Opinion – Page 825 – Dielli

THJESHT ATDHEDASHURI – TË JEMI BIJ TË ATDHEUT, TË MOS JEMI VAMPIRË TË ATDHEUT

February 3, 2013 by dgreca

NGA SKËNDER BUÇPAPAJ/

Ta duam atdheun aq sa ai është, ta duam as më të madh se është, as më të vogël se është. Më parë se të jenë fjalët e mia, këto janë fjalët e François-Marie Arouet (Voltair), nga vepra e tij “Fjalori filozofik”. Filozofi i madh optimist francez i shekullit XVIII është shembull i intelektualit krijues të papajtuar me politikën, i cili mbahet mend si kryqëzues i tiranisë e dogmatizmit dhe për aftësitë e tij të mprehta satirizuese dhe kritike ndaj shoqërisë së kohës.

Pra, thjesht atdhedashuri. Për ne shqiptarët kjo do të thotë ta duam atdheun tonë në të gjithë shtrirjen e tij hapësinore, ta duam atdheun tonë në pesë gjashtë shtetet ku ai ndodhet në vijimësi të pandërprerë gjeografike, në vijimësi të pandërprerë historike prej disa mijëvjeçarësh. Ta duam Republikën e Shqipërisë dhe të mos e duam Republikën e Kosovës, kjo nuk është atdhedashuri. Dhe anasjelltas: Ta duam Republikën e Kosovës dhe të mos e duam Republikën e Shqipërisë, kjo nuk është atdhedashuri. Ta duam Myzeqenë dhe të mos e duam Luginën e Preshevës (Kosovën Lindore), kjo nuk është atdhedashuri. Dhe anasjelltas: ta duam Luginën e Preshevës dhe të mos e duam Myzeqenë, kjo nuk është atdhedashuri. Ta duam Tropojën dhe të mos e duam Bujanocin, kjo nuk është atdhedashuri. Dhe anasjelltas: ta duam Bujanocin dhe të mos e duam Tropojën, kjo nuk është atdhedashuri. Me pak fjalë: Ta duam atdheun tonë në të gjithë hapësirën e tij, në të gjitha nënhapësirat e tij, në të gjitha qytetet dhe fshatrat e tij, pavarësisht se në cilën njësi shtetërore ndodhen sot. Ta duam njëri-tjetrin pavarësisht nëse është shqiptar i Shqipërisë, shqiptar i Kosovës, i Maqedonisë shqiptare (hapësirës shqiptare të Maqedonisë), i Malit të Zi shqiptar (hapësirës shqiptare të Malit të Zi), pavarësisht nëse ai është myzeqar, lab, malësor, dibran, tetovar, kumanovas, ulqinak, preshevar, çam pavarësisht ku ka lindur, pavarësisht ku jeton apo ku ndodhet. Kjo është atdhedashuri. Është atdhedashuri e kulluar, e dlirë, e kthjellët. Është në të mirën tonë dhe në dëmin e askujt.

Atdhedashuri është një term i brumit të mirëfilltë shqip. Duket se është i vetmi term që i shkon fjalorit tonë. I kam dëgjuar në media dhe i kam lexuar shumë nga teorizimet që këto kohët e fundit i bëjnë, kryesisht në Tiranë, të ashtuquajturat mendje të kombit. Këto teorizime janë absolutisht pakaluese, janë frut i mungesës së ndjeshme të dijes në fushën përkatëse. Në vend që ta ndriçojnë një objekt të shenjtë, siç është atdhedashuria, siç është çështja aq e përbërë shqiptare, këta, qoftë nëpër studio, qoftë nëpër tribuna, vetëm sa e errësojnë, e komprometojnë dhe e ndotin këtë objekt. Kjo e bën të domosdoshme që të heqim dorë nga përdorimet fjalëve të huaja (termave ndërkombëtarë), por edhe nga përdorimet e fjalëve tona me parashtesa apo me prapashtesa të huaja. I njëjti term ndërkombëtar, nëse përdoret nga një i huaj çfarëdo, tingëllon shumë më butë dhe shumë më pranueshëm se kur ai është i shqiptuar nga një shqiptar, qoftë në një jubile, qoftë në një përvjetor të thjeshtë, në një festë zyrtare apo private, në një bisedë në një studio, në një kollonë anash faqes së një gazete.

Ta duam atdheun do të thotë të ndërtojmë një raport të drejtë me atdheun. Të jemi bij të tij dhe jo sundues të tij. Të jemi përkushtues ndaj tij, të jemi shërbyes ndaj tij dhe jo ta vëmë atdheun tek këmbët tona. Të mos e shikojmë atdheun si çifligun tonë, që mund t’ia zhveshim malet nga pyjet, mund t’ia gërryejmë shtretërit e lumenjve, që mund t’ia nxjerrim në shitje për gati kurrgjë pasuritë dhe thesaret e tij të dhuruara nga Zoti apo të krijuara nga njeriu në mijëvjeçarë. Ta mendojmë atdheun jo vetëm si atdhe të brezave bashkëkohës, por edhe si atdhe të brezave pasardhës, ta mendojmë atdheun jo vetëm si atdhe të atyre që e banojnë përkohësisht, por edhe si atdhe të atyre që janë detyruar të largohen prej tij dhe ndodhen nëpër botë, duke e mbajtur me bukë shumicën e popullit shqiptar që ndodhet ende në atdhe. Ta duam atdheun do të thotë të rritim mirëqenien e të gjithëve dhe jo vetëm të një grushti të vogël njerëzish.

Të jemi bij të atdheut. Të mos jemi vampirë të atdheut. Hypja në karrike, jetesa me lugë floriri, nuk të jep të drejtë që ta katandisësh atdheun në zhele. Nuk do të thotë ta ndjesh veten gjel dhe atdheun ta ndjesh plehun mbi të cili ti vikat. Të jesh vampir i atdheut do të thotë t’i grumbullosh për vete miliardat dhe të tjerëve, anekënd, t’ua lësh vetëm morrat. Pse sot, pas njëzet vitesh të hapjes ndërmjet shqiptarëve, të hapjes së tyre ndaj botës, nuk ka pasanik që të guxojë ta bëjë transparente pasurinë e tij të vënë në këto njëzet vite? Sepse këta janë vampirë të atdheut dhe nuk janë bij të atdheut.

Paradoksi tjetër është se pikërisht këta, pikërisht vampirët e atdheut, janë ata që bëjnë retorika të mbrapshta se shkrihen krejt për atdheun, për kombin, për shqiptarët. Dhe nuk bëjnë gjë tjetër veçse e komprometojnë çështjen më të shenjtë në botë, çështjen shqiptare.

Duke qenë te kjo pikë e temës sonë, le të kthehemi tek Voltairi (Volteri). Tek fjala Atdheu, ai shkruan: “Një atdhe është i përbërë nga më shumë se një familje; e si rëndom përkrahet familja jote thjesht për dashuri, kur nuk ke një interes të kundërt, kështu thjesht për dashuri përkrahet qyteti yt ose fshati yt që quhet atdhe. Sa më shumë që ky atdhe rritet aq më pak duhet, sepse dashuria e pjesëtuar dobësohet. Është e pamundur që të duhet një familje tepër numerike që sapo e ke njohur.

Kush ka ambicjen të jetë prijës, tribun, udhëheqës, diktator bërtet se e do atdheun, ndërkohë që e do vetëm veten e vet. Secili ka dëshirë të mund të flejë në shtëpinë e tij pa pasur dikush tjetër pushtetin që ta marrë dhe ta çojë të flejë diku tjetër, secili dëshiron të jetë i sigurt për pasurinë e tij dhe për jetën e tij. E kështu, meqë të gjithë kanë të njëjtat interesa, dhe nga interesat e veçanta përbëhet interesi i përgjithshëm: i përkushtohemi republikës, kur në fakt jemi duke iu përkushtuar thjesht vetes sonë.”

Në epokën e integrimeve perëndimore, në epokën e integrimeve globale, në epokën që kërkon më shumë se kurrë integrim, dashuri midis njerëzve, për ne shqiptarët është e pamundur ta gjejmë veten në rajon, në kontinent, në botë, pa e gjetur më parë tek njëri-tjetri. Është e pamundur që interesat tona të jenë të përputhshme me të tjerët, pa qenë të përputhshme mes njëri-tjetrit. Është e pamundur të jemi bindës për të tjerët, kur nuk kemi mirëkuptim dhe mirëpajtim, kur nuk kemi dashuri të mjaftueshme për njëri-tjetrin. Është e pamundur që retorikat tona të mos tingëllojnë të zbrazëta, të pabazuara, prandaj të dëmshme për veten tonë dhe të tjerët. Ata që janë kundër çështjes shqiptare, vërtet bëjnë edhe ata retorikë, por retorika e tyre është pjesë gati e papërfillshme e veprimit të tyre. Kështu çëshjen shqiptare e dobësojnë kundërshtarët e çështjes sonë dhe, njëkohësisht, e dobësojmë ne vetë. Prandaj miqtë dhe aleatët na këshillojnë ne të heqim dorë nga retorikat, të shohim punën tonë, ta përparojmë punën tonë, ta realizojmë çështjen tonë në të gjithë përbërësit e saj dhe në tërësinë e saj. Kështu do ta ndihmonim veten tonë, kështu do të na ndihmonin miqtë dhe aleatët, kështu do të na ndihmonte vetë Zoti. Atdhedashuria jonë, atdhetaria shqiptare, në shenjtërinë e saj, është absolutisht e paparagjykueshme, është absolutisht qytetare, është absolutisht e pandalshme drejt triumfit të saj. Siç do të thoshte vetë Voltaire- ajo është qytetare e botës.

GJAKU I DËSHMORËVE BËN KUJTESËN HISTORIKE DHE KOMBËTARE TË SHQIPTARËVE

February 2, 2013 by dgreca

Nga Prof. dr. Nusret PLLANA/*

Universiteti i Prishtinës/

Prishtinë/

Të nderuara familje të dëshmorëve të kombit, të nderuar pjesëmarrës të Institucioneve tona, lokale e qendrore të Republikës së Shqipërisë, Kosovës, viseve etnike të Maqedonisë, Kosovës Lindore e të gjitha trojeve tona etnike,

H y r j e/

Na ka mbledhur sot këtu në Gjakovën e martirizuar gjaku i 25 dëshmorëve të kombit tonë, të cilët sot e 14 vite më parë në një pritë të organizuar nga UDB-ja, fatkeqësisht të ndihmuar edhe nga elementë tradhtarë shqiptarë, bien heroikisht 16 luftëtarë të lirisë, luftëtarë vullnetarë të UÇK-së, si dhe 9 martirë, për të mbetur të përjetësuar në altarin e Lirisë së Atdheut.

Lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës ka hapur procese të mëdha historike në jetën e popullit shqiptar, kudo që jeton ai. Përveç kësaj, Dëshmorët e Kombit të rënë në këtë luftë, janë bërë e do të bëhen shenja të kujtesës historike dhe të kujtesës kombëtare të brezave të shqiptarëve. Shqiptarët, në të gjitha sprovat e historisë, pas Luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, do të gjejnë përherë shëmbëllimin e kërkesave të tyre për të mundësuar realizimin e përpjekjeve edhe të krijimit të kombit modern shqiptar. Sepse, siç dihet, dhe siç e ka provuar Lufta e UÇK-së, nuk ka komb modern evropian, pa gjeografi kombëtare, pa liri kombëtare, pa bashkim kombëtar, që nënkupton korrigjimin e padrejtësive historike që u janë bërë shqiptarëve, edhe me ndihmën e fuqive të mëdha evropiane, të cilat në fillim të shekullit njëzet ishin nën trysninë e madhe të Rusisë cariste, kurse Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ende nuk ishin krijuar superfuqi botërore.

Lufta e UÇK-së, prandaj, duke hapur këto procese të mëdha historike, ka krijuar nivel tjetër të bërjes së lirisë, siç ka krijuar edhe nivel tjetër për të krijuar shenja të kujtesës historike, pa të cilat vështirë se hiqet nga jeta jonë mendësia e psikologjisë së robit, pasojë kjo e një robërie më shumë se njëshekullore.

Duke na mësuar që të ecim vertikalisht, Lufta e UÇK-së na ka mësuar edhe ta ribëjmë dinjitetin tonë kombëtar.

Vetëm për këto vlera, Lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, është njëra nga periudhat më të dhimbshme, por më të ndritshme dhe më krenare të historisë së re shqiptare.

Përmasa kombëtare e rënies së dëshmorëve/

Kur flasim për rënien heroike të Dëshmorëve të Kombit pra edhe të Dëshmorëve që po i kujtojmë sot, është më se e qartë, se për lirinë ata kanë dhënë dëshminë supreme, sepse janë bërë pjesë e përjetësisë sonë, prandaj për ata, fjalët janë më së paku të nevojshme. Mirëpo, këtij obligimi moral ne të gjallët nuk mund t’i ikim, sepse duke i kujtuar dhe duke i nderuar të rënët për lirinë tonë, ne bëjmë përpjekje të përmbushim amanetin e tyre. Edhe nëse ndonjë i “krisur” nga raca jonë, bën përpjekje për t’i ikur kësaj përgjegjësie, dëshmi mbi dëshmitë për përjetësinë e heronjve tanë është gjaku i derdhur lum për çlirimin e Kosovës dhe bashkimin e tokave shqiptare. Për lirinë dhe për tokat, ngase tri luftërat çlirimtare të bijve dhe bijave tona më të mira nga të gjitha trojet tona etnike që u bënë në pjesë të ndryshme të gjeografisë sonë kombëtare, e që e kishte të vetmin kuptim, rikthimin e tokave të pushtuara shqiptare që na ishin marrë me forcë nga armiqtë tanë shekullorë, me bekimin e po kësaj Evrope, e cila edhe përkundër faktit që Serbia fashiste ka bërë disa luftëra gjenocidale, dhe jo vetëm mbi shqiptarët, duke lënë të vrarë , të masakruar, të dëbuar e të dhunuar më shumë se gjysmë milioni njerëz civilë të pafajshëm, ajo(Serbia pra) fatkeqësisht vazhdon të trajtohet edhe sot e kësaj dite, sikur ajo të ishte e përkëdhelura e Evropës në këtë Ballkanin tonë historikisht të trazuar.

Shtrohet vetvetiu pyetja: A mund të nderohen të rënët për lirinë e atdheut, vetëm nëse i përkujtojmë dhe u bëjmë atyre homazhe vetëm një herë në vit, e nuk bëjmë asgjë më shumë për ta dhe për familjet e tyre?!! Doemos, kësaj i shtohet edhe një fakt tjetër, gjë që, për të qenë hipokrizia edhe më e madhe, edhe pas 14 vitesh të përfundimit të Luftës së UÇK-së në Kosovë, edhe më tutje Ligji për vlerat e Luftës Çlirimtare as nuk është miratuar e as nuk është jetësuar në praktikë, duke i lënë një numër jo të vogël të luftëtarëve të lirisë në gjendje të rëndë sociale, pa punë, pa strehë e pa kushte elementare për jetë, pa e gëzuar asnjë të drejtë nga shteti, i cili po krijohet pas kësaj lufte çlirimtare, pjesë e lirisë së atdheut për të cilin kanë rënë. Që ana tragjike e jetës, për të qenë edhe më e rëndë, dhjetëra djem dhe vajza të luftës, për shkak të gjendjes së rëndë sociale, për shkak të pamundësisë që të trajtohen nga traumat e luftës, kanë bërë vetëvrasje, duke mos pasur forcë t’i shohin fëmijët e tyre pa asnjë perspektivë për një jetë normale.

Këtu fillon demagogjia e kësaj politike, e atyre bartësve dhe bërësve të kësaj politike të ditës, të cilët zëvendësojnë shenjat e mendësisë dhe gjëllimit shpirtëror të popullit, me interesa dhe lakmi të llojllojshme, pa zgjedhur mjete e metoda, duke bashkëpunuar me klane e grupe, qëllimi i të cilëve në radhë të parë është përfitimi personal dhe grupor, të cilët, jo vetëm kanë harruar vuajtjet e popullit, por me veprimet e tyre, kanë ndikuar që të ketë fare përparim ekonomik, i cili është baza themelore për krijimin e mundësive për jetë normale.

Si gjithmonë në histori, si dhe si gjithmonë në të gjitha sistemet kur klasa politike është shkoqur nga interesat e popullit, prapë se prapë çdo gjë bëhet në emër të popullit, duke krijuar iluzionin se çdo gjë lidhet me popullin dhe çdo gjë bëhet për popullin. Edhe në këtë rast është e pashmangshme pyetja: “A ka njeri që nuk e do jetën”? Mirëpo, që jeta të ketë kuptim, që të jetë e lirë e të njerizohet plotësisht, ajo kërkuaka gjakun e atyre që e duan shumë jetën. Vetëm të tillët janë në gjendje të sakrifikohen. Sakrifica sublime e Dëshmorëve të Kombit, siç janë Agim Zeneli e Luan Smajli, siç janë Kasem Shala e Sahit Krasniqi, siç janë të gjithë të tjerët që po i përkujtojmë sot, kanë krijuar shenjat e bërjes së një mendësie të re në jetën tonë, edhe historike (se vetëm popujt historikë e kanë këtë privilegj), edhe shpirtërore (sepse vetëm popujt që kanë kujtesë kombëtare, kanë atdhe), të shqiptarëve kudo që janë.

Sot, 14 vjet pas rënies së tyre, liria po rritet në Kosovë, por Kosova ende është pjesë e ndarë e atdheut. Rënia e këtyre Dëshmorëve të Kombit që po i përkujtojmë sot, nesër do të jenë me siguri, shenja të jetës së shqiptarëve që po rriten pa psikologji robi, shenja të kujtesës historike të shqiptarëve dhe, në fund, shenja të mbamendjes sonë kombëtare, sepse pa këtë mendësi të bërjes së kombit modern, rruga e bashkimit kombëtar mund të jetë ende e largët.

Që të fillohet rruga e krijimit të kombit modern shqiptar, ashtu siç e kishin ideal luftëtarët e lirisë dhe Dëshmorët e Kombit, në mesin e tyre, edhe Dëshmorët e Kombit, të rënë më 27, 28 dhe 29 janar të vitit 1999, të cilët po i nderojmë dhe po i kujtojmë sot, kjo pjesë e vendit që quhet Kosovë, duhet ta shtojë prodhimin e vet ekonomik, të ndërtojë fabrika, ku do të realizohej e drejta themelore e njeriut, mundësia për ta realizuar veten si qenie shoqërore, të investojë shumë më tepër në zhvillimin modern të bujqësisë me të gjitha degët e saj, e cila është e mira natyrore që i ka rënë hise kësaj pjese të gjeografisë së atdheut, në mënyrë që të krijohen kushte të domosdoshme për rritjen e kujdesit ndaj të rinjve për t’i shpëtuar nga sëmurjet e kohës moderne, siç janë droga, konsumimi enorm i duhanit, e të tjera.

Përmasa kombëtare e luftës për liri dhe e luftës për tokat e humbura/

Jo rrallë herë, me rastin e promovimit të librit tim TERRORI I SERBISË PUSHTUESE MBI SHQIPTARËT 1844-1999, nëpër Evropë dhe botë, folës të ndryshëm, dijetarë të profesioneve të ndryshme, e kanë thënë se, është fatkeqësi për Ballkanin, Evropën dhe më gjerë se, ngase dy popuj që nuk e kanë të zgjidhur çështjen e tyre kombëtare, shqiptarët dhe serbët, sa duket, kanë edhe defekte gjenetike. Shqiptarët, harrojnë shpejtë, andaj kanë probleme me kujtesën e tyre historike, kurse serbët e kanë dhe e kultivojnë urrejtjen patologjike ndaj shqiptarëve. Kështu thoshin folës të ndryshëm dhe, pa marrë parasysh kanë apo nuk kanë të drejtë, mund të thuhet se për shkak të këtyre defekteve, të dy popujt po paguajnë “haraq” edhe në kohën kur Evropa po e bën një shekull që i ka lënë luftërat prapa krahëve të saj dhe po merret me zhvillimin ekonomik, kulturor e arsimor të saj. Në anën tjetër, edhe nëse nuk pranohen këto gjykime të folësve të ndryshëm nëpër Evropë dhe botë, është fakt i pamohueshëm historik se

Shqiptarët kanë humbur jo më pak se 570.000 njerëz të vrarë nga regjimet e vazhdueshme barbare serbe, në periudhën e viteve 1844-1999.

Fatkeqësisht psikologjia e robit të një populli që ka jetuar më shumë se pesë breza njerëzor në robëri, nuk e mund aq lehtë harrimin. Prandaj, këtu është fatkeqësia tjetër se, kjo psikologji robi, krijon mundësi edhe të stërkeqjes së çdo shenje të luftës.

Së pari, duke e zvogëluar deri në mosqenie luftën e djemve dhe vajzave të tij.

Së dyti, duke e identifikuar luftën për liri dhe për tokat e humbura të popullit, me keqbërës dhe matrapaz të të gjitha ngjyrave.

Së treti, insistimi i barazimit të matrapazëve dhe rrahagjoksëve për meritat që na i paskan për lirinë e këtij populli, me ata që kanë dhënë jetën për këtë liri dhe për këto toka.

Së katërti, nëpërkëmbja e gjakut të dëshmorëve, ende pa u varrosur mijëra të rënë për lirinë e këtij populli, është gjëja më e shëmtuar për një popull kaq liridashës.

Prandaj është koha të shtrohen dhe të thuhen kudo këto çështje, në akademitë për dëshmorët, apo në sesione shkencore e kulturore, siç është edhe kjo veprimtari e sotme, me rastin e ngritjes së lapidarëve dhe pllakave përkujtimore për ta, ngase, së paku deri tash, për ndonjë Konferencë shkencore, në nivel shteti, apo në nivel të institucioneve qendrore shtetërore të veprimtarisë shkencore, siç është Akademia e shkencave, sa duket as nuk ka kohë, as gatishmëri. E për fat të keq, institucionet tona shkencore, nga Akademia e Shkencave e tutje, nuk kanë kohë e gatishmëri të merren me këto çështje, pasi që u kanë dalë përpara punë shumë më të rëndësishme, duke bërë vrap, cili para tjetrit, për ta dëshmuar lojalitetin ndaj organeve të pushtetit.

Lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, është thënë sa herë, që ka përmasë kombëtare. Tashti më, siç po shihet për çdo ditë, edhe nëpër dritën e diellit, janë kthyer në skenën e jetës historike Kosova Lindore, ose siç i thonë me gjuhën e ushtarakëve, Lugina e Preshevës, dhe viset etnike shqiptare nën Maqedoninë. Nesër do të kthehen në këtë skenë edhe tokat shqiptare nën Malin e Zi dhe ato të Çamërisë. Një ditë do të kthehen në skenën e historisë për të gjetur zgjidhje edhe tokat e lënë djerrë pas dëbimit të shqiptarëve në Kazanë e Toplicës dhe të Nishit. Sepse, kanë thënë gjatë historisë, vetëm gjaku dhe prona nuk vjetrohen kurrë.

Më tutje, pa marrë parasysh mendësinë tonë të përgjysmuar, në të ardhmen nuk do të ketë mundësi të hartohen as programe shkollore, as tekste historie, as të hartohen enciklopedi dhe fjalorë enciklopedik, (përmes të cilëve komunikon bota me ne), për pjesë të caktuara të gjeografisë sonë kombëtare. Një ditë kjo do të ndodhë, siç ndodhi kohë më parë me unifikimin e abetares shqiptare. Një ditë, e kjo do të ndodhë doemos, falë luftës çlirimtare të UÇK-së, e cila deshëm a nuk deshëm ne, ka përmasë kombëtare, pra një ditë, nuk do të flitet me: ne-ata, ose ata-ne, apo ne kosovarët dhe ju shqiptarët, e shpikje të ngjashme hibride, por do të flitet për kulturën shqiptare, për arsimin shqiptar, për popullin shqiptar, për kombin modern shqiptar.

Nuk ka atdhe pa përmasën e gjeografisë kombëtare

Kjo luftë me gjithë shtrirjen e saj, në Kosovë, në Shqipëri, në Kosovën Lindore, në tokat shqiptare nën Maqedoninë, ishte dhe është luftë për liri, por edhe lufta për toka të okupuara dhe të marra me dhunë. Bile shembulli i Toplicës dhe Çamërisë dhe viseve tjera të copëtuara etnike shqiptare derisa të rikthehen janë plagë e pashërueshme për kombin tonë. Shkenca shqiptare këtë çështje duhet ta shtrojë më zëshëm se kurrë, së pari para shqiptarëve e pastaj edhe para botës. Ka një rregull të pashkruar historik në jetën e popujve: gjërat që i merren një populli, gjërat që i okupohen, në jetën e atij populli kthehen po përmes rrugës që janë zhbërë. Do të thotë, popujt lëvizin nëpër shenjat e gjakut.

Kështu ka ndodhur në historinë e të gjithë popujve që kanë luftuar për liri. Kështu ka ndodhur edhe në jetën e popullit shqiptar, e kështu do të ndodhë edhe në të ardhmen. Atëherë, kjo luftë, e përmasave të këtilla kombëtare, ngase për herë të parë pas një shekulli, pra, pas mundjes ushtarakisht të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, kthen në rend dite të historisë, jo vetëm padrejtësitë e përmasave historike në jetën e shqiptarëve, siç është humbja e territoreve, që sot administrohen, si t’i kishin gjetur në mall të gjyshit, a të babait, nga xhuxh shtete të këtij Ballkani kaq të trazuar.

Kjo nuk është thirrje për luftë, as nuk është krijim i urrejtjes ndaj të tjerëve. Ky është një realitet historik në jetën tonë, që është krijuar me gjakun e bijve dhe bijave tona më të mira, me luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, me luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës lindore dhe luftën e Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare. Kush i mohon këto fakte, do të thotë, nuk ka kohë dhe kurajo të merret me kujtesën historike dhe me shenjat e mendësisë kombëtare të shqiptarëve. Të këtillë ka mjaft, qoftë nga shtete dhe mekanizma ndërkombëtarë, qoftë edhe nga shqiptarët që për një arsye, apo për një tjetër, janë gjetur në të njëjtën rrjedhë të veprimit. Mirëpo, gjaku i dëshmorëve që janë shenja e parë e luftës dhe e lirisë nuk e duron një mendësi të këtillë dhe përmbys iluzionet e këtilla.

Gjaku i dëshmorëve, kurdo që kanë rënë dhe kudo që ka rënë për çlirimin e Kosovës dhe bashkimin e tokave shqiptare, siç është edhe gjaku i dëshmorëve që po i përkujtojmë sot, në përvjetorin e 14-të të rënies së tyre heroike.

LAVDI E PËRJETSHME DËSHMORËVE TË KOMBIT!

Agim Zeneli, Agron Rama, Agush Gjocaj, Bahtiar Morina, Daut Kelmendi, Emrush Çeta, Gëzim Ademaj, Gaspër Karaqi, Prend Lleshi, Memë Lleshi, Hamdi Berisha, Haxhi Kleçka, Ilir Merturi, Kasim Shala, Luan Smajli, Naim Dreshaj, Naim Gashi, Sejdi Rama, Sahit Krasniqi, Valon Gashi,e Vesel Avdyli – janë dëshmia më e mirë se vula e gjakut të tyre të njom do të mbetet vulë e përjetshme në kujtimet tona, dhe në kujtimet e brezave që do të vijnë pas nesh, për ta kuptuar dhe mësuar se sa i shtrenjtë ka qenë ardhja e Lirisë!

* Kumtese e mbajtur ne pervjetorin e Masakres se Rogoves se Hasit

QUO VADIS SHQIPERI?

February 1, 2013 by dgreca

Nga Reshat Kripa/

Sipas bibles terrori i ushtruar nga diktatori Neron e detyroi Shën Pjetrin të braktiste Romën por, rrugës gjatë ikjes, iu shfaq fryma e shenjtë që i tha:

– ”Quo Vadis”?

Shën Pjetri u kthye përsëri në Romë ku u sakrifikua. Ky shembull i jashtëzakonshëm m’u kujtua këto ditë kur dëgjoj debatet e pamoralshme për gjoja vlerësimin e figurave të regjimit të urryer komunist. Ndaj, me të drejtë, unë pyes:

Quo Vadis Shqipëri?

Kjo pyetje më bren nga brenda. Fati e pruri që, gjatë rrugës së jetës time, të takohem me ata burra të rrallë që zor se mund t’i vijnë më këtij kombi. Isha fare i ri. Nuk isha në gjendje të vlerësoja se kush kishte të drejtë ose jo. Ata burra më mësuan të vërtetën e këtij kombi, atë të vërtetë që dua ta shpreh në këtë shkrim.

Këto ditë, si kundërpërgjigje e vlerësimit të ish-figurave të shquara të nacionalizmit shqiptar që kanë dhënë një kontribut të vyer për kombin tonë, me rastin e 100 vjetorit të shpalljes së pavarësisë, ka shpërthyer edhe nje fushatë e nostalgjikëve të regjimit komunist që, me të gjitha mënyrat, përpiqen të reabilitojnë figurat e diskriminuara të atij sistemi.

Një rast i tillë shërbeu edhe 100 vjetori i lindjes së kryekriminelit të regjimit komunist, Mehmet Shehu. Konferenca jubilare e organizuar me këtë rast nga pinjollët e atij regjimi te urryer dhe publikimi i saj në faqet e para të medias shqiptare, është treguesi më i mirë që Shqipëria, në fakt, nuk po ecën në rrugën e duhur drejt demokratizimit të saj. Ju do të pyesni: përse? Përgjigjen kësaj pyetje jua jap unë:

Në Gjemani deri pas viteve 70-të nuk mësohej fare historia e nazizmit ose ajo e drejtuesit të saj Hitlerit. Përse bëhej kjo? Mos vallë kot së koti sa për të shkuar rradhën? Jo. Ajo

kishte një qëllim. Ajo periudhë e errët e kombit gjerman duhej

të harrohej. Populli gjerman duhej të mësohej me frymën e re që kishte lindur pas përmbysjes së nazizmit. Një gjë e tillë dha rezultatet e saj. Gjermania, djepi i nazizmit, shumë shpejt u kthye në një nga vendet më demokratike të Europës. Ky është gjenialiteti i atij kombi. Një gjë të tillë mund ta bënte një komb i veçantë siç ishte ai gjerman.

Para disa vitesh në Austri një parti neo naziste fitoi shumicën në zgjedhjet parlamentare dhe formoi qeverinë. Kundër saj u ngritën të gjitha qeveritë demokratike të botës që e detyruan të jepte dorëheqjen.

Lidhur me këto dy shembuj dua të pyes:

-Quo Vadis Shqipëri? Si ka mundësi që lejon fundërinat e regjimit të përmbysur të ringjallin ato figura që ti i hodhe në koshin e plehrave?

Ndërmjet këtyre figurave, ajo që bie më tepër në sy është ajo e kriminelit Mehmet Shehu. Ndoqa me vëmendje debatin e zhvilluar në emisionin “Opinion” në Tv Klan. Midis pjesmarrësve pashë dy figura që ora u ka mbetur qysh më shumë se pesëdhjetë vjet më parë. Njëri prej tyre, Fatos Klosi, është pedagog në një nga universitetet e vendit. Mjerë studentët që marrin leksione prej tij. Nuk e di se çfarë u mëson pedagogu i tyre. Se po të jenë ato që shprehu në këtë emision do të thoja pa mëdyshje se është mëkati i Ministrisë së Arsimit që ka caktuar në detyrën e edukimit të brezit të ri njerës të tillë të indoktrinuar jashtë mase me mentalitetin e përmbysur të epokës së errët komuniste. Ky pinjoll i atij regjimi kishte kurajon edhe sot në sistemin kapitalist dhe demokratik të deklarojë se Mehmet Shehu paska qenë një burrë shteti i shquar. I të njejtit mendim me të ishte edhe përfaqësuesi tjetër i këtij klani, Idajet Beqiri, një klloun i një partie që veç atij nuk ka asnjë anëtar tjetër, madje as pjestarë te familjes së tij.

Tani le t’i kthehemi figurës së Mehmet Shehut që po bëhet kaq shumë zhurmë ditët e fundit. Kush ishte ai? A ishte me të vërteët një burrë shteti, ashtu siç e paraqesin dy individët e përmendur më sipër?

Unë do të doja që figura të tilla, të inkriminuara me regjimin komunist, as të mos përmendeshin fare në vendin tonë, ashtu siç veproi Gjermania me Hitlerin dhe nazistët. Por, duke u nisur nga zhvillimi i ngjarjeve në vend, dua të shpreh mendimin tim për figurën e Mehmet Shehut apo edhe të figurave të tjera të atij regjimi, mendim që më thotë se Shqipëria duhet t’i hedhë në koshin plehrave dhe të mos kujtohet më për to.

Kush ishte Mehmet Shehu. Unë nuk jam historian që të merrem me dokumenta dhe fakte. Nuk dua as të citoj se ka vrarë në mënyrë cinike qindra kundërshtarë politikë apo robër lufte, para dhe pas marrjes së pushtetit nga komunistët. Unë dua t’i përgjigjem mendimit të dy zotërinjve se Mehmet Shehu paska qenë një burrë shteti i vërtetë.

Kush mund të quhet një burrë shteti i vërtetë? Zotërinjtë e mësipërm dhe sidomos pedagogu Klosi, që e quan veten një intelektual i formuar plotësisht, e dinë shumë mirë se burrë shteti quhet një person që punon me vetmohim për të mirën e kombit të vetë. Ndaj dua ta pyes:

A punoi Mehmet Shehu për të mirën e kombit shqiptar?

Kush ishin merita e tij në këtë drejtim?

Në rast se zoti Klosi, apo edhe zoti Beqiri, quajnë merita shpronësimin total të pronarëve, kolektivizimin e detyruar të tokave bujqësore, militarizimin pa shkak të vendit, shtypjen e fjalës së lirë, varfërimin deri në limitet e mbijetesës për qytetarët e të tjerë, unë do t’iu jepja të drejtë.

Le t’i analizojmë këto njera pas tjetrës.

Le të marrim shpronësimin total të pronarëve. Zotërinjtë nuk mund të pretendojnë se zoti Shehu nuk ka dorë në këtë çështje. E pra, ku çoi ky proces. Në rrëmbimin e një prone të ligjëshme, që e kishin vënë me djersë për vite me rradhë. A solli një veprim i tillë përmirësimin e gjendjes ekonomike të shqiptarëve? Përkundrazi ai solli varfërimin e tyre të skajshëm.

Po kolektivizimi i detyrueshëm i tokave bujqësore?

Fillimisht dua të bëj disa pyetje;

-Në cilin vend të botës ky kolektivizxim ishte i

detyrueshëm? A dha rezulta ky kolektivizim. Përveç asaj që fshati mbillte grurë dhe hante vetëm misër, madje edhe ky nuk mjaftonte për nevojat e tij, nuk kishte rezultat tjetër.

Le të shohim fenomenin e militarizimit të vendit. Në çdo skaj u ndërtuan mijra bunkerë për t’u mbrojtur nga armiqtë imagjinarë të krerëve komunistë. U ngritën fabrika të prodhimit të armëve që shpenzonin shuma maramendëse të buxhetit të shtetit. Çfarë panë qytetarët e këtij vendi nga këto/ Asgjë përveç varfërimit të mëtejshëm. Një ushtri e jashtëzakonshme. Për çfarë shërbeu? Një flluskë sapuni që u shkërmoq brenda ditës në fundin e viteve 90-të.

Shtypja e fjalës së lirë, fenomeni më negativ i atij regjimi. Shqipëria e vogël u mbush me dhjetra burgje dhe kampe pune të detyruar ku dergjeshin mijra fatkeqë, vetëm e vëtëm se kishin guxuar të ngrinin zërin për të drejtat e tyre. Diktatori dhe ndjekësit e tij nuk shikonin gjë tjetër përveç se armiq. Madje armiq u bënë edhe ata që kishin luftuar në një barrikadë me të. Sipas rradhës lakejtë filluan të hanë njëri-tjetrin sipas rradhës. Kjo ishte logjika e sundimtarëve.

Varfërimi ishte pika kulminante e atij regjimi. Kush është mbi moshën dyzet vjeç i mban mend rradhët e pafund për të marrë një kilogram qumësht, tollonat e racionit ku çdo familje nuk mund të merrte më shumë se një kilogarm mish, 100 gram gjalp apo ushqime të tjera të limituara kësisoj në muaj. Sot të gjitha këto duken si ëndrra, si të pabesueshme.

Atëherë pyes përsëri:

-Vallë ky ishte kryeministri i suksesshëm i asaj

periudhe? Ky ishte kryeministri që, sipas mendimit të shprehur nga dy zotërinjtë, ishte kryeministri i dytë për sukseset në Shqipëri pas Ismail Qemalit?

Si përfundim unë do të doja t’u thoja dy zotërinjve dhe gjithë atyre që kanë mendjen e tyre që të heshtin. Duan apo nuk duan epoka e tyre tashmë është përmbysur. Atyre nuk u ka mbetur gjë tjetër veçse, në rast se kanë ende ndonjë fije ndërgjegje, të pendohen dhe të kërkojnë falje. Do të doja t’iu kujtoja fjalët e Hamletit drejtuar nënës së tij:

-O nënë, hidhe poshtë gjysmën e keqe të zemrës dhe

jeto me gjysmën tjetër më të mirë!

Nëqoftëse do të kenë kurajo ta bëjnë një gjë të tillë, atëherë do të kenë të drejtën të jetojnë të qetë në shoqërinë e sotme shqiptare. Në të kundërt fatkeqësia është për ta.

Në mbyllje të këtij shkrimi dua t’i kthehem pyetjes së biblës Quo Vadis Shqipëri? Quo Vadis shqiptarë? Quo Vadis analistë dhe gazetarë që nuk reshtni së shkruari për shkaktarët e mënxyrës që pësoi ky komb? A e keni dëgjuar një gjë të tillë në vendet e tjera të botës demokratike?

Ju lutem, përgjigjuni këtyre pyetjeve. Në të kundërt heshtni!

Hakmarrja e gjakshprishurve, apo psikopatologjia e Agimit të Artë

February 1, 2013 by dgreca

Nga Rafael Floqi*/

Dhe deklaratat e Kostas Papas e të tjerëve, nuk janë veç se nje përpjekje e njerit prej këtyre personaliteteve të atij “ grek”, për të mposhtur anën tjetër arvanite “shqiptare”./

somario/

Agimi i Artë si organizatë u themelua për të dobësuar partitë e majta në Greqi, jo kundër shqiptarëve, bile shpesh herë, në revistën e tyre botoheshin shkrime ku thuhej se grekët dhe shqiptarët janë vëllezër. Por pas viteve 2000, kjo organizatë u bë kundërshtarja më e fortë e emigrantëve shqiptarë dhe Shqipërisë

***

Nje dokumentar mjaf realist të “Sky TV” të shfaqur në Greqi vitin e kaluar , me titull “ 1821” ku thuhej se ishin shqiptarët arvanitas ata që bënë Revolucionin grek të 1921, pohohet dhe një e vertëtë tjetër “se ata u bënë më grekë se grekët”, është kjo gjë që po ndodh edhe sot me një pjesë të Agimit e Artë, një pjesë e themeluesve partisë perfshirë dhe Kostas Papas, janë me origjinë arvanitase .Analisti i medias shqiptare, Artur Zheji, para 10 ditësh bëri një rikthim me emisionin e tij “360 gradë”, në Televizionin “News 24”, në Tiranë, duke shkaktuar një provokim furtunal mediatik, nëpërmjet realizimit të një interviste në Greqi me kreun e Grupit Parlamentar të Partisë “Agimi i Artë”, Kristo Papas, që është cilësuar si ideologu neonazist i kësaj partie. Papas, siç ishte e njohur, shprehu edhe një herë qëndrimet fashiste të një pjese të politikës greke ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve, por në veçanti edhe ndaj çështjes çame dhe të ashtuquajturit “Vorio- Epir”.

Por ajo që më shtoi më shumë kurreshjen time , ishte një shkrim në gazetën “Dielli”- on line të historianit të mirinformuar për problemet e Greqisë , Arben Llalla, ku shkruhej: “Nëse do të shohim anëtarët e organizatës “ Agimi i Artë”, ata nuk janë vetëm nazistë, as neonazistë, por janë diçka tjetër, për të cilët bota duhet të trembet. Ata janë një organizatë e errët, e tmerrshme të cilët promovojnë ushtrinë naziste të Hitlerit. Kristo Papa që në e shohim duke dhënë deklarata për një luftë midis Greqisë dhe Shqipërisë ishte drejtuesi i shtypit dhe propagandës së Agimit të Artë, në shkrimet që shkruante Papa ngrinte lart figurat e nazistëve gjermanë me një përkushtim patologjik. Agimi i Artë si organizatë u themelua për të dobësuar partitë e majta në Greqi, jo kundër shqiptarëve, bile shpesh herë, në revistën e tyre botoheshin shkrime ku thuhej se grekët dhe shqiptarët janë vëllezër. Por pas viteve 2000, kjo organizatë u bë kundërshtarja më e fortë e emigrantëve shqiptarë dhe Shqipërisë.”. Por, pse?

Dhe zoti Lalla, si një nga trashëgimtarët e një fisi të madh nga Çamëria që e njeh mirë edhe përbërjen etnike të këtyre organizatave, dhe ashtu siç e vë në dukje ai “ Nëse do shohim nga e kanë origjinën shumica e deputetëve të Agmit të Artë. do të vërejmë se shumica e tyre vijnë nga fshatrat arvanitas si p.sh.: Nikolaos Mihalolakos, Eleni Zarula, Kristo Papa, Mihail Arvaniti, Nikolaos Mihas (mbiemri këtij ka qenë Bythkali para shumë viteve sepse e njoh familjen e tij), Dhiumitrios Kukuçi, Estathios Bukuras (edhe një kushëririn e këtij e njoh thotë ai , flasim shqip shumë mirë ), Ilias Kacidharis etj. Lirisht mund të them se po t’u bëhet ADN-ja do tëdalë se e kanë të njëjtë me shqiptarët”.

Duke pasur parasysh këto fakte, por edhe të tjera, se personat historikë grekë , të cilët janë treguar më armiqësorë ndaj shqiptarëve kanë pasur lidhje gjaku me shqiptarët ( arvanitas- apo çamë ortodoksë) kujtoj këtu edhe kriminelin Napoleon Zerva, i cili kishte lindur pikërisht ne Artë, të Çamerisë , në Maj 17, 1891 dhe kishte hyrë vullnetar me 1910, duke luftuar ushtrinë turke , apo edhe Karapanon e Spiromilon me Republikën e Epirit të Veriut, të cilët kryen krime makabre në gjithë Jugun e Shqipërisë duke djeguar e rrënuar 90 fshatra me ushtrinë greke dhe andartët, kriminelët e liruar e Kretës ,duke kryer akte genocidi të tilla si Masakra e Panaritit, apo e fshatit Kodër, në Tepelenë, duke vrarë dhe prerë burra pleq e gra e fëmijë muslimanë të krishterë, etj.

Historiani Abedin Rakipi në një shkrim të tij mbi fillimet e gjenocidit çam, flet për masakrën e Dervizianes (Dervishanes) të vitit 1772 , pohon se fillimet e genocidit të çamëve ne zonën e Sulit dhe Artës kishin karakter fetar të yshtur nga Kisha Greke. “Te gjithë gratë, dhe jetimët e mbijetuar të Dervishanës u vendosën, në Artë dhe një pjese e konsiderueshme e çamëve të Artës e kanë origjinën nga Dervishana, ose Derviziana në greqisht. Fshati pas depërtimit dhe masakrës se çamëve u popullua nga Suliotët. Kjo masakër do te shënonte therjen, çnderimin dhe depërtimin e 200 familjeve çame myslimane, fshati i te cilëve do të popullohej pastaj nga kleftët suliotë. Është për t’u theksuar fakti se një nga familjet qe banonin Sulin ne atë kohë ishte dhe familja e Tusas Zerva, familje nga e cila rrjedh edhe Napoleon Zerva i cili gjatë Luftës së Dytë Botërore do te përfundonte veprën famëkeqe duke masakruar gjithë çamët dhe duke i deportuar nën hijen e thikave, gratë dhe jetimet çamë mbetur pa burra, dhe baballarë”. Nuk dua t’i jap lexuesit idenë se edhe me Agimin e Artë , kemi të bëjmë me një luftë fetare ndërshqiptare, “suliotë e arvanitas kundër çamëve muslimanë.” Por,s iç pohon dhe vetë “Papas se me çamët kishte mbaruar punë Zerva”. Kështu ka dhe një arsye a posteriori për të kuptuar se puna e bashkëpunimit të çamëve me nazistët gjermanë ishte vetëm preteks. Pasi kjo nuk i jep shpjegim edhe një mospërputhjeje tjetër, nëse çamët bashkëpunuan me nazistët, (gjë që s’është fare e vërtetë pasi qe Zerva ai që bashkëpunoi me gjermanët dhe masakroi, me miratimin e heshtur të britanikëve), atëhere , pse këta nazistët e rinj, të Agimit të Artë duhet t’i urrejnë çamët? Pra, nuk është çështje ideologjie, por sipas mendimit tim një patologji sociale.

Ky arsyetim mund të shërbejë për të analizuar devijacionet psikopatologjike të zotit Kristo Papa, dhe ato se ato ç’ka thotë ai për flamurin e Skënderbeut apo Jorgo Kastriotin ,nuk janë veçse projeksione të një mendje të frustruar. Gjergj Kastrioti i takon sa shqiptarëve dhe arvanitasve, edhe pse ata vetëm emrin ia kanë përkthyer në Jorgon e këtij Kristos Papas , që i quan “shqiptarët kusarë dhe bastardë”.

Intuita me shtyu të humumtoj, se mos vallë, këtu kishim të bënim me një sindromë identiteti tek një pjesë e arvanitasve, të cilët të ndodhur në një realitet opresues grek me shekuj ndaj tyre, kërkojnë të theksojnë më me forcë identitetin e tyre të dytë atë grek , kundrejt identitetit gjenetik shqiptar, ndryshe nga arbëreshët e Italisë. Nga pikëpamja psikologjike dhe socio-linguistike burim i këtij qëndrimi është frustrimi i tyre nacional dhe racor që sipas hulumtimeve më të fundit, është sindroma që çoi në të njëjtat pasoja të rrezishme sociale siç qe ajo që çoi Hitlerin tek Holokausti. (Për koncidencë kjo javë shënon edhe 80- vjetorin e ardhjes së Hitlerit në pushtet).

Sindroma e Çrregullimit Multilingual të Personalitetit,sipas psikiatërve ka simptomat dhe shkaqet e veta, por fatkeqësisht sipas specialistëve, nuk ka trajtim ose shërim, që do të thotë, se kjo përbën një Çrregullim Personaliteti të Shumëfishtë (ose çrregullim disociues identiteti të personalitetit) që është një gjendje që përbën bazat e skizofrenizë”. Kur dy personalitete në mënyrë rutinore të ndryshme marrin në dorë kontrollin e sjelljes së individit me një humbje të kujtesës asociuar që shkon përtej harresës normale”. (Grohol) Në fakt, në një studim të kryer nga hulumtuesit Torsten Ringberg dhe Laura A. Perracchio nga Universiteti i Wisconsin, Milwaukee, dhe David Lewis nga Baruch College, zbulohet se personat bilingualë ose bikulturalë (p.sh. individë t të cilët janë pjesë e dy kulturave të ndryshme dhe flasin gjuhë të shoqëruara me ato kultura) shpesh raportojnë se ndjehen si persona të ndryshëm, kur flasin gjuhë të ndryshme. Përveç kësaj, ky çrregullim disociues i identitetit “pasqyron një dështim të tyre për të integruar aspekte të ndryshme të identitetit, të kujtesës e ndërgjegjes. Çdo status personaliteti mund të ketë përvojë dhe një histori të veçantë personale, me imazhin e vet, dhe identitetin, duke përfshirë madje dhe quajtjen e vetes një emër të veçantë përkitas sipas gjuhës që flasin “( sipas Shoqates Amerikane të Psikiatrisë).

Këto karakteristika janë të ndara në Ç’rregullimin e Personalitetit Multilingual (Bilingual) ;kur këto dy gjuhë përfundimisht zhvillojnë dy, personalitete të ndryshme të veçanta që jetojnë në dy botë të ndara. Dhe deklaratat e Papas e të tjerëve, nuk janë veç se nje përpjekje e njerit prej këtyre personaliteteve -të atij grek, per të mposhtur anën tjetër arvaniten ( shqiptaren). Këto dy personalitete janë të ndërshkëmbyeshëm, në varësi të presioneve sociopolitike dhe kulturore që përcaktojnë identitetin që individët përzgjedhin. Kështu mund të marrë shpjegim dhe fakti që përmendet në shkrimin e A. Llallës ku shkruhet se “Në përgjithësi organizata “Agimi i Artë” përdor simbolet e vjetra shqiptare, ajo si ngjyrë kryesore ka pasur fushën e kuqe me shkronja të zeza dhe shqiponjën dy krenare që është simboli i familjes së Kastriotëve. Por pasi fitoj disa vende në Kuvendin e Greqisë ndryshoi ngjyrat nga e Kuq e Zi, në të Kaltër me të Bardhë, kjo pasi partitë majtiste i akuzuan se janë me origjinë shqiptare dhe përdorin ngjyrat e flamurit të Skënderbeut. Në numrin e revistës të Agimi i Artë të Tetorit 1986, para valës së emigrantëve të vitit 1992, shkruhej me shkronja të mëdha: “Grekët dhe Shqiptarët, një popull, një racë, një atdhe”. Ç’farë ndryshimi?!

Po kështu, me këtë çrregullim personaliteti shpjegohet dhe qëndrimi ndaj Vorio- Epirit. “Ministria e Jashtme ka frikë të përdorë emërtimin Vorio- Epir”, tha Papas . Ndaj ne jemi shumë krenarë si parti, dhe unë personalisht, që e detyruam zv/ministrin e Jashtëm të Greqisë, z. Ciara, të pranojë në sallën e Parlamentit grek dhe të shqiptojë emërtimin Vorio-Epir. Made, duke iu përgjigjur pyetjeve tona, z. Ciara pohoi se edhe ai është vorio-epirot.”

Kjo vërteton sipas meje egzitencën e Çrregullimit Multilingual të Personalitetit, dhe unë do të shkoja edhe më tej, se njerëzit dygjuhësh përjetojnë në fakt një lloj çrregullim të shumë fishtë (Multiple) të personalitetit. Në individët me çrregullim personalitetit Multiple ka një moment në të cilin personi shfaqet me një personalitet dhe pastaj merr përsipër një tjetër dhe tranziton nga njeri tek tjetri. Kjo periudhë transitore mund të marrë diku nga disa sekonda deri në disa orë. Dhe individ i vetë përjeton ato si realitete të vërteta , sikur është duke jetuar në një vend tjetër, me një kulturë tjetër . Diçka që duhet të theksohet është dallimi në mes të qenit thjesht dygjuhësh dhe të qenit dygjuhësh dhe dy-kulturash, ky është dallimi në mes, të themi, dikujt që ka trashëgimisë arvanite që u rrit duke folur të dyja gjuhët greqisht dhe shqip dhe dikush nga Shqipëria , gjuha amtare e të cilit shqipja dhe që ka mësuar gjuhën greke kur shkoi si emigrant në Greqi. Në rastin e pare, personi do ta paraqesë këtë çrregullim, sepse ata janë dygjuhësh, por bi-kulturorë, në rastin e fundit personi thjesht ka mësuar vetëm një gjuhë të re.

Eshtë interesant se çrregullimet të njejta me ato të personalitetit të Papas gjejmë dhe në “kartelën” e Hitlerit. Sipas një studimi të Universitetit të Kolorados, në Kolorado Springs të akademikëve Frederick L. Coolidge *, Felicia L. Davis, dhe Daniel L. Segal rreth Hitlerit diagnostikuan me hypotheze se Hitleri do të ishte diagnostikuar me skizofreni, paranojake. Kjo hipotezë është bazuar mbi përkushtimin e tij të shpeshtë me iluzionet e persekutimit (p.sh., nga babai i tij mospranues, ose nga ata që nuk duan të njihnin “talentet” e tij dhe protagonistët hebrenj iluzionet rreth hebrenjve ( idea e të qenit gjysmë- hebre dhe iluzionin e diskutueshëm të tij mbi delirin e madhështisë në Pasewalk. Preokupimi i tij me hebrenjtë si të Gjermanisë kundërshtarët e tij dhe besimet irracionale e përhapjes të sëmundjes çifute e bëne që ai sipas shumë gjasash të kishte një çrregullim paranoid personalitetit”.

Ky përkim psikopatologjik në mes Hitlerit dhe “nazistëve të Agimit të Artë ka të njëjtin mekanizëm psikopatologjik që bazohet në një çrregullim personaliteti, i cili po të marrë përmasa sociale dhe politike mund ta çojë botën sërish në një kasapanë si ajo hitleriane. Tendencat totalitare nuk janë unikisht një problem gjerman, siç etiketonin njerëzit asokohe. Shumë akte gjenocidi kanë ndodhur qysh prej asaj kohe, dhe madje tejembanë botës. Por ngjarjet e 30 janarit të 1933-shit shërbejnë ende si paralajmërim. Këtu mund të nxjerrin mësim edhe politikanët grekë . 80 vjet janë një periudhë e gjatë, por ngjarjet e asaj dite janë ende kuptimplota . Nëse ne harrojmë ç’ka ndodhur, ato ngjarje mund të ndodhin përsëri dhe nuk do të mjaftojë një “persona non grata” për t’i ndalur.

Kryeredaktor I TV të Shqiparëve të Amerikës/

ÇËSHTJA ÇAME, DIKUR E HARRUAR – SOT MË E GJALLË SE KURRË

February 1, 2013 by dgreca

Nga VJOLLCA BRAHO/

Të shumtë mund të kenë qenë ata që kanë shpresuar në një harresë të çamëve mbi të shkuarën e tyre. Të shumtë kanë qenë ata që kanë ndërtuar muret për të kthyer në të pamundur të drejtën e çamëve për vendlindjen e të parëve, në historinë e tyre, shtëpitë e tyre. Emrat grekë që shënuan një nga tragjeditë më të tmerrshme të shekullit të shkuar janë aty, pa mundur të realizojnë të pamundur: harresën tonë. As diktatura e Enver Hoxhës që me vulën e saj në vitin 1953 vulosi burracakërinë e saj për të plotësuar dëshirën e Napoleon Zervës me shokë, duke hequr shtetësinë greke, nuk mundi të hiqte nga mendja e secilit prej nesh asgjë nga ajo që na takon.

Po cilët jemi ne, sot pas 68 vitesh të atij gjenocidi, që dogji e thërrmoi gjyshërit tanë, përpara fëmijëve të tyre, të cilët morën rrugën e mbijetesës? Këtë përgjigje kemi nisur prej 20 vitesh ta japim përmes zërave të ndryshëm, duke ardhur deri në bashkimin e një force të madhe politike, për të qenë bashkë, në një zë të vetëm, për shpirtin e 4900 të vrarëve, për mijëra të tjerë të përzënë nga një gjenocid i pashembullt.

As dëshira e shfrenuar e Zervës, Doroteut, Zikos, Gullës, Kaços apo të tjerëve, e as servilizmi i ish shtetit të Hoxhës nuk mundën që ta mbulojnë atë lidhje me vendlindjen, me vendin ku prehen varret e të parëve, ku nisi e qara e shumë prej gjyshërve apo prindërve tanë.

Po cila forcë e la kaq të fuqishme këtë ndjesi për ta parë gjithçka si të mundshme? Cila forcë na bën sot bashkë, që na jep kurajën për ta parë kaq afër zgjidhjen dhe realizimin e një ëndrre që ka mundur të bashkëjetojë me secilin prej nesh?

Dua të besoj se jeni në një mendje me mua, se ninullat, këngët, kultura që kemi marrë në shtëpitë tona, nga nënat çame, nga gratë që hynë nuse në shtëpitë çame dhe u bënë pjesë e historisë, u trashëgua forca më vitale, e cila sot i gjen thuajse me të njëjtën ndjesi si gjyshërit ashtu edhe më të rinjtë e familjeve tona.

Ne u përulemi sot atyre nënave, grave, vajzave, që mundën të mbajnë gjallë çdo ninullë, çdo këngë, çdo histori të të parëve, duke i edukuar bijtë e tyre, familjet e tyre, me amanetin për të mos e harruar atë çka u ndodhi të parëve. Ne u përulemi atyre nënave që lotin e kthyen në monument kujtese, duke na e sjellë përmes këngës, përmes valles, të atyre këngëve dhe valleve që sot i këndojmë të gjithë, në çdo gëzim, duke bashkudhëtuar me ne, me historinë tonë, me atë që ne e kemi ruajtur për ta bërë sot një çështje e cila mbështetet jo vetëm nga ata që e kanë origjinën e tyre nga Çamëria, por nga çdo shqiptar, sepse historia jonë është tashmë edhe e shumicës së shqiptarëve, është pjesë e këtij populli, me të cilin ne ndajmë çdo ditë gëzimet tona, lotin tonë, të ardhmen tonë.

Po si do mundemi të arrijmë drejt asaj që është e drejta jonë?

Partia për Drejtësi, Integrim dhe Unitet është ndër forcat politike më të reja në vend. Por votat ndaj kësaj force në dy zgjedhjet e fundit treguan se shumica që rrjedh nga një gjak çam prej shumë kohësh është në të njëjtën udhë me ne, me të njëjtën dëshirë me ne, për të zbardhur atë që ka ndodhur në 100 vitet e fundit, teksa përndiqeshin nga regjimet në Greqi e Shqipëri, teksa përziheshin në vendlindje dhe persekutoheshin nën diktaturën e Enver Hoxhës.

Ne sot jemi atje ku votohen dhe propozohen ligje, në Kuvend. Ne jemi të bindur se, arenën politike në Shqipëri e pasurojmë përmes forcës që kemi trashëguar, përmes traditës sonë të mrekullueshme, përmes asaj tradite që gojë më gojë, ka mundur të qëndrojë e gjallë, edhe pse kanë kaluar mbi 68 vite nga ai gjenocid i tmerrshëm apo edhe nga dhjetëra persekutime të një shteti që nuk mund të duronte dot shpirtin e sakrificës që mbartnin të parët tanë.

Ne, si përherë paqësorë, kemi mundur tashmë të bindim çdo bashkëkombës, se zgjidhja e problemit çam duhet kërkuar si një e drejtë që bën krenar çdo qytetar të këtij vendi, se është pjesë e rëndësishme e krenarisë së gjithë shqiptarëve.

Sot ne kemi hedhur vetëm një hap. Çdo ditë ne kemi mundur që të nxjerrim në pah identitetin tonë, forcën tonë të madhe për të besuar, për të parë përpara. E teksa shoh se një vajzë fare e re dhe një gjyshe e jona, bisedojnë me të njëjtin pasion për Çamërinë, nuk ka se si të mos besoj se, ajo që kemi amanet, ajo me të cilën jemi edukuar, tashmë është futur në rrugën e zgjidhjes.

Ne besojmë se, duke qenë bashkë, do të mundemi të jemi çdo ditë e më pranë asaj të cilën e kemi besuar, të cilën e kemi ëndërruar, të cilën e kemi pasur pjesë të vetes.

Ne kemi krenarinë, të cilën nuk e kemi lënë për asnjë çast, sepse në emër të dhimbjes ne kemi ditur të falim dashuri. Ne e duam këtë vend. Ne e duam të shkuarën e prindërve tanë. Ne e duam të ardhmen e këtij vendi. Ndaj dhe kërkojmë që, në emër të një të drejte thelbësore, të një të vërtete historike, të një të vërtete që mbart civilizimin e kombeve, të mundemi të rikthejmë paqen mbi atë dhimbje që kaluan gjyshërit tanë, prindërit tanë.(Kortezi-Shqip)