Opinion – Page 853 – Dielli

“PËR KAUZËN KOMBËTARE, VEÇ M’BANI ZA, SE UNË JAM GATI“

November 15, 2012 by dgreca

Nga Fadil LUSHI/

Dikur moti një hokatar mendjendritur mirditas, pos tjerash, kishte thënë: “Eh, mor vëllaçko, për të bërë “pordhë” në një ndejë a në një mexhlis, nuk mjafton vetëm të kesh prapanicë, por duhet të kesh edhe këllqe dhe guxim për ta “arsyetuar atë budallaki që e ke bërë”! Në vitet 60, kur unë dhe disa shokë të tjerë të klasës vijonim leksionet në vitin e tretë, kishim shumë “telashe” me një nxënës që quhej Pëllumb B., i cili sot e kësaj dite, njihet me nofkën “kandarxhiu”. (Ai (nuk) kishte po edhe sot, nuk ka hiç gjë të përbashkët me “tyxharët dhe tregtarët toptanxhinj”, që kur afrohet koha e mbylljes së pazarit, blejnë për pak para mallrat që kanë mbetur pa myshterinj). Ai shpesh, me rast e pa rast, me “kandarin e tij mental” mëtonte të maste heshtjen e akëcilit që qëndronte pranë tij, ose maste edhe të (pa) vërtetat, arrogancat, dëshpërimet, dufet patologjike të shqiptarëve dhe gabimet e përbashkëta të tyre, si dhe lavdet e njerëzve që sot nuk përmenden hiç fare. Nuk harronte të vinte në kandar çdo fjalë të shkruar e të pashkruar, çdo mendim qoftë të ishte i qartë, i gabuar a edhe i paragjykuar…, e vinte në kandar edhe historinë e ndasive shqiptare. Pasi i evidentonte faktet a provat e grumbulluara, ashtu me përpikmëri i redaktonte dhe i bashkëngjiste në “rabushin e tij”, sa për të mos i harruar. Në “kryeminderin e rabushit”, që moti i kishte vënë edhe nja tri, katër fjali, fjali këto për ne të mirënjohura, siç janë: “O sa mirë me qenë shqiptar…, Bac u kry! Rroftë Shqipëria e Madhe, pa ujë e pa rrymë ”e të tjera “thashetheme”!

Ç’është e vërteta, i nderuar lexues, ky “kandarxhiu” edhe pas pesë dekadash, as që e ka ndërmend të mbyllë gojë e veshë. Një ditë më takoi në “udhëkryqin e tij” dhe ashtu me “dhunë ma preu rrugën”. Më sugjeroi që me vëmendje të duhur t’ia dëgjoj shpjegi-

min e tij lidhur me një mesele a një vaki. Më tha: …, eh, sa të lezetshëm jemi ne, shqiptarët, sidomos kur debatojmë (në vetën e parë), për atë prirjen tonë të brendshme për të pasur diçka që nuk e meritojmë…, për ato çrregullimet tona mentale, për narcizmin tonë politik, për udhëkryqet e historisë shqiptare…, për ca çështje tonat madhore të pazgjidhura, për çështje të paragjykuara, për çështje që na zvarriten ditë për ditë e njëra pas tjetrës, si ato gjarpërinjtë e varrezave të humbura…, për do çështje kombëtare, në veçanti për do festa të saj, të cilat i kremtojmë kuturu, gjegjësisht pa e ditur se në ç’kohë dhe në ç’vend duhet të ndodhin. Më duhej t’ia përgjysmoj fjalën, sepse e zgjati a e trashi tmerrësisht hyrjen e “muhabetit”. (mbase ngjashëm siç e stërzgjas edhe unë këtë paragraf gazete).

Nejse, t’i biem shkurt këtij “muhabeti”! Ia parashtrova pyetjet: kush të futi në siklet, kush ishte ai qaraman e qerrata që ta përpiu, ta drodhi dhe ta bëri fjalën dysh dhe veresi!? Ma dha këtë përgjigje: “Para disa ditësh, ca biznesmenëve shqiptarë u parashtrova një kërkesë për ndihmë materiale. Me këto lekë, kisha ndërmend që të shpirtëzoj një ide timen të kahershme…, gjegjësisht sa i përket gjallërimit të një date të shqiptarisë. (nuk e kuptova dot, se për cilën “shqiptari” e kishte fjalën, për të djeshmen apo për “shqiptarinë” e sotme). Çuditërisht, në kohë të caktuar disa prej “punëdhënësve”, më dhanë përgjigje nga më të ndryshmet. Njëri prej tyre, “hazërxhevapin” e kishte të paqartë, tjetri e kishte në xhepin e xhupit të qëndisur “alla katundarçe”, tjetri përgjigjen e bëri tërkuzë, tek ai që nuk besoja se nuk do na jepte hiç gjë, na dha më shumë lekë, se ç’na duhej, njëri na dha përgjigjen: nuk japim lëmoshë (nuk kërkoja lëmoshë), një tjetër më tha: kërkesa juaj nuk kaloi në komisionin ekonomik të ndërmarrjes që ju drejtuat…, një tjetër na tha se kërkesa juaj nuk u mor në konsideratë, e të tjera përgjigje (jo) meritore!

Pëllumb “kandarxhiut” më duhej t’i them se është e drejta e çdonjërit të të ndihmojë apo mos të të ndihmojë. Ato lekë janë pjellë e djersës së tyre dhe, rrjedhimisht, akëcili prej nesh kur shtrin dorën për mbështetje materiale, parimisht nuk ka të drejtë të hidhërohet. Pëllumb “kandarxhiut” i thashë se assesi nuk ka të drejtë të zemërohet me “zemërngushtësinë mikroborgjeze” të ca biznesmenëve, përkundrazi, mund ta shqetësojë vetëm cinizmi i tyre. Me këtë “gjysmë sentencë” timen, sikur u pajtua bashkëbiseduesi, por nuk ra dakord me pyetjen që ia kishte parashtruar “një taze biznesmen” (me kombësi shqiptare), e cila përafërsisht tingëllonte: “…, po më thuaj ti, gjynahqar e lëmoshëtar, vallë a nuk kanë të sosur këto festat “E TUA” kombëtare, ç’janë këta 100-vjetorë, ç’janë këta flamuj e këta Ismail Qemala, e të tjera festa e festivale folklorike, konferenca, kongrese (“manastiresh”) akademi shkencore, mbrëmje përkujtimore, manifestime politike e artistike…, ç’janë këto Shtatë a Tetë Mars, ç’janë këta Kurban Bajrama, ç’janë këto donacione a ndihma humanitare, ç’janë këta përvjetorë dedikuar Skënderbeut, a edhe asaj Nëne të përbotshme, ç’janë këta përvjetorë kushtuar dëshmorëve të 2001-it e të tjera broçkulla!??? ” E gjithë kjo, te Pëllumbi, kishte krijuar përshtypjen kinse ky “biznesmen” dorërrudhur, (paraprakisht) i paskësh mbështetur (materialisht) të gjitha këto manifestime, kinse ky farë burri paskësh “b…ë për t’i bërë pordhë”. Historisë së Ismail Qemal Bej Vlorës dhe 100-vjetorit të mëvetësimit të shtetit të tij. Nuk “doja t’i besoja” shokut të klasës, për meselenë që ma shpjegoi, andaj edhe nuk i thashë: qofsh i gabuar, për këto shpjegimet e tua. Unë, shpreh bindjen se ky biznesmen, ka të ndërtuar një dallim të madh material ndërmjet njerëzve dhe një diferencë të tillë morale.

Që “…, mos t’i hyjmë në hak këtij biçim qyqari që zemrën e ka të ngarkuar me një furgon urrejtjesh” dhe i cili me kësi “mut pyetjesh” dhe me kësi marrëzirash të zakonshme vetëm për të…, do t’ia shtojmë atë thënien e Fan Stilijan Nolit: “Bishti i qenit, bisht qeni mbetet. Nuk ka shkencë që e ndreq. Madje as varr”!…, apo edhe ajo mesele për punën e gomarit: “Hall ta lësh pa ujë se e ngordh, hall t’i japësh shumë se e mbyt, hall t’i japësh të ftohtë se e ftoh, hall t’i japësh të ngrohtë se e…,”! Pëllumb “kandarxhiu” aq shumë qe i dalldisur me meselenë a vakinë, me të cilën ishte ballafaquar, më propozoi që këtë “muhabet” ta vazhdojmë në “mejhanen” e tij të preferuar, diku te mëhalla e “tabakëve”, aty ku tubohen “hallallët”, të cilët i “kanë dalë shtëpisë nga pas”, siç do të thotë, gjyshi, Ilir kosovari. Ai priste edhe përgjigje të tjera nga unë, por nuk ia dhashë, nga “frika” se mos vallë po ia ngarkoj edhe më shumë shqetësimin dhe, në fund, të mos ia “shtrembëroj” krejt ato llafe që m’i “plasi në fytyrë”!?

Që nuk më gënjeu, jam i ndërgjegjshëm këmbë e krye, që nuk ma trullosi rradaken, edhe këtë e di, që nuk më bezdisi, edhe këtë e di…, por ama se ku e gjeta durimin ta dëgjoj, veç shpirti im e di. Një gjë nuk e kuptova Pëllumb “kandarxhiun”, pse i kishte ardhur majë hunde “tahmahqarllëku” i njerëzve, që hiç nuk u ha palla për “romantiz-

min, utopinë dhe folk-patriotizmin ” e tij dhe shqiptarëve të tjerë të tillë si ai. Ikëm nga “mejhaneja” duke mos i vënë kapak bisedës, njashtu siç shqiptarët edhe në vigjilje të 100-vjetorit nuk do t’i zgjidhin do çështje të rëndësishme. Fatura na ngeli pa paguar, sepse kamerieri ishte bërë “dërrasë”, dhe ne, “pakëz tapë”!

P.S. Urime 100 vjet mëvetësi!

REPLIKE ME Z. PANAJOT BARKEN

November 15, 2012 by dgreca

Greqia në sulm për aneksimin e jugut të Shqipërisë, ndërsa Shqipëria në mbrojtje të vetvetes së saj/

Nga Arben LLALLA/

FOTO: Nacionalistët grek, midis tyre prof. Panajot Barka, Harallambis Karathanos. Siç shihet z.Barka është pranë flamurit të vorioepiriot…/

Më 14 nëntor profesori i Katedrës së gjuhës greke në Universitetin e Gjirokastrës prof.dr.Panajot Barka botoj një shkrim me titull: “Nacionalizmi, antihelenizmi dhe antishqiptarizmi”, ku ngre shqetësimet e tij rreth nacionalizmit të “brishtë” grek dhe të nacionalizmit të “frikshëm” shqiptar. Që në fillim të shkrimit të tij z.Barka nuk është i sinqertë dhe real, ai në mes rreshtave shfaq ndjenjat e tij të djathta nacionaliste greke duke bërë krahasime të padrejta midis respektimit për ushtarët anglez të vrarë në Shqipëri dhe mosrespektim për ushtarët grek të vrarë në luftën italo-greke 1941 nga ana e përfaqësuesve të shtetit shqiptar. Panajot Braka e di shumë mirë që nuk mund të respektohen pushtuesit ashtu siç respektohen çlirimtarët, dua ti rikujtoj se vërtet ishte luftë italo-greke ajo e 1941, por Republika Greke ende nxjerr kartonin e kuq të Ligjit të Luftës me Shqipërinë kur duhet ti bëj presion shtetit shqiptar dhe imponuar politikën greke. Panajot Barka e di shumë mirë se ushtarët grek nëpër librat e historisë së Greqisë dhe në aktivitet e përkujtimit paraqiten si çlirimtarë të Vorio Epitir, dhe ekziston një betim për ushtarët grek të cilët duhet të luftojnë për çlirimin e motrës Vorio Epiriote.

Megjithatë dua ti rikujtoj z.Barka dhe atyre që punojnë nëntokës kundër interesave të Shqipërisë se përfaqësuesit të shtetit shqiptar gjithnjë i kanë respektuar ushtarët grek të vrarë në Shqipëri në luftën e 1941, por z.Panajot nuk dëshiroj të thotë të vërtetën, ai si gjithnjë shkruan me penën e tij për të nxitur nacionalizmin grek brenda territorit të Shqipërisë. Unë i rikujtoj z.Barka se më 28 nëntorë 2011, në fshatin Bularat ishin të pranishëm për respektuar ushtarët grek Prefektja e Gjirokastrës znj.Mimoza Çomo, anëtare e PD, kryetari i Bashkisë së Gjirokastrës z.Flamur Bibe i PS, ministri Spiro Ksera si dhe deputet të cilët nuk përfaqësojnë minoritetin grek, por votuesit shqiptar të LSI dhe PD, Vangjel Tavo dhe Kosta Barka. Këta përfaqësues të shtetit shqiptar të pranishëm z.Barka nuk ju mjaftojnë? Mos harroni se pa lejen e shtetit shqiptar këta nuk do ishin të pranishëm në atë ceremoni, nuk do të merrnin pjesë për të respektuar ushtarët grek të 1941.

Sa për ironinë që bëni ju z.Panajot Barka se shqiptarët janë nacionalistë ekstremistë dhe grekët nacionalistë të izoluar, unë ju rikujtoj se deri më sot asnjë deputet apo përfaqësues i shtetit shqiptar nuk ka guxuar që brenda territorit të Greqisë të çirret apo të bërtasë për autonominë e Çamërisë dhe çlirimin e saj, gjë që ne jemi mësuar ta shohim edhe të dëgjojmë britma dhe çierrje nga deputet dhe përfaqësuesit e shtetit grek brenda territorit të Shqipërisë për autonomi dhe çlirim të Vorio Epirit sa herë që ju kujtohet atyre apo kur vijnë për kafe në fshatrat e Dropullit.

Ju rikujtoj i nderuar profesor se sot në Kuvendin e Greqisë janë rreth 20 deputet që zyrtarisht i përkasin grupit me ideologji naziste, ideologjisë që shfarosi miliona njerëz gjatë Luftës së Dytë Botërore. Të mos harrojmë se më 10 prill 1994 një grup terrorist grek me emrin Fronti për Çlirimin e Vorioepirit (MAVI) hyn në territorin e Shqipërisë dhe vret ushtarin Arsen Gjinin dhe kapitenin Fatmir Shehu. Për fat të keq njerëzit që ndihmuan në këtë masakër lëvizin lirshëm në Shqipëri dhe Greqia, bile njeri është shtetas i Shqipërisë.

Më 21 gusht të 1994 piloti grek Kosta Vrakas me avionin e tij hodhi fletushka antishqiptare në territorin e Republikës së Shqipërisë. Në fletushka u bëhej thirrje popullit shqiptar për t’u ngritur në protesta për të larguar nga pushteti Kryetarin e Shqipërisë Sali Berishën dhe kryeministrin Aleksandër Meksin.

Profesor Baraka ju ku bëni pjesë tek ata që ngrenë Flamurin e Vorio Epirit apo tek ata që ngrenë flamurin e miqësisë dhe paqes midis Shqipërisë dhe Greqisë? Ju z.Barka jeni i dëshmuar tashmë se mbani në duar lart flamurin e aneksimit të jugut të Shqipërisë, ndërsa ne asnjëherë nuk kemi guxuar të ngremë flamurin e aneksimit të Çamërisë. Shqipëria njeh dhe respekton të drejtat e njeriut, të drejtat e minoritetit tuaj grek, ndërsa Greqia edhe pse ka firmosur që njeh minoritetin shqiptar, ajo ndër vite me dhunë dhe presione ka dëbuar dhe asimiluar minoritetin shqiptar, ku ndër kohë Greqia ka njohur zyrtarisht minoritetin sllavë në Follorinë.

Në vitin 2003 organizatat greke përpiluan një raport për historinë e Vorio Epirit dhe gjendjen e minoritetit, të drejtat e tyre etj. Raporti në fjalë është rreth 86 faqesh dhe fillon me historinë e themelimit të shtetit shqiptar, protokollin e Korfuzit.

Në fund raporti mbyllet me emrat e të gjithë minoritarëve grek që kanë probleme me të drejtën e pronave në qytetin e Sarandës. Për çdo informatë rreth këtij raporti janë lënë emrat dhe telefonat e disa intelektualëve minoritar që njihen si drejtues të disa shoqatave që luftojnë për aneksimin e jugut të Shqipërisë si Panajoti Lezos, ish sekretar i shoqatës Vorio Epirit , Panajot Barka, profesor në Universitetin E.Çabej në Gjirokastër, Harrallambos Karathanos, anëtar i partisë LAOS, ndërsa sot iND, A. Soku, K. Saferatis

Mos ti kthehemi të shkuarës sepse shumë padrejtësi kombi juaj i ka bërë kombit tim shqiptar.Unë personalisht z.Barka kam shumë miq e shok në Greqi, e respektojë popullin grek, por nuk mund të lejoj askënd të injorojë, të shpifë apo të hedhë baltë mbi kombin që i përkas, nuk ju lejoj as juve që ne ju kemi shkolluar dhe edukuar kam mirë. Ju lutemi ndaleni ironin tuaj në shkrimet që shkruani sepse shumë mirë e dimë se çfarë doni të thonë dhe çfarë mesazhi përcillni. Ju nuk jeni i sinqertë me shqiptarët dhe lexuesit e medieve shqipe, ju duhet të thoni të vërtetën, të pranoni se jeni përpiluesi i disa Raporteve shpifëse ndaj Shqipërisë dhe këto Raporti i dërgonin në BE dhe NATO.

Në përfundim z.Panajot Barka ju nuk përdorin argumenta sepse argumenta nuk kenë, por vetëm përdorin akuza politike. Kjo është metodë klasike për tu mbyllur gojën atyre që thonë të vërtetën.

Propaganda për “Autonominë e Vorioepirit“ e pas vitit 1990

Shteti grek nga frika e vërtetë për problemin e pasurive të Çamëve, rikthimin me të drejtë në tokat dhe pronat e baballarëve të tyre, nxit njerëz të ndryshëm për tu grupuar në shoqata me ide për autonomi në jug të Shqipërisë ose siç u pëlqen Autonomi të Vorio Epirit. Shoqatat për autonomi të vorio epirit mbështeten fuqishëm zyrtarisht nga shteti grek. Që nga viti 1918 në Selanik funksionon zyra e shoqatës Vorioepiriote. Mbas viteve 1990 u themeluan shoqatat e “Vorioepiriotëve të Gjirokastrës-Sarandës-Delvinës”, shoqata e “Çobenjëve grek vorioepiriot nga Shqipëri”, e cila u themelua dhe u drejtua nga vëllezërit e ish-deputetit Kristo Goxhit. Këto shoqata ishin shumë aktive në drejtim të propagandës për autonomi të Vorioepirit. Shoqata e Mihal Goxhit zhvillonte aktivitete kulturore nëpër malet e Korçës për autonomi të “VORIOEPIRIT”, për ta flitet se kanë ngritur në vitin 1997-1998 flamurin grek në Korçë. Drejtuesit e këtyre shoqatave dolën hapur kundër shqiptarëve të Shqipërisë në periudhën e vështirë të luftës në Kosovë në vitet 1998-1999. Kur populli shqiptar i Kosovës vritej dhe digjej i gjallë dhe opinioni mbarë botëror përkrahte dhe ndihmonte popullin e shkelur të Kosovës, shoqatat e minoritetit grek me ideologji për aneksimin e jugut të Shqipërisë protestonin duke gjuajtur me gurë dhe vezë mbi Konsullatën e Përgjithshme Shqiptare në Selanik, duke kërkuar autonominë e të ashtuquajturit “Vorioepir”. Grekofonët dhe grekofilët dolën nëpër ekranet televizive greke duke akuzuar UÇK-në si organizatë terroriste, ato dolën hapur në përkrahje të ushtrisë barbare serbe të Millosheviçit. Nuk lanë gjë pa thënë kundër shqiptarëve dhe Shqipërisë, duke dhënë intervista nëpër gazetat e ndryshme greke dhe në revistat që botonin organizatat e minoritarëve grek. Kështu, revista e minoritarëve në Gjirokastrër “OAZI” e dhjetorit 1998, -janar 1999 që botohej në dy gjuhë greqisht-shqip botonte një shkrim keqinformues, një shkrim keqdashës që që i shërben urrejtjes dhe injorimit të kulturës shqiptare. Shkrimi kishte titull “Pozicioni i Shqipërisë dhe i shqiptarëve në Ballkan” i autorit minoritar Pavllo Vllahos i cili na sjell opinionin e tij për shqiptarët e Kosovës dhe të Shqipërisë. Ku shkruante: “Shqiptarët e Kosovës, por edhe të Shqipërisë guxuan të vënë dorë në djepin e kulturës serbe, në vendlindjen e heronjve popullorë të princave”. Ky minoritar na dilte atë periudhë mbrojtës i çështjes shoviniste të serbëve të Millosheviçit. Deklarime kundër shqiptarëve të Kosovës atë kohë kishte edhe nga organizata e “OMONIA-s” të cilët deklaronin se refugjatët e luftës të Kosovës nuk duhet të strehohen në qytetet e Jugut të Shqipërisë si: në Vlorë, Korçë, Gjirokastër, Sarandë Ersekë, Pogradec, Tepelenë. Pra, grekët, minoritarët grek u tregonin në vitin 1999 se deri ku guxojnë të vendosen shqiptarët e Shqipërisë së vërtetë, se ku duhet të strehoheshin njerëzit e ardhur nga lufta, të tmerruar nga krimet çnjerëzore të kryera nga ushtarët serbë të Millosheviçit.

Në vitin 2002 nëpër rrugët e Selanikut shoqatat “Vorioepirote” shpërndanin fletushka kundër Shqipërisë dhe kërkonin ndërhyrjen e NATO-s për të “shpëtuar” rreth 80 mijë minoritar grek që jetojnë nëpër disa fshatra të Sarandës, Gjirokastrës nga gjoja “terrori” që ushtrojnë shqiptarët kundër tyre.

Sot populli shqiptar dhe ai grek ndodhen politikisht shumë larg njëri-tjetrit. Lufta e Kosovës dhe mos njohja e pavarësisë së saj nga Greqia tregon se grekët janë besnik, avokat të politikës raciste serbe, janë në anën e kundërshtarëve të kombit shqiptar. Teoria sipas të cilës “mërgimtarët shqiptarë në Greqi dhe minoriteti grek që jeton në Shqipëri janë urë lidhëse midis dy vendeve” bie poshtë si e pa vërtetë. Mërgimtarët shqiptarë janë pengje, urë e minuar që shpërthen sa herë që Tirana nuk i bindet Athinës, kur kjo e fundit me “fshesat e veta periodike të hekurta” kthen me forcë në heshtje ose me bujë mijëra njerëz të halleve, njerëz të bukës ës gojës që nuk merren me politikë. Sa herë që Shqipëria do të kërkojë të drejtat e mërgimtarëve në Greqi të drejtat e çamëve, ngritjen në Forumet dhe Asambletë botërore për zgjidhjen e drejtë të çështjes Çame, atëherë Greqia me satelitët e saj minoritar do të kërkojnë autonomi të “Vorio Epirit”. Nga pikëpamja numerike Greqia është një komb i vogël i krahasueshmëm me shqiptarët në Ballkan, ndërsa progresionet demografike të çojnë në përfundimin se në mesin e shekullit 21 do ketë më shumë shqiptar se grekë.

MALËSI E MADHE, O NDERI I KOMBIT

November 14, 2012 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Njoftohet se Presidenti i Republikës së Shqipërisë zoti Bujar Nishani ka vendosur të dekorojë Malësinë e Madhe me titullin ”Nderi i Kombit”. Pritet që Presidenti Nishani të zhvillojë cermoninë e dorëzimit të titullit, “Nderi i Kombit” Malësisë së Madhe më 25 Nëntor, pak ditë para Festës së Madhe të 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, për të cilën trevat e Malësisë së Madhe , kësaj kalaje të patundur të Arbërit ndër shekuj — kanë dhënë një kontribut të çmueshëm dhe historik. Është e drejtë historike dhe morale që Presidenti Nishani njeh meritën dhe kontributin e malësorëve, të cilët me ndihmën e Ismail Qemalit, Luigj Gurakuqit, dhe patriotëve të tjerë, përpiluan memorandumin me 12 pika, të ashtuquajturin ”Libër i Kuq”, e i cili përfshinte kërkesat e të gjithë shqiptarëve, ndër të tjera, për vet administrim, me gjuhë, buxhet dhe guvernator të vetin. Memorandumi, që në atë kohë bëri jehonë të madhe anë e mbanë Evropës, përfaqësonte kërkesat e të gjithë shqiptarëve. Në një gazetë të kohës Kolnische Zeitung, cituar në librin Kosova të Jusuf Buzhovit në artikullin, ‘’Shqiptarët dhe Evropa’’ thuhet se ‘’Malësorët e fiseve shqiptare të Grudës, Hotit, Kastratit, Kucit dhe të Shkrelit nuk i lëshojnë armët prej dore dhe më me dëshirë vdesin për çështjen e tyre të shëjntë se sa të jetojnë në robëri.’’

Sipas revistës Leka të vitit 1937, nënshkruesit malësorë të këtij memorandumi ishin: Sokol Baci i Grudës, Ded Gjon Luli i Traboinit të Hotit, Dedë Nika Bajraktar i Grudës; Dodë Preçi Bajraktar i Kastratit; Tomë Nika i Shkrelit, Col Dedi i Selcës Këlmendit; Lul Rrapuka i Vuklit të Këlmendit; Llesh Gjergji, Bajraktar i Nikçit; Gjeto Marku i Hotit; Mehmet Shpendi, i pari i Djelmënisë së Shalës; Martin Preka i Shkrelit; Prelë Marku, Bajraktari i Shalës, Avdi Kola Bajraktar i Gimaj, Nik Mëhilli i Shllakut, Pup Çuni Prekalor, Binak Lulashi Toplanas; Bash Bajrami Bajraktar i Nikajve dhe Bec Delia.

Këta ishin prijësit heroikë të malësorëve trima, këtyre rojtarëve të fateve të kombit shqiptar ndër shekuj, që sipas Ismail Qemalit ”ishin pushkë të ngrehura të Shqipërisë”, të cilëve gjatë asaj periudhe kritike për shpëtimin e kombit shqiptar nga copëtimi, iu bashkangjitën në Podgoricë edhe mendjendriturit e atëhershëm të kombit shqiptar, Ismail Qemali, Ekrem Vlora, Luigj Gurakuqi, Fadil Pashë Toptani, Pandeli Cale, Qazim Kokoshi, Hamit Bej Toptani, Risto Siliqi, Xhemal Kondi, Hil Mosi, Mark Kakarriqi e të tjerë. Ishte ndoshta hera e parë, ç’prej Lidhjes së Prizrenit, që kryengritja e malësorve kishte përkrahjen e të gjithëve, gjë që i jepte asaj edhe një frymë pjekurie kombëtare që do ta çonte Shqipërinë në pavarësinë e saj. Më 24 Mars 1911, malësorët trima, me kryengritjen e tyre hodhën hapin vendimtar drejtë lirisë dhe pavarësisë së Shqipërisë, megjithëse e copëtuar, e pasuar nga kryengritja e Kosovës më 1912, e prirë nga Bajram Curri, Hasan Prishtina dhe Isa Boletini, duke kurorëzuar kështu një mori kryengritjesh të shqiptarëve anë e mbanë trojeve të tij kundër robërisë shekullore otomane.

Si një mërgimtar me origjinë nga ato treva, falenderoj Presidentin e Republikës për akordimin e titullit ”Nderi i Kombit”, Malësisë së Madhe me rastin e 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, në këtë ditë të shënjtë të kombit shqiptar. Ky përvjetor, le të festohet në trekëndshin shqiptar: Tiranë-Prishtinë-Shkup, si një festë mbarë-kombëtare në të gjitha trevat, përfshirë edhe Malësinë e Madhe, duke shënuar një moment historik të kombit, kur shqiptarët janë më të lirë se asnjëherë tjetër në historinë e tyre, kurë me fatin e tyre nuk luan më as sllavi as greku e as edhe Evropa shtrigë — dhe kur kombi shqiptar është duke luajtur rolin që i përket atij për ruajtjen e paqës dhe të stabilitetit në Balkan, ndërkohë qe ëndërra e rilindasve të kombit shqiptar, që Shqipëria e natyrshme të jetë pjesë e pandarë e botës përendimore ështe në prag të realizimit.

Le të shpresojmë qe brezat e sotëm shqiptarë të jenë bartës të denjë të vuajtjeve, sakrificave dhe luftërave të malësorëve dhe të gjithë shqiptarëve gjatë historisë, duke jetuar sipas trinomit në bazë të cilit jetonin dhe vepronin malësorët tanë, e që janë besa, nderi e burrënia, të bindur se këto vlera bazë të përmblidhej udhëzimi i drejtë për një jetesë të ndershme e të kënaqshme për të gjithë kombin. Me gjith lirinë që gëzojnë sot shqiptarët pas aq shumë vjetë mohim lirie dhe nepërkëmbje të të drejtave bazë të tyre — së bashku të gjithë festojmë këte ditë shënjte — të mirëfilltë se liria dhe shpëtimi i vërtetë i kombit vjen nga njohja e vlerave të këtij trinomi dhe të traditës frytdhënse të historisë tonë kombëtare, të pastruara nga ideologjitë dhe influencat e huaja.

Duke uruar Malësinë e Madhe për nderimin që i bën Kombi në këtë përvjetor, dhe të gjithë shqiptarët për këtë jubile historik, shpresoj dhe lutem që liria që gëzojnë sot shqiptarët, të çojë në një përmirësim të gjithanëshëm të jetës politike dhe ekonomike si dhe në një diskurs më të denjë politik dhe në një jetë më të lumtur dhe më të begatshme për të gjithë shqiptarët kudo që janë.

GORDON, JEHONË APELIT TË ZONJËS KLINTON PËR UDHËHEQËSIT POLITIK SHQIPTARË

November 14, 2012 by dgreca

Washingtoni mesazhe politikës. Në interes të kombit shqiptar votimi në Kuvend i ligjeve të kërkuara. Pa asnjë kusht

/NGA ELIDA BUÇPAPAJ/

Washingtoni mesazhe të qarta që duhen përmbushur sot ose nëse jo ata do të firmosin vetëlargimin e tyre nga politika. Në interes të kombit shqiptar është votimi në Kuvend i ligjeve të kërkuara. Pa asnjë kusht.

Ndërsa në Tiranë ka arritur kulmi i euforisë i festimeve të 100 Vjetorit të Pavarësisë, nga Washington D.C. vjen një apel i drejtpërdrejtë për kryeministrin dhe liderin e opozitës nga Ndihmës sekretari amerikan i Shtetit për Evropën dhe Euroazinë Philip Gordon, i cili në një diskutimi në organizatën e Atlantikut të Veriut, nxori në pah qëndrimin Amerikan për Ballkanin gjatë vizitës së Zonjës Clinton në rajon.

Të gjithë ne që dëgjuam fjalën e zonjës Clinton në Parlament, e aq më tepër deputetët dhe krerët e institucioneve që ishin aty të pranishëm, konstatuam thirrjen konkrete nga ana e Sekretares Amerikane të Shtetit që ajo i bëri politikës sa i përket bashkëpunimit për hir të interesave kombëtare, përballjes me korrupsionin, i cili përbën kërcënim ndaj pavarësisë, zhvillimit të zgjedhjeve të lira e të ndershme. Në fjalën e saj Zonja Clinton parashtroi një seri pyetjesh të cilat vinin në dukje problemet që ka politika shqiptare me veten e saj. Këto pyetje Zonja Clinton nuk ia parashtroi popullit shqiptar, por direkt politikës: „A do të lini mënjanë politikën personale dhe politikën partiake për të mirën e vendit? A do të kryeni reformat që mbështesin rritjen ekonomike duke krijuar mundësi për të gjithë shqiptarët? A do ta luftoni korrupsionin që iu vjen për shtat një pakice në kurriz të shumicës? A do të vazhdoni të bëni punën e madhe që kërkohet për të hyrë në Bashkimin Europian, duke pranuar që ai ofron një rrugë të paqes dhe përparimit afatgjatë për qytetarët tuaj?“ Këto pyetje kanë mbetur pa përgjigje.

Ndërsa vizita e Zonjës Clinton u përdor nga maxhoranca si trofe e fitoreve të saj, sapo Sekretarja e Shtetit la aeroportin e Rinasit, në parlamentin e Shqipërisë nisi refreni i vjetër si sulmeve dhe kundërsulmeve të pacipa, gjë që të jep të kuptosh se retorika e klasës politike gjatë vizitës të Hilly Clinton në Tiranë kishte qenë vetëm shtirje dhe hipokrizi.

Sepse nëse do të isha unë kryeministër i Shqipërisë apo lider i opozitës të Shqipërisë, apo deputet i parlamentit të Shqipërisë, do të shpallja botërisht se për hir të interesave madhore të kombit, unë do të sakrifikoja interesin partiak dhe personal dhe në datën më të parë në parlamentin e Shqipërisë do t’i kërkoja deputetëve të krahut politik që të votojnë pa asnjë koment ligjet e kërkuara nga BE, të cilat e afrojnë Shqipërinë pranë statusit.

Popullit shqiptar nuk i interesojnë fare pazarllëqet partiake apo etja e tërbuar për pushtet për të marrë apo mbajtur pushtetin politik. Në interes të kombit shqiptar është votimi në Kuvend i ligjeve të kërkuara. Pa asnjë kusht.

Kjo është detyra e kryeministrit të Shqipërisë, e liderit të opozitës dhe e deputetëve të parlamentit shqiptar. Të votojnë detyrimin ligjor si përmbushje e përgjegjshmërisë ndaj Sovranit dhe integrimit europian. Aq më tepër kur këtë kërkesë na e bëjnë edhe aleatët tanë jetikë. Pa Wilsonin nuk do të kishte 100 vjetor të pavarësisë së Shqipërisë. Pa Amerikën nuk do të kishte Shqipëri në NATO dhe Kosovë të pavarur.

Në fjalën e saj, Zonja Clinton vuri në pah tolerancën e shqiptarëve ndaj besimeve fetare, si unike dhe shembull, që të mësojnë nga kjo tolerancë edhe kryeministri e lideri i opozitës që të tolerojnë për hir të interesave kombëtare, për hir të ardhmërisë së fëmijëve tanë.

Kjo ishte detyrë imediate shtëpie për politikën nga Washingtoni, të cilën krerët e politikës shqiptare po e shpërfillin, kur e kanë shumë të lehtë për ta përmbushur, mjafton që të mos fokusohen në interesat personale, por në ato të Shqiptarëve. „Qeveria e popullit, nga populli, për popullin“. Kështu thoshte Linkolni. Nuk thoshte kurrsesi „Qeveria e pakicës, nga pakica për pakicën“. Siç thonë për veten e tyre krerët e politikës në Tiranë.

Në këtë situatë, Ndihmës sekretari amerikan i Shtetit për Evropën dhe Euroazinë Philip Gordon i rikujtoi Tiranës zyrtare apelin e Sekretares Amerikane të Shtetit, duke nënvizuar se “Investitorët e huaj, do të vazhdojnë t’i anashkalojnë vendet që janë të pllakosura nga korrupsioni, nepotizmi, struktura të dobëta shtetërore dhe paqëndrueshmëria politike”.

“Zonja Clinton e bëri të qartë se Shqipëria është në një udhëkryq kritik, ndërsa e vuri theksin tek nevoja për zgjedhje të lira, të drejta dhe transparente në zgjedhjet e vitit 2013”, tha Diplomati amerikan, i cili duke iu bërë jehonë këshillave të zonjës Clinton, theksoi se Sekretarja Amerikane e Shtetit iu bëri thirrje anëtarëve të parlamentit të bashkëpunojnë pavarësisht nga përkatësia partiake dhe të marrin hapa të shpejtë për të miratuar reforma e kërkuara nga Bashkimi Evropian.
“Veçanërisht, tha ai, udhëheqësit e Shqipërisë duhet të zgjedhin rrugën e konsolidimit të arritjeve të deritanishme duke miratuar reforma në drejtësi dhe administratë dhe të rishikojnë rregullat procedurale të parlamentit. Qeveria duhet gjithashtu të shtojë përpjekjet për të luftuar korrupsionin dhe krimin e organizuar.”

Po ashtu, nga Tirana Ambasadori i BE Sequi deklaroi se nuk ka më kohë dhe se duhet të plotësohen 3 kushtet për statusin, ndërsa Ambasadori Arvizu, duke mos pranuar të komentonte propozimin e kreut të PS-së për tryezë të përbashkët për zgjidhjen e çështjes së Fierit, solli edhe njëherë në vëmendje mesazhin që përcolli në Tiranë Sekretarja e Shtetit Hillary Clinton:
“SHBA besojnë që Shqipëria është vërtetet në një udhëkryq kritik. Qeveria amerikane nxit Shqipërinë që të vazhdojë përpara me reformat. Axhenda përfshin shumë elementë, por 2 janë të rëndësishëm. E para janë çështjet e rëndësishme ligjore dhe elementi i dytë, që është edhe më i rëndësishëm, është krijimi i një rekordi i luftës kundër korrupsionit dhe nxitjes së një qeverisje më të mirë. Një nga mangësitë këtu është komunikimi i dobët mes drejtuesve politikë. Komunikimi duhet të përmirësohet. Kemi kaq shumë gjëra përpara dhe mendoj se çelësi do të ishte përmirësimi i dialogut mes tyre,”- u shpreh ambasadori Arvizu.

Tirana zyrtare, maxhoranca dhe opozita kanë marrë mesazhe shumë të qarta nga Washingtoni, të cilat duhet t’i përmbushin pikë për pikë, pa komente dhe pa zvarritje.

Ose sot, ose kurrë. Nëse jo, ata do të vetëfirmosin largimin e tyre nga politika. Pa kushte.

MOSMARREVESHJA E KADARESE ME POPULLIN E TIJ

November 14, 2012 by dgreca

NGA AGRON GJEKMARKAJ/

Të shkruash për librat e Ismail Kadaresë është mundësi, tentacion vanitoz, por edhe risk mbytës njëkohësisht. Kur pretendon të bëhesh ndërmjetës mes tij e lexuesit, sapo ke kaluar ngushticën e Shilës e Karibdës. Më shumë se proza artistike janë esetë, të cilat shfaqen si sisteme të mbyllura të vetëmjaftueshme, intensive e munduese për një qasje recensionale.
Për ato asgjë nuk mund të thuash më mirë se autori, asgjë ndryshe nga autori, asgjë më pak se ai e asgjë më tepër. Rrezikon të ecësh nën tehun e teprimit dhe të mungesës. Mirëpo shija e udhëtimeve të tilla është ngasje unike, ia vlen të rrezikosh.
“Turk e trim” do të thoshin disa shqiptarë, duke gjykuar përmasat e sfidës. Provokative kjo “fjalë e urtë”, shenjë e “tjetërsimit” dhe “flirtit”, po a nuk thotë Kadare “nëse donim ta kishim bashkë perandorinë, duhej të jetonim e vdisnim si turq”; Tashmë jashtë perandorie falë Zotit vende-vende nostalgjia për trimërinë turke të unifikuar na ka mbetur! Kjo nostalgji në të gjitha format e shfaqjes së saj nxit “Mosmarrëveshjen” e Ismail Kadaresë me popullin e tij.
Përtej figurës, “Mosmarrëveshja”, libri i fundit i sapodalë nga shtypi (në variantin përfundimtar), paraqitet si një analizë në diakroninë dhe sinkroninë e transformimit antropologjik në amzën e këtij kombi gjatë një pushtimi pesëshekullor, plus diktaturën 50-vjeçare e tranzicionin 22-vjeçar. Një libër që e strukturon realitetin, duke reflektuar mbi të. Ky libër me një gjykim të ndërtuar mbi krahasimin shqyrton raportet e shqiptarit me veten dhe me të tjerët, me Shqipërinë dhe Kosovën, me flamurin dhe themeluesit, me mitet dhe çmitizuesit, me renegatet dhe shenjtorët, me diktatorin dhe diktaturën, me mbretin dhe mbretërinë, me Geraldinën dhe Sofinë, me identitetin e fetë, me gjuhën dhe agresorët e saj, me robërinë dhe lirinë, me krishterimin e islamin, me konvertimin dhe qëndresën, me sllavët e grekët, me italianët e gjermanët, por mbi të gjitha me pushtuesin otoman dje dhe neootomanizmin sot, me shqiptarët dhe Europën përgjithmonë, mes të cilëve qëndron “Dosja Kastrioti”.
Po si dalin shqiptarët nga kjo analizë që vetëm Ismail Kadare ka tagrin dhe fuqinë për ta bërë?! Leximi na zbulon se “Shqipëria sasinë e rimohuesve e ka tepër të lartë. Më të lartë se caku i lejueshëm, pas të cilit kombi përmbysej”. Identitetet e lëvizshme të përcaktuara nga mohimi e rimohimi janë përvijuar shpesh në historinë tonë, thelbin e të cilave shkrimtari e përmbledh edhe kështu “Jep kryqin, të marrësh grada dhe poste. Mbaj kryqin, jep gjuhën shqipe. Mbaj kishën, jep Kastriotin. Merr tituj, jep emrin shqiptar. Mbaj armën, jep kryqin. Dhe kryesorja: që të jesh turk, do të përfitosh si i tillë, por ndërkaq, si i tillë, si i pabesë do të ndëshkohesh”.
Shqipëria e Ismail Kadaresë në këtë “Mosmarrëveshje” nuk ngjason me asnjë Shqipëri tjetër, të rrëfyer nga historianë apo albanologë, nga shqiptarë apo të huaj. Temë e një karriere të sprovuar apo e një doktorate të lartë për kombin e ka quajtur një tjetër shkrimtar shqiptar.
“Mosmarrëveshja” është akti më i madh i dashurisë që shkrimtari me famë të përbotshme i blaton vendit të vet, por njëkohësisht është një shpallje lufte me artileri të rëndë, me zjarrin e së cilës duhet të bëjnë llogaritë përgjithmonë ata që në gjak kanë flirtin, tjetërsimin, nostalgjinë për pushtuesin dhe urrejtjen për Gjergjin Skënderbe, i cili do të krahasohet nga Kadare me Krishtin njësoj pa varr, i ngjitur në qiell në amshim, në përjetësi, ndaj i patakueshëm nga toka.
Gjergji hero i qytetërimit europian, i mbrojtur nga Europa si i tillë, Gjergji hero kombëtar i shqiptarëve i vënë në diskutim prej vetë shqiptarëve. Nënë Tereza gjithashtu, Ismail Qemali po aq. Te kjo përputhje dhe mospërputhje konsumohet “Mosmarrëveshja”. Por shkrimtari nuk lodhet së përsërituri se “Dosja Kastrioti” është thagma e Shqipërisë europiane, shpirti, identiteti i qytetërimit perëndimor në këtë vend dhe ndaj rimohuesit me një tjetër identitet, qerosë apo me mjekra, me gjuhë kozmopolitizmi apo mbllaçitje revanie plot gulçe e rënkim prej shekujsh, i mëshojnë mallkimit të luftës kundër padishahut.
Kadare shfaqet si racionalizues i historisë, por edhe paralajmërues për të ardhmen, njësi kohore nga anon kahu i këtij libri, kur thotë “se pa Shqipërinë ai jetonte, kurse Shqipëria s’bënte dot pa të”. Kundër tij kishin punuar “burgjet, jataganët, daullet, lajkat, zërat e zvargur të hoxhallarëve nga minaret”.
Nga ana tjetër, për herë të parë në këtë “sprovë” gjejmë një formë te re konfigurimi të krenarisë kombëtare nëpërmjet pohimit se shqiptarët nuk janë ai populli paqësor e qyqar që ka marrë shpulla nga gjithkush ndër shekuj. Jo, përkundrazi, edhe ata kanë ushtruar dhunë ndaj të tjerëve e për këtë duhet të ndihen po aq krenarë ose fajtorë si gjithë popujt europianë që në origjinë e kanë këtë fenomen. Portreti i viktimës ngjall mëshirë momentale, por jo konsideratë afatgjatë.
Kadare pothuaj i vetëm në këtë pikëpamje hedh poshtë me forcë tezën që konvertimi në islamizëm i shpëtoi shqiptarët nga asimilimi sllav. Tezë kjo sipas tij justifikuese për të përligjur flirtin. Vazhdimësinë historike të katolikëve në Shqipëri e Kosovë Kadare nuk e sheh si sasi numerike, por si qytetërim dhe njësi përbashkuese me Europën, me efekte të drejtpërdrejta mbi gjuhën dhe alfabetin.
Kadare, pasi ka evidentuar cenet, nuk është kursyer në ekspozimin e virtyteve si prani ekuilibruese, të cilat nuk janë një e dhënë e përjetshme në qoftë se nuk kultivohen.
Sot, magjepsjen ndaj Europës dhe harmoninë fetare e konstaton te shumica e shqiptarëve, i bindur që kombi paraqitet mbi besimet, e këtu Kadarenë e gjejmë në hullinë e Rilindjes Kombëtare si përmbyllës i epërm i saj, por edhe zëdhënës të mendimit laiko-liberal.
Zanafillën e diktaturës ose krimin themelues e gjen te historia tragjike e Ramize Gjebresë. Po aty zbulon simptomat e mohimit të Kosovës, mbi betejat e së cilës vetëm ndalet gjatë, kund me pesimizëm, kund me shpresë, kund me pezëm e kund pa e fshehur kënaqësinë.
Na feks mendimi që te fati i Kastriotit nën presionin e “dergjjes otomane” dhe me një Shqipëri që dergjet në portat e Europës për “tri ligje dhe një kryetar qarku”, Kadare “Mbreti i letërsisë shqipe”, nëse do të përdornim përcaktimin e një politikani të lartë shqiptar, sheh të ngjashmin fat të tij mes “moshash” e “shtresash” në një të ardhme të mesme. Mos ndoshta do të mbetet ai më shumë shkrimtar i Francës apo Europës sesa i Shqipërisë? Vallë mes kësaj të fundit dhe kontinentit do të kemi “Dosjen Kadare” një ditë? Mos transformimi i poezisë së Naimit “Fati ynë u ngrit prej gropës/Si i vdekuri nga varri/Mori udhën e Europës/ Duke rendur si i marri?/ është autoreferencial?”
Mbase janë vetëm një lajthitje e jona këto pyetje “marazi”, ashtu si yshtja e pacak për të folur mbi këtë libër të vështirë në këtë prag panairi, ngjarje kjo që do të vërtitet rreth “Mosmarrëveshjes”.
Ecëm mes mungesës dhe teprimit e të dyja nxorën krye, thamë më pak se autori, pa stilin dhe solemnitetin e tij, e përsëritëm atë, me të vetmen shpresë që së paku do të bëhemi lajmës të librit të librave mbi Shqipërinë dhe shqiptarët. Për lajmësin ka gjithmonë besë…!(kortezi Panorama)