Opinion – Page 198 – Dielli

24 vite më parë, Adem Demaçi, mori detyrën e përfaqësuesit politik të UÇK

August 13, 2022 by s p

Armend Mehaj/

Sot janë bërë 24 vjet, prej kur Adem Demaçi, mori detyrën e përfaqësuesit politik të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Përpjekjet e tij jetësore për liri, drejtësi e barazi, për të cilat vuajti tri dekada në burgjet e regjimit të pushtuesit, tani do të realizoheshin përmes luftës së armatosur çlirimtare.

Ai shte prijësi ynë më i denjë, më i drejti, idealisti i pakompromis, më i guximshmi e më largpamësi ndër ne, i panënshtrueshëm, lirinë e deshi më shumë se çdo gjë tjetër:” Kam ecur lirshëm, sepse kam dashur të jem i lirë, unë nuk mund ta pranoja që të jetoja si një mi në një vrimë, për sa kohë që unë jetoj dua të jetoj si një luan. Kur më duhet të vdes, do të vdes”, ky ishte baca Adem.

Në rrugën tonë drejt të ardhmes, në ndërtimin e Republikës, në forcimin e ushtrisë sonë, nuk kemi se si të ecim nëse bacën Adem nuk e kemi me vete.

Sllogani “Rroftë Shqipëria, nëna jonë” i shkruar në secilin qytet të Kosovës më 12 prill 1964, është destinacioni që synonte baca Adem. Ai, UÇK-ja, Kosova, liria dhe Shqipëria, do të mbeten përjetësisht të pandarë nga njëri-tjetri.

Presidentja Osmani priti në takim ambasadorin amerikan, Jeffrey Hovenier

August 12, 2022 by s p

Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, ka pritur sot në takim të rregullt ambasadorin e SHBA-ve, Jeffrey Hovenier, me të cilin ka biseduar për situatën e sigurisë në vend, si dhe në fushën e politikës së jashtme dhe të mbrojtjes.

Po ashtu, gjatë takimit u diskutua për vazhdimin e koordinimit mes institucioneve të Kosovës dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës në adresimin e çështjeve prioritare.

Dom Ndre Zadeja, pézmi i Zija Vukës dhe Pader Anton Harapi… pa varr

August 11, 2022 by s p

Frano Kulli

Ftesa e para do ditëve për peligrinazhin tek vorri i Dom Ndre Zadejës më erdhi disi e dyzuar. Ajo e mirëfillta, si edhe ftesat e tjera për tek poetët e shkrimtarët e përndjekur e të dënuar prej rregjimit, ishte prej organizatorëve; poetëve Rexhep Shahu e Izet Duraku. Një veprim i bukur, një ndjesi e njerëzishme respekti kjo, që ata ndërmarrin për të shtatën herë nëpër Shqipëri, me mbështetjen e mecenatit të kulturës, zotni Flamur Hoxhës. Një grup bukur i madh poetësh, shkrimtarësh e krijuesish, me ndéje (banim) në Tiranë e shumta, po ardhur prej Kukësi a Tropoje, Berati a Pogradeci, Mirdite e Tepelene, Elbasani, Kavaje a Gjirokastre. Ndërsa e dyta, ishte një ftesë e pezmatuar e Zija Vukës. Shkrimtari dhe ditunari shkodran, Zijai, që kishte marrë përsipër prijësínë e pelegrinazhit në Shkodër, pezmin e përcjellë në formë të etertë për gjithë miqësinë e tij virtuale e kishte përftuar në Varrezat e Rr’majit, atë ditë kur kishte shkuar për një vizitë paraprake në përmbushje të sipërmarrjes së vet vullnemirë prej krijuesi, po edhe të përshpirtëshme e të respektshme gjithashtu, për tek varri i Dom Ndresë. Vorri, i strukun disi në qoshe, mbështetë murit perëndimor të varrezës, një vorr ma se modest, i ribamë e i bekuem në fillimvitin ’91, tashti i mbuluem prej barit dhe i rrethuem me papërkujdesje…Nji papërkujdesje trishtuese për poetin, që e kishte prekë thellë Zijanë. Për poetin, dikur i shënuar bukur mirë në panteonin e poetëve të bashkëkohësisë së vet, në gjysmën e parë të shekullit të njëzetë. Njëherëshi edhe dramaturg e polemist e me plot dhunti të tjera. E i thirrun si askush tjetër “Poeti i ambëlcisë”, cilësim ky i përftuar prej veprës së vet letrare në kohëshkrimin e saj… Poeti martir, njëri prej të 38 martirëve të Kishës Katolike shqiptare e të Shqipërisë. Pezmi që ka prekë edhe ndjesitë e tua vjen e të shtohet, nëse rasti të ka rá, bie fjala, me u kthye para pak ditësh prej një vizite në katakombet e famshme të Romës. Se ka një qasje historia e origjinës së tyre të përgjakshme, me historinë tonë modeste. Gjithë ajo histori e tyre e famshme martirizimi të skajshëm, ta ndezullon idenë e përvijuar heret se krishterimi është një fe e martirëve. Edhe dom Ndreu ynë edhe martirët tanë, martirë të besimit e “njetit” të vetvetes janë, ma së pari. Porse veçoria e tyre, specifikisht e tyrja ndoshta, ka qenë kushtimi i përjetshëm: për “Fe e Atdhe”. E kumti i mbramë i të gjithëve bash në dekikun e fundit para skuadrës së pushkatimit: Rrnoftë Krishti mbret, Rrnoftë Shqipnia” !

Dom Ndre Zadeja është ndër nistarët e kalvarit të mundimeve të martirizimit, përmbas dom Lazer Shantojës (1891- 5 mars 1945). Viktima të sprovës së parë të rregjimit të pasluftës, i cili në themelet që po hidhte kërkonte sublimimin e gjithësecilit prej atyre, qenia e të cilëve pluskonte dashuri e besim. E shenjtërinë e lirisë për to. Mbartës të dijeve të përkora, shërbestarë pa kushte të fesë e të kulturës. Të përkundërt në idet me komunistët, qysh në krye të herës, kur ata ide u importuan për herë të parë në Shqipëri. Njësoj, në të njëjtën sprovë që u vunë edhe njerëzit e qëndresës, të papajtueshmërisë së shprehur me platformen e atij rendi e sistemi të përgjakshëm që po ngrihej… U pushkatua me 25 mars 1945. E djelë, e djela e Larit, një javë para Pashkëve. I futur ” në rreth të kuq” prej të kuqve , pretekst ishte salikimi që prifti i kishte bâ një besimtari të pushkatuar pa gjyq, Tomë Markut, në katundin e Sheldisë ku dom Ndreu ishte famullitar. Tomës, i cili nuk ua kishte treguar ndjekësve të forcave të ndjekjes emrat e bashkëfshatarëve që ende mbanin armë në shtëpi. Për ironi të fatit fill këtu mbas murit të Varrezave të Rr’majit, ku ai prehet prej aso kohe. U pushkatua vetë i katërmbëdhjeti, me shkodranë e katundarë të katundeve përreth. Me to edhe Prek Cali, ai malësori shtatnaltë mbi dy metër e má burrë, që pati dalë në krye të mbrojtjes së kufijve të dheut tonë; para malazezve me pushkë, po edhe përballë Fuqive të Mëdha me mend e urti. E ja pati dalë…Se në saje të qëndresës së malësorëve të primë prej tij, Vermoshi e “Bjeshkët e kuqe” mbetën mbrenda kufijve të Shqipërisë, ku kalkulimet e fuqive të mëdha, shtyrë prej lakmisë së shovinistëve sllavë, i kishin taksur të mos ishin.

Për “Poetin e Ambëlcisë”, rasti më qe dhënë të dëgjoja heret, në kohën e rregjimit të dhunës së epshme. Ashtu nën za, Prekë Ejlli, njeriu im i familjes që e kishte pasë mik fort të dashtun, e përsillte ndër ne jo rrallë emrin e dom Ndresë. Sidomos kur biseda vinte për gjëra të mençura dhe gjithherë fliste me zjermí nderimi për të. Përtej frikës që sillnin asokohe përmendje si këto… Se të përmendje emrin e një meshtari, ishte njëlloj si të përmendje hebrejtë tek nazistët. Ani pse meshtarët shqiptarë qenë atdhetarë me vepra dhe shumica, të ditur fort. Po ai e kishte pasë famullitarin e vet, në vitet e adoleshencës dhe qe mëkuar me ambëlsinë e lirikave të tij, të uratëve të muzikueme ase katekizmit në vjersha. Dom Ndreu qe i shquar mes meshtarëve edhe poetë, që e përdoronin një teknikë të tillë vjershërimi kur lutjet në vargje shkruar prej mjeshtrash, po dhe të thjeshtëzuara, “muzikoheshin”, e kështu përcilleshin ndër besimtarë e në popull. Preka kishte njoftë e shijue faqe për faqe melodramat e tij; ndonjerën syresh kishte pasë rastin edhe me e pa në skenë, si “Ruba e kuqe”, e cila qe shfaqë në Shkoder me 1937. E kështu, pamja imagjinare e poetit e autorit të shënjuem të melodramave, një gjini letrare fort në modë, asokohe, ishte vizatuar edhe tek unë si butësi e dituni, përzjerë me ëmbëlsi e përvujtni. Masandej më vonë, takimet jo të rralla me zotni Lecin kanë qenë sharmi i kujtimeve për dom Ndreun-Poet. Rasti i do emocioneve të epërme ka qenë ai i vitit 1994. Zotni Leci, po përgadiste për botim një librin e tij për të: “Dom Ndre Zadeja-veprat”. Për të kjo punë do të fillonte si përshpirtje për njeriun e gjakut; zotni Leci ishte nipi i tij. E kështu, bashkë me veprën, do të thërmoheshin në libër edhe grimca jete të martirit…

Vrasja e dom Ndreut qe percjellë me dhimbje të madhe qytetëse në Shkoder. Aktorë amatorë të shoqnisë “Rozafat” vijonin provat për shfaqjen e melodramës “Rozafa” të autorit Zadeja. Lajmi i vrasjes ishte…gongu i mbarimit të shfaqjes, ende pa filluar. Puna u ndërpre. Seminaristi Mark Çuni, në atë frymë hartoi tekstin e nji kange me titull “O male pse s’ushtoni ?”, që u kompozue prej seminaristit tjeter Gjergj Lacaj…Autori i tekstit , dy vjet ma vonë do të pasonte fatin e poetit. Kurse autori i këngës, jetoi gjatë e muzikoi gjithashtu. Po elegjinë për dom Ndreun, s’kishte guxuar ta hidhte në pentagram. Asnjëherë. Për fat, diçka prej saj ishte ende në kujtesën e tij. E atë ditë ajo, kujtesa e tij u vu në sprovë… Leci ia kishte mësy me bindje se kënga jetonte ende. Tek autori, ku tjetër…Rasti më qe dhënë ta përjetoja edhe unë takimin e tyre të përmallshëm e…të përvajshëm. I kam parë të dy, ndonëse në moshë të madhe, të përloteshin si fëmijë. Gjergji, “i zënë në faj” me vetveten.

-Nuk kam mujtë me e shkrue kurrë, mor Lec edhe pse me vedi e këndojshe shpesh. Pa za, sigurisht, ma tepër si mërmërimë… Strofen e parë nuk e kam harrue. As refrenin…e kështu kanga u rishkrue aty për aty, tekst e muzikë. Edhe si një requiem për shpirtin e tij…Një poezi për Poetin e pushkatuar kishte pasë thurë edhe poeti Xhevat Kallajxhiu. Poezia qenka recitue prej vetë atij , dy javë më vonë, me 10 prill të atij viti, gjatë një ceremonie të përshpirtëshme në Kishën e Leuca-s në Messina në Italinë e jugut, në kujtim të poetit të vramë. Kurse vajtojca Tina Marleci, kushrina e poetit, mbas vajtimit që kishte çu peshë mbarë zemrat e të pranishmëve me fjalët e zgjedhuna, të daluna prej dhimbjes së njëmendtë të shpirtit, i kishte zbërthye të vdekunit veladonin tek fyti e të gjithë sa ishin kishin vërejtë se këmisha e tij ishte e arnueme, atëherë ajo ka shpërthye në vaj sërish:

I vorfen si Gurakuqi, dom Ndre, vlla , / K’mishen e arnueme me gjak, dom Ndre v’lla !

Prej Shkodre, në Kishën e sh’na Rrokut në Shirokë. Në kujtim të pader Anton Harapit, në vendin e të parëve të tij. Jozef Shiroka, aktori, stërnipi i tij ishte prijësi e pritësi ynë atje. Se pader Anton Harapit, ende nuk dihet se ku i prehen eshtrat. E nuk ka nji cak të mbramë ku me u lut për shpirtin e tij e me përcjellë nderimin e meritueshëm për té.

PËRSHPIRTJE PËR SHPRESËN, ZONJËN E NDERUAR OSE VIRTYTIN…

August 10, 2022 by s p

Nga Visar Zhiti/

Ka njerëz që ikin nga kjo jetë me pikëllimin e atyre që i deshën dhe i duan deri sa të jenë, duke lenë dritën e tyre, por, ja, që nuk përbëjnë lajm, nuk shkruajnë gazetat, nuk thonë gjë televizionet, sepse jetuan modestisht, punuan pa zhurmë, me përkushtim ndaj familjes, fëmijëve gjithë nder dhe me virtyte.

Edhe pse në anonimat, jeta jo vetëm që do të ishte e zbrazët pa ta, por ata janë dhe vetë vlera njerëzore e jetës.

Kështu po bisedonim ne, që e kemi njohur zonjën Shpresa Agaj, që ndërroi jetë në këtë 7 gusht në një spital afër shtëpisë së saj, në Bloomingdale, në rrethinat e Chicago-s. Jemi mbledhur për shpirtin e saj, ka lule dhe qirinj po flasim me zë të ulët për të, por me ngrohtësi dhe përdëllim duke parë fotografi të saj e duke përsjellë kujtime,

Ishte ashtu siç ka dhe emrin, Shpresa. Me mirësi me dritë. shpesh të trishtë, por të vërtetë.

Bashkëshortja e shoqja e një burri të nderuar, Maliq Agaj, që po ashtu dhe ai, me ato virtyte dhe heshtje. Punëtor gjithë jetën. Që nga viti 1998 ikën nga Vlora dhe mërguan për në SHBA, që të ishin bashkë me fëmijët e tyre. Por familjet e tyre kanë histori, nga ato që janë pjesë e historisë së përbashkët, e historisë së re të Shqipërisë.

SHPRESA

është e bija e Dane Zdravës, lindi në Berat në vitin 1938 dhe aty u shkollua, por nuk mund të merrte dot studimet e larta, sepse…

Babai i saj, sot “Qytetar Nderi” i Beratit, i dekoruar me Medaljen “Nënë Tereza”, ka qenë i dënuar politik dy herë me burg të rëndë në diktaturën enveriste. Pse? Sepse Dane Zdrava kishte studiuar në Itali, kishte mbaruar Akademinë Navale në Napoli, ishte biznesmen me të parët, ai solli kombajnat e para në Myzeqe, ngriti centralet e parë, hapi kinemanë e parë në Berat, edhe dyqanin e parë të modes në Tiranë, deputet i Parlamentiti shqiptar në 1943, bamires i shquar, prenotonte sallat deri dhe në Romë, ku shkrimtarja Musine Kokalari do të zhvillonte takimet me lexuesin e do të fliste për Shqipërinë. Edhe pajën e martesës ua bënte ai vajzave të shokëve dhe miqëve që nuk mundnin, madje dhe fitimtarëve, që u futën në Tiranë me ato uniformat e reja e të pastra, ai i kishte paguar. Dhe ata e burgosën me të parët. E çuan në kënetën e Vloçishtit, ku ishin të burgosur dhe shkrimtarët Mitrush Kuteli e Arshi Pipa, etj, etj.

Mbas daljes nga burgu rriti me përkujdesje dhe urtësi fëmijët e vet, Shpresën e bukur dhe tre djemtë pas saj. që ta ndjenin persekutimin sa më pak, vetëm nga jashtë, jo nga brenda.

Pastaj erdhi një djalë nga Vlora, që kërkoi dorën e vajzës së tij. Po cili ishte ky?

MALO

e thërrasin, ka vërtet qëndresë dhe durim mali, e quajnë Maliq Agaj, i biri i Shero Eminit, i cili bashkë me djalin e madh, Ago Agajn do të merrnin pjesë në Luftën e Vlorës të 1920 dhe do të mbështesnin dhe Kongresin e Lushnjës. Familje nacionalitësh, arsimdashësish, Agoja do të diplomohej në Austri për inxhineri agrare, do të bëhej prefekt në Mitrovicë në Kosovë dhe minister i bujqësisë dhe regjimi i ri komunist do ta dënonte me vdekje, por ai, bashkë me vëllain tjetër e kushërinj të tjerë mërguan në SHBA, dhe iu përkushtuan çështjeve atdhetare, Agoja shkruajti libra historie, botonte artikuj në “Dielli” deri sa mbylli sytë.

Maliq Agaj mbeti në Vlorë, të mbante nënën e të kujdesej për motrat, për nipër e mbesa dhe do të përndiqej gjithë jetën, nuk do t’i jepeshin kurrë ato që quheshin “triska fronti”, që veçonin nga të tjerët për keq, do të punonte ku të mundëte, punëtor krahu, në ndërtim, por do të ishte mjeshtër si saldator.

Shpresa me Maliqin ngritën një shtëpi plot dashuri në kohën e mjerimit të madh. Por kishin atë frymë besimi dhe force si një amanet të të parëve të tyre. Maliqi made gdhëndi vetë dhe një raft librash, i blinte të gjithë librat e reja, përkthime nga letersia botëore dhe kishte piktura në shtëpi të miqve të tij piktorë. Shokë të tij do ishin dhe shkrimtarët, patjetër ata të persekutuarit.

Shpresa e bukur, me buzëqeshjen të patretur, iu përvesh punëve të rënda në bujqësi, në ullishten e Vlorës, dimër, verë me çizme nëpër baltë, punonin kanaleve dhe mblidhnin ullinj për shtetin me duart e enjtura.

Rritën tre fëmijë, dy vajza si yje, të shkëlqyera në shkollë dhe në rrugë, të pastra në veshje dhe sjellje.

Shpresa mori dhe një makinë qepëse, është dhe sot në reliket e shtëpisë dhe qepte, këmisha e fustane, sajonte me copat mrekullira, atje vinin, thjeshtësia përzihej me elegancën, moda me të pranueshmen, të gjithë do të vinin për të qepur te ajo. Fëmijëve të tyre nuk u mungonte asgjë, falë duarve të arta të prindërve, dashurisë së tyre, të meritës që ditën të ishin nënë e devotshme dhe baba me dinjitet.

Kur doli nga burgu poeti Kudret Kokoshi, i diplomuar në Itali, Shpresa me Maliqin e ftonin në shtëpi, që t’u jepte fëmijëve mësime italishteje. Me gjithëse nuk do të lejoheshin të shkonin në shkolla të larta, me “biografi të keqe”, u vinë letra nga Amerika, pako nga xhallarët e arratisur.

Brengat, shqetësimet e tyre, padrejtësitë jashtë, sherret, kurrë nuk lejuan që t’i ndjenin dhe fëmijët e tyre, përkundrazi ata panë vetëm harmoni e mirëkuptim e dashuri, me shpresën se gjerat do të bëhen me mirë.

BASHKË PËRHERË

Dhe erdhi koha e ndryshimeve të mëdha, perandoria komuniste po binte, në Shqipëri nisën protestat e fillimit të viteve ’90. Shkodra kërkonte të shkulte bustin e Stalinit nga piedestali, ndërsa në Vlorë gratë e persekutuara u futën në grevë urie. Mes tyre ishte dhe Shpresa Agaj, qëndrestare, kurajoze dhe zonjë. Megjithëse shqiptarët në grevë urie kishin qenë gjithmonë…

Me fundin e diktaturës, Shpresa dhe Maliqi dolën ne pension, qenë rropatur gjithë jetën, por pensioni ishte i pakët. I martuan fëmijët, po ndjenin gëzimin e të bërit gjyshe e gjysh dhe i mësonin nipërit e mbesat të dhuronin e të buzëqeshnin, i ushqenin, luanin me ta.

Pas zhgënjimeve jo të pakta dhe vitit vrastar ‘97, edhe ata ikën, mërguan në SHBA, të ishin bashkë me fëmijët e tyre, krenarë madje, kishin tani dhe ç’të trashëgonin ata, por mbi të gjitha, bashkë me dashurinë, dinjitetin e jetës. U bënë nështesa amerikanë, por flamurin e Shqipërisë e mbajtën gjithmonë pranë atij të SHBA-së. Krijuan miqësi të reja, me shqiptarë nga të gjitha trevat, nga Maqedonia e Kosova e nga Çamëria, por shqetësimet për atdheun nuk i ndanë nga vetja kurrë. As librat shqip.

Po rinoheshin. Maliqi kishte vuajtur nga shëndeti, sidomos nga stomaku, edhe Shpresa nga tensioni dhe ëntja e këmbëve, I fryheshin, pasojat nga punërat e rënda në diktaturë, por këtu patën përkujdesin më të madh.

Dilnin në kopshtin veror në shtëpinë e bukur, ulur në poltrona mes blerimeve, pemëve dhe luleve të shumta, me kafenë që ua silltnin në tryezë, bisedonin me orë të tëra, lexonin të dy, shkonin në dhomën e tyre, hapnin televizorin, ndiqnin emisonet e Tiranës, flisnin në telefon, shikonin fb, diskutonin me miq, shkonin në Atdhe, por duke u moshuar, duke i pakësuar të gjitha. Vetëm dashurinë dhe merakun jo.

Sapo u kthyen nga vizita e fundit në atdhe. Të lodhur, por të mbushur. Shpresa me këmbët e nxira, por me zemrën e bardhë, qe çmallur me shtëpinë e saj në Durrës dhe Maliqi i gjallëruar nga takimet në Vlorën e tij.

Dhe pa u ankurar kurrë, kurrë, pa ia zbrazur ndokujt dhimbjet e veta, madje as fëmijëve, Shpresa mbylli sytë si për t’u shplodhur në mesditën e së dielës, shpirti i saj mori rrugët qiellore me Maliqin e saj te kryet, duke i shtrënguar dorën dhe fëmijët e pikëlluar.

Pafund po vërshojnë mesazhet nga kudo, nga Amerika e Atdheu, nga Kanadaja e nga Europa, nga arbëreshë, etj, dhe nuk është vetëm lehtësia e mrekullueshme e komunikimit elektronik sot, por dhe mrekullia e zemrave njerëzore, Shpresa duke ikur vetë, ngjalli bisedat e mira, njerëzit po kujtojnë vlera e virtyte, e mira, e urta, e dashura, zemërbardha, po thonë, e kujtojnë si teta Shpresa, kur vinin në shtëpinë e saj, edhe në kohën e krizave, ndante ushqimin me ne, ishim të dobëta dhe na ushqente bashkë me çupat e veta, e paharruara, zonjë e nderuar, shkruan një tjetër, heroinë, ngushëllime familjes, që i shërbeu si askush, qoftë e parajsës, do ta kujtojmë fisnikërinë e saj, urtësinë e mirësinë, thekson prapë një tjetër, Shpresa e mirë, njerëz të tillë rrezatojnë dhe pas ikjes, etj, etj.

Po bashkëshorti, Maliqi i saj, mbas 60 vjetesh me të, duket sikur dridhet nga e ftohta e vetmisë. Donte ai të ikte i pari, po punët e Zotit, nuk i di askush. Po Shpresa ka lënë aq ngrohtësi dhe aq vetvete dhe aq siguri për shokun e jetës, babain e fëmijëve të saj. Ata, duke qenë vetë familjarë, e dinë dhe e ndjejnë babain, dashurinë e patjetërsueshme, të patundëshme të tij, se pasuria e vërtetë është familja e mirë, dashuria e saj dhe ky është amaneti i vërtetë i që na vjen nga nënat..

Lutjet për shpirtin e Shpresës vazhdojnë.

POROSIA

Dhe ky është shkaku i këtij shkrimi, përshpirtje për të thjeshtën dhe virtytin, për një grua me ato veti që duhet t’i kenë të gjitha së brendshmi, se është tjetër gjë të shquarit dhe lavdia, kryeministre, presidente, yll kinemaje a mode, deputete, super e pasur, drejtoreshë a çdo profesion, etj, etj, sot kujtuam Shpresën, e zakonshme si jeta e saj, që nuk e mposhtën përndjekjet dhe vuajtjet, por dhe begatia e mëvonshme, as lumturia, jo nuk e tjetërsuan, qendroi me fuqinë instiktive dhe të madhërishme të gruas, bashkëshorte dhe nënë.

Nuk kam njohur njeri me aq edukatë, shkruante një tjetër më së fundmi. Dhe ajo edukatën nuk e kishte të mësuar, por karakter. Pa thënë asgjë, as emrin e saj, madje duke ikur përgjithmonë, u kujtoi të gjithëve të gjitha këto, që nuk përbëjnë lajm, për të cilat s’ka kamera e intervista, gazetat nuk do të shkruajnë, por përtej këtyre, urtësisht dhe pa zhurmë Shpresa dha shpresë për mirësi dhe nder dhe virtyte (…nuk na duhet një demokraci pa virtyte, na mësonte Papa Vojtila…), për të vërtetën e të jetuarit vetëm me to. Prandaj dhe mbetet zonjë e nderuar dhe grua e bukur.

C:\Users\User\Downloads\IMG_8096 (1).jpg

Zonja Shpresa Agaj

Bashkëshortët Shpresa dhe Maliq Agaj në kopësht.

T’i mbash pallton gruas, dashuri përherë…

Shpresa vajzë, dritë dhe ëndërr,

edhe atëhere kur ishte e vështirë…

Lavdi Betejës së Junikut, 10 gusht 1998!

August 10, 2022 by s p

Dr. Lulzim Nika

Bekim Berisha dhe Bedri Shala, 24 vite më parë, së bashku me ushtarët trima, Përmet Vula, Elton Zherka dhe Bashkim Leku, ranë në Betejën e Junikut për tu bere pjesë e historisë se lavdishme dhe krenare të popullit shqiptar.

Sot, kujtojmë me nderim, heroizmin e Bedri Shalës dhe Bekim Berishës, në 24 vjetorin e rënies për lirinë e Kosovës, dhe gjithë ushtarëve të rënë në mbrojtje të atdheut në Betejën e Junikut.

Kur rrezja e lirisë ndriçoi nga pushka e shenjtë e familjes emblematike për historinë e re kombëtare të Jasharajve legjendarë, Bedriu dhe Bekimi së bashku me disa veprimtarë tjerë, në vitin 1998, nga mërgimi kthehet në Kosovë.

Duke kaluar Alpet shqiptare të armatosur dhe me vullnet të fortë hynë në zonën operative të Dukagjinit. Pas betejës së 24 marsit të Gllogjanit. Bedriu kaloi disa herë kufirin për të sjellë armatim në Kosovë. Me 10 gusht 1998 me bashkëluftëtarin e tij dhe me shokun e pandashëm, Bekim Berishën (Abeja), ndërmarrin aksionin luftarak kundër forcave serbe në Junik, ku bie heroikisht.

Rënia heroike dhe guximi i Bedriut dhe Bekimit u bënë motiv shtesë për luftëtarët e pa thyeshëm të UÇK-së deri në fitoren e lirisë.

Bekim Berisha dhe Bedri Shala, 24 vite më parë, së bashku me ushtarët trima, Përmet Vula, Elton Zherka dhe Bashkim Leku, ranë në Betejën e Junikut.

Heroizmi i tyre u shndërrua në frymëzim për qindra djem e vajza të Kosovës që iu bashkuan radhëve të UÇK-së në misionin e shenjtë për çlirimin e atdheut.

I përjetshëm do të jetë kujtimi i tyre, ashtu siç do të jetë edhe liria e Kosovës për të cilën ata ranë.

Lavdi heronjve të Kosovës Bekim Berisha e Bedri Shala!

Lavdi të gjithë te rënëve për lirinë e Kosovës!