Gezim Zilja/

U mbush java që s’të shohim më o  Bardhyl Londo! Gazetat dhe TV-të shkruajtën e folën të gjitha për ty. Në këtë shkrim do të përsëris diçka, që ti ke thënë por u vërtetua sërish, kur shpirti yt i bukur nuk kishte as 24 orë që shëtiste i qetë, në lëndinat dhe mrekullitë e parajsës. Erdha me shkrimtarin Lazër Stani, mikun tënd të vjetër e bëm homazhe në sallonin e godinës së Kuvendit. Ndenjëm pak në oborr, duke takuar miqtë e tu të shumtë, që lotonin për ty. Pamë tek-tuk qeveritarë e kuvendarë të pikëlluar, duke bërë homazhe e vendosur kurora. Sigurisht, ti i dashur Bardhi nuk shikon gjë këtu në tokë, se parajsa është shumë lart atje në qiell, andaj pa lejen tënde do të shkruaj nja dy fjalë, që zemra s’mi mban dot e shpirti s’më del po nuk i shpreha. Nuk do të flas për poezitë e tua. Për to është shkruar, shkruhet e do të shkruhet derisa të flitet e të botohen libra në gjuhën shqipe. Unë do të shkruaj për atë që ti nuk më lejove atëherë, duke më thënë se: “kam shkruajtur vet, për problemin e pushimit nga puna prej Ministreshës së Kulturës. Asgjë. Kjo shoqëri është krejtësisht e kalbur dhe e politizuar, prandaj nuk ia vlen.” Po unë them se ia vlen, që të rithuhen e rishkruhen ca dukuri, që kjo shoqëri të kuptojë se lufta kundër urrejtjes midis njëri-tjetrit, padrejtësisë e militantizmit është detyrë e përhershme qytetare. 

   Këto kohët e fundit bashkë me disa miq të tu, vinim te Varri i Bamit, te pallati parafabrikat në anë të rrugës, ku banoje, se ti nuk mund të vije te “Pazari” ku takoheshim më parë. Atje në tavernën pas pallatit hidhnim dhe ndonjë gotë e bisedonim. Kishe çfarë përfitoje nga ai grup miqsh sepse flisnim për letërsinë, teatrin, mjekësinë, dashurinë, politikën e çdo gjë tjetër. Të çmoja jo vetëm urtësinë dhe mençurinë por veçanërisht se ishe i drejtpërdrejtë, me një sinqeritet çarmatosës.  Në vitin 2013 ty i paharruari Bardh Londo, (doje me pak se një vit të dilje në pension)  bashkë me shkrimtarin Lazër Stani, (që është ende i papunë) të pushuan nga puna sapo pushtetet u ndërruan. Të dy ishit nga ajo racë njerëzore, që jeton ndershmërisht me pagën, pa i njohur vjedhjet e hatëret. Dikur në tavolinë kemi bërë këtë dialog: 

Unë: Bardhi! Cili qe ministry, që ju pushoi nga puna,?

Ti:  Ik o Gëzim, mos na rokanis kokën. Tani do shkruash ti?

Unë:  Jo! Jam thjesht kurioz!

Ti:  E kam harruar. 

Unë: Po shkaku?

Ti: Si mijëra të tjerë, që ishim në qeverinë demokratike: pa shkak. 

Me  thjeshtësinë që të karakterizonte, duke parë me ata sytë e tu të thellë, ku rrathët e zinj nën qepalla dalloheshin tashmë që larg, iu drejtove Bujar Asqeriut: “Ty Bujar, që dole vjet në pension me që je dhe Mjeshtër i Madh, të bën ndonjë ceremoni lamtumire me këtë rast?” Bujari, hapi fort gojën, qeshi me atë zërin e tij si bubullimë, bëri pastaj një “pëëëëëëf”  të stërzgjatur dhe deklaroi : “Bardhi të lutem! Na lër ta pimë rehat këtë qelqe (gotë), hë të kam vëlla! Ditën që mbusha moshën e pensionit më lamëroi sekretarja të tërhiqja librezën dhe paga mu pre atë ditë. Kam luajtur mbi 150 role. Në teatër kam kaluar gjithë jetën time qysh nga shkolla e mesme. Asnjë telefonatë, asnjë fjalë, kurrfarë ceremonie, apo falënderimi. Po se mos vetëm mua! Aktorë të mëdhenjë, kanë shkuar në botën tjetër sikur të mos kishin ekzistuar fare dhe kanë lënë amanet: Nga shtëpia në varreza! Është çështje nderi, respekti, mirënjohjeje… Po bereqaversën! Nuk ma bënë si ty dhe Lazrit që ju flakën nga puna…!”

Çudi i dashur poet i mijëra shqiptarëve: Si nuk shkroi një gazetë tjetër qoftë dhe një gërmë, kur të pushuan nga puna, nëntë vjet më parë, dhe tani po “qajnë e lajnë” për ty?! Po këta gazetarë, pronarë gazetash e TV-ësh ishin dhe atëherë dhe ti po aq i famshëm sa sot!? Nuk e kuptonin thua që kjo përzënie nga puna ishte një “pushkatim” për poetin, si në kohën e diktaturës? Dhe e fundit: Erdhi për homazhe edhe ministresha që të largoi nga puna. Shumë e pikëlluar dukej. E ndoqa me vëmendje gjatë gjithë kohës. Vendosi një kurorë të madhe me këmbaleca për të shprehur dhembjen e respektin për ty. Sado mundohej, të dukej e mërzitur sa kaloi kangjellat e oborrit gjithë gjallëri u tha shoqërueseve: ” Ç’ditë e shkëlqyer sot, plot diell. Një kafe në Dajt do të ishte mrekulli.” Bëri disa hapa para dhe u kthye: “Hë pra, thoni tani? Nuk më rri bukur ky kostumi gri i hapur? Shkon me këtë pallto e shall kashmiri…” Hypi në makinën e parkuar mbi trotuar dhe urdhëroi: Në Dajt… Mu kujtua një thënia jote ato ditë, kur mblidheshim bashkë. Vure kokën midis pëllëmbëve të duarve dhe fole tepër i trishtuar: “Këtu në Shqipërinë tonë, i harrojnë dhe i vdesin për së gjalli poetët e artistët. Kur ata largohen nga kjo botë i nderojnë e dekorojnë. Madje i përcjellin me homazhe e muzikë funebre.”  Ka më shumë se tridhjetë vjet, që përsëritet kjo maskaradë o Bardhyl Londo! U përsërit edhe me ty para një jave. Këtë besoj e ke ditur edhe vet. Ne miqtë e shokët e tu nuk do të harrojmë derisa të piqemi, po qe e thënë edhe për ne, atje në parajsë, ku ti nxitove e shkove! Lamtumirë përgjithmonë, miku ynë!

TI, MOSKE

Nën një qiell me dëborë,
një grua vrapon,
me një kuti në dorë.
Duket një dhuratë,
e thjeshtë nga jashtë.
Hape! – i thonë fëmijët,
Hape! – i thonë të gjithë.
Kur e hapi të gjithë panë,
bombën me sahat.
Kish ardhur momenti
Lufta filloi.
U steros qielli,
shtëllunga flake u ngritën mbi re.
e radhës, Ukraine je!
Po digjen qytetet,
po digjen lumenjtë.
Ti Moskë nuk pyet,
në se është prag pranvere
në se gonxhet po buisin nëpër peme.
Njerëzia brenda portave,
bënin plane për të festuar
ti Moskë
ke planet e tua të “bekuara”
të vrasësh në gjumë,
ëndrrat e popullit tënd!

Worceser MA. 2/24/2022

Nga Keze Kozeta Zylo/

Tradita që po krijojnë në këtë universitet elitar janë si mbjellja e ullinjve nga të moçmit, janë rrënjë që s’do të shkulen kurrë. E mërkura e Nju Xhersit ishte një ditë e vërtetë pranvere me temperatura si në muajin e trëndafilave të Majit.  Ajo që e bënte dhe më të bukur këtë ditë fundshkurti për ekipin tonë si TV “Alba Life” nga Nju Jorku për të shkuar atje, ishte koncerti pranveror i Ansamblit Shqiptar organizuar nga dy Ambasadorë të kulturës Shqiptare në botë Merita Halili dhe Raif Hyseni.  

Që në fillim më duhet të theksoj se ky Ansambël është krijuar nëntë vjet më parë nga ky çift artistësh dhe është një histori suksesi në këtë Universitet.  

Ecja me kamera në ndorë e qetë dhe krenare në mjediset universitare një universitet elitar ne Amerikë, fotografoja në “Cali School of Music” historinë e shumë personaliteteve të shquara që kanë bërë emër.  Dhe ja pikërisht në një prej këtyre skenave madhështore do të ngjiteshin dy artistët me studentet amerikanë që i kanë bërë të këndojnë shqip dhe të ndihen krenar me kulturën shqiptare.  

Merita Halili kjo kanarinë e Kombit që intepreton mjeshtërisht, me një nivel të lartë artistik këngët e Shqipërisë së mesme dhe më gjerë dëgjohet me endje për nëntë vjet në këtë universitet, çka i shtohet fondit të kulturës muzikore të këtij universiteti.  Ajo vjen me një përvojë të gjatë nga skena kombëtare e Shqipërisë në të cilën kanë lenë gjurmë të arta si Fitnete Rexha, Zan Zyberi, Hysni Zela, Irini Qirjako e shumë të tjerë.  Ajo së bashku me Maestron Hyseni sjellin kudo hare e gëzim, sjellin aromë shqipërie, aromë si “Lule të bukura ka Tirana”…  

Koncerti pranveror

Me duartrokitje u mirëpritën nga të pranishmit dalja në skenë e studentëve të Universitetit, solistë të Ansamblit Shqiptar drejtuar nga virtuozët Merita Halili dhe Raif Hyseni.  Skena ndriti e tëra me veshjet kuq e zi me ngjyrat e Flamurit Kombëtar të siguruara nga dy artistët.  Pas përshëndetjes së Maestros Hyseni ata intepretuan folk instrumental nga Shqipëria e Mesme si “Vallja e kufirit”.  

Me shumë emocion e mirëprita këngën “Kur më del në derë”, një këngë aq të dashur për ne në dasma, aktivitete të ndryshme dhe fillova të kërcej ndonëse ishja e vetmja grua shqiptare në këtë sallë madhështore. Eshtë një lirikë e ngrohtë dashurie, një monolog i brendshëm i djalit për vashën që e dashuron me shpirt.  Dhe ja si i këndon: Kur më del në derë/ Belin me qemer/ Oh medet jaman/ Ndaq o më duj, o ndaq mos më duj/ Dashuninë për ty sja kallxoj kërkuj/ Oooo nji sahat me bahet nji muj…

Repertori i tyre i pasur është kënga e Atdheut tim, janë legjendat e së kaluarës si në këngën e Shqipërisë së Jugut “Do të dal dhe unë në mal” qe u interpretua mjeshterisht nga studentët, të cilët kishin një ekspresivitet të dukshëm dhe fytyre ëngjëllore.  Teksti është i mahnitshëm është kroi i burimeve ku në të mërguarit vemë buzët për të shuar etjen dhe mallin që djeg si prush në gji.  Po sjellë disa vargje prej tyre si:  Ç’ben moj bij atje përposht/ laj fustanin e tim zot/ laj fustan o laj fustan/ aman laj fustanin e tim zot

her me ujë e herë me lot/ aman erdhi dje dhe iku sot/ e mjera se po qan dot…

Koncerti u mbyll me këngën qytetare gjakovare: Dola n/bahce.  Solistët e Ansamblit dukeshin si trëndafila plot aromë shqipërie në skenë dhe fantazoja sikur na hidhnin nganjë petale në sallë.  Vargjet formonin një spektakël të magjishëm si: Dola me shetit në bahqe pash ni pëllum të shkrum/ sa m’ka marr malli për zotnin tonë hajde të rrish me mu/ bahqja mush me drranofille vend për tu dashunu.   

Këngët shoqëroheshin nga Maestro Raif Halili, në flautë Briana Jackson dhe Amor Hirsch, në klarinet Jason Nicolaou, në saxophone Luci Zeoli dhe Stephaen Schwarz, në kitar Matt Schwarz, në tube Vito Cakarogly dhe në daulle prof.Robert Levin. Në korin e Ansamblit Shqiptar ishin: Vanessa Silva, Stephanie Stolarz, Kimberly Jarret, Anjanika Villa, Shelby Wood dhe Sabina Kunze.  

Pas koncertit të Ansamblit Shqiptar në skenë u shfaqën artistët e Ansamblit Afrikan nën drejtimin e Profesor Robert Levin.

Pas përfundimit të koncertit, TV “Alba Life” mori disa intervista si me artistët e shquar, dy ambasadorët e kulturës kombëtare, Nderi i Kombit: Merita Halili dhe Raif Hyseni, këngëtarët e Ansamblit dhe pjesëmarrës në këtë koncert.  

Ajo që do të më emociononte pamasë në këto intervista ishte Profesori Arbëresh Dr.Vincenzo Bollettino që tha se jam nip i Isa Boletinit.  Ai ishte së bashku me zonjën e tij. Dr. Bollettino.  Prof.Bolletino ka qenë Drejtor Katedre për gjuhët latine në këtë universitet për 50 vite, ku në këtë katedër kishte fatin të punonte për disa vite dhe një shqiptare tjetër Dr.Valbona Zylo Watkins.  Profesori arbëresh tha gjatë intervistës me plot krenari se jam nipi i Isa Boletinit dhe kam gjak shqiptari. Ne nuk e harruam kurrë gjuhën shqipe dhe pse i lindur në Itali, ardhur në Amerikë në moshën 20 vjec vazhdoi profesori.  Profesori tha se Gjuhën e Perëndisë ua kishte mësuar dhe fëmijëve të tij që ishin integruar po me kaq kulturë si prindërit e tyre.  

Amaneti i tij ishte që të mos e harronim Gjuhën Shqipe, t’jua mësonim brezave që po largohen si lumë nga Shqipëria.  Ai foli fjalë miradie për çiftin artist Merita Halili dhe Raif Hyseni dhe tha se ata kanë arritur të sjellin në këtë universitet elitar muzikën dhe kulturën shqipare që mua më bën të ndihem shumë krenare për rënjët e gjakut tim.

E dëgjoja, frymëzohesha, projektoja vetëtimthi dhe betohesha se s’do të lodhem kurrë për t’ju mësuar fëmijëve në Diasporë Gjuhën e Perëndive.  

Si staf i TV “Alba Life” së bashku me gazetarin Valon Gërbeshi, u larguam nga ky universitet me krenarinë e ligjshme se në këtë universitet elitar kemi pemë ulliri që do të rrojë përjetësisht. 

Koncerti do të transmetohet së shpejti në kanalet televizive. 

23 Shkurt, 2022

Montclair State University, New Jersey    

Hazir MEHMETI, Vjenë/

Duke qenë Austria boshti i lëvizjeve në rajon e njohur si perandoria Austro-Hungareze, shumë popuj gjetën ambientin e volitshëm për shkollim e krijimtari letrare. Aty pa dyshim do vjen veprimtaria me rëndësi kombëtare. Shumë nga studentet, intelektualët shqiptar erdhën në Austri dhe krijuan shoqëri të fuqishme  veprimtaria botuese letrare e cila luajti rol me rëndësi në informim rreth rrjedhave në kontinent dhe trevave shqiptare. Ato janë pjesë të ndritura në kulturën, historinë kombëtare. Qe në vitet e para të fillim shekullit të njëzet në Austri u themelua shoqëria  “Liria” e cila më vonë u quajt “Dija” dhe  “Djalëria Shqiptar” e cila më vonë u quajt “Albania”. 

         Nga këto shoqëro u botuan krijime letrare, revista, gazeta, tekste shkollore etj. Prej tyre  më të njohurat ishin revistat  “Djalëria” dhe gazetat “Ora e Shqipnisë”, “Vëllaznia”, “Minerva”, Albanische Corespondenze”, “Bashkimi Kombëtar”, “La Fedration Balcanique”.       

          Në këto gazeta u botuan shkrime nga studentët shqiptarë  në Universitetet e Austrisë të cilët tani njihen si figura me peshë në historinë tonë kombëtare si: Hil Mosi, Dervish Hima, Dr. Gjergj Pekmezi, Kolë Rrota, Jani Basho, Xhevat Korça, Fuad Asllani,  Vasil Laboviti, Lasgush Poradeci, Sokrat Dodbiba, Irakli Buda, Nush Bushati, Gjevalin Gjadri, Kolë Mirdia (Helenau), Rrok Gera, Rrok Maloki, Rrok Kolaj, Filip Papajani, Dr. Omer Hamiti, Sokol Sopoti, Rrok Stani, Terik Bekteshi, Hasan Ceka, K. Hobdari,  Gjon Temali, Krist Maliki, Kristo A. Dako, Ndoc Naraçi, Kolë Kodheli, Krist Maliki (Lepetini), Ndue Paluca, Gasper Mikeli, Kolë Margjini, Gasper Baltoja, Lec Çurçia, Ndoc Krajni e shumë tjerë.  

         Në këto revista e gazeta botuan edhe shumë studiues nga kombe tjera, veçan nga radhët e gjermanofolësve. Ndër më të njohurit, pa dyshim, ishte Leo Freundlich i cili kishte rol të rëndësishëm në informimin e autoriteteve Austro-Hungareze me qëllim orientimin e tyre lidhur me politikën e jashtme ndaj trevat shqiptare në Ballkan. Revista “Albanische Corespondenze” (“Korrespondenca Shqiptare”) shkruante mbi tensionet në rajon pak para Luftës së Parë Botërore. Kjo kishte rëndësi të madhe për shqiptarët dhe territoret e tyre të pa njohura nga oborret sunduese të kohës.  Leo Freundlich ishte kryeredakto i revistës “Vëllaznija” e cila dha ndihmë të madhe në informimin e shqiptarëve lidhur me rrjedhat shoqërore e politike të kohës.  Mund të themi se vepra e tij shumë e rëndësishme ishte ° Albanisches Golgota”, në fakt ishte akuzë kundër vrasjeve të shqiptarëve nga ushtria serbe në vitet 1910-1913. 

Albanisches Golgota, Wien 1913. Anklageakten gegen die Vernichter des Albanersvolks Akuzat kundër vrasësve të popullit shqiptar.

Shoqëria “Dija” më 12 Janar të vitit 1916 e fillon botimin e gazetës “Vëllazënija” e dyjavëshe me kryeredaktor  Leo Freundlich, Kjo shoqëri në programin e saj kishte ndihmën e popullit shqiptar, veçanërisht të rinisë shqiptare, të ndihmonte krijimin e alfabetit shqip unik kombëtar, të ndihmonte talentet e reja, kulturën dhe krijimtarinë letrare e botuese.  Për të arritur këto detyra “Dija” kishte përkrahjen e organeve austriake që ishin në pozita shoqërore dhe përkrahjen e intelektualëve shqiptarë Faik Konica, Aleks Drnova, Petro Nini Luarasi, Nikolle Ivanaj, Visar Dodani  dhe kolonive tjera shqiptare në qendrat botërore.  Nën kujdesin e kësaj shoqërie në Austri u botuan disa tekste shkollore të përpiluara nga vet shoqëria. Nën përkujdesjen e saj u botuan tekste të shoqërive nga Shkodra “Bashkimi” dhe “Agimi” siç janë: “Abetare” nga Ndue Paluca, “Këndime për shkollë të para të Shqypnisë”, kalendarin ,,Shqyptari”. 

 “Dija” botoi për tri vjete 110 numra të gazetës “Vëllaznija”-së me shumë materiale nga lufta, arsimi e kultura, analiza e shkrime mbi hapjen e shkollave shqipe. Kjo gazetë dallohet me shkrimin e saj të shoqëruar me fotografi që nuk i hasim në gazetat tjera të kohës. Pa dyshim veprimtaria e shoqërisë “Dija” të Vjenës është një gurë i çmuar në themelet e shtetit dhe kombit shqiptar. Veprimtarët patriot që përbënë këtë shoqëri, janë sot emra që shkëlqejnë në historinë e kulturën kombëtare. Adresa e saj ishte: Josefstätestrasse 54, Wien.  

Në numrin e dytë “Vëllaznija”, të datës 28 janar 1916, në rubrikën letrare  “Për Shqypëni e Shqiypëtarë” gjejmë artikullin me titull “Amaneti i shenjt-Gjuha”, artikull porositës për çdo shqiptar kudo që “… një gjë është që nuk mund të blihet, të shitet, të ndërrohet, është një gjë që do tër ruhet, është dhunti dhe shenjë e parë i cili na dallon prej kombeve tjera. Është gjuha jonë”… “Sa mund të mendohet dielli pa dritë, aq mund të mendohet kombi pa gjuhë”, citat nga “Agimi i Gjytetnisë” 

Gazeta “Vëllaznija” shkruan veç tjerash, se përpos Vjenës e Graz-it mësohet gjuha shqipe tani e disa vjet në Preparandi të Arbneshit afër Zadres në shkolla fillore të djemve e vajzave. Austria ishte përkrahëse e shqiptarëve në të gjitha fushat, veçanërisht në fushën arsimit, kulturës. Një fakt i tillë është Instituti Ballkanik në Universitetin e Gracit, ku do mësohet edhe gjuha shqipe. Për këtë zyrë emërohet profesori i njohur slloven Dr.Rajko Nachtigall. Në Vjenë mësohej gjuha shqipe në Institutin për gjuhët orientale.  Gazeta jep informata shtesë lidhur me mësimin e shqipes tek Arbreshët e Zadrës në shkollat fillore për djem dhe vajza.

Shoqëria “Dija” më 12 Janar të vitit 1916 e fillon botimin e gazetës “Vëllazënija”  e dyjavëshe fillimisht e pastaj javore. Kryeredaktor: Leo Freundlich,

        Në Vjenë që në vitin 1904  botohet libri “Këndime për shkollën e parë të Shqipënisë”, një formë e veçantë e tekstit për mësim fillestar të fëmijëve në Shqipëri. Nuk ishte i lehtë botimi i teksteve në rrethanat e rënduara në vendin e pushtuar, andaj qendrat e mëdha ku vepronin intelektual të dalluar u bënë burim i rrjedhave kulturore, letrare e shkencore. Vështirësi tjetër ishte jo unifikimi i alfabetit të shqipes, kështu tekstet, ne mesin e tyre edhe gramatikat do shkruhen sipas alfabeteve të Shoqërive të mëdha shqiptare ndër të cilat ishte Shoqëria “Bashkimi” dhe “Agimi” etj. Vlera e veprimtarisë në arsim, letërsi e politikë është e pazëvendësueshëm. Nën përkujdesjen e shoqërive shqiptare të Vjenë botohen libra: “Shkronjëtoren shqip për gjermanët”-“Albanische Gramatik” nga Dr.  Gjergj Pekmezi, “Kalendarët e viteve 1906/7/8/ “, “Kalendari i vitit  1910-ës” u shtyp në Manastir, “Këndime për shkollat e para të Shqypnisë”. Pas Kongresit të Manastirit botohen me alfabetin e miratuar nga Kongresi si bie fjala ”Këndime për të rritshmit”, “Gramatika ia folmaria shqyptare e permbledhme me pak fjalë per përdorim t’fmive”, “Libri i dytë i knoitorës shqype për shkollë në Shqypni”, “Libri i tretë i knoitorës shqype për shkollë në Shqypni”, “Abetare” e Ndue Paluces etj.  

        Veprimtaria botuese e letrare në Austri është e vazhdueshme falë veprimtarëve shqiptarë dhe miqve të shumtë austriakë gjatë gjithë shekullit të kaluar dhe shekullit të filluar. Ky thesar kulture duhet eksploruar dhe bërë publike për qytetarin shqiptar kudo, veçanërisht në trevat shqiptare.  

Visar dhe Eda Zhiti

Poet dhe mik, qytetar me guxim qytetar, fisnik i natyrshëm, vetvete gjithkund, vetvetja estetike, dinjitoze ashtu si poezia jote e angazhuar, kudo ku jemi parë e takuar, në vende e moshë të ndyshme, edhe në kohën, kur ishin të kërcënuara poezia dhe poetët, ti ishe po ai. Në Tiranë, pastaj dhe në Prishtinë, Tetovë e Shkup, por dhe më tej, në Itali, etj, ku na çonte poezia e patëm rast të ishim bashkë, por dhe ku na mbante puna, perkushtimi, në ministri e kuvend, në rrugë e bare, me kafe, cigare e libër e heshtje, ti prapë ishe po ai, po ajo mirësi, po edhe kur s’ishim, dhe kjo është kohë më e shumtë, se realiteti na jep largësitë e na mbush me mungesa, ti prapë ishe prani e dëshirueshme, mjaftonte një mesazh, një ese a përkthim apo një kujtim në një juri a festival poezie a në Lidhjen e shkrimtarëve që s’është më. Ti mbetesh kryetar. Bardhyl i dashur, na kishe thënë, madje e ke shkruar se dikur të kishin kërkuar të bëjë akt-ekspertizën policeske të poezive të mia, kur po më burgosnin për to dhe ti nuk pranove, kundërshtove. E çmoj këtë qëndrim dhe akt. Dhe pastaj jam gëzuar që ti u gëzove me parathënien që bëra unë për përmbledhjen e poezisë tënde të zgjedhur. Por sot na dëshpëron ikja jote, por nesër ti vjen prapë me poezinë tënde, dje ajo mori çmimin e parë, më shkruajte se do ma dërgoje “Prillin e hidhur”. Po se mos vetëm prilli është i hidhur… Rëndësi ka që po të hapim një libër tëndin, aty ti je. Dhe do vazhdosh të jesh në çdo antologji të poezisë shqipe, pse jo dhe europiane. Poezia jote iu shtua asaj të botës për ta bërë më të mirë ditën, çdo “ditë njerëzore”, pavarësisht ëndrrës…Miqtë e tu,Eda e Visar