Hipokrati ishte një mjek që jetoi në Greqinë e lashtë dhe i atribuohet shkrimit të një kodi etik të quajtur Betimi i Hipokratit.

A e thonë akoma mjekët betimin?

Betimi i Hipokratit është një premtim i recituar historikisht nga mjekët, të cilët gjatë leximit të tekstit bien dakord të respektojnë një kod specifik të etikës mjekësore. Pavarësisht se betimi origjinal u shkrua rreth 2500 vjet më parë, në shekullin e 5-të para Krishtit, versionet e modernizuara të betimit ende recitohen nga mjekët sot.

Teksti origjinal i betimit i atribuohet Hipokratit të Kos-it, një mjek dhe mësues grek i referuar shpesh si “babai i mjekësisë”.

KUSH ISHTE HIPOKRATI?

Hipokrati i Kos ishte një mjek grek që jetoi nga rreth 460 para Krishtit deri në 375 pes, sipas Bibliotekës Historike Reynolds-Finley. Në një kohë kur shumica e njerëzve ia atribuonin sëmundjen bestytnisë dhe zemërimit të perëndive, Hipokrati mësoi se të gjitha format e sëmundjes kishin një shkak natyror. Ai revolucionarizoi mjekësinë në Greqinë e lashtë duke themeluar shkollën e saj të parë intelektuale të njohur kushtuar mësimit të praktikës së mjekësisë. Për këtë, ai njihet gjerësisht si “babai i mjekësisë”.

Rreth 60 dokumente mjekësore që lidhen me emrin e Hipokratit, duke përfshirë betimin e famshëm të Hipokratit, kanë mbijetuar deri më sot. Këto dokumente u mblodhën përfundimisht në një koleksion të njohur si Korpusi i Hipokratit. Ndërsa Hipokrati mund të mos i ketë shkruar vetë të gjitha këto tekste, letrat mendohet se janë një pasqyrim i filozofive të tij.

Nëpërmjet shembullit të Hipokratit, praktika mjekësore u drejtua në një drejtim të ri, një drejtim që do të lëvizte drejt një qasjeje më racionale dhe shkencore për të kuptuar dhe trajtuar sëmundjet.

CILAT JANË ‘KATËR HUMORET’?

Hipokratit shpesh i njihet merita për zhvillimin e teorisë së “katër humoreve” ose lëngjeve. Filozofët Aristoteli dhe Galeni gjithashtu kontribuan në koncept. Shekuj më vonë, William Shakespeare inkorporoi humorin në shkrimet e tij kur përshkruan cilësitë njerëzore.

Të ashtuquajturat humor ishin biliare e verdhë, biliare e zezë, gjak dhe gëlbazë, sipas ” Bota e humorit të Shekspirit,” një ekspozitë nga Instituti Kombëtar i Shëndetësisë (NIH). Çdo humor shoqërohej me një element të veçantë (tokë, ujë, ajër ose zjarr); dy “cilësi” (të ftohtë, të nxehtë, të lagësht, të thatë); organe të caktuara të trupit; dhe mosha të caktuara (fëmijëria, adoleshenca, pjekuria, mosha e vjetër).

Teoria e katër humoreve parashtron se ndërveprimet midis humoreve, cilësive, organeve dhe moshave – si dhe ndikimi i stinëve dhe planetëve – përcaktuan shëndetin fizik dhe mendor të një personi, si dhe disponimin ose personalitetin e tyre.

(Galeni përdori termin “temperament” për të treguar se shëndeti dhe personaliteti i dikujt ndikoheshin fjalë për fjalë nga temperatura – e ftohtë, e nxehtë, e thatë ose e lagësht. Ky nocion pasqyrohet në idioma “të ftohtit” ose të kesh “ndjenjë humori të thatë”. “)

Sipas teorisë së katër humoreve:

Biliare e verdhë lidhet me prirjen kolerike dhe cilësitë e të nxehtit dhe të thatit. Ajo lidhet me zjarrin, verën, fshikëzën e tëmthit dhe fëmijërinë.

Biliare e zezë lidhet me prirjen melankolike dhe cilësitë e të ftohtit dhe të thatit. Ajo lidhet me tokën, dimrin, shpretkën dhe pleqërinë.

Gjaku është i lidhur me prirjen sanguine dhe cilësitë e nxehtësisë dhe lagështisë. Ajo është e lidhur me ajrin, pranverën, zemrën dhe adoleshencën.

Gëlbaza lidhet me disponimin flegmatik dhe cilësitë e të ftohtit dhe të lagështit. Është i lidhur me ujin, trurin dhe pjekurinë.

Dallimet për shkak të moshës, gjinisë, emocioneve dhe prirjes mund t’i atribuohen ndërveprimeve të humorit, sipas ekspozitës së NIH. Veprim i stimuluar nga nxehtësia; i ftohti e depresoi. Dikush me prirje kolerike ishte i guximshëm, por gëlbaza shkaktonte frikacakë. Rinia ishte e nxehtë dhe e lagësht; mosha ishte e ftohtë dhe e thatë.

Sipas teorisë së lashtë, çelësi i shëndetit të mirë ishte mbajtja e humorit në ekuilibër; një tepricë ose mangësi në një ose më shumë humor shoqërohej me sëmundje. Ushqimi ishte një nga mënyrat më të rëndësishme për të ndihmuar në balancimin e raportit të këtyre humoreve. Në fakt, një nga thëniet më të famshme të Hipokratit është: “Ushqimi le të jetë ilaçi juaj dhe ilaçi ushqimi juaj”.

Ndonjëherë mjeku provokonte gjakderdhje përmes një prerjeje duke hapur një venë dhe të nxirrte gjakun e pacientit, ose të përshkruante emetikë, ilaç që shkakton të vjella, për të balancuar humorin, sipas Liam A. Faulkner, autor i “Mjekësia e lashtë: Sëmundja dhe shëndeti në Greqi dhe Romë”, në një rubrikë për serialin Historia në një orë.

Megjithëse këto praktika dhe koncepti i katër humoreve mund të tingëllojnë të çuditshme dhe joshkencore sot, këto ide përfaqësonin hapin e parë larg pikëpamjes mbinatyrore të sëmundjeve dhe një hap drejt një ideje të re që sëmundja lidhet me mjedisin dhe atë që po ndodh brenda trupit.

ÇFARË ËSHTË KORPUSI I HIPOKRATIT?

Korpusi i Hipokratit, i cili konsiderohet gjerësisht si grupi më i vjetër i dokumenteve mjekësore, është një koleksion prej rreth 60 tekstesh ose “librash”, që përmban leksione, tekste shkollore, kërkime, raste dhe ese filozofike, mbi një sërë temash të lidhura me mjekësinë.

Disa nga shkrimet janë të shkurtra, si vetëm një paragraf, ndërsa të tjerët kanë disa vëllime, sipas Faulkner. Stilet ndryshojnë shumë në të gjithë koleksionin, duke mbështetur idenë se ai kishte disa autorë. Historianët mendojnë se tekstet mund të jenë vepër e shumë mjekëve që ushtronin mjekësi gjatë jetës së Hipokratit dhe më vonë, sipas Biography.com.

Korpusi u mblodh përfundimisht në Aleksandri, Egjipt, gjatë shekullit të tretë para Krishtit dhe përfundimisht u bë referenca standarde për mjekët e ardhshëm në të gjithë botën perëndimore, sipas Faulkner. Shumë nga mësimet u përdorën në shekullin e 19-të.

ÇFARË ËSHTË BETIMI I HIPOKRATIT DHE ÇFARË THOTË AI?

Shpesh i përfshirë në Korpusin e Hipokratit është betimi i Hipokratit, një kod i lashtë etike për mjekët. Megjithëse betimi i atribuohet gjerësisht Hipokratit, ende nuk dihet nëse ishte ai që e ka shkruar në të vërtetë atë. Sot, betimi vlerësohet më shumë si një shembull historik i etikës dhe parimeve mjekësore, sesa një shembull që duhet konsiderohet plotësisht fjalë për fjalë.

Midis anakronizmave në betimin origjinal, mjekët betohen për perënditë dhe perëndeshat greke të shëndetit që të ndjekin besëlidhjen me të mirën të aftësive të tyre. Sipas një artikulli të vitit 2016 të botuar në The BMJ, ky zotim për perënditë shëruese lexohej si vijon:

“Betohem për Apollonin Shëruesin, për Asklepin, për Hygieia, për Panacean dhe për të gjithë perënditë dhe perëndeshat, duke i bërë ata dëshmitarët e mi, se do të bëj, sipas mendimit tim, aftësia dhe gjykimi, ky betim dhe kjo marrëveshje”.

Betimi vazhdon duke renditur disa rregulla në dukje të çuditshme për mjekët që do të ishin mjaft të vështira për t’u zbatuar në kohën dhe moshën tonë të tanishme. Për shembull, ai bën thirrje për shkollim falas për studentët e mjekësisë, i nxit mjekët që të mos përdorin kurrë “thikën” (kirurgjinë) dhe sugjeron që ta trajtojnë mësuesin e tyre si prind – me fjalë të tjera, t’i konsiderojnë fëmijët e tij si vëllezër dhe t’i japin atij para nëse është e nevojshme.

Në kundërshtim me besimin popullor, fjalët “së pari, mos bëni dëm” nuk shfaqen në betimin origjinal të Hipokratit, Dr. Robert H. Shmerling, ish-shefi klinik i divizionit të reumatologjisë në Qendrën Mjekësore Beth Israel Deaconess dhe anëtari aktual përkatës i fakultetit në Shkollën Mjekësore të Harvardit, shkroi në një blog të vitit 2020për universitetin.

Kjo frazë në fakt është nxjerrë nga një tekst tjetër që i atribuohet Hipokratit, i quajtur “I Epidemive”. Origjina e saktë e frazës mund të jetë ngatërruar nga fakti se disa fjali me kuptime të ngjashme shfaqen në të dy tekstet, shkroi Shmerling.

A E THONË MJEKËT ENDE BETIMIN E HIPOKRATIT?

Sot, shumë të diplomuar të shkollave mjekësore ende recitojnë variacione moderne të betimit, sipas Peter Tyson, autor i një rubrike për NOVA me titull “Betimi i Hipokratit sot” Më poshtë është një version modern i betimit të shkruar në 1964 nga Dr. Louis Lasagna, atëherë profesor i mjekësisë në Universitetin Johns Hopkins dhe më vonë dekan i Shkollës Sackler të Shkencave Biomjekësore të Diplomuar në Universitetin Tufts:

Betohem se do ta përmbush, me aq sa mundem dhe gjykimin tim, këtë besëlidhje:

Unë do të respektoj përfitimet shkencore të fituara me vështirësi të atyre mjekëve në hapat e të cilëve eci dhe do të ndaj me kënaqësi njohuritë e mia, me ata që do të më ndjekin.

Unë do të zbatoj, për të mirën e të sëmurëve, të gjitha masat [që] kërkohen, duke shmangur ato kurthe binjake të mbitrajtimit dhe nihilizmit terapeutik. Do të kujtoj se ka art në mjekësi si dhe shkencë, dhe se ngrohtësia, simpatia dhe mirëkuptimi mund të jenë më të mëdha se bisturia e kirurgut ose ilaçet e kimistit. Nuk do të kem turp të them “nuk e di”, as nuk do të nguroj të thërras kolegët e mi kur aftësitë e një tjetri nevojiten për shërimin e një pacienti. Unë do të respektoj privatësinë e pacientëve të mi, sepse problemet e tyre nuk më zbulohen që bota mund t’i dijë. Më veçanërisht duhet të ec me kujdes në çështjet e jetës dhe vdekjes. Nëse më jepet për të shpëtuar një jetë, të gjitha faleminderit. Por mund të jetë gjithashtu në fuqinë time të marr një jetë; kjo përgjegjësi e jashtëzakonshme duhet të përballet me përulësi dhe vetëdije të madhe për dobësinë time.

Mbi të gjitha, nuk duhet të luaj me Zotin. Do të kujtoj se nuk trajtoj një tabelë ethe, një rritje kancerogjene, por një njeri të sëmurë, sëmundja e të cilit mund të ndikojë në familjen dhe stabilitetin ekonomik të personit. Përgjegjësia ime përfshin këto probleme të lidhura, nëse dua të kujdesem në mënyrë adekuate për të sëmurët. Unë do të parandaloj sëmundjen sa herë që të mundem, sepse parandalimi është më i preferuar se kurimi. Do të kujtoj se mbetem një anëtar i shoqërisë, me detyrime të veçanta ndaj të gjithë njerëzve të mi, atyre të shëndetshmit e mendjes dhe trupit si dhe ndaj të dobëtit.

Nëse nuk e shkel këtë betim, le të gëzoj jetën dhe artin, të respektuar sa jetoj dhe të kujtoj me dashuri më pas.

Sipas artikullit të BMJ të vitit 2016, disa mjekë e shohin dhënien e betimit si një rit solemn, ndërsa të tjerë as që mund të kujtojnë nëse e kanë marrë atë. Disa zbulojnë se pjesë nga tekstet origjinale të betimit – të tilla si “Unë do të respektoj sekretet e besuara në mua” – ende ofron si këshilla të shëndosha për praktikuesit modernë të mjekësisë, ndërsa të tjerë e shohin shumë prej këtij zotimi si të parëndësishëm.

Për këtë qëllim, disa mjekë besojnë se betimi është thjesht i pamjaftueshëm për të adresuar sfidat e sotme ekonomike, politike dhe sociale – për shembull, vetëvrasja me ndihmën e mjekëve dhe praktika të tjera që ishin të padëgjuara në kohën e Hipokratit, sipas Tyson. Megjithatë, mjekët i mbajnë ende të shenjta parimet e tij: trajtojnë të sëmurët në mënyrën më të mirë të mundshme, ruajnë ata nga dëmet dhe padrejtësitë, ruajnë privatësinë e pacientit dhe mësojnë sekretet e mjekësisë brezit të ardhshëm.

Për Live Science / Traci Pedersen

Përgatiti: Albert Vataj