Opinion – Page 532 – Dielli

PËRSE VATRA I THA JO SAMITIT TË EDI RAMËS?

November 2, 2016 by dgreca

NGA DALIP GRECA/Edhe pak ditë na ndajnë nga i ashtuquajturi ”Samit i Diasporës” i kryeministrit të Shqipërisë. Federata Panshqiptare e Amerikës”VATRA”, në respekt të qytetarëve shqiptarë, nuk do të jetë e përfaqësuar në atë paradë paraelktorale të kryeministrit, që nuk ka bërë asgjë për diasporën në tre vitet e keqqeverisjes, që i ka lënë shqiptarët e Amerikës pa konsullatë, ku jetojnë së paku gjysëm milion shqiptarë.

Vendimi i Federatës “Vatra” për të mos marrë pjesë në Samitin e Ramës u mor nga strukturat e saj. Fillimisht ishte kryesia që e diskutoi pjesmarrjen ose jo në këtë Samit ndërshqiptar të diasporës, siç e quan kryeministri. Me vota të hapura u vendos që Vatra të mos bëhej pjesë e një farse paraelktorale të Kryeministrit me argumentin se pjesmarrja dekorative në atë Samit nuk i shërben diasporës, nuk i shërben qytetarëve shqiptarë, por vetëm partisë së Kryeministrit.

Edhe Këshilli Drejtues i Vatrës, i mbledhur me 1 Tetor 2016, e la në fuqi vendimin e Kryesisë për mospjesmarrje në Samitin e nëntorit, që po propagandon me aq zhurmë Edi Rama dhe instrumentet e tij këtu në diasporë.Natyrisht që ka dhe vatranë, siç kishte dhe anëtarë të Kryesisë dhe të Këshillit Drejtues, që mendojnë se Vatra duhet të marrë pjesë në Samitin e Ramës ,me qëllim që ajo të mos ”vetëizolohej” apo “vetëpërjashtohej” nga samiti. Argumenti i atyre që votuan “pro” shkuarjes ishte që Vatra të ishte pjesmarrëse dhe t’ia thoshte në sy kryeministrit se ky Samit është thjeshtë një farsë dhe asgjë më shumë, se ai nuk mund dhe nuk duhet ta manipulojë e as ta politizojë diasporën, të mos e përçajë atë, se ai në tre vitet e qeverisjes nuk ka bërë asgjë për diasporën, jo vetëm kaq por, ia hoqi edhe zyrën konsullore në metropolin e Nju Jork-ut, kur kjo zyrë ka qenë e pranishme që në vitet ’20 të shekullit të shkuar( Edi Rama e mbylli ashtu siç kishte bërë diktatori Enver Hoxha), se ai s’ka bërë asgjë për të tërhequr investitorë nga diaspora, përkundrazi dhe ato pak biznesmenë që gjeti ua ka prurë në majë të hundës me vështirësitë fiskale dhe pasigurinë, t’i thoshte se ne emigrantët nuk duam Shqipëri të mbytur nga krimi dhe mafia, një Shqipëri të mbuluar nga droga, një Parlament, ku strehohen kriminelët etj… etj. Por ku dhe si t’ia thoje Ramës të gjitha këto në një 5 minutëshin, që ai ka vënë në dispozicion si për një individ, që plotëson formularin e tij, apo për një organizatë krahine apo fshati, po aq edhe për organizatat historike, siç është Vatra me 104 vite jetë në SHBA? Çfarë t’i thuash më parë Edi Ramës për 5 minuta në një Samit, që nuk është për Diasporën, por reklamë për atë vetë? A nuk qe i atillë takimi me mjekët e diasporës në vitin 2013? Përveç fotogarfisë me kryeministrin, çfarë mbeti nga ajo paradë? Në ç’gjendje është sot shëndetësia shqiptare? Ku shkuan idetë që dhanë mjekët nga diaspora? Nga ky samit kanë për të mbetur pas: Fotografite e Ramë(edhe në Fb), shëtitjet e planifikuara në qytetet turistike, dhe fjalimet e Ramës dhe të ministrave të tij.

Serioziteti i këtij Samiti duket që në formularin e propoganduar me aq zë nga ambasada në Washington dhe disa instrumente në shërbim të tij këtu në SHBA. Sipas formularit në Samitin e Ramës mund të shkojë kush të dojë si individ, ndërsa Vatrës i kanë bërë së fundmi dhe një ofertë bujare: mund të vini edhe me dy përfaqësues! Çfarë ndreqi shtimi i një perfaqësuesi, kur secili person mund të plotësonte formularin dhe të shkojë në Tiranë si turist?

Mënyra se si po e organizon kryeministri Samitin është e dështuar që në nisje. Ashtu siç qeveris, pa pyetur kënd, po ashtu po e organizon edhe këtë Samit, pa e pyetur Diasporën se çfarë problemesh ka ajo, çfarë mendon ajo për punën e qeverisë në raport me diasporën, çfarë mendon ajo për keqeverisjen që e ka kthyer Shqipërinë në Kolumbi, pa organizuar ndonjë anketë a sondazh. Kryeminstri vetë vendos e vetë vulos, pa i përfillur grupet e interesit. Ky është modeli i tij i qeverisjes.

Ka zëra që thonë se Vatra nuk shkon në Samitin e Ramës sepse mbështet opozitën, të cilën Kryeministri e ka përjashtuar nga Samiti, ashtu siç ka përjashtuar edhe institucionin e presidencës së Republikës së Shqipërisë. Secili ka mendjen e vet dhe mund të arsyetojë ashtu siç ia thotë mendja, por Vatra i ka dalë për borxh kryeministrit socialist, edhe pse vetë Rama, nga foltorja e Partisë së Shpëtim Idrizit(Kongresi i PDIU, qershor 2016), u ankua se “ Vatra më sheh si një njeri të dyshimtë”….Në fakt e vërteta është krejt ndryshe: Kryeministri e sheh Vatrën me dyshim. Vatra e takoi Kryeminstrin Edi Rama më 26 shtator 2013 në hotelin”Four Sizen” në Manhattan, dhe e uroi për mandatin që i dhanë votuesit shqiptar.

Kryetari i Vatrës, Dr. Gjon Buçaj, ndër të tjera i tha Kryeministrit Rama në prani të ambasadorit Ferid Hoxha dhe këshilltares së tij Ina Kuka: “Për zgjedhjet e 23 qershorit, shumica e vatranëvet patën shprehur mendimin që proceset e integrimit dhe programet ekonomike të mos ndërpriteshin nga ndërrimi i administratës qeveritare dhe, solidarë me shtresën e ish të persekutuarëve, kanë shprehur shqetësimin nga disa shënja recidive komuniste dhe zëra revanshiste të vrejtura në fushatën paraelektorale të koalicionit socialist. Megjithatë, kualifikimin e zgjedhjeve si më të mirat, me standardet më të larta deri tani, njohjen e rezultatit të zgjedhjevet dhe kalimin paqësor të pushtetit tek administrata e re, i vlerësojmë pozitive. Ju urojmë për fitoren, për të cilën keni bërë përpjekje të mëdha, në gjykimin tonë ndonjëherë dhe me tepri. Ju dëshirojmë sinqerisht, në vazhdimësi si administratave të më parshme, arritje të suksesshme në dobinë e vëndit e të kombit. “Vatra” do të mbështesë përpjekjet për të arritur suksese në dobinë e Shqipërisë dhe të popullit shqiptar dhe, gjithashtu në vazhdimësi, ne do të shprehim mospajtimin dhe do të bëjmë presion konstruktiv kur ta shohim të nevojshme.”

Vatra i është përmbajtur fjalës së dhënë, ndërsa Kryeministri që premtoi bashkëpunim, Jo. Vatra ka vazhduar ta bëjë oponencën konstruktive, me deklarata e ka këshilluar Kryeministrin në pragvizitat në Beograd, që të mos harrojë kërkesat e shqiptarëve në Luginën e Preshevës, i ka kërkuar kryeministrit, që të mos bëjë deklarata delirante si ajo për kandidatin amerikan për president, republikanin Trump, i ka kërkuar që të pastrohet nga akuzat në SHBA për 80 mijë dollarët e Bilalit (ndoshta do ta ketë plotësuar formualrin për Samitin edhe Bilali. Pse jo?), i ka kërkuar që të pastrojë Parlamentin nga kriminelët dhe Shqipërinë nga mafia dhe kanabisi, i ka kujtuar ato çfarë i kërkoi Vatra në takimin e 26 shtatorit 2013, por Rama hesht. Ai ka ardhë shpesh në SHBA, pas atij takimi me Vatrën, por ndërkohë që ka pasë kohë edhe të shkojë në Las Vegas, apo të festojë ditëlindje konsujsh nderi të pa miratuar , por nuk ka pasë kohë që të vijë t’i hedhë një sy Vatrës, nga e cila kanë dalë Kryeministra, ministra, ambasadorë, njerëz të shquar,…qofshin dhe të zakonshmit e sotshëm…Nuk është Vatra që e sheh me dyshim Kryeministrin, por ai largohet në mënyrë të dyshimtë Vatrës.

Në mbyllje të këtij editoriali dhe një pyetje për Kryeministrin: Përse nuk e organizoi këtë biçim samiti në fillim të mandatit, por në fund të tij? Çfarë do të bëjë për diasporën në këta pak muaj që i kanë mbetë të qeverisë? Asgjë, veç do ta kthejë këtë Samit në një paradë paraelktorale, ku ai dhe ministrat e tij do të bëjnë paradën e mos-sukseseve (jo të drogës, jo të krimit, jo të pasigurisë, jo të korrupsionit, jo të largimit masiv të shqiptarëve, që shtojën radhët e diasporës dhe paksojnë popullsinë në vend, nuk do të flasë as për mungesën e konsullatës së shtetit shqiptar në SHBA, as për mungesën e një Ministrie të Diasporës, kur gjysma e popullsisë është realisht në diasporë etj…etj)

Ia pafsh hajrin këtij Samiti farsë i nderuar Kryeministër!

“PSE NA VRATË O VËLLAZËN SHQIPTARË?”

November 1, 2016 by dgreca

Lumturimi i heronjve martirë të Kishës Katolike dhe të kombit shqiptar të shtunën që vjen, shënjtërimi i bijës së kombit Nënë Tereza fillim shtatorin që kaloi dhe emërimi kardinal nderi i Dom Ernest Troshanit kohët e fundit, janë një njohje nga ana e Vatikanit e vuajtjeve çnjerzore dhe e shfarosjes së një numri të madh të viktimave të pafajshme të regjimit komunist në Shqipëri. /

1-lumnimi2

Nga Frank Shkreli/

1 Frank shkreli (2) Siç është njoftuar tanimë nga Vatikani si edhe nga Kisha Katolike Shqiptare, ceremonia e lumturimit të 38-martirëve katolikë do të celebrohet në Katedralen “Shën Shtjefni” në Shkodër më 5 nëntor 2016. Aktivitete të ndryshme kulturore dhe fetare prej pothuaj një jave, po i paraprijnë ceremonisë solemne. Ceremonia fetare do të kryesohet nga përfaqësuesi i posaçëm i Vatikanit, Hirësia e Tij Kardinali i Kongregatës për Çështjen e Shenjtërve, Angelo Amato. Në këtë ngjarje historike për Shqipërinë dhe shqiptarët do të marrin pjesë zyrtarë të lartë të Kishës Katolike nga Europa dhe mbarë bota. Në një shënjë ringjalljeje të Kishës Katolike shqiptare, do të jenë të pranishëm në ceremoni mbi 300 meshtarë nga të gjitha trojet shqiptare në Ballkan si dhe nga diaspora. Në shënjë simbolike të unitetit kombëtar janë ftuar të marrin pjesë në këtë ceremoni edhe udhëheqsit më të lartë politikë dhe shtetërorë të Republikës së Shqipërisë dhe të Republikës së Kosovës. Kisha do të jetë e hapur për të gjithë pa dallim dhe përveç mediave të shumta kombëtare dhe ndërkombëtare që do të mbulojnë këtë ngjarje, pritet që i gjith ky kremtim të transmetohet aty për aty nga televizioni publik shqiptar, TVSH.

Lumturimi i këtyre heronjve martirë të Kishës Katolike dhe të kombit shqiptar të shtunën që vjen, shënjtërimi i bijës së kombit Nënë Tereza fillim shtatorin që kaloi dhe emërimi kardinal nderi i Dom Ernest Troshanit kohët e fundit, janë një njohje nga ana e Vatikanit e vuajtjeve çnjerzore dhe e shfarosjes së një numri të madh të viktimave të pafajshme të regjimit komunist në Shqipëri. Këto tre vendime historike të Vatikanit ndaj Kishës Katolike shqiptare, në të vërtetë, janë një njohje edhe nga mbarë bota e dhunës dhe e shkeljeve që i janë bërë këtij kombi të vogël për pothuaj një gjysëm shekulli nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, pa dallim feje ose krahine, megjithëse proporcionalisht, kleri katolik e pësoi rëndë nga ky regjim duke pasur numrin më të madh të viktimave.

Në të vërtetë, me njohjen dhe me kurorërzimin e heroizmit fizik dhe shpirtëror të këtyre klerikëve katolikë shqiptarë duke i shpallur të lumtur, Kisha Katolike si një institucion botëror, siç thuhet edhe në një njoftim të Radio Vatikanit, akordoi këtë njohje të merituar jo vetëm martirëve katolikë, por është njëkohsisht edhe një shënjë simbolike mirënjohjeje nga ana e Vatikanit për të gjithë ata burra, gra, pleq e fëmijë, të cilët, si pasojë e një ideologjie ateiste, krejt të huaj për botën shqiptare, u dënuan padrejtësisht gjatë pothuaj një gjysëm shekulli, duke pësuar si pasojë torturat nga më çnjerëzoret që kishte njohur shekulli i kaluar. Si të tillë, këta të lumtur nuk i përkasin vetëm Kishës Katolike por janë edhe heronjë të Kombit shqiptar, të cilët trimërisht, në heshtje dhe plot dinjitet i qëndruan dhunës së bishës së kuqe komuniste sllavo-aziatike të imponuar mbi shqiptarët. Ata ishin dhe janë simbol i qëndresës kombëtare — atëherë dhe sot — ndaj të keqes që i është kanosur këtij kombi të vogël të shumë-vuajtur, i përbuzur dhe i sulmuar gjithmonë nga të huajt, por i cili dijti që përballë sfidave të mëdha historike gjatë shekujve të ruante vlerat dhe virtytet më të larta njerëzore, traditën, gjuhën dhe kulturën, jo vetëm në fushën fetare por edhe atdhetare.

Por megjith këtë histori të tmerrshme dhune, madje edhe sot 25-vjetë post-komunizëm, në nivelet më të larta të institucioneve të qeverisë dhe të shtetit shqiptar, ka ende individë, përfshirë pseudo-historianë dhe grupe të ndryshme të shoqërisë, të cilët vazhdojnë të fshehin të vërtetën dhe ex-catedra arsyetojnë gjithnjë viktimizimin e këtyre të pafajshëmve dhe të tjerëve si këta se gjoja, sipas tyre, ata kanë na paskan bashkpunuar me pushtuesin dhe si rrjedhim i meritonin mundimet dhe vuajtjet dhe asgjë më pak se zhdukjen e tyre fizike nga shpellarët e ish-regjimit komunist. Është thekësuar shpesh, por më kot, nga shumë vërejtës vendas dhe ndërkombëtarë gjatë 25 viteve të kaluara, sidomos nga miqtë e Shqipërisë dhe të shqiptarve, se autoritetet shqiptare dhe shoqëria në përgjithsi duhet pa tjetër të përballen me të vërtetën e kësaj historie tragjike duke u ërë thirrje që të hapin dosjet e ish-Sigurimit famëkeq të shtetit, me qëllim që të mësohet e vërteta e kësaj historie tragjike.

Para disa ditësh, Zëri i Amerikës, nepërmjet korrespondetit Ilirian Agolli, në një kronikë nga Tirana raportoi se apeli më i fundit drejtuar pushtetarve të Tiranës në lidhje me këtë çështje, erdhi nga Kryetari i Zyrës së OSBE-së në Shqipëri, Ambasadori Bernd Borchardt. Në takimin, “Hapja e dosjeve të Sigurimit – Sa më shpejt aq më mirë”, organizuar nga Fondacioni Konrad Adenauer, ambasadori Borchardt u shpreh se vetëm zbulimi, trajtimi dhe diskutimi i padrejtësive të shkuara, nuk lejon që e kaluara të bëhet barrë për të ardhmen. Çfarë të ardhme duan për vendin e vet, autoritetet shqiptare që për 25 vjetë tani kanë refuzuar hapjen e dosjeve të komunizmit për të zbardhur krimet e komunizmit, përfshirë vrasjet e 38-martirëve që do të lumturohen këtë fund jave në Shkodër. Zëri i Amerikës njoftoi gjithashtu nga konferenca se “Politikanë dhe zyrtarë, socialistë dhe demokratë, morën fjalën për të bërë një mori sqarimesh ligjore dhe procedurash parlamentare, pa mundur të shpjegojnë se si ka ndodhur që pas 25 vjetësh demokraci, përsëri ka mbi një vit që nuk zbatohet as ligji i moderuar i hapjes së dosjeve, që i ofron ato vetëm për studime dhe jo për lustrime”. Një shënjë tjetër kjo e arrogancës dhe e mos-veprimit të autoriteteve shqiptare për një çerek shekulli post-komunizëm, në lidhje me hapjen e dosjeve të komunizmit. Ky nuk është vetëm një qëndrim arrogant i Tiranës zyrtare, por është edhe një sjellje fyese dhe përbuzëse ndaj të gjitha viktimave të komunizmit në veçanti dhe ndaj publikut shqiptar në përgjithësi dhe është një faqe e zezë në biografinë e këtyre pushtetarëve të cilët kanë patur përgjegjësinë, mundësinë dhe autoritetin për të bërë një gjë të tillë.

Prandaj për derisa autoritetet shqiptare nuk hapin dosjet ashtu siç kanë bërë ish-vendet komuniste të Europës Lindore dhe për derisa disa pseudo-historianë shqiptarë vazhdojnë të hedhin baltë mbi viktimat e pafajshme të një regjimi kriminal të cilit ata i shërbyen gjithë jetën, Shqipëria as shqiptarët nuk do të ecin përpara. Por ama, duan a s’duan këto mbeturina të regjimit komunist, bota po e zbulon të vërtetën. Këta martirë shqiptarë që sot i njeh bota si të tillë, si dhe pasardhësit e tyre të gjallë, janë vëllezër e motra, pjesëtarë të denjë të një Atdheu të përbashkët i të gjithë shqiptarëve pa dallim. Publiciteti që u jepet në media mendimeve të këtyre nostalgjikëve të shëmtuar dhe të diskredituar të komunizmit në këtë kohë, nuk është diçka e rastit. Këta apologjetë të regjimit vëllavrasës, madje edhe 70-vjetë pas mbarimit të Luftës së Dytë Botërore, vazhdojnë të mbjellin urrejtje dhe inate midis shqiptarëve duke e mbajtur shoqërinë shqiptare peng dhe në një konflikt të përhershëm, trashëgimi e një regjimi diktatorial dhe të një ideologjie të vdekur. Por këta nostalgjikë të komunizmit ende nuk e kanë kuptuar se e vërteta dhe idetë e mëdha nuk mund të mbahen të mbyllura për gjithmonë në çmendurinë e metalitetit të Enver Hoxhës, ku ata gjithnjë mendojnë, veprojnë dhe jetojnë. Mos mashtroni veten se ju nuk jeni aspak më të mirë e më të denjë të Shqipërisë së Gjergj Kastriotit Skënderbe, të Shqipërisë së Ismail Qemalit, të Fan Nolit, Bajram Currit, të Luigj Gurakuqit e shumë të tjerëve — në krahasim me këta martirë dhe të persekutuar të tjerë të atij regjimi komunist diktatorial që ju gjithnjë gjeni forcën morale ta mbroni. Jo, jo mos e gënjeni veten se nuk jeni aspak më të mirë. Përkundrazi, me qëndrimet tuaja, me shkrimet dhe deklaratat tuaja, ju nuk i bëni nder as vetes as kombit shqiptar, por jeni duke mbajtur pengë Shqipërinë e mjerë, ndërkohë që viktimat e komunizmit po i vrisni për së dyti, për së treti e për së katërti, në të vërtetë sado herë që hapni gojën. Dhe jo vetëm këta të lumtur të Kishës dhe të Kombit, por të gjitha viktimat e komunizmit në Shqipëri të cilët nëpërmjet historisë së këtyre 38 martirëve, tani kundër vullnetit tuaj, bota e njeh sadopak më mirë të vërtetën e krimeve të tmerrshme të burgut të regjimit të Enver Hoxhës ndaj popullit të vet të pafajshëm, në përgjithësi.

Jo vetëm historia e kombit shqiptar pret përgjigje për 25 vjetë tani prej autoriteteve zyrtare të shtetit dhe mbështetësve të këtyre krimeve të insitucioneve të dhunës komuniste, por presin përgjigje edhe martirët që do të lumturohen në Shkodër këtë fund jave. Ata duan dhe kërkojnë të dinë psehen. Duan të dinë se pse u vranë atëherë nga regjimi enverist dhe institucionet e tij të dhunës dhe pse vazhdojnë të vriten edhe sot nga autoritetet e vendit dhe nga nostalgjikët e regjimit enverist. E gjithë kjo në një shtet që pretendon të jetë demokratik dhe i cili mburret me anëtarsimin në Aleancën Ushtarake të Atlantikut, NATO. Vet martirët e Kishës Katolike Shqiptare por as pasardhësit e tyre, ditën e lumturimit të tyre më 5 nëntor në Shkodër, nuk kërkojnë as hakmarrje as dënime kundër askujt, pasi në prak të martirizimit të tyre, ata i kishin falur xhelatët komunistë. Por u kërkojnë autoriteteve shqiptare zbulimin e të vërtetës të së kaluarës komuniste dhe njëkohësisht – para Kombit dhe para botës –kërkojnë njëzëri nga bashkatdhetarët e tyre sot, një përgjigje ndaj këtyre pyetjeve:

“Pse na vratë, o vëllazën shqiptarë; cila ishte e keqja që ju bâmë me misionin tonë, o stërnipa të Kastriotit, ku ua shkelëm doket e zakonet tueja, ku e përdhosëm kanunin tuej, o mbasardhës të Lekës; thue gabuem që ju mësuem ‘Hymnin e Flamurit’ të ngritun në bjeshkët e Dedë Gjo’ Lulit; gabuem, thue, se ecëm ndër gjurmë të opangëve të tija për me mbledhë ushtarë për Krishtin? … Me ruejtë fenë e Tij në tokën tonë të Arbënit? Thue nuk i ndejëm besës suej ndër votrat e sofrat e shtrueme e të çueme prej atyne burrneshave fisnike, që në djep druni përkunden dikur foshnje Nanë Terezën? Gabuem, thue, se kënduem në ‘Lahutë të Malcís’, kangën e Atë Gjergjit e diftuem si vdes shqiptari për Fé e Atme, ashtu si vdiq Gjeçovi? … Por nuk ka gjâ… mbasi na jemi këtu… këtu âsht toka jonë, këtu âsht trupi ynë, këtu âsht edhe gjaku ynë, që u derdh për jú, për idealin ma të naltë, për të cilin vdes shqiptari. Një ditë kemi për t’u ringjallë s’bashkut! (Shënim nga vepra “Çinarët” e Françeskanit shqiptar Konrad Gjolaj, marrë nga Radio Vatikani)

Ka ardhur koha për veprim. Mjaft më me rezoluta dhe projekt-rezoluta boshe që nuk çojnë askund. Tregojeni veten burra se më në fund pas 25 vjetë post-komunizëm jeni gati — institucionalisht dhe moralisht – të zbuloni dhe të njoftoni të vërtetën mbi krimet çnjerzore të regjimit të Enver Hoxhës, duke hapur dosjet e regjimit famkeq. Sepse për shqiptarët, trajtimi i krimeve të komunizmit, sipas ish-ambasadorit gjerman Helmut Hoffman në Tiranë, është një doemosdoshmëri që viktimave të regjimit komunist— të gjallë e të vdekur – në mos asgjë tjetër, të paktën – “T’u këthehet një pjesë e dinjitetit të tyre.”

Këthejani pra dinjitetin dhe nderin jo vetëm viktimave të komunizmit, por mbarë kombit shqiptar. Hapni dosjet e Sigurimit famkeq!

FALEMINDERIT SHËNJTËR!

October 30, 2016 by dgreca

NGA EUGJEN MERLIKA/Me gëzim të madh mësova, pak ditë më parë, për emërimet e reja të kardinalëve nga Selia e Shenjtë. Ndërmjet atyre emrave ishte dhe Dom Ernest Simoni (Troshani), i fundit ende në jetë, mbas martirizimit të Kishës shqiptare prej regjimit komunist. Zgjedhja e atij shërbyesi të përvuajtur të Zotit, për t’a futur në numurin e pakët të Princërve të Kishës, më ka prekur në thellësi të zemrës.

Shënjtërì, më lejoni t’U quaj vëlla. Si katolik, si shqiptar dhe si njeri që ka jetuar deri në moshën 47-vjeçare në kampet e përqëndrimit e në burgjet e diktaturës komuniste, Ju falënderoj nga thellësia e zemrës sime për emërimin e Kardinalit të ri Troshani. Falënderimi im, besoj edhe i bashkatdhetarëve të mij, ish të përndjekur nga diktatura, nuk i drejtohet vetëm shprehjes së fundit të dashurisë për popullin tim, vlerësimit të Kalvarit vetiak të shumë viteve të Dom Ernestit, në mbrojtjen skajore të parimeve të krishtera, edhe me flijime të dhimbëshme në vite të gjata.

Ai falënderim shtrihet në të gjitha vendimet e marra nga Selia e Shenjtë në dobi të katolikëve e të popullit shqiptar, në tre vitet e fundit. Bashkatdhetarët e mij nuk mund të harrojnë kurrë 21 shtatorin 2014, atë ditë të paharrueshme, në të cilën Juve erdhët në Shqipëri. Ishte udhëtimi i parë në Kontinentin e Vjetër, jashtë kufijve të Italisë. Ai udhëtim i u kushtua Vendit tonë, “tokës së fshikulluar nga përndjekjet”, siç e kishte përcaktuar një parardhës i ndritur i juaji, shumë i dashuri Gjon Pali II. Ajo ditë qe ndriçuese për të gjithë shqiptarët, ata që jetojnë n’atdhe dhe ata që janë të shpërndarë nëpër botë. Qe veçanërisht e gëzuar për katolikët, të cilëve i u njohën përsëri mundimet, kalvaret, martirizimi në pothuaj gjysmë shekulli të diktaturës së pamëshirëshme komuniste.

Ju faleminderit Shënjtërì për atë ditë të mrekullueshme, që na solli në kujtesën tonë një tjetër ditë të paharruar, 25 prillin e vitit 1993, kur Papa Woytila, në gjunjë puthi tokën tonë në aeroportin “Nënë Tereza”. Ishte vizita e parë e një Vikari të Krishtit në tokën shqiptare gjatë dymijë viteve. Qe një vizitë në shenjën e nderimit për dhimbjet e vuajtjet tona, por edhe të ringjalljes sonë mbas Kalvarit, të shpresës e të rilindjes së Kishës së Krishtit, mbas gjysëm shekulli errësire e katakombash.

Vizita e Juaj, veç nderimit për martirizimin e Kishës katolike, të paraqitur mjeshtërisht, nëpërmjet portreteve të Martirëve, të varur në të dy anët e shëtitores së Kryeqytetit, qe edhe në shenjën e respektit e vlerësimit për harmoninë fetare të shqiptarëve. Shumë falënderime, Shënjtërì, për vënien në dukje para gjithë botës të kësaj pasurie të paçmuar të popullit tonë. Shumë njerëz, gjatë shekujve, e kanë interpretuar tolerancën dhe harmoninë tonë fetare si shprehje të pamjafteshmërisë së besimit. Ndoshta ka një pjesë të vogël të së vërtetës historike n’ata gjykime, por un besoj se ato vlera janë një pasuri e madhe shpirtërore e popullit tonë.

Ҫfarë krenarie e përshkoi trupin tim kur dëgjova të pohonit, në fjalën Tuaj përpara qytetarëve të Tiranës :

“Bashkëjetesa paqësore ndërmjet bashkësive të ndryshme fetare, është në fakt një dhuntì e paçmuar për paqen dhe zhvillimin e harmonishëm të një populli. Është një vlerë që duhet mbrojtur e forcuar çdo ditë, nëpërmjet edukimit me respektin e ndryshimeve dhe të identiteteve të veçanta, të hapura kundrejt bashkëbisedimit dhe bashkëpunimit për të mirën e të gjithëve, me ushtrimin e njohjes e të vlerësimit të njëri tjetrit. Është një dhuntì për të cilën duhet t’i lutemi Zotit gjithmonë. Le të vazhdojë Shqipëria gjithmonë në këtë rrugë, duke u bërë për shumë Vende shëmbull frymëzues ! ”

Mbas vizitës së Gjon Palit II në Shqipëri erdhi emërimi i Imzot Mikel Koliqit si Kardinal. Edhe Ai ishte një i shpëtuar i ndritur i përndjekjes që ra mbi fenë e krishterë nga regjimi ateist komunist. Ju na bëtë një tjetër dhuratë, emërimin e Dom Ernest Troshanit, Kardinalit të ri shqiptar, i pari në mijëvjeçarin e tretë, i dyti i kohëve të reja.

Mbas pak ditësh, në qytetin e lashtë të Shkodrës, në qendrën e hershme të krishterimit shqiptar, do të kryhet proçesi i Lumturimit të 38 Martirëve të periudhës 1945 – 1974. Do të jetë ngjarja e tretë e madhe e kësaj vjeshte të lavdishme për kishën shqiptare e për të gjithë Kombin tonë. Mbas Shënjtërimit të Nënës Terezë të Kalkutës, bijës më të madhe të gjakut shqiptar e shëmbull e Shenjtëreshës botërore, mbas shpalljes si kardinal të Dom Ernest Troshanit, të të mbijetuarit të fundit të martirizimit, ja edhe lumturimi i Martirëve që janë ngjitur në Qiell, duke çuar në Mbretërinë e Zotit dëshminë e tyre të fuqisë së Fesë.

Faleminderit Shënjtërì, për ndihmesën Tuaj vendimtare në këto ngjarje historike, të bekuara e të jashtzakonëshme për popullin tonë. Do të keni gjithmonë mirënjohjen e gjithë shqiptarëve që besojnë në Hyjninë dhe lusin Zotin për paqen e dashurinë mes njerëzve, mbi këtë tokë dhe shëlbimin e shpirtërave në Mbretërinë e Perëndisë.

Përshëndetjet e urimet e mija më të përzemërta e më të ngrohta, për një jetë të gjatë në shërbim të Kishës së Krishtit e të Paqes në Botë.

Tetor 2016 Eugjen Merlika

Pseudo-Reforma në drejtësi nuk ndal dot Revolucionin për Demokraci!

October 28, 2016 by dgreca

Dr. Ledian Droboniku/

Fushatën mediatike mbi reformën në Drejtësi do e kishte zili dhe Goebbels. Për muaj të tërë politikanët dhe ndërkombëtarët e çdo rrace, gazetarë, intelektualë dhe analistë mbollën në ndërgjegjen sociale përrallën e reformës në drejtësi.Por si thotë Arendt, diktaturat ndryshojnë format, por jo përmbajtjen.

Shqiptarë të dëshpëruar shihnin se kësaj here, kasta dhe miqtë e tyre ndërkombëtarë e kishin marrë seriozisht për të vënë drejtësi në vendin më të varfër dhe të korruptuar të Europës. Ishin penduar për mëkatet e tyre dhe do hiqnin dorë prej privilegjeve të çdo lloji.

Dhe shumë njerëz të gozhduar para televizionit, kishin dëshirë të besonin, të ëndërronin.

Sa më i dëshpëruar të jetë njeriu dhe popujt, aq më lehtë besojnë tek zgjidhjet e thjeshta, qofshin këto magjike. Për 26 vite me radhë, populli televiziv beson ende, se normalizimi i vendit vjen po te heqësh ata që janë në krye. Se e mira rrjedh nga sipër dhe thjesht ai duhet të presë që ta shijojë. Por kjo nuk ka funksionuar në asnjë vend dhe nuk do funksionojë kurrë, as thjesht duke hequr politikanët aq më pak duke hequr magjistratët.

Zgjidhja është shumë më e vështirë por njëkohësisht dhe shumë më e lehtë, mjafton të reflektosh e mos të veprosh me instikte si në botën kafshërore.

Nëse keni pak durim do mundohemi ta shpjegojmë.

Alain Badiou në analizat e tij, ndaj rrëshqitjes së shoqërive të sotme drejt totalitarizmit, thekson se: “retorika segmentare ndaj korrupsionit ka për qëllim të legjitimojë totalitetin, një sistem i tërë i ngritur mbi privilegjet e një pakice që përqendron çdo pushtet në pak duar”.

Modeli i sukseshëm i shteteve perëndimore për dekada të tëra pas luftës së dytë botërore sot po goditet nën sulmin e elitave financiare transnacionale. Shoqëritë e ngritura mbi demokracinë, ku politikën e bënin qytetarët sot i ka lënë vendin elitave që vendosin për jetët e miliona njerëzve; shtetit social që kuronte interesin e përgjithshëm, që siguronte shërbime sociale, që krijoi një shtresë të mesme dhe zhduku varfërinë, po çmontohet sistematikisht. Destabilizimi i njeriut dhe shoqërive është garancia e vetme për krijimin e këtij rendi të ri që po anullon të gjitha fitoret e iluminizmit dhe humanizmit evropian. Në mënyrë jo shumë paradoksale, kapitalizmi ultrafinanciar, pa frena po shndrrohet në një totalitarizëm të ri po aq i rrezikshëm për Njerëzimin sa dhe totalitarizmi komunist.

Po ç^hyn këtu Shqipëria?

Shqipëria nuk është më një ishull i izoluar si në kohën e monizmit. Shqipëria sot është një ndër vendet më të ndërvarura politikisht dhe ekonomikisht nga rendi i ri që po sajohet.

Në këtë drejtim, Shqipëria është gjithashtu një eksperiment i gjallë sepse nuk ka asnjë antikorp për një rezistencë minimale ndaj këtyre forcave gërryese të sovranitetit. Ngrehina e shtetit shqiptar është një lodër e sajuar me kujdes nga lobet ndërkombëtare, që mbështesin këtë kastë prej 26 vitesh për të realizuar reformat e tyre në dëm të interesit publik shqiptar. Dorëzimi i sektorëve strategjikë, banka e pasuri kombëtare në duart e të huajve, deindustralizimi i vendit dhe kthimi në ekonomi koloni; shkatërrimi i ushtrisë, diplomacisë, shkollës dhe shëndetësisë ka për qëllim të vetëm, defunksionalizimin e shtetit shqiptar që mos të kurojë dot interesat vitalë të qytetarëve të tij.

Nëse kemi të qartë këtë vizion, gjërat fillojnë dhe marrin sens ngadalë.

Sot, Shqipëria, ndryshe nga ajo çfarë trumbeton media apo konferencat peudoshkencore, nuk ka një korrupsion sektorial, por një sistem të tërë të ngritur mbi korrupsionin dhe privilegjet. Pra një shtet i kapur nga interesa lobiste që punojnë kundër interesit të përgjithshëm.

Një shtet i kapur, do të thotë që të gjitha qendrat e pushtetit, politik, ekonomik, financiar, mediatik, sindakal, akademik janë tashmë jashtë kontrollit të popullit sovran. Ato ricikolohen dhe mbështesin njëra tjetrën në një skemë autoreferenciale.

Demokracia pluraliste, njësoj si demokracia popullore enveriste, mbetet thjesht në letër sepse vendimet nuk merren kurrë nga populli, i cili duhet të kënaqet 1×4 vjet duke noterizuar çfarë partia ka vendosur pavarsisht se çfarë ai dëshiron. Kontrata sociale, njësoj si çdo kontratë tjetër, flaket pa u tharë boja.

Në këto kushte kur populli është shpërvetësuar nga mundësia për të vendosur fatet e vendit, ku çdo mekanizëm kontrollohet nga sistemi dhe nuk sjell ndryshim, e vetmja mundësi për shpëtim ka qenë dhe është Revolucioni. Jo një revolucion i parafabrikuar nga kasta, por një i vërtetë demokratik, ku populli merr në kontroll shtetin e tij, që formohet dhe kontrollohet nga qytetarët dhe jo partitë apo lobet!

Por kush e dëshiron këtë gjë?

A dëshiron kasta të humbasë pushtetin që e riciklon mes veti prej 26 vitesh?

A e dëshirojnë ndërkombëtarët, që humbasin influencën mbi këtë kastë të koruptuar dhe të shantazhuar?

A e duan bankat e huaja që grabisin depozitat e shqiptarëve për ti investuar jashtë vendit sesa të kreditojnë biznesin shqiptar?

A e duan monopolistët e importit që paralizojnë prodhimin vendas dhe helmojnë konsumatorin shqiptar?

A e duan mediat dhe pronarët e tyre kriminalë që flirtojnë me pushtetin për privilegje pa fund?

A duan “intelektualët” organikë që janë akomoduar diku në një cep të halesë me bekimin e partisë, apo ata mijëra të rinj dhe të reja që studjojnë realisht?

A e duan padronët që kanë zaptuar avokatinë, mjekësinë, arkitekturën e çdo gjë, ndërsa kuadrot e vërtetë mezi mbijetojnë në një sistem pervers?

A e do bota e krimit që bashkëjeton me politikanët dhe shefat e policisë pavarisht rrënimit të vendit si Kolumbia?

Sigurisht që jo!

Kjo nuk është një luftë e të gjithëve kundër të gjithëve si kasta e paraqet! Jo!!!

Kjo është një betejë kundër një pakice që ka zaptuar qendrat e pushtetit dhe mban peng zhvillimin normal të vendit duke sakrifikuar interesin publik.

Prandaj, kjo luftë nis nga poshtë, nga qytetarët, nga jashtë sistemit, sepse bëhet për të kthyer normalitetin për shumicën e heshtur të këtij vendi, sepse zgjidhja nuk vjen kurrë nga brenda pallatit të pushtetit, si tentoi Ramizi apo çdo diktator në fund të regjimit.

Ajo që duhet të rekuperojmë është interesi publik. Ontologjikisht interesi publik nuk ruhet dhe kurohet nga elitat, por nga mekanizma që sigurojnë aksesin dhe kontrollin e vetë publikut, vetë qytetarëve në mbrojtje të interesave të veta.

Këto mekanizma higjenizuese për shtetin dhe shoqërinë krijohen vetëm në një sistem që quhet: Demokraci! Aty ku qytetarët vendosin dhe kontrollojnë makinën shtetërore në çdo moment!

Pavarsisht klithmave të kastës dhe inflacionit verbal, demokracia nuk u vendos kurrë, ashtu sikundër nuk u vendos shteti i së drejtës dhe shteti social.

Demokracia është një projekt racional, ku gjërat nuk funksionojnë nga mirësia apo bujaria e njeriut por nga lloji i insitucioneve që ndërtohen. Nëse këto institucione ndërtohen dhe kontrollohen nga partitë dhe lobet, ato nuk mund të kurojnë kurrsesi interesin e përgjithshëm por ato klienteliste.

Prandaj, ky revolucion nuk duhet thjesht të përmbysë fytyrat dhe maskat, por të ndërtojë ato institucione që nuk lejojnë krijimin e oligarkive. I vetmi garant për këtë, në të mirë dhe të keqe, është vetëm populli sovran.

Por çfarë bëri reforma në drejtësi, a e hapi sistemin demokratikisht, në kuptimin e vërtetë të fjalës, ku institucionet nuk formohen nga elitat por nga qytetarët? A pranoi që Presidenti, Prokurori i Përgjithshëm, KLD, Avokati i Popullit të zgjidheshin vetë nga qytetarët? A lejoi juritë qytetarë brenda pallatit?

Jo!

Nëse qytetarët hyjnë brenda pallatit, privilegjet mbarojnë si për oligarkët brenda ashtu dhe për ata jashtë!

Por, nga ana tjetër, kasta arriti edhe njëherë të bindte popullin se ndryshimi do vijë përsëri nga brenda pallatit.

Njësoj si dje, zyrtarët e lartë do të zgjidheshin përsëri nga brenda kastës si tradita e nomenklaturës e kërkon prej 70 vitesh.

Kësaj here, rotacioni nuk mjafton më në politikë por do kryhet edhe në drejtësi. Parlamenti i hajdutëve (nga shantazhimi i ambasadorëve se do i tregonte të vërteëtn popullit për vjedhjet këto dekada), vendosi unanimisht që do pastronte drejtësinë pa u pastruar vetë më parë.

Armata e vampirëve me çekiç nuk erdhën nga hiçi, por kaluan të njëjta kanale të kontrolluara nga kjo kastë, që pozicionon njerëzit e saj kudo. Vetëm me këtë kryqëzim postesh, ne politikë, drejtësi, akademi, ekonomi etj, oligarkët ruajnë reciprocikisht privilegjet.

Devijimi i vëmendjes (drejt magjistratëve), si e keqja madhore, është teknika klasike e çdo dikature për të shpëtuar privilegjet dhe vonuar Revolucionin.

Edhe pse jetojnë e vuajnë prej vitesh në këtë vend, njerezit e kanë të vështirë të mendojnë me mendjen e tyre nën furinë e mediave të kudondodhura.

Nëse të këqijat më të mëdhaja këtij vendi i kanë ardhur nga ligji që bëjnë politikanët apo devijimi i ligjit që bëjnë magjistratët?

Shkatërrimi i pronës në Shqipëri, u realizua pikërisht me ligj nga politikanët, komisione pa fund, dhe pastaj nga gjyqtarët, sekserët dhe larva të ndryshme.

Importimi i plehrave të gjithë Europës në Shqipëri, nuk e vendosën gjykatësit duke shkelur ligjin por vetë ligji i aprovuar nga kjo klasë politike dje dhe sot.

Betonizimi dhe shkatërrimi i kryeqytetit, i qyteteve, bregdetit etj, janë bërë me akte ligjore të politikanëve dhe më pas nga hienat me çekiç në dorë dhe kuletë në brezë.

Deindustralizimi i vendit, privatizimet e pasurive të popullit për 50 vjet për një lek u kryen me akte ligjore nga klasa politike dhe mandej nga magjistratët.

Dorëzimi i sektorërve stratetegjikë të huajve, që nga bankat, minierat, nafta, siguracionet, telekomunikacioni etj, nuk i realizuan magjistratët por politikanët me akte ligjore.

Krijimi i monopoleve që po asfiksojnë ekonominë e vendit, realizohen me akte ligjore dhe nënligjore dhe jo devijime nga ligji prej magjistratëve

Mbushja e parlamentit, administratës me kriminelë, hajdutë e injorantë nuk ndalet dot nga magjistratët sepse listat i plotëson shefi i partisë dhe emisarët e tij.

Shkatërrimi i shkollës, privatizimet e spitaleve, degradimi i kulturës, artit dhe sportit nuk janë bërë nga magjistratë duke shkelur ligjin por nga vetë politikanët me akte ligjore.

Çmontimi i ushtrisë shqiptare dhe aseteve të saja, shkollës së aviacionit, marinës, instituteve shkencore nuk i realizuan magjistratët por vetë këta politikanë më akte ligjore të porosituar nga lobet ndërkombëtare.

Prandaj, lufta e këtij populli nuk duhet drejtuar kundër “devijuesve të ligjit” por në radhë të parë kundër “prodhuesve të ligjit”.

Për këtë qytetarët duhet të shtinë në dorë, “fabrikën” e ligjit!

Vetëm në këtë mënyrë ligji do pasqyrojë dhe kurojë interesin e përgjithshëm dhe vullnetin e popullit, ashu si iluministët evropianë mësuan 3 shekuj më parë.

Këtë “fabrikë” si çdo gjë tjetër të rëndësishme, sot e ka në dorë partia!

Nesër do e kenë qytetarët!

Vetëm kështu qytetarët do arrijnë të vendosin vetë, pas 100 vitesh shtet, fatet e Shqipërisë si një Zvicër e dytë.

Prandaj, kjo reformë dhe vetingjet e saj të importuara, mund të vonojnë por jo të ndalojnë Revolucionin Demokratik, dëshirën e një populli për të jetuar denjësisht në nje vend normal si popujt e tjerë të këtij kontinenti.

Për këtë, vendit i duhen energjitë dhe njerëzit e pastër të tij, jashtë apo brenda Shqipërisë, ata që besojnë se Shqipëria do bëhet vetëm nga shqiptarët, ashtu si ka bërë ndër shekuj pavarsisht vemjeve të brendshme dhe larvave të jashtme.

Klithmat e hienave bolshevike

October 27, 2016 by dgreca

Nga Reshat Kripa/*

Ditët e fundit, si në një kor te dirixhuar nga hienat e zeza te sistemit të përmbysur, kanë mbushur faqet e mediave të shkruara dhe atyre vizive klithma ogurzeza te leshuara nga pinjollet bastarde të tyre., ca te ashtuquajtur historianë fatkeq që nuk e dinë as ku e kanë kokën e tyre, ca pseudo veteranë që në kohën e luftës së dytë botërore nuk kishin mbushur as 10 vjeç, madje edhe disa të ashtuquajtur të përndjekur politikë që ndodhen në poste drejtuese të disa partive dhe që kanë qenë dënuar për motive të ulta ordinere, siç janë përdhunimi i familjarëve të tyre apo vjedhja dhe që regjimi për t’i dënuar më tepër u shtoi edhe nga një akuzë politike si “tentativë arratisje ‘ apo “agjitacion dhe propagansë” dhe sot, në këtë mish-mash që ekziston në vendin tonë dalin si përfaqësues të të përndjekurve të vërtetë politikë.Kjo është, për fat të keq, Shqipëria jonë e soitme. Shqipëria që nuk e dënoi si duhet kolerën komuniste, nuk dënoi kjriminelët që e mbajtën gjallë atë sistem. Ja si është shprehur Zoti Benesh, përfaqësues i grupit demokrat çek, në seancën e miratimit të rezolutës së Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës:

Nuk ka asnjë vend ku komunizmi ka ardhur në pushtet dhe të ketë qenë demokratik. Nëse nazizmi u dënua vetëm pak muaj pas rënies, nuk u bë e njëjta gjë me komunizmin. Në përfundim të Luftës së Dytë Botërore, dihej saktë kush ishte fitimtari dhe kush i munduri. Ndërsa në përfundim të Luftës së Ftohtë, gjërat ishin të paqarta. Unë nuk kam frikë as nga nazizmi, as nga komunizmi, por nga lakejtë e tyre që i kanë ndihmuar rregjimet ish-komuniste të qëndrojnë në këmbë.

Ndaj kot lehin zagarët e rrugëve pasi dhëmbët e tyre nuk mund të kafshojnë më. Koha e tyre perëndoi qysh në dhjetorin e 90-s dhe bashkë me të edhe ideologjia e tyre totalitare. Sot është koha e së vërtetës dhe këtë nuk mund ta mbulojnë klithmat e tyre ogurzeza.

Lidhur me sa më sipër ditët e fundit kambana e dështakëve filloi të çirret dhe këlthasë duke “protestuar‘ për një dekret të Presidentit të Republikës, të nderuarit Bujar Nishani, me anën e të cilit dekoronte me urdhërin “Martir i Demokracicë“ 82 viktima të nderuara të rrethit të Lushnjes, të masakruara më 21 tetor 1943 nga krimineli komunist Mehmet Shehu dhe bandat e tija terroriste. Atë dekorim Presidenti e bëri në bazë të një kërkese të bërë nga Shoqata Antikomunste e të Përndjekurve Politikë Demokratë të Shqipërisë dhe jo me urdhër të Partisë Demokratike siç shkruajnë “shakaxhinjtë e përparimit“ siç i quante Noli pjellat e këtij lloji. Madje do të thoja që Partia Demokratike u tregua e pakujdesëshme që nuk dërgoi një përfaqësues nga qendra për të marrë pjesë në këtë ceremoni. Ajo nuk u zhvillua në heshtje dhe fshehurazi se këto nuk janë metodat tona por tuajat dhe sistemit tuaj. Ceremonia u zhvillua ditën me diell, ne lapidarin madheshtor ngritur ne qender të Divjakës ku ndodhi ky krim dhe kumtesat u mbajtën në sallën e Shtëpisë së Kulturës të mbushur plot e përplot.

Ndaj heshtni! Martirët tanë janë gjallë pasi gjallë janë edhe parimet për të cilat ata ranë. Sepse sikurse shkruan poeti:

Kush ban dekën për atdhe,

Ai s’ka dekun, por ka le!

*Kryetar i Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë Demokratë të Tiranës/