Baba Eliton Pashaj/

Vëllezër dhe motra

Bashkë me lutjen e rastit më lejoni t’u kujtoj të gjithëve se dita e Novruzit na thërret për tu afruar dhe vëllazëruar më shumë me njeri-tjetrin. Mësimet e ardhura prej Profetit Muhamed a.s imam Aliut, prej imamëve të tjerë, prej të shtrenjtit Murshidin tonë Baba Rexheb na përcjellin në mënyrë të sinqertë, idenë se nuk e ploteson dashurin kundrejt krijuesit nëse nuk do dhe e respekton vëllanë tënd. Devotshmëria e besimtarit nuk matet me fjalët që ai thotë devotshmëria e besimtarit varet nga mënyra se si flak dhe i përbuz thashethemet, intrigat, egozimat, për t’iu afruar Kroit të Haxhi Bektash Veliut.

Një nga festat më të mëdha të Bektashizmit eshtë ajo e Novruzit. Në përkujtim të ditëlindjes së të Madhit Ali i cili lindi në Mekë më 22 Mars të vitit 600, i Madhi Ali është shtylla më e fortë e Botës Islame, pas Profetit Muhammed. Aliu është gjithashtu njeriu më i cilësuar i Botës

Mistike, si simbol i burrerisë, trimërisë, përuljes, karakterit, zemërbardhësisë dhe mëshirës,

mistikës bektashiane. Gëzuar Sulltan Nevruzin për një Pranverë të begatë, plot shendete e bekime pafund për ju edhe familjen tuaj!

Zoti e ruajtë Atdheun tonë të dashur Shqipërinë, Kosovën nga çdo e keqe dhe e drejtoftë në rrugën e vendeve të qytetëruar dhe të zhvilluara.

Zoti i bekoftë Shtetet e Bashkuara të Amerikës këtë vend të begatë që na mundëson demonstrimin e fesë e kulturës dhe traditës sonë.

Happy Sulltan Nowruz!

Nga Mimoza Dajçi/

Vijojnë të mbahen në New York punimet për sesionin e 68 të Komisionit për Statusin e Grave. OKB e kanë njohur muajin Mars si muajin e Gruas dhe kudo në botë organizohen konferenca e tubime për të drejtat e tyre. Kjo është mbledhja më e madhe vjetore e OKB për barazinë gjinore dhe fuqizimin e grave nën temën prioritare “Përshpejtimi dhe arritja e barazisë gjinore, duke adresuar varfërinë dhe forcuar institucionet”. Fokusi kryesor i këtyre takimeve është trajtimi i varfërisë dhe financimit, sipas statistikave të OKB globalisht 10.3 % e grave sot jetojnë në varfëri ekstreme dhe janë më të varfëra se burrat. Progresi drejt përfundimit të varfërisë kërkon investim në politika që adresojnë pabarazitë gjinore. Për të arritur suksesin deri në vitin 2030 angazhimet e vendimarrjet duhet të jenë shumë herë më të shpejta.

Me këtë rast OKB dhe OJQ e grave sëbashku janë duke zhvilluar programe tërheqëse me folës dhe ekspertë të qeverisë, OJQ dhe aktiviste nga e gjithë bota për të rënë dakort mbi veprimet dhe investimet që mund t’i japin fund varfërisë së grave dhe të avancojnë barazinë gjinore. Për të ndjekur nga afër punimet e këtij sesioni është ftuar edhe Organizata e Gruas Shqiptare – Amerikane “Shpresë & Paqe” në SHBA. Referuar materialeve informative dalë nga OKB mësojmë se ky program gjithashtu synon të aplifikojë zërat dhe përvojat e grave dhe vajzave rurale nga rajone të ndryshme dhe të përforcojë rolin e tyre. Fuqizimi i grave baritore në zonat malore shihet si pritshmëri e sfidave mjedisore dhe gjinore.

Rajonet malore në Europë strehojnë jo vetëm bukuri natyrore mahnitëse por edhe komunitete që kanë të rrënjosura thellë traditat baritore. Për shkak të rolit jetik që luajnë, fuqizimi i grave në komunitetet baritore është një strategji e pazëvëndësueshme dhe thelbësore, pasi siguron qëndrueshmërinë e blegtorisë dhe zhvillimet efektive ndaj kërcënimeve ekologjike dhe sociale. Sipas fushave të përcaktuara panelistet ishin veterinere, përfaqësuese të shoqatave bujqësore, blegtore, djathëbërëse, baresha nga Austria, Italia, Spanja, Rumania, Armenia etj. Disa nga punimet e këtij komisioni po mbahen online, ku përveç të drejtave të tyre gratë dhe vajzat janë bashkuar për të nderuar të kaluarën e punës së tyre dhe për të fuqizuar të ardhmen.

Në kuadër të Sesionit të 68 për Statusin e Gruas edhe Konsullata Italiane në New York në bashkëpunim me Qendrën Kulturore Italiane në New York, organizuan një drekë pune me kreun e delegacionit italian për samitin e W7 Martina Rogato dhe Presidenten e W7 Claudia Segre, W20, avokate, gazetare të televizionit amerikan dhe lidere të OJQ të grave nga vende të ndryshme të botës. E ftuar dhe prezente në këtë event ishte edhe Organizata e Gruas “Shpresë & Paqe” .

Për të nxjerrë në pah fuqinë dhe potencialin e grave kudo në botë ky forum shërben si një platformë dinamike për dialogun, avokimin e bashkëpunimin e OJQ dhe palëve të interesuara, të përkushtuara ndaj drejtësisë dhe barazisë gjinore, kundër trafikimit njerëzor, ku hyn edukimi, shkollimi dhe punësimi, pasi në solidaritet hartohen ura drejt një të ardhmeje ku çdo grua mund të lulëzojë. Mos të harrojmë dinjitetin dhe bujarinë e grave dhe vajzave kudo në botë që pasqyrojnë angazhimin e përbashkët për avancimin e të drejtave njerëzore.

Nga Frank Shkreli

19 Marsi shënon ditën që Kisha Katolike universale pёrkujton festёn liturgjike kishtare tё Ipeshkvit martir shqiptar të Lum, Imzot Vinçenc Prennushit, në përvjetorin e vdekjes së tij në burg si martir i Kishës Katolike dhe i Kombit Shqiptar, në kohën e regjimit komunist, më 19 mars 1949, nën tortura të regjimit diktatorial bolshevik komunist të Enver Hoxhës. Për lexuesit që mund të jenë të interesuar në anën shpirtërore të rëndësisë së kësaj dite,  mund të lexojnë shkrimin,  me këtë rast, në portalin e Radio Vatikanit në gjuhën shqipe Festa e tё Lumit Imzot Vinçenc Prennushi, martir – Vatican News.

 Por në këtë ditë të vdekjes unë dëshiroj që, shkurtimisht, të ndaj me lexuesit e sotëm disa kujtime të shkrimtarit dhe poetit, të ndjerit Profesor Arshi Pipa, i cili e ka cilësuar Imzot Vinçenc Prenushin si “Simboli i të së kaluemes së Shqipënisë me të cilin ne mburremi”!  Kujtimet e tija për Prenushin janë të periudhës kur ai vet ishte i burgosur me Ipeshkvin martir të Kishës Katolike Shqiptare në Mars të vitit 1949, kur prelati i lartë i Kishës Shqiptare vdiq në burgun e Durrësit, nën torturat më çnjerëzore që mund të imagjinoheshin, atëherë dhe sot, i akuzuar si “armik i popullit.”  Profesor Pipa rrëfen një bisedë që ka pasur me Prenushin gjatë të cilës prelati i lartë kishtar i kishte folur për një takim të tij me Enver Hoxhën, i ftuar, qellimisht, nga diktatori për t’i imponuar Imzot Prenushit pikëpamjet komuniste të tija ndaj fesë.  Ndonëse Enveri nuk kishte mundur ta bindte, ka kujtuar në esenë e tij Prof Arshi Pipa, Vinçenc Prenushi, si përfundim, përfunduar në burg, ndërkohë që Enver Hoxha kishte mbajtur një fjalim të ashpër kundër ipeshkvit katolik.   

Në  esenë, “Kujtime mbi Vinçenc Prendushin”, botuar në “Flije Atdheut”, Profesori Arshi Pipa ka kujtuar ditët në burgun e regjimit komunist në Durrës me mikun dhe bashkëvuajtësin e tij, me atdhetarin dhe njeriun e kulturës shqiptare dhe me martirin e Kishës Katolike, ndërsa ka rrëfyer se si me duart e tija ia kishte “mbyllur sytë, sytë e lodhur e të shterur”, kur dha shpirt nga torturat çnjerzore, Imzot  Prenushi — klerikut të lartë katolik shqiptar, por njëkohësisht edhe të shkrimtarit, poetit, përkthyesit, publicistit dhe një studiuesi të rëndësishëm. 

                             Gjatë viteve në burg pas ardhjes së komunizmit në pushtet, si kundërshtar i regjimit komunist të Enver Hoxhës, Prof. Arshi Pipa kujtonte se ishte njoftuar dhe kishte lidhje dhe miqësi të ngushta me përfaqësues të lartë të klerit katolik shqiptar, bashkëvuajtës me ’ta, në birucat e tmerrshme të burgjeve të Enver Hoxhës – aty ku të gjithë ata që kundërshtonin regjimin komunist vuajtën “mundimet e territ” , shkruante ai– përfshirë ndër ta edhe Ipeshkvin Vinçenc Prenushin. Për Prenushin, Profesor Arshi Pipa shprehte admirimin e tij duke shkruar se, përveç se ai pasqyronte shumë vlera dhe virtyte, “Ishte i butë në shpirt, e i paqtë, thellë i devotçëm, i kushtuem kryekëput misionit të vet kishtar, në kuadrin e të cilit dinte me pajtue – me një urtësi të bindshme – dashuninë e vet për Atdheun dhe shijen e tij për letërsinë.”  Profesori i nderuar, Arshi Pipa e ka cilësuar Vinçenc Prenushin si një njeri të cilin nuk e interesonte aspak politika, ndërsa ishte gjithmonë i buzëqeshur në të folur, zemërgjerë në gjykime, i qetë e i sigurt në qëndrimet e tija të patundura.

                               Albanologu Robert Elsie e rendit Vinçenc Prenushin, pas At Gjergj Fishtës dhe Dom Ndre Mjedës, si njërin prej shkrimtarëve më të vjetër dhe më të respektuar të Shkodrës dhe të letërsisë shqiptare.  I njohur dhe shumë i respektuar në kohën e tij, si nga të krishterët ashtu edhe nga myslimanët, të cilët e quanin Imzot Prenushin “melek” që do të thotë “engjëll”, për respektin që ai gëzonte në mbarë shoqërinë shqiptare në kohën kur jetoi, ka kujtuar Imzot Prenushin,  albanologu gjerman Robert Elsie.   

Në esenë klasike, “Kujtime mbi Vinçenc Prendushin”, Arshi Pipa vë në dukje jo vetëm vuajtjet dhe mundimet në duart e regjimit komunist. por ka venë në dukje edhe vlerat kombëtare, njerëzore, kishtare dhe letrare të Vinçenc Prenushit, duke theksuar se, “Dinjiteti kishtar i Vinçenc Prenushit, i kombinuem me vlerën e tij letrare dhe i kqyrun nën prizmën e patriotizmës shqiptare, i jep fëtyrës së tij nji randësi madhore në radhët e përfaqësuesve të Kombit.”   Pipa ka shkruar se si udhëheqës i lartë i Kishës Katolike dhe si njëri prej përfaqsuesve të dalluar të letërsisë kombëtare, “Imzot Prenushi nuk do ta kishte të gjatë me komunizmin, i cili ashtë, në të njajtën kohë, jo vetëm kundër fesë, por edhe kombësisë.”         

I burgosur, i rrahur e i torturuar, “Lidhur kambësh e duarsh”, i “varun e i munduem” në burgun e Durrësit, shkruan Profesor Arshi Pipa për mikun dhe bashkëvuajtësin e tij Ipeshkvin Vinçenc Prenushin, duke iu drejtuar lexuesve sot nëse mund të: “Përfytyroni tash këtë njeri, nji burr gjashtdhetë e pesëvjeçar, nji prelat të naltë të Kishës, nji nga fort të rrallët shkrimtarë të Rilindjes ende të mbetun gjallë, përfytyronje të varun asisoj në nji nevojtore të Degës së Sigurimit”. Është ky përfytyrim, të cilin Profesor Arshi Pipa kishte gjithë jetën e tij para vetes së tij.  Ishte ky përfytyrim e të tjerë si ky, që e bënte atë të papajtueshëm me komunizmin të cilin e luftoi me të gjitha energjitë e tija.  Ai përfytyronte mikun e tij të rrahur e të munduar, të varur në një nevojtore të Degës së Sigurimit, Ipeshkvin Vinçenc Prenushin, të cilit i referohet: “Këtij simboli të së kaluemes së Shqipnisë me të cilën na mburremi, këtij njeriu i cili rrëmbehet me dhunë nga shtëpia e përvunjtë e nji katundi, ku kalonte ditët e mbrame të jetës së vet, bashkë me Zotin dhe me librat dhe ndryhet në burgje dhe torturohet”, megjithëse Imzot Prenushi vuante nga zemra dhe astma.

Profesor Arshi Pipa përfundon rrëfimin e tij prej poeti, për vuajtjet dhe mundimet dhe për kohën e kaluar me Imzot Vinçenc Prenushin në burgun e Enver Hoxhës në Durrës, duke përshkruar ditët e fundit me të, ndarjen nga kjo jetë të prelatit katolik shqiptar, 70-vjetë më parë:   “Atë natë kishte zjarr në vatër. Kur ia mbylla sytë, sytë e lodhur e të shterur, që aq shumë kishin vuajtur për dritë, m’u duk se pashë në fytyrën e tij të hajthët, të shkrirë, të paqtë, mbas aq shumë mundimesh, nji ndriçim jo të zakonshëm.  Ndofta mua më bajshin sytë e përlotur, ndofta nuk ishte veçse një reflex i flakërimeve të kuqrremta të zjarmit të votrës, ngujue ndër rrudhat e thella të ballit të gjanë, ndër zgavrrat e faqeve dhe ndër gropzat e syve.  Por, ndofta ishte diçka tjetër.  Shpirti që në grahmat e dhimbjes fizike topitet, tkurret, terratiset, ai kullohet prej saj kur dhimbja të prajë, të pushojë si ujt prej lymit që e pat trazuar.  Njeriu mund të mos besojë në pavdeksinë e shpirtit. Por ashtë vështirë me pranue se gjithçka mbaron me trupin, kur vërejmë se si njerzit vdesin për ideale”, ka shkruar Profesor Arshi Pipa në dëshminë e tij për natën kur është ndarë nga kjo jetë Imzot Vinçenc Prenushi, atë natë të zezë të 19 Marsit, 1949 – 75-vjetë më parë!

Frank Shkreli 

Zija Vukaj/

(Nevoja e një kodi deontologjik)

Meqenëse njeriu i ka kthyer veglat në armë, nga nevoja apo nga mania, nga domosdoshmëria për t’u mbrojtur apo nga etja e destruksionit, grupet e njerëzve të të njëjtit lloj (në fushën e zanatit, të profesionit apo të artit) kanë krijuar kodin deontologjik. Ne njohim si kodin e parë deontologjik betimin e Hipokratit:

Përmbajtja e betimit:

“Në çastin kur po hyj në radhët e anëtarëve të profesionit mjekësor premtoj solemnisht se jetën time do ta vë në shërbim të njerëzimit. Ndaj mësuesve do ta ruaj mirënjohjen dhe respektin e duhur. Profesionin tim do ta ushtroj me ndërgjegje e me dinjitet. Shëndeti i pacientit tim do të jetë brenga ime më e madhe. Do t’i respektoj e do t’i ruaj fshehtësitë e atij që do të më rrëfehet. Do ta ruaj me të gjitha forcat e mia nderin e traditës fisnike të profesionit të mjekësisë. Kolegët e mi do t’i konsideroj si vëllezër të mi. Në ushtrimin e profesionit ndaj të sëmurit tek unë nuk do të ndikojë përkatësia e besimit, e nacionalitetit, e racës, e politikës, apo përkatësia klasore. Që nga fillimi do ta ruaj jetën e njeriut në mënyrë absolute. As në kushtet e kërcënimit nuk do të lejoj të keqpërdoren njohuritë e mia mjekësore që do të ishin në kundërshtim me ligjet e njerëzimit. Këtë premtim po e jap në mënyrë solemne e të lirë, duke u mbështetur në nderin tim personal.”

Brenda një harku të shkurtër kohor, në mjaft kanale televizive, në emisionet e lajmeve, shikuesi shqiptar ka parë dhjetëra kronika të zeza, me variacionet më të paimagjinueshme të krimeve që monstra të caktuara njerëzore kanë kryer në frekuencën e rregullt të ekzistencës së tyre. Diku një burrë që vret gruan; diku një grua që vret burrin; diku një baba që vret nënën e dy fëmijëve; diku një dhëndër që plagos me thikë babain dhe nënën e nuses; diku një djalë që vret prindërit se nuk i kanë dhënë para, diku një emigrant që vret vëllain e një vajze, aspirante për të qenë e fejuara e tij, një vëlla që vret me qetësi vëllain dhe kunatën e vet etj., etj. Dhe më pas vjen rekuizita: një hanxhar me dy tehe, si i ardhur nga librat e simbologjisë së Pier Grimalit, një sëpatë e mprehtë, një pushkë model 56; një kallashnikov a scorpions etj., etj. Pastaj teatri i gjëmave që kanë ndodhur: shtëpi të hapura për mort; gra e burra të vrenjtur e me pamje pikëlluese; vargje njerëzish të zymtë nëpër ceremoni mortore nëpër monopate fshatrash apo lagjesh. Dhe gjithmonë persona që ikin në drejtime të paditura dhe lot të pafajshëm nënash dhe foshnjash. Gjithë ky një realitet shqiptar!

A ndodhin këto? Ndodhin. A duhet të kërkohen dhe të jepen me kaq zell nëpër kanale televizive? A kanë ndikim tek shikuesit këto pamje? Dhe cili është efekti i tyre? Si ndikojnë pamjet makabre, që ne i shohim përnatë pa ndalesë, në psikikën e njerëzve të veçantë. Thuhej në Greqinë e lashtë: ‘Nuk duhet të shkojnë në teatër gratë athinase për të parë ‘Medean’ e Euripidit, sepse ka mundësi që sapo të kthehen në shtëpi të vrasin burrat e tyre.” Kjo thënie mbështet forcën që skena ka mbi njeriun. Tani ne e kemi ‘teatrin’ nëpër shtëpitë tona. Një nga sekretet e pushtetit të medies është etja për të imituar çdo gjë që vjen nga ajo botë magjike që na shfaqet nga ekrani. Aty është fuqia e magjepsjes, aty është dëshira e imitimit; aty është justifikimi i çdo devijimi që bëhet në jetën tonë, me kusht që t’i ngjajë devijimeve të personazheve të skenës. Të rinjtë janë të etur t’i ngjajnë çdo psikopati dhe individi me shkallë të llahtarshme perversiteti që shohin nëpër ekrane. Kemi parë sharlatanë, barbonë, pseudokëngëtarë, pseudoartistë, që janë përzënë nga bodrumet e metropoleve të Evropës, kanë vuajtur edhe dënime si delinkuentë fare ordinerë dhe shfaqen para publikut tonë si përfaqësues rrymash muzikore moderne, kur nuk kanë pasur rastin të njohin as pentagramin, as alfabetin e gjuhës së tyre amtare. Dhe të rinjve të sotëm që i shohin nga ekrani, u duken heronj dhe vdesin t’u ngjajnë.

Është i paparashikueshëm numri i njerëzve që shohin një kronikë në tv. Është edhe më i paparashikueshëm dhe i panjohur niveli kulturor i tyre. Është e panjohur dhe e frikshme psikika dhe gjendja e tyre mendore. Për një pjesë dhënia e një kronike të zezë në mënyrë aq të detajuar, mund të jetë shumë e mirë. Mund të nxisë mendime dhe reagime pozitive. Mund të shërbejë për të demonstruar gjërat që nuk duhen bërë. Ndërsa për një pjesë tjetër, ndoshta edhe më të madhe, këto kronika bëhen etje imitimesh, përvetësim teknikash krimi, plotësime etjesh sadiste të fjetura në subkoshiencat e individëve që me pak nxitje i vënë në lëvizje. Turma është e paparashikueshme. Ka ligjet e veta. I mungon gjithmonë logjika, i mungon meditimi, nuk mendohet kurrë; është një kafshë e stërmadhe dhe e frikshme; vepron me një gjysmë komande; i mungon hapësira e dëshiruar dhe manipulimi ndaj saj është i lehtë. Mjerisht, gjërat e pasakta, informacionet e shtrembëra, sjelljet brutale e devijante, balta e hedhur ndaj gjërave të rregullta, ofendimet deri në linçim, folk- shkenca e sidomos perversitetet e koleksionuara dhe të përqendruara në “shtëpinë më të fisme”- Big Brother, mbushur plot VIPA, janë pjesa më e pëlqyer, më e kërkuar, më spektakolare, pas së cilës turma çmendet, dalldiset, braktis qytetin me gjithë rrugët e tij dhe ndryhet për orë të tëra e galvanizuar prej kënaqësisë.

Në vitin 1997 u vranë shumë njerëz. Një pjesë e madhe u vra vetëm sepse u krijua mundësia që çdo njeri të pajisej me pushkë. Individi, kur e pa veten me armë në dorë, nuk arsyetoi më gjatë dhe e përdori. E përdori për të lëshuar krisma, për të trembur dikë, për t’u gëzuar për rastet e jetës, për lindjen e fëmijës, për martesë, për t’u dukur më trim para të tjerëve, për t’i mbushur mendjen vetes se është më i sigurt. Madje shpesh e përdori edhe kundër vetes. Për këtë arsye dhe për shumë arsye të tjera, që kanë të bëjnë me njeriun, me larminë e tipave njerëzorë, me format e panumërta me të cilat individët reagojnë para të njëjtit realitet, duhet kërkuar e vendosur edhe njëherë një kod deontologjik për të bërë të mundur administrimin e kronikave. Kushdo që vendos ta mbushë eterin mediatik apo televiziv me ato pamje, duhet të imagjinojë fytyrat e individëve që do t’i ndjekin ato. Thjesht t’i imagjinojë dhe të arsyetojë, sepse nuk është e mundur as e nevojshme të njihen njerëzit një nga një, për të njohur gjithë popullin. Dhe popullin tonë duhet ta njohim ne, me perceptimet dhe intelektin tonë. Nuk duhet të kërkojmë ndihmën e të huajve për të njohur shqiptarin dhe të aplikojmë ligje norvegjeze, anglosaksone, franceze etj., mbi njeriun shqiptar dhe pastaj të çuditemi si nuk e kryen shkalla funksionin e litarit…

Imam

Endrit Himaj!/

Në këtë muaj të bekuar të Ramazanit, besimtarët myslimanë ndajnë një përvojë të thellë shpirtërore dhe vlerash të rëndësishme. Agjërimi nuk është vetëm refuzimi i ushqimit dhe pijeve, por një udhëtim shpirtëror drejt përmirësimit personal dhe solidaritetit.

Gjatë kësaj periudhe, besimtarët shfrytëzojnë çdo moment për t’u afruar më shumë me Zotin. Aktivitetet fetare, si leximi i Kuranit dhe falja e namazeve, janë thelbësore për fuqizimin e lidhjes me besimin. Ky muaj shërben si një rikujtim i rëndësishëm për shtimin e mësimet e pastra të dashurisë, të kujdesit për të tjerët dhe bamiresis në shoqëri.

Një komponent kyç i Ramazanit është dhurimi dhe mbështetja ndaj të varfërve dhe të nevojiturve. Aktivitete bamirëse dhe ndihma humanitare kulmojnë në këtë kohë, duke shfaqur thellësinë e dashurisë ndaj të tjerëve dhe përkushtimin ndaj vlerave humane.

Me përjetimin e këtij muaji, besimtarët përjetojnë një transformim të brendshëm. Agjërimi nxis vetëkontrollin, dhuratat shpirtërore dhe reflektimin e thellë mbi jetën. Kjo periudhë e shenjtë u jep njerëzve mundësinë për të ndryshuar sjelljet e tyre negative dhe për të rritur vetëdijen për nevojat e të tjerëve.

Muaji i Ramazanit sjell me vete një atmosferë të veçantë të përkushtimit, solidaritetit dhe rikujtimit të vlerave thelbësore të jetës. Ky është një kohë kur besimtarët festojnë jetën, solidaritetin dhe fuqinë e një shoqërie të bashkuar nga besimi dhe dashuria për të tjerët.

Agjërimi është një prej ibadeteve më madhështore të cilin besimtarët me plotë devotshmëri e sinqeritet e kryejnë për hir të Allahut xh.sh. Agjërimi i Ramazanit besimtarit i ofron vlerat e dashurisë, respektit, bamirësisë, flijimit e sinqeritetit, ngase ai e bënë njeriun më të dashur, më fisnik, më human, më të afërm e më mirënjohës ndaj Krijuesit të Gjithësisë. Agjërimi në muajin e madhëruar të Ramazanit besimtarëve u ofron rastin për pendim, dhe kërkimfalje.

Të nderuar besimtarë!

Sot, më 11.03.2024, është dita e parë e muajit të bekuar të Ramazanit, andaj kam kënaqësinë që në emër të AAMC t’ju drejtohem me përgëzimet më të mira, duke ju dëshiruar agjërim të lehtë e të pranuar tek Krijuesi ynë. Amin!