• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

PËRSIATJE NË NATËN E KRISHTLINDJES

December 24, 2016 by dgreca

1 eugjen merlika

Shkruar nga Eugjen Merlika/Ka dymijë vjet që, në fillim një pjesë e vogël njerëzish, më pas gjithënjë në rritje, deri në shifra shumë të mëdha, në çdo 25 dhjetor, festojnë lindjen e Fëmijës Jezu. Ndërkaq, në rruzullin tonë, në këtë pikë t’Universit të zgjedhur nga Krijuesi për të ndërtuar botën e të ngjajshmëve të tij, lindnin çdo ditë shumë fëmijë. Ata rriteshin, burrëroheshin, plakeshin e vdisnin, për t’u mbuluar me pluhurin e përjetshëm të harresës që do të kursente shumë pak prej tyre, ata që do të hynin në botën e vogël të “farëve”, t’atyre që do të merrnin përsipër misionin e zhvillimit e të ecjes përpara të gjithë njerëzimit.Fëmija i lindur në një shpellë të Betlemit ishte i veçantë. Kishte dalë nga barku i një virgjëreshe që quhej Maria. Ai nuk ishte fruti i një pasioni njerëzor që i a bën të pranueshme çdo femre gjithë mundin, dhimbjet e sakrificat e një akti që është në bazën e vazhdimit të historisë njerëzore. Megjithatë ai ishte një fëmijë i zakonshëm që prindët do t’a merrnin në krah, për të ikur larg së bashku drejt një vendi që do t’u epte mundësinë të shpëtonin jetën e tij të kërcënuar nga një urdhër fëmivrasës i një mbreti.Ai do të rritej si gjithë të tjerët në shtëpinë e marangozit Jozef, do të luante me fëmijët, do të miqësohej me moshatarët.

Ungjillori Luka na tregon se në një rast kur Jezui 12-vjeçar kishte shkuar bashkë me prindërit në Jeruzalem, për të festuar Pashkën ebraike, u zhduk për tre ditë dhe u gjend në Tempullin e Madh të qytetit, tek kuvendonte me të diturit e kohës, doktorët e tij. Ky episod, ndër të paktit që ndriçon fëmijërinë e tij, dëshmon brumin mendor me të cilin kish lindur e ish formuar djaloshi. Në ndryshim nga moshatarët Ai kishte orë të tëra, në të cilat qëndronte i vetmuar, i zhytur në mendime e përsiatje. Ato orë përbëjnë misterin, të pazbuluarën të cilën Jezui, Shpëtimtari, e mori me vete. Në një çast të caktuar, kur Ai mbushi tridhjetë vjeç, rrjedha e qetë e jetës ndryshoi.

Ai filloi të flasë gjatë mes njerëzve e të bëjë “mrekulli”. Fjalët e Tij hynin drejt e në zemrat e ndigjuesve, i bënin jehonë dëshirave të tyre të fshehta, portretizonin një botë krejt të ndryshme nga ajo në të cilën jetonin. Bota e tyre, e ndërtuar mbi themelin e sundimit të më të fortit, ku mbizotëronte “përdhuna e krenarit, vonimi i ligjës, gojëçthurja e zyrtarit dhe shkelmat që çdo vlerë zemërgjërë nga të pavlershmit merr…”, po të parafrazojmë të madhin Shekspir, do të përballej me një përfytyresë të re ku vëndin e dhunës, të mizorisë së të fuqishmëve do t’a zinte dashuria për njëri tjetrin. Fjalët e Tij ishin mesazhi i Krijuesit për një njerëzim të sëmurë, që luhatej në rrugën e tij mes ecjes përpara e vetëshkatërrimit.

Fjalët e Jezuit, sermonet para turmave e ndjekësve, parabolat e thjeshta me të cilat zbërthente thelbin e dukurive njerëzore, do të përbënin revolucionin më të madh që ka njohur njerëzimi në rrugën e tij të gjatë. Ai nuk ishte një revolucion me dhunë ku një pjesë njerëzish, të armatosur me një paketë bindjesh e idesh, do t’u a bënin të detyrueshme konceptet e tyre pjesës tjetër nëpërmjet armëve, terrorit e vdekjes, siç do të ndodhte shumë shekuj më vonë. Ai ishte shpallja e një doktrine barazie e drejtësie, ku elementi kryesor që do të përcaktonte marredhëniet mes njerëzve do t’ishte jo urrejtja, por dashuria e ndërsjelltë. Parimi themelor i asaj doktrine ishte  “të mos i bëhej tjetrit ajo që nuk do të të pëlqente të të bëhet ty” e fuqia e saj në lajmërimin e një epoke të re ku njerëzimi, i sfilitur nga mëkatet e shumta, do të kishte mundësinë të shëlbehej e të ringjallej. Për t’ia arritur kësaj Zoti kishte dërguar në tokë birin e tij që, nëpërmjet kryqëzimit, do të shpëtonte njerëzimin nga pesha e mëkateve. Ishte një hap më tej kundrejt tabelave të Moisiut, që përcaktonin kontekstin moral në të cilin duhej të përshkohej jeta njerëzore. Krishti sillte mes njerëzve shpresën. Ky ishte rezultati më i rëndësishëm i pranisë së tij të shkurtër mes frymorëve të këtij planeti.

Fuqia e mesazhit të Tij ndau më dysh historinë njerëzore duke përcaktuar fillimin e një ere të re. Për dhjetëvjeçarë me rradhë historiografia e regjimeve komuniste e quajti me këtë term vitin zero kur lindi Krishti, duke mbajtur n’errësirë popuj të tërë mbi një nga ngjarjet më të rëndësishme të historisë njerëzore. Habit fakti që tani pasardhësit e atyre regjimeve janë bërë “mbrojtës të flaktë” të besimeve fetare e që marrin pjesë në meshat e Kërshëndellave apo Pashkëve, ose shkojnë në Vatikan për të kërkuar bekimin e Papës. Nëse nuk është shprehje tipike e hipokrizisë, e lidhur me interesa të mëdha të imazhit për oportunizëm politik, siç mendoj, duhet t’a pranojmë këtë dukuri si një nga mrekullitë e viteve të fundit të Jezuit.

Mesazhi i Krishtit u luftua, i u nënështrua për shekuj të tërë dhunës së Perandorisë më të fuqishme të kohës, asaj romake, në lashtësi. Të njëjtin fat pati në kohët e reja, kur u bë  prè e sulmeve të paparimta të revolucionarëve të ndryshëm, në veçanti të idhtarëve të Marksit, të ardhur në pushtet në më shumë se një të tretën e botës. Megjithatë ai nuk u ndal, nuk u kufizua, nuk reshti së pushtuari mëndje e zemra njerëzish gjatë dymijë viteve. Kjo provon vërtetësinë e tij, sepse vetëm e vërteta ka fuqinë të shkallmojë mure, prita, gardhe që dhuna, në forma të ndryshme, i ve përpara për t’i penguar ecjen. Ai ushqeu gjithmonë shpresën për kohë më të mira e i armatosi njerëzit me durimin për të përballuar me dinjitet edhe sfidat më të tmerrshme, mbasi edhe në përshkimin e tuneleve më t’errëta të jetës fjala e Tij ishte një dritë në fundin e tyre.

Qindvjetori i shkuar vuri në provë shumë popuj e shumë njerëz nëpër lagerët e gulagët e pafund të ferreve naziste e komuniste. Ata qindra milionë krijesa njerëzore, që patën fatin e keq të kalojnë nëpër to, që u ballafaquan në çdo çast me dhunën e mizorinë, e dijnë mirë se me çfarë besimi e shprese në zemër i drejtonin sytë nga qielli, në heshtje duke kërkuar ndihmën e Tij…Dukej sikur pesha lehtësohej, dhimbja pakësohej e fuqitë shtoheshin. Thonë se në vitet e tmerrshme të shtypjes policore në kampin e Spaçit, mbas revoltës së 1973-shit, në netët e ftohta të dimrit mirditas, hija e Krishtit shoqëronte vargun e të burgosurve që i ngjiteshin malit për të marrë turnin e punës. Nuk di me siguri sa është e vërtetë kjo. Shfaqjet e Zonjës së Bekuar janë të vërtetuara në Lourdes, në Fatima, në Mezhdugorie, madje dhe të fotografuara, të Jezuit më pak. Por nuk do të kishte asgjë për t’u habitur dukuria e Spaçit, mbasi rrallë herë prova e dhimbjes ka qenë kaq e hidhur sa në qelitë dhe galeritë e atij kampi të mallkuar, në mesin e viteve 70.

Mesazhi i Krishtit është një gjithësi vlerash, konceptesh, dukurish, që shkojnë nga jeta intime e njeriut, tek bashkësia e parimet e saj, tek Shteti e ligjet e tij, tek Krijuesi e raporti i krijesës me të. Është një godinë madhështore ku nuk ka skuta  të pandriçuara, ku parimin e dënimit e ka zëvendësuar ai i faljes, ku njeriu është objekt e subjekt i historisë së tij vetiake dhe njëherësh i asaj të njerëzimit. “ Nuk kam ardhur t’i u  sjell paqen, kam ardhur me shpatë në mes tuaj…” shprehet Krishti në një nga predikimet e Tij. Në dukje ka një paradoks, jep idenë se edhe lajmëtari i dashurisë hyjnore ka nevojë për dhunën për të mbështetur argumentat e Tij. Në fakt shpata është simbolike, është lufta e brëndëshme që duhet të përballojë njeriu për të sendërtuar paqen me veten, me t’afërmit, me bashkësinë njerëzore e deri me vetë Krijuesin. Për vetë natyrën komplekse të njeriut, të përbërë së shumti nga instikte, dëshira, synime e interesa vetiake të njëanëshme, rruga e përsosmërisë morale, shtegu i domosdoshëm për të kaluar në paqen e brëndëshme dhe botën sipërore të Krijuesit, lufta brënda individit bëhet një praktikë e përjetëshme. Në këtë luftë del i fituar më shumë ai që mëkatet e tij i shlyen nëpërmjet pendesës së sinqertë, mbas një pjese jete të stuhishme, se sa ai që kalon jetën e tij duke  respektuar parimet. Kur kthehet në shtëpi “djali plangprishës” shkakton më shumë gëzim se sa vëllai që çdo ditë punon normalisht për familjen. Duket diçka e pakapëshme për logjikën e thjeshtë tonën, madje bie ndesh me të, si në rastin kur Krishti predikon për t’i kthyer faqen tjetër shpullës.

Njerëzimi i projektuar nga Krishti është një shoqëri ideale e cila përjashton dhunën, si faktor rregullues i bashkëjetesës. Por sa i mundshëm  do t’ishte sendërtimi i kësaj shoqërie që trashëgon që nga agimet e saj luftën mes njerëzve, madje dhe brënda një bashkësie apo familjeje, që fillon me vëllavrasjen? Krishti predikon, këshillon, shëron, bën mrekullira, por është i vetëdijshëm se mësimet e Tij janë më shumë në bazën e shëndoshjes e ringjalljes shpirtërore të njerëzve se sa të organizimit të tyre shoqëror e shtetëror.  “Mbretëria ime nuk është e kësaj bote “, “ Rrugët e juaja nuk janë rrugët e mija “, janë pohime që nxjerrin në pah personalitetin jashtëtokësor të profetit. Ai nuk merr pozën e ligjvënësit dhe as të zbatuesit të ligjeve tokësore. Për Të është i huaj pushteti zyrtar mbi njerëzit, por Ai fiton mbi ta atë shpirtëror, sepse është zëdhënës i fjalës së Babait, i dërguar në Tokë për të ndryshuar rrjedhën e mbrapshtë të lumit njerëzor. Megjithatë Ai predikon parimet e rregullat e bashkëjetësës mes njerëzve, si koncepte  rregulluese të shoqërisë, në të cilën institucionet  shërbejnë si katalizatorë të dukurive shoqërore, pa të cilët bashkësia njerëzore do të kthehej në një anarki shkatërruese. Në këtë anarki do të përfitonin parazitët, mashtruesit, lajkatarët, njerëzit pa skrupuj që kanë për parim vetëm interesin e tyre. Në Tempullin e madh të Jeruzalemit Njeriu – Zot rrëmbeu kamzhikun dhe përzuri me të farisejtë që e kishin mbushur. Sa i dobishëm do t’ishte sot ai kamzhik për të pastruar institucionet e Vendit tonë nga farisejtë bashkëkohorë që i kanë pushtuar…..

Njeriu jeton në dy sfera që duken të ndara, por që nuk përjashtojnë njëra tjetrën. Njëra është ajo temporale, jeta e zakonshme materiale me problemet e saj të përditëshme, me lodhjen, varfërinë, punën, familjen, Shtetin e marrëdhëniet e individit me të dhe ligjet e tij. Tjetra është ajo shpirtërore, që duhet të mbështetet në raportin e brëndshëm me t’afërmit e me Hyjninë e në pregatitjen e vetes për ballafaqimin me Të, kur jeta tokësore të ketë mbaruar kursin e saj. Por ky dualizëm harmonizohet nga ligjet universale të Krijuesit që, nëpërmjet fjalëve të Krishtit, gjejnë përhapjen e tyre mes njerëzve e shërbejnë si udhërrëfyes në jetën e tyre. Në këtë kontekst është tepër domethënëse dhe e një aktualiteti të paperëndueshëm thënia: “Jepini Qezarit atë që është e Qezarit dhe Zotit atë që është e Zotit!”. Është një porosi shumë e vyer të cilën, fatkeqësisht, Njerëzimi, në rrugën e tij të gjatë, nuk e mbajti parasysh.

Vetë godina e Jezuit, Kisha katolike, për kohë të gjata, lakmoi rolin e Qezarit e, sa herë Qezarët e rradhës mëtuan të zëvendësojnë Zotin në jetën e vartësve të tyre. Neve, si popull, na takoi shorti më i keq, mbasi “Qezari” ynë e fshiu krejtësisht Perëndinë, jo vetëm nga goja e nënshtetasve të tij, duke u a bërë t’a paguanin me kokë, ose vite të gjata burgimi e pune të detyruar ushtrimin e kultit të saj, por edhe nga fjalori, duke e kthyer Shqipërinë, zyrtarisht, në Shtetin e vetëm ateist në botë edhe nga ana juridike.

Në qendër të doktrinës së Krishtit është koncepti i faljes, që bëhet urdhërues e merr tone madhore kur është fjala për të vrarë me gurë një prostitutë : “ Ai që e ndien veten pa faj të hedhë gurin e parë!” Është një nga pikat kulmore të Testamentit të Ri, një çast, në të cilin Krishti na paraqitet si një poliedër që rrezaton dritë gjithandej. Na zbulohet si vetëdija kritike e Njerëzimit, nga buron një konceptim i ndryshëm i ligjeve në fuqi, të trashëguara apo të fituara. Nuk mjafton të zbatohet një ligj që dënon një grua që shet trupin e saj, mbasi, në rastin konkret, faji nuk përqëndrohet vetëm në personin, por merr përmasat e një dukurie të përgjithëshme, në të cilën, thellë në vete, secili ka një pjesë. Prandaj aftësia e gjykimit njerëzor zbehet, nuk ka fuqi, i lëshon vendin gjykimit hyjnor, që shprehet nëpërmjet fjalëve që Jezui i thotë Maria Madalenës, të ulur në gjunjët e tij.

Jeta e shkurtër e predikuesit më të shquar të Njerëzimit përfundoi në kryq. Çastet e fundit nxjerrin në pah më së miri dyfishësinë e qënies së Tij njerëzore e hyjnore. Ajo klithmë dëshpërimi “Ati im, Ati im përse më ke braktisur?”, mbas një torture sfilitëse tri ditëshe i gozhduar në Kryqin e drunjtë, kur fuqitë njerëzore pothuajse ishin shterrur, është përsëritur me miliona herë në historinë e gjatë të mizorive njerëzore. Viktimat e këtyre mizorive kanë lehtësuar shpesh peshën e vuajtjes duke menduar Shpëtuesin e Njerëzimit në kryq. Ajo klithmë dhimbjeje e dëshpërimi u pasua nga qetësia e vdekjes dhe ngjitja në qiell. Ky akt përfaqëson mesazhin më të përkryer të shpresës, një mesazh që ngulitet thellë e që bën të mundur përballimin e së keqes në format e saj më skajore.

Kanë kaluar dymijë vite, por në çdo natë Krishtlindjesh ne rijetojmë çastin e Betlemit. E rijetojmë në forma e mënyra të ndryshme, jo rrallë edhe nëpërmjet shfaqjesh që s’kanë asgjë të përbashkët me personazhet e shpellës së Betlemit. I rijetojmë ata çaste me një hidhësirë në gojë, sepse jemi të vetëdijshëm se, megjithë përparimet që ka bërë Njerëzimi në rrugën e tij drejt zhvillimit e mirëqënies, megjithë realizimet fantastike të disiplinave të ndryshme shkencore, megjithë shpalosjen e paprerë të parimeve më fisnike në karta e dokumenta, ne mbetemi ende larg sendërtimit t’asaj shoqërie në të cilën mësimet e Krishtit të mos jenë vetëm objekt predikimesh klerikësh nëpër kisha.

Në çdo prag mesnate, kur presim në heshtje e të zhytur në përsiatje çastin simbolik t’ardhjes së Mesisë së Betlemit mes nesh, secili në botën e tij të vogël i bën një shqyrtim vetes, për të shkoqitur në intimitetin e tij, ku i vetmi dëshmitar mund të jetë Zoti, gjithshka që nuk duhet të kishte bërë apo ato që duhet të bënte dhe i mungoi dëshira, vullneti, interesi. N’atë intimitet të secilit, larg çdo lloj hipokrizie njerëzore, mbasi vetëm vetja nuk mund të gënjehet, ndoshta fillon ecja në rrugën e gjatë e të vështirë të sendërtimit të mësimeve të Krishtit. Aty lind shpresa se diçka do të ndryshojë për mirë.Ne e ushqejmë atë edhe se përvoja e gjatë e së shkuarës  së Njerëzimit na le pak shteg për të besuar. Kjo është fuqia e Natës së Kërshëndellave, që nuk kanë mundur t’a pakësojnë as shekujt, as njerëzit, as teoritë apo doktrinat e tyre, që vazhdon të pushtojë, të magjepsë, sepse i flet shpirtit të njeriut dhe ai është i përjetshëm.

Filed Under: Opinion Tagged With: Eugjen Merlika, NË NATËN E KRISHTLINDJES, persiatje

VETINGU,LIGJI I DOSJEVE DHE AUTORITETI

December 23, 2016 by dgreca

1-lek-mirakaj-2

Nga Lek Mirakaj

Me se fundi ajo qe pritesh,ose thene ndryshe detyra qe na ishte lene nga komuniteti nderkombetar ,u krye.   Gjykata kushtetuese, e detyruar nga opinioni publik dhe presioni nderkombetar vendosi te beje harikiri, aprovoj ligjin mbi Vetingun.  Lajm i mire qe duke i shtuar dhe aprovimin e autoritetit qe do administroje hapjen e dosjeve na bene te shpresojme se gjerat po levizin ne drejtimin e duhur.  Duke i shtuar ketyre edhe lajmin per heqjen e dekoratave dhe titujve personave pergjegjes per krimet e diktatures dhe shpresen se shpejt mund ti hiqen dekoratat edhe Enverit me shoke na bene te shpresojme se ndoshta po fillon dekomunizimi i vertete?

Po le te perqendrohemi te aktiviteti qe e pret AUTORITETIN e hapjes se dosjeve.  Le ti urojme ketij autoriteti qe te jete i sukseseshem ne detyren e veshtire dhe teper delikate.  Nuk ka dyshim qe hapja e dosjeve eshte nje domosdoshmeri per te njohur dhe per tu ndare njehere e mire nga erresira dhe frika qe ngjallin dosjet e erreta te sigurimit.  Le te analizojme dhe te shohim a i ploteson ky ligje kerkesat e shoqerise dhe vecanerisht te asaj pjese te popullit qe u persekutua ne menyren me te pa imagjinushme nga sigurimi, i cili ishte nje instrument dhune ne sherbim te Partise Punes.  Mendoj se emertimi i ligjit duhesh te ishte me domethenes.

Ligjit i mungon cilesori dhe emertimi duhet te jete dosjet e “diktatures komuniste”.  Ne prononcimin publik qe kryetarja e emeruar  i dha Zerit te Amerikes mjaft detaje mbi ligjin ne fjale dhe percaktoj objektiva qe ajo mendon se duhet te arrihen me aplikimin e ligjit, objektiva te cilat  sikur gjysma e tyre te realizohesh duhet konsideruar si sukses.  Personalisht  mendoj qe shumica e ish te persekutuarve politike, e konsiderojme kete ligj me te meta dhe qe mund te krijoje konfuzion.  Arsyeja eshte se ketij ligji i mungon pjesa me e domosdoshme : lustracioni.  Si duket hartuesit e ketij ligji ,ne vend qe te pakten ti demaskonin pjesmarresit ne krime kunder njerzimit, nuk po themi ti denonin ,mbasi ndoshta bie ne kundershtim me te “drejtat kushtetuese” ne formen e hartuar te ligjit kane krijuar permisat qe te vazhdoje persekutimi i ish te persekutuarve ne forma me perfide .

Ata na japin mundesine kur e shohin ata te aresyeshme ,qe ne te njihemi me dosjen tone.  Duke qene se ne shumicen e rasteve vecanerisht ne denimet per agjitacion dhe propogande, njerzit jane denuar me deshmitare fallco ku ne shume raste as nuk njiheshin me njeri tjetrin.  Tani ne kemi mundesine, gjithnje ne rastet kur nuk do jemi te penguar nga interesa apo influenca te fuqishme politike,te njohim denoncuesit e vertete.  Deri ketu jemi dakord po duke qene se do fshihen te dhenat per persona te trete per deri sa ne nuk do dijme se me cfar mjetesh sigurimi i ka detyruar njerzit ,qe ndoshta jane shoket ose te afermit tane te na spiunojne.  Ne na jepet e vetmja mundesi qe te ngaterrohemi me njeri tjetrin dhe operativi qe ka qene strumbullari i poshtersise te kaperdiset dhe te na thote: -e shikoni  nuk ju kemi futur ne ne burgje, ju keni futur njeri tjetrin.

A ka gje me cinike dhe te poshter se ky veprim djallezor.  Kjo lloj trasparence nuk sheron as plaget tona as lehteson ndergjegjet e vrara te atyre qe sigurimi i shtetit me mjetet me te felliqura i pati denutarilizuar.  Hapja e gjithe dokumentave te fshehta te sigurimit do bente te mundur trasparencen.  Nga kjo transparence dhe verifikim nuk duhet te perjashtohen as ata qe gjoja kane kaluar verifikimin e komisionit Mezini dhe Bezhani.   Vite me pare kemi pasur nje ligje ne baze te cilit pati vepruar nje organ me emertimin Komisioni Mezini.  Ne baze te atij ligji ishte e detyrushme per personat qe pretendonin per tu bere deputet dhe ata qe pretendonin per tu emeruar ne kategori perfaqesuese dhe vendim marrese marrja e certifikates se pastertise cka nenkuptonte se pretenduesit nuk kishin qene as pjestar dhe as bashkepuntore te fshehte te sigurimit. Ky komision fatkeqesisht deshtoj.  Arsyeja e deshtimit nuk qe ligji ose puna e komisionerve qe nderhyrja e poltikes dhe verifikimi qe u apliku ne menyre selektive.  Ne kete ceshtje kemi dy element: nje ligje te mire dhe nje deshtim te shkaktuar pikerisht nga autoret e ligjit.

Keto jane shenjat se politika e dy kraheve, qe ne nisje po perpiqet ti fuse shkopinj ne rrota punes se autoritetit. Fakti qe partite ,ne vend qe te kerkonin personat me te pershtatshem, per te qene pjese e autoritetit insistuan per te pasur perfaqesuesit e tyre ne perberjen e autoritetit. Kjo flet qarte per qellimin e tyre.  Le te shpresojme se aprovimi i ligjit mbi VETINGUN do te shmang kete rrezik.  E theksova ne fillim te shkrimit,se emertimi duhet te ishte Dosjet e Krimit Komunist dhe jo pa qellim.  Dosjet per te cilat po behet tere kjo zhurme i perkasin nje kategorije qe mbas viteve pesedhjete realisht pothuaj e kishte humbur peshen ne politiken dhe ne jeten shoqerore. Ishe nje kategori tjeter ajo qe qendronte ne qender te problemeve dhe luftes per pushtet. Ishte lufta dhe intrigat e problemet qe mbarte anetarsija e Partise se Punes. Partia mburej, se te ashtuquajturat grupe armiqesore ishin zbuluar prej saj,cka nenkupton nje te vertete se denoncuesit, provokatoret dhe spijunet gjendeshin dhe vepronin brenda rradheve te partise.

Nga ketej natyrshem del kerkesa, qe krahas dosjeve te deklasuarve qe u persekutuan dhe u denatyralizuan duke bashkepunu me sigurimin ,te hapen dhe ti behen te njohura publikut edhe dosjet e komiteti qendror dhe proçes verbalet e mbledhjeve te organizatava baze te Partise se Punes.  Po te hapen dhe ti behen te ditura publikut proçes verbalet e mbledhjeve dhe vendimeve qe merreshin ne keto mbledhje kriminale, do merret vesht edhe kush jane udheheqesit e rinj ndoshta edhe si u krijuan pasaniket e rinj.  Ne fund te fundit dihet se njeriu i ri qe po na udheheq nga deshtimi ne deshtim dhe qe ka paturpesine deshtimin ta emertoje ,tranzicijon i zgjatur,nuk u kriju ne birucat e sigurimit ku vlonte dajaku po u krijua ne guzhinat e felliqura te Partise Punes.

Keto jane shqetesime qe jane te pranishme per sa kohe qe trupa qe do vere ne veprim VETINGUN te filloje nga puna.  Me fillimin e VETINGUT te shpresojme se keto shqetesime nuk do ti kemi per shume kohe.  Mbasi shpresojme se do kemi nje trupe gjykuse qe nuk do kete aresye ti behet pengese autoritetit.  Shpresojme se politikanet do kene me shume hallin ti shmangen pergjegjesive per zullumet qe kane bere,se te merren me punen e autoritetit,keshtu qe duan apo nuk duan hartuesit e ligjit mbi hapjen e dosjeve,transparenca do behet.  Dhe duan apo nuk duan politikanet dhe gjykatesit e prokuroret tane VETINGU do sjelle ne drejtimin e vendit njerez te rinj ,qe do i shmangen zullumeve  dhe prapshtive qe karakterizojne klasen politike dhe trupen gjyqesore.

Filed Under: Opinion Tagged With: lek mirakaj, LIGJI I DOSJEVE DHE AUTORITETI, Vetingu

Na telendise Ledina

December 22, 2016 by dgreca


1-ilir-levonja-2-288x300-1-1-1
Nga Ilir Levonja/Sot webet tona i ka harbuar veshja transparente e prezeantueses së Festivalit të këngës. Këtij të radhës, i 55-ti në Radio Televizionin ”Publik” Shtetëror. Shpina e saj, të pasmet, kofshët janë kthyer në një indinjatë kolektive. Kushedi kujt ia dha mendja të shkrepi një foto nga auditori. Nga pas kuintave, si e si me mendjen e një njeriu që edhe i pëlqen, por edhe i plas shpirti. Se nuk e arrin dot… Me ato qejfet tona shpotitëse. E perverse… Qejf o qejf qerrata. Dhe e ka hedhur në internet. Këto janë sot më se të zakonshme. Dhe nga ana tjetër një lloj beteje kuintash ku ne vdesim për tu përfshirë. Sidomos pas zgjedhjes që bëjnë tarafet e drejtuesve. Apo nga ato qokat e grupeve të medhënj me artistë të vegjël etj. Një histori shoqërish në kulturë, por me kontigjent masiv të pakultuarish. Sepse nuk ka asnjë çudi. Dhe nuk ka pse të jetë skup një rast i tillë, pasi veshjet e të tjerat konkludohen më përpara. Dhe jo në çast, si befasi etj. Por nuk ia vlen. Pasi është një zhurmë e pamoralshme.

Sidomos për ne shqiptarët. Që sapo del një Bleonë me transparente. Sapo del një Gixhari, apo një Tuna me zogun zbuluar etj. Këtej shqyejnë sytë të shuajnë nepsin. Këtej fillojmë e shqyejmë botën mbarë shqiptare. Sikur të na ketë rënë kolera. Ka një vërshim nervash, flitet për nderin. Diskutohet dhe dënohet në masë. Me një fanatizëm kolektiv sa të krijohet përshtypja se shpina, të pasmet, apo kofshët e kësaj Ledinës janë nderi i shtëpisë së çdo shqiptari. Në fakt revistat pornografike, apo Playboy, janë sot me shumicë sirtarëve. Mëkatet dhe mëkatarët po ashtu.
Na e mori nderin nëpër këmbë Ledina, Bleona etj. Dhe na indinjon kjo. Na shkumos. Na vreros. Na shpërthen në sharje. Në mallkime sepse shikon fëmija në shtëpi. Shikon vajza etj. Na tmerrojnë këto lakuriqësi. Na i bombardon nervat. Dhe ne jemi rraca, a soji më i ndjeshëm në rruzullin tokësor. Na shkallojnë…
Megjithatë, ne të ndershmit. Qelibarët. Nuk e kemi për asgjë. Madje
të fusim dorën në zjarr. Për një kryeministër frekuentues plazhesh nudo. Ta bekojmë e ta votojmë. Madje të të vrasim në emër të tij.
Ta mbajmë portretin e tij në gjoks. Nuk e kemi problem, të falim njerëz. Nga ata që akuzohen për përdhunim në grup. E çfarë nderi i humbur është shpina e Ledinës? Përballë një aktivisti përdhunuesish në grup. Këtu askush nuk llogjikon e të pyesi veten. Sikur e përdhunuara të ishte vajza e tij. Askush nuk pyet veten se, kush e çnderos shqiptarin. Përdhunuesi apo shpina dhe kofshët e Ledinës? Këtu për inat të si me vjerre, i votojmë. Madje i bëjnë kryetarë bashkish. I bëjmë deputet etj.
Megjithatë ne të ndershmit. Që na harbon lakuriqësia, si demin e kuqja. Nuk na harbon aspak lufta personale. E burave të shtetit. Që në 26 vite demokraci. E kanë kthyer kuvendin e shqiptarëve në arenë denoncimesh. Aq sa sot kësaj dite mund të themi pa frikë se… I përkasim asaj soj rrace njerëzore. Ku tek kushdo mund të kemi besim. Veç si shqiptarë, tek njeri-tjetri jo!
Eshtë epoka e damogogjisë dhe kulturës së denoncimit.
Mund të denoncosh, demaskosh, shash, fyesh, pështysh, më se normalisht. Kjo quhet politikë e fortë. Asgjë nuk ndodh. Veçse ai që vdes ka emrin popull. Ai që burgoset, vidhet, ripet është popull. I parëndësishëm. Ai që quan nderin e humbur, shpinën e Ledinës.
Jo dënimin me çnderimin e tij. Duke u detyruar të votojnë trafikantë droge, prostitucioni, shushunja tenderash, ligjëvënës që dehen bordellove të Europës. Që vjedhin marketeve. Që kanë nga dy emra.
Megjithatë ne të kulluarit… Nuk na habit aspak. Nuk na i acaron nervat. Kjo kurvëria kolektive sidomos sot. Kur një i dënuar publik. Një burrë me rraso. Për të cilin u kujtuam se e nderoi edhe Papa.
Një fetar i mbijetuar. Një ”armik” i klasës, u flet një auditori me bijë nomeklature. Me akuza për përdhunim në grup. Për vrasje. U flet për dashuri ndaj popullit. Po ne nuk na habit. Nuk na befason. Nuk na bën të ulërasim. Kur shohim xhondemokratët, se si i ofrojnë viktimës podin e fjalës. Se i buzëqeshin…, pasi e shtrydhën, ropën, përdhunuan. Gjysmë shekulli, ditë më ditë, natë më natë. Si e sa herë u desh qejfi. Jo, kjo nuk na harbon. Kjo nuk është kurvëri.
Veç shpina e artë e një gruaje, po!

Filed Under: Opinion Tagged With: Ilir Levonja, Na telendise Ledina

Dysfunction in the Balkans Can the Post-Yugoslav Settlement Survive?

December 21, 2016 by dgreca

1-balkans
By Timothy Less/
2-balkans
The political settlement in the former Yugoslavia is unraveling. In Bosnia, the weakest state in the region, both Serbs and Croats are mounting a concerted challenge to the Dayton peace accords, the delicate set of compromises that hold the country together. In Macedonia, political figures from the large Albanian minority are calling for the federalization of the state along ethnic lines. In Kosovo, the Serb minority is insisting on the creation of a network of self-governing enclaves with effective independence from the central government. In Serbia’s Presevo Valley, Albanians are agitating for greater autonomy. In Montenegro, Albanians have demanded a self-governing entity. And in Kosovo and Albania, where Albanians have their independence, nationalists are pushing for a unified Albanian state. It is easy to dismiss all this as simply sound and fury, whipped up by opportunistic politicians. But it would be a mistake to ignore the will of the electorates, which have persistently shown their dissatisfaction with the multiethnic status quo and are demanding change. The choice facing Western policymakers is either to recognize the legitimacy of these demands and radically change their approach or to continue with the current policy and risk renewed conflict. A BEAUTIFUL IDEA When Yugoslavia collapsed at the start of 1990s, there was nothing predetermined about what followed. One possibility was the emergence of nation-states, comparable to those elsewhere in Europe; another was multiethnic states based on internal administrative boundaries. In the end, the West determined the nature of the post-Yugoslav settlement by recognizing the independence of the old Yugoslav republics within their existing borders. In doing so, they were guided not only by a belief that this would promote justice and security but also by an ideological conviction that nationalism was the source of instability in Europe. Multiethnicity was seen as a viable, even desirable, organizing principle. Unfortunately, this decision cut across the most basic interests of the emerging minority groups, which saw themselves condemned to second-class status in someone else’s state. In the 1990s, many took up arms to try to secure formal separation. Subsequently, wherever this failed, minorities have struggled to secure as much autonomy as possible within their adoptive states. Given the resistance of majority groups to the fragmentation of their polities, these attempts at separation have built tension into the very nervous system of the region’s various multiethnic states. As a result, the West has been compelled for the last two decades to enforce the settlement it imposed on the former Yugoslavia, deploying UN-run civilian missions and NATO troops as regional policemen. At first, Washington took the lead, but after the United States downgraded its presence in the Balkans over the last decade, primary responsibility for upholding the post-Yugoslav settlement passed to the European Union. In doing so, the EU substituted the hard power of the U.S. military for the soft power of enlargement. Its assumption was that the very act of preparing for EU membership would transform poor authoritarian states into the kinds of prosperous, democratic, law-bound polities in which disaffected minorities would be content to live. For a short while toward the end of the last decade, the policy appeared to be working. However, the disquiet of minorities eventually made it clear that the EU’s approach could not resolve the problems created by multiethnicity. Its central misconception was that minorities would give higher priority to political and economic reform than to grievances about territory and security, which would no longer matter after joining the EU. All this made sense to Europeans living in their post-historical paradise but did not hold water for minorities situated in the Hobbesian realm of the Balkans, unable to secure even their most primary needs—their security, rights, and prosperity. Instead, issues of governance and the economy, and even more peripheral concerns such as education and the environment, were pushed to the margins as political institutions became gridlocked by intractable questions about territory, identity, and the balance between central and regional power. Day-to-day, Bosnia, Kosovo, and Macedonia were mired in political dysfunction, economic stagnation, and institutional corruption, even as their more homogenous neighbors, such as Albania, Croatia, and even Serbia, began to prosper. The policy is further complicated by the Euroskepticism now sweeping across Europe, which threatens any remaining hope that integration could lead to stabilization. A Eurobarometer poll last year suggested that only 39 percent of EU citizens favor enlargement and 49 percent oppose it. Earlier this year, voters in the Netherlands decided in a referendum to block Ukraine’s integration with the EU; it was, in effect, a vote against enlargement. Previous governments in both Austria and France have also pledged to condition future enlargement upon a national referendum. As a result, the process of enlargement has stalled. Thirteen years after its launch at a summit in Thessaloniki, four of the six non-EU states in the region have yet to open negotiations on EU membership. Serbia has only tentatively begun, and Montenegro, the region’s most advanced state, has only provisionally closed two of the 35 negotiating chapters, four years after starting. (By contrast, the central European countries completed the entire negotiating process within the same time frame.) To complicate matters, Russia is using its influence to frustrate the process of integration, encouraging unhappy minorities such as the Bosnian Serbs to escalate their demands for separatism and threatening the pro-integration government in Montenegro. Turkey is nurturing the support of disaffected Muslims such as Bosniaks and Macedonian Albanians. And China is enthusiastically providing governments across the region with no-strings funding for investment in infrastructure, undermining the West’s attempts to promote conditions-based internal reform. The debate on the Balkans has been dominated for far too long by Western diplomats and academics who deny what is obvious to almost everyone on the ground: that multiethnicity in the region is a beautiful idea and a miserable reality. Almost every state has recently experienced serious unrest as people lose faith in the power of the EU to deliver them from their current state of hopelessness, poverty, and corruption. Adding to these tensions, minorities are trying to take control of their destiny by demanding the right to a separate territory in countries where the central government inevitably prioritizes the interests of the majority group. This combination of factors is already destabilizing the Balkans and, in turn, threatening to undermine the post-Yugoslav settlement. For the moment, the EU’s ability to preserve the status quo in the Balkans is not completely spent because of its collective veto on border changes in the region. Meanwhile, Brussels is continuing to squeeze every last bit of leverage out of its policy of integration. In the last couple of years, it has pushed all the region’s laggards—Albania, Bosnia, and Kosovo—one step closer to membership. But the EU is still struggling mightily to impose its authority. European diplomats were unable to resolve a two-year political crisis in Macedonia that began when the governing parties, which just won early elections, were implicated in wiretapped recordings revealing gross corruption and outright criminality. The EU also failed to conclude an agreement to normalize relations between Serbia and Kosovo. (In fact, relations between the two governments are deteriorating.) Perhaps most serious, Bosnia’s Republika Srpska proceeded with a controversial referendum in October, despite EU protestations, about retaining its national day holiday, which Bosnia’s highest court found discriminatory against non-Serbs and which Western diplomats said violated the Dayton constitution that holds Bosnia together. The EU’s subsequent inability to punish Bosnian Serb leaders through sanctions could embolden them to organize an independence referendum. A MISERABLE REALITY What happens next, of course, is a matter of speculation. In all probability, the post-Yugoslav settlement will continue to hold in law. But separatist groups can easily gain a kind of functional independence by repudiating the authority of the central government and then waiting for more opportune circumstances, such as the collapse of the EU, to formalize this separation. Left unchecked, the situation risks sliding toward renewed conflict as majority populations fight to maintain the integrity of their states. If this is the danger, then how should policymakers respond? The key consideration is that the existing policy of stabilization through integration, to the extent that it ever worked, has fully run its course, given the effective end of EU enlargement. By laboring onward with an obsolete policy that relies on an elusive reward, and without any sanctions for noncompliance, the West is handing the power of initiative to local revisionists and their external sponsors, Russia and Turkey, which are pursuing self-interested policies that cut across the West’s objectives. Some argue that the existing policy could be made to work if only Brussels tried a bit harder, backing up its pledge of EU membership with greater efforts to promote regional cooperation, democracy, transparency, economic development, and so on. However, this is wishful thinking. The promise of EU membership is broken, and every one of these initiatives has been tried in spades for the last 20 years. Others, especially majority groups on the ground, argue that Europe should get tough with politicians who advocate separatism, as Washington did in the past. This might work if Europe were willing to intervene in the region indefinitely. But the political context has changed radically over the last decade. No one wants another civilian mission, and threatening a group such as the Bosnian Serbs would simply drive it into Russia’s open arms. A radical new approach is therefore required that forges a durable peace by addressing the underlying source of instability in the Balkans: the mismatch of political and national boundaries. The two-decade experiment in multiethnicity has failed. If the West is to stay true to its long-standing goal of preserving peace in the Balkans, then the moment has come to put pragmatism before idealism and plan for a graduated transition to properly constituted nation-states whose populations can satisfy their most basic political interests. Given the divisions in Europe, the United States needs to step up and take control of the process. In the short term, Washington should support the internal fragmentation of multiethnic states where minorities demand it—for example, by accepting the Albanians’ bid for the federalization of Macedonia and the Croats’ demand for a third entity in Bosnia. In the medium term, the United States should allow these various territories to form close political and economic links with their larger neighbors, such as allowing dual citizenship and establishing shared institutions, while formally remaining a part of their existing state. In the final phase, these territories could break from their existing states and unite with their mother country, perhaps initially as autonomous regions. A Croat entity in Bosnia would merge with Croatia; Republika Srpska and the north of Kosovo with Serbia; and the Presevo Valley, western Macedonia, and most of Kosovo with Albania. Meanwhile, Montenegro, which may lose its small Albanian enclaves, could either stay independent or coalesce with an expanded Serbia. In pursuing this plan, the United States would not be breaking new ground but simply reviving the Wilsonian vision of a Europe comprising self-governing nations—but for the one part of the continent where this vision has never been applied. Inevitably, there would be difficulties and risks, although not as serious as those inherent in the existing failed policy approach. Serbia would have to let go of Kosovo, minus the north, but the compensation would be the realization of a Serbian nation-state in the territory where Serbs predominate. Albanians would similarly have to give up northern Kosovo. More problematic, Bosniaks and Macedonians would need to accept the loss of territory to which they are sentimentally attached and without any significant territorial compensation. In truth, this would simply be a formalization of the existing reality. But the United States and Europe would need to smooth the transition by investing heavily in their economic development and by involving a range of international partners—including Turkey, Russia, and the key regional states of Albania, Croatia, and Serbia—to commit to their security. During a transitional period, Washington and others may also have to deploy peacekeepers to uphold the borders of the expanded Albanian, Croatian, and Serbian states. But this would be only a temporary commitment, in contrast with the current deployment needed to uphold an illegitimate status quo—4,300 troops in Kosovo, including around 600 from the United States, and another 600 troops in Bosnia. Ultimately, it is easier to enforce a separation than a reluctant cohabitation. These suggestions may shock those who are heavily invested in the current policy of multiethnicity. But the debate on the Balkans has been dominated for far too long by Western diplomats and academics who deny what is obvious to almost everyone on the ground: that multiethnicity in the region is a beautiful idea and a miserable reality. There is no question that undoing the existing settlement would be complicated. However, a managed process of separating groups with divergent national interests, rather than forcible coexistence for the sake of an abstract ideological goal, would eliminate the most serious risk facing the region—namely, uncontrolled disintegration and renewed conflict. It would also give places such as Bosnia and Kosovo a better chance of developing in the longer term. This is eminently preferable to the status quo. After many wasted years, the West must have the confidence to embrace a new approach that cuts through hardened assumptions. For the new administration, there is now an unprecedented opportunity to rethink a policy that has been flawed since its very inception. In a final act of service to the Balkans, the United States should finish the job it started so long ago, this time once and for all.

 

Filed Under: Opinion Tagged With: Dysfunction, in the Balkans Can the Post-Yugoslav, Settlement Survive?, Timothy Less

BIJTË NUK PËRMBYSËN ETRIT, POR TRASHËGUAN PUSHTETIN E TYRE?!!!

December 20, 2016 by dgreca

Njeriu është i lirë vetëm atëher kur i shërben të vërtetës. – Sami Frashëri/                                 

2-besim-ndregjoni-300x200

Nga Besim Ndregjoni/Shumica e popullsisë shqiptare  nuk e ndien veten të qetë , qoftë nga kujtimet e frikës së madhe të së kaluemes , qoftë për arsye  se kanë  “përkrahë” regjimin e terrorit stalinjan enverist,  bashkëudhëtarë me dhunë ose me dëshirë,  dhe ndihen të turpëruar  që kan mbajtë heshtjen  gjatë ditëve  kur ishte moralisht  imperative  me ngritë zanin e protestës.  Rrëzimi i sistemit komunistë e gjeti shoqërinë shqiptare  pa ndonjë elitë intelektuale, për arsye se pjesa më e madhe e saj  qe bërë njësh  me ideologjinë staliniste  totalitare. Sigurisht sherbetorët e regjimit  nuk mund të kishin një ndërgjegje qytetare  dhe aftësi  për të qënë udhëheqësit  e refleksioneve të thella  të daljes së shqiptarve  nga qorrrsokaku gjysëmshekullor komunistë. Lëvizja e dhjetorit të viteve 90 ishte e pritshme nga ngjarjet që rrodhën në europën juglindore dhe me ramjen e Murit të Berlinit. Por përshpejtimi i kësaj lëvizje  tek ne  ndodhi me  vrasjen nga turmat të Causheskut liderit komunist rumun, që  pushteti politik diktatorial  në Shqipëri të  ndryshonte. I kam përjetuar ato ditë të dhjetorit 90 me një ndjesi të veçantë dhe me një besim të madh për ndryshimin e një sistemi diktatorial i  pa parë në të gjithë europën e pasluftës së dytë botërore,  por dhe si një dritë që do ndriçonte mendjet e turbullta dhe të indokriminuar të shoqërisë shqiptare.  E vërteta qëndron se ne shqiptarët nuk kishim regjim komunistë siç kishte në Ceki, Hungari, Poloni etj, por një regjim terroristë ,  çnjerzor, vrastarë e përçundues i vlerave njerzore. Por çfar ndodhi dhe  çfar solli kjo levizje!   Le të i referohemi të vërtetave të asaj periudhe  të vështirë e dramatike në një shoqëri që kishte arritur kulmin botëror me shkeljen dhe dhunimin e të drejtave dhe lirive të njeriut.  Duke qënë nën një diktaturë shtypse barbare për 45 vite u ndoq një politikë indokrinimi mbi popullsinë, që të  mbeteshim nën fenomenin e”mitizmit,” edukimi i mitizmit ishte një ndër shtyllat e ideologjisë diktatoriale, ku mitizohej diktatori , partia, pushteti diktatorial, lufta civile interpretohej si luftë çlirimtare, komunistët vrasës shpalleshin heronj, pjesa e kundërshtarit antikomunist përbuzej anatemohi me vulgaritet etj.  A na ndjek sot mbas 26 vitesh pluralizëm  fenomeni i “mitizmit” si shoqëri?!!! Në bindjen time dhe të antikomunistëve shqiptare them PO. Po i rendis faktet: “Mitizimi” si fenomen negativ ka zënë rrënjë dhe përdoret mga politikbërja postkomuniste. Pushtetarët e tanishëm sillen me nje lloj fodullëku mitizues ndaj elektoratit që i kan marre votën. Dihet që ndryshimi i sistemit  në Shqipëri nuk denoi Partinë komuniste, ose Partinë e punës, por thjesht ndrroi emrin në Parti socialiste dhe u lejua të ishte bashkëudhtare në ndryshimin e sistemit, sikur kjo parti nuk mbante dhe nuk kishte përgjgjegjësi për krimet makabër që kishte kryer për 45 vite. Kjo forcë politike nuk denoi,  apo demostroi njëherë të vetme ndjesë për krimet që kishin kryer etrit e tyre ndaj popullit shqiptar. Lëvizja e dhjetorit 90 ishte shpërthim i një vrulli rinor e cila kërkoi të drejta dhe kushte për mizerabilitetin që kishin në konvikte, të shtyrë dhe nga ngjarjet ndërkombëtare kërkoi pluralizmin politik, dhe kjo lëvizje në heshtje miratohej nga pushteti diktatorial të cilit i kishte hyrë frika në palcë nga vrasjet që ndodhen në Rumani. Lëvizja e dhjetorit e pati jetgjatësinë katër ditë, kur me dymbdhjetë  dhjetor u krijua partia demokratike nga intelektualët konformistë. Si partia e parë opozitare  ajo nuk e kishte sensibilizimin dhe ndërgjegjesimin si parti  antikomuniste,  të kërkonte shkrirjen e partisë komuniste,  vrastarja e lirisë së shqiptarve. Dhe ky mosveprim ishte fatal për Shqipërinë, se nuk u denuan krimet komuniste. Por ajo u dakortësua më të në qeverisje. Përball këtij realiteti ndodhej pjesa tjetër e shoqërise, antikomunistët shqiptare,  që sundimin diktatorial e kishin përballuar me një stocizëm të paparë në historinë e popujve.

Antikomunistët shqiptarë gjatë gjithë periudhës diktoriale nuk reshtën së luftuari ndaj atij pushteti vrastarë e mizor. Ata u  përballën me vrasje e me burgime me internime e përçundime çnjerzore. Por nuk u dorzuan përpara mizorive të diktaturës. Aksionet e tyre kombëtare fillojnë me kryengritjet e Malsisë së Madhe, e Postribës në Veri, me lëvizjen antikomuniste të Zhabokikës në jug, me grupin e deputetve që nuk pranuan diktatin partiak komuniste në drejtimin e shtetit.. Thyrja e burgut të Burrelit 1967,  kryengritja dhe revolta e  Spaçit  kur i u hoq ylli bolshevik, kryengritja e Qafës –Barit,  Futja në ambasadë e familjes Popa, varja e poetit Havzi Nelës kur gjermanët shembnin murin udhëheqja komuniste shqiptare varte poetin duke treguar terrorizmin dhe absurditetin ndaj kundërshtarve të regjimit. Me 20 qershor 1990 ish i burgosuri politik Burhan Kalaja do të shembte murin e  Ambasadës italiane dhe do të i tregonte shqiptarve se muret duheshin prishur si Muri i Berlinit. Këto ishin aksionet e mëdha kombëtare të ish antikomunistëve shqiptar, apo siç e përdor sot politika të burgosur e të përndjekurve politikë, se rolin antikomunistë ka 26 vite që e përdorin ata që i shërbyen komunizmit stalinjan shqiptar. Përball këtyre fakteve, sot heshtet dhe flitet me pompozite e me mitizimin komunist për lëvizjen e dhjetorit dhe e mitizojnë duke e paraqitur se kjo lëvizje solli ndryshimin në Shqipëri.  E vërteta vonon , por nuk harron thotë një fjalë e moçme shqiptare.  Tani së fundi në media flitet nga politikan, analistë të lidhur me diktaturën në mendime, se bijtë përmbysën etrit, a qëndron kjo e vërtete?  Lëvizja e dhjetorit duhet analizuar me dy anët e medaljes. Mbrenda lëvizjes kishte edhe bijë komunistësh edhe bijë antikomunistësh të cilët mbas kësaj lëvizje i vranë siç ishte Arben Broxi. Ajo duhet respektuar për vullnetin dhe aksiomën që iu rreshtua europës për ndryshim, por nuk mund të pranojmë se kjo lëvizje përmbysi etrit, se etrit ishin dirigjentët, që inkurajuan bijtë të mernin pushtetin dhe të i shpëtonin etrit nga  krimet që kishin bërë. Faktet më mirë se në ato kohë, shifen sot mbas 26 viteve, a u denua krimineli Enver Hoxha, a dolën para drejtsisë të gjithë xhelatët (etrit) që vrane qytetare të pafajshëm, e kundërta ndodh, shtypi shqiptar çdo ditë publikon si heronj etrit e lëvizjes së dhjetorit, sot mbas 26 vitesh bijtë e etrve jo vetëm që nuk denuan krimin por po ndërtojnë një shtet oligarkik e korruptiv. Krahasoni lëvizjen e të bijve në 90 ,  me aksionet antikomuniste ndaj etërve që ka bërë klasa antikomuniste nga 44—90. Simbas këtyre politikanve konformiste apo dhjetoristë bijë të etërve , historia fillon në 90. Jo zotrinj bijtë nuk përmbysen etrit në 90, e vërteta e faktuar është se ata vazhduan të trashëgojnë pushtetin e tyre, pa i vrarë ndërgjegja për krimet komuniste. Sot krenohen me bëmat e  eterve  në biseda televizive. Ballafaqimi me të vertetën do të shkatroi totalishtë “Mitizimin” e ngjarjeve politike që përdoren për interesa ideologjike.

Nuk mund të shikojmë përpara nëse nuk hejdhim sytë mbi të kaluemen , për sa kohë që  nuk kemi  kuptue  si u bamë kështu, përderisa  të kuptojmë se kemi humbë  kuptimin e jetës , të qenies gjallë….

.

Filed Under: Opinion Tagged With: Besim Ndregjoni, BIJTË NUK PËRMBYSËN ETRIT, POR TRASHËGUAN, PUSHTETIN E TYRE?!!!

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 520
  • 521
  • 522
  • 523
  • 524
  • …
  • 860
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • “Çamëria… heshtja që vret”
  • SHQIPTARËT DHE PROJEKTI EVROPIAN PËR MAQEDONINË E VERIUT A MUND TË DEGRADOJË NË NJË NARRATIVË ILUZORE?
  • Brigitte Bardot: “seks bomba bionde” që revolucionarizoi kinemanë franceze
  • “Leksikoni i së drejtës publike – Nocione dhe institute të së drejtës publike”
  • Lugina e Preshevës dhe e drejta e munguar për shtetësi dhe votë në Kosovë
  • Vlora Nikçi: “Prindër, mbështesni ëndrrat e fëmijëve”
  • Federata “Vatra” përshëndet zhvillimin e Zgjedhjeve Parlamentare në Kosovë dhe uron Kryeministrin Albin Kurti e Lëvizjen Vetëvendosje për fitoren
  • Yllka Lezo për median europiane: Shqiptarët kërkojnë drejtësi të paanshme në Hagë
  • Sot dita e lindjes së atij që i dha Shqipërisë Pavarësinë numër 2: Thomas Woodrow Wilson
  • DR. STEPHAN RONART (1933)  : “JA SI PJETËR BUDI DO TA RISHKRUANTE LETRËN E TIJ DËRGUAR 4 SHEKUJ MË PARË DUKËS SË SAVOJËS PËR TURIZMIN AKTUAL NË SHQIPËRI…”
  • PLUHUR VEZULLUES YJESH NGA LASGUSHI IM
  • BASHKËBISEDIM KULTUROR – Kristo Floqi dhe Komedia Shqiptare
  • MESAZHE TË BUKURA NJERËZORE
  • Kushtrim Shyti, djali i mësuesit, poetit dhe dëshmorit të UÇK-së, Mustafë Shyti, vizitoi Vatrën
  • KOSOVO CINEMA IN NEW YORK CITY: DOUBLE BILL WILL SCREEN IN MANHATTAN AND BRONX FOR BRONX WORLD FILM’S 15th ANNIVERSARY

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT