonë, e cila ende vazhdon të dergjet nën pushtetin e fesë.

Mbaroi shekulli XX dhe po i afrohemi fundit të çerekut të parë të shekullit XXI dhe përsëri shovinizmi i leckosur grekokaragjoz nuk po heq që nuk po heq dorë nga pretendimet idiote ndaj tërësisë territoriale të vendit tonë. Sigurisht që nuk mund të heqë dot dorë, se ajo nuk i njeh kufinjtë e Republikës së Shqipërisë dhe vazhdon të mbajë në fuqi ligjin e luftës.

Se cila është fytyra e vërtetë e Greqisë në qëndrimin ndaj Republikës së Shqipërisë, që prej shpalljes së pavarësisë e deri tani, çdokush që është i interesuar, le të lexojë në faqet e internetit materialin me titull “Dosja e zezë e Greqisë”.

Kryeministri Rama që e mori fjalën pas Dules, për mendimin tim, vuri ca pika mbi i, të cilat për herë të parë janë vënë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë që prej vitit 1920 e këtej.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, u çorri maskën grekëve dhe ua përplasi në fytyrë botërisht veprën e tyre kriminale me mbajtjen në fuqi të ligjit të luftës që prej vitit 1940.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, ua çorri maskën grekëve dhe ua përplasi në fytyrë botërisht të vërtetën për masakrimin e tmerrshëm që shteti shovinist grek kreu kundër popullsisë së pafajshme të Çamërisë, duke bërë kauzë të përbashkët me nazizmin gjerman.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, u kërkoi botërisht grekëve që popullsia e Çamërisë të rithehet në trojet e veta amtare, t’i jepen pronat e rrëmbyera me dhunë dhe të dëmshpërblehet.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, u çorri maskën grekëve dhe ua përplasi në fytyrë racizmin e tyre të urryer në qëndrimin ndaj emigrantëve shqiptarë, të cilët i ka detyruar të ndërrojnë emrat, një dukuri kjo e paimagjinueshme për realitetin e Republikës së Shqipërisë në qëndrimin ndaj të huajve.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, ua çorri maskën grekëve dhe ua përplasi në fytyrë racizmin e tyre në qëndrimin ndaj Konventës Evropiane për të drejtat e minoriteteve, të cilën nuk kanë pranuar ta firmosin, me pretendimin idiot se në Greqi, gjoja, nuk paska minoritete.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, ua përplasi në fytyrë grekëve se si duhet të mos u bëjë përshtypje qimja në syrin e botës, por të shikojnë trarin në syrin e vet.

Kryeministri Rama, për herë të parë nga foltorja e Kuvendit të Shqipërisë, i dha një mësim të mirë azilit të të çmendurve (siç i ka cilësuar grekët Presidenti Karamanlis në vitin 1981) me emrin Greqi, se si respektohen të drejtat e minoriteteve në Shqipëri, e cila është shembull trajtimi për to jo vetëm në Evropë, por edhe në mbarë botën.

Së fundi, Kryeministri Rama u dha një leksion të mirë shovinistëve grekokaragjozë se sa lart qëndron kodi moral i kombit shqiptar, nga i cili ata duhet të mësojnë shumë, të emancipohen dhe të shkunden nga myku mesjetar që i ka mbuluar kokë e këmbë.

Si një qytetar i thjeshtë i Republikës së Shqipërisë, prita që deputetët e Kuvendit, të të dy krahëve, të dilnin në foltore dhe ta mbështetnin fort Kryeministrin Rama për të gjitha ato të vërteta që tha në adresë të shtetit shovinist grekokaragjoz dhe t’i tregonin vendin emisarit të Athinës Vangjel Dule. Por, për fat të keq, që të gjithë e treguan veten burracakë të pështirë.

Dikush mund të thotë se në fjalën që mbajti, Kryeministri Rama u mundua të ngrejë lart aksionet e veta, meqenëse po afrohet edhe fushata zgjedhore. Por mua nuk më intereson fare puna e aksioneve të Kryeministrit. Mua më intereson gjithçka që ai, nga foltorja e Kuvendit, deklaroi për herë të parë publikisht në adresë të grekëve, me të cilët nënkuptoj jo popullin e thjeshtë grek, të cilin politika e gënjeshtrave dhe e mashtrimeve skandaloze e katandisi në një krizë të rëndë ekonomike. Me fjalën “grekë”, nënkuptoj mbarë politikanët grekë për qëndrimin shovinist që mbajnë ndaj vendit tonë.

Gjithsesi, përsëri dëshiroj t’i bëjë thirrje Kryeministrit Rama që ta mbaj fjalën që ka dhënë dikur publikisht, kur plasi sherri për kishë-harvallinën e Dhërmiut. Ai deklaroi: “do ta riorganizojmë kishën”. Do të bënte shumë mirë që ta riorganizonte kishën ordodokse, në mënyrë që të vijë në krye të saj një kryepeshkop shqiptar. Sepse Janullatosi ka qenë dhe vazhdon të mbetet një minë me sahat në shërbim të shovinizmit grekokaragjoz dhe për të zezën e Republikës së Shqipërisë.

IMZOT FRANO GJINI, SHPEJT DO TË JETË SHEJT !

November 4, 2016 by dgreca

Nga Fritz RADOVANI/

BE FOTO:IMZOT FRANO GJINI (1886 – 11 Mars 1948)/

DOSJA 1302/II: “Unë nuk do ta ndajë kurrë grigjën teme nga Selia Shenjtë!”- Imzot Frano Gjini/

Asht lé në Shkodër në vitin 1886 nga prindët Pjetër (Tuke) e Drande Gjini.

Ishte nga një familje e vjetër qytetare. Shkollën fillore dhe gjimnazin e ka përfundue ndër Etnit Jezuitë të vendlindjës, ndërsa ato të naltat teologjike i ka krye në Propaganda Fide, në Romë, ku u shugurue Meshtar në vitin 1908. Vjen në Atdhe dhe emnohët sekretar i Argjipeshkvit të Durrësit, tue krye edhe shërbimet fetare në fshatin e Delbinishtit. Shkon për 18 muej në qytetin e Durrësit dhe rikthehët prap në Delbinisht deri në vitin 1914. Emnohët famullitar i Dërvenit në Fushë-Krujë, për dy vjet dhe më 14 nandor 1919 emnohët prap në Durrës deri në vitin 1924. Prej Durrësit shkon në Kurbin deri në vitin 1928. Prej Kurbinit shkon në Perlat të Kthellës së Mirditës. Në vitin 1930 Shugurohet Ipeshkëv i Durrësit, kohë në të cilën administronte edhe Vlonën. Në vitin 1932 asht Abat i Mirditës, me seli në Orosh. Në vitin 1944 asht edhe administrues i Lezhës. Me 25 Maji 1945, mbas dëbimit nga Shqipnia të Delegatit Apostolik Imzot Leone G. B. Nigris, prej qeverisë komuniste të Tiranës, Selia Shenjtë e emnon: IMZOT FRANO GJININ, REGJENT’I DELEGACIONIT APOSTOLIK NË SHQIPNI.

Asht i pari Klerik Katolik Shqiptar që emnohet në këtë detyrë të naltë në shtetin Shqiptar, ç’ prej thëmelimit të tij.

Me datën 20 nandor 1945, Imz. Gjinit i vjen zyrtarisht emnimi nga Vatikani.

Dokumenti i ardhun nëpërmjet të Ambasadës Italiane i dorëzohet nga At Giovani Fausti S.J., që atëherë ishte me detyrë në Tiranë. Qeveria komuniste e Tiranës nuk e njeh asnjëherë këtë detyrë dhe as Regjentin e porsa emnuem. Që në moshën e re tek Imz. Gjini bije në sy përvujtnia dhe matunia e tij gja që, e miqëson shumë me Ipeshkvijt Bumçi, Vinçenc Prennushi, Jul Bonatti, dhe At Meshkallën, At Giadrin, Don Shtjefën Kurtin etj.

Imz. Frano Gjini, vertetë konsultohej me ta, por asht edhe bashkëpunëtor besnik për të gjitha problemet fetare të krahinave që administron. Mbas emnimit si Regjent kërkon nga Vatikani zëvendsimin e tij, mbasi sheh vështirësitë e mëdha që i dalin nga qeveria komuniste e Tiranës, vasale besnike e qeverisë Titos. Ishte nandori i 1945, kur e kërkon këtë gja nga Vatikani, por Vatikani nuk miratoi kërkesën e Imzot Gjinit.

Në janar të 1946 përsëritë kërkesën gojarisht me anë të At Filipe Kjeja, italian, që niset për Itali, njëkohësisht njofton Vatikanin për reformat komuniste që po zbatoheshin këtu, si mbyllja e shkollave fetare, shtetizimet e pronave të Kishës, reprazaljet dhe arrestimet, pushkatimet e klerikëve të pafaj, etj. Në muejn shkurt 1946 i poston një letër Nuncit Apostolik të Vatikanit në Francë, (mbasi Shqipnia nuk kishte atëherë lidhje postare me Italinë) ku, kërkonte skjarime për çështje të ndërpreme fetare. Në maji të 1946 flitej nga radio Vatikani se në Shqipni do të vinte një amerikan i deleguem i Vatikanit për me asistue këtu, por kjo nuk ngjau, gja që dha me kuptue se komunistëve shqiptarë po u lejohej “dorë e lirë” me veprue edhe ndaj Fesë, ashtu si ndër të gjitha çështjet tjera.

Imzot Gjini asht ndër të parët që kuptoi kjartë qëndrimin e Amerikës, Anglisë dhe Italisë. Ai porsa u emnue në detyren re si Delegat i Vatikanit, kërkoi të paraqitej tek Enver Hoxha, aso kohe kryetar i qeverisë së Tiranës, por kërkesa e tij nuk u pranue. Kishe me thanë se Imzot Gjinin nuk e kishte marrë malli me pa surratin e Enver Hoxhës, por si dukët donte me matë pulsin e tij për të ardhmën. Ai kishte qëllim me këtë kërkesë që të bisedonte për mbylljen e shkollave, për lirinë e fjalës dhe të shtypit, si dhe për disa nga masat ekonomike që qeveria kishte ndërmarrë kundrejt Kishës Katolike. Gjithmonë masat ekonomike në sistemin komunist paralajmërojnë masat politike. Kryesisht takimi u kërkue nga Imzot Gjini, se Ai nuk mund të qëndronte indiferent ndaj vëprimeve zyrtare që po kryente qeveria komuniste kundër Klerit, inteligjencës dhe katolikëve në veçansi.

Në këtë takim Imzot Gjini kërkonte edhe praninë e Imzot Vinçenc Prennushit, si Argjipeshkëv i Durrësit dhe i Tiranës, Imzot Gjergj Volaj, At Mati Prennushit, si Provinçial i Françeskanëve të Shqipnisë. Ishte mueji dhjetor 1945 kur u ba kërkesa zyrtare për takim, por nuk u realizue se gjoja sa kishin përfundue zgjedhjet e dhjetorit. Në mars të 1946, në qelën e Tiranës që administronte Don Shtjefën Kurti, u mblodhën prap të gjithë përsonat e sipërpërmendun ku, përveç tyne ishte edhe At Pjeter Meshkalla.

Aty u vendos që t’i shkruhet një letër qeverisë dhe t’i dorëzohej nga Don Shtjefen Kurti. Letra u përpilue nga At Meshkalla me sugjerimet dhe pëlqimin e të gjithëve që ndodheshin aty, mbasi ata përfaqësonin vullnetin e Klerit në përgjithësi.

Një kopje u vëndos t’i jepet Misionit Anglez ose Amerikan në Tiranë, me vue në dijeni Vatikanin, mbasi përfundimisht ishin ndërpre lidhjet dhe korrespondencat nga Shqipnia. Dërgimi i kësaj letre në Vatikan kishte për qëllim që të vihej në dijeni Selia Shenjte se Kleri katolik Shqiptar nuk i ndërpret lidhjet me té, dhe se kjo çështje asht vetëm një kërkesë kambëngulëse e qeverisë komuniste të Tiranës, e kryesueme nga E. Hoxha. Letra nuk u dërgue me dorë mbasi një jezuit italian që shkonte ato ditë atje kishte frikë me e marrë letrën, se mos e kontrollojnë dhe i pezullojnë nisjën për Itali. Ai mori përsipër me i shpjegue Vatikanit gojarisht përmbajtjën e letrës si dhe kërkesën e Imzot Frano Gjinit për zëvendsimin e tij, mbasi Ai nuk njihët nga qeveria diktatoriale e Tiranës.

Flitët, se letrat deri vonë i ka pasë të ruejtuna Don Lec Sahatçija, që kryente edhe punën e sekretarit të Imzot Gjinit, por e vërteta nuk dihet se ku kanë përfundue ato letra. Asht edhe një mendim tjetër se mund të jenë zhdukë me vdekjen e Don Mark Xhanit në hetuesi, tue mos pasë ma mundësi me u dijtë se ku mund të jenë mëshehë prej Tij.

Letra asht shkrue mbasi e pranon edhe At Meshkalla, por fatin e saj nuk e di as Ai.

Takimin me Misionet e hueja e mori përsipër Imzot Vinçenc Prennushi, i cili u takue me z. Hudgson në Misionin Anglez dhe i paraqiti me gojë gjithë përmbajtjën e letrës me prezencën e Don Shtjefën Kurtit, i cili fliste shumë mirë frengjishtën.

Ai u tregue shumë pesimist mbasi sidukët ishte koha kur marrëdhanjët e qeverisë së Tiranës me anglezët ishin në ftohje, të paktën në dukje.

Kam përshtypjen se, klerikët komunikonin me të huejt vetëm gojarisht mbasi nuk duhet ti kenë besue as atyne me dhanë e me marrë letra, gjithmonë një punë me rrezik.

Në vitin 1946 Imzot Gjini, bante edhe ndonjë rrugë nga Mirdita, mbasi nuk kishte mundësi zëvendsimi me Ipeshkëv tjetër atë zonë. Sigurisht, ai atje kishte kalue kohë të gjatë ndër ata male dhe respektohej shumë. Koha ishte e vështirë në të gjitha anët.

Malët ishin mbushë me të arratisun që nuk e pushonin përpjekjen për liri nga komunistët nën drejtimin e Mark Gjomarkut. I vëllai i Markut, Lleshi (edhe ky, oficer akademist ishte në mal), dhe thirrej Lleshi i zi. Lleshi i ban një kërkesë Imzot Gjinit, tue i krijue mundësinë me u largue nga Shqipnia me anën e një avioni anglez që sillte ndihma për çetat e malëve, mbasi ishte hapë fjala se Imz. Gjini mund të arrestohej shpejt.

Imzot Frano Gjini, ju përgjegj: “Unë edhe po iku, po kujt t’ua la besimtarët e Shen’ Lleshdrit? – Kjo punë nuk bahet kurrë prej meje!”. Sigurisht, kjo temë nuk u hap ma prej tyne. Përgjegja e shkurtë, e shpejt dhe e saktë tregon shpirtin e klerikut të vërtetë që asht gati me u flijue por jo, me lanë Popullin e vet pa drejtues të Fesë në atë kohë aq të mnerëshme. Kështu vepruen edhe shumë priftën të tjerë që edhe ata nuk u arratisën por pranuen Kalvarin e pafund. Shumë prej Tyne sot janë Martirë të Fesë dhe Atdheut.

Imz. Gjini, jo vetëm, qëndroi në Atdhe por punoi me përkushtim dhe i vendosun në detyrën e naltë dhe të randë që ju ngarkue. Përgjegjësia e madhe e tij vrehët në vëprimet e matuna dhe të pagabueshme që kryen deri në fund.

Sa merr detyrën Ai asht i vetëdijshëm se asht para një lufte të përgjakshme të shpallun nga komunistët. Kërkesat e Hoxhës, Shehut dhe të Xoxës per klerikët e Shkodrës dhe të Tiranës, që në ditët e para të janarit 1945, për bashkpunim dhe shkëputje nga Vatikani, loja e Sejfulla Maleshovës, gjoja për formimin e një partie demokristjane për zgjedhjet e dhjetorit të 1945, nxjerrja jashtë e Delegatit Apostolik Nigris, më 5 maj 1945, mos njohja e Regjentit të ri nga qeveria e Hoxhës, tue mos pranue takimin e kërkuem nga Imzot Gjini, eleminimi i deputetëve të dhjetorit me pikëpamje jokomuniste, formimi i qeverisë me filosllav jugosllav dhe rus, miqësia e madhe me druzhe Titon, formimet e grupeve e organizatave me njerëz të pafajshëm, pushkatimet e njëmbasnjëshme me porosi të Titos e Stalinit, etj., e detyrojnë Imzot Gjinin, me ndërmarrë hapin ma të rëndësishëm që i pret mundësinë qeverisë me akuzue Klerin Katolik, me urdhën të vet: “Mos implikimi i çdo kleriku, kushdo kjoftë me asnjë çeshtje politike pra, ndalimin e plotë të marrjës me politikë të klerit. Urdhni asht i padiskutueshëm dhe i pakundërshtueshëm.”

Promemoria e lëshueme për këtë qëllim me datën 25 nandor 1944 nga Imzot Frano Gjini, mbasi Delegati Nigris ndodhej në Itali, asht dokumenti ma i saktë që tregon mendjen e hollë dhe largpamësinë e tij për kohën që po vinte. Këto cilësi të Imzot Gjinit të forcueme me karakterin burrnor e trim, ndoshta, ishin arësyet që Vatikani e zgjodhi atë për Regjent, në atë grup Ipeshkvijsh që kishte atëherë Shqipnia, një vend i vogël me njërëz me të vërtetë të mëdhej. Per fat letrat e Tyne ruhen nder Arkivat e Shqipnisë.

Qëndrimi i haptë dhe burrnor i Imzot Gjinit tashti nuk i përkiste vetëm Mirditës, por ishte qëndrimi i mbarë Katolikëve Shqiptarë tue fillue nga Shkodra, në Vlonë e Korçë, e ku kishte kjoftë edhe vetëm një besimtar katolik. Ai tashti ishte edhe Burri ma trim në radhët klerit mbasi e dinte mirë se me çfarë komunistësh anadollakë kishte punë, por edhe e njihte mirë mënyrën e sjelljes së tyne të pashpirtë e barbare me Klerin Shqiptar.

Ai ishte i vetëdijshëm për rrugën e rrezikshme por edhe të pakëthyeshme në të cilën për fat të mirë, e solli historia. Ai i ruhët dhanjes shkak, por nuk i frigohet kërcënimit.

Ai njeh mirë mënyrat komuniste të dredhisë dhe pabesisë prandej, edhe punoi me mendje të freskët dhe të mprehtë për ruajtjen e pastër të Fesë, ndër kushtet ma të vështira të krejt Lindjës, ku komunizmi, ishte thjeshtë një grup njerëzish të paditun e kriminelë.

Ai ishte përballë atyne bishave komuniste të mnershëm, fanatikë dhe vegla të shovenistëve sllavë e aziatikë, që historia do ti cilësojnë historikisht si kafshët ma të egra të komunizmit ndërkombëtar të mbarë globit…njëditë jo fort larg!

Ai dinte dhe njihte mirë fillimisht praktikën që po ndiqej me liritë thëmelore të qytetarëve, tue përfshi të drejtën me jetue dhe me shprehë lirisht mendimet individuale ose të përgjithshme, madje, dhe të drejtat kryesore: Jeta dhe paprekshmënia e saj… që po shkeleshin çdo çast tue torturue dhe vra çdo besimtar i thirrun “kundërshtar”, vetëm pse BESONTE NË ZOTIN, pikrisht ata, që hypën në pushtet tue mashtrue popullin “pa dallim feje, krahine dhe ideje” dhe që, do të mbetën në histori si regjimi ma përdhunues, gjakatar, imoral dhe tiran i shekullit.

Imzot Frano Gjini asht pa asnjë mëdyshje një nga klerikët katolikë që deri në çastet e fundit vetëm kryen detyrën. E kam shkrue edhe në librin “Martirizimi i Kishës Katolike Shqiptare”, sesi, kur ndodhej i lidhun ndër degët e ullinjëve të hetuesisë (tek shtëpia e Çiurçisë), gjeti rasën dhe i bani me shenj një të lidhunit tjetër, që po jepte Shpirt dhe, ashtu si ishte i varun, lujti kokën në shenj të Kryqit, për me e zgjidhë nga fajet e kësaj jetë atë Martir që mbas pak minutash u gjet para Gjyqit të mbramë… por, që me siguri ka pa edhe Ai Fëtyrën e Zotit.

Imzot Frano Gjini asht Ai klerik që me pranga ndër duer thërret në bankën e të akuzuemve kur po i jepej vëndimi “me vdekje”: “Jeni të zgjidhun vëllazën, të gjithë shka jeni dënue këtu me vdekje, qëndroni si Burrat se, asht lavd me vdekë për Fé të Jezu Krishtit!..”, dhe bishat e tërhoqën zvarrë nga mensa e Fretenve ku po bahej gjyqi…

Asht e vertetë që Imzot Frano Gjinin nuk e pau kush përveç shokëve të Tij, që shkuen të lidhun bashkë kambësh e duersh në Zallin e Kirit, më 11 mars 1948, po sot, dokumentat vazhdojnë dhe flasin per kete Burrë.

Dosja nr. 1302/II – A, viti 1948, (Arkivi i Ministrisë së Mbrendshme Tiranë), asht dokumenti ma i saktë që tregon se kush ishte Ky, Imzot Frano Pjetër Gjini?

Pse u zgjodh Regjent’i Delegacionit Apostolik në Shqipni? Çfarë qëndrimit mbajti në torturat e mnershme që provoi për 16 muej mbi trupin e Tij? Cili ishte faji i Tij? Kush e akuzoi dhe pse? Cila ishte arësyeja që e pushkatoi terroristi Enver Hoxha?..

Dhe, do të bindeni se arësyeja e vetme asht kjo:

IMZOT FRANO PJETËR GJINI, ISHTE ATDHETAR, ISHTE KLERIK KATOLIK ME PIKPAMJE DEMOKRATIKE EVROPJANE PERËNDIMORE, ISHTE KREJTËSISHT I PAFAJSHËM DHE, U PUSHKATUE VETEM SE ISHTE REGJENT’ I DELEGACIONIT APOSTOLIK NË SHQIPNI.
AI ISHTE AI BURRË, QË NUK U BA AGJENT I KOMUNISTËVE, PO EDHE NUK PRANOI ME U SHKËPUTË KISHA KATOLIKE SHQIPTARE, NGA PAPA DHE VATIKANI DHE, ME U LIDHË ME LINDJËN SHOVENISTE SLLAVE E AZIATIKE, KOMUNISTE BOLSHEVIKE.
AI ASHT TRIM SE ASHT I BINDUN, SE GJAKU I PAPËRLYEM I TIJ DO TË DERDHET NË THËMELET E FORTA E TË PALËKUNDUNA TË KATOLIÇIZMIT, NË TOKËN E BEKUEME SHQIPTARE !

■Me daten 5 Nandor 2016, Papa Françesku në Vatikan do të shpallin:

SHEJTIN FRANO GJINI…

Melbourne, Nandor 2016.

HARMONIA FETARE NË SHKOLLËN JEZUITE, “ATË PJETËR MESHKALLA” NË SHKODËR

November 3, 2016 by dgreca

1-frank_shkreli

Nga Frank Shkreli/Fjala është për ish-kolegjin saverian, sot gjimnazi privat “Atë Pjetër Meshkalla” – Shkodër. Me titullin, “Shqipëria: Si Shën Injaci bashkon të Krishterët dhe Myslimanët”, gazeta e njohur italiane, La Stampa e Torinos shkruan mbi bashkjetesën paqësore midis të krishterëve dhe myslimanëve shqiptarë, mbi edukimin që ofron ky gjimnaz klasik që drejtohet nga jezuitët, mbi entuziazmin e studentëve, mbi rolin e Papa Françeskut si dhe për lumturimin, këtë fund jave, të 38-martirëve shqiptarë.

Korrespondentja e gazetës La Stampa, Kristina Uguccioni njofton nga Shkodra lexuesit e vet se ndër 38-martirët e regjimit komunist të Enver Hoxhës që do të lumturohen janë edhe tre jezuitë, Atë Gjon Fausti, Atë Daniel Dajani dhe vëlla Gjon Pantalia. Mbrëmjen e datës 31 dhjetor, 1945, Atë Gjon Fausti (zëvendës provincial) dhe Atë Daniel Dajani (Rektor i Kolegjit Saverian dhe i Seminarit) u arrestuan. Pas një procesi të rremë u pushkatuan të dy më 4 mars, 1946. Disa muaj më vonë u burgos edhe Vëlla Gjon Pantalia, përgjegjës i Shtypshkronjës “Zoja e Papërlyer”, i cili pasi u torturua mizorisht, vdiq në shtator të vitit 1947. Ndër të tjera, At Gjon Fausti njihej edhe si studiues i Islamizmit i cili i kishte kushtuar vëmendje të posaçme dhe kohë të konsiderueshme dialogut midis të krishterëve dhe myslimanëve, ndërkohë që kishte botuar edhe një numër shkrimesh në lidhje me këtë subjekt.

Gazeta La Stampa shkruan se pas periudhës së zezë të regjimit komunist, shkolla e mesme u rihap nga Jezuitët në vitin 1998 dhe mori emërin,”Pjetër Meshkalla”, është emri i një jezuiti shkodran i cili për shkak të përballjes së tij të guximshme me regjimin komunist, u bë simbol feje, kulture dhe lirie. Shkolla e mesme “Pjetër Mëshkalla”, e cila, sipas gazetës italiane konsiderohet si një qëndër e shkëlqyeshme arsimi me standarde europiane, ka gjithsejt 500 studentë të moshave 15-18 vjeçare që i përkasin fesë katolike, myslimane, evangjeliste dhe ortodokse.

Ndonëse shkollë katolike, në radhët e 48 arsimtarëve të saj ka edhe të tillë që i përkasin fesë myslimane, shkruan La Stampa, si për shembëll 30-vjeçarja Alda Laska e cila jep biologjinë, si edhe 28-vjeçarja Dorela Smajli e cila jep matematikën. Alda shpreh respektin e thellë që ka për jezuitët që drejtojnë shkollën, “për frymën dhe entuziazmin e tyre që është shëmbëll… për kushtimin e tyre ndaj përhapjes së diturisë, përfshirë njohuritë shkencore, por edhe për jetën shpirtërore të studentëve.” Ndërsa Dorela shprehet për gazetën italiane se, “Ne vlerësojmë metodat e mësimdhënjes të kësaj shkolle si dhe regullat e mira dhe disiplinën të cilat ndihmojnë në formimin e studentëve të bëhen burra dhe gra të përgjegjëshme për familjen dhe shoqërinë në të cilën jetojnë…Ne vlerësojmë objektivat e etërve jezuitë në përpjekjet e tyre për të edukuar rininë tonë në kultivimin e aftësive të tyre, ashtuqë ata të mund t’u shërbejnë të tjerëve dhe të ndihmojnë njëkohsisht edhe përparimin e shoqërisë”, ka thënë mësuesja Dorela Smajli.

Ndërsa Drejtori i gjimnazit, “At Pjetër Meshkalla”, 42 vjeçari At Roni Alessio tha se programi arsimor i shkollës bazohet në parimet e Shën Injacit, themeluesit të Jezuitëve, e që fokusohet në të gjitha fushat e zhvillimit personal të studentëve, për të siguruar sipas tij, që studentët të kenë një bazë të fortë dhe solide intelektuale, por që të jenë gjithashtu të balancuar nga pikpamja emocionale dhe që të jenë të aftë të gjykojnë, të jenë të përgjegjëshëm ndaj vetes dhe të tjerëve dhe që të përdorin talentet e tyre në shërbim të tjerëve, ka thënë për La Stampa drejtori i shkollës, At Roni Alessio. Ai ka theksuar gjithashtu se studentët e kësaj shkolle, çdo vit, marrin pjesë në aktivitete shoqërore për të ndihmuar më të nevojshmit e shoqërisë, përfshirë edhe pjesmarrjen në projektin që mbështetet nga Ambasada Amerikane në Tiranë, projekt ky në të cilin marrin pjesë edhe shkollat myslimane, me qëllim identifikimi të praktikave që mund të promovohen për të ndihmuar shoqërinë shqiptare të zgjidhë problemet me të cilat ajo përballet sot. At Roni Alessio shtoi se studentët e krishterë dhe myslimanë, në gjimnazin që ai drejton, shkojnë jashtzakonisht mirë me njëri tjetrin dhe interesohen të mësojnë për fenë dhe traditat fetare të njëri tjetrit. Ne të rriturit, tha ai, përpiqemi tu ndihmojmë atyre të kuptojnë më mirë besimet dhe fenë e të tjerëve, duke shtuar se, “Mësuesit shqyrtojnë karakteristikat themelore të secilës fe dhe gjatë këtij procesi identifikojnë elementët që mund të formojnë bazën për një dialog të frutshëm dhe pozitiv” midis tyre.

Arsimtaret Alda dhe Dorela kanë thënë për gazetën La Stampa se marrëdhëniet ndërfetare në Shkodër dhe në mbarë vendin në përgjithësi janë shumë të mira dhe karakterizohen nga një frymë respekti dhe bashkpunimi të ndërsjellët. Ne besojmë, u shprehën ato për gazetën italiane, se gjimnazi At “Pjetër Meshkalla”, ku ato japin mësim, “Si një institucion që është, luan një rol kyç në këtë atmosferë bashkjetese paqësore”, midis shqiptarëve.Ndërsa Drejtori i shkollës jezuite në Shkodër, At Roni Alessio i dha La Stamapës vlerësimin e tij të harmonisë fetare midis shqiptarëve duke thënë se, “Këtu në Shqipëri, atmosfera paqësore që dallon marrëdhëniet midis burrave dhe grave që i përkasin feve të ndryshme të këtij vendi, nuk janë as fals as nuk janë formalitet, por ato rrjedhin nga pranimi i diversitetit dhe ndryshimeve që ekzistojnë, ndërkohë që dallimet që ekzistojnë nuk mohohen, por njihen dhe pranohen si të tilla… Ndryshimet nuk nënkuptojnë medoemos abuzimin dhe dhunën, por janë fillimi i një realizimi të një objektivi për të gjetur rrugë të reja bashkpunimi që garantojnë përparimin e komuniteteve të ndryshme, në një mënyrë të drejtë dhe bashkarisht duke komunikuar dhe duke dëgjuar me respekt pikpamjete e njëri tjetrit.”

Në lidhje me vizitën e fundit të Papa Françeskut në Shqipëri shtatorin e vitit 2014, Drejtori i gjimnazit jezuit të Shkodrës, Atë Roni u shpreh për gazetën La Stampa se, “Megjithse ishte një vizitë e shkurtë, vizita e Atit të Shënjtë tregoi kujdesin dhe interesimin e tij të madh për këtë vend. Papa Françesku po ndihmon këtë Shqipërinë që të njoh rolin që ky vend mund të luaj jo vetëm në rajonin e Ballkanit por edhe në Europë. Duke u gëzuar për harmoninë dhe bashkjetesën fetare që ekziston midis feve të ndryshme dhe duke konsideruar këtë bashkjetesë si një përfitim me shumë vlerë për vendin, Papa Françesku mbështetë fuqishëm dialogun ndërfetar dhe rrugën që ka ndërmarrë kombi shqiptar”, përfundoi komentet e tija për gazetën italiane La Stampa, At Roni Alessio. Ndërsa mesueset e gjimnazit jezuit të Shkodrës, Alda dhe Dorela e vlerësuan vizitën e fundit të Papa Françeskut në Shqipëri si një vizitë që u mirëprit nga i mbarë vendi, ndërsa u shprehen se lumturimi këtë fund jave në Shkodër i 38-martirëve të Kishës Katolike është për ‘to një burim frymëzimi, i thanë ato gazetës La Stampa. “Për faktin se ne vazhdojmë të besojmë në këtë vend dhe se njëkohsisht po përpiqemi të bëjmë më të mirën q[ mundemi për vendin tonë, për këtë ne i kushtojmë pjesërisht falënderimet dhe mirënjohjen tona këtyre burrave si dhe dëshmisë së tyre të sakrificës, mëshirës dhe guximit”.

Kjo ndodhë vetëm në Shqipëri. Një deklaratë e tillë, nga dy protagonistet kryesore të artikullit të gazetës italiane La Stampa, Alda Laska dhe Dorela Smajli, shqiptare të fesë myslimane dhe mësuese në gjimnazin jezuit, “Pjetër Meshkalla” në Shkodër, na bën krenarë dhe na frymëzon se Shqipëria dhe shqiptarët si gjithmonë gjatë historisë, do të kenë burra dhe gra si Alda dhe Dorela, se megjithë vështirsitë e momentit, me sakrifica dhe guxim, do të vazhdojnë të punojnë për të mirën e përbashkët kombëtare, në harmoni dhe bashkjetesë me njëri tjetrin, megjithë dallimet fetare dhe politike që ekzistojnë. Ah, sikurë harmonia dhe bashkjetesa fetare të transferohej edhe në fushën politike! Për kombin shqiptar nuk do të kishte dhuratë më të madhe në këtë etapë të historisë së tij!

Blushi dhe partia Libra për shqiptarët

November 2, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

Nga 1 nëntori i 2016-tës shqiptarëve u shtohet edhe një parti e re. Ajo thirret Libra. Nuk ka një numër të saktë, partish. Flitet për 136 të regjistruara në Gjykatën e Tiranës. Ndërkohë që 73 prej tyre janë aktive. Por sido që të jetë. Karshi popullatës së një vendi të vogël si Shqipëria, padyshim që është një numër i ekzagjeruar. Po tu referohesh kërkimeve në internet. Ekzagjerimi i dytë ndodh me përdorimin e emërtimeve të tipit partia demokracia e kësaj apo e asaj. E re apo e vjetër. Partia e aleancave dhe e të drejtave. Mbi bashkimet si të demokratëve, demokristianëve, e kësaj apo asaj etj.

Pa harruar minoritetet. Apo pakicat e tjera, që përfitojnë në ato allishverishet midis ambasadave dhe të drejtave të studimit. Apo ndonjë tur tërësisht anakronik me jetën. Por joshës për tu dukur në sytë e tjetrit. Një kënaqësi vrastare e jona, për tu ngrefur supesh.
A është kjo normale? Asesi! Vërshimi drejt stemave të partive, sigurisht është pjesë e kulturës së egos. Por edhe zanat’ që u shpik nga ideja e përfitimit në institucionet e shtetit. Nga paratë e qytetarëve. Për viza apo të tjera ndere që konsiderohen zotësi në mendësinë tonë. Dhe kësisoj, jo për të drejtuar shtetin. Për të rregulluar jetën e shtetarëve etj. Jetën e shqiptarëve e rregulloi për së pari shqyerja e dyerve të ambasadave të huaja. Greqia, Italia dhe Gjermania. Pavarsisht se sot, një kryeministër i dështuar, i radhës. Si ky i gjati me xhup kamuflazhi. Një lloj Duarte ballkanas.
Ai Duart-ja i Filipineve i krekoset Amerikës. Kurse ky i Ballkanit, Athinës. Që të dy kokën në mut e kanë. Pasi miliona filipinez ushqehe këtu në Amerikë. Po kështu edhe me shqiptarët në Greqinë e 26-të viteve demokraci shqiptare. Ky Duartja jonë…, në këto 3 vjet qeverisje, nuk di asgjë tjetër. Veçse t’i bëjë karshillëk Greqisë. I hiqet i ditur, i fortë, snob. Edhe pse afro 1 milion njerëz nga gjaku i tij. Ushqehen aty, në Greqi. Dhe mbushin arkën e grisur të vendit të Duartes shqiptar me ato të ardhura gjaku e ankthi. Duke i dhënë këtij snobisti, krekosjen boshe të qeveritarit të radhës.
Zakonisht qeveritarët tanë e bëjnë këtë, kur u afrohen fushatat. E bëri dhe Berisha në fushatën e fundit. E skuqi Vlorën…, u kujtua e foli për bashkim nga Preveza deri në Mitrovicë. Dhe në opozitë përfundoi. Madje revanshit të tij opozitarë, denoncimeve të përditshme. Sidomos sot ndaj varfërisë, shqiptarët i ktheni resto me fotot e të birit dhe të dashurës. Nga resorcet luksoze te Europës.
Shkurt një demokraci grafomane dhe e dështuar.
Shumë njerëz në botën e internetit, e konsiderojnë si domosdoshmëri lindjen e kësaj force të re politike. Madje më bëri përshtypje një qytetar që i ishte afruar sallës në Akademinë e Arteve. Aty ku Blushi shpallte platformën e Libra-s. Me të njëjtën ndjesi kur i qe afruar Partisë Demokratike në vitet 90-të.
Ripërtëritja e shpresës. Ajo që provojnë qytetarët. Sigurisht që është e vërtetë. Ndaj njerëzimi thotë se shpresa vdes e fundit tek njeriu. Megjithatë nga ana tjetër, kjo përkon edhe me një fakt të kohës që lëviz. Ecën… Kështu që, duam apo nuk duam ne, partitë e demokracisë sonë, ato tradicionalet, janë tashmë të vjetëruara në sytë e njerëzve. Kjo për disa arsye. Përvetësimin e statutit. Autoritarizmin e tepruar. Gati të frikshëm. Mos ricklimin e burimeve njerëzore. Opozitarizmin me ministra të zbythur. Me dhëndurrë e vellëzer. Me luftën e ashpër pa kompromis etj. Tipare që nuk kanë asgjë të përbashkët me demokracitë simotra në vendet e botës.
Nuk është se Shqipëria nuk ka kaluar herë tjetër situatë të tillë. Dhe sidomos Ps-ja. Pasi kemi rastin Lsi. Por gjithçka mund të thuhet, është fakt se Lsi-ja lindi nga qejfmbetjet. Dhe po gëzon sot mjaltin e kokëplasjes së Ps-ës me Pd-ën. Ndaj nuk është e rastit që brenda saj vegjetojnë ”socialistë” apo ”demokratë”…, ”komunistë”
”ballistë” etj. Pushteti mbi të gjitha.
Libra doli me një opozitarizëm brenda sojit. Dhe shqiptarët duhet të kuptojnë një herë e mirë. Se demokracia e vërtetë ndodh kur opozitarzmi për së pari fillon brenda sojit për sojin. Jo…, kur, për inat të kundërshtarit ledhatojmë dhe mbulojmë gabimet e njëshit.
A është Libra një shans për shqiptarët?
Sigurisht që po!
Eshtë si të thuash që intelektualët po i ofrojnë qytetarëve mundësinë. Tiparin dallues të demokracisë. Mundësinë për zgjedhje të freskëta. Për rigjenerim të qeverisjes. U mbetet atyre të vendosin. Duan të hanë bukën grekut dhe të mbajnë avazet e turkut. Apo duan të ecin me këmbët e tyre. Shqiptarë të vërtetë, ashtu si i ka bërë nëna. Ashtu si ua dëshiron zemra.
Në fund të fundit, të ndryshosh nuk është fundi i botës. Por fillimi i saj.