Artistja Florentina Beck rrëfen ekskluzivisht për gazetën “Dielli”, organ i Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “VATRA”, New York, platformën digjitale “Përshëndetje Fëmijë” për moshat 2-8 vjeç si një seri edukative-argëtuese në YouTube në gjuhën shqipe, ku përmban episode me gjërat bazike siç janë numrat, shkronjat, ngjyrat, format gjeometrike, planetët, emocionet etj. Kjo platformë e krijuar në bashkëpunim me bashkëshortin e saj Skender Beck jep mundësi për çdo fëmijë sidomos për fëmijët në diasporë që të mësojnë gjuhën, kulturën, historinë dhe traditën shqiptare. Me artisten Florentina Beck bisedoi editori i “Diellit” Sokol Paja.

SI LINDI IDEJA PËR TË KRIJUAR NJË PRODUKSION PËR FËMIJËT?

Pikë së pari, faleminderit për ftesën dhe për interesimin tuaj për projektin tonë! “Përshëndetje Fëmijë” ka qenë ide e bashkëshortit tim, Skender Beck, tash një kohë të gjatë, dhe sidomos kur ne filluam të kërkonim video të tilla për fëmijët tanë Enry dhe Era, sepse donim që të ishin sa më afër gjuhës shqipe. Ne jetojmë në Los Angeles dhe këtu është një komunitet më i vogël i shqiptarëve, dhe gjithçka që i rrethonte ishte në gjuhën angleze. Po ashtu, duke parë që edhe në Kosovë dhe Shqipëri fëmijët janë të ekspozuar ndaj videove në gjuhën angleze, pikërisht nga mungesa e videove të tilla në gjuhën shqipe. Dhe duke qenë se ne jemi të dy artistë, atëherë vendosëm që të fillojmë këtë mision që e konsideroj shumë human së pari dhe së dyti shumë edukativ, që fëmijët tanë të mësojnë dhe të mburren me gjuhën shqipe!

“Përshëndetje Fëmijë” është një seri edukative-argëtuese në YouTube në gjuhën shqipe, ku përmban episode me gjërat bazike siç janë numrat, shkronjat, ngjyrat, format gjeometrike, planetët, emocionet etj., si dhe pjesën e kuizeve ku fëmijët mund të testojnë dijen që kanë marrë nga këto episode, si dhe këngë dhe gjithashtu “Përrallat e Natës” – rubrikë e veçantë para kohës së gjumit! Të gjitha materialet janë origjinale, të krijuara nga unë dhe Skenderi, dhe është një punë e madhe që bëhet prapa gjithë këtij projekti artistik!

ÇFARË SHTRIRJE, MBULIM DHE GJEOGRAFI FREKUENTIMI ONLINE KA NGA FËMIJËT SHQIPTARË?

“Përshëndetje Fëmijë” është një seri edukative-argëtuese për moshat 2-8 vjeç dhe mund të shikohet në YouTube anembanë botës. Ne jemi duke u rritur dhe zgjeruar çdo ditë e më shumë. Deri tani kemi arritur gjysmë milioni shikime. Natyrisht që shikueshmërinë më të madhe për momentin e kemi në Shqipëri dhe Kosovë, por po ashtu edhe në diasporë kemi shikueshmëri të madhe – në Gjermani, Itali, Slloveni, Australi – pothuajse në të gjitha vendet e botës ku ka shqiptarë. Në Amerikë mendoj që ende prindërit shqiptarë janë duke u njoftuar me këtë projekt dhe shpresoj që të jemi akoma më shumë të zgjeruar, sepse pikërisht ne që jetojmë në Amerikë e kemi shumë të nevojshëm këtë program!

A KENI MENDUAR TË HAPNI NJË SHKOLLË SHQIPE NË KALIFORNI PËRVEÇ VIDEOVE NË YOUTUBE?

Po, e kemi menduar dhe ende mendojmë që është diçka që duhet ta bëjmë patjetër. Por për momentin nuk kemi ende numrin e mjaftueshëm të fëmijëve për të filluar, dhe siç dihet, Kalifornia është shumë e shpërndarë, gjë që e bën pak më të vështirë organizimin. Megjithatë, jemi duke menduar që ta fillojmë një Kamp Veror Shqiptar, qysh këtë vit ose vitin tjetër. Do të na duhet mbështetje e plotë për këtë, sepse është një projekt që kërkon bashkëpunim, përkushtim dhe organizim nga të gjithë ne që duam ta ruajmë gjuhën dhe kulturën tonë.

SI NDJEHENI PAS KËTYRE MUAJVE DHE KËSAJ EKSPERIENCE UNIKE? CILAT JANË SFIDAT E SË ARDHMES?

Jashtëzakonisht e lumtur dhe e përmbushur shpirtërisht, sepse po shoh efektin pozitiv që ky projekt po ka tek fëmijët dhe prindërit. Çdo ditë marr mesazhe falënderuese nga prindërit dhe po ashtu kërkesa që të vazhdoj dhe të sjell episode të reja. Marr video të fëmijëve dhe kënaqësia është shumë e madhe kur i shoh sa kanë mësuar nga këto episode dhe sa janë duke u argëtuar me ne. Dhe po ashtu e di se ky projekt do të jetë online dhe i vlefshëm edhe për gjeneratat e ardhshme!

Sfidat e së ardhmes janë kryesisht financiare. Ky është një projekt shumë i kushtueshëm – nga skenari, regjisë, kamerës, montazhit, ndriçimit, zërimit, kompozimit të këngëve, animacioneve, e deri te xhirimet në studio – çdo detaj kërkon kohë, përkushtim dhe mjete. Deri më tani gjithçka është bërë vetëm me fondet tona personale, dhe e them me plot sinqeritet që nuk është aspak e lehtë. Dashuria për gjuhën shqipe dhe për fëmijët tanë na ka shtyrë ta vazhdojmë këtë rrugëtim, por për të ecur përpara dhe për ta ngritur këtë projekt në nivelin që e meriton, do të kemi nevojë për mbështetje konkrete.

NJË THIRRJE PËR MBËSHTETJE NGA BIZNESET, ORGANIZATAT, SHOQATAT, INSTITUCIONET SHTETËRORE NË KËTË NISMË EDUKATIVE E PATRIOTIKE

Kjo nismë ka lindur nga dashuria për gjuhën shqipe dhe për fëmijët tanë, dhe është ndërtuar me shumë mund, pa asnjë mbështetje të jashtme deri më tani. Gjithçka është realizuar nga dy prindër dhe artistë që kanë besuar se edhe fëmijët shqiptarë meritojnë përmbajtje cilësore në gjuhën e tyre amtare. Por tani ka ardhur momenti që kjo nismë të mos mbetet vetëm përpjekje personale.

Kemi nevojë për aleatë që e shohin vlerën dhe rëndësinë e këtij projekti. Mbështetja nga bizneset, organizatat, shoqatat dhe institucionet është thelbësore për të garantuar që “Përshëndetje Fëmijë” të vazhdojë të rritet, të pasurohet me përmbajtje të reja dhe të arrijë edhe më shumë fëmijë anembanë botës. Investimi në këtë projekt është investim në të ardhmen e fëmijëve tanë dhe në ruajtjen e gjuhës dhe identitetit tonë kombëtar. Ne jemi të gatshëm për bashkëpunim të sinqertë dhe afatgjatë me çdo institucion apo individ që beson në këtë mision.

NJË THIRRJE PËR MBËSHTETJE NGA PRINDËRIT NË KËTË PROCES EDUKIMI, NXËNIEJE DHE KOMUNITARIZMI

Edhe njëherë, ju falënderoj për ftesën! Është një nder i madh për mua të përmendem në gazetën tonë të dashur Dielli. Po ju drejtohem tash prindërve drejtpërdrejt: Të dashur prindër shqiptarë, ju ftoj të na ndiqni në kanalin tonë zyrtar në YouTube Përshëndetje Fëmijë, ta shpërndani faqen tonë sa më shumë me të gjitha familjet që kanë fëmijë dhe së bashku të kontribuojmë për një njohuri dhe edukim më të mirë në gjuhën shqipe. Mendoj që është obligim i yni si prindër që fëmijët ta njohin gjuhën, vendin dhe të jenë krenarë me rrënjët e tyre!

Nëse edhe ju jeni në kërkim të përmbajtjes edukative, argëtuese dhe të dashur për fëmijët tuaj, në gjuhën shqipe – atëherë jeni në vendin e duhur. “Përshëndetje Fëmijë” nuk është vetëm një seri në YouTube. Është një projekt i krijuar me zemër, një mision për t’i afruar fëmijët tanë me gjuhën, kulturën dhe identitetin tonë, kudo që ata rriten – në Shqipëri, Kosovë, diasporë apo SHBA. Çdo episod është punuar me dashuri, profesionalizëm dhe përkushtim. Ne u mësojmë fëmijëve numrat, ngjyrat, format, emocionet, profesionet, kafshët, frutat dhe shumë më tepër – përmes këngëve, animacioneve dhe kuizeve që i bëjnë të mësojnë duke u argëtuar. Na ndihmoni ta shpërndajmë këtë projekt që synon ta ruajë gjuhën tonë, që është një thesar i vërtetë. Abonohuni, ndani episodet me miqtë tuaj. Ky projekt është për fëmijët tanë – për të ardhmen tonë. Le të rrisim së bashku një brez që flet, mendon dhe ëndërron në shqip!

NA NDIQNI NË YOUTUBE:

https://www.youtube.com/@pershendetjefemije

Na ndiqni në Instagram:

https://www.instagram.com/pershendetje.femije

Faqja zyrtare:

https://www.pershendetjefemije.com

Kjo fotografi e rrallë, e realizuar më 29 qershor 1920, përjetëson një ngjarje të jashtëzakonshme në historinë e diasporës shqiptare në Europë, një darkë solemne e organizuar nga studentët shqiptarë që studionin në Vjenë, në nder të artistit legjendar të skenës evropiane, Aleksandër Moisiu.

Nën dritën e qirinjve dhe pas pasqyrave të kristalta të salloneve vjeneze, rinia intelektuale shqiptare i kushtoi një homazh artistit që kishte kapërcyer kufijtë gjeografikë e kulturorë, por që kurrë nuk kishte humbur lidhjen shpirtërore me atdheun e tij të origjinës. Ishte një akt simbolik, por njëkohësisht shumë domethënës, një brez që po formohej në universitetet e Europës, zgjedh të afirmojë krenarinë kombëtare përmes përfaqësimit më të lartë artistik që kishte atëherë kombi shqiptar.

Kjo ngjarje, organizuar me kursimet e tyre modeste, është më shumë se një darkë nderi, është një gjest kulturor, një akt afirmimi identitar dhe një shenjë e qartë se rinia shqiptare e asaj kohe ishte, jo vetëm e ndërgjegjshme për vlerat që përfaqësonte Aleksandër Moisiu, por edhe për misionin e saj për të qenë bartëse dhe përçues i dinjitetit kombëtar në qarqet kulturore e akademike të Europës.

Aleksandër Moisiu, me zërin dhe trupin e tij skenik që përshkoi teatrin gjerman, austriak, italian e më tej, ishte jo vetëm një aktor i shquar, por një ambasador shpirtëror i shqiptarëve, në një kohë kur zëri i këtij populli dëgjohej ende me vështirësi në tryezat diplomatike dhe skenat ndërkombëtare. Për studentët shqiptarë të Vjenës, ai ishte mishërimi i mundësisë së përfaqësimit në nivelin më të lartë artistik, një model suksesi që frymëzonte dhe angazhonte.

Ngjarja e 29 qershorit 1920 nuk duhet parë thjesht si një episod festiv. Ajo është një kapitull i rëndësishëm në kronikën e vetëdijes kombëtare, ku krenaria për identitetin kombëtar dhe afirmimi i trashëgimisë kulturore bëhen një me përpjekjen për arsim, emancipim dhe integrim dinjitoz në jetën kulturore evropiane.

Fotografia që ruan këtë çast është e mbushur me fytyra që pasqyrojnë dinjitetin, respektin dhe përkushtimin e një brezi. Ndër ta janë emra që më vonë do të kenë rol në jetën intelektuale dhe shtetformuese të Shqipërisë, duke bërë që kjo darkë të marrë edhe vlerën e një simboli bashkimi mes artit dhe mendimit, mes famës së fituar jashtë dhe kujtesës që ruhet brenda.

Ky kujtim është më shumë se një kornizë në murin e historisë. Është një dëshmi e asaj çfarë do të thotë të duash vendin tënd jo vetëm me fjalë, por me vepra, me vetëdije dhe me përulësi ndaj atyre që i dhanë emër Shqipërisë në botë. Ai tregon fuqinë që ka kultura për të bashkuar, për të frymëzuar dhe për të afirmuar një identitet të denjë në përballje me kohën. Në këtë mbrëmje të qershorit të vitit 1920, Vjena ndjeu për një çast të rrahurat e zemrës shqiptare, nëpërmjet duartrokitjeve që i takonin Aleksandër Moisiut, por që në thelb i përkisnin gjithë një populli që ngrihej mbi hapat e tij.

Albert Vataj

“Të vrasësh në kohë lufte, më duket se nuk është aspak më mirë se vrasja e zakonshme.”

Përgatiti Rafael Floqi

Reflektimi më i fuqishëm publik i Albert Ajnshtajnit mbi bombën atomike dhe rolin e tij në krijimin e saj nuk u nxor në ankand këtë javë. Sipas listës së saj në Bonhams, dokumenti arkivor u vlerësua për 100,000 dollarë—150,000 dollarë. Revista e shquar japoneze Kaizō botoi letrën e shtypur me pesë paragrafë në vitin 1953, duke shënuar një nga të paktat raste kur fizikani i famshëm diskutoi hapur fuqinë kataklizmike të armëve bërthamore dhe se si e shihte veten në Epokën e re Atomike.

Ajnshtajni nuk punoi kurrë drejtpërdrejt në zhvillimin e bombës së parë atomike në botë për Shtetet e Bashkuara, por hija e saj qëndronte mbi veprën e jetës së tij. Teknologjia e krijuar për të shfrytëzuar ndarjen bërthamore i detyrohet kryesisht përparimeve të tij revolucionare në botën e fizikës, dhe Ajnshtajni e dinte se fitorja në Luftën e Dytë Botërore kërkonte mposhtjen e Gjermanisë naziste në garën për të ndërtuar një armë bërthamore. Kjo ndjenjë urgjence kulmoi në një letër të vitit 1939 drejtuar Presidentit Franklin D. Roosevelt të shkruar nga fizikani tjetër Leo Szilard dhe të nënshkruar nga Ajnshtajni. “Disa aspekte të situatës që ka lindur duket se kërkojnë vigjilencë dhe, nëse është e nevojshme, veprim të shpejtë nga ana e Administratës”, i shpjegoi Ajnshtajni FDR-së në mënyrë të famshme. “Prandaj, besoj se është detyra ime t’ju sjell në vëmendje faktet dhe rekomandimet e mëposhtme.”

Informacionet dhe sugjerimet që pasuan ndihmuan në bindjen e presidentit për të miratuar programin bërthamor – fuqitë dhe tmerret e të cilit u demonstruan gjashtë vjet më vonë në Hiroshima dhe Nagasaki.

Ajnshtajni iu lut Presidentit Roosevelt në vitin 1939 që të fillonte punën për një program bërthamor në mënyrë që t’i mposhtte nazistët me një bombë. Për pjesën tjetër të jetës së tij, ai pohoi se ky ishte kontributi i tij i vetëm i drejtpërdrejtë në zhvillimin e armëve atomike. 

Ajnshtajni iu lut Presidentit Roosevelt në vitin 1939 që të fillonte punën për një program bërthamor me qëllim që t’i mposhtte nazistët me një bombë. Për pjesën tjetër të jetës së tij, ai pohoi se ky ishte kontributi i tij i vetëm i drejtpërdrejtë në zhvillimin e armëve atomike. (Klikoni për të zgjeruar) Kredia: Departamenti i Energjisë i SHBA-së

Një përjashtim i madh

Pasojat tragjike përfundimisht e përndoqën Ajnshtajnin për pjesën tjetër të jetës së tij. Në vitin 1946, Time botoi një kopertinë që e përshkruante atë përpara një reje kërpudhe të etiketuar “E=MC²”. Vitin pasardhës, Newsweek e etiketoi atë si “Kumbari i Epokës Atomike”. Ndërkohë, Ajnshtajni e distancoi veten vazhdimisht nga roli i tij në zhvillimin e bombës. Por edhe kështu, fizikani në përgjithësi nuk hyri në shumë detaje rreth ndjenjave të tij mbi këtë çështje.

Kishte një përjashtim të madh. Në vitin 1952, redaktori i Kaizō-së, Katsu Hara, i dërgoi një sërë pyetjesh Ajnshtajnit në lidhje me rolin e tij në lindjen e bombës atomike. Motivimi i Harës potencialisht buronte nga njohja e vlerësimit të gjatë të Ajns

htajnit si për Japoninë ashtu edhe për Kaizō-n, që kur botuesi i revistës e ftoi atë për një sërë leksionesh në vitin 1922. Por kjo marrëdhënie nuk e ndaloi Harën të hynte në temë.

“Pse bashkëpunuat me prodhimin e bombës atomike edhe pse ishit në dijeni të fuqisë së saj të jashtëzakonshme shkatërruese?” përfundonte letra e redaktorit drejtuar shkencëtarit në mënyrë të qartë.

Vitin pasardhës, Njësia e Censurës Civile e Fuqive Aleate hoqi ndalimin e saj për të treguar imazhe nga Hiroshima dhe Nagasaki, duke i lejuar botës të shihte për herë të parë pasojat e tmerrshme. Kjo, së bashku me marrëdhënien e Ajnshtajnit me vendin, ndoshta e ndihmoi atë të jepte mendimin e tij të vetëm publik mbi këtë temë.

Letra

Ajnshtajni e hapi përgjigjen e tij duke përsëritur bindjen e tij se ai kontribuoi shumë pak në zhvillimin e përgjithshëm të një arme bërthamore, por i dinte pasojat e saj serioze që nga fillimi:

Pjesëmarrja ime në prodhimin e bombës atomike [sic] konsistonte në një akt të vetëm: Unë nënshkrova një letër drejtuar Presidentit Roosevelt. Kjo letër theksonte domosdoshmërinë e eksperimentimit në shkallë të gjerë për të përcaktuar mundësinë e prodhimit të një bombe atomike.

Isha ​​shumë i vetëdijshëm për rrezikun e tmerrshëm për të gjithë njerëzimin, nëse këto eksperimente do të kishin sukses. Por probabiliteti që gjermanët të punonin pikërisht mbi atë problem me shanse të mira suksesi më shtyu të ndërmerrja atë hap. Nuk shihja ndonjë rrugëdalje tjetër, megjithëse gjithmonë isha një pacifist i bindur. Të vrasësh në kohë lufte, më duket mua, nuk është në asnjë mënyrë më mirë se vrasja e zakonshme.

Ajnshtajni gjithashtu shprehu zhgënjimin e tij me detyrimin në dukje të vazhdueshëm të shoqërisë për t’u “përgatitur për luftë”.

“Ata ndihen më të detyruar të përgatiten për mjetet më të neveritshme, në mënyrë që të mos mbeten prapa në garën e përgjithshme të armatimeve”, shkroi ai. “Një procedurë e tillë çon në mënyrë të pashmangshme në luftë, e cila, nga ana tjetër, në kushtet e sotme, sjell shkatërrim universal.”

Letra mbyllet me admirimin e Ajnshtajnit për Mahatma Gandhin, i cili u vra vetëm katër vjet më parë pasi e udhëhoqi Indinë drejt pavarësisë së saj nga sundimi kolonial britanik.

“Gandhi, gjeniu më i madh politik i kohës sonë ka treguar rrugën… një shembull të gjallë se vullneti i njeriut, i mbështetur nga një bindje e pathyeshme, është më i fortë se fuqia materiale në dukje e pamposhtur”, përfundoi Ajnshtajni.

Një gabim i madh

Edhe pse letra e Ajnshtajnit në Kaizō shënon mendimet e tij më të detajuara publike mbi energjinë bërthamore, ai vazhdoi ta diskutonte çështjen privatisht. Kjo përfshinte një korrespondencë me gjashtë shkronja me filozofin japonez Seiei Shinohara. që shqyrtoi më tej bindjet e tij si një “pacifist i bindur”.

“Ndërsa jam një pacifist i bindur, ka rrethana në të cilat besoj se përdorimi i forcës është i përshtatshëm – domethënë përballë një armiku të vendosur pa kushte për të më shkatërruar mua dhe popullin tim”, i tha ai Shinoharës.

Megjithatë, në jetën e tij publike dhe private, Ajnshtajni dukej se nuk e fali kurrë “aktin e tij të vetëm” në vitin 1939.

“Bëra një gabim të madh në jetën time kur nënshkrova letrën drejtuar Presidentit Roosevelt duke rekomanduar që të bëheshin bomba atomike…” shkroi ai në ditarin e tij në nëntor 1954, më pak se një vit para se të vdiste.

Mbretëresha Geraldinë e Shqiptarëve lindi më 6 gusht 1915 në Budapest. Prindërit e saj ishin konti Gyula Apponyi (1873-1924) dhe Gladys Virginia Stewart (1891-1947). Ajo kishte pesë vëllezër e motra (Virginia, Gyula, Sylviane, Patricia dhe Guy).

Bukuroshja hungareze martohet me Mbretin Zog me 27 prill 1938. Më 5 prill 1939, lind djalin e tyre, Mbretin Leka Zog 1. Më 7 prill 1939, Italia fashiste pushton Shqipërinë. Si rrjedhojë, ajo detyrohet të largohet në ekzil së bashku me Familjen Mbretërore, duke kaluar dhe jetuar nëpër disa shtete si Greqia, Turqia, Rumania, Polonia, Lituania, Letonia, Suedia, Norvegjia, Danimarka, Belgjika, Franca, Anglia, Egjipti, Spanja dhe në fund në Afrikë të Jugut, deri sa u kthye përfundimisht në Shqipëri në vitin 2002.

Trëndafili i Bardhë i Hungarisë shuhet më 22 tetor 2002, në moshën 87-vjeçare, në Spitalin Ushtarak të Tiranës.

Geraldina, fillimisht si konteshë dhe më pas si mbretëreshë, ka tërhequr vëmendjen e shtypit të huaj brenda dhe jashtë vendit tonë. E bukur, shtatlartë, elegante, e buzëqeshur, e zgjuar, besnike, me një dashuri të pakufishme dhe të pareshtur për Shqipërinë dhe shqiptarët, ajo është shprehur gjithmonë në mënyrë mjeshtërore para gazetarëve, madje dhe në momentet më të vështira të ekzistencës së saj.

Ky libër, nëpërmjet dhjetëra shkrimeve të përmbledhura në shtypin e shkruar të kohës, ku secili mbart faqen, datën, ditën, vitin e botimit dhe emrin e gazetës apo revistës, dokumenton jetën e saj gjatë periudhës 1938 – 1968.

Aurenc Bebja

Francë

Kristo Çipa/

Sapo u mbyll edicioni i gjashtë i festivalit folklorik “Netët e Bejkës Bardhë” dhe përveç lodhjes fizike, në mëndje ende më trokasin motive këngësh vëndçe, ritme vallesh, duartrokitje të vazhdueshme, përshëndetje personalitetesh dhe erë, erë e vazhdueshme në flamuj, dekor, bredha dhe në rrapin e sheshit. Morrën pjesë rreth 18 grupe konkuruese dhe përshëndetëse me rreth 200 artistë amatorë dhe profesionistë. Për këta të fundit, Ansamblin Shtetëror të Këngëve dhe Valleve një falënderim të veçantë për përkushtimin, gadishmërinë por mbi të gjitha për përjetësimin e këngëve dhe valleve të Pilurit!

Në këta 200 artistë rreth gjysma ishin artistë të rinj dhe të tjerët të ritur e moshuar nëpër skena si Golik Jaupi, Milto Gjiçali, grupi i Dukatit, Leni Mërkuri ,10 Shqiponjat e Tërbaçit, Guriu i Mallakstrës etj.

Por zemra të bëhet mal kur shikon që krahas Milto Gjiçalit i bie dyares Niko nipi që përveç ankthit të motiveve baritore, kapërxen edhe ledhin e thatë të opinionit të moshës. U interpretuan rreth 70 numra me këngë e valle të cilat sivjet ishin me shumë cilësi, pati edhe disa tendenca të izoluara për të rikthyer në skena në emër të moshës së krijimit edhe këngl me karakter religjioz që u zbehën si hiri kur digjet letra.

Konkurenca ishte e lartë dhe juria nga më profesionalet në fushën e folklorit me shumë mënçuri e barazi dha këto vlerësime: Çmimi i parë “ Lefter Çipa” i jepet grupit” Saranda”. Çmimi i dytë “ Maliq Lila” i jepet gripit të Dukatit. Çmimi i dytë” Maliq Lila” i jepet grupit” Djemtë e Bogonicës( urime dhe vazhdimësi!). Çmimi i tretë “ Feti Brahimi” ju dha grupit të fë rinjve të Delvinës. Çmimi i tretë “Feti Brahimi” ju dha grupit” Djemtë e lumit bardhë”. Çmimi special “Haxhi Dalipi” ju dha grupit legjendë të Bënçës. Çmimi vlerësues ju dha grupit “Nektari i polifonisë”. U dhanë edhe çmimet individuale. Marrësit më të mirë me titujt: “Dhimitër Varfi” Vendim Zyko, “Ermioni Mërkuri” Behije Dida. Kthyesit më të mirë me titullin: “Qirjako Bala” dy artistë Viron Laçaj, Shpresa Kapo Çela. Hedhësit më të mirë me titullin: “Leni Mërkuri” dy artistë: Fatmir Tahiraj dhe Kapo Ferrunaj.

Çmimi i parë pati edhe një vlerësim prej 1000 eurosh, vënë në dispozicion nga presidenti i “Rexhina grup” zoti Vasil Bedinaj ndaj të cilit gjej rastin të bëj një falënderim publik më emrin tim personal, Asamblit folklorik “Bejkë e Bardhë”, të banorëve të fshatit Pilur.

Falënderim edhe për Bashkinë Himarë dhe kryetarin e saj zotin Vangjel Tavo! Falënderim për ata që na nderuan me pjesmarrjen dhe kontributin e tyre!

Falënderim edhe për banorët e fshatit tim Pilur!

Dy netë të bukura magjike në sheshin e këngës. Këngë e valle të bukura, këngë erë, erë, vallëzim pa fund!