Opinion – Page 528 – Dielli

Gjermani i fundit

November 30, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/1)Sherrin më të madh ne shqiptarët e kemi me gjermanin e fundit.

Kur iku. Kur e kapërceu gardhin aty në fushën e Shtojit. Një soj argumenti që mund të bëj qesharak çdo kastë akademikësh. Sidomos kur nxjerrin ca korrespodenca me letra nga fretërit katolikë.

Këtej themi iku? Këtej flasim për fitore. Pa vënë re se shprehja na e vë në dyshim triumfin.
2)Në luftën e dytë botërore shqiptarët u gjënden gafil. Edhe pse kishin një shtet të tyre. Megjithatë dolën disa oficerë që duam apo nuk duam ne. Zbrasën armët. Edhe pse mbi koka kishin zhurma të hekurta të një superfuqie që i ishte drejtuar jugut të mesdheut.
Njëri nga këta doli armik, tjetri hero.
Më vonë ndryshuan raportet por sherri nuk u shua.
3)Ato dështime, apo kapitullime aleatësh. Sidomos në Abisini dhe Greqi. Të fashistit Duçe. I mori përsipër sivllau nazist. Siberia e madhe iu kthye një varr. Aq sa urrejtja mes popujve kaloi në një kafshëri njerëzore. Në drejtim të krimeve dhe shfarosjes. Ku nuk munguan edhe eksperimentet me qëniet e gjalla. Dhe ku padyshim edhe ne kishim rriskun tonë.
4)Në këtë kohë lufte. Edhe ne krijuam frontet. Që më pluset apo minuset. U përfshinë në ato grindjet tekash prej bejlerësh dhe pashallarësh. Tipare që i shohim edhe sot.
Njëra palë mendonte ashtu. Tjetra kështu. Në fund të gjithë flisnin për vendin e çliruar. Për luftë pushtuesit etj. Në fund, gjysma dolën armiq, gjysma u harruan. Gjysma u skllavëruan. Gjysma e gjysmës u dënua me gjyqe publike. Madje po publikisht u demaskuan në sheshe kryesore. Ca si tradhtarë, ca si kuislingë, ca si bashkëpunëtorë të italianëve, gjermanëve, inglizit, asfalisë, udbës, simit, inteligjent servisit etj.
Ndjeshmëria kombëtare u bë aq elektrike sa pretenca armik i popullit mund të priste koka me bollëk dhe bindje kristiane.
Tradhtia kombëtare u bë modë e ditës.
5)Megjithatë si me pushtuesin e parë, si me të dytin. Shqiptarëve iu dha rasti të ndiheshin komb. Një Shqipëri që sot tërbon fashistët moderne. Po ashtu dhe nazistët me kostume pushtetarësh pluralist.
6)Dhe sikur të fitonte boshti. Mbase sot do kishim heronjë të tjerë.
7)Në fillimet e qeverisjes, fitimtarët u thanë njerëzve që, me që Skëndërbeu ngriti flamurin më 28 nëntor. Po kështu edhe Ismail bej Vlora. Edhe ne po i bëjmë dy gëzime në një ditë. Flamur e çlirim.
Pastaj në një entuziast pijesh dhe internocialistësh, miqësish me Beogradin. Për nder të datëlindjes së Jugosllavisë, 29 nëntor 1943.
E bënë dhe shqiptarët si aleatët.
Megjithëse praktikat e shteteve në vende të rajonit argumentohet ndryshe. Deri me datën e çlirimit të kryeqytetit. Por jo me togfjalshin gjermani i fundit. Por kjo nuk ka asnjë rëndësi.
Rasti jonë është unik. Vetëm ne dimë ta bëjmë mizën buall.
Për dyzet vjetë nuk e diskutuam. Vendosëm dhe pikë.
8) Në demokraci na u shpik kjo sëmundje. Gjermani i fundit.
9)Dhe me që e kemi me gjermanin. Ky 28 e 29 nëntor i 2016-ës është më ironiku i fatit tonë. Brenda dy tre ditëve u shqyem duke sharë një gjerman. U shqyem duke mallkuar Gjermaninë pushtuese. Dhe bashë kësaj Gjermanie po i lutemi.
Madje kësaj here një femre me emrin Angela Kasner Merkel.
Një bashkëkombase me atë gjermanin e fundit në fushën e Shtojit.
10)Sapo erdhi nga lëpirjet e shtetarit radhor, shqiptar.
Kyeminstri më i paftë i ballkanit perëndimor. Një pinjoll i atyre që pretendojnë se i panë shpinën gjermanit të fundit. U dha një darkë me shishe plastike. Nga ato të shumicës. Me Fanta, cola e sprite.
Një grupi gjysmë gjumë dekoratash kallpe. Atyre që pak vite më parë i konsideronte si shkaktarë të një lufte vëllavrasëse.
Duke kërcyer bythësh, i mburrej se si ia mori premtimet sundimtares së re. Atë që e kërkonin ”tradhtarët” e kombit vite më parë.
I dha darkë e i ngopi me demagogji gjysma gjumët. Të cilët në vend që t’ia derdhni shishet e shumicës në kokë. Dëndën veten me premtimet perverse të shtetarit të radhës. Ndofta mbase dhe u pëlqen të kështu. Të ndarë në një vend të ndarë. Në një vend plot heronjë sa për aspirina e fenaskonë. Dhe plot me tradhtarë.
11)Kur ia thanë Angela Kasnerit. Apo Angela Merkelit historinë e sherrit të shqiptarëve me gjermanin e fundit. Qeshi dhe tha:
-Shqiptarët vdesin për dashnoren e fundit. Më qëlloi të shihja edhe një lokal me emër të tillë.

28 Nëntor 2016

November 28, 2016 by dgreca

Nga Anton Çefa/

28-a eFlamurit, ku valëvitet një histori sa tragjike aq heroike e njëpopulli më të lashtë se koha.

28-a e Flamurit që mbulon Atdheun, gjithçka është tokë e qiell shqiptar. Flamur qëshpreh shpirtin e Kombit,dhee njëmendësonatë kudo ku merr frymë. Dëshmia më e gjallë e dashurisë sonë, e dhimbjes, e lavdisë, e krenarisë dhe e përkushtimit tonë. Përkushtimit deri në sakrificën më sublime.

Simbol i njësisë së kombit.

Pëlhurë e shenjtë, e lyer me gjak, hapësirë qiellore, ku nuk e ndalë kurrë fluturimin një Shqipe e zezë me dy krerë.

Flamur, që e ngriti lart dora e Plakut me flokë të bardhë e me zemër edhe më të bardhë, Ismailit, sinonimittë Pavarësisë, të Lirisë, të së Ardhmes.

Flamur që ngrihet përmallshëm në gjysmështizë për tëpërkujtuar dëshmorët, ata që i dhanëpëlhurës ngjyrën e gjakut të tyre të pastër, dhe forcën e krahëve Shqiponjës.

Flamur, ku shenjtërohet ideali i Atdheut, më fisniku ndër ideale.Ideali që mishëron dashurinë tonë të zjarrtë, respektin e thellë, krenarinë e merituar, gatishmërinë për t’i shërbyer, impulsin final të flijimit.

Flamur që ka një Himen, dhe jo vetëm një:

Himnin e një Drenove:

“Rreth Flamurit të përbashkuar

Me një dëshirë dhe një qëllim.”

Himnin e një Noli:

“O Famur gjak, o Flamur shkabë

O vent e vatr’, o nënë e babë!”

Himnin e një Fishte:

“Urra djelm, eh’u dhashtë e mbara!

Sod a kurr, me dekëp’rAtdhe!

Flamuriynë ,qe, u nisperpara. »

Flamurkusendërtohetçdogjë e jona, esencë e substancë, idealdhevullnet, idealdhendjenjë, idealifisëmdhendjenjë e zjarrtë, ideal i shpirtittëpastërdhendjenjëssëthellëtëdhimbjesnëzemër.

Flamurqëshpalltëvërtetënhistoriketëpopullittonë,bëntënjohurtëmirën e zemrëssëtij, pasqyronbukuritë e Atdheut. E vërteta, E mira, E bukura – kjo sintezë metafizike e Atdheut tonë!

Flamur ku janë shenjtëruar virtytet humane, që dëshmojnë fisnikëri dhe ideal, nder, besë e burrëri.

Dhe, më në fund, Flamur që ndjen dhimbje, kur e sheh që Shqiperia, që mposhti një ferr të përgjakshëm e absurd, në emër të demokracisë, për të ndërtuar një ferr tjetër kuqalosh – po në emër të demokracisë –, po aq absurd satë parin.Absurd, sepse është«Rilindje » e të parit.Dhe kur i përjeton këto ndjen neveri, neveri e përbuzje, përbuzje e inat, inat e urrejtje që të shtrëngon gjoksin, që dhemb.

Gjithsesi, Famur që do të rrojë në përjetësi:

“Se Zoti vetë e tha me gojë,

Që kombe shuhen përmbi dhe,

Po Shqiperia do të rrojë,

Për të, për të luftojmë ne.”

Një ditë historike

November 28, 2016 by dgreca

Në kuadrin e 25 vjetorit të ngritjes së flamurit kombëtar pa yllin komunist/

Nga Reshat Kripa/

28 nëntor 2016. – Vegime të ndryshme shfaqen para syve të mi. 28 nëntor 1443, kthimi i Gjergj Kastriotit në Krujë. 28 nëntor 1912, Shpallja e Pavarësisë Kombëtare nga Ismail Qemali. Para syve më shfaqet gjithashtu edhe 28 nëntori 1991, dita kur në Vlorën e flamurit u ngrit për herë të parë, pas dyzeteshtatë vitesh, flamuri i kuq me zhgabën e zezë dykrenore në mes pa yllin e kuq të komunizmit.

Për 28 nëntorin, në periudhën e sundimit komunist flitej fare pak, sa për të mos harruar se ekzistonte një datë e tillë. Madje, një datë tjetër, 29 nëntori, dita e vendosjes së diktaturës komuniste, i bënte hije kësaj date historike.

28 nëntor 1991. – Po afronte dita e shenjtë e flamurit. Por ajo nuk ishte si ditët e tjera. Ishte festa e parë e flamurit në liri. Në ato ditë në zemrat e qytetarëve sundonte një shqetësim i madh, cili flamur do të ngrihej, do të vazhdonte ai me yllin e komunizmit që sundoi vendin për gjysmë shekulli, apo flamuri pa yll i Ismail Qemalit? Kuvendi i Shqipërisë ende nuk e kishte vendosur heqjen e yllit nga flamuri.

Diskutime te mëdha zhvilloheshin nëpër tryezat e bisedimeve. Mendimet përplaseshin njëri me tjetrin. Një pjesë fanatikësh, që u kishte mbetur ora në vitin 1945, mbronin tezën se duhej ngritur flamuri me yll, ndërsa pjesa tjetër, më e madhja, të kundërtën. Miti i komunizmit kishte filluar të shembej, por komunistët ishin ende në fuqi. Ata ishin të gatshëm të përdornin çdo lloj forme për të ruajtur pushtetin e tyre. Këtë e kishin treguar disa muaj më parë në qytetin demokrat të Shkodrës, ku kishin vrarë katër martirë. A do të pranonte qyteti turpin që në shtizë të ngrihej flamuri i urryer i tradhëtisë së madhe? Këtë shqetësim e ndjente pothuajse i gjithë populli, por më tepër e ndienin ata që i provuan mbi shpatullat e tyre gjëmbat vdekjeprurës të atij ylli, të përndjekurit politikë.

20 nëntor 1991. – Zhvillohej mbledhja e Kryesisë së Degës së Shoqatës së të Përndjekurve Politikë të Rrethit. Merrnin pjesë të gjithë anëtarët e kryesisë, kryetari Hysni Alimerko, nënkryetari Burim Kokoshi, anëtarët Alajdin Alemi, Klito Lamaj, Fahri Shaska, Sefer Dauti, Neshet Merkaj, Bashkim Ndreu. Merrnin pjesë edhe disa të përndjekur politikë të tjerë, personalitete të kësaj shtrese, Vendigjar Hamzaraj, Shaban Xhyheri, Neço Çapaj, Maliq Agaj, Shpëtim Sharra, Bardhosh Gjonzenelaj, Cane Agaj, vëllezërit Teki dhe Memisha Gjonzenelaj, Astrit Agaj, Xhemal Mustafaraj, Fadil Ndreu dhe të tjerë. Nga Tirana kishte ardhur, si i dërguar nga Shoqata Kombëtare, Viktor Dosti. Protokollin e mbledhjes e mbaja unë si sekretar i degës së shoqatës.

Viktori hodhi i pari mendimin se ditën e flamurit duhej të ngrihej me çdo kusht ai pa yll. Një gjë të tillë duhej ta realizonin të përndjekurit politikë, ata që ishin sakrifikuar më shumë se kushdo për atë flamur. Të gjithë e miratuan. Por, një gjë e tillë, ishte e pamundur pa pjesëmarrjen e forcave të tjera të djathta. Shoqata iu drejtua partive politike dhe shoqatave opozitare për veprim të përbashkët, Partisë Demokratike, Partisë Republikane, Bashkimit të Sindikatave të Pavarura dhe Shoqatës “Çamëria“. Ato e përshëndetën një vendim të tillë.

Më 22 nëntor u bë takimi i përbashkët i tyre. Të gjithë ranë dakord që t’i drejtonin një peticion Komitetit Ekzekutiv Pluralist të Rrethit, ku partitë opozitare ishin në pakicë. Në atë peticion me një ton ultimativ, kërkohej ngritja e flamurit pa yll. Duke pasur shumicën në këtë komitet, socialistët refuzuan. Të njëjtin qendrim mbajti edhe Byroja e Rrethit e Partisë.

Por të përndjekurit politikë nuk u tërhoqën nga kjo pengesë. Më 24 Nëntor me një

mesazh drejtuar radiotelevizionit “Zëri i Amerikës“, të cilin ai e transmetoi një ditë më vonë, ata deklaronin se nuk do të lejonin ngritjen e flamurit me yll dhe i bënin thirrje gjithë qytetarëve të merrnin pjesë në manifestimin e madh të festës së pavarësisë. Midis të tjerave në mesazhin theksohej:

Dita e 28 nëntorit, dita e shenjtë e flamurit, festa jonë kombëtare arriti. Këtë vit kjo festë ka diçka të veçantë. Për herë të parë pas dyzeteshtatë vitesh robërie komuniste, në qytetin tonë do të valëvitet krenar flamuri kombëtar, pa yllin e urryer të sistemit totalitar komunist.

Duçja i vuri flamurit tonë spatën e fashizmit, Enver Hoxha yllin sllav të komunizmit. Por këtë radhë do të valojë flamuri i Ismail Qemalit, ai flamur që u bë simbol i nderit dhe trimërisë, i qëndresës dhe vetëmohimit. Do valvitet flamuri i kuq me shqiponjën e zezë dykrenore në mes dhe jo flamuri i komunizmit me yllin e urryer.

Ka kohë që nga vatrat tona ka ikur gazi dhe hareja. Vendin e tyre e kanë zënë brengat dhe lotët. Regjimi e katandisi vendin në një gjendje të tillë që asnjë mendje e shëndoshë nuk mund ta përfytyrojë. Njerëzit janë pa punë, pa bukë, pa strehë, pa mbrojtje.

Kasta e përmbysur përpiqet me të gjitha mjetet, që ende janë në dorën e saj, të fusë vendin në një rrugë pa krye. Në krye të kësaj kaste qëndron Presidenti i vendit, hija e diktatorit të përmbysur. Dora e tij është ndjerë kudo. Është ndjerë gjatë viteve të sundimit komunist. Është ndjerë në dhjetorin e kaluar, kur urdhëronte goditjen e studentëve. Është ndjerë në shkurt kur rrëzohej shtatorja e diktatorit.

Qindra flamuj kuq e zi pa yllin e kuq të komunizmit do të valëviten në këtë ditë të shënuar përmbi të gjitha do të ushtojnë vargjet e himnit tonë kombëtar, të harruara qëllimisht nga regjimi i kaluar:

Se Zoti vetë e tha me gojë,

Që kombet shuhen përmbi dhe,

Por Shqipëria do të rrojë,

Për të, për të jetojmë ne!

27 Nëntor 1991. – Prologu i ndeshjes së madhe. Në shtizën e flamurit, me urdhër të kryetarit socialist të Komitetit Ekzekutiv Pluralist, për të provuar vendosmërinë e të përndjekurve politikë, u vendos flamuri me yll. Por llogaritë ishin bërë gabim. Qyteti kishte djem të gjallë që nuk mund të pajtoheshin me një veprim të tillë. Xhemal Mustafaraj, një ish i burgosur politik, së bashku me të lindurin në internim, Fadil Ndreu, duke hipur mbi shpinat e shokëve të tyre, u ngjitën në shtizën e flamurit, grisën yllin, e dogjën dhe ngritën lart flamurin pa njollën e turpit Një turmë e madhe i shoqëronte me brohoritje. Në mbrëmje vonë, Komiteti Ekzekutiv Pluralist u detyrua të pranojë ngritjen e flamurit pa yll

Po atë mbrëmje, në mbledhjen e grupit të shoqatave dhe partive politike opozitare, diskutohej se kush duhej ta ngrinte flamurin. Mendimet ishin të ndryshme. Një i burgosur politik tha se atë duhej ta ngrinte njëri prej të rinjve që grisën yllin. Një tjetër propozoi që të ngrihej nga një prej përfaqësuesve të vjetër nacionalistë të shoqatës. Së fundi u ngrit dentisti Avdulla Iljazi, një demokrat i orëve të para, dhe propozoi:

– Unë mendoj se duhet të ngrihet prej një djaloshi të ri, një trashëgimtari të një prej familjeve më të njohura me traditat kombëtare, një pasardhësi të familjeve që e ngritën në Vlorë

më 1912.

Dikush propozoi që ky të ishte Altini, 17 vjeçar, biri i Burim Kokoshit, ish i burgosur

politikë dhe nipi i njërit nga nënshkruesit e Aktit të Pavarësise, Qazim Kokoshit, vdekur në

burgun komunist.

Atëherë u ngrit më i vjetri i grupit, Hysni Alimerkua dhe shprehu mendimin e rrezikut që paraqiste një vendim i tillë. Sigurimi i Shtetit ishte ende në veprim. Ngjarjet e 2 prillit 1991 në Shkodër e kishin treguar këtë. Nuk mund të rrezikohej jeta e një djali, aq më tepër që ai ishte i vetmi i familjes së tij.

Heshtja mbuloi fjalët e Hysniut. Të gjithë prisnin vendimin e Burimit. Vetëm ai e kishte këtë të drejtë. Burimi u ngrit dhe me një zë të vendosur tha:

– Në rast se për djalin tim është vendosur të shkojë te Zoti, kjo është dita më e bukur!

Askush nuk pati kurajo ta kundërshtojë. Gjithë pjesëmarrësit u shpërndanë për të kryer detyrat e caktuara.

28 Nëntor 1991 – Në të gjitha fasadat e godinave binin në sy flamurë pa yll që ishin ngritur në të gjitha pikat dominuese të qytetit. Në sheshin historik filluan të grumbullohen njerëzit. Në duart e tyre shumica mbanin flamurë të vegjël, gjithashtu pa yll.

Ora 10.00. Kryetari socialist i Komitetit Ekzekutiv Pluralist, i shoqëruar nga përfaqësues të tjerë të atij komiteti u drejtua për të kryer ceremoninë e ngritjes së flamurit. Pompoziteti i tij ishte i jashtëzakonshëm. Para portës së lulishtes qendrore, një grup i madh njerëzizh u preu rrugën. Shumica ishin ish të dënuar politikë. Një pjese prej tyre diktatura u kishte rrëmbyer njerëzit më të dashur. Të tjerët i kishte syrgjynosur në burgjet dhe kampet e tmerrshme. Midis pjesëmarrësve edhe një dërgatë e të përndjekurve të Beratit me në krye kryetarin e tyre, Fatos Zdrava. Bashkë me ta edhe demokratë të tjerë që ishin ngritur kundër kësaj diktature. Në krye kryesia e degës së shoqatës. Aty, në këmbët e obeliskut mbi të cilin ngrihej shtiza e flamurit, u zhvillua dialogu i mëposhtëm:

– Zoti Kryetar! Në emër të të përndjekurve politikë dhe popullit të këtij qyteti, ju nuk do ta ngrini flamurin.

– Kush do ta ngrejë atëherë?

– Atë do ta ngrenë duart e atyre që nuk janë njollosur me gjakun e këtij populli.

Kryetari shtriu përpara duart dhe foli:

Duart e mia nuk janë të përgjakura. Unë nuk kam vrarë njeri.

Kjo përgjigje u ngjalli shumë kujtime të paharruara të pranishmëve. Para syve u dolën ngjarjet e viteve të gjata të diktaturës. U dolën fytyrat e mijëra të rënëve për liri dhe demokraci.

– Edhe në qoftë se nuk keni vrarë, i keni shërbyer asaj partie që vrau një komb të tërë. Ndaj duart e atyre që kanë ngritur flamurin e komunizmit, nuk do të ngrenë flamurin e Ismail Qemalit! Ky flamur është i yni.

Kryetari u detyrua të tërhiqej.

Ndërkaq, ndërsa qëndra e zërit transmetonte Himnin e Flamurit duart e njoma dhe të pastra të Altinit ngrinin lart flamurin kombëtar.

Sheshi filloi të buçiste nga duartrokitjet dhe brohoritjet. Kudo ndiheshin përqafime, urime. Këngët patriotike pushtuan sheshin. Një vizitë në varrin e Plakut të Pavarësisë dhe një mori kurorash dhe lulesh zbukuruan atë varr historik. Pastaj jashtë çdo zyrtarizmi, në podiumin para përmendores së Pavarësisë hipën ata që për pesëdhjetë vjet e kishin të ndaluar të flisnin dhe të mendonin ndryshe. Ata nuk i caktoi njeri për të dalë aty. Dolën me dëshirën e tyre për të shprehur atë që mendonin prej vitesh. Në Sheshin Historik të Flamurit gjëmuan zërat e tyre. Së fundi një vizitë e përbashkët në Muzeun e Pavarësisë, pranë bregut të detit. Kështu u mbyll kjo ditë e shkëlqyer historike që për pjesëmarrësit e saj do të mbetet një nga ditët më të paharruara të jetës së tyre.

E tillë do të mbetet kjo ditë edhe për mua, një ditë historike si një kujtim i paharruar i jetës time. Më dukej vetja sikur isha në Vlorën e 28 nëntorit 1912, në krah të Ismail Qemalit dhe Isa Boletinit, në krah të Luigj Gurakuqit dhe Mithat Frashërit. Por, çuditërisht, për fatin e keq të këtij vendi, kjo ditë historike nga media e shkruar dhe ajo vizive si dhe nga politika shqiptare është lënë në harresë dhe nuk përmendet në asnjë rast. Përse???

KARDINALI QË I TEJKALOI ËNDRRAT, NGA FERRI NË SELINË E SHENJTË

November 22, 2016 by dgreca

Nga Visar Zhiti/

…kjo ditë për mua është një mrekulli, del nga realiteti i përditshëm dhe i tejkalon madje dhe ëndrrat…

Shumë vite më parë, sikur të guxonte ndokush e të na thoshte fshehurazi atje në burg, që ai burri i urtë, që pastron në heshtje tryezat e mencës së të burgosurve, do të vijë një ditë e do të jetë kardinal dhe ti, bashkëvuajtës i tij, në promovimin e një libri të shkruar për atë, do të flasësh si kreu i ambasadës së Shqipërisë pranë Selisë së Shenjtë, nuk do ta besonim dot kurrë. Sikur ai zë profetik të ngulmonte atëhere, që po, ka për të ndodhur në 20 nëntor 2016, dhe ku? – në Romë, në Kishën e shqiptarëve, në San Giovanni della Malva në Trastevere, mbase unë nuk do ta përballoja dot kumtin e do të rrëzohesha për tokë nga emocioni i fortë.

Vëllezër dhe motra, po, ka ndodhur mrekullia. Dhe siç thoshte Dotojevskij, jeta shpesh ia kalon edhe fantazisë më të çthurur. Kjo ditë, me këtë meshë kuptimplote, është dhuratë e Zotit.

Mendoheni pak, në diktaturën më të egër në perandorinë komuniste, në vendin e parë dhe të vetëm të shpallur ateist në botë, në Shqipërinë e vogël me drama të mëdha, të mbyllur, njeriu me emrin Ernest Simoni Troshani ishte dënuar, sepse ishte prift dhe unë isha i dënuar për poezitë e mia.

Kishat, tempujt e fesë regjimi i kishte prishur dhe shtonte burgjet. Kur mua më çuan në burgun e Spaçit, i ri me pranga në duar, atje ishte dhe Don Ernesti, 52 vjeç, që kishte bërë deri atëhere mbi 17 vjet burg. Dhe do të lirohej pas një viti, por nuk do të ishte i lirë, do ta vazhdonte dënimin duke hapur kanale.

Për kalvarin e jetës së tij na tregon libri “Don Ernst Simoni – Dai lavori forzati all’incontro con Francesco”, botim i “Paoline”-s. Gazetari i “Avvenire”-s, shkrimtari Mimmo Muolo, me mjeshtëri ka sintetizuar dhe historinë moderne të Shqipërisë, pas Luftës së Dytë Botërore, duke ndalur në martirizimin e klerit katolik shqiptar, nga ku 38 prej tyre, të pushkatuar pa faj, u lumturuan para ca ditësh në Shkodër, në qytetin ilirik të Kardinal Ernest Simonit. Po nga Shkodra ishte dhe Kardinali tjetër, i emëruar nga Papa San Giovanni Paolo II, edhe ai e kishte kaluar gjithë periudhën e komunizmit burgjeve dhe internimeve. Të dy kardinalët tanë kanë jetë martirësh.

Don Ernesti në burg ishte me të gjithë dhe rrinte i veçuar. Në sy kishte mirësi dhe mister si një ikonë nëpër rrënoja. Po dhe në burg duhej të ishte prifti, meshtari. Meqënëse s’mund të ishte në ndonjë kishë, kishën e kishte futur brenda vetes. Mes urisë, atyre që kishin uri më shumë, të rinjtë, duheshin ndihmuar. Dhe ajo copëz buke që jepte Ernesti fshehurazi, teksa pastronte tryezat, ishte më shumë se sa të japësh sot një darkë të shtrenjtë në restorant luksoz.

Papa Françesko u përlot kur dëgjoi për vuajtjet e Don Ernestit, u përqafuan të dy… dhe lotët vezullonin si brilantë prej flakës së qiririt, të ndezur midis tyre.

Kjo trini, Papa Françesku, Don Ernesti dhe Qiriri, është emblematike dhe tregon triumfin mbi vuajtjet dhe persekutimin. Se në Shqipërinë e diktaturës ishin të ndaluar:

1- Papa dhe zëri i Vatikanit, kujtoj që në akt-akuzë, kur më nxorën në gjyq, kisha dhe fajin e pafajshëm që kisha dëgjuar fshehurazi dhe Radio Vatikanin.

2- Po kështu dhe Don Ernesti ishte i ndaluar, meshat e tij, lutjet, që i bënte fshehurazi për të persekutuarit dhe persekutorë, dëshmohen dhe në libër, Janë bërë dhe mesha fshehurazi, nën tokë, në minierën e burgut. Ka patur dhe pagëzime fshehurazi, për të cilat të dënonin prapë.

3- Ndërkaq i ndaluar ishte dhe qiriri, drita e tij. Po, po vërtet, nuk është metaforë letrare, por e dhimbjes së vërtetë. Në Shqipërinë komuniste nuk lejoheshin qirinjtë, konsideroheshin si mbeturinë fetare. Ndërsa nga poezitë më të bukura shqipe, shkruar nga poeti kombëtar i Rilindjes shqiptare, Naim Frashëri, titullohet “Fjalët e qiririt”. Qiriri është misionari i dritës.

Pra kjo trini e triumfit, Papa Françesku, Kardinal Ernesti dhe Qiriri, është dhe frymë e këtij libri, prandaj dhe është vënë në kopertinën e tij. Falenderojmë editorinë “Paoline” për librat e mrekullueshëm që na jep dhe shkrimtarin Mimmo Muolo, që shkruan aq shumë për shqiptarët.

Zbritëm si turmë nga Golgota jonë, të ringjallur. Shqiptarët i kthyen sërisht sytë nga shpresa dhe Zoti. Dyert, që ia kishte mbyllur diktatura Shenjtes Nënë Tereza, ia hapën bashkë me zemrat. Dhe po vazhdojnë rrugën europiane drejt ëndrrë së tyre.

Dhe mes nesh kemi Kardinalin e ri, dhuratë nga Papa Françesku, edhe si një dëmshpërblim i vuajtjeve tona,. Gëzimi i ngjan një feste.Edhe Kryeministri shqiptar Edi Rama e përqafoi Kardinalin tonë me po atë dashuri, si biri Atin.

Ne, në këtë Jubile të Mëshirës, festuam dhe 25 vjetorin e rivendosjes së marrëdhënieve diplomatike mes Republikës së Shqipërisë dhe Shtetit të Vatikanit, ndërsa lidhjet e shqiptarëve me Selinë e Shenjtë janë shekullore.

Na prijnë martirët në rrugën e paqes dhe dritës.

__________________________________________

(Fjala e mbajtur në Kishën e Shqiptarëve në Romë, “San Giovanni della Malva di Trastevere, pas Meshës që celebroi kardinali i ri Don Ernest Simoni Troshani, në promovimin e librit që i kushtohej atij, 20 nëntor 2016)

SAMITI I DIASPORËS, TENDER PËR ZHGARRAVINAT POLITIKE TË EDI RAMËS!

November 20, 2016 by dgreca

Nga Albina Deda, deputete /

Këto ditë njeriu politik e shtetari më i përçudnuar në 104 vjet ekzistencë të shtetit tonë Edvin Rama sajoi me paratë e taksapaguesve një Samit me Diasporën. Ata që e njohin këtë tip e dinë se asnjë damar nacional nuk rreh në qenien e tij.

Ai mundohet të gjejë strehën e fundit politike te Diaspora si dallkauku i cili thuhet se nacionalizmin e ka çengelin e fundit ku mendon të varet! Personalisht dhe si deputete e PD nuk kam idhnim me ata që ju përgjigjen kësaj ftese, por ju kujtoj se atë tentativë që Edi Rama e bëri sot e bëri dhe Ramiz Alia në vitin 1991. Asokohe edhe Ramizi e Kristaq Rama synonin t`i jepnin oksigjen rregjimit komunist i cili po jepte fund. E njëjta praktikë sigurimse dhe sot për ta shqiptarizuar krizën paranojake të Edi Ramës dhe rregjimit të tij kriminal, kleptokratik e tërësisht gen i klonit komunist.

Por Diaspora atdhetare, Emigracioni politik, ata që mbajtën 45 vite të ndezur në Perëndim kauzën e antikomunizmit e refuzuan me neveri këtë ftesë gracke! Askush sot që e njeh apo don ta njohë Atdheun e për më shumë dëshiron ta shohë në progres nuk ka as më të voglën arsye të pranojë një ftesë të tillë. Thuhet se pjesmarrësit në mungesë të një axhende të vërtetë produktive ftohen të blejnë pikturat zhgarravina të kryeministrit! Ky lloj komercialiteti propagandistik kompromenton Samitin dhe pjesmarrësit e tij. Edi Rama sot nuk përfaqëson asgjë: ai nuk përfaqëson as votë dhe as vullnet politik. Ai është klikë. Ai është një bandë e droguar dhe nuk ka asgjë për t`i ofruar askujt veçse eksperiencat kriminale të hajnisë e drogës.Diasporës dhe investitorëve seriozë shteti ynë kërkohet t’ju servirë ligje perëndimore dhe administratë të përgjegjshme dhe jo banda nepotike kurrë si kjo e Edi Ramës! Prandaj dhe Samiti i Ramës si ai i Ramiz Alisë nuk mund ta vonojë vetvrasjen e klikës rrënuese të Atdheut e Kombit! Nuk ka shoshë propagandistike ta ndalë diellin që pritet të ngrohë e ndriçojë.!