Në Nju Xhersi Iu dha lamtumira Fatmira Ndregjoni(Duka)

October 3, 2016 by dgreca

Qindra bashkëatdhetarë në Nju Xhersi i dhane lamtumirën e fundit Fatmira Duka- Ndregjoni, që humbi jetën në aksidentin në Lezhë/

GARFIELD NJ : Në Lezhë në fillim të kësaj jave ka ndodhur një tragjedi në një familje Shqiptare, me banim në SHBA. Fatmira Ndregjoni, e cila udhëtonte me bashkëshortin e saj Sul Ndregjoni dhe me dy të afërmit e saj drejtuesin e automjetit dhe ai me bashkëshorten e tij, u goditën nga një makinë ndërsa ishin duke hyrë në autostradë, thuhet.Familja Ndregjoni – kishte shkuar në Shqipëri, për të marrë pjesë në një gazmend familjar. Ndërkohë, kan qenë disa qindra bashkëatdhetar, kryesisht anëtar të familjes, Ndregjoni nga Peshkopia, dhe Duka nga Dibra e Madhe, të afërm të së ndjerës, miq dhe dashamirë të shumtë, të cilët i dhanë lamtumirën e fundit Fatmira Ndregjonit, e cila, është bashkëshortja e veprimtarit të njohur dhe një nga emigrantët e vjetër dibran në SHBA, Sul Ndregjonit, i cili ka pësuar dëmtime nga ky aksident.Varrimi i të ndjeres, Fatmira Duka – Ndregjoni, u bë sot ditën e djelë, në mesëdrekë, duke nisë me lutjet fetare nga Imam Muahmet Osmani, Imam Rifat Halili dhe Imami Omer Papraniku, i cili erdhi nga Xhamia e Free Hold në Nju Xhersi.Kurse, ceremonia e varrimit u bë në varrezat qytetare Laurel Grove Cemetery në Totowa, Nju Xhersi, ku ju dha dhe lamtumire e fundit, mes një pikëllimi të madh dhe lotësh, ku të gjithë me rradhë hodhën nga një grusht dhe, mbi arkivolin trupit të pa jetë të Fatmira Ndregjonit, e cila u nda nga jeta në moshën 61 vjeçare.Kortezhi mortor i qindra njerëzve, me në krye familjart, fisit, të afërmëve, miqve dhe dashamirve, pra autokolona e makinave u shoqërua me nderime, dhe respekt gjatë gjithë rrugës nga skuadrat e makinave të Departamenti i New Jersey Sherif Police, rajoni i Passaic.E ndjera, thanë anëtarët e familjes, humbi jetën në fillim të kësaj jave – në një aksident të rëndë automobilistik, regjistruar në aksin rrugor Lezhë-Shkodër, teksa një automjet i drejtuar nga dy të rinjë në shpejtësi e sipër, tejet normave të lejuara, u përplasën me një goditje të fuqishme.Dy të rinjët e kan goditur automjetin ku udhëtonte Fatmira Ndregjoni nga pas dhe kan shkaktuar vdekjen e menjëhershme të një prej pasagjereve, dhe të ndjerës më pas që u deklarua e vdekur, gjatë rrugës për në Spitalin e Traumës në Tiranë.Kurse, burime nga vendngjarja – ka saktesuar për shtypin shqiptarë, se aksidenti ndodhi në vendin e quajtur kthesa e Blinishtit, në askin e autostradës Lezhë – Shkodër, duke shtuar se përplasja e dy automjeteve ka rezultuar fatale sidomos në fillim për 54-vjeçaren Fatmira Ndregjoni, ndërsa mbetën të plagosur shtetasit A.N. drejtuesi i njërit prej automjeteve, Sul Ndregjoni dhe Fatmira Ndregjoni, e cila ndërroi jetë në Tiranë, dhe u varros sot në Nju Xhersi . Të gjithë këta ndodheshin në automjetin tip Benz, me targa AA 182 LZ.Si pasojë e aksidentit u plagosën lehtë dhe u larguan nga vend ngjarja edhe dy të rinjët, që ndodheshin në Audin me targa AA 374 AR, thone lajmet nga Shqiperia.Pas përplasjes së dy mjeteve, në Benz mbetën të bllokuar dy shtetas, viktima dhe drejtuesi, nxjerrja e të cilëve u bë e mundur vetem pas prerjes së makinës me gur fresibël nga forcat zjarrfikëse. Njëra prej autoambulancave ka bërë të mundur fillimisht transportimin e 3 shtetasve, ndërsa një autoambulancë e dytë e nisur nga spitali ka transportuar viktimën dhe drejtuesin e Benzit.Policia shqiptare thuhet se po punon për të zbuluar shkakun e aksidentit. Shtypi shqiptarë thotë se ky është një vend i njohur si problematik për aksidentet, pasi në të njëjtin vend, dy javë më parë, se të ndodhte ky aksident u përplasën 3 mjete, por fatmirësisht pa viktima. Ndërsa në listën e aksidenteve rrugore, pikërisht në këtë vend janë shënuar disa aksidente me pasoja në njerëz/ Beqir SINA/

PËRUROHET PARKU I PAQES NË BOSTON

October 2, 2016 by dgreca

PËRUROHET PARKU I PAQES, KUSHTUAR VIKTIMAVE TË BOMBAVE NË MARATONËN E BOSTONIT/

Nga Fuat Memelli/

Pas disa muajsh pune, përfundoi së ndërtuari, Parku i Paqes”Krystle Campbell”, në qytetin Medfod , pranë Bostonit. Është një park i veçantë, jo shumë i madh, rreth 3 dynym, por që ka të veçantë qëllimin për të cilin u ngrit. Ai u kushtohet viktimave të bombave në Maratonën e Bostonit, më 15 prill të vitit 2013, që ishin: Krystle Campbell, Martin Richard, Sean Collier dhe Lingzi Lu. Viktimat ishin katër, por parkut iu vu emri i ish banores së këtij qyteti dhe ish studentes së Universitetit të Harvardit, Krystle Campbell.

Kur filluan punimet për ndërtimin e tij para afro një viti, u organizua një veprimtari e bukur. Edhe këtë rradhë, me rastin e përfundimit të punimeve, u organizua një ceremoni tjetër e bukur. Mernin pjesë qytetarë të shumtë, mes tyre edhe shqiptarë, pjesëtarë të familjeve të viktimave, përfaqësues të policisë, të bashkisë së qytetit Medford, të bashkisë së Bostonit, Shoqatës së Atletikës së Bostonit, senatori i Massachuttses, Edward Markey, kongresmenia, Katherine Clark, etj.

KONCEPTIM I VEÇANTË

Parku i Paqes, është konceptuar bukur, me lule drita, shatërvan si dhe dekore të ndryshme simbolike. Shatërvani, i cili ndodhet në mes të parkut, ka pesë dalje uji. Katër prej tyre, përfaqësojnë katër viktimat e Maratonës, ndërsa dalja në qendër, përfaqëson njerzit e bashkuar. Anash shatërvanit, në katër anët e horizontit, janë vendosur katër pllaka me emrat e viktimave. Në hyrje të tij, është emri i ish kryetarit të bashkisë së qytetit Medford, Michael J. McGlynn, i cili ishte ideatori i ndërtimit të këtij parku. Në një hapësirë në formë rrethi, janë gdhendur fjalët: kurajo, durim, forcë, keqardhje, dinjitet, nderim. Në një mjedis tjetër, janë fjalët e mirënjohjes për ata që u gjendën të parët në ndihmë të viktimave të Maratonës: policët, personeli mjekësor, ata të zjarrikësve, etj. Një mirënjohje tjetër është për ata që projektuan dhe financuan këtë park, vlera e të cilit ishte 1, 5 milion dollarë. Financimi ishte nga kompani private si dhe nga shteti. Parku do të jetë jo vetëm një mjedis për t’u çlodhur, por edhe për të medituar. Vërtet do të jetë një kopësht me një simbolikë të veçantë, që do t’i verë vizitorët edhe në mendime, për viktimat, për ngjarjet e rënda që ndodhin sot në botë nga terrorizmi, njëkohësisht ata të ëndërojnë për paqen dhe të mbushen me energji pozitive.

MOS VRISNI MË NJERËZ! JU LUTEM PAQE!

Në takimin e organizuar me rastin e përurimit të Parkut të Paqes, përshëndetën: përfaqësues të policisë, sekretarja e Departamentit të Transportit në Boston, Stephanie Pollack, përfaqësuesi i Shoqatës së Motoçiklistëve, peshkopi i qytetit, Mark O’ Connell, drejtori i Shoqatës së Atletikës së Bostonit, Dave McGillivray, u këndua këngë për paqen nga këngëtarja e njohur, Stacie Clayton, u sollën kujtime nga ish kryetari i bashkisë së Medford, Michael J. McGlynn , përshëndeti kryetarja e bashkisë së qytetit Medford, Stephanie M. Burke, kryetari i bashkisë së Bostonit, Marty Walsh, senatori i Massacsuttses, Edward Markey, babai i Krystles, William Campbell, etj.

Një mbresë të veçantë te pjesëmarrësit, la fjala e kryetares së Bashkisë së qytetit Medford, Stephanie M. Burke. Midis të tjerash, ajo tha:”Në ditët, javët dhe muajt që kanë kaluar nga ngjarja e tmerëshme e bombave të Maratonës, ne këmi parë një forcë të jashtëzakonëshme nga policët, familjarët, personeli mjekësor dhe të mbijetuarit. Me veprimet që bënë dhe fjalët që thanë, ata i pa dhe dëgjoi gjithë bota. Ky park i bukur që ndërtuam, është një memorial kujtese si dhe një test që tregon se ne të gjithë e duam paqen”. Ajo e mbylli përshëndetjen e saj, me fjalët që kishte shkruar në një detyrë klase, nxënësi, Lingzi Lu, viktimë e bombave: ” Mos vrisni më njerëz! Ju lutem Paqe”.

NJË POEZI SHQIPTARE NË VEPRIMTARI

Pjesë e programit në përurimin e Parkut të Paqes, ishte edhe recitimi i një poezie
shqiptare. Autor i saj, ishte shkruesi i këtyre rradhëve. Idea për poezinë, lindi para dy muajsh, duke parë punimet që kryheshin te ky park. Shkova në bashkinë e qytetit Medford dhe takova kryetaren e bashkisë, zonjën Srephanie M. Bruke. Ajo e mirëpriti idenë por kërkoi që t’i çoj poezinë në anglisht. Për përkëthim, iu drejtova shkrimtares e poetes, Rajmonda Mojsiu, e cila e zotëron mirë anglishten dhe m’u përgjigj shpejt. Pas pak ditesh, me poezinë e përkëthyer, shkova përsëri në bashki, ku takova zonjën Linda Coletti, e ngarkuar për organizmin e veprimtarisë. Ajo u emocionua nga poezia dhe më tha: “poezia jote do jetë në program”. U largova i kënaqur, pasi e kisha fituar “betejën” e parë. Mbetej të fitohej e dyta: ajo e recitimit. Bëra mjaft prova per recitim, ku ndihmoi edhe vajza ime, Gledisi. Dhe ja ardhi dita e veprimtarisë, data 25 shtator. Në grupin e titullarëve dhe familjeve të viktimave, isha edhe unë . Para recitimit, kërkova ndjesë se anglishtja ime nuk është aq e mirë. Duartrokitjet e të pranishmëve pas recitmit, ishin shpërblimi më i madh për mua. Pastaj i dhurova prindërve të Krystle Campbell, një statujë të Nënë Terezës, sjellë nga Shqipëria. I fola që Nënë Tereza është me origjinë shqiptare dhe që para një muaji, ishte shenjtëruar në Vatikan nga Papa Francesku.
“I dimë të gjitha keto për Nënë Terezën, pasi ajo është një figurë shumë e njohur” më thanë ata. Më falenderuan për dhuratën e pastaj bëmë një fotografi sëbashku. Vazhduam më pas bisedat e fotot me mjaft pjesëmarrës. Disa prej tyre pasi më uruan për poezinë, më thanë: “Ti ke folur me zemër. Nuk ka rendësi që anglishtja të jetë e përkryer”. Këto fjalë më ngrohën edhe më shumë e më forcuan bindjen që bëra mirë për nismën e marrë, pasi edhe vendi im u përfaqësua në ketë veprimtari të bukur.

RESPEKT PËR PARARDHËSIT

Në veprimtarinë e përurimit të Kopështit të Paqes, krahas konceptimit dhe organizimit të bukur, më bëri përshtypje edhe një fakt tjetër kuptimplotë: respekti për punën e paraardhësit. E kam fjalën për respektin e kryetares së sotme të bashkisë së qytetit Medford, zonjës Stephanie M. Burke dhe stafit të saj, për punën e paraardhësit të bashkisë, zotit Michael McGlynn . Fakti është se kryetari paraardhës kishte qenë ideatori i ndërtimit të këtij parku. Ai dhe stafi i tij, kishin gjetur edhe fondet e nevojëshme. Me që u bënë zgjedhje të reja, punën për ndërtimin e parkut, e ndoqi kryetarja e re dhe stafi i saj. Ishte kjo arsyeja që ish kryetari, jo vetëm qe ftuar, por ai mbajti edhe një nga fjalët kryesore në atë veprimtari. Respekti për atë ishte konkretizuar edhe në një pllakë që ishte vendosur në park. E pashë këtë respekt të ndërsjelltë, edhe në bisedën e tyre pas veprimtarisë.
Duke parë këtë respekt, më shkoi mëndja te vendi ynë. Tek ne, sa herë ndrrohen pushtetet, ku ndrrohen edhe drejtorat, ministrat, deputetët, kryetarët e bashkive, kryeministrat etj, pasardhësit, në përgjithësi mohojnë punën e paraardhësve. Zor të thonë ndonjë fjalë, qoftë edhe për një punë të mirë që është bërë. Zakonisht mohoet çdo gjë dhe ata flasin sikur puna në institucion, filloi me uljen e tyre në atë karige.
Është ky një mentalitet partiak që duhet kapërxyer. Amerika, ky vend i lirisë dhe demokracisë , na jep një mësim të madh edhe në këtë drejtim.

PARKU I PAQES

-Kushtuar Krystle Campbell si dhe viktimave të tjera në Maratonën e Bostonit të vitit 2013: Martin Richard, Sean Collier dhe Lingzi Lu-

Për ty Krystle sot jemi mbledhur

E viktimat e tjerë të Maratonës

Gjithë qyteti këtu ka ardhur

Se të kishte, bijë të zemrës.

Familja jote është në ballë

Ka ardhur sot që t’ju takojë

Kërkon ajo të nxjerrë mallë

Një tufë lule, t’ju dhurojë.

Një park Medfordi, ty të ngriti

Që do të mbajë emrin tënd

Me drita e lule e stolisi

E bëri më të bukurin vend.

Do na kujtojë ky park

Maratonën e Bostonit

Ditën që u derdh aq gjak

Spërkati lulet e prillit.

Dhe vajza ime atë ditë

Mund të kish patur atë fat

Se u ndodh aty pranë

Te vendi, ku u derdh gjak.

Do vij çdo ditë te ky park

Se jetoj, ja, këtu pranë

Pa ç’ka se jam emigrant

Dhe zemra ime, mori plagë.

Gjak po derdhet nëpër botë

Gjak që derdhet kot së kot

Zëri yt sikur na thotë:

-Flakni armët, kemi një Zot!

Fuat Memelli, 25 shtator, 2016.

MIRËNJOHJA, VEÇORI NJERËZORE

September 28, 2016 by dgreca

Nga TAJAR DOMI*/

Shpesh kemi dhënë mendime, nga më të ndryshmet, duke mbrojtur secili prej nesh idetë e tij lidhur me mirënjohjen si veçori te karakterit individual, por edhe familjar, të jetës në komunitet e më gjërë. A janë të gjithë njerëzit mirënjohës, të asaj çfarë marrin apo përfitojnë në rrugë të ndryshme ( jo vetëm financiare), dhe a duhet të harrojnë ato gjëra apo sjellje të të tjerëve, të cilat i kanë bërë ata që të ndjehen më të qetë, më të lehtësuar, më me krahë e më të fuqishëm në jetën e tyre? A duhet të jetë njeriu mirënjohës, dhe a duhet ta shpreh mirënjohjen në një mënyrë a një tjetër? A duhet që t’ja kërkosh tjetrit mirënjohjen çdo ditë apo javw, edhe për dicka që ti e ke bërë pasi ke pas mundësi ta besh duke mbrojtur edhe ecurinë e punës apo bisnesit tënd? Kështu, mund të rendisim shumë pyetje të tilla. Secili, mund të jap përgjigje të ndryshme, varësisht me atë çfarë jeta i ka provuar . Gjithashtu, jemi të njohur me shprehje të tilla si: “Bëje të mirën, hidhe ne det se të del në tokë “, “ Mos prit të të kthehet prej atij që i ke bërë një të mirë”, “ E mira shpërblehet me të keqe”, etj. Pra , të tilla shprehje e vlerësojnë ndihmën, mbwshtetjen që duhet të japim gjatë jetës për njeri – tjetrin, me mënyra të ndryshme, e duke mos e menduar që do ta kesh mirënjohjen e menjëhershme për to. Ndërsa shumë thënie të tjera, të fusin në mendime, pasi sipas tyre, në se e bën një nder apo një të mirë ndaj dikujt, mund të të shpërblehet me një të keqe. Te dya variantet qwndrojnë, dhe mbrojtësit e tyre mund të sjellin plot raste për të provuar variantin që mbrojnë. Por unë mendoj, se më së shumti, jeta tregon se mirënjohja pwrbën një vlerë të shtuar në karakterin dhe moralin e secilit. Sigurisht, kjo është e varur jo vetëm me personin, përfshi edhe origjinën e tij, por edhe me kohën e shumë rrethana të tjera . Kështu, ndoshta edhe opinioni i përgjithshëm sot, është me mendimin, se ashtu si shumë gjëra të tjera që lidhen me shoqwrinë e sotme njerëzore, kanë ndryshuar, edhe mirënjohja, ka evoluar në mënyrën se si ajo serviret, por nuk është e pranishme në çdo hap të marrëdhënieve midis njerëzve, sic ishte më parë, duke e zbehur edhe vlerën e saj në këto marrëdhënie. Akoma më e dukshme bëhet kjo, kur bëjmë fjalë për shoqërinë tonë, qoftë në atdhe, ose në diasporë. Duke ardhë në zbehje shumë nga normat tona morale që lidhen me sjelljen, dashurinw, ndihmën, besimin etj, të cilat kanw konsoliduar për një kohë të gjatë marrëdhëniet mes njerëzve gjatë organizimit të jetës që nga familja deri te grupet shoqërore në një teritor të caktuar. Edhe mirënjohja ka shoqëruar këtë proces, për fat tw keq, në rënie të kësaj vlere njerëzore. Tek shumë nga njerëzit tanë, edhe këtu në diaspore, çfaqet mendimi: “Mundohu, bëj diçka për të ec përpara, por mos u merr me shqiptar”. Po pse të jetë krijuar ky mendim vallë? Thjesht nga inati, xhelozia që na shoqëron që në ardhjen këtu larg atdheut, apo ka një bazë më të hershme në qenien tonë ( që sigurisht nuk marrim përsipër ta shtjellojmë në këtë shkrim të shkurtër), apo ka një mungesë besueshmërie midis shqiptarëve në varësi të kohës kur kanë emigruar, para apo pas ardhjes së demokracisë në Shqipëri. Ndoshta të dy anët mund të jenë faktor i krijimit të atij mendimi që cituam më lart, duke sjellë në vend të dashurisë e mirënjohjes për njeri- tjetrin, mosbesimin, ndarjen e mosmirënjohjen, të cilat nuk na lënë të rritemi të bashkuar e të kemi një zë të fuqishëm që të shpreh vlerat dhe forcën e komunitetit kudo ku ka shqiptar.

Në komunitetin shqiptar të qytetit të Filadelfias në SHBA, prej 14 vitesh është ngritur Shoqata Atdhetare-Kulturore “Bijtë e Shqipes”, e cila përveç ruajtjes e trashëgimisë të gjuhës e historisë tonë kombëtare në brezin e ri, mundohet të nxisë afrimin e bashkatdhetarëve tanë në gjirin e saj . Organizimi ë festimeve masive të festave të Nëntorit, e 7-8 Marsit, e pavarësisë të Kosovës, si dhe mjaft veprimtari që lidhen me përkujtimin e figurave të mëdha kombëtare në fushën e historisë, gjuhës, artit e kulturës, veçanërisht aktiviteti i shkollës shqipe “Gjuha Jonë ”, kanë krijuar një emër të kësaj shoqate që po njihet e shtohet me antarw e miq tw saj çdo ditë e më shumë. Kryesia e saj, mundohet të jetë pjesëmarrëse në familjet shqiptare në raste të ndryshme, veçanërisht në fatkeqësi, pasi ky është momenti më i vështirë të të qënit në emigrim, ku tw mungojnë njerëzit e afërt, miqtë e shokët e mëparshëm të dheut tënd. Njoftimet në FB dhe WEB-in e shoqatës për fatkeqësinë e ndodhur, luajnë një rol të rëndësishëm duke bërë që pjesëmarrja e njerëzve në varrim të jetë e madhe, gjë që lehtëson jo pak familjarët e prekur nga ajo. Në këtë mënyrë shumë ngjarje të tilla organizohen e përjetohen si në Shqipëri.

Nuk kanë munguar rastet kur janë organizuar fushata për mbledhje fondesh për të ndihmuar familjet e prekura nga fatkeqësia, apo edhe duke dhënë ndonjë ndihmë modeste nga ana e shoqatës, pa përmendur kurorën me lule që dërgohet në çdo rast të tillë, duke respektuar të ndjerin dhe familjen e tij.

Nuk me harrohet biseda që zhvilluam me një bashkatdhetar nga Librazhdi, që kishte ardhur tek vajza e tij ku qwndroi për 3 muaj, ndërsa një ditë përpara se të udhëtonte për Shqipëri, dhëndërri i tij Refik Albrahimi, në moshën 55 vjeçare vdes nga një atak në zemër. Tek kjo familje shkuam me disa shoke për ngushëllim, ndërsa disa të tjerë nga kryesia e shoqatës kishin marrë pjesë në funeralin e varrimit , duke dërguar edhe kurorën në emër të shoqatës. “Megjithëse ishte një vdekje e papritur për ne, pas pak kohe e harrova dhimbjen dhe fillova të mendoj si do të bëjmë për varrimin, pasi nuk po shihja asnjë shqiptar tjetër përveç njerëzve të familjes dhe 2-3 të tjerëve”, – fillon e tregon i moshuari. Në fytyrwn e tij nuk kishte vetëm dhimbje por edhe lot gëzimi, pasi shqetësimi i tij i momenteve te para nuk ekzistonte më. “Faleminderit shumë të gjithë shqiptarëve këtu, -vazhdon ai- vecanërisht ju të shoqatës, që me sa kuptova unë na nderuat jo vetëm me pjesëmarrjen, por me ndihmën tuaj u bënë kaq shumë pjesëmarrës në ceremoninë e varrimit që na e lehtësuan dhimbjen”. Grupi i djemve të Librazhdit , sic thirren këtu, janë kaq të mirë, të bashkuar e të gjindshëm për çdo situatë, – i themi ne , – dhe janë një shembull ku secili prej nesh, mund të marrë prej tyre.

E tillë ishte edhe vdekja e kuksianit Hasan Kotarja, për të cilin komuniteti dhe shoqata e tyre, kontribuan për t’u duk gjithçka si në atdhe, ndërsa femijtë e tij te vegjël u vendosen në shtëpi të re, falë këtij kontributi të bërë nga bashkatdhetarët e tij. Ishte një mirënjohje e shprehur me vepra, ashtu sic duhet.

Ndërsa , ditët e fundit ndahet nga jeta një shqiptar tjetër në Filadelfia, Behar Alimadhi, i njohur si xha Behari. Ishte një burrë i rrahur me jetën, që pavarësisht vështërsive, e kishte ndërtuar atë duke pas me vete mençurinë, që e kanë jo shumë veta. I qeshur, i urtë por i muhabetit, xha Behari i jepte shije e bukuri vendit ku ishte. Vinte nga familje e madhe nga zona e Skraparit, por që ishte vendosur në Fier për shumë kohë. Mbarte me vete ndjenja të forta të atdhedashurisë, kontribues i bashkëpunimit mes shqiptarëve, çka e bëri që të jetë një mbështetës i fuqishëm e i drejtëpërdrejtë për restaurimin e godinës të shoqatës tonë 10-12 vite më pare, e anwtar i saj qe nga krijimi. Si i tillë, ai do tw trashëgonte tek femijtë e tij këto cilësi. Vajza e tij Frida Sulo Alimadhi, një eksperte e arrirë në kontrollin financiar, u twrhoq vitin e fundit si anwtare e kryesisë të shoqatës, për ti qëndruar sa më afër babait të saj, deri ditën e fundit. Ndërsa djali i xha Beharit, Gentiani me arsim juridik, një nga themeluesit dhe president i shoqatës “ Skënderbeg” nw Parma të Italisë njwkohwsisht edhe anwtar I shoqatws “Bijtw e Shqipes” nw Filadelfia, udhëton pothuajse çdo vit në Filadelfia për të marrë pjesë në ceremoninë e ngritjes të Flamurit tonë kombëtar pranë bashkisë të këtij qyteti, ndërsa kthehet pastaj për të vazhduar aktivitetet atje, në Itali, për të vazhduar punën dhe veprimtarinë atdhetare.

Këto ditë shoqata “Bijtë e Shqipes”, mori nga kjo familje një letër ku shprehej “…falenderim dhe mirënjohje për nderin qw treguat per babain tonë të dashur….” Letra vazhdon: “…Në kohë të vështira si këto për ne, ngushëllimet tuaja të sinqerta, prania juaj tek homazhet dhe ndarja e kujtimeve me të gjithë, na e lehtësuan dhimbjen dhe na bënë të ndjehemi edhe më krenar për babain tonë të mrekullueshem. Gjithashtu ju falenderojmë nga zemra për kurorën e bukur që sollet për babanë. …Për këto arësye ne si familje i dhurojmë shoqatës këtë çek modest, për të kujtuar dhe nderuar kujtimin e tij…”.

Ishte një mirënjohje, që e shprehur në këtë formë, përmbante një vlerësim të madh brenda nga ana e kësaj familje. Fjalët e mësipërme të shkruara plot ndjenjë, sigurisht i marrim si mesazh për të vazhduar në punën tonë, ti qëndrojmë komunitetit afër me mundesitë që kemi, veçanërisht në raste të tilla. Të gjithë gëzohen nga prania e miqve dhe e shokëve. Gëzohen edhe trarët e shtëpisë, kur vjen një mik–, thonte një burrë i mwnçwm në fshatin tim dikur. Dhe të gjithë e ndjejmë këtë në këto raste. Njeriu si qënie shoqërore, ka nevojë për njerëz, ka nevojë të ndaj me to çdo të mirë apo të keqe të tij. Sigurisht me njerëz të mirë, dashamirës, që gëzohen për të mirat apo arritjet e tjetrit dhe jo për njerëz zemër ngushtë, ziliqar, dashakeqës, që nuk ndajnë të keqen e tjetrit, nuk hidhërohen në raste të tilla. Kohërat kanë ndryshuar, dhe njeriu është bërë më “privat” edhe brenda familjes, e jo më në shoqëri , sepse “ shif rrushi rrushin e piqu” . Por prap se prap, secili e pëlqen që të dëgjoje fjalë të mira, të merituara, për veten e tij, e kur këto fjalë, kur këto vlerësime vijnë nga një grup njerëzish që janë të organizuar në shoqata apo shkolla, ndjenja e krenarisë rritet pa masë. Prandaj, është në dorën tonë t’i fuqizojmë këto qendra të komunitetit shqiptar, ti mbështesim organizatorët në punën e tyre vullnetare që bëjnë për të realizuar misionin kombëtar të këtyre qendrave. Të shohim përpara, duke mos paragjykuar, por duke vlerësuar në radhë të parë, duke iu bashkuar nwpërmjet pjesëmarrjes direkte të sa më shumë bashkatdhetarëve, për t’i shndrruar këto qendra social- kulturore, në një vend bashkimi, dashurie për njëri – tjetrin, në një vend ndihme dhe sigurisht në një vend ku mësohet gjuha jonë shqipe, historia e kultura e lashtë e kombit tonë. Këtu, në këto qendra, të bëhen vërejtje për të përmirësuar më tej punën e bërë e bashkërisht hajdeni ti bëjmë, por më parë kemi nevojë për fjalë të mira për çfarë është bërë mirë, duke shprehur mirënjohjen në mënyra të ndryshme, për gjithçka qw i ka shërbyer misionit për të bashkuar shqiptarët. Secili nga ne ka mundësi të lërë një emër të mirë në këtë drejtim. Jo për lavdi, por sepse kemi detyrimin për të qenë shqiptar kudo që jemi, sado larg atdheut jetojmë.

Filadelfia, Shtator 2016

Autori i këtij shkrimi është kryetar i shoqatës “Bijtë e Shqipes” në Filadelfia

Presidenti Nishani në Dhomën Amerikano-Hebreje të Ekonomisë në Çikago

September 28, 2016 by dgreca

Presidenti Nishani me Dhomën Amerikano-Hebreje të Ekonomisë në Çikago: Rritja dhe forcimi i bashkëpunimit mes nesh, kontribut jo vetëm për dy popujt, por për të gjithë njerëzimin/

Nga Ilaz Kadriu/ Chikago/

Për nder të presidentit të Republikës së Shqipërisë Zt. Nishani dhe zonjës se pare, Komuniteti Shqiptaro-Amerikan në shtetin e Illinois-it, me seli në Chicago, organizoi një pritje solemne të përcjellur me darke dhe me fjalime të hapjes së kryetarit Breznica dhe nënkryetarit Arusha duke përfunduar me fjalimin kryesor të presidentit Nishani.
Në praninë e më shumë se 250 pjesëmarrësve tubimin e hapi kryetari i Komunitetit Shqiptaro-Amerikan në shtetin e Illinois-it me seli në Chicago zt. Bujar Breznica, i cili, presidentit dhe zonjës se pare te Republikës së Shqipërisë i uroi mirëseardhjen në këtë komunitet, duke dëshiruar që nga ky moment, Republika e Shqipërisë dhe Komuniteti Shqiptaro-Amerikan në Chicago të krijonë urat e lidhjeve të para institucionale me qëllim të vazhdimit dhe krijimit të marrëdhënieve dypalëshe.
Nënkryetar i Komunitetit Zt. Arusha, ne fjalimin e tij poashtu përshëndetës, kishte disa kërkesa konstruktive drejtuar institucionit më të lartë të shtetit shqiptar zt. Nishani lidhur me krijimin e ministrisë së diasporës, të drejtën e votimit nga ana e diasporës dhe hapja e një përfaqësie konzulare me apo pa Kosovën për nevoja të përgjithshme të qytetarëve të shteteve shqiptare. Në fjalimin e tij zt. Arusha nuk e pa të arsyeshme të përmendi bile një herë shqiptarët e Maqedonisë, Luginës, Malit të Zi dhe Camërisë.
Pastaj, në foltore doli shkëlqesia e tij zt Nishani, president i Republikës së Shqipërisë.
Pas një përshëndetje të ngrohtë drejtuar të gjithë të pranishmëve pa marrë parasysh besime dhe krahina, presidenti Nishani, në gjuhën shqipe dhe angleze, vuri në pah sukset dhe sfidat me të cilat është ballafaquar dhe ballafaqohet edhe sot Shqipëria. Në mes tjerash, ai ceku se Shqipëria më nuk është komuniste, nuk është diktatoriale, por demokratike dhe me orientime perëndimore, duke vënë në rradhe të parë anëtarësimin në NATO dhe tendencat dhe përpjekjet e Shqipërisë për inkuadrim në strukturat tjera euroatlantike.
Ai u zotua se do të bëjë gjithë atë që eshtë në mundësinë dhe kompetencat e tij për të realizuar kërkesat e këtij komuniteti shqiptar në Chicago, duke e lavdëruar aktivitetin e tij si në proceset e demokratizimit të Shqipërisë, poashtu edhe në lobimin e tij në drejtim të pavarësimit të shtetit të Kosovës. Ai dha shpresa të mëdha se krijimi i kushteve të reja në gjeneratat e reja dhe të shkolluara do të mundësojë avansimim e shqiptarëve në përgjithësi.
Pastsj,ai nuk e la pa i përmendur shqiptarët e Maqedonisë, Preshevës, Malit të Zi dhe Camërisë, por, porencoi edhe ate se komuniteti Shqiptaro-Amerikan në Amerike duhet të bëje më shumë për të zgjidhur këto probleme me të cilat ballafaqohet i tërë populli shqiptar në Ballkan.

***

Presidenti Nishani u shpreh se marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Shtetit të Izraelit dhe të bashkësisë së shumtë hebreo-amerikane duhet të thellohen e të zgjerohen më tej duke u përkthyer në rritje të shkëmbimeve ekonomike-tregtare, sidomos po të kihet parasysh miqësia dhe lidhja e veçantë historike si dhe vlerat e parimet e përbashkëta që ndajmë, të cilat u forcuan edhe më shumë gjatë periudhës së tmerrshme të Holokaustit në Luftën e Dytë Botërore.

Për sa i përket zhvillimit të marrëdhënieve ekonomike si rritjen e pranisë së investitorëve hebreo-amerikanë në Shqipëri, Presidenti Nishani vuri në pah burimet e shumta e të pasura natyrore, sidomos ato ujore, klimën dhe pozicionin e favorshëm gjeografik, legjislacionin ndihmues në fuqi, por mbi të gjitha miqësinë tradicionale dhe besimin e sprovuar.

Kreu i Shtetit shqiptar dhe drejtuesit e Dhomës Tregtare Amerikano-Hebreje të Çikagos, njëra prej institucioneve më të vjetra e kësaj bashkësie në Shtetet e Bashkuara, ndanë pikëpamjen e përbashkët se investimet e sipërmarrësve hebreo-amerikanë në përgjithësi dhe atyre izraelitë duhet të jenë më të pranishme në numër dhe cilësi duke zbatuar ide dhe projekte konkrete në fusha si turizmi, bujqësia, shfrytëzimi i pasurive natyrore, teknologjia e informacionit, etj., duke pasur parasysh potencialet dhe mundësitë e mëdha vendi ynë ofron.

Drejtuesit dhe anëtarët e Dhomës Amerikano-Hebreje të Çikagos vlerësuan veçanërisht strehimin dhe shpëtimin që vendi ynë dhe populli shqiptar u ofroi hebrenjve gjatë Holokaustit duke e quajtur “dëshmi të kurajës dhe staturës morale për t’i rezistuar dhe bërë ballë trysnisë së regjimit të pashpirt nazist”.

Duke ndarë të njëjtën pikëpamje me Presidentin Nishani, ata u shprehën se kjo dëshmi e heroizmit të shqiptarëve duhet të promovohet edhe më tej në botë si një shembull që duhet të përhapet, sepse tregon respekt për të tjerët ndryshe, bashkëjetesë dhe parime të përbashkëta.

Presidenti Nishani, duke nënvizuar se historia e mikpritjes dhe shpëtimit të hebrenjve në Shqipëri ka është shembulli që shqiptarët janë të gatshëm ta përhapin e bëjnë të ditur jo vetëm në rajon dhe në Evropë, por edhe më gjerë, e vlerësoi këtë takime si shprehje e miqësisë së konsoliduar dhe partneritetit mes dy kombeve, u shpreh se: “dy komunitetet duhet të bashkëpunojnë ngushtësisht së bashku duke u bazuar në parimet, vlerat dhe virtytet e përbashkëta”.

E bukura në Art, e vërteta në Skenë, drejtësia te Njeriu

September 28, 2016 by dgreca

Nga Violeta Mirakaj/New York/

Fund shtatori i ketij viti si asnjëherë tjetër këtu në New York ishte i ngjeshur me aktivitete, i ngjeshur me skena filmi, skena dokumentare, me përkujtime dhe vlerësime për figurën e madhe shqiptare Nënë Tereza e vazhduar me vlerësimin e grave shqiptare, të cilat janë integruar me dinjitet në këtë vend të madh. Tërë këto ditë u ndje aroma e dheut tonë të motshëm shqiptar, ku me gjuhën e artit u pasqyrua shpirti njerëzor, brenda artit të skenës, muzikës dhe kumtimit parakaloi para shikuesit amerikan dhe shqiptaro – amerikan sinfoni historish njerëzore….

Java e Filmit Shqiptar ishte pjesë e edition të 5- të në kuadër të prezantimit të kulturës dhe traditave të komunitetit shqiptar në datat 16 – 20 shtator 2016. Kjo javë pati si qëllim të luaj një rol të madh në prezantimin e filmit shqiptar edhe për audiencën amerikane, është konsideruar si ngjarja artistike më e madhe. Në këtë Edicion të 5- të, të Javës shqiptare të filmit u shfaqën 26 filma, përfshirë filma të shkurtër dhe filma dokumentarë. Finalistët u përzgjodhën nga veprat e kineastëve shqiptarë dhe të huaj rreth botës.

Organizatorja dhe themeluesja e këtij festivali është shqiptarja nga Kosova, Mrika Krasniqi, e cila u nderua këtë vit si “Gruaja e Vitit 2016” nga Kongresi Amerikan për punën e saj ndërkombëtare në fushën e artit, kulturës dhe biznesit. Ka qenë Senatori nga New York, Charles E. Schumer, ai që i ka kërkuar Kongresit Amerikan, disa muaj më parë, të ngrihet flamuri Amerikan për nder të Mrika Krasniqi, si një grua frymëzuese, një figurë e shquar e cila ka krijuar marrëdhënie shumëplanëshe nëpërmjet artit dhe biznesit ndërmjet Amerikë – Kosovë – Shqipëri – Maqedoni- Itali.

Organizimi me sukses në New York i Javës së Filmit Shqiptar i kushtohet promovimit të filmit dhe të artistëve shqiptarë kudo në botë tregon se me punë ia del çdo gjëje dhe rrit vlerat edhe se mendimi është produkt i jetës materiale e shpirtërore të jetës së një kombi.Brenda pesë netëve të festivalit u shpalosën 26 filma nga kinematografia shqiptare , si dhe tri filma nga kompeticioni ndërkombëtar. Këtë vit Festivali u organizua në bashkëpunim me Konsullatën si dhe Ministrinë e Jashtme, atë të Diasporës dhe Ministrinë e Kulturës së Kosovës në New York.

Juria profesionale e përbërë nga :- Mike Dusi – aktor dhe priducent në Holliwood, Dhimitër Ismailja – regjisor, skenarist dhe kameraman, Xhevat Limani – regjisor, aktor dhe dramaturg, Leonora Mehmetaj – aktore, Bashkim Hasanaj – fotograf.

Në emër të jurisë , dy moderatorët Kozeta Torishta dhe Lulzim Bucolli, ftuan fituesit e çmimeve për të tërhequr çertifikatat e mirënjohjes dhe kupat e kristalta, të “Albanian Film Week 2016”

Këtë edicion u ndanë 10 (dhjetë) shpërblime për krijimet më të mira pjesëmarrëse:

-Filmi më i mirë i metrazhit të gjatë “Krom”-Bujar Alimani-
-Filmi më i mirë i metrazhit të shkurtër “Capsule”-Irdit Kaso
-Dokumentari më i mire “Trapped by Law” -Sami Mustafa
-Aktori më i mirë – Kasem Hoxha- “Krom”
-Aktorja më e mirë- Ilire Vinca- “A drop of blood “.

Muzika më e mirë – “Red Fire”- Jiuseppe Teipodi & Francesco Barletta
-Kamera më e mirë – “Buka”
-Regjisori më i mirë- Bujar Alimani- “Krom”
-Çmimi i produksionit – “PAFTUAR” -Roland Uruci
-Çmimi i publikut- “Red Fire” -Jotti Ejlli

Dhe aktivitetet ndjekin njera- tjetrën. Në ambjentet e “Monroe College” në New York, organizata e gruas Shqiptare- Amerikane (The women’s Organization “Hope & Peace”)- e drejtuar nga Znj. Mimoza Dajçi, u mblodhën për një takim artistik me rastin e shenjtërimit të Nënë Terezës në Vatikan nga Papa Françesku. Pamjet në monitor nga jeta dhe veprimtaria e Nënë Terezës, shoqëruar me pjesë artistike të interpretua nga aktori Xhevat Limani si dhe mendimet e shprehjet e saj sollen një atmosferë emocionuese për të gjithë të pranishmit, si :- “ E djeshmja iku, e nesërmja akoma s’ka ardhur, kemi vetëm të sotmen. Le t’ia fillojmë”… “Ne s’mund të bëjmë dot gjëra të mëdha, vetëm gjëra të vogla po me dashuri të madhe”….. “Sa më tepër kemi, aq më tepër jemi zënë, aq më pak japim. Por sa më pak kemi, aq më të lirë jemi, aq më shumë japim

Varfëria për ne është liri. Është liri e gëzueshme. Nuk ka televizor këtu, as këtë, as atë…. Por jemi shumë të lumtur.”

“Në se vërtet duam të dashurojmë, duhet të mësojmë si të falim!”…etj

Po ditën e diel më 24 shtator, në mbrëmje, në “Simphony Space Theater” Manhattan u zhvillua veprimtaria kulturore – shoqërore e organizuar nga Albanian Excellence nën kujdesin e veçantë të presidentit të Republikës të Shqipërisë Bujar Nishani, i cili së bashku me Zonjën e Parë, Odeta Nishani nënshkruan Memorandumin “Imazhi i Gruas Shqiptare në Shekullin XXI”.Pas ekzekutimit të “Himnit të Flamurit” shqiptar dhe atij Amerikan nga Lindita Mezini Lole, për të pranishmit u transmetua një etyd homazh kushtuar Nënë Terezës, u luajtën mjeshtërisht disa pjesë muzikore dhe këngë shqiptare, dhe më pas u vlerësuan zonjat me karriera të suksesshme profesionale me Trofeun e Ekselencës.

Me portretet e këtyre zonjave, me historite njerëzore të tyre dukej sikur na tregonin – Duhet të veprosh në mënyre që çdo ditë e re të të sjellë diçka të re. Përgjegjësia jote kryesore është ndaj vetes tënde. Po nuk e mendove kështu, nuk mund t’i japësh askujt asgjë. Bëj që jeta jote të mos jetë një synim për t’u arritur, por një udhëtim. Jeta është vetë udhëtimi, jeta është proçesi i ecjes përpara. Skena u bë dëshmitare e hapave që ndjek suksesi bazuar në punën dhe dinjitetin dhe si shprehet A. Shopenhaur “ Lavdia ka të bëjë pikërisht me raportin midis asaj çka jemi dhe asaj çka janë të tjerët....”

Gjithçka nisi nga një ide, siç shprehet Presidentja e Albanian Excellence Flora Nikolla, bëri rrugëtim nga Tirana drejt New York në një Gala që protagoniste ishin zonjat, që me përkushtim janë të suksesshme në jetën e tyre… amosfera festive u zbukurua nga interpretimet e sopranove tona Dëshira Ahmet Kërliu, Lindita Lole Mezini, Cellister Gjilberta Lucaj, interputuar me piano nga Znj. Hermira Gjoni. E gjithë atmosfera krijohet më së miri nga skenografia e ndërtuar nën regjinë e Andis Gjoni , e cila ishte plot detaje e fakte, ishte rezultat i një pune cilësore frymëzuese. Ky event Albanian Excellence është një vlerësim, është një respekt për zonjat e sukseshme në jetë dhe në familje.

New York -Shtator 2016